Εμείς οι ιατροί συνηθίζουμε να λέμε ότι τα χειρότερα μπορεί να συμβούν σε συγγενείς ιατρών. Καλώς ή κακώς, όταν υπάρχει "μοιρασμένη διαχείριση" του ασθενή, η πιθανότητα να την πληρώσει ο ασθενής είναι μεγαλύτερη, ακόμη κι γίνει κάτι το επιπλέον που υπό κανονικές συνθήκες δεν θα γινόταν σε ένα περιορισμένων πόρων σύστημα υγείας.
Τι συμβαίνει; ο ιατρός συγγενής του ασθενής αναλαμβάνει υπευθυνότητες που κανονικά έχει ο θεράπων μη συγγενής ιατρός του ασθενή. Αυτό σημαίνει ότι τελικά κάτι θα ξεφύγει και από τους δύο, γιατί και οι δύο είναι σίγουροι ότι ο άλλος θα κάνει το απαιτούμενο για τον ασθενή. Και μπορεί να είναι μοιραίο, και να υπερσκελίσει ακόμη και την επιπλέον φροντίδα λόγω της σχέσης.
Καλώς ή κακώς, σε κάθε σύμπτωμα ή πρόβλημα υγείας χρειάζεται να υπάρχει ΕΝΑΣ ιατρός που να μπορεί να συνθέσει όλα τα συμπτώματα, να αναγνωρίζει όλα τα κλινικά σημεία, να κατανοεί τα αποτελέσματα των εξετάσεων και να μπορεί να αξιοποιήσει τους επιπλέον "πόρους" σε γνώσεις και δεξιότητες σε διαγνωστικό και επεμβατικό επίπεδο, ανθρώπινους ή μη.
Είναι ενδιαφέρον ότι παγκοσμίως ξεκινήσαμε από νοσοκομεία χωρίς επείγοντα πριν πολλά χρόνια, περάσαμε σε νοσοκομεία με επείγοντα με πολλαπλές ιατρικές ειδικότητες ιατρών πριν δεκαετίες, όπου παρέπεμπε ο οικογενειακός ιατρός. Σήμερα, καθώς οι οικογενειακοί ιατροί λιγοστεύουν και δεν υπάρχουν παραπομπές, οδηγούμαστε σε επείγοντα όπου η κυρίαρχη ιατρική ειδικότητα είναι ο επειγοντολόγος και οι υπόλοιποι συνεπικουρούν.
Οδεύουμε παγκοσμίως όλο και περισσότερο προς ένα σύστημα πολλαπλών ειδικών ιατρών, που ο καθένας είναι ο καλύτερος στον τομέα του. Αλλά όλοι έχουν στεγανά τα όρια της γνώσης της ειδικότητας τους και συνήθως "μισούν" αυτόν που κατά την γνώμη τους δίνει "εντολές" και λειτουργεί σαν αρχηγός, θα είναι μάλιστα ο πρώτος που θα τον κατηγορήσουν αν κάτι δεν πάει καλά. Ταυτόχρονα, κανένας ειδικός δεν θα αναλάβει ευθύνη μέχρι να την αποδώσει ο ιατροδικαστής.
Μα πρέπει να υπάρχει συνεργασία μεταξύ των ιατρών θα πουν κάποιοι και όταν έχεις τον καλύτερο στον τομέα του, θα έχεις το καλύτερο αποτέλεσμα για τον ασθενή. Η ίδια η πραγματικότητα τους διακωμωδεί: Γιατί έχουμε δήμαρχο, όταν έχουμε δημοτικό συμβούλιο; Γιατί έχουμε πρωθυπουργό όταν έχουμε υπουργούς; Γιατί έχουμε διοικητή στο νοσοκομείο που έχει διοικητικό συμβούλιο; Ακόμη και σε μια ομάδα πέντε ατόμων στο μπάσκετ έχουμε κάποιον με ένα "σημάδι" στο μπράτσο.
Είναι ενδιαφέρον ότι σε άλλες χώρες που δεν έχουν πια οικογενειακούς ιατρούς να βλέπουν έκτακτα και χρόνια περιστατικά, και το κόστος της ιατρικής επίσκεψης είναι μεγαλύτερο από ότι στην Ελλάδα, αρχίζουν και ξεφυτρώνουν ιατρεία για τα "έκτακτα" προβλήματα, που δεν ασχολούνται με τα χρόνια προβλήματα όπως ο οικογενειακός, αλλά κάνουν αυτό που κάνει ο ένας ιατρός: την συνθετική ιατρική σκέψη για να καθοδηγήσει σωστά το ασθενή αν δεν μπορεί να τον θεραπεύσει ο ίδιος σε κάτι μη χρόνιο.
Δεν είπε κανείς ότι και το να περάσει ο ασθενής από ειδικό σε ειδικό ιατρό μέχρι να βρει την διάγνωση δεν είναι λύση. Κάθε ειδικός ιατρός μπορεί με τον καλύτερο και σωστότερο τρόπο για τον τομέα της ειδικότητας του να αποκλείσει ή να επιβεβαιώσει επικίνδυνες για την ζωή διαγνώσεις, να γνωματεύσει την διάγνωση, να δώσει την καλύτερη για το νόσημα θεραπεία. Μόνο που θα το κάνει, συχνά χωρίς να έχει αποκλείσει αλληλεπιδράσεις με άλλα νοσήματα ή αγωγές. Και μπορεί στο τέλος, μαζί τις γνωματεύσεις που αποκλείουν νόσημα από το φάσμα του κάθε ειδικού ιατρού, να βρεθεί ένας ειδικός ιατρός να βρει την διάγνωση της ειδικότητας του που είναι απειλητική για την ζωή του ασθενή, αλλά μόλις να έχει πεθάνει ο ασθενής.
Τι κρίμα να μην είχε έρθει νωρίτερα....
Θέμα: Περί συνεργασίας ιατρών.... (Αναγνώστηκε 136 φορές)
31 Δεκεμβρίου 2019, 18:51:53