Καλώς ήρθατε στην διαδικτυακή μας κοινότητα.
Εδώ μπορείτε να συζητήσετε και να ενημερωθείτε για θέματα που αφορούν την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας.
Για να συμμετέχετε και να μπορείτε να κατεβάσετε αρχεία και εικόνες που βρίσκονται στα μηνύματα πρέπει να εγγραφείτε.
Η εγγραφή είναι δωρεάν και θα σας αποσταλεί άμεσα ένα e-mail για την ενεργοποίηση της εγγραφής σας.
Εάν δεν το λάβετε σε λίγα λεπτά ελέγξετε το φάκελο ομαδικής αλληλογραφίας ή το φάκελο SPAM ή το φάκελο ανεπιθύμητης αλληλογραφίας καθώς μπορεί να βρεθεί εκεί από λάθος του λογισμικού ηλεκτρονικού ταχυδρομείου.
Εάν έχετε ξεχάσει τον κωδικό σας, μπορείτε να ζητήσετε να σας ξανασταλεί από εδώ.
28 Μαρτίου 2024, 17:27:41

Αποστολέας Θέμα: Δεν τελειώσαμε με το ασφαλιστικό.  (Αναγνώστηκε 184989 φορές)

0 μέλη και 1 επισκέπτης διαβάζουν αυτό το θέμα.

29 Μαΐου 2019, 02:33:22
Απάντηση #75
Αποσυνδεδεμένος

Αρχίατρος

Επώνυμοι
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος
28/05/2019

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος
Όσοι ΔΥ και συνταξιούχοι ψηφίσουν ΝΔ στις εθνικές εκλογές, θα το μετανιώσουν πολύ σύντομα...

29 Μαΐου 2019, 13:43:50
Απάντηση #76
Αποσυνδεδεμένος

GirousisN


Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος
Όσοι ΔΥ και συνταξιούχοι ψηφίσουν ΝΔ στις εθνικές εκλογές, θα το μετανιώσουν πολύ σύντομα...

Μα αυτή ακριβώς την απειλή απέρριψε ο κόσμος.
Στις κοινωνικές ομάδες που αναφέρεστε δεν επικράτησε ο κυβερνητικός λόγος ,παρά μόνο στους ανέργους. Σχεδόν 10 χρόνια μετά την έναρξη της κρίσης, το δίλλημα μνημόνιο-αντιμνημόνιο, η πολιτική αθρόων επιδομάτων προς τους μη έχοντες και η υψηλότατη φορολόγηση των υπολοίπων, έχουν κουράσει.
Με ανεργία στο 18% ακόμα, ενώ χιλιάδες συμπολίτες μας υποαπασχολούνται, το μέλλον μόνο εύκολο δεν προδιαγράφεται. Έχουν γίνει και πολλά σωστά βήματα (μείωση ΦΠΑ κ.α). Όποιος πείσει ότι θα επιφέρει περισσότερα στην κατεύθυνση της πραγματικής οικονομικής αναπτυξης, θα πάρει την ευκαιρία του....

24 Αυγούστου 2019, 00:06:01
Απάντηση #77
Αποσυνδεδεμένος

Argirios Argiriou

Moderator
23/08/2019
Του Γιώργου Στρατόπουλου.


...............
Το σημαντικό ερώτημα δεν είναι γιατί μπαίνει πλαφόν, αλλά γιατί το πλαφόν είναι τόσο υψηλό.
...........................

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος
« Τελευταία τροποποίηση: 24 Αυγούστου 2019, 00:26:50 από Argirios Argiriou »
Before ordering a test decide what you will do if it is (1) positive, or (2) negative. If both answers are the same, don't do the test. Archie Cochrane.

7 Δεκεμβρίου 2019, 07:53:59
Απάντηση #78
Αποσυνδεδεμένος

Argirios Argiriou

Moderator
Και κάποια σχόλια στο παρακάτω κείμενο συναδέλφου σε Ιατρική ομάδα του facebook στις 07/12/2019:

Παράλληλα πχ με την μείωση της αντιστοιχίας συνταξιούχων/εργαζομένων έχουμε και την αύξηση κόστους των αναγκών ανά ασφαλισμένο για καταστάσεις και νοσήματα που σε παλαιότερες δεκαετίες δεν υπήρχαν λόγω του επιπέδου εξέλιξης της Ιατρικής. Αυτά πολλές φορές καταβάλλει ο ίδιος ο δικαιούχος που είναι ήδη σε αρνητικό πρόσημο αποταμίευσης αυξάνοντας την πολιτική πίεση για παροχές. Είναι ένας φαύλος κύκλος ασχέτως από ποιά πλευρά το βλέπουμε. Το σκεπτικό και η ανάλυση μπορούν να χρησιμοποιηθούν και για άλλους σκοπούς όπως για το αν μπορούμε να έχουμε μια οργανωμένη και βιώσιμη ΠΦΥ και για αυτό το θέτω υπόψιν όλων μας.

"Ενώ το 1960 αντιστοιχούσαν 10 εργαζόμενοι σε κάθε 1 Έλληνα συνταξιούχο 65+, σήμερα αντιστοιχούν 3 προς 1. Εν τω μεταξύ το ¼ των σημερινών συνταξιούχων είναι κάτω των 65 ετών και εισπράττει το 29% της συνταξιοδοτικής δαπάνης. Το 2050 το ποσοστό των 65+ που σήμερα αποτελούν το 25% του πληθυσμού θα έχει φτάσει το 42% του πληθυσμού." [...] "η αποταμίευση ενός μέσου νοικοκυριού έφτανε ακόμη και το 8%-10% του εισοδήματος. Σήμερα το ποσοστό αυτό σύμφωνα με τον Πρόεδρο του ΙΟΒΕ είναι στο -3% που σημαίνει ότι το μέσο νοικοκυριό καταναλώνει περισσότερο από ό,τι έχει διαθέσιμο."

Αντιγράφω και την παράγραφο του παρακάτω άρθρου που μου έκανε την μεγαλύτερη εντύπωση:

Έχουμε, μαζί με την Ιταλία, τις υψηλότερες ασφαλιστικές εισφορές στην Ευρώπη αλλά και τις υψηλότερες κρατικές συνταξιοδοτικές δαπάνες, με αποτέλεσμα να πιέζεται εκτός από την αγορά εργασίας και ο κρατικός προϋπολογισμός.

02/12/2019
Ρεπορτάζ: Ελένη Πετροπούλου, Χριστίνα Μωράκη.


Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος
« Τελευταία τροποποίηση: 7 Δεκεμβρίου 2019, 07:58:13 από Argirios Argiriou »
Before ordering a test decide what you will do if it is (1) positive, or (2) negative. If both answers are the same, don't do the test. Archie Cochrane.

7 Δεκεμβρίου 2019, 08:03:23
Απάντηση #79
Αποσυνδεδεμένος

Argirios Argiriou

Moderator
Και άλλο ένα ενδιαφέρον άρθρο:

06/12/2019

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος
Before ordering a test decide what you will do if it is (1) positive, or (2) negative. If both answers are the same, don't do the test. Archie Cochrane.

13 Φεβρουαρίου 2020, 05:42:32
Απάντηση #80
Αποσυνδεδεμένος

Argirios Argiriou

Moderator
06/02/2020

Τάσος Τέλλογλου:

«Κανένας συνταξιούχος δεν παίρνει τα λεφτά, τα οποία έχει βάλει στο ταμείο για να πάρει σύνταξη. Παίρνουν όλοι παραπάνω με βάση τα νούμερα. Όλοι λένε έχασα τα λεφτά που έβαλα. Μα, τα λεφτά που έβαλες δεν φτάνουν για τη σύνταξη που παίρνεις».

«Όλοι;» ρώτησε ο Γρηγόρης Αρναούτογλου. « Όλοι. Κανένα Ταμείο δεν έχει σοβαρή αναλογιστική μελέτη. Και δεν είναι μόνο οι συνταξιούχοι. Κανένας εργοδότης δεν πλήρωνε τις κρατήσεις που έπρεπε» απάντησε ο δημοσιογράφος.

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

Before ordering a test decide what you will do if it is (1) positive, or (2) negative. If both answers are the same, don't do the test. Archie Cochrane.

1 Αυγούστου 2020, 01:09:01
Απάντηση #81
Αποσυνδεδεμένος

Argirios Argiriou

Moderator
31/07/2020

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος
Before ordering a test decide what you will do if it is (1) positive, or (2) negative. If both answers are the same, don't do the test. Archie Cochrane.

25 Σεπτεμβρίου 2020, 22:07:50
Απάντηση #82
Αποσυνδεδεμένος

Argirios Argiriou

Moderator
24/09/2020
Του Τάσου Γιανίτση.


Προϋποθέσεις για ένα αξιόπιστο ασφαλιστικό σύστημα.

Σημεία  της παρέμβασης στο  Συνέδριο του Κύκλου Ιδεών  Η Ελλάδα μετά IV: Μετά ( ; ) την Πανδημία



Θα αναφερθώ στο θέμα με τέσσερις επισημάνσεις:

1.Το ερώτημα που λογικά προηγείται πριν τοποθετηθεί κανείς στο θέμα μας είναι τι το μη αξιόπιστο έχει το σημερινό ασφαλιστικό σύστημα, το οποίο θα χρειαζόταν να αλλάξει. Κι εδώ έχουμε το πρώτο μεγάλο μας πρόβλημα: όποια απάντηση και αν δώσουμε, δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε την άβυσσο που διαχρονικά και διακομματικά χωρίζει ένα αξιόπιστο ασφαλιστικό –όπως και αν το ορίσουμε- από ένα ασφαλιστικό που να είναι πολιτικά αποδεκτό.

 

2. Όλοι γνωρίζουμε, ότι σήμερα ένα σημαντικό θέμα για το ασφαλιστικό είναι το πώς το σημερινό διανεμητικό σύστημα θα συμπληρωθεί με μια κεφαλαιοποιητική διάσταση σε ότι αφορά τις επικουρικές συντάξεις. Γνωρίζουμε επίσης ότι ο κ. Τσακλόγλου έχει επιφορτιστεί με το εγχείρημα αυτό. Πιστεύω, ότι υποκειμενικά έχει όλες τις προϋποθέσεις να πετύχει ένα ζητούμενο που πάει κόντρα στο ρεύμα και του εύχομαι καλή επιτυχία. Όταν οι μεγάλες λύσεις δεν υπάρχουν πια, ακόμα και επιμέρους διορθωτικές παρεμβάσεις  έχουν τη σημασία τους. Και η προσθήκη της κεφαλαιοποίησης, για λόγους που σχετίζονται με τη γενικότερη αναξιοπιστία στο ασφαλιστικό, μπορεί να αποτελεί μια σημαντική συμπλήρωση.

 

3. Το ασφαλιστικό στην  Ελλάδα έχει τρία χαρακτηριστικά, που βρίσκονται σε ευθεία αντίθεση με την έννοια της αξιοπιστίας: πρώτον, ότι ενώ με συνεχείς παρεμβάσεις στα χρόνια 2010-2019 σημειώθηκαν σημαντικές περικοπές στις συντάξεις σε ατομικό επίπεδο, τελικά, σημειώθηκε μια ισχυρότατη γιγάντωση των συνολικών συνταξιοδοτικών δαπανών, με τεράστιες επιπτώσεις στην ανάπτυξη. Δεύτερον, ότι μεταξύ 2000 και 2009, η χρηματοδότηση αυτών των αυξανόμενων ελλειμμάτων του ασφαλιστικού ήταν εφικτή μέσω της συνεχούς διόγκωσης του εξωτερικού δανεισμού, που όμως τελικά οδήγησε στον υπερδανεισμό, σε δημοσιονομική κατάρρευση και επιστροφή της οικονομίας σε συνθήκες πολλών ετών πίσω, ακυρώνοντας βίαια και απότομα τις επιδόσεις μιας ολόκληρης δεκαετίας. Τρίτον, στην τελευταία δεκαετία, όταν πλέον ο εξωτερικός δανεισμός κόπηκε, η χρηματοδότηση γίνεται μέσω αυξημένων φόρων και μιας σημαντικής  περικοπής δαπανών για επενδύσεις, για την άμυνα, για την κοινωνική προστασία των άνεργων, των ΑΜΕΑ και την υγεία. Ως αποτέλεσμα, στην περίοδο αυτή, η αρνητική επίδραση του χρεοκοπημένου ασφαλιστικού δεν εκδηλώθηκε με την ίδια βίαιη κατάρρευση όπως μετά το 2009. Λειτούργησε όμως όπως ένα αργό δηλητήριο, χρόνο με το χρόνο, με την τελμάτωση του ΑΕΠ και πολλών βασικών οικονομικών και κοινωνικών μεγεθών.

 

4. Στην ουσία, η  χώρα βρέθηκε σε συνθήκες, όπου το ασφαλιστικό το ίδιο μεταβλήθηκε σε ένα από τα κρίσιμα γενεσιουργά αίτια της κρίσης, της αναπτυξιακής στασιμότητας και της ανεργίας, τα οποία δεν μπορούν να ξεπεραστούν χωρίς ?ένα αξιόπιστο ασφαλιστικό σύστημα? για να χρησιμοποιήσω τον τίτλο της συζήτησής μας. Εδώ και μισή δεκαετία όλοι κλαίγονται εναλλάξ για τις αναιμικές επιδόσεις της οικονομίας, χωρίς κανείς να θίξει τα αίτια του προβλήματος, καθώς τότε θα έπρεπε αυτά να αντιμετωπιστούν.  Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, το κεντρικό ερώτημα για αξιοπιστία, βιωσιμότητα και επιπτώσεις του ασφαλιστικού δεν θα απαντηθεί ποτέ με αναφορές στα ελλείμματα του ασφαλιστικού, στο ύψος των συντάξεων, στα όρια ηλικίας ή άλλα παρόμοια. Σχετίζεται με τις επιπτώσεις όλων αυτών σε ένα ευρύτερο επίπεδο: στην ανάπτυξη, τα εισοδήματα, την ανεργία, την αποταμίευση, τις επενδύσεις, τις ανισότητες, τη συνεχή υποχώρηση της θέσης της χώρας στην Ε.Ε. και στο γεωπολιτικό της περιβάλλον. Όταν δούμε –όμως στον πραγματικό κόσμο, και όχι στον κόσμο των επαναλαμβανόμενων αισιόδοξων προβλέψεων που διαδοχικά διαψεύδονται-  ότι η οικονομία σημειώνει ρυθμούς μεγέθυνσης πάνω από 2,5%, ότι η ανεργία συρρικνώνεται σταθερά προς το 10%, ότι οι επενδύσεις ως ποσοστό του ΑΕΠ αυξάνουν από το 11% προς το 20%, ότι άλλα κρίσιμα οικονομικά και κοινωνικά μεγέθη έχουν αντίστοιχη εξέλιξη και ότι  η Ελλάδα αρχίζει πάλι να παίρνει κεφάλι, και όλα αυτά ταυτόχρονα και για περισσότερα χρόνια, τότε θα μπορούμε να πούμε ότι έχουμε ένα αξιόπιστο ασφαλιστικό.



Συνοψίζοντας, η αξιοπιστία του ασφαλιστικού δεν ορίζεται από κάποιες αριθμητικές σχέσεις στο εσωτερικό του ασφαλιστικού συστήματος, αλλά από το πώς το ίδιο επηρεάζει άλλες βασικές οικονομικές και κοινωνικές σχέσεις. Επίσης, η αναζήτηση αξιοπιστίας σε ένα κρίσιμο τμήμα πολιτικής δεν θα καλυφθεί με τεχνικές προτάσεις που είναι άφθονες. Στη θεωρία, προτάσεις για το ασφαλιστικό δεν λείπουν. Πολιτική βούληση για αξιοπιστία στο ασφαλιστικό λείπει. Και αξιοπιστία σημαίνει να ξεφύγουμε από τις επιπτώσεις που προανέφερα, να αποκτήσει το ασφαλιστικό μια ισορροπία που να διασφαλίζει την ίδια τη βιωσιμότητά του, τη βιωσιμότητα της οικονομίας συνολικά και τη διασφάλιση μιας ισόρροπης θέσης όσων καλώς και κακώς έχουν πλέον μετατοπιστεί σε συνθήκες συνταξιοδότησης ώστε να αρχίσουμε να ξε-υποθηκεύουμε και το μέλλον όσων είναι σήμερα 50-55 ετών και κάτω.



Είναι εφικτό; Δεν ξέρω. Ίσως, πλέον, σήμερα, να είναι πια πολύ αργά για αξιόπιστο ασφαλιστικό σύστημα. Είναι ως εάν έχουμε αφήσει ένα καράβι να γεμίσει νερά και να συζητάμε πώς θα αποτρέψουμε τη βύθισή του ή θα το ξαναφέρουμε στην επιφάνεια. Για χρόνια, το ασφαλιστικό από εργαλείο κοινωνικής πολιτικής λειτούργησε ως εργαλείο πολιτικής διαμάχης και ως προνομιακό πεδίο κομματικής και προσωπικής σύγκρουσης για ανακατανομές της πολιτικής εξουσίας, χωρίς ποτέ να διασφαλίζεται η επίλυση των προβλημάτων που οδήγησαν στην κατάρρευση του πιο σημαντικού πυλώνα κοινωνικής πολιτικής.



Με τον εγκλεισμό είχα την ευκαιρία να ξαναδιαβάσω το φοβερό Γατόπαρδο του Ντι Λαμπεντούσα. Εκεί  ο πρωταγωνιστής -ο Don Fabrizio- περιγράφει γιατί διέξοδος από το πολιτικό αδιέξοδο στο οποίο έχουν περιπέσει δεν μπορεί να βρεθεί: «Οι Σικελοί, γράφει, δεν θα θελήσουν ποτέ να βελτιωθούν, για τον εξής απλό λόγο: πιστεύουν ότι είναι τέλειοι. Η ματαιοδοξία τους είναι πιο ισχυρή από την εξαθλίωσή τους». Αν με ρωτήσετε μήπως αυτό είναι υπονοούμενο για τη σημερινή Ελλάδα, θα σας απαντήσω αρνητικά, όχι όμως με κατηγορηματικό τρόπο. Κάθε χώρα και κάθε εποχή έχουν πολύ διαφορετικά χαρακτηριστικά. Ωστόσο, από την άλλη πλευρά, υπάρχουν και αφανείς διασυνδέσεις μεταξύ ιστορικών εξελίξεων, που δημιουργούν σκέψεις και ερωτηματικά. Ας το δείτε έτσι.

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος
« Τελευταία τροποποίηση: 25 Σεπτεμβρίου 2020, 22:17:31 από Argirios Argiriou »
Before ordering a test decide what you will do if it is (1) positive, or (2) negative. If both answers are the same, don't do the test. Archie Cochrane.

1 Δεκεμβρίου 2020, 22:20:46
Απάντηση #83
Αποσυνδεδεμένος

Argirios Argiriou

Moderator
Στις 01/12/2020 συνάδελφοι συζητούν στο facebook για το ποια ασφαλιστική κατηγορία να διαλέξουν και άλλος συνάδελφος τους απαντά (πολύ εύστοχα κατά την γνώμη μου):

-  Δεν έχει σημασία. Σε μια χρεοκοπημένη χώρα οι εισφορές εχουν εικονικό χαρακτηρα. Με ένα νόμο κι ένα άρθρο τα περικόπτουν όλα.
« Τελευταία τροποποίηση: 1 Δεκεμβρίου 2020, 22:32:36 από Argirios Argiriou »
Before ordering a test decide what you will do if it is (1) positive, or (2) negative. If both answers are the same, don't do the test. Archie Cochrane.

13 Φεβρουαρίου 2021, 00:09:54
Απάντηση #84
Αποσυνδεδεμένος

Argirios Argiriou

Moderator
12-02-2021

Ασφαλιστική Μεταρρύθμιση, Κεφαλαιοποίηση και Φορείς Παροχής Συμπληρωματικής Ασφάλισης.

Του Τάσου Γιαννίτση.

Ομιλία στο 2ο Συνέδριο Επαγγελματικής Ασφάλισης (Πέμπτη 11 Φεβρουαρίου 2021)  που διοργάνωσε η Ελληνική ΄Ενωση Ταμείων Επαγγελματικής Ασφάλισης στις 11 Φεβρουαρίου 2021.



1. Τρεις εισαγωγικές επισημάνσεις:                   

Πρώτον, η συζήτηση αυτή συνδέεται με ένα πολύ ευρύτερο ερώτημα: σε ποιο βαθμό θέλουμε να επιβαρύνουμε τις νεότερες γενεές, μετατοπίζοντας συνεχώς το κόστος της ευημερίας μας ή των λαθών μας σε αυτές και στο μέλλον; Π.χ. το βάρος για το ασφαλιστικό, το χρέος, την κλιματική αλλαγή, την ανεργία. Ποια είναι τα όρια μιας τέτοιας μετακύλισης;

Δεύτερον, η συζήτηση για τη μερική κεφαλαιοποίηση των συντάξεων δεν μπορεί να γίνει παραγνωρίζοντας τον βαθύτατο προβληματικό χαρακτήρα του ασφαλιστικού συστήματος. Να θυμίσω τρεις εξελίξεις στην περίοδο 2000-2018:

- οι συνολικές δαπάνες για συντάξεις αυξήθηκαν από 17,5 δισεκ ευρώ σε 35 δισεκ ευρώ ή από 12,7% σε 18,7% του ΑΕΠ,

- οι φόροι από τους οποίους το Δημόσιο χρηματοδοτεί τις συντάξεις αυξήθηκαν από 6,4 δισεκ. ευρώ  σε 17 δισεκ ευρώ, και

- η σχέση συνολικών συντάξεων προς συνολικούς μισθούς αυξήθηκε από 41% σε 71%.


Τρίτον, αντίθετα με τη γενική εντύπωση, οι αρνητικές επιδράσεις του ασφαλιστικού μιας χώρας δεν προκύπτουν μόνο όταν υπάρχουν ελλείμματα, αλλά και από το βάρος του στην οικονομία, ανεξάρτητα από τα ελλείμματα. Σήμερα, η Ελλάδα, μετά την Ιταλία, έχει το μεγαλύτερο βάρος ασφαλιστικών δαπανών στο ΑΕΠ σε όλη την Ευρώπη. Και οι δύο οικονομίες δεν ανθούν.



2. Τέσσερις παράγοντες για τη μερική εισαγωγή της κεφαλαιοποίησης

Θα αναφερθώ σε τέσσερις παράγοντες που κάνουν σκόπιμη την εισαγωγή ενός συστήματος κεφαλαιοποίησης για ένα τμήμα του ασφαλιστικού συστήματος:

-          Τη διαγενεακή δικαιοσύνη με δεδομένη την καλπάζουσα γήρανση,

-          την εμπέδωση εμπιστοσύνης,

-          την καταπολέμηση της de facto ιδιωτικοποίησης του συστήματος ασφάλισης για αυξανόμενο αριθμό ασφαλισμένων, και

-          τη μείωση της επιβάρυνσης των χαμηλών εισοδηματικών στρωμάτων για τη χρηματοδότηση των σημερινών ελλειμμάτων.

α) Διαγενεακή δικαιοσύνη και επιταχυνόμενη γήρανση. Όταν κάθε νεότερη γενεά είναι αριθμητικά μικρότερη από την προηγούμενη, όπως στην Ελλάδα, είναι μαθηματικά βέβαιο, ότι θα έχει συνταξιοδοτικό όφελος χαμηλότερο από το ποσό που θα έχει πληρώσει για τις συντάξεις της προηγούμενης γενεάς. Μια τέτοια σχέση δεν σημαίνει αλληλεγγύη γενεών, αλλά αναπαραγωγή μιας διευρυμένης αδικίας. Γιατί κάθε νέα γενεά πρέπει να υφίσταται μια όλο και μεγαλύτερη μείωση του εισοδήματός της, αντί ένα τμήμα των συντάξεων αυτών να χρηματοδοτηθεί από την αποταμίευση αυτών που θα τις αποκτήσουν; 

β) Εμπιστοσύνη. Με κλονισμένη την εμπιστοσύνη στο ασφαλιστικό σύστημα, η μετάβαση σε νέα σχήματα ασφάλισης χρειάζεται να εμπνέει μακροχρόνια τη βεβαιότητα, ότι οι νέοι κανόνες λειτουργίας θα είναι διαφανείς, αποτελεσματικοί και ανεπηρέαστοι. Η κεφαλαιοποίηση ενός τμήματος της κοινωνικής ασφάλισης μπορεί να ενισχύσει την εμπιστοσύνη, εφ? όσον: 

-          Αποθαρρύνει την εισφοροδιαφυγή και διασφαλίσει ότι οι ίδιοι που καταβάλουν εισφορές θα είναι και οι ωφελούμενοι της αποταμίευσής τους και όχι άλλοι.

-          Προστατεύει το ασφαλιστικό σύστημα από αναποτελεσματικές, άδικες ή καταχρηστικές κρατικές παρεμβάσεις, όπως αυτές που οδήγησαν στην κατάρρευση του ασφαλιστικού συστήματος.

Υπάρχει, βέβαια, ο κίνδυνος από τις παγκόσμιες ή εθνικές διακυμάνσεις των χρηματοοικονομικών συστημάτων. Είναι ίσως το πιο σοβαρό ζήτημα που σχετίζεται με την κεφαλαιοποίηση. Όμως, μεγάλες χρηματοοικονομικές κρίσεις δεν αγγίζουν μόνο το κεφαλαιοποιητικό σύστημα. Πλήττουν και την πραγματική οικονομία, κάνοντας αναγκαίες ευρύτερες προσαρμογές των εισοδημάτων προς τα κάτω, αδιάφορα από το ασφαλιστικό σύστημα.

Δεν είναι τυχαίο, ότι τα δέκα καλύτερα συστήματα κοινωνικής ασφάλισης στον κόσμο, με κριτήρια τη διατηρησιμότητα, την καταλληλότητα για τους ασφαλισμένους, και την ακεραιότητα, είναι συστήματα τα οποία συνέδεσαν με επιτυχία το διανεμητικό με το κεφαλαιοποιητικό σύστημα. Η επιτυχία τους όμως δεν σχετίζεται μόνο με θεσμικές επιλογές, αλλά, κυρίως, με τη συνολικότερη κουλτούρα, αλληλεγγύη, ακεραιότητα, κοινωνική προνοητικότητα και αποτελεσματικότητα λειτουργίας τους σε ευρύτατο πεδίο σχέσεων.

γ) Έμμεση ιδιωτικοποίηση της ασφάλισης. Η σημερινή υπερβολική επιβάρυνση του κόστους εργασίας λόγω των αυξημένων εισφορών και φόρων και των συνεχών περικοπών στις κρατικές κοινωνικές παροχές, οδηγεί όλο και περισσότερους εργαζόμενους προς την αδήλωτη εργασία και την παραοικονομία. Στην ίδια ακριβώς κατεύθυνση κινούνται και οι 750 χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις και οι χιλιάδες ελεύθεροι επαγγελματίες, δηλαδή ένας τεράστιος αριθμός.

Στην ουσία, το σημερινό δημόσιο διανεμητικό σύστημα οδηγεί σε μια ιδιότυπη ιδιωτικοποίηση της ασφάλισης. Ωθεί έναν όλο και μεγαλύτερο αριθμό εργαζόμενων στην άρνηση να συμμετέχουν σε ένα σύστημα που δεν τους εγγυάται την ανταποδοτικότητα. Έτσι, είτε παραμένουν ανασφάλιστοι, είτε, αν μπορούν, προσφεύγουν σε ιδιωτική ασφάλιση, είτε μεταναστεύουν, ώστε να  ξεφύγουν από τις χαμηλές αμοιβές, τις δυσβάστακτες εισφορές και φόρους και την αναπτυξιακή καθίζηση. Η τάση αυτή πλήττει ευθέως το ασφαλιστικό σύστημα και τον προϋπολογισμό, αλλά και την ανάπτυξη, η οποία αντί να στηρίζεται σε οργανωμένες και διεθνώς ανταγωνιστικές μορφές παραγωγής, συρρικνώνεται σε ένα πλήθος μη βιώσιμων παραγωγικών μονάδων. Όλες αυτές οι επιπτώσεις δεν είναι υποθετικές. Τις ζούμε σήμερα, και βλέπουμε τον κίνδυνο ενός νέου αφανισμού σημαντικού αριθμού ευάλωτων επιχειρήσεων.

Με άλλα λόγια, οι τάσεις αυτές, χωρίς να δημιουργούν εμφανείς συνθήκες σύγκρουσης γενεών ή άλλες εντάσεις, υπονομεύουν «από τα κάτω» και αφανώς την ομαλή λειτουργία του ασφαλιστικού συστήματος, της οικονομίας και της κοινωνίας συνολικότερα.

δ) Η κρατική χρηματοδότηση των τεράστιων ελλειμμάτων του σημερινού συστήματος επιβαρύνει ιδιαίτερα τα πιο αδύναμα κοινωνικά στρώματα. Μέχρι το 2010 περίπου το Κράτος χρηματοδότησε τα ελλείμματα του ασφαλιστικού μέσω εξωτερικού δανεισμού, με αποτέλεσμα μια πρωτόγνωρη οικονομική κρίση και κατάρρευση εισοδημάτων και απασχόλησης. Από το 2010 και μετά, όταν ο εξωτερικός δανεισμός σταμάτησε, η κρατική χρηματοδότηση των ακόμα μεγαλύτερων ελλειμμάτων έγινε με αύξηση των φόρων στα μεσαία και χαμηλά εισοδήματα, μείωση δημόσιων επενδύσεων, κοινωνικών δαπανών για τους άνεργους, την υγεία και την εκπαίδευση και την άμυνα. Και στις δύο περιπτώσεις το κόστος του ασφαλιστικού ήταν κοινωνικά ασύμμετρο.



3. Το κεντρικό ερώτημα

Τελικά, η αναξιοπιστία και οι κίνδυνοι που έχει το σημερινό σύστημα, κάνουν σκόπιμη την επιλογή, να έχουν οι ασφαλισμένοι δικαίωμα να χειριστούν ένα τμήμα της συνταξιοδοτικής τους διασφάλισης, μέσα σε ένα στέρεο θεσμικό πλαίσιο. Μια τέτοια επιλογή ξεπερνάει το ασφαλιστικό. Σχετίζεται με το ερώτημα πού πάει η χώρα με τα σημερινά δεδομένα και με το ασφαλιστικό στη σημερινή κατάσταση; Πώς μπορούμε να βρεθούμε, έστω το 2030, στη θέση που είμασταν το 2008, δηλαδή 22 χρόνια πριν και πόσο μεγαλύτερο θα έχει γίνει τότε το χάσμα μας με τις ευρωπαϊκές χώρες; Πόση είναι η επίδραση του πρωτόγνωρα υψηλού ασφαλιστικού ελλείμματος στο να πηγαίνουμε συνεχώς λίγα βήματα εμπρός και πολλά πίσω; Πώς μπορούμε να ξεπεράσουμε την καταστροφική παγίδα της κοινωνικής και πολιτικής αποδιάρθρωσης που προκαλεί το ασφαλιστικό; Έχουμε κατακερματίσει τη Δημοκρατία και τα προβλήματά μας σε μικρά κουτάκια, πιστεύοντας ότι μπορούμε να βελτιώσουμε το πρόβλημα όπως μας συμφέρει, ή να εμποδίσουμε ότι πιστεύουμε ότι δεν μας συμφέρει, αδιαφορώντας για τις αλληλεξαρτήσεις μεταξύ της επιμέρους και της συλλογικής διάστασης. Από το λάθος αυτό πρέπει να ξεκινήσουμε μια αντίστροφη νοητική πορεία.
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος
« Τελευταία τροποποίηση: 13 Φεβρουαρίου 2021, 00:11:54 από Argirios Argiriou »
Before ordering a test decide what you will do if it is (1) positive, or (2) negative. If both answers are the same, don't do the test. Archie Cochrane.

15 Φεβρουαρίου 2021, 22:35:37
Απάντηση #85
Αποσυνδεδεμένος

Argirios Argiriou

Moderator
Αντιγράφω πολύ εύστοχο σχόλιο συναδέλφου σε Ιατρική ομάδα του facebook στις 14/02/2021:

Όταν ο βασικός μισθός ειναι 500 κ η σύνταξη 1000 κ γεννιέται ένα παιδι για 3 ενήλικες, τι περιμένουμε;
Before ordering a test decide what you will do if it is (1) positive, or (2) negative. If both answers are the same, don't do the test. Archie Cochrane.

22 Φεβρουαρίου 2021, 17:30:03
Απάντηση #86
Αποσυνδεδεμένος

Argirios Argiriou

Moderator
Καθημερινή, 21/02/2021
Της Ρούλας Σαλούρου.


Κοστίζει η απραξία στο ασφαλιστικό.

Η μεταρρύθμιση δεν έγινε όταν έπρεπε και τώρα έχει εξελιχθεί σε γόρδιο δεσμό, λέει ο πρώην υπουργός Τ. Γιαννίτσης.

Το ασφαλιστικό αναγκάζει την οικονομία να πάει… σαν το σαλιγκάρι, επισημαίνει ο ομότιμος καθηγητής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου και πρώην υπουργός Τάσος Γιαννίτσης, κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου για τις κρίσιμες διασυνδέσεις μεταξύ ασφαλιστικού, ανάπτυξης και μακροοικονομικών.

Μάλιστα, με αφορμή την πρόσφατη υγειονομική κρίση εκτιμά ότι ο κορωνοϊός εκτόξευσε την κρατική δαπάνη για συντάξεις από 10,5% του ΑΕΠ το 2019 σε 13,5% το 2020.

Μιλώντας στην «Κ», ο έμπειρος οικονομολόγος σημειώνει πως λύσεις που οδηγούν είτε στη Σκύλλα είτε στη Χάρυβδη παύουν να αποτελούν «λύσεις» κι εκτιμά πως η προτίμησή μας ως κοινωνίας βρίσκεται προς την πλευρά της απραξίας… Σχολιάζοντας την επικείμενη ασφαλιστική μεταρρύθμιση, ο κ. Γιαννίτσης δεν ανησυχεί για το λεγόμενο «κόστος μετάβασης», επισημαίνει όμως τον κίνδυνο από τυχόν σοβαρές διεθνείς χρηματοοικονομικές κρίσεις ή απρόβλεπτους παράγοντες, ξεκαθαρίζοντας βέβαια ότι κάτι τέτοιο θα έπληττε και το ισχύον ασφαλιστικό σύστημα. Διαβλέποντας πίσω και πέρα από το ασφαλιστικό, σημειώνει την ύπαρξη ενός ευρύτερου πλέγματος μακροοικονομικών, κοινωνικών και αναπτυξιακών απειλών και πιέσεων για την εγχώρια οικονομία και συνιστά «κοινωνική συνεκτικότητα, διορατικότητα, πολιτική ικανότητα επιλογής, αλλά κι ένα βαθμό συλλογικής αυτογνωσίας».
 
– Πώς επηρεάζει η πρόσφατη υγειονομική κρίση το ασφαλιστικό σύστημα, το οποίο έπειτα από μία 10ετία μεταρρυθμίσεων φαίνεται πως ξαναβρίσκεται στο σημείο μηδέν;

– Η πιο εμφανής επίπτωση είναι ότι διογκώνει περαιτέρω το ασφαλιστικό και το δημοσιονομικό έλλειμμα. Η κρατική δαπάνη για συντάξεις αυξήθηκε από περίπου 10,5% του ΑΕΠ το 2019 στο 13,5% το 2020, που είναι το υψηλότερο από οποτεδήποτε στο παρελθόν. Προβληματικά θα είναι τα μεγέθη και για το 2021. Αυτά σημαίνουν υπερχρέωση, φόρους, υψηλή εθνική κατανάλωση και άρα χαμηλή αποταμίευση και επενδύσεις και χαμηλότερες δαπάνες για υγεία, εκπαίδευση ή αμυντικά. Η ανάπτυξη της χώρας επηρεάζεται ευθέως και αρνητικά.

– Στο πρόσφατο βιβλίο σας «Ασφαλιστικό, Ανάπτυξη, Μακροοικονομία. Οι κρίσιμες διασυνδέσεις» καταγράφετε με σαφήνεια τις αναπτυξιακές και μακροοικονομικές επιπτώσεις του ασφαλιστικού…

– Πράγματι, κατέγραψα αυτήν την αλληλοσύνδεση, όπως και τη διαπίστωση ότι το ασφαλιστικό παίζει κρίσιμο ρόλο για το ότι η οικονομία μας προχωράει –αν δεν κάνει κύκλους– σαν το σαλιγκάρι. Χωρίς να το καταλάβουμε, έχουμε παγιδευτεί σε μια διαδικασία που σε μεγάλο βαθμό επηρεάζει οριζόντια και αφανώς ένα ευρύτατο φάσμα οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών σχέσεων.

– Υπάρχει περιθώριο για νέες παραμετρικές παρεμβάσεις σε όρια ηλικίας, ύψος εισφορών ή ύψος συντάξεων;

– Τα περιθώρια είναι συνάρτηση των αντιλήψεων, της εμπιστοσύνης που έχει η κοινωνία στο πολιτικό σύστημα για το αύριο, της διαφθοράς, της πολιτικής άγνοιας – της κοινωνικής εμπιστοσύνης γενικότερα. Ομως, ας δούμε τις σημερινές συνθήκες. Το 2001, οι προτάσεις μεταρρύθμισης έγιναν σε μια οικονομία που είχε μπροστά της μία δεκαετία υψηλής ανάπτυξης, αμοιβών και απασχόλησης, ενώ οι συντάξεις ήσαν στο 90%-110% των μισθών ( ! ! ! ), έναντι 55% σήμερα. Σήμερα, έχουμε επιστρέψει στο ΑΕΠ του 2002, με πολύ υψηλότερη ανεργία, προβληματικά δημοσιονομικά, κλεισίματα παραγωγικών μονάδων, περικοπές συντάξεων σε ατομικό επίπεδο, επενδύσεων που είναι οι μισές της εποχής εκείνης, αμφίβολων αναπτυξιακών προοπτικών και μιας απίστευτα κλονισμένης εμπιστοσύνης στις προοπτικές του ασφαλιστικού. Πόσο εύκολα μπορεί κανείς να κάνει προτάσεις μεταρρύθμισης, όταν αφέθηκε να δημιουργηθεί ένας τέτοιος γόρδιος δεσμός; Κι αν υπάρχουν περιθώρια, έχουν σημαντικά αρνητικές επιπτώσεις για τις συντάξεις απ’ ό,τι το 2001, ενώ ακόμα πιο αρνητικές είναι οι επιπτώσεις της απραξίας. Ξέρετε, στην πολιτική, δυστυχώς, κάποιες φορές μεγάλα λάθη –και οι επιπτώσεις τους– είναι μη αναστρέψιμα. Τότε, λύσεις που οδηγούν είτε στη Σκύλλα είτε στη Χάρυβδη παύουν να αποτελούν «λύσεις».
 
– Είναι το πολιτικό κόστος αυτό που καθορίζει εν πολλοίς και τις όποιες «μεταρρυθμιστικές» παρεμβάσεις;

– Πρακτικά, το ερώτημα που σε καμιά στιγμή των τελευταίων είκοσι ετών δεν βάλαμε αποτελεί και δίλημμα: πώς συγκρίνονται οι αρνητικές επιπτώσεις μιας παρέμβασης στο ασφαλιστικό, με ορίζοντα π.χ. την επόμενη δεκαετία, με τις αρνητικές επιπτώσεις της απραξίας, με επικέντρωση στους νέους, στους ανέργους, στους φτωχούς, που επίσης πληρώνουν φόρους και εισφορές. Ολοι εστιάζουν στο τι κόστος έχει μια ασφαλιστική μεταρρύθμιση. Εύκολο να μετρηθεί. Τι κόστος όμως προκύπτει όταν η οικονομία μας μένει καθηλωμένη σε χαμηλή ανάπτυξη; Ρυθμοί μεγέθυνσης 3% θα είχαν σε μία δεκαετία μια αθροιστική αύξηση του ΑΕΠ κατά 65,5 δισ. ευρώ. Με ρυθμούς αύξησης μόνο 1%, το αποτέλεσμα θα ήταν μια αύξηση 22 δισ. ευρώ. Μια διαφορά 4,4 δισ. ευρώ τον χρόνο θα είχε τεράστια σημασία για τους μισθούς, τις συντάξεις, τα εισοδήματα, την απασχόληση, το χρέος, τον κρατικό προϋπολογισμό. Θα είχε όμως και μεγάλο κόστος τον χρόνο που θα γινόταν. Η προτίμησή μας, ως κοινωνίας, προφανώς βρίσκεται στην πλευρά της απραξίας. Τι συμπέρασμα να συναγάγει κανείς για τα περιθώρια που ρωτήσατε;
 
– Μπορεί η μετάβαση από το διανεμητικό στο κεφαλαιοποιητικό σύστημα στις επικουρικές συντάξεις να αποτελέσει το μέσο ώστε να περάσουμε από μια κατάσταση κατά την οποία η ανάπτυξη χρηματοδοτεί το ασφαλιστικό σύστημα της χώρας σε μια κατάσταση κατά την οποία το ασφαλιστικό θα χρηματοδοτεί την ανάπτυξη;

Η δαπάνη για τις επικουρικές είναι 3,4 δισ. ευρώ ή 10% περίπου της συνολικής συνταξιοδοτικής δαπάνης. Με τη μείωση της απασχόλησης, λόγω γήρανσης, αυτή θα μειώνεται. Η κεφαλαιοποίηση στις επικουρικές σχετίζεται με λόγους διαγενεακής δικαιοσύνης, εμπιστοσύνης των ασφαλισμένων στην κοινωνική ασφάλιση και περιορισμού καταχρηστικών και πελατειακών κρατικών παρεμβάσεων. Η επίδρασή της στη χρηματοδότηση της ανάπτυξης θα άρχιζε να γίνεται αισθητή μετά την πρώτη δεκαετία.
 
– Πολλοί είναι αυτοί που υποστηρίζουν ότι το «κόστος μετάβασης» είναι απαγορευτικό ως προς την επίτευξη του στόχου…

– Αν υποθέσουμε ότι τα 3,4 δισ. ευρώ των επικουρικών συντάξεων αντιπροσωπεύουν τις εισφορές των εργαζομένων μιας 35ετίας, σημαίνει ένα ετήσιο κόστος μετάβασης περίπου 100.000 ευρώ. Το κόστος αυτό, τουλάχιστον για την πρώτη δεκαετία, είναι πολύ μικρό. Πιο σημαντικός είναι ο κίνδυνος από τυχόν σοβαρές διεθνείς χρηματοοικονομικές κρίσεις ή απρόβλεπτους παράγοντες, αλλά τέτοιες εξελίξεις θα επηρέαζαν αρνητικά και το σημερινό ασφαλιστικό σύστημα.
 
– Είναι το ασφαλιστικό ο μόνος και κύριος παράγων που κρατάει τη χώρα σε χαμηλές αναπτυξιακές και μακροοικονομικές επιδόσεις ή μήπως προκύπτουν συνεχώς νέοι κίνδυνοι που προστίθενται σε αυτούς που παραμένουν «ταμπού» και δεν αγγίζονται, με αποτέλεσμα η κατάσταση να επιδεινώνεται;

– Αυτό, σήμερα, είναι η «μητέρα των ερωτημάτων». Κοιτάξτε, κ. Σαλούρου, βρισκόμαστε πλέον σε μια περίοδο που, σε αντίθεση με το παρελθόν, δεν χαρακτηρίζεται από μακρές περιόδους ομαλής, γραμμικής εξέλιξης, αλλά από περιοδικές διακυμάνσεις και εμφάνιση νέων απειλών, με αποτέλεσμα σοβαρές πιέσεις στο εισόδημα, στην απασχόληση, στην υγεία, στη σταθερότητα του βιοτικού επιπέδου σημαντικών κοινωνικών στρωμάτων. Ολοι αυτοί οι παράγοντες συγκροτούν ένα «μέγα πλέγμα» συλλογικών, μακροοικονομικών, κοινωνικών και αναπτυξιακών απειλών και πιέσεων, με περισσότερες και λιγότερες πιθανότητες και αβεβαιότητες ο καθένας.
 
– Ποιοι είναι αυτοί οι κίνδυνοι;

– Στους κινδύνους αυτούς, μαζί με το ασφαλιστικό, εντάσσονται οι κίνδυνοι από την κλιματική αλλαγή, τα ενεργειακά, τις κρίσεις του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος, το χρέος, την ανεργία, τα μεταναστευτικά ρεύματα, τη γήρανση, τις γεωπολιτικές εντάσεις στην ευρύτερη περιοχή μας ή τις πανδημίες. Αυτή είναι η μεγάλη εικόνα. Πρακτικά, είναι πολύ διαφορετικό να πορεύεται η χώρα με έναν κίνδυνο, π.χ. το ασφαλιστικό, από το να βρίσκεται ταυτόχρονα ή και διαδοχικά αντιμέτωπη με ένα μεγαλύτερο σύνολο ετερόκλητων κινδύνων. Η σώρευση επιπτώσεων σημαίνει πολλαπλασιασμό, όχι άθροισή τους.
 
– Πώς όμως μπορούν να αντιμετωπιστούν; Και, κυρίως, είναι η ελληνική κοινωνία έτοιμη να αποδεχθεί τις λύσεις;

– Αν δεν θέλουμε αλλαγές στο ασφαλιστικό, το μέλλον είναι δύσβατο. Εναλλακτικά, θα έπρεπε να κάνουμε άλματα στην αναπτυξιακή μας πολιτική, π.χ. στην πολιτική εκπαίδευσης, στην παραγωγικότητα του κράτους, στη βιομηχανική και ενεργειακή πολιτική, σε θεσμικές αλλαγές. Να πετύχουμε μια αλλαγή τροχιάς. Αν δεν έχουμε την ικανότητα να ενεργήσουμε στο πρώτο, πιθανότατα δεν έχουμε και για το δεύτερο. Σε κάθε περίπτωση, η αντιμετώπιση οποιουδήποτε σοβαρού ζητήματος, όπως το ασφαλιστικό, σε συνδυασμό με το πλέγμα απειλών στο οποίο αναφέρθηκα, προϋποθέτει κοινωνική συνεκτικότητα, διορατικότητα, πολιτική ικανότητα επιλογής, ένα βαθμό συλλογικής αυτογνωσίας. Στην κοινωνία μας, αντίθετα, με την πάροδο του χρόνου, πολλαπλασιάζονται οι διαιρέσεις, οι παραλογισμοί ή τα αλλόκοτα. Αποτέλεσμα είναι ο εγκλωβισμός μας σε μια μεγάλη παγίδα εμμονών και παθητικότητας και η χρεοκοπία σε πολλά μέτωπα, στο ένα μετά το άλλο – ή και σε περισσότερα μαζί: το ιδεολογικό, το πρακτικό, το αναπτυξιακό, το κοινωνικό, το πολιτικό. Είμαστε ένας από τους πολύ λίγους λαούς με παρελθόν που πάει πάνω από τέσσερις χιλιάδες χρόνια πίσω, θέλουμε να τιμάμε τα 200 χρόνια της πρόσφατης ιστορίας μας, δείχνοντας, όμως, ότι έχουμε ξεχάσει πολλά από όσα συνέβησαν.

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος
« Τελευταία τροποποίηση: 22 Φεβρουαρίου 2021, 17:40:01 από Argirios Argiriou »
Before ordering a test decide what you will do if it is (1) positive, or (2) negative. If both answers are the same, don't do the test. Archie Cochrane.

15 Μαΐου 2021, 08:30:39
Απάντηση #87
Αποσυνδεδεμένος

Argirios Argiriou

Moderator
14/05/2021

του Κώστα Παπαδή

Με το σημερινό σύστημα της ανταπόδοσης των γενεών δεν θα υπάρχει μακρύ μέλλον – Ελπίδες από τη μετατροπή του υφιστάμενου διανεμητικού χαρακτήρα της επικουρικής ασφάλισης σε κεφαλαιοποιητικό.

Αμέσως μετά το νομοσχέδιο με τις αλλαγές στην αγορά εργασίας που πυροδοτούν σύγκρουση κυβέρνησης με την αντιπολίτευση, η κυβέρνηση θέλει να επισπεύσει και την κατάσταση του νομοσχεδίου για το νέο ταμείο επικουρικής ασφάλισης των νέων που θα στηριχθεί στο κεφαλαιοποιητικό σύστημα.

Η μείωση των γεννήσεων και ο διπλασιασμός των ηλικιωμένων αποτελούν μια – εν δυνάμει – δημογραφική βόμβα που θέτει εν αμφιβόλω το μέλλον του ασφαλιστικού συστήματος και τη δυνατότητα παροχής εγγυημένων – σε ύψος και συνέχεια – συντάξεων.

Τη δυσοίωνη αυτή πρόβλεψη κάνει η ίδια η κυβέρνηση διά του υπουργείου Εργασίας, το οποίο προβλέπει ότι το 2060 το 42% του πληθυσμού της χώρας θα είναι ηλικιωμένοι άνω των 62 ετών. Κάτι τέτοιο θα επιδεινώσει δραματικά τη «σχέση υγείας» του ασφαλιστικού, δηλαδή την αναλογία εργαζομένων – συνταξιούχων, που θα είναι ένας συνταξιούχος για έναν εργαζόμενο.

Ο κίνδυνος
Ο υφυπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων κ. Πάνος Τσακλόγλου δεν σταματά να αναφέρει σε κάθε ομιλία του ότι «ο δημογραφικός κίνδυνος σε ό,τι αφορά τις συντάξεις είναι πολύ μεγάλος για να σφυρίζουμε αδιάφορα».

Μάλιστα, υπογραμμίζει ότι το 2030 η Ελλάδα θα είναι η πιο γερασμένη χώρα της Ευρώπης και με το σημερινό σύστημα της ανταπόδοσης των γενεών – οι σημερινοί εργαζόμενοι να πληρώνουν τις συντάξεις των σημερινών συνταξιούχων –, δεν θα υπάρχει μακρύ μέλλον.

Εκτιμά ότι για την άμβλυνση των επιπτώσεων του δημογραφικού προβλήματος στο ασφαλιστικό σύστημα δίδονται λύσεις μέσω της μετατροπής σε κεφαλαιοποιητικό του υφιστάμενου διανεμητικού χαρακτήρα του δεύτερου ασφαλιστικού πυλώνα – δηλαδή της επικουρικής ασφάλισης.

Πλεονέκτημα
Το νέο σύστημα για τις επικουρικές έχει ως «μεγάλο πλεονέκτημα την ελαχιστοποίηση του δημογραφικού κινδύνου για τις συντάξεις» σημειώνει.

Ενδεικτικά του δημογραφικού κινδύνου είναι τα στοιχεία που έχει καταθέσει το υπουργείο Εργασίας στη Βουλή σύμφωνα με τα οποία τα τελευταία 40 έτη (1980-2020) ο αριθμός των νέων κάτω των 25 ετών μειώθηκε κατά 35%, οι γεννήσεις μειώθηκαν κατά 44% και οι ηλικιωμένοι (άνω των 65) σχεδόν διπλασιάστηκαν (+93%).

Οι γεννήσεις στην Ελλάδα από 157.000 που ήταν το 1960, μειώθηκαν σε 148.000 το 1980, σε 103.000 το 2000 και σε 84.000 το 2019.

Γίνεται φανερό ότι οι επανειλημμένες μειώσεις των συντάξεων και οι αυξήσεις των ορίων συνταξιοδότησης καθίστανται – σε βάθος χρόνου – ανενεργές, εφόσον δεν βρεθούν λύσεις στο οξυμένο δημογραφικό πρόβλημα της χώρας, όπως και στην απώλεια εσόδων του συστήματος, από την εκρηκτική άνοδο των ελαστικών μορφών απασχόλησης.

Η προβολή των επίσημων δημογραφικών στοιχείων της χώρας στο έτος 2070 (από τους πανεπιστημιακούς Σ. Ρομπόλη και Β. Μπέτση) δείχνει ότι υπό τις σημερινές δημογραφικές συνθήκες το εργατικό δυναμικό της Ελλάδας εκτιμάται θα διαμορφωθεί στα 3,201 εκατ. άτομα από 4,656 εκατ. άτομα, ενώ ο αριθμός των συνταξιούχων θα διαμορφωθεί στα 2,820 εκατ. από 2,494 εκατομμύρια.

Με λίγα λόγια, εκτιμάται ότι «το 2070 το εργατικό δυναμικό θα μειωθεί σε σχέση με το 2020 κατά 31%, ενώ οι συνταξιούχοι θα αυξηθούν κατά 13% σε σχέση με το 2020».

Οι αλλαγές

Τα βασικά χαρακτηριστικά της μεταρρύθμισης των επικουρικών συντάξεων σύμφωνα με το κυβερνητικό σχέδιο έχει τα εξής χαρακτηριστικά: στηρίζεται στη διαφοροποίηση του ασφαλιστικού κινδύνου, μειώνοντας έτσι την υπερβολική έκθεση του συστήματος στον «δηµογραφικό κίνδυνο».

Εχει δημόσιο χαρακτήρα, προστατεύει τις υφιστάμενες συντάξεις – κύριες και επικουρικές –, δημιουργεί αποταμιεύσεις, σημαντικό τμήμα των οποίων θα διατεθεί για χρηματοδότηση επενδύσεων στη χώρα µας.

Προωθεί τη διαφάνεια στη διαχείριση των πόρων των ασφαλισμένων και αποκαθιστά την εμπιστοσύνη στο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης, δημιουργώντας ισχυρά αντικίνητρα για την ανασφάλιστη και υποδηλωμένη εργασία.

Η επικουρική ασφάλιση παραμένει δημόσια και σταδιακά μετατρέπεται από διανεμητική σε κεφαλαιοποιητική. Είναι τμήμα της κοινωνικής ασφάλισης και παρέχει τις αντίστοιχες εγγυήσεις.
Σε αυτήν εντάσσονται οι νεοεισερχόμενοι με υποχρέωση επικουρικής ασφάλισης και προαιρετικά οι εργαζόμενοι κάτω των 35 ετών.
Κάθε ασφαλισμένος έχει τον ατομικό του κουμπαρά και από αυτόν λαμβάνει τη σύνταξή του. Οι εισφορές των νέων δεν χρησιμοποιούνται για την πληρωμή της επικουρικής σύνταξης των σημερινών συνταξιούχων, αλλά αποταμιεύονται και επενδύονται.
Δίδεται η δυνατότητα επιλογής της επένδυσης – από τον ασφαλισμένο – μέσω ενός μικρού αριθμού επενδυτικών προφίλ. Η διαχείριση γίνεται από επαγγελματίες, ενώ προβλέπονται ισχυρή εποπτεία, έλεγχος και διαφάνεια.


Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος
« Τελευταία τροποποίηση: 15 Μαΐου 2021, 08:36:39 από Argirios Argiriou »
Before ordering a test decide what you will do if it is (1) positive, or (2) negative. If both answers are the same, don't do the test. Archie Cochrane.

28 Ιουνίου 2021, 19:50:02
Απάντηση #88
Αποσυνδεδεμένος

Argirios Argiriou

Moderator
27/06/2021
Του Κώστα Γιαννακίδη.


Και ποιος θα πληρώσει για τη σύνταξή σου;

Οι αλλαγές στο σύστημα επικουρικής ασφάλισης, με τη δημιουργία ατομικού κουμπαρά ασφαλισμένου, δείχνουν, όπως φαίνεται, τον δρόμο για ευρύτερη παρέμβαση και επανασχεδιασμό του Ασφαλιστικού. Όσοι διαμαρτύρονται και λένε περί Πινοσέτ, ας υποδείξουν τον μαγικό τρόπο που θα λύνει το δημογραφικό και θα εξασφαλίζει πόρους στο ασφαλιστικό σύστημα

Διάβασα κάτι αναρτήσεις, στελεχών και τρολ του ΣΥΡΙΖΑ, σύμφωνα με τις οποίες οι πόροι του συστήματος επικουρικής ασφάλισης παραδίδονται σε golden boys που θα τα κάνουν πάρτι στη Μύκονο. Εννοούν ότι οι άνθρωποι που θα διαχειριστούν τους ασφαλιστικούς κουμπαράδες των νέων εργαζομένων, θα κάψουν τα αποθεματικά με κινήσεις υψηλού ρίσκου, κυρίως προς ίδιο όφελος. Εντάξει, τότε, να βάλουμε συνδικαλιστές ή, ακόμα καλύτερα, να αφήσουμε το σύστημα στην τύχη του. Για όσους δεν έχουν έχουν παρακολουθήσει τη σχετική κουβέντα, το θέμα έχει ως εξής: η κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι υιοθετείται ένα κεφαλαιοποιητικό σύστημα επικουρικής ασφάλισης που αφορά τους νεοεισερχόμενους στην αγορά εργασίας και όσους σήμερα είναι κάτω των 35 ετών. Οι εισφορές θα κατατίθενται σε ατομικό λογαριασμό και θα είναι διαθέσιμες προς αξιοποίηση από ένα νέο φορέα, το Ταμείο Επικουρικής Κεφαλαιοποιητικής Ασφάλισης. Ο εργαζόμενος, όταν συνταξιοδοτείται, θα εισπράττει επικουρική σύνταξη που δημιουργήθηκε από δικούς του πόρους και όχι από τις εισφορές των άλλων εργαζομένων. Διότι δεν θα μπορούσε να γίνει και αλλιώς. Το ασφαλιστικό μας σύστημα δομήθηκε στη λογική των τεσσάρων εργαζομένων ανά συνταξιούχο. Δηλαδή δουλεύουν τέσσερις και καλύπτουν ένα συνταξιούχο. Αυτή τη στιγμή, λόγω των κακών δημογραφικών μας, η σχέση έχει διαμορφωθεί στο 1,7 εργαζόμενοι ανά συνταξιούχο. Και επειδή το 2050 θα είμαστε η πιο γερασμένη χώρα της Ευρώπης, η αναλογία θα κυλήσει στο 1,6 εργαζόμενοι ανά συνταξιούχο. Κοινώς δεν υπάρχουν πλέον οι εργαζόμενοι για να συντηρήσουν τους συνταξιούχους. Όσοι μπαίνουν στην αγορά εργασίας θα πληρώνουν εισφορές, αποταμιεύοντας για την προσωπική τους επικουρική σύνταξη. Το κράτος εγγυάται ότι κανένας δεν θα πάρει σύνταξη χαμηλότερη από αυτή που αντιστοιχεί στις εισφορές που κατέβαλε. Κάτι αντίστοιχο υπάρχει και στη Σουηδία, μόνο που εκεί ο εργαζόμενος επιλέγει και τον φορέα που θα διαχειριστεί τα χρήματά του, αλλά αναλαμβάνει και το ρίσκο της απόδοσης. Εδώ πάλι ακούμε ότι πρόκειται για το μοντέλο του Πινοσέτ. Λες και πάει σετ με τανκς. Όμως, αλήθεια, τι συνέβη στη Χιλή; Η χώρα υιοθέτησε το σύστημα με τους τρεις πυλώνες ασφάλισης. Υπάρχει η βασική σύνταξη που καλύπτεται από τη φορολογία. Σε αυτήν προστίθεται η σύνταξη που γεννάται από τις εισφορές εργαζομένων και εργοδοτών. Και υπάρχει και ο τρίτος πυλώνας, όπου ο εργαζόμενος εισπράττει σύνταξη ανάλογα με το ύψος των εισφορών που αποταμίευσε σε ιδιωτικά ασφαλιστικά κεφάλαια. Λειτουργεί αυτό; Δεν υπάρχει μονοσήμαντη απάντηση. Στη Χιλή, ας πούμε, το ασφαλιστικό σύστημα άντεξε στην κρίση και δεν απαίτησε δανεισμό. Από την άλλη, όμως, η κρίση οδήγησε τους ανθρώπους σε κατάσταση που δεν τους επιτρέπει να χρηματοδοτήσουν μία αξιοπρεπή σύνταξη. Σήμερα η μέση σύνταξη στη Χιλή είναι 300 δολάρια, κατώτερη, δηλαδή, του βασικού μισθού. Συνεπώς για να δουλέψει αυτό το σύστημα, που υιοθετείται και από ανεπτυγμένες χώρες, απαιτείται ένα οικονομικό περιβάλλον που θα επιτρέπει στον εργαζόμενο να γεμίζει τον κουμπαρά του. Εδώ η σχετική συζήτηση αφορά την επικουρική ασφάλιση. Είναι όμως θέμα χρόνου να επεκταθεί και στο σύνολο του συστήματος. Το ερώτημα είναι αν υπάρχει άλλη λύση, δεδομένων των δημογραφικών συνθηκών. Διότι, εντάξει, μπορείς να βάζεις φωτογραφία του Πινοσέτ και να λες ότι υιοθετούνται πρακτικές δικτατόρων, αλλά θα πρέπει να αντιπροτείνεις και κάτι που θα πετυχαίνει το τζακ ποτ και θα λύνει ταυτοχρόνως και το δημογραφικό, αλλά και το ασφαλιστικό πρόβλημα. Κάποιοι λένε ότι τα αποθεματικά θα τζογάρονται. Σοβαρά τώρα; Ξέρουν κανένα ασφαλιστικό Ταμείο, παγκοσμίως, που δεν επενδύει τα αποθεματικά του; Αρκεί να μη δούμε τίποτα «δομημένα ομόλογα» πάλι. Κατά τη διάρκεια της κρίσης πληρώσαμε (και πληρώνουμε) την άρνηση της κοινωνίας να μεταρρυθμίσει εγκαίρως το ασφαλιστικό σύστημα, στη δεκαετία του ‘90, τότε που διαδηλώναμε για μεγαλύτερες συντάξεις και λιγότερα χρόνια εργασίας. To 2020 μας φαινόταν μακρινό. Τώρα ξέρουμε ότι το 2050 είναι δίπλα.

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος
« Τελευταία τροποποίηση: 28 Ιουνίου 2021, 19:56:37 από Argirios Argiriou »
Before ordering a test decide what you will do if it is (1) positive, or (2) negative. If both answers are the same, don't do the test. Archie Cochrane.

11 Ιουλίου 2021, 10:29:02
Απάντηση #89
Αποσυνδεδεμένος

Argirios Argiriou

Moderator
08/07/2021
Του Γιώργου Στρατόπουλου.


Ασφαλιστικό και αλληλεγγύη γενεών: τα όρια του διανεμητικού συστήματος

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος
Before ordering a test decide what you will do if it is (1) positive, or (2) negative. If both answers are the same, don't do the test. Archie Cochrane.

Λέξεις κλειδιά:
 

Σχετικά θέματα

  Τίτλος / Ξεκίνησε από Απαντήσεις Τελευταίο μήνυμα
1 Απαντήσεις
39250 Εμφανίσεις
Τελευταίο μήνυμα 8 Μαΐου 2008, 12:30:04
από πρώτη & καλύτερη
1 Απαντήσεις
7548 Εμφανίσεις
Τελευταίο μήνυμα 4 Ιουνίου 2013, 11:08:20
από EzeΤΡΟΛ
1 Απαντήσεις
15060 Εμφανίσεις
Τελευταίο μήνυμα 11 Μαΐου 2010, 20:09:25
από Δ. Κουναλάκης
0 Απαντήσεις
6727 Εμφανίσεις
Τελευταίο μήνυμα 30 Αυγούστου 2011, 13:54:54
από alfie
0 Απαντήσεις
6677 Εμφανίσεις
Τελευταίο μήνυμα 16 Ιανουαρίου 2020, 00:29:40
από Argirios Argiriou