Καλώς ήρθατε στην διαδικτυακή μας κοινότητα.
Εδώ μπορείτε να συζητήσετε και να ενημερωθείτε για θέματα που αφορούν την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας.
Για να συμμετέχετε και να μπορείτε να κατεβάσετε αρχεία και εικόνες που βρίσκονται στα μηνύματα πρέπει να εγγραφείτε.
Η εγγραφή είναι δωρεάν και θα σας αποσταλεί άμεσα ένα e-mail για την ενεργοποίηση της εγγραφής σας.
Εάν δεν το λάβετε σε λίγα λεπτά ελέγξετε το φάκελο ομαδικής αλληλογραφίας ή το φάκελο SPAM ή το φάκελο ανεπιθύμητης αλληλογραφίας καθώς μπορεί να βρεθεί εκεί από λάθος του λογισμικού ηλεκτρονικού ταχυδρομείου.
Εάν έχετε ξεχάσει τον κωδικό σας, μπορείτε να ζητήσετε να σας ξανασταλεί από εδώ.
29 Μαρτίου 2024, 14:38:01

Αποστολέας Θέμα: Η χαμένη ανταγωνιστικότητα.  (Αναγνώστηκε 2501 φορές)

0 μέλη και 1 επισκέπτης διαβάζουν αυτό το θέμα.

15 Ιανουαρίου 2012, 12:01:31
Αναγνώστηκε 2501 φορές
Αποσυνδεδεμένος

Argirios Argiriou

Moderator
Καθημερινή, 13-01-2012.
Tου Πάσχου Μανδραβέλη.


Η ανταγωνιστικότητα είναι πολύ μεγάλο κι εξαιρετικά πολύπλοκο πράγμα. Για να μας κατατάξει στην 90ή θέση, από τις 142 χώρες που μετρά το World Economic Forum υπολογίζει 113 παραμέτρους· από τα δικαιώματα ιδιοκτησίας, μέχρι τις υποδομές και τον αριθμό των συνδέσεων Ιnternet υψηλής ταχύτητας σε κάθε χώρα. Ενα πράγμα δεν υπάρχει στον κατάλογο των παραμέτρων· το ύψος των μισθών του εργατικού δυναμικού της χώρας. Λογικό, διότι αυτό που μετράει είναι η διαφορά. Ενας επιχειρηματίας δεν νοιάζεται πόσα δίνει, αλλά πόσα του μένουν στο τέλος. Στο Μπανγκλαντές μπορεί να δίνει πέντε δολάρια ημερομίσθιο, αλλά λόγω της γραφειοκρατίας, της διαφθοράς, της πολιτικής ρευστότητας δεν ξέρει αν θα πάρει δέκα σεντς πίσω· αν τα πάρει κι αυτά, γιατί λόγω εγκληματικότητας μπορεί να τα κληρονομήσουν άλλοι.

Στη Γερμανία μπορεί να δίνει 100 δολάρια ημερομίσθιο, αλλά να υπολογίζει ότι θα πάρει πέντε πίσω, ακόμη κι αν έχει 45% ανώτατο φορολογικό συντελεστή εισοδήματος. Ξέρει επίσης ότι το ρίσκο του έχει να κάνει με την αγορά και τις επιλογές του και όχι με το πώς θα ξυπνήσει ο εκάστοτε υπουργός Οικονομικών για να παίξει με τα φορολογικά. Ξέρει, επίσης, ότι αν τα πράγματα πάνε στραβά θα χάσει λεφτά, αλλά αν θέλει να συρρικνώσει τη δραστηριότητά του μπορεί να μειώσει το προσωπικό και το κράτος θα φροντίσει για τους ανέργους. Γνωρίζει επίσης ότι ο ανταγωνισμός γίνεται με την τιμή και την ποιότητα των προϊόντων και όχι διά των υποχρεωτικών συνεταιρισμών με επιχειρηματικές μαφίες που «ξέρουν» τις «ιδιαιτερότητες» της ελληνικής αγοράς. Ξέρει ότι αν προσφύγει στη Δικαιοσύνη θα βρει το δίκιο του γρήγορα.

Γνωρίζει ότι με το που θα βάλει τα λεφτά του στη χώρα, δεν θα τον περιμένουν ορδές συντεχνιών για να του αρπάζουν λίγα λίγα επειδή οι νόμοι προϋποθέτουν ότι ακόμη και για να βήξεις χρειάζεται πιστοποιητικό, δηλαδή ένα σφραγισμένο χαρτί, που στην πραγματικότητα δεν πιστοποιεί τίποτε, παρά μόνο ότι έδωσες τον οβολό σου σε ένα μέλος της συντεχνίας. Επειδή όμως χρειάζεται και δικηγόρους και μηχανικούς για να κάνει τη δουλειά του, ξέρει ότι μπορεί να διαπραγματευθεί ελεύθερα την αμοιβή τους και όχι με ταρίφες που ανεβαίνουν κάθε φορά που κάποια συντεχνία κλείνει το κέντρο της Αθήνας. Ξέρει ότι αν χάσει τα λεφτά του θα είναι επειδή δεν έκανε καλό προϊόν ή δεν υπολόγισε καλά τις συνθήκες της αγοράς και όχι γιατί το ΠΑΜΕ δεν θα επιτρέψει να φύγουν τα πλοία με τα εμπορεύματά του. Αν έχει κέρδη θα πληρώσει διά των φόρων το μερτικό του στην κοινωνία και θα επανεπενδύσει για να κερδίσει περισσότερα.

Ξέροντας όλα αυτά και πολλά άλλα αποφασίζει να επενδύσει στη Γερμανία και όχι στο Μπανγκλαντές, άσχετα αν το τελευταίο έχει το 1/20 του εργατικού κόστους. Η Ελλάδα, έχοντας θεσμικό πλαίσιο, γραφειοκρατία, διαφθορά κ. λπ. τύπου Μπανγκλαντές, αναγκαστικά κάποια στιγμή θα ανταγωνίζεται με μισθούς Μπανγκλαντές. Δεν θα έχει κάτι άλλο για να προσελκύσει επενδύσεις. Αν δεν απελευθερωθεί η οικονομία δεν θα ανησυχούμε για τον 13ο και τον 14ο μισθό, αλλά για τον 11ο, τον 10ο και πάει λέγοντας. Επομένως το στοίχημα είναι πώς θα αφαιρέσουμε εμπόδια από την επιχειρηματικότητα ώστε να προκόψουν οι επιχειρήσεις και μαζί τους να προκόψει ο τόπος. Αλλιώς το μόνο ανταγωνιστικό πλεονέκτημα που θα έχουμε θα είναι οι μισθοί.



Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος
 
« Τελευταία τροποποίηση: 15 Ιανουαρίου 2012, 12:03:07 από Argirios Argiriou »
Before ordering a test decide what you will do if it is (1) positive, or (2) negative. If both answers are the same, don't do the test. Archie Cochrane.

15 Ιανουαρίου 2012, 16:03:53
Απάντηση #1
Αποσυνδεδεμένος

EzeΤΡΟΛ


Τον εξαιρετικό αρθρογράφο της Καθημερινής κ. Πάσχο Μανδραβέλη τον διαβάζω ανελλιπώς, και μάλιστα έχω την τιμή να αλληλογραφώ ηλεκτρονικά μαζί του για θέματα γύρω από τους φμφ και το κλειστό επάγγελμά τους.

Ωστόσο, νομίζω ότι στο συγκεκριμένο άρθρο θα χρειαζόταν μια πιο προοπτική ματιά ειδικά σε ό,τι αφορά το παρελθόν των κεφαλαίων με τα οποία ιδρύθηκαν οι "κραταιές" Γερμανικές επιχειρήσεις, το είδος των ανθρώπων που τις έστησαν, καθώς και ένας καταγγελτικός λόγος σχετικά με τη στυγνή, απροκάλυπτη εκμετάλλευση ανθρώπινων και πλουτοπαραγωγικών πόρων με θύματα τις λεγόμενες "αποικίες", στην οποία επιδόθηκαν για αιώνες και συνεχίζουν ακόμη εντέχνως τα σημερινά "ισχυρά" κράτη της Ευρώπης (μαζί με τη Γερμανία οι Μεγ. Βρετανία, Γαλλία, Βέλγιο, Ολλανδία, κ.λπ) σε Αφρική και Ν.Α. Ασία.

Βλέπετε, η Νestle έχει την έδρα της στη Γενεύη, ωστόσο στην Ελβετία δεν φύεται ούτε ένα καφεόδεντρο: Η πραγματικά πλούσια χώρα, αυτή που παράγει εκατομμύρια τόνους καφέ και βανίλιας, είναι η Ακτή Ελεφαντόδοντος στη Δ. Αφρική, αν και διαθέτει ημερομίσθια μισού ευρώ και μ.ο. ζωής τα 32 έτη...
Στο υπέδαφος του Βελγίου πάλι, υπάρχει μόνο κάρβουνο - τα (ματωμένα) διαμάντια με τα οποία οι Λεοπόλδοι έχτισαν τα παλάτια τους, εξήχθησαν από το Κογκό.

Τα παραδείγματα είναι άφθονα. Αν οι λευκοί Βραζιλιάνοι γαιοκτήμονες αντλούσαν τους δούλους για τις φυτείες τους από τη Δαχομέη (νυν Μπενίν) και οι Ολλανδοί Boers είχαν εποικήσει τη Ν. Αφρική καταπιέζοντας τους Ζούλου, οι Γερμανοί ήλεγχαν τη ζώνη από τη Ζανζιβάρη (Τανζανία) και άνω, μέχρι το κέρας του Σουδάν. Κανείς ποτέ δεν θα εξακριβώσει τον ακριβή αριθμό των άμεσων (σε πολέμους και μάχες) και έμμεσων (από τη δουλεία και τη σιτοδεία) θυμάτων τους και ποτέ δεν θα τους απαγγελθεί κατηγορία για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.

Στον "Νονό" του F.F.Copola, γίνεται λόγος για το πόσο βασικό είναι να δοθεί από την "Επιτροπή" η άδεια σε έναν γκάνγκστερ να ξεκινήσει μια παράνομη δραστηριότητα. Αν δεν τον σταματήσει κανείς στο ξεκίνημα όσο είναι ακόμη ανίσχυρος, τότε με το πέρασμα των χρόνων, ο νέος παίκτης ισχυροποιείται, αποκτά όλο και μεγαλύτερη δύναμη και επιρροή, ώσπου τελικά κυριαρχεί και ελέγχει όλο το πεδίο του "ενδιαφέροντός" του. Μάλιστα τότε είναι εύκολο να γίνει και "legit", δηλαδή να κρύψει τις αμαρτίες του παρελθόντος και να εμφανίσει προς τα έξω ένα νέο, νομιμοφανές, "καθαρό" πρόσωπο. Και οι Γερμανικές επιχειρήσεις (π.χ. oi φιλο-ναζιστικές BMW, Krups ή ο μόδιστρος των Ναζί Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος), σήμερα περνιώνται για εντελώς legit. Και φυσικά, κρατούν σφιχτά τα ηνία η καθεμιά στο χώρο της, και δεν αφήνουν κανένα περιθώριο στη "γειτονιά" τους σε νέους "παίκτες" να δραστηριοποιηθούν.

Τέσπα, η συζήτηση είναι μεγάλη και η μοίρα των μικρών κρατών (όπως το δικό μας) ήταν πάντα να μην μπορούν να διοικηθούν σωστά από μόνα τους και να ετεροκαθορίζονται. 60 χρόνια μετά τον καταστροφικό Εμφύλιο, η Ελλάδα και πάλι δεν μπορεί να θρέψει όλα τα παιδιά της και μοιραία τα οδηγεί σε μια νέου τύπου εξορία, αυτή τη φορά όχι ως κουρεμένα με την ψιλή παιδικά κεφαλάκια στα Beloyiani του Ανατολικού μπλοκ, αλλά ως επιστημονικό προλεταριάτο τριανταρο-σαραντάρηδων οικογενειαρχών στις 4 γωνιές του πλανήτη.     

Bonus: Το θέμα του δουλεμπορίου από την Αφρική, πραγματεύεται η εξαιρετική ταινία Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος (Slave Coast), του μοναδικού ( Γερμανού! ) σκηνοθέτη Werner Herzog με τον εκπληκτικό Klaus Kinski.

« Τελευταία τροποποίηση: 15 Ιανουαρίου 2012, 21:11:44 από Ο διακοσμητής »
Θα έρθουν καιροί που θα είστε ασφαλισμένοι, αλλά θα είναι σαν να μην είστε.

29 Ιανουαρίου 2012, 11:13:25
Απάντηση #2
Αποσυνδεδεμένος

EzeΤΡΟΛ


Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

Το 1974 ο Χένρυ Κίσινγκερ έλεγε πως αν ελέγχεις το πετρέλαιο ελέγχεις τα έθνη, αν όμως ελέγχεις το φαγητό ελέγχεις τους ανθρώπους. Αν σε αυτό το τελευταίο προσθέσουμε και το νερό, είναι εύκολο να καταλάβουμε γιατί γιγαντώνονται και πλουτίζουν οι μεγάλες εταιρίες εμφιαλωμένου νερού.

Το να αρνείσαι σε ένα μεγάλο αριθμό συνανθρώπων μας –που σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του ΟΗΕ φτάνει τα 817 εκατομμύρια- το δικαίωμα στο καθαρό νερό μέσω της ιδιωτικοποίησης ή της καταστροφής των φυσικών πηγών, είναι εγκληματική ενέργεια που θα μπορούσε να ταυτιστεί με τρομοκρατική πράξη. Μόνο που οι ένοχοι των εγκλημάτων αυτών δεν κρύβονται σε σπηλιές αλλά μέσα σε πολυτελή γραφεία τεράστιων πολυεθνικών και σχεδόν ποτέ δεν λογοδοτούν για τις πράξεις τους.

Η Παγκόσμια Τράπεζα εκτιμά την αξία της Αγοράς Νερού στο 1 τρισεκατομμύριο δολάρια ενώ το περιοδικό Fortune το 2002 ανακοίνωσε πως η επιχείρηση του νερού είναι η πιο προσοδοφόρα αγορά για τους επενδυτές. Πολυεθνικοί κολοσσοί, όπως η Coca Cola και η Nestle μονοπωλούν την αγορά εμφιαλωμένου νερού, η οποία τους αποφέρει τεράστια κέρδη.
Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός πως από τα 110 δισεκατομμύρια ελβετικά φράγκα, που είναι και ο ετήσιος τζίρος της Nestle, το 10% προέρχεται από την αγορά νερού. Ή εταιρεία έχει αγοράσει τα γαλλικά Perrier και Vittel καθώς και το ιταλικό St Pelegrino, ενώ στόχος της είναι να καταστήσει το προϊόν της Pure Life ως το μοναδικό εμφιαλωμένο νερό στην παγκόσμια αγορά. Παρόμοια στρατηγική ακολουθεί και η Coca Cola που με επιθετική διαφήμιση προσπαθεί να επιβάλλει το εμφιαλωμένο νερό της και παράλληλα να πείσει όσους δεν το καταναλώνουν, να αντικαταστήσουν το νερό με τα προϊόντα της.

Μπορεί η επιθετική διαφήμιση και τα πλάνα για μονοπώλιο να μην αποτελούν εγκλήματα, ο τρόπος όμως που οι εταιρείες αποκτούν τον έλεγχο σε πηγές νερού και το πώς τις διαχειρίζονται θα μπορούσαν να θεωρηθούν εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Η Nestle έχοντας δημιουργήσει μια τεράστια και κερδοφόρα αγορά εμφιαλωμένου νερού, αγοράζει και εκμεταλλεύεται φυσικές πηγές πόσιμου νερού σε χώρες του τρίτου κόσμου. Τις πηγές αυτές τις εκμεταλλεύεται αποκλειστικά για την παραγωγή του νερού που εμφιαλώνει και πουλάει στερώντας έτσι πολύτιμο νερό από τους κατοίκους των περιοχών που δραστηριοποιείται.

Στο Πακιστάν στη μικρή αγροτική κοινότητα του Bhati Dilwan, περιοχή όπου η εταιρεία έχει αγοράσει τις πηγές νερού για την παραγωγή του Pure Life οι κάτοικοι καταγγέλλουν πως τα παιδιά τους πεθαίνουν από το μολυσμένο νερό. Τα αποθέματα καθαρού νερού έχουν εξαντληθεί και η εταιρεία αρνείται να αναλάβει την άντληση νερού για τους αγρότες της περιοχής.
Αντιθέτως συνεχίζει να εκμεταλλεύεται τα αποθέματα και πουλάει έπειτα το καθαρό νερό της περιοχής με τη μορφή του εμφιαλωμένου Pure Life σε όποιον μπορεί να το αγοράσει (oι επιχειρηματικές δραστηριότητες της Nestle στο Πακιστάν-και όχι μόνο- παρουσιάζονται στο πολύ ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ “Bottled Life” των Ελβετών Urs Schnell και Res Gehriger, που θα βγει στις αίθουσες στις 26 Ιανουαρίου).

Αν και η εταιρεία αρνείται τις κατηγορίες και υποστηρίζει πως ξοδεύει τεράστια ποσά σε προγράμματα νερού και εκπαίδευσης στις κοινότητες, τα ίδια στοιχεία φαίνεται να την διαψεύδουν. Προσπαθώντας να διατηρήσει το «ανθρωπιστικό» της προφίλ, η Nestle έκτισε το 2003 στην Αιθιοπία ένα σύστημα καθαρισμού νερού αξίας 750.000 δολαρίων. Μέσα στα επόμενα 2 χρόνια η εταιρία εγκατέλειψε το πρόγραμμα, απέσυρε την χρηματοδότηση και χιλιάδες άνθρωποι παραμένουν ακόμα χωρίς πρόσβαση σε νερό.

Στη Νιγηρία, η Nestle έχει αγοράσει πηγές νερού στις αγροτικές κοινότητες έξω από το Λάγκος , το οποίο μεταπουλάει ως Pure Life. Όποιος δεν έχει χρήματα να το αγοράσει, απλά πίνει το βρώμικο νερό του δικτύου.

Παρόμοια πολιτική ακολουθεί και η Coca Cola, η οποία κατηγορείται για την δηλητηρίαση των πηγών του νερού στις αγροτικές κοινότητες της Kerala και της Sivangaga στην Ινδία, από τα υπολείμματα των εργοστασίων εμφιάλωσης των προϊόντων της που λειτουργούν στην περιοχή.

Η ιδιωτικοποίηση και η αποκλειστική εκμετάλλευση των πηγών νερού από πολυεθνικές εταιρείες παραβιάζει βασικά ανθρώπινα δικαιώματα και καθιστά ένα κοινό αγαθό-απαραίτητο για την επιβίωση- εταιρικό εκμεταλλεύσιμο προϊόν. Το νερό όμως είναι φυσικό δικαίωμα των ανθρώπων και ενώ μπορεί να χρησιμοποιηθεί ελεύθερα, δεν ανήκει σε κανένα, είτε είναι κυβερνήσεις είτε είναι εταιρείες.

Οι πολυεθνικές χρησιμοποιούν τις κυβερνήσεις για να λεηλατήσουν το νερό από τους πραγματικούς δικαιούχους και να κερδίσουν δισεκατομμύρια. Ελέγχουν το νερό και μαζί ελέγχουν το μέλλον μιας χώρας. Οι εταιρείες πουλάνε το απλό νερό της βρύσης ως εμφιαλωμένο στην δεκαπλάσια τιμή του ενώ παράλληλα με τις πολιτικές τους καταδικάζουν εκατομμύρια συνανθρώπους μας σε ένα αργό θάνατο. Κάποτε πρέπει να μπει ένα τέλος σε όλα αυτά.
Θα έρθουν καιροί που θα είστε ασφαλισμένοι, αλλά θα είναι σαν να μην είστε.

Λέξεις κλειδιά: