Θέματα Εργασίας > Εμπειρίες κατά την εργασία στην ΠΦΥ
ΓΙΑΤΡΟΙ Η ΝΤΙΛΕΡ ΦΑΡΜΑΚΩΝ?
deleteduser:
Ο χειρισμός πάντως δεν είναι εκπαίδευση. Ας μάθουμε πια να λέμε την αλήθεια. Και ας αναλάβει ο καθένας τις ευθύνες του και το κόστος της. Ασθενής και θεραπευτής.
Αλλιώς η "εκπαίδευση" (ή παραχώρηση εξουσίας) δεν πρόκειται ποτέ να γίνει.
Ακραίο μπορεί να ακούγεται αλλά αν γίνει με σωστό τρόπο μπορεί αν αποφέρει θεαματικά αποτελέσματα (που δεν είναι ο ασθενής να επιλέξει το δικό μας δρόμο αλλά να επιλέξει αυτόν που προτιμά).
Στο κάτω κάτω δεν είμαστε κηδεμόνες του(αν και λειτουργούμε έτσι).
Εγώ σε αντίστοιχες περιπτώσεις (λίγες λόγω της μικρής εργασιακής μου εμπειρίας) ακολουθώ την εξής πολιτική (άλλοτε με άλλη σειρά)
Τον ρωτάω αν ο ίδιος είχε λόγους να αλλάξει - ενισχύσει την αγωγή του. Αν αισθάνεται καλύτερα με τη νέα αγωγή Τον ενημερώνω ότι όλα τα φάρμακα έχουν παρενέργειες (αναφέρω και τις συγκεκριμένες)και για αυτό η χρήση τους πρέπει να γίνεται με επιφύλαξη. Του αναφέρω τι λένε οι μελέτες και οι οδηγίες (του τις δείχνω κιόλας αν χρειαστεί). Και του αναλύω το σκεπτικό με την οποίο επέλεξα την αγωγή Και του εξηγώ ότι κάθε γιατρός έχει τους δικούς του λόγους και σκεπτικό όταν προτείνει μια αγωγή, οι οποίοι δε συμπίπτουν πάντα με τους λόγους που έχει ένας ασθενείς για να την ακολουθήσει. Και τον αφήνω να διαλέξει.
Ποσοστό επιτυχίας πάνω από 50%(σε αποτελεσματικότητα και εκπαίδευση). Χρόνος 20 - 30 λεπτά (αχ πόσο μετράει να μπορείς να αφιερώσεις χρόνο στους ασθενείς σου)
Υ.Γ. Στην ευθεία ερώτηση "γιατί ο άλλος ο γιατρός μου τα άλλαξε;" Απαντώ "Εσύ γιατί πιστεύεις;" 3 στις 4 ο ασθενής (που με ξέρει τουλάχιστον) χαμογελά και φεύγει.
anastasios theodoridis:
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links).
Εγγραφή ή ΕίσοδοςΥ.Γ. Στην ευθεία ερώτηση "γιατί ο άλλος ο γιατρός μου τα άλλαξε;" Απαντώ "Εσύ γιατί πιστεύεις;" 3 στις 4 ο ασθενής (που με ξέρει τουλάχιστον) χαμογελά και φεύγει.
--- Τέλος παράθεσης ---
Πειράζει που εγώ τους λέω το λόγο; Είναι μήπως αντιδεοντολογικό; ;D
D-Michalis:
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links).
Εγγραφή ή ΕίσοδοςΟ χειρισμός πάντως δεν είναι εκπαίδευση. Ας μάθουμε πια να λέμε την αλήθεια.
--- Τέλος παράθεσης ---
Γιατί πιστεύεις ότι ο χειρισμός που σχολίασα δεν είναι "η αλήθεια"?
Αυτό που περιγράφεις ότι κάνεις -και σωστά το κάνεις- δεν είναι ένα είδος εκπαίδευσης που εσύ επέλεξες σαν το ποιο αποτελεσματικό?
Ας μη παίζουμε με τις λέξεις. Η πραγματικότητα είναι μία: Ο «μάγκας» συνάδελφος πρέπει να φάει χώμα και ο ασθενής να προστατευθεί από τα απόνερα.
Το πώς θα τον χειριστούμε να προστατευθεί, είναι συγκερασμός πολλών συνιστωσών και ο καθένας μας έχει το δικό του ιδιαίτερο τρόπο, αλλά αυτό δεν σημαίνει κατ' ανάγκην άσκηση εξουσίας όπως υπονοείς.
Οι ασκούντες συνειδητά εξουσία εξ ημών, μη πιστεύεις ότι θα μπουν στον κόπο να κάνουν σκέψεις σαν αυτές που ακούστηκαν εδώ και να προβληματιστούν με τέτοιες ενέργειες. Απεναντίας. Θα είναι πρωτεργάτες τέτοιων ενεργειών.
Και μόνο ότι μας απασχολεί πώς να το χειριστούμε, εξ' ορισμού δηλώνει το ενδιαφέρον για τον ασθενή και όχι την πρόθεση άσκησης εξουσίας.
Δημήτρης Μακρέας:
Συμφωνώ κατά πολύ με το Δ. Μιχάλη, με μόνη την επισήμανση ότι η σχεση γιατρού-ασθενή είναι από τη φύση της εξουσιαστική.
Η κατοχή και μόνο της εξειδικευμένης γνώσης από την αρχή δημιουργεί μια ανισοτιμία στη σχέση.
Υπάρχουν γιατροί που δεν παραχωρούν κανένα περιθώριο αμφισβήτησης αυτής της "εξουσίας", ίσα ίσα χτίζουν την όποια θεραπευτική σχέση στη βάση ενίσχυσης της εξουσίας τους, απέναντι στους ασθενείς.
Υπάρχουν γιατροί που προσπαθούν να εμπλέξουν τους ασθενείς στη λήψη των αποφάσεων , ακόμα και αν αυτό σημαίνει ότι οι ασθενείς δε θα ακολουθήσουν τη λύση που ο γιατρός προκρίνει.
Για να μπορέσουμε ,όμως , να μιλήσουμε για ισότιμη σχέση και ανατροπή της "εξουσίας" του γιατρού έχουμε να διανύσουμε πολύ δρόμο ακόμα. Χρειάζεται συνεχής "εκπαίδευση" και προσήλωση στο στόχο .Μην ξεχνάμε όμως ότι η "εκπαίδευση" είναι χειρισμός! Επίσης συχνά η ανατροπή της εξουσιαστικής σχέσεις δεν είναι πάντα θετική.
Πως , άραγε , θα συμπεριφερόμασταν στον ασθενή με κυνάγχη που επιμένει να πάρει αντιβίωση γιατί έτσι θεωρεί ότι θα θεραπευτεί? Είναι απλώς ένα παράδειγμα που δεν ανατρέπει όσο σωστά λέει ο Απόστολος, αλλά δείχνει ότι η θεωρία από την πράξη συχνά απέχουν. Ότι το μη εξουσιαστικό μοντέλο σχέσης γιατρού-ασθενή μπορεί να πραγματωθεί στο σύνολό του μόνο ανάμεσα σε χειραφετημένους ασθενείς και ανιδιοτελείς γιατρούς που αφήνουν τον εγωισμό τους έξω από το ιατρείο.
Δυστυχώς ο συνδυασμός και των δύο είναι μάλλον σπάνιος! Ειδικά όσον αφορά το γιατρό.
Η κάθε σχέση γιατρού-ασθενή οφείλει να είναι μοναδική. Αυτά που λειτουργούν ανάμεσα σε εμένα και τους ασθενείς, δε σημαίνει ότι θα λειτουργούν ανάμεσα σε άλλο γιατρό και τους ίδιους ασθενείς. Ακόμα αυτό που λειτουργεί στη θεραπευτική σχέση με έναν ασθενή συχνά είναι καταστροφικό στη σχέση με άναν άλλο.
Η εμπειρία μου λέει, ότι αν η δημιουργία μιας λειτουργικής σχέσης είναι πάντα στο μυαλό μας και δεν "κόβουμε" όσους δε μας ταιριάζουν ή όσους μας ακυρώνουν, θα τη βρούμε την άκρη.
Δ. Κουναλάκης:
Θα συμφωνήσω ότι κάθε γιατρός με βάση χαρακτηριστικά του χαρακτήρα του και των εμπειριών του μπορεί να βρει την καλύτερη επιλογή για να αντιμετωπίσει ένα περιστατικό. Η γνώση είναι εξουσία αλλά δεν ανήκει πάντα σε ένα ρόλο ασθενή ή ιατρό.
Αν σκεφτούμε ότι η μη ταύτιση διάγνωσης κλινικού ιατρού και ιατροδικαστή ως προς τα αίτια θανάτου είναι πάντα διψήφια ακόμη και στα πιο καλά νοσοκομεία, τότε αυτό μας διδάσκει πολλά. Όμως όλοι οι ασθενείς δεν είναι ίδιοι και όλοι οι άνθρωποι δεν είναι ίδιοι.
- Υπάρχουν ασθενείς που μπορούν να μπουν στην διαδικασία της απόφασης και αποφασίσουν για την θεραπεία τους.
- Υπάρχουν ασθενείς που δεν θέλουν ή δεν μπορούν να μπουν στη διαδικασία απόφασης και επιζητούν την ευθύνη και την αυθεντία του ιατρού, αυτή τη σχέση εξάρτισης.
- Υπάρχουν ασθενείς που ανάλογα με τις συνθήκες μεταπίπτουν από την μια κατάσταση στην άλλη.
Εδώ κρίνεται σε μεγάλο βαθμό η απόδοση αλλά και η αποτελεσματικότητα του οικογενειακού ιατρού να μπορέσει μέσα από την συνέχεια στην φροντίδα που παρέχει να ξεχωρίσει τις δυνατότητες και τις ανάγκες του ασθενή πριν φτάσει να πρέπει άμεσα να επιλέξει πως θα φερθεί σε ένα ασθενή.
Σε περιπτώσεις σαν αυτή που περιγράφει ο Δημήτρης έχω βρεθεί. Η στάση μου είναι δω εάν ο ασθενής είναι ρυθμισμένος ή όχι. Εάν, υπάρχει πρόβλημα ρύθμισης ή παρενεργειών σε συνεργασία με τον ασθενή όλα αλλάζουν. Από τους διευθυντές και τους συναδέλφους δεν περιμένω τίποτα.
Πλοήγηση
[0] Λίστα μηνυμάτων
[#] Επόμενη σελίδα
Μετάβαση στην πλήρη έκδοση