Άλλες κατηγορίες μηνυμάτων > Πολιτική και Κοινωνικά Θέματα

Η πνευματική και ηθική κρίση της σύγχρονης Ελλάδας και η ελπίδα ανάστασης

(1/9) > >>

Loumakis:
   Ανήκω σε αυτούς που πιστεύουν ότι η οικονομική κρίση που βιώνουμε ως χώρα είναι αποτέλεσμα μιάς ηθικής και πνευματικής κρίσης που προϋπήρχε επι πολλά χρόνια και κατέληξε μετα από μακρό λανθάνοντα "χρόνο επώασης" να εκδηλωθεί και ως οικονομική. Ανοίγω αυτό το νήμα (thread) συζήτησης για να καταγράφουμε προσωπικά σχόλια, απόψεις ή αποσπάσματα από τον τύπο κλπ. πάνω σε αυτό θέμα  και στην ευκαιρία ανάνηψης και ανάκαμψης που έχουμε ως χώρα και ως κοινωνία από την πνευματική και ηθική παρακμή στην οποία εχουμε περιπέσει.


   Ως πρώτη δημοσίευση επιλέγω ένα ποίημα του μεγάλου μας ποιητή Κωστή Παλαμά, που διάβασα πρόσφατα, και που με εντυπωσίασε γιατί, παρα το ότι εχει γραφεί το 1908, παραμένει, έναν αιώνα αργότερα, εντυπωσιακά επίκαιρο και αντιπροσωπευτικό της Ελληνικής πραγματικότητας. Μέσα από την καυστική, μαστιγωτική κριτική της Ελληνικής κοινωνίας διαφαίνεται η οδύνη του ποιητή για την κατάντια της πατρίδας μας, οδύνη που συμμερίζονται πολλοί Ελληνες που βλέπουν και τη σύγχρονη Ελλάδα να "πατιέται από στέρφους μανταρίνους" και τους περισσότερους συμπατριώτες μας να έχουν υιοθετήσει συμπεριφορά ανοχής και ραγιαδισμού, αντι για αντίσταση στη διαφθορά και το ψέμα.
 
   ΓΥΡΙΖΕ  (Κ.Παλαμά)
Γύριζε, μή σταθής ποτέ, ρίξε μας πέτρα μαύρη,
ο ψεύτης είδωλο είν᾿ εδώ, το προσκυνά η πλεμπάγια,
η Αλήθεια τόπο νά σταθή μια σπιθαμή δέ θάβρη.
Αλάργα. Μόρα της ψυχής τής χώρας τα μουράγια.
Από θαμπούς ντερβίσηδες και στέρφους μανταρίνους
κι από τους χαλκοπράσινους η Πολιτεία πατιέται.
Χαρά στους χασομέρηδες! Χαρά στους αρλεκίνους!
Σκλάβος ξανάσκυψε ο ρωμιός κα δασκαλοκρατιέται.
Δεν έχεις, ΄Ολυμπε, θεούς, μηδέ λεβέντες η ΄Οσσα,
ραγιάδες έχεις, μάννα γή, σκυφτούς για το χαράτσι,
κούφιοι και οκνοί καταφρονούν τη θεία τραχιά σου γλώσσα,
των Ευρωπαίων περίγελα και των αρχαίων παλιάτσοι.
Και δημοκόποι Κλέωνες και λογοκόποι Ζωίλοι,
κα Μαμμωνάδες βάρβαροι, και χαύνοι λεβαντίνοι.
λύκοι, ώ κοπάδια, οι πιστικοί και ψωριασμένοι οι σκύλοι
κι οι χαροκόποι αδιάντροποι και πόρνη η Ρωμιοσύνη!

Loumakis:
  Εγραψα στο προηγούμενο μήνυμα οτι εντυπωσιάσθηκα απο την επικαιρότητα ενός ποιήματος του Κωστή Παλαμά, που γράφτηκε πριν ένα αιώνα. Δοκίμασα πολύ μεγαλύτερη έκπληξη όταν διάβασα ενα άρθρο σε ενα blog και, έχοντας παραβλέψει τον τίτλο του, νόμισα οτι ήταν σχόλιο-κατηγορητήριο τού blogger πάνω στην ηθική κρίση της σύγχρονης Ελλάδας. Οταν όμως έφτασα στο τέλος, όπου αναφερόταν η πηγή του κειμένου (για την ακρίβεια ήταν συρραφή αποσπασμάτων), έπαθα "πλάκα". Διαβάστε το κι εσείς.

  Απο το Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

  Οι ελληνικές πόλεις νοσούν. Οι πολιτευόµενοι και διαχειριστές των κοινών δωροδοκούνται και εξαγοράζονται. Κι όσο για τη µεγάλη µάζα των πολιτών, είτε δεν αντιλαµβάνονται τα όσα διαπράττουν οι κυβερνώντες, είτε τα αντιλαµβάνονται αλλά δεν αντιδρούν, βυθισµένοι όπως είναι στη ραστώνη και την άνεση της καθηµερινότητας. Από τούτη την αρρώστια έχουν προσβληθεί παντού οι πάντες - απλώς, ο καθένας τρέφει την ψευδαίσθηση ότι η συµφορά δεν θα χτυπήσει τη δική του πόρτα, αλλά θα διασφαλίσει τα δικά του συµφέροντα εκµεταλλευόµενος τους κινδύνους των άλλων (...)

  Κι ενώ κανονικά όλες οι συζητήσεις γίνονται πριν απ’ τα όποια γεγονότα, εσείς διαβουλεύεστε πάντα κατόπιν εορτής.

  Αφήσατε όλον αυτό τον καιρό να κυλήσει µε συνεχείς αναβολές, µετάθεση των ελπίδων σας σε άλλους, αλληλοκατηγορίες και καταγγελίες. Αυτά συνεχίζετε να κάνετε και σήµερα (...)

  Φρονώ λοιπόν ότι απαιτείται να καταβάλλετε τους φόρους, να στρατεύεστε αγόγγυστα και να µην κατηγορείτε κανέναν πριν γίνετε κύριοι της κατάστασης (...)

  Ολοι πρέπει να εξοργίζεστε εξίσου όταν βλέπετε ότι πολύ εύκολα κινδυνεύουν να κακοποιηθούν οι πιο φτωχοί και αδύναµοι πολίτες, ενώ οι βδελυροί και πλούσιοι µπορούν να αδικοπραγούν ατιµωρητί και να εξαγοράζουν πρόσωπα για να εκβιάζουν καταστάσεις (...)

  Στρέψτε το βλέµµα προς τους σηµερινούς πολιτικούς: άλλοι από φτωχοί έγιναν πάµπλουτοι, άλλοι από άσηµοι χόρτασαν τιµές, ορισµένοι έφτιαξαν σπίτια δίπλα στα οποία τα δηµόσια οικοδοµήµατα είναι πιο σεµνά, κι όσο ο πλούτος της πόλης ελαττωνόταν, τόσο ο δικός τους αύξανε.

  Δεν είναι ασφαλώς ένα και δύο τα αίτια ένεκα των οποίων έφθασαν τα πράγµατα εδώ. Αλλά την κύρια αιτία, θα τη βρείτε στο πρόσωπο εκείνων που προτιµούν να σας είναι ευχάριστοι παρά να σας συµβουλεύουν ορθά. Απ’ αυτούς, πολλοί προσπαθούν να συντηρούν τη σηµερινή κατάσταση γιατί αντλούν από αυτή δηµοτικότητα και εξουσία -κι έτσι ούτε οι ίδιοι προνοούν για το αύριο, ούτε νοιάζονται για το αν εσείς προνοείτε.

  Βρίσκονται σε τέτοια εγκατάλειψη και σε τέτοια χάλια τα πράγµατα, ώστε ακόµη όσοι µιλούν από τούτο το βήµα πρότειναν συνειδητά τα πιο βλαβερά µέτρα κι εσείς τα ψηφίζατε, πάλι δεν θα µπορούσαµε να βρεθούµε σε χειρότερη θέση.

  Τα κείµενα αυτά είναι αποσπάσµατα από τους λόγους του Δηµοσθένη προς τους αθηναίους πολίτες τον πολύπαθο 4ο αιώνα π.Χ. Είναι παρµένα από το «Δηµοσθένης - Ισοκράτης, Η Παρακµή του Δήµου» (εκδ. Ροές. Επιλογή - απόδοση: Αλέξανδρος Βέλιος)

Loumakis:

Αυτός είναι ο πανηγυρικός της 28ης Οκτωβρίου του θεολόγου του Γυμνασίου Σαγεΐκων.

Αναγνώστηκε από τον άμβωνα στην εκκλησία και έμειναν όλοι άφωνοι

 

«Από πείσμα και τρέλα θα ζω σε τούτη τη χώρα!»

 Του Γιώργου Μάλφα, θεολόγου  (malfasg@gmail.com)                                   

           

Εβδομήντα χρόνια μετά.

Γιορτάζεις την Εθνική Αντίσταση του Λαού μας, τραγουδάς «γυναίκες Ηπειρώτισσες», υψώνεις αμήχανα σημαίες, χορεύεις από κεκτημένη συνήθεια στις πλατείες. Φέτος όμως, δυσκολεύεσαι να πεις το «ΟΧΙ». Δεν είσαι  σίγουρος, αμφιβάλλεις. Φοβάσαι τους συνειρμούς, τις πιθανές παρεξηγήσεις. Τρέμεις τις συνέπειες.

Χρόνια τώρα, επαναλάμβανες τελετουργικά μονότονα το «ΟΧΙ» του παππού σου. Καμάρωνες τη θυσία του, θριαμβολογούσες αδαπάνητα για τα κατορθώματα και τους ηρωισμούς της γενιάς του. Στις δεκαετίες όμως που ακολούθησαν κατασπατάλησες νωχελικά την ελευθερία που σου χάρισε! Έφτιαξες τη ζωή σου. Το δικό σου, επιτέλους, σπίτι, και το δικό σου εξοχικό. Έκανες ταξίδια μακρινά και πολυδάπανα, σε προορισμούς εξωτικούς. Αγόρασες πρώτο και μετά δεύτερο αυτοκίνητο. Χρεώθηκες ασυλλόγιστα δάνεια, δόσεις και κάρτες που αφειδώς σου πρόσφεραν οι τράπεζες. Μπούχτισες τα παιδιά σου φροντιστήρια και ιδιαίτερα, να σπουδάσουν προσοδοφόρα επαγγέλματα, να γίνουν υψηλόβαθμα «στελέχη διοίκησης επιχειρήσεων». Εκμεταλλεύτηκες, με όλους τους δυνατούς τρόπους, τους μετανάστες που είχαν την ανάγκη σου, για να μαζέψουν τις ελιές σου, να χτίσουν και να καθαρίσουν το σπίτι σου, να. φυλάξουν τα παιδιά σου. Έπαιξες στο Χρηματιστήριο το κληρονομημένο βιος των γονιών σου και αγόρασες «αέρα» που σου πούλησαν οι αετονύχηδες της ελεύθερης αγοράς. Συναλλάχθηκες μ' αυτό το άθλιο κράτος κάτω απ' το τραπέζι κάμποσες φορές, δεν θυμάσαι και συ πόσες. για τη στρατιωτική θητεία του γιου σου, το διακανονισμό της εφορίας, το αυθαίρετο δίπλα στη θάλασσα, το διορισμό στην επίζηλη δημοσιοϋπαλληλία, τη λίστα αναμονής σε κάποιο νοσοκομείο. Διασκέδασες την πλήξη σου βόσκοντας αμέριμνα στα λιβάδια της τηλεόρασης, κάνοντας φωτοσύνθεση με την προπαγάνδα και το γούστο των αχρείων της κάθε εξουσίας. Ατίμασες την ψήφο σου ξανά και ξανά για μια «εξυπηρέτηση», εκδούλευση των φαύλων της κομματοκρατίας, των επαγγελματιών και των κληρονόμων της πολιτικής.

Φέτος όμως, τα πράγματα δεν είναι όπως παλιά. Η γιορτή δεν είναι πια γιορτή. Μεγάλα λόγια δεν βγαίνουν απ' το στόμα. Φειδωλή και ντροπαλή η εθνική σου αξιοπρέπεια προσποιείται, καμώνεται πως γιορτάζει κάτω απ' το αυστηρό βλέμμα της επιτήρησης.  Στενάχωρα όλα. Μέσα μας, γύρω μας, παντού. «Το αδιέξοδο της χώρας στις ψυχές των κατοίκων της». Πατρίδα υποτελής και υπόχρεη. Πατρίδα «πεδίο βολής φθηνό». Πατρίδα έρμαιο της απληστίας των τοκογλύφων, των ισχυρών του χρήματος, των δανειστών που γυρεύουν πίσω τα λεφτά τους. Σε υποτιμούν σήμερα άμοιρη πατρίδα μου για να σε αγοράσουν τζάμπα αύριο.

Πεθαίνω σαν χώρα! Ακούς την κραυγή; Βλέπεις και συ το κακό που μας βρήκε; «Όποιος δεν έχει δει ανθρώπους να πεθαίνουν σφυροκοπημένοι από αόρατο χέρι στους δρόμους, δεν μπορεί να καταλάβει τι σημαίνει και τι είναι ο θάνατος μιας χώρας.». 

Πατρίδα, κατοχή και αντίσταση: κι αν οι λέξεις άδειασαν με τα χρόνια, δεν φταίνε οι λέξεις, οι ζωές μας άδειασαν! Πριν λιποψυχήσουν οι λέξεις, λιποψυχεί το φρόνημα των ανθρώπων, η θέληση των λαών να παραμείνουν αδούλωτοι. Όχι παιχνίδια με τις λέξεις! Ποιος δικαιούται να μιλάει στη γιορτή σήμερα για πατρίδα, για κατοχή και αντίσταση; Οι πατριδοκάπηλοι που κάθε φορά, την κρίσιμη στιγμή, συνθηκολογούσαν με τον κατακτητή; Ή μήπως, οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ που εγκατέλειπαν την πατρίδα και το λαό την ώρα της μάχης, για να επιστρέψουν κατόπιν ως εθνοσωτήρες και ελευθερωτές;

«Ποιος είναι, λοιπόν, πατριώτης;»

Ο Άρης Βελουχιώτης, το τραγικό αυτό σύμβολο της Αντίστασης του Λαού μας, έχει κάτι να σου πει: «Ποιος είναι ο πατριώτης; Αυτοί ή εμείς; Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει νάβρει κέρδη σ' όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια. Γι' αυτό δε νοιάζεται κι ούτε συγκινείται με την ύπαρξη των συνόρων και του κράτους. Ενώ εμείς, το μόνο που διαθέτουμε, είναι οι καλύβες μας και τα πεζούλια μας. Αυτά, αντίθετα από το κεφάλαιο που τρέχει, όπου βρει κέρδη, δεν μπορούν να κινηθούν και παραμένουνε μέσα στη χώρα που κατοικούμε. Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα για την πατρίδα του; Αυτοί που ξεπορτίζουνε τα κεφάλαιά τους από τη χώρα ή εμείς που παραμένουμε με τα πεζούλια μας εδώ;»

Εδώ θα παραμείνουμε, δε θα φύγει κανείς, κυνηγημένε απ' όλους Καπετάνιε! Εδώ, να φυλάμε τα πεζούλια που μας άφησες! Θα μοιραστούμε αν χρειαστεί ακόμη και τη φτώχια μας, την ανάγκη, την οργή μας, μα δεν θα εγκαταλείψουμε. Γι' αυτό.

«Τα καράβια μου καίω

δεν θα πάω πουθενά.   

 Κι ας μη μου 'χεις χαρίσει ποτέ

ένα χάδι ως τώρα

πάντα εδώ θα γυρνώ 

από πείσμα και τρέλα θα ζω

σε τούτη τη χώρα

ώσπου να βρω νερό

γιατί ανήκω εδώ. 

Σταυρωμένη πατρίδα

μες στα μάτια σου είδα

της ανάστασης φως».

(Τα καράβια μου καίω, Ν. Πορτοκάλογλου)   

                                                             Πάτρα, Οκτώβριος 2010

kdiwavvou:
αυθόρμητα παραθέτω λόγια φίλου που χρόνια πολλά έχουμε να ανταμώσουμε:

πολέμους στήνωντας, η μετριότητα
ότι να φθάσει δεν μπορεί καταδικάζει
αλλιώς υποχρεωμένη θα ήταν σε ταπεινωτική συγκατάβαση
καλύτερα εχθρός και ελεύθερος παρά φίλος και υποδεέστερος


ποτέ δεν ρώτησα τι ήθελε να πει
ποτέ δεν ρώτησα ποιανού λόγια είναι αυτά

Loumakis:
  Καταχωρώ και εδώ ανάρτηση του Αργύρη Αργυρίου σε άλλο σημείο του φόρουμ, επειδή πιστεύω ότι έχει σχέση με το παρόν θέμα. Επι τη ευκαιρία, συμφωνώ εν μέρει, όχι απόλυτα, με τη θέση του Ν.Δήμου.
 
  Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

 

Πλοήγηση

[0] Λίστα μηνυμάτων

[#] Επόμενη σελίδα