1
Τελευταία μηνύματα
2
Χρήσιμες πληροφορίες / Απ: Επίκαιρες επιδημίες.
« Τελευταίο μήνυμα από Argirios Argiriou στις Χθες στις 20:28:38 »Αναφορά για Χολέρα το 2024!
WHO approved a new cholera vaccine, Euvichol-S, on April 12th. This vaccine works as well as current ones but is easier to produce, which means it can be made faster and in larger quantities. As cholera is on the rise worldwide, with 473,000 cases reported in 2022 and around 700,000 expected in 2023, this vaccine is a key step in tackling this global health challenge. Did you know that cholera is an acute diarrheal disease that can kill within hours if left untreated?
WHO approved a new cholera vaccine, Euvichol-S, on April 12th. This vaccine works as well as current ones but is easier to produce, which means it can be made faster and in larger quantities. As cholera is on the rise worldwide, with 473,000 cases reported in 2022 and around 700,000 expected in 2023, this vaccine is a key step in tackling this global health challenge. Did you know that cholera is an acute diarrheal disease that can kill within hours if left untreated?
3
Νομικά θέματα / Απ: Aποζημίωση 600.000 ευρώ σε βάρος Πανεπιστημιακού Γενικού Νοσοκομείου
« Τελευταίο μήνυμα από GirousisN στις 21 Απριλίου 2024, 20:58:57 »Για άλλη μια φορά ταχύτατη η Ελληνική Δικαιοσύνη. 
15 χρόνια μετά το θάνατο της άτυχης γυναίκας το Διοικητικό Εφετείο επιδίκασε αποζημίωση στους συγγενείς της.
15 χρόνια μετά το θάνατο της άτυχης γυναίκας το Διοικητικό Εφετείο επιδίκασε αποζημίωση στους συγγενείς της.
4
Πολιτική και Κοινωνικά Θέματα / Απ: Δεν τελειώσαμε με το ασφαλιστικό.
« Τελευταίο μήνυμα από GirousisN στις 21 Απριλίου 2024, 20:49:51 »Πληθαίνουν τις τελευταίες ημέρες τα άρθρα, που σκοπό έχουν να προετοιμάσουν την κοινή γνώμη για τις επικείμενες αύξήσεις στα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης και αν όχι τη μείωση, τη σταθεροποίηση των καταβαλόμενων ποσών που σε συνδυασμό με τον πληθωρισμό, ουσιαστικά μετατρέπουν την σύνταξη σε βοήθημα επιβίωσης.
Π. Τσακλόγλου: Μετά το 2027 θα επανεξεταστούν τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος
Αναλογιστική Αρχή: Στα 63,5 από 62 σήμερα το όριο συνταξιοδότησης με 40ετία
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος
Αντί να ασχοληθούμε πραγματικά με μέτρα αντιμετώπισης του δημογραφικού προβλήματος και στήριξης της μητρότητας, ασχολούμαστε με επιδόματα, που σίγουρα ΔΕΝ επηρρεάζουν πολλά νέα ζευγάρια στη απόφασή τους να δημιουργήσουν οικογένεια.
Τσακλόγλου: Τα επιδόματα που λαμβάνει μια νέα εργαζόμενη μητέρα μπορούν να ξεπεράσουν τα 11.000 ευρώ.
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος
Έτσι λοιπόν ωμά παραδεχόμαστε ότι εξασφαλισμένη θεωρείται η βιωσιμότητα του ασφαλιστικού μας συστήματος έως το μακρινό 2070, σύμφωνα με τη νέα αναλογιστική μελέτη που έχει εκπονήσει η Εθνική Αναλογιστική Αρχή και έχει ήδη κατατεθεί στην αρμόδια επιτροπή της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Υπάρχει βέβαια μια πολύ σημαντική και άκρως υποχρεωτική προϋπόθεση: να μην αλλάξει τίποτα όσον αφορά τις λεγόμενες «παραμετρικές αλλαγές», ήτοι όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, ύψος και τρόπος υπολογισμού των παροχών κ.λπ.
Και βέβαια, μια εξίσου απογοητευτική διαπίστωση, ότι έχουμε ένα βιώσιμο σύστημα, ανεπαρκές όμως ως προς τη μία και μοναδική υποχρέωση: να εξασφαλίζει σε ασφαλισμένους και συνταξιούχους ένα επαρκές εισόδημα διαβίωσης.
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος
Π. Τσακλόγλου: Μετά το 2027 θα επανεξεταστούν τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος
Αναλογιστική Αρχή: Στα 63,5 από 62 σήμερα το όριο συνταξιοδότησης με 40ετία
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος
Αντί να ασχοληθούμε πραγματικά με μέτρα αντιμετώπισης του δημογραφικού προβλήματος και στήριξης της μητρότητας, ασχολούμαστε με επιδόματα, που σίγουρα ΔΕΝ επηρρεάζουν πολλά νέα ζευγάρια στη απόφασή τους να δημιουργήσουν οικογένεια.
Τσακλόγλου: Τα επιδόματα που λαμβάνει μια νέα εργαζόμενη μητέρα μπορούν να ξεπεράσουν τα 11.000 ευρώ.
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος
Έτσι λοιπόν ωμά παραδεχόμαστε ότι εξασφαλισμένη θεωρείται η βιωσιμότητα του ασφαλιστικού μας συστήματος έως το μακρινό 2070, σύμφωνα με τη νέα αναλογιστική μελέτη που έχει εκπονήσει η Εθνική Αναλογιστική Αρχή και έχει ήδη κατατεθεί στην αρμόδια επιτροπή της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Υπάρχει βέβαια μια πολύ σημαντική και άκρως υποχρεωτική προϋπόθεση: να μην αλλάξει τίποτα όσον αφορά τις λεγόμενες «παραμετρικές αλλαγές», ήτοι όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, ύψος και τρόπος υπολογισμού των παροχών κ.λπ.
Και βέβαια, μια εξίσου απογοητευτική διαπίστωση, ότι έχουμε ένα βιώσιμο σύστημα, ανεπαρκές όμως ως προς τη μία και μοναδική υποχρέωση: να εξασφαλίζει σε ασφαλισμένους και συνταξιούχους ένα επαρκές εισόδημα διαβίωσης.
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος
5
Νομικά θέματα / Aποζημίωση 600.000 ευρώ σε βάρος Πανεπιστημιακού Γενικού Νοσοκομείου
« Τελευταίο μήνυμα από anastasios theodoridis στις 21 Απριλίου 2024, 13:24:28 »Είχαν «ξεχάσει» γάζες έπειτα από καισαρική τομή
Δεν υπήρξε ευθύνη του δεύτερου Νοσοκομείου καθότι, όπως κρίθηκε, οι ιατροί ενήργησαν σύμφωνα με τους κανόνες της ιατρικής επιστήμης
Γυναίκα 38 ετών, κατέληξε σε δημόσιο νοσοκομείο της χώρας επειδή κατά τη διενέργεια καισαρικής τομής το 2004 δεν είχαν αφαιρεθεί από το σώμα της οι γάζες της επέμβασης. Τέσσερα χρόνια μετά, οι πόνοι έγιναν αφόρητοι, με αποτέλεσμα να χάσει τη ζωή της, παρά τις προσπάθειες των ιατρών.
Η υπόθεση, όχι ως προς το ποινικό της σκέλος, έφτασε μέχρι το Διοικητικό Εφετείο Αθηνών, το οποίο έκρινε ότι η παράλειψη του γυναικολόγου ιατρού και Καθηγητή της Ιατρικής Σχολής να προβεί στον αναγκαίο έλεγχο για τον εντοπισμό και την αφαίρεση όλων των χειρουργικών γαζών που είχαν τοποθετηθεί στο σώμα της ασθενούς, αρκούμενος στη σχετική διαβεβαίωση των νοσηλευτριών, πυροδότησε μία αλληλουχία γεγονότων, που οδήγησαν τελικώς στο θάνατό της.
Το Διοικητικό Εφετείο Αθηνών επιδίκασε, τελικώς, στους συγγενείς (σύζυγο, κόρες και πεθερά της θανούσας) ως χρηματική ικανοποίηση το ποσό των 600.000 ευρώ εξαιτίας της βαρύτατης ψυχικής οδύνης που υπέστησαν.
Ιστορικό
Η γυναίκα γεννήθηκε το έτος 1970 και εισήχθη στις 3.5.2004 σε Μαιευτική Κλινική Πανεπιστημιακού Γενικού Νοσοκομείου, διανύοντας τότε τον ένατο μήνα της κύησής της, όπου, στις 4.5.2005, υποβλήθηκε σε καισαρική τομή από Καθηγητή της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, ιατρό γυναικολόγο, γεννώντας ένα υγιέστατο κοριτσάκι. Κατά την επέμβαση η ίδια παρουσίασε αιμορραγία και, προκειμένου αυτή να αντιμετωπισθεί, χρησιμοποιήθηκαν γαζόπανα (κομπρέσες) εντός της κοιλίας της. Η ασθενής εξήλθε τελικά από το εν λόγω Νοσοκομείο, μετά από πέντε ημέρες, στις 8.5.2004.
Μετά την παρέλευση τετραετίας, στις αρχές του έτους 2008, η ίδια άρχισε να εκφράζει παράπονα για διάχυτους κοιλιακούς πόνους, γεγονός που την οδήγησε στην απόφαση να προβεί στις 20.2.2008 σε εργαστηριακό και υπερηχογραφικό έλεγχο, ο οποίος κατέδειξε ευμεγέθες μικτής ανακλαστικότητας μόρφωμα στο αριστερό πλάγιο τμήμα της κοιλιακής χώρας, το οποίο έχρηζε περαιτέρω ελέγχου.
Στη συνέχεια, στις 4.3.2008 εισήχθη σε Ιδιωτική Κλινική, όπου υποβλήθηκε σε αξονική τομογραφία άνω – κάτω κοιλίας, τα ευρήματα της οποίας επιβεβαίωσαν τις διαπιστώσεις του ανωτέρω υπερηχογραφικού ελέγχου. Στις 5.3.2008, η ασθενής εξήλθε από την ανωτέρω Ιδιωτική Κλινική, με οδηγίες για χειρουργική αντιμετώπιση. Κατόπιν αυτών, στις 18.3.2008 εισήλθε σε Χειρουργική Κλινική Γενικού Νοσοκομείου, όπου διαγνώσθηκε ψηλαφητό μόρφωμα κοιλίας, συνοδευόμενο από διάχυτο κοιλιακό άλγος με αποτέλεσμα να ξεκινήσουν οι απαιτούμενες ενέργειες για να εισαχθεί στο χειρουργείο.
Η ασθενής μετά την επέμβαση, από την οποία αφαιρέθηκε η κομπρέσα που επί τέσσερα έτη είχε «ξεχαστεί», μεταφέρθηκε σε δωμάτιο κοινής νοσηλείας.
Στις 27.3.2008 η ασθενής εξήλθε από το νοσοκομείο, της χορηγήθηκαν συστάσεις για λήψη φαρμακευτικής αγωγής και επανεξέταση κατόπιν τετραημέρου, η δε πορεία της υγείας της χαρακτηρίστηκε ως βελτιωμένη. Εντούτοις, στις 19.04.2008, παρουσίασε επιληπτική κρίση, καθώς και μεγάλη αύξηση των λευκών αιμοσφαιρίων, πτώση του αιματοκρίτη σε 27,5% και των αιμοπεταλίων σε 181.000. Ενόψει της μεγάλης επιδείνωσης της υγείας της, ο Διευθυντής της Χειρουργικής Κλινικής του Νοσοκομείου, σε συνεννόηση με τον Αναπληρωτή Διευθυντή της Κλινικής, αποφάσισαν την υποβολή της ασθενούς σε μαγνητική τομογραφία, θεωρώντας ότι η μαγνητική τομογραφία που πραγματοποιήθηκε την προτεραία ήταν μειωμένης ιατροδιαγνωστικής αξίας, δεδομένου ότι έλαβε χώρα ελλείψει σκιαγραφικού υγρού. Όμως, η εν λόγω εξέταση, εξαιτίας της κρισιμότητας της κατάστασης, δεν συνοδεύτηκε από γραπτή γνωμάτευση, αλλά τα αποτελέσματά της ανακοινώθηκαν τηλεφωνικά στον χειρουργό και κατέδειξαν θρόμβωση του οβελιαίου κόλπου του εγκεφάλου. Ακολούθως, λόγω της βαριάς κλινικής εικόνας της ασθενούς και με την πιθανότητα η αναφερόμενη εγκεφαλική θρόμβωση να οφείλεται σε θρόμβο που εκκινεί από ενδοκοιλιακό απόστημα, οι χειρουργοί αποφάσισαν, από κοινού, την υποβολή της ασθενούς σε δεύτερη χειρουργική επέμβαση. Τελικώς, η γυναίκα την επόμενη μέρα κατέληξε στη ΜΕΘ του 251 Γενικού Νοσοκομείου Αεροπορίας.
Η πρωτοβάθμια απόφαση και το μπαράζ των εφέσεων
Η υπόθεση ήχθη ενώπιον του Τριμελούς Διοικητικού Πρωτοδικείου Αθηνών το οποίο έκρινε ότι, η παράλειψη του ιατρού γυναικολόγου του πρώτου εκκαλούντος-εφεσίβλητου Νοσοκομείου να προβεί στον αναγκαίο έλεγχο και εντοπισμό όλων των αιμοστατικών γαζών που τοποθετήθηκαν εντός της κοιλίας της θανούσας, κατά τη διενεργηθείσα στις 4.5.2004 χειρουργική επέμβαση καισαρικής τομής, έθεσε σε λειτουργία μία αλληλουχία γεγονότων που οδήγησαν διαδοχικώς στο θάνατό της. Η παράλειψη αυτή, όπως τόνισε το πρωτοβάθμιο δικαστήριο, τελεί σε άμεση αιτιώδη συνάφεια με τη φλεγμονώδη αντίδραση του οργανισμού της ασθενούς και την εξ αυτού του λόγου επιβάρυνση της υγείας της, η οποία επιδεινώθηκε περαιτέρω κατά τη διάρκεια της δεύτερης νοσηλείας της.
Έτσι, λοιπόν, με το θανατηφόρο αποτέλεσμα που επήλθε, κρίθηκε ότι, συντρέχουν οι νόμιμες προϋποθέσεις αδικοπρακτικής ευθύνης του πρώτου Νοσοκομείου προς αποζημίωση των συγγενών της θανούσας, όχι, όμως, και του δεύτερου Νοσοκομείου. Περαιτέρω, το πρωτοβάθμιο δικαστήριο, λαμβάνοντας υπόψη την ηλικία της θανούσας (38 ετών) και τις συνθήκες, υπό τις οποίες έλαβε χώρα ο θάνατός της, την ηλικία των συγγενών, το βαθμό συγγένειάς τους με την θανούσα, έκρινε ότι το Νοσοκομείο οφείλει να καταβάλει, ως εύλογη χρηματική ικανοποίηση λόγω ψυχικής οδύνης, στον εφεσίβλητο-εκκαλούντα το ποσό των 80.000,00 ευρώ ατομικά και για λογαριασμό της τότε ανήλικης θυγατέρας το ποσό των 120.000 ευρώ, στη δεύτερη εφεσίβλητη-εκκαλούσα το ποσό των 120.000 ευρώ και στην τέταρτη εφεσίβλητη-εκκαλούσα το ποσό των 20.000, ως χρηματική ικανοποίηση για την ψυχική οδύνη που υπέστησαν από το θάνατο της συζύγου του πρώτου, μητέρας της δεύτερης και τρίτης και νύφης της τέταρτης.
Εν συνεχεία, το Νοσοκομείο άσκησε έφεση υποστηρίζοντας ότι δεν στοιχειοθετείται αιτιώδης συνάφεια μεταξύ της αιτίας και της ασθένειας που προκάλεσε το θάνατο της γυναίκας, ζητώντας την εκ νέου διενέργεια ιατρικής πραγματογνωμοσύνης. Έφεση, όμως, άσκησαν και οι συγγενείς της θανούσας, αποδίδοντας την ευθύνη για το θάνατο της συγγενούς τους σε πράξεις και παραλείψεις των ιατρών του δεύτερου νοσοκομείου. Ειδικότερα, υποστήριξαν ότι στην επέλευση του μοιραίου αποτελέσματος συνετέλεσαν άμεσα και οι ιατρικοί χειρισμοί του χειρουργού ο οποίος επιλήφθηκε του πρώτου κατά σειρά χειρουργείου στο δεύτερο εφεσίβλητο Νοσοκομείο. Εντούτοις, οι ισχυρισμοί απορρίφθηκαν με το επιχείρημα ότι όλα έγιναν με τους γενικά αποδεκτούς και ισχύοντες κανόνες της ιατρικής επιστήμης.
Τελικώς, το Διοικητικό Εφετείο Αθηνών μεταρρύθμισε την πρωτοβάθμια απόφαση, επιδικάζοντας στο σύζυγο της θανούσας το ποσό των 150.000 ευρώ, σε καθεμία από τις δεύτερη και τρίτη εφεσίβλητες- εκκαλούσες, θυγατέρες της θανούσας το ποσό των 200.000 ευρώ και στην τέταρτη εφεσίβλητη-εκκαλούσα, πεθερά της θανούσας το ποσό των 50.000 ευρώ.
Δείτε την απόφαση Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος
Δεν υπήρξε ευθύνη του δεύτερου Νοσοκομείου καθότι, όπως κρίθηκε, οι ιατροί ενήργησαν σύμφωνα με τους κανόνες της ιατρικής επιστήμης
Γυναίκα 38 ετών, κατέληξε σε δημόσιο νοσοκομείο της χώρας επειδή κατά τη διενέργεια καισαρικής τομής το 2004 δεν είχαν αφαιρεθεί από το σώμα της οι γάζες της επέμβασης. Τέσσερα χρόνια μετά, οι πόνοι έγιναν αφόρητοι, με αποτέλεσμα να χάσει τη ζωή της, παρά τις προσπάθειες των ιατρών.
Η υπόθεση, όχι ως προς το ποινικό της σκέλος, έφτασε μέχρι το Διοικητικό Εφετείο Αθηνών, το οποίο έκρινε ότι η παράλειψη του γυναικολόγου ιατρού και Καθηγητή της Ιατρικής Σχολής να προβεί στον αναγκαίο έλεγχο για τον εντοπισμό και την αφαίρεση όλων των χειρουργικών γαζών που είχαν τοποθετηθεί στο σώμα της ασθενούς, αρκούμενος στη σχετική διαβεβαίωση των νοσηλευτριών, πυροδότησε μία αλληλουχία γεγονότων, που οδήγησαν τελικώς στο θάνατό της.
Το Διοικητικό Εφετείο Αθηνών επιδίκασε, τελικώς, στους συγγενείς (σύζυγο, κόρες και πεθερά της θανούσας) ως χρηματική ικανοποίηση το ποσό των 600.000 ευρώ εξαιτίας της βαρύτατης ψυχικής οδύνης που υπέστησαν.
Ιστορικό
Η γυναίκα γεννήθηκε το έτος 1970 και εισήχθη στις 3.5.2004 σε Μαιευτική Κλινική Πανεπιστημιακού Γενικού Νοσοκομείου, διανύοντας τότε τον ένατο μήνα της κύησής της, όπου, στις 4.5.2005, υποβλήθηκε σε καισαρική τομή από Καθηγητή της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, ιατρό γυναικολόγο, γεννώντας ένα υγιέστατο κοριτσάκι. Κατά την επέμβαση η ίδια παρουσίασε αιμορραγία και, προκειμένου αυτή να αντιμετωπισθεί, χρησιμοποιήθηκαν γαζόπανα (κομπρέσες) εντός της κοιλίας της. Η ασθενής εξήλθε τελικά από το εν λόγω Νοσοκομείο, μετά από πέντε ημέρες, στις 8.5.2004.
Μετά την παρέλευση τετραετίας, στις αρχές του έτους 2008, η ίδια άρχισε να εκφράζει παράπονα για διάχυτους κοιλιακούς πόνους, γεγονός που την οδήγησε στην απόφαση να προβεί στις 20.2.2008 σε εργαστηριακό και υπερηχογραφικό έλεγχο, ο οποίος κατέδειξε ευμεγέθες μικτής ανακλαστικότητας μόρφωμα στο αριστερό πλάγιο τμήμα της κοιλιακής χώρας, το οποίο έχρηζε περαιτέρω ελέγχου.
Στη συνέχεια, στις 4.3.2008 εισήχθη σε Ιδιωτική Κλινική, όπου υποβλήθηκε σε αξονική τομογραφία άνω – κάτω κοιλίας, τα ευρήματα της οποίας επιβεβαίωσαν τις διαπιστώσεις του ανωτέρω υπερηχογραφικού ελέγχου. Στις 5.3.2008, η ασθενής εξήλθε από την ανωτέρω Ιδιωτική Κλινική, με οδηγίες για χειρουργική αντιμετώπιση. Κατόπιν αυτών, στις 18.3.2008 εισήλθε σε Χειρουργική Κλινική Γενικού Νοσοκομείου, όπου διαγνώσθηκε ψηλαφητό μόρφωμα κοιλίας, συνοδευόμενο από διάχυτο κοιλιακό άλγος με αποτέλεσμα να ξεκινήσουν οι απαιτούμενες ενέργειες για να εισαχθεί στο χειρουργείο.
Η ασθενής μετά την επέμβαση, από την οποία αφαιρέθηκε η κομπρέσα που επί τέσσερα έτη είχε «ξεχαστεί», μεταφέρθηκε σε δωμάτιο κοινής νοσηλείας.
Στις 27.3.2008 η ασθενής εξήλθε από το νοσοκομείο, της χορηγήθηκαν συστάσεις για λήψη φαρμακευτικής αγωγής και επανεξέταση κατόπιν τετραημέρου, η δε πορεία της υγείας της χαρακτηρίστηκε ως βελτιωμένη. Εντούτοις, στις 19.04.2008, παρουσίασε επιληπτική κρίση, καθώς και μεγάλη αύξηση των λευκών αιμοσφαιρίων, πτώση του αιματοκρίτη σε 27,5% και των αιμοπεταλίων σε 181.000. Ενόψει της μεγάλης επιδείνωσης της υγείας της, ο Διευθυντής της Χειρουργικής Κλινικής του Νοσοκομείου, σε συνεννόηση με τον Αναπληρωτή Διευθυντή της Κλινικής, αποφάσισαν την υποβολή της ασθενούς σε μαγνητική τομογραφία, θεωρώντας ότι η μαγνητική τομογραφία που πραγματοποιήθηκε την προτεραία ήταν μειωμένης ιατροδιαγνωστικής αξίας, δεδομένου ότι έλαβε χώρα ελλείψει σκιαγραφικού υγρού. Όμως, η εν λόγω εξέταση, εξαιτίας της κρισιμότητας της κατάστασης, δεν συνοδεύτηκε από γραπτή γνωμάτευση, αλλά τα αποτελέσματά της ανακοινώθηκαν τηλεφωνικά στον χειρουργό και κατέδειξαν θρόμβωση του οβελιαίου κόλπου του εγκεφάλου. Ακολούθως, λόγω της βαριάς κλινικής εικόνας της ασθενούς και με την πιθανότητα η αναφερόμενη εγκεφαλική θρόμβωση να οφείλεται σε θρόμβο που εκκινεί από ενδοκοιλιακό απόστημα, οι χειρουργοί αποφάσισαν, από κοινού, την υποβολή της ασθενούς σε δεύτερη χειρουργική επέμβαση. Τελικώς, η γυναίκα την επόμενη μέρα κατέληξε στη ΜΕΘ του 251 Γενικού Νοσοκομείου Αεροπορίας.
Η πρωτοβάθμια απόφαση και το μπαράζ των εφέσεων
Η υπόθεση ήχθη ενώπιον του Τριμελούς Διοικητικού Πρωτοδικείου Αθηνών το οποίο έκρινε ότι, η παράλειψη του ιατρού γυναικολόγου του πρώτου εκκαλούντος-εφεσίβλητου Νοσοκομείου να προβεί στον αναγκαίο έλεγχο και εντοπισμό όλων των αιμοστατικών γαζών που τοποθετήθηκαν εντός της κοιλίας της θανούσας, κατά τη διενεργηθείσα στις 4.5.2004 χειρουργική επέμβαση καισαρικής τομής, έθεσε σε λειτουργία μία αλληλουχία γεγονότων που οδήγησαν διαδοχικώς στο θάνατό της. Η παράλειψη αυτή, όπως τόνισε το πρωτοβάθμιο δικαστήριο, τελεί σε άμεση αιτιώδη συνάφεια με τη φλεγμονώδη αντίδραση του οργανισμού της ασθενούς και την εξ αυτού του λόγου επιβάρυνση της υγείας της, η οποία επιδεινώθηκε περαιτέρω κατά τη διάρκεια της δεύτερης νοσηλείας της.
Έτσι, λοιπόν, με το θανατηφόρο αποτέλεσμα που επήλθε, κρίθηκε ότι, συντρέχουν οι νόμιμες προϋποθέσεις αδικοπρακτικής ευθύνης του πρώτου Νοσοκομείου προς αποζημίωση των συγγενών της θανούσας, όχι, όμως, και του δεύτερου Νοσοκομείου. Περαιτέρω, το πρωτοβάθμιο δικαστήριο, λαμβάνοντας υπόψη την ηλικία της θανούσας (38 ετών) και τις συνθήκες, υπό τις οποίες έλαβε χώρα ο θάνατός της, την ηλικία των συγγενών, το βαθμό συγγένειάς τους με την θανούσα, έκρινε ότι το Νοσοκομείο οφείλει να καταβάλει, ως εύλογη χρηματική ικανοποίηση λόγω ψυχικής οδύνης, στον εφεσίβλητο-εκκαλούντα το ποσό των 80.000,00 ευρώ ατομικά και για λογαριασμό της τότε ανήλικης θυγατέρας το ποσό των 120.000 ευρώ, στη δεύτερη εφεσίβλητη-εκκαλούσα το ποσό των 120.000 ευρώ και στην τέταρτη εφεσίβλητη-εκκαλούσα το ποσό των 20.000, ως χρηματική ικανοποίηση για την ψυχική οδύνη που υπέστησαν από το θάνατο της συζύγου του πρώτου, μητέρας της δεύτερης και τρίτης και νύφης της τέταρτης.
Εν συνεχεία, το Νοσοκομείο άσκησε έφεση υποστηρίζοντας ότι δεν στοιχειοθετείται αιτιώδης συνάφεια μεταξύ της αιτίας και της ασθένειας που προκάλεσε το θάνατο της γυναίκας, ζητώντας την εκ νέου διενέργεια ιατρικής πραγματογνωμοσύνης. Έφεση, όμως, άσκησαν και οι συγγενείς της θανούσας, αποδίδοντας την ευθύνη για το θάνατο της συγγενούς τους σε πράξεις και παραλείψεις των ιατρών του δεύτερου νοσοκομείου. Ειδικότερα, υποστήριξαν ότι στην επέλευση του μοιραίου αποτελέσματος συνετέλεσαν άμεσα και οι ιατρικοί χειρισμοί του χειρουργού ο οποίος επιλήφθηκε του πρώτου κατά σειρά χειρουργείου στο δεύτερο εφεσίβλητο Νοσοκομείο. Εντούτοις, οι ισχυρισμοί απορρίφθηκαν με το επιχείρημα ότι όλα έγιναν με τους γενικά αποδεκτούς και ισχύοντες κανόνες της ιατρικής επιστήμης.
Τελικώς, το Διοικητικό Εφετείο Αθηνών μεταρρύθμισε την πρωτοβάθμια απόφαση, επιδικάζοντας στο σύζυγο της θανούσας το ποσό των 150.000 ευρώ, σε καθεμία από τις δεύτερη και τρίτη εφεσίβλητες- εκκαλούσες, θυγατέρες της θανούσας το ποσό των 200.000 ευρώ και στην τέταρτη εφεσίβλητη-εκκαλούσα, πεθερά της θανούσας το ποσό των 50.000 ευρώ.
Δείτε την απόφαση Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος
6
Νομικά θέματα / Απ: Φάκελος ευθανασία.
« Τελευταίο μήνυμα από Argirios Argiriou στις 21 Απριλίου 2024, 09:00:10 »Καθημερινή, 14/04/2024
του Αριστείδη Χατζή
«Κι αν δεν αντέξω; Ποιος αποφασίζει για τη ζωή μου;»
Η Δέσποινα λίγο μετά την αποφοίτησή της από το πανεπιστήμιο άρχισε να εμφανίζει τα πρώτα συμπτώματα σκλήρυνσης κατά πλάκας. Σήμερα δεν μπορεί να κουνήσει ούτε τα άνω άκρα της. Κι αναρωτιέται αν θα έπρεπε να έχει το δικαίωμα να αποφασίσει για το σώμα στο οποίο αισθάνεται εγκλωβισμένη
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος
του Αριστείδη Χατζή
«Κι αν δεν αντέξω; Ποιος αποφασίζει για τη ζωή μου;»
Η Δέσποινα λίγο μετά την αποφοίτησή της από το πανεπιστήμιο άρχισε να εμφανίζει τα πρώτα συμπτώματα σκλήρυνσης κατά πλάκας. Σήμερα δεν μπορεί να κουνήσει ούτε τα άνω άκρα της. Κι αναρωτιέται αν θα έπρεπε να έχει το δικαίωμα να αποφασίσει για το σώμα στο οποίο αισθάνεται εγκλωβισμένη
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος
7
Πολιτική και Κοινωνικά Θέματα / Δώσε κι εμένα, μπάρμπα
« Τελευταίο μήνυμα από Argirios Argiriou στις 21 Απριλίου 2024, 08:53:19 »Καθημερινή, 14/04/2024
του Νότη Παπαδόπουλου.
Ποιος δεν θυμάται τον Αλέξη Τσίπρα πριν από τις πρώτες εκλογές του 2015, με τη χώρα ακόμη στα μνημόνια, να υπόσχεται από τα μπαλκόνια… τα πάντα στους πάντες: κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, μειώσεις φόρων, αυξήσεις μισθών, 13η σύνταξη, «σεισάχθεια» για τα κόκκινα στεγαστικά. «Από όσα λέει, και ένα να κάνει μάς φτάνει», είχε πει εύστοχα στις κάμερες ένας παππούς, φανερά ευχαριστημένος απ’ όσα άκουγε. Το αφήγημα έπιασε τόπο, αφού έβγαλε τον ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση, δυο φορές μάλιστα.
Δυστυχώς και σήμερα, η δημαγωγία καλά κρατεί. Παρά τη διάψευση όλων των υποσχέσεων από τον ΣΥΡΙΖΑ. Παρά το τρίτο πιο αιματηρό μνημόνιο, το δημοψήφισμα της κοροϊδίας και τη νέα τριετή λιτότητα. Οι τερατολόγοι της πολιτικής συνεχίζουν ακάθεκτοι, προσπαθώντας να πείσουν τον κόσμο τους.
«Μπορούν να δοθούν συντάξεις 3.000 ευρώ έως και 4.000 ευρώ σε βάθος οκτώ ή εννέα μηνών», είπε χωρίς να κοκκινίσει ο πρόεδρος της Ελληνικής Λύσης, Κυρ. Βελόπουλος, ισχυριζόμενος ότι η χώρα έχει τη δυνατότητα σε ρυθμούς «ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε» να εντοπίσει τα χρυσοφόρα κοιτάσματα, να ξεπεράσει τις αντιδράσεις της Τουρκίας, να προχωρήσει σε γεωτρήσεις, την εξόρυξη και την πώληση φυσικού αερίου για να κερδίσει εκατοντάδες δισ. ευρώ, τα οποία θα τα δώσει όλα στους… συνταξιούχους.
Οποιος ξέρει απλή αριθμητική σκάει στα γέλια και οργίζεται συγχρόνως. Σήμερα, το ελληνικό κράτος δαπανά περίπου 2 δισ. ευρώ τον μήνα για συντάξεις – 800 ευρώ κατά μέσον όρο για 2,6 εκατ. συνταξιούχους. 24 δισ. το έτος.
Με 3.000 ευρώ τη σύνταξη Βελόπουλου, η δαπάνη σχεδόν τετραπλασιάζεται: 7,8 δισ. τον μήνα, 93,6 δισ. ευρώ τον χρόνο μόνο για συντάξεις. Για να καταλάβει κανείς πόσο δημαγωγική είναι η υπόσχεση, να θυμίσω ότι το κράτος εισπράττει κάθε χρόνο περίπου 55 δισ. από φόρους, με τα οποία πληρώνει εκτός από τις συντάξεις, μισθούς δημοσίων υπαλλήλων, δαπάνες υγείας και παιδείας, δημόσια έργα, εξοπλιστικά, τόκους κ.λπ. Ο Βελόπουλος, όμως, υπόσχεται 100 δισ. τον χρόνο μόνο για συνταξιούχους. Για να μη μιλήσει κανείς για τα χρονοδιαγράμματά του όσον αφορά το φυσικό αέριο, που απέχουν από την πραγματικότητα όσο και ο ισχυρισμός του ότι κατέχει επιστολές του Ιησού. Η Κυπριακή Δημοκρατία έβγαλε άδειες για τα κοιτάσματά της το 2007, έκανε γεωτρήσεις στα μέσα του 2010 κι ελπίζει να αρχίσει εξόρυξη το 2026. Αλλά κανείς δεν μιλάει για έσοδα εκατοντάδων δισ. και κανείς δεν ετοιμάζεται να φορέσει κελεμπίες.
Στο ίδιο πνεύμα των «fake news» και της ατέρμονης δημαγωγίας και ο Στ. Κασσελάκης. Ο οποίος υπόσχεται στο οικονομικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ μειώσεις ΦΠΑ, ασφαλιστικών εισφορών, φορολογικών συντελεστών και κατάργηση της προκαταβολής στους ελεύθερους επαγγελματίες, με συνολικό δημοσιονομικό κόστος 40 δισ. ευρώ σε μια τετραετία, σύμφωνα με τους τεχνοκράτες του υπουργείου Οικονομικών. Δηλαδή, συνταγή σίγουρης χρεοκοπίας. Ενώ, παράλληλα, χαϊδεύει τα αυτιά του κάθε απογοητευμένου ποντάροντας στη γραμμή Πολάκη με κάθε λαϊκίστικη κορώνα που του έρχεται στο μυαλό. Εκλογές τώρα παρουσία διεθνών παρατηρητών, όχι στην ασυλία των βουλευτών, όχι στο ακαταδίωκτο των τραπεζιτών, όχι στην ατιμωρησία των πλουσίων, όχι στις επιδοτήσεις των καναλιών, όχι στο «μπαζωμα» των Τεμπών, όχι στους πουλημένους δημοσιογράφους και στους υποκινούμενους δικαστές.
Βεβαίως, στοχεύει σε ένα μέρος του ελληνικού λαού που αρέσκεται σε τέτοιου είδους εντυπωσιακές καταγγελίες και απλοϊκές αναλύσεις της ελληνικής πραγματικότητας. Ως γνωστόν, ένας στους τρεις Ελληνες θεωρεί ακόμη και σήμερα ότι μας ψεκάζουν και ότι ένας Σώρρας με 600 δισ. από την Τράπεζα της Ανατολής και τα μυστικά που πούλησε στον Ομπάμα για το πώς μπορούν να πετούν χωρίς καύσιμα τα διαστημόπλοια, θα μας σώσει όλους από τα χρέη μας και θα μας βγάλει από τη μιζέρια μας.
Θυμίζω, επίσης, ότι υπάρχουν πολίτες που δεν εμπιστεύονται τη συστημική ενημέρωση –εφημερίδες, ραδιόφωνα και κανάλια– και ενημερώνονται μόνο μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα και το Ιντερνετ. Βλέπουν παντού συνωμοσίες και παιχνίδια εις βάρος της χώρας και αισθάνονται ότι έχουν μείνει πίσω στη ζωή τους επειδή κάποιοι πιο πονηροί και δικτυωμένοι τους υποσκάπτουν και τους κλέβουν τις επιτυχίες και τις νίκες μέσα από τα χέρια τους. Και ελπίζουν σ’ έναν Κασσελάκη, σ’ έναν Βελόπουλο, όπως κάποτε πίστευαν σε έναν Τσίπρα και σ’ έναν Καμμένο, για να πάρουν τη ρεβάνς τους.
Είναι όλοι αυτοί που βλέπουν με μεγάλη καχυποψία κάθε αλλαγή και κάθε βήμα προόδου, φοβούνται την τεχνητή νοημοσύνη και πιστεύουν πως αν προχωρήσει ο κόσμος, εκείνοι κινδυνεύουν να μείνουν πίσω.
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος
του Νότη Παπαδόπουλου.
Ποιος δεν θυμάται τον Αλέξη Τσίπρα πριν από τις πρώτες εκλογές του 2015, με τη χώρα ακόμη στα μνημόνια, να υπόσχεται από τα μπαλκόνια… τα πάντα στους πάντες: κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, μειώσεις φόρων, αυξήσεις μισθών, 13η σύνταξη, «σεισάχθεια» για τα κόκκινα στεγαστικά. «Από όσα λέει, και ένα να κάνει μάς φτάνει», είχε πει εύστοχα στις κάμερες ένας παππούς, φανερά ευχαριστημένος απ’ όσα άκουγε. Το αφήγημα έπιασε τόπο, αφού έβγαλε τον ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση, δυο φορές μάλιστα.
Δυστυχώς και σήμερα, η δημαγωγία καλά κρατεί. Παρά τη διάψευση όλων των υποσχέσεων από τον ΣΥΡΙΖΑ. Παρά το τρίτο πιο αιματηρό μνημόνιο, το δημοψήφισμα της κοροϊδίας και τη νέα τριετή λιτότητα. Οι τερατολόγοι της πολιτικής συνεχίζουν ακάθεκτοι, προσπαθώντας να πείσουν τον κόσμο τους.
«Μπορούν να δοθούν συντάξεις 3.000 ευρώ έως και 4.000 ευρώ σε βάθος οκτώ ή εννέα μηνών», είπε χωρίς να κοκκινίσει ο πρόεδρος της Ελληνικής Λύσης, Κυρ. Βελόπουλος, ισχυριζόμενος ότι η χώρα έχει τη δυνατότητα σε ρυθμούς «ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε» να εντοπίσει τα χρυσοφόρα κοιτάσματα, να ξεπεράσει τις αντιδράσεις της Τουρκίας, να προχωρήσει σε γεωτρήσεις, την εξόρυξη και την πώληση φυσικού αερίου για να κερδίσει εκατοντάδες δισ. ευρώ, τα οποία θα τα δώσει όλα στους… συνταξιούχους.
Οποιος ξέρει απλή αριθμητική σκάει στα γέλια και οργίζεται συγχρόνως. Σήμερα, το ελληνικό κράτος δαπανά περίπου 2 δισ. ευρώ τον μήνα για συντάξεις – 800 ευρώ κατά μέσον όρο για 2,6 εκατ. συνταξιούχους. 24 δισ. το έτος.
Με 3.000 ευρώ τη σύνταξη Βελόπουλου, η δαπάνη σχεδόν τετραπλασιάζεται: 7,8 δισ. τον μήνα, 93,6 δισ. ευρώ τον χρόνο μόνο για συντάξεις. Για να καταλάβει κανείς πόσο δημαγωγική είναι η υπόσχεση, να θυμίσω ότι το κράτος εισπράττει κάθε χρόνο περίπου 55 δισ. από φόρους, με τα οποία πληρώνει εκτός από τις συντάξεις, μισθούς δημοσίων υπαλλήλων, δαπάνες υγείας και παιδείας, δημόσια έργα, εξοπλιστικά, τόκους κ.λπ. Ο Βελόπουλος, όμως, υπόσχεται 100 δισ. τον χρόνο μόνο για συνταξιούχους. Για να μη μιλήσει κανείς για τα χρονοδιαγράμματά του όσον αφορά το φυσικό αέριο, που απέχουν από την πραγματικότητα όσο και ο ισχυρισμός του ότι κατέχει επιστολές του Ιησού. Η Κυπριακή Δημοκρατία έβγαλε άδειες για τα κοιτάσματά της το 2007, έκανε γεωτρήσεις στα μέσα του 2010 κι ελπίζει να αρχίσει εξόρυξη το 2026. Αλλά κανείς δεν μιλάει για έσοδα εκατοντάδων δισ. και κανείς δεν ετοιμάζεται να φορέσει κελεμπίες.
Στο ίδιο πνεύμα των «fake news» και της ατέρμονης δημαγωγίας και ο Στ. Κασσελάκης. Ο οποίος υπόσχεται στο οικονομικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ μειώσεις ΦΠΑ, ασφαλιστικών εισφορών, φορολογικών συντελεστών και κατάργηση της προκαταβολής στους ελεύθερους επαγγελματίες, με συνολικό δημοσιονομικό κόστος 40 δισ. ευρώ σε μια τετραετία, σύμφωνα με τους τεχνοκράτες του υπουργείου Οικονομικών. Δηλαδή, συνταγή σίγουρης χρεοκοπίας. Ενώ, παράλληλα, χαϊδεύει τα αυτιά του κάθε απογοητευμένου ποντάροντας στη γραμμή Πολάκη με κάθε λαϊκίστικη κορώνα που του έρχεται στο μυαλό. Εκλογές τώρα παρουσία διεθνών παρατηρητών, όχι στην ασυλία των βουλευτών, όχι στο ακαταδίωκτο των τραπεζιτών, όχι στην ατιμωρησία των πλουσίων, όχι στις επιδοτήσεις των καναλιών, όχι στο «μπαζωμα» των Τεμπών, όχι στους πουλημένους δημοσιογράφους και στους υποκινούμενους δικαστές.
Βεβαίως, στοχεύει σε ένα μέρος του ελληνικού λαού που αρέσκεται σε τέτοιου είδους εντυπωσιακές καταγγελίες και απλοϊκές αναλύσεις της ελληνικής πραγματικότητας. Ως γνωστόν, ένας στους τρεις Ελληνες θεωρεί ακόμη και σήμερα ότι μας ψεκάζουν και ότι ένας Σώρρας με 600 δισ. από την Τράπεζα της Ανατολής και τα μυστικά που πούλησε στον Ομπάμα για το πώς μπορούν να πετούν χωρίς καύσιμα τα διαστημόπλοια, θα μας σώσει όλους από τα χρέη μας και θα μας βγάλει από τη μιζέρια μας.
Θυμίζω, επίσης, ότι υπάρχουν πολίτες που δεν εμπιστεύονται τη συστημική ενημέρωση –εφημερίδες, ραδιόφωνα και κανάλια– και ενημερώνονται μόνο μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα και το Ιντερνετ. Βλέπουν παντού συνωμοσίες και παιχνίδια εις βάρος της χώρας και αισθάνονται ότι έχουν μείνει πίσω στη ζωή τους επειδή κάποιοι πιο πονηροί και δικτυωμένοι τους υποσκάπτουν και τους κλέβουν τις επιτυχίες και τις νίκες μέσα από τα χέρια τους. Και ελπίζουν σ’ έναν Κασσελάκη, σ’ έναν Βελόπουλο, όπως κάποτε πίστευαν σε έναν Τσίπρα και σ’ έναν Καμμένο, για να πάρουν τη ρεβάνς τους.
Είναι όλοι αυτοί που βλέπουν με μεγάλη καχυποψία κάθε αλλαγή και κάθε βήμα προόδου, φοβούνται την τεχνητή νοημοσύνη και πιστεύουν πως αν προχωρήσει ο κόσμος, εκείνοι κινδυνεύουν να μείνουν πίσω.
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος
8
Αποσπάσματα από τον έντυπο & ηλεκτρονικό τύπο / Κυκλοφορεί εμβόλιο για την Ηπατίτιδα Ε στην Κίνα!
« Τελευταίο μήνυμα από Argirios Argiriou στις 20 Απριλίου 2024, 22:25:57 »9
Χαλαρή κουβέντα / Οι δυο βρύσες: Μια εξοχική ταβέρνα μέσα στα βαθύσκιωτα πλατάνια στους πρόποδες τ
« Τελευταίο μήνυμα από Argirios Argiriou στις 20 Απριλίου 2024, 06:46:21 »10
Πολιτική και Κοινωνικά Θέματα / Ενδοσχολική βία: Ας ψάξουμε βαθύτερα αν θέλουμε να την εξαλείψουμε
« Τελευταίο μήνυμα από Argirios Argiriou στις 20 Απριλίου 2024, 06:28:48 »Athens Voice, 19/04/2024
του Λεωνίδα Καστανά (Εκπαιδευτικού Φυσικού, που εργάζεται σε ΕΠΑΛ της Δυτικής Αττικής).
Ενδοσχολική Βία: Το αμαρτωλό καμίνι: Παρεφθαρμένη αντιαυταρχική εκπαίδευση, ατιμωρησία και έλλειψη ορίων από το σπίτι και το σχολείο. νόμιμες και ελεύθερες καταλήψεις και βανδαλισμοί ως εκδηλώσεις αντισυστημικότητας , χρήση ουσιών για την οποία κανείς δεν μιλάει, βίαιος οπαδισμός και κυρίως απαξίωση του εκπαιδευτικού και δραματική υποχώρηση του γοήτρου και της διδακτικής αξίας του δημόσιου σχολείου.
Ενδοσχολική βία: Μορφές, ενδείξεις, αιτίες του φαινομένου. Τα πρόσφατα μέτρα της κυβέρνησης και η καταπολέμησή της.
Η ενδοσχολική βία δεν είναι ένα σημερινό φαινόμενο, υπήρχε πάντα, αλλά σήμερα τείνει να πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Σε βαθμό που να κινητοποιήσει την πολιτεία και να την αναγκάσει να επέμβει με μια σειρά μέτρων που πρόσφατα είδαν το φως της δημοσιότητας. Τόσο κατασταλτικών όσο και συμβουλευτικών.
Το διαφορετικό είναι ότι στους απλούς παραδοσιακούς τσαμπουκάδες στα διαλείμματα ή στο σχόλασμα έχουν προστεθεί δράσεις που σχετίζονται με τα ηλεκτρονικά και ψηφιακά μέσα. Διαμοιρασμός φωτογραφιών, προσωπικών στιγμών, παραποιημένες φωτογραφίες, διάδοση ψευδών ειδήσεων στα κοινωνικά δίκτυα, εκβιασμοί, απειλητικά ή υβριστικά μηνύματα. Φυσικά πρωταγωνιστούν οι φήμες που σχετίζονται με τον σεξουαλικό προσανατολισμό, τα ανάλογα υπονοούμενα, οι ανήθικες προτάσεις, οι λοιδορίες, οι αληθινές ή ψευδείς αποκαλύψεις. Υπάρχει τόσο μίσος στη σχολική κοινότητα;
Το σχολείο είναι κοινωνικός χώρος σε άμεση επαφή και αλληλεπίδραση με την υπόλοιπη κοινωνία και την οικογένεια και ως εκ τούτου δεν μπορεί παρά να αντιγράφει αυτά που ζει και βλέπει στη μεγάλη εικόνα. Ένα παιδί που βιώνει την ενδοοικογενειακή λεκτική και σωματική βία, είτε προς το ίδιο είτε προς τους γονείς ή τα αδέλφια του, έχει περισσότερες πιθανότητας να βγάλει και κάτι από αυτά στην καθημερινή συμπεριφορά του, άρα και στο σχολείο. Το οποίο ως κλειστός, προστατευμένος χώρος είναι το καλύτερο φυτώριο για την ανάπτυξη παραβατικών συμπεριφορών. Ειδικά όταν το σημερινό σχολείο είναι ιδιαίτερα ανεκτικό σε κάθε είδους ανάλογες συμπεριφορές.
Συχνά η βίαιη συμπεριφορά υποβαθμίζεται ή ακόμα χειρότερα εκλαμβάνεται ως δείγμα αντισυστημικής δράσης, οπότε αφήνεται ατιμώρητη με αποτέλεσμα οι βίαιοι έφηβοι να αποθρασύνονται. Για παράδειγμα, η «κατάληψη» του σχολείου που συχνά συνοδεύεται από βανδαλισμούς, δεν χαρακτηρίζεται ως παράνομη πράξη, δεν κινητοποιεί τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους, δεν επιφέρει κυρώσεις. Αφήνεται να σβήσει μόνη της. Παράγει όμως ιδεολογία, διότι εκλαμβάνεται ως πράξη εξόχως πολιτική, ως αντίσταση σε σχετικές πολιτικές επιλογές της εκάστοτε κυβέρνησης, ως αντίσταση στο «σύστημα». Ως εφηβική αντίδραση στην αδικία.
Η διακίνηση και χρήση παράνομων ουσιών στο σχολείο είναι ένα μεγάλο ταμπού για το οποίο δεν μιλάει σχεδόν κανείς, ούτε καν η ίδια η πολιτεία. Είναι σαν να μην υπάρχει αλλά όλοι ξέρουν ότι υπάρχει και συμβαίνει. Μπορεί να γίνονται ενδοσχολικές ή εξωσχολικές ημερίδες για τα «ναρκωτικά» αλλά ελάχιστοι τολμούν να βάλουν τον «δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων», από τον φόβο της εμπλοκής των υπηρεσιών δίωξης, τον στιγματισμό των ενόχων, την ενημέρωση των γονέων κ.λπ. Και όταν σπρώχνεις τα προβλήματα κάτω από το χαλί δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν. Κάποια στιγμή το χαλί φουσκώνει και τότε δεν κρύβεται αλλά και δεν μαζεύεται.
Η αντιαυταρχική εκπαίδευση εμφανίζεται ως πολιτική άποψη στις αρχές της δεκαετίας ’80, με τις καλύτερες των προθέσεων. Το αυταρχικό, εξουσιαστικό και σκληρά τιμωρητικό σχολείο της δικτατορικής περιόδου ορθώς υποχωρεί και αντικαθίσταται από το σχολείο της συναίνεσης, της συμβουλευτικής και της πειθούς. Η είσοδος νέων εκπαιδευτικών που προέρχονται από τη λεγόμενη «γενιά του Πολυτεχνείου», φέρνει νέο, εκσυγχρονιστικό και ευρωπαϊκό αέρα στις σχολικές αίθουσες και αυτό δρα ανακουφιστικά για όλα τα μέλη της σχολικής κοινότητας. Μόνο που σταδιακά κυλάει, χωρίς να το καταλαβαίνει η ίδια, σε ένα καθεστώς ασυδοσίας που διαπαιδαγωγεί λανθασμένα διότι απαλείφει τους κανόνες και γκρεμίζει τα όρια. Την ίδια εποχή, στον ίδιο ρυθμό χορεύει και ολόκληρη η κοινωνία ειδικά στις μεγάλες πόλεις και φυσικά η ελληνική οικογένεια. Η δανεική ευμάρεια και η αλόγιστη πολιτικοποίηση των πάντων δεν αφήνει τους νέους αλώβητους.
Αν παλιότερα κυριαρχούσε η φρικτή φράση του γονιού «Δάσκαλε, μόνο τα κόκαλα γερά» που προέτρεπε στην άσκηση βίας προς συνετισμό, σταδιακά οδηγούμαστε στην απαίτηση του κηδεμόνα για καθολική ατιμωρησία. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον είναι φυσικό κάποια παιδιά να παρερμηνεύουν τον ρόλο του σχολείου, να μην αντιλαμβάνονται ότι υπάρχουν όρια, να νομίζουν ότι η σχολική τάξη είναι το σαλόνι του σπιτιού τους και το προαύλιο η εξέδρα του γηπέδου. Η ανάπτυξη του βίαιου οπαδισμού έχει τη δική της συμμετοχή στη σχολική βία και παραβατικότητα. Η Πολιτεία ανέχεται την οπαδική βία υπό τον φόβο ότι η καταστολή της θα επιφέρει πολιτικό κόστος, και αυτή μετατρέπεται σε αποδεκτή κοινωνική εκδήλωση που φθάνει μέχρι και το σχολικό περιβάλλον. Εδώ να σημειώσουμε ότι μέχρι χθες το σχολείο δεν υποχρέωνε κανέναν γονέα ή μαθητή να υπογράψει ένα συμβόλαιο κανόνων, τους οποίους πρέπει να τηρούν οι μαθητές ζώντας και σπουδάζοντας σε έναν χώρο 7 ώρες την ημέρα για 5 ημέρες την εβδομάδα. Όλα αφήνονταν στην ανοχή των συμμετεχόντων.
Παράλληλα, σε όλη αυτή τη μακρά διάρκεια των 40 χρόνων η μαθησιακή αποστολή του σχολείου υποχωρεί δραματικά μια και αντικαθίσταται από το φροντιστήριο και την εξωσχολική σχετική δραστηριότητα. Συνεπώς ολοένα και λιγότερα παιδιά αντιλαμβάνονται πια το δημόσιο σχολείο ως τον βασικό φορέα της εκπαίδευσής τους. Τα περισσότερα το βλέπουν ως ένα υποχρεωτικό 6ωρο, ανάξιο λόγου και ως εκ τούτου απαξιώνονται στα μάτια τους τόσο οι δομές όσο και το προσωπικό του. Η αποστολή του σχολείου υποβαθμίζεται οπότε είναι πια ευκολότερη η κοπάνα, η κατάληψη, οι καταστροφές, η πλάκα, αλλά και η βία.
Σε όλη αυτήν την περίοδο η πολιτεία νομοθετεί ώστε η προαγωγή να είναι παιχνίδι, οι βαθμοί πληθωρικοί, τα όρια των απουσιών επί της ουσίας ελαστικά, η αποβολή σπάνια και η ανοχή ο μόνος κανόνας. Η ίδια η πολιτεία απαξιώνει την αποστολή του σχολείου και το λειτούργημα των εκπαιδευτικών, και αυτοί συναινούν με πρόσχημα τον «αντιαυταρχισμό». Σε ένα σχολείο με προσχηματικούς κανόνες όλοι περνούν καλύτερα, κανείς δεν φωνάζει ότι κόπηκε. Σήμερα δεν υπάρχουν ούτε καν μετεξεταστέοι. Και αν δίνονται κάποιες αποβολές ο σύλλογος των διδασκόντων έχει το δικαίωμα να σβήσει στο τέλος της χρονιάς τις σχετικές απουσίες. Και αυτό είναι ένα από όσα καταργεί το Υπουργείο Παιδείας σήμερα και δικαίως.
Σε ένα περιβάλλον θεσμικής ασυδοσίας είναι φυσικό να αναπτύσσονται παντός είδους παραβατικές συμπεριφορές, όπως αυτές που ανάφερα, και ζούμε όλοι μας ως πολίτες αυτής της χώρας. Ακόμα και ως ένδειξη ανίας. Στο τέλος το μόνο που μένει βράχος ακλόνητος, αξιόπιστος και αδιάβλητος είναι οι πανελλήνιες εξετάσεις εισαγωγής στα ΑΕΙ. Και γι’ αυτό όλοι και από πολύ νωρίς ασχολούνται με αυτές. Είναι δυστυχώς το μόνο διακύβευμα. Και γι’ αυτό είναι μια παράλογα σκληρή, επίπονη και πολυέξοδη διαδικασία. Διότι οι δύο εβδομάδες που σχεδόν διαρκούν διασώζουν και δικαιώνουν μια πορεία 12 χρόνων στα σχολικά θρανία. Τραγικό.
Τα πρόσφατα μέτρα που προτείνει η πολιτεία είναι όλα προς τη σωστή κατεύθυνση και μόνο άνθρωποι που στοχεύουν στην πλήρη διάλυση της εκπαίδευσης θα διαφωνήσουν ολοκληρωτικά. Το ερώτημα είναι αν θα εφαρμοστούν στην πράξη. Και γι’ αυτό πολλοί άνθρωποι της εκπαίδευσης δεν είναι αισιόδοξοι. Αν δεν αλλάξει η αντίληψη μεγάλου μέρους της ελληνικής οικογένειας για τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών της, αν δεν υποχωρήσει η βία παντός είδους στην καθημερινή ζωή και αν δεν αποκτήσει και πάλι το σχολείο τη δική του αξία, τα πράγματα δύσκολα θα αλλάξουν. Αν η εκπαιδευτική κοινότητα δεν αποβάλει τον ντεμέκ αντισυστημισμό της και αν οι αρχές δεν ελέγξουν την εφαρμογή των όποιων διατάξεων νομοθετούν, τα πράγματα δεν θα αλλάξουν. Αν δεν εισάγουμε σοβαρά κοινωνικά μαθήματα, αισθητική και τέχνη στο σχολείο, δεν διαπαιδαγωγούμε κανέναν. Μόνο με μαθηματικά και φυσική δεν διαπλάθουμε προσωπικότητες, ούτε υπεύθυνους ακαδημαϊκούς πολίτες. Η κοινωνία μας δουλεύει χρόνια για την πλήρη απαξίωση του δημόσιου σχολείου και η ανάσχεση είναι έργο τιτάνιο. Αλλά η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία.
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος
του Λεωνίδα Καστανά (Εκπαιδευτικού Φυσικού, που εργάζεται σε ΕΠΑΛ της Δυτικής Αττικής).
Ενδοσχολική Βία: Το αμαρτωλό καμίνι: Παρεφθαρμένη αντιαυταρχική εκπαίδευση, ατιμωρησία και έλλειψη ορίων από το σπίτι και το σχολείο. νόμιμες και ελεύθερες καταλήψεις και βανδαλισμοί ως εκδηλώσεις αντισυστημικότητας , χρήση ουσιών για την οποία κανείς δεν μιλάει, βίαιος οπαδισμός και κυρίως απαξίωση του εκπαιδευτικού και δραματική υποχώρηση του γοήτρου και της διδακτικής αξίας του δημόσιου σχολείου.
Ενδοσχολική βία: Μορφές, ενδείξεις, αιτίες του φαινομένου. Τα πρόσφατα μέτρα της κυβέρνησης και η καταπολέμησή της.
Η ενδοσχολική βία δεν είναι ένα σημερινό φαινόμενο, υπήρχε πάντα, αλλά σήμερα τείνει να πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Σε βαθμό που να κινητοποιήσει την πολιτεία και να την αναγκάσει να επέμβει με μια σειρά μέτρων που πρόσφατα είδαν το φως της δημοσιότητας. Τόσο κατασταλτικών όσο και συμβουλευτικών.
Το διαφορετικό είναι ότι στους απλούς παραδοσιακούς τσαμπουκάδες στα διαλείμματα ή στο σχόλασμα έχουν προστεθεί δράσεις που σχετίζονται με τα ηλεκτρονικά και ψηφιακά μέσα. Διαμοιρασμός φωτογραφιών, προσωπικών στιγμών, παραποιημένες φωτογραφίες, διάδοση ψευδών ειδήσεων στα κοινωνικά δίκτυα, εκβιασμοί, απειλητικά ή υβριστικά μηνύματα. Φυσικά πρωταγωνιστούν οι φήμες που σχετίζονται με τον σεξουαλικό προσανατολισμό, τα ανάλογα υπονοούμενα, οι ανήθικες προτάσεις, οι λοιδορίες, οι αληθινές ή ψευδείς αποκαλύψεις. Υπάρχει τόσο μίσος στη σχολική κοινότητα;
Το σχολείο είναι κοινωνικός χώρος σε άμεση επαφή και αλληλεπίδραση με την υπόλοιπη κοινωνία και την οικογένεια και ως εκ τούτου δεν μπορεί παρά να αντιγράφει αυτά που ζει και βλέπει στη μεγάλη εικόνα. Ένα παιδί που βιώνει την ενδοοικογενειακή λεκτική και σωματική βία, είτε προς το ίδιο είτε προς τους γονείς ή τα αδέλφια του, έχει περισσότερες πιθανότητας να βγάλει και κάτι από αυτά στην καθημερινή συμπεριφορά του, άρα και στο σχολείο. Το οποίο ως κλειστός, προστατευμένος χώρος είναι το καλύτερο φυτώριο για την ανάπτυξη παραβατικών συμπεριφορών. Ειδικά όταν το σημερινό σχολείο είναι ιδιαίτερα ανεκτικό σε κάθε είδους ανάλογες συμπεριφορές.
Συχνά η βίαιη συμπεριφορά υποβαθμίζεται ή ακόμα χειρότερα εκλαμβάνεται ως δείγμα αντισυστημικής δράσης, οπότε αφήνεται ατιμώρητη με αποτέλεσμα οι βίαιοι έφηβοι να αποθρασύνονται. Για παράδειγμα, η «κατάληψη» του σχολείου που συχνά συνοδεύεται από βανδαλισμούς, δεν χαρακτηρίζεται ως παράνομη πράξη, δεν κινητοποιεί τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους, δεν επιφέρει κυρώσεις. Αφήνεται να σβήσει μόνη της. Παράγει όμως ιδεολογία, διότι εκλαμβάνεται ως πράξη εξόχως πολιτική, ως αντίσταση σε σχετικές πολιτικές επιλογές της εκάστοτε κυβέρνησης, ως αντίσταση στο «σύστημα». Ως εφηβική αντίδραση στην αδικία.
Η διακίνηση και χρήση παράνομων ουσιών στο σχολείο είναι ένα μεγάλο ταμπού για το οποίο δεν μιλάει σχεδόν κανείς, ούτε καν η ίδια η πολιτεία. Είναι σαν να μην υπάρχει αλλά όλοι ξέρουν ότι υπάρχει και συμβαίνει. Μπορεί να γίνονται ενδοσχολικές ή εξωσχολικές ημερίδες για τα «ναρκωτικά» αλλά ελάχιστοι τολμούν να βάλουν τον «δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων», από τον φόβο της εμπλοκής των υπηρεσιών δίωξης, τον στιγματισμό των ενόχων, την ενημέρωση των γονέων κ.λπ. Και όταν σπρώχνεις τα προβλήματα κάτω από το χαλί δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν. Κάποια στιγμή το χαλί φουσκώνει και τότε δεν κρύβεται αλλά και δεν μαζεύεται.
Η αντιαυταρχική εκπαίδευση εμφανίζεται ως πολιτική άποψη στις αρχές της δεκαετίας ’80, με τις καλύτερες των προθέσεων. Το αυταρχικό, εξουσιαστικό και σκληρά τιμωρητικό σχολείο της δικτατορικής περιόδου ορθώς υποχωρεί και αντικαθίσταται από το σχολείο της συναίνεσης, της συμβουλευτικής και της πειθούς. Η είσοδος νέων εκπαιδευτικών που προέρχονται από τη λεγόμενη «γενιά του Πολυτεχνείου», φέρνει νέο, εκσυγχρονιστικό και ευρωπαϊκό αέρα στις σχολικές αίθουσες και αυτό δρα ανακουφιστικά για όλα τα μέλη της σχολικής κοινότητας. Μόνο που σταδιακά κυλάει, χωρίς να το καταλαβαίνει η ίδια, σε ένα καθεστώς ασυδοσίας που διαπαιδαγωγεί λανθασμένα διότι απαλείφει τους κανόνες και γκρεμίζει τα όρια. Την ίδια εποχή, στον ίδιο ρυθμό χορεύει και ολόκληρη η κοινωνία ειδικά στις μεγάλες πόλεις και φυσικά η ελληνική οικογένεια. Η δανεική ευμάρεια και η αλόγιστη πολιτικοποίηση των πάντων δεν αφήνει τους νέους αλώβητους.
Αν παλιότερα κυριαρχούσε η φρικτή φράση του γονιού «Δάσκαλε, μόνο τα κόκαλα γερά» που προέτρεπε στην άσκηση βίας προς συνετισμό, σταδιακά οδηγούμαστε στην απαίτηση του κηδεμόνα για καθολική ατιμωρησία. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον είναι φυσικό κάποια παιδιά να παρερμηνεύουν τον ρόλο του σχολείου, να μην αντιλαμβάνονται ότι υπάρχουν όρια, να νομίζουν ότι η σχολική τάξη είναι το σαλόνι του σπιτιού τους και το προαύλιο η εξέδρα του γηπέδου. Η ανάπτυξη του βίαιου οπαδισμού έχει τη δική της συμμετοχή στη σχολική βία και παραβατικότητα. Η Πολιτεία ανέχεται την οπαδική βία υπό τον φόβο ότι η καταστολή της θα επιφέρει πολιτικό κόστος, και αυτή μετατρέπεται σε αποδεκτή κοινωνική εκδήλωση που φθάνει μέχρι και το σχολικό περιβάλλον. Εδώ να σημειώσουμε ότι μέχρι χθες το σχολείο δεν υποχρέωνε κανέναν γονέα ή μαθητή να υπογράψει ένα συμβόλαιο κανόνων, τους οποίους πρέπει να τηρούν οι μαθητές ζώντας και σπουδάζοντας σε έναν χώρο 7 ώρες την ημέρα για 5 ημέρες την εβδομάδα. Όλα αφήνονταν στην ανοχή των συμμετεχόντων.
Παράλληλα, σε όλη αυτή τη μακρά διάρκεια των 40 χρόνων η μαθησιακή αποστολή του σχολείου υποχωρεί δραματικά μια και αντικαθίσταται από το φροντιστήριο και την εξωσχολική σχετική δραστηριότητα. Συνεπώς ολοένα και λιγότερα παιδιά αντιλαμβάνονται πια το δημόσιο σχολείο ως τον βασικό φορέα της εκπαίδευσής τους. Τα περισσότερα το βλέπουν ως ένα υποχρεωτικό 6ωρο, ανάξιο λόγου και ως εκ τούτου απαξιώνονται στα μάτια τους τόσο οι δομές όσο και το προσωπικό του. Η αποστολή του σχολείου υποβαθμίζεται οπότε είναι πια ευκολότερη η κοπάνα, η κατάληψη, οι καταστροφές, η πλάκα, αλλά και η βία.
Σε όλη αυτήν την περίοδο η πολιτεία νομοθετεί ώστε η προαγωγή να είναι παιχνίδι, οι βαθμοί πληθωρικοί, τα όρια των απουσιών επί της ουσίας ελαστικά, η αποβολή σπάνια και η ανοχή ο μόνος κανόνας. Η ίδια η πολιτεία απαξιώνει την αποστολή του σχολείου και το λειτούργημα των εκπαιδευτικών, και αυτοί συναινούν με πρόσχημα τον «αντιαυταρχισμό». Σε ένα σχολείο με προσχηματικούς κανόνες όλοι περνούν καλύτερα, κανείς δεν φωνάζει ότι κόπηκε. Σήμερα δεν υπάρχουν ούτε καν μετεξεταστέοι. Και αν δίνονται κάποιες αποβολές ο σύλλογος των διδασκόντων έχει το δικαίωμα να σβήσει στο τέλος της χρονιάς τις σχετικές απουσίες. Και αυτό είναι ένα από όσα καταργεί το Υπουργείο Παιδείας σήμερα και δικαίως.
Σε ένα περιβάλλον θεσμικής ασυδοσίας είναι φυσικό να αναπτύσσονται παντός είδους παραβατικές συμπεριφορές, όπως αυτές που ανάφερα, και ζούμε όλοι μας ως πολίτες αυτής της χώρας. Ακόμα και ως ένδειξη ανίας. Στο τέλος το μόνο που μένει βράχος ακλόνητος, αξιόπιστος και αδιάβλητος είναι οι πανελλήνιες εξετάσεις εισαγωγής στα ΑΕΙ. Και γι’ αυτό όλοι και από πολύ νωρίς ασχολούνται με αυτές. Είναι δυστυχώς το μόνο διακύβευμα. Και γι’ αυτό είναι μια παράλογα σκληρή, επίπονη και πολυέξοδη διαδικασία. Διότι οι δύο εβδομάδες που σχεδόν διαρκούν διασώζουν και δικαιώνουν μια πορεία 12 χρόνων στα σχολικά θρανία. Τραγικό.
Τα πρόσφατα μέτρα που προτείνει η πολιτεία είναι όλα προς τη σωστή κατεύθυνση και μόνο άνθρωποι που στοχεύουν στην πλήρη διάλυση της εκπαίδευσης θα διαφωνήσουν ολοκληρωτικά. Το ερώτημα είναι αν θα εφαρμοστούν στην πράξη. Και γι’ αυτό πολλοί άνθρωποι της εκπαίδευσης δεν είναι αισιόδοξοι. Αν δεν αλλάξει η αντίληψη μεγάλου μέρους της ελληνικής οικογένειας για τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών της, αν δεν υποχωρήσει η βία παντός είδους στην καθημερινή ζωή και αν δεν αποκτήσει και πάλι το σχολείο τη δική του αξία, τα πράγματα δύσκολα θα αλλάξουν. Αν η εκπαιδευτική κοινότητα δεν αποβάλει τον ντεμέκ αντισυστημισμό της και αν οι αρχές δεν ελέγξουν την εφαρμογή των όποιων διατάξεων νομοθετούν, τα πράγματα δεν θα αλλάξουν. Αν δεν εισάγουμε σοβαρά κοινωνικά μαθήματα, αισθητική και τέχνη στο σχολείο, δεν διαπαιδαγωγούμε κανέναν. Μόνο με μαθηματικά και φυσική δεν διαπλάθουμε προσωπικότητες, ούτε υπεύθυνους ακαδημαϊκούς πολίτες. Η κοινωνία μας δουλεύει χρόνια για την πλήρη απαξίωση του δημόσιου σχολείου και η ανάσχεση είναι έργο τιτάνιο. Αλλά η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία.
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος