Άλλες κατηγορίες μηνυμάτων > Πολιτιστικό στέκι
O κινηματογράφος μας
Argirios Argiriou:
Σωστά Οδυσσέα. Το διόρθωσα.
Argirios Argiriou:
Ο Λόγος του Βασιλιά, ο οποίος θα μπορούσε να είναι ο Λόγος ενός οποιουδήποτε Ασθενή. Ο Λόγος του Ασθενή που γίνεται πάντα καλύτερος όταν στη σχέση μεταξύ Θεραπευτή και Ασθενούς κυριαρχεί η ισότητα, η ειλικρινής εγκαρδιότητα η εχεμύθεια αλλά και τα ξεκάθαρα όρια. Όταν επιπλέον ο Θεραπευτής έχει ουσιαστική γνώση και αυτοπεποίθηση τότε δεν αργεί να έρθει και η πολυπόθητη εμπιστοσύνη.
anastasios theodoridis:
Μια ταινία του Σωτήρη Γκορίτσα βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Γιώργου Δενδρινού, το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ.
Ένας ειδικευόμενος ορθοπεδικός γιατρός ξεκινάει την καριέρα του στο δημόσιο νοσοκομείο του Ε.Σ.Υ. Εκεί ανακαλύπτει πως γιατροί, διοικητικοί υπάλληλοι, νοσηλευτές, αλλά και ασθενείς, είναι όλοι συμμέτοχοι σε μια παράλογη κωμικοτραγική καθημερινότητα. Ανακαλύπτει το πώς ένα δημόσιο σύστημα που φτιάχτηκε για να υπηρετεί τον άνθρωπο έχει εξελιχθεί σε δήμιό του. Γι’ αυτό και επιχειρεί να του αντισταθεί.
Σημείωμα Σκηνοθέτη
"Μετά από τροχαίο μου ατύχημα ευτύχησα να γνωρίσω έναν ορθοπεδικό γιατρό που είχε καταγράψει στο ομώνυμο μυθιστόρημά του τις περιπέτειες που έζησε στο Ε.Σ.Υ. θεραπεύοντας «τα κόκαλα των Ελλήνων τα ιερά». Αναγνώρισα σε αυτές τις ιστορίες πολλές από τις κωμικοτραγικές πλευρές που χαρακτηρίζουν όλη τη νεοελληνική ζωή. Συγχρόνως αναγνώρισα και τις ανεξάντλητες δυνάμεις λίγων ανθρώπων που αντιστέκονται στον παραλογισμό του Ελληνικού δημοσίου και επιμένουν να προσπαθούν να κάνουν καλά τη δουλειά τους. Πιστεύοντας πως κάθε ενδιαφέρουσα κωμωδία στο βάθος της είναι μια ηθική διαμαρτυρία, προσπάθησα με την ταινία να χαμογελάω και συγχρόνως να διαμαρτύρομαι για ένα σύστημα υγείας που κάποιες φορές αποδεικνύεται πιο άρρωστο από τους αρρώστους που θέλει να θεραπεύσει."
Στις 31/3/2011 στους κινηματογράφους από την SPENTZOS FILM.
* ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ:
o Σωτήρης Γκορίτσας
* ΣΕΝΑΡΙΟ:
o Σωτήρης Γκορίτσας
* ΠΑΙΖΟΥΝ:
o Αργύρης Ξάφης,
o Δημήτρης Ήμελλος,
o Αννα Κουτσαφτίκη,
o Στέλιος Μάινας,
o Μπέσσυ Μάλφα,
o Γεράσιμος Σκιαδαρέσης,
o Βαγγέλης Μουρίκης,
o Μηνάς Χατζησάββας,
o Συμεωνίδης, Γιώργος,
o Γιώτα Φέστα,
o Κώστας Μπερικόπουλος,
o Δημήτρης Ξανθόπουλος,
o Παπαδημητρίου Μάκης,
o Υβόννη Μαλτέζου
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links).
Εγγραφή ή Είσοδος
Argirios Argiriou:
THE HELP (Οι υπηρέτριες).
Το είδαμε χθες στον θερινό κινηματογράφο της Καβάλας.
Ουσία αλλά και όμορφες εικόνες, σε ένα έργο που θα το χαρακτήριζα έργο εποχής (δεκαετία 60 στις Η.Π.Α.) . Χαλαρές,
στιγμές – στιγμές θα έλεγα νωχελικές, εικόνες
που θυμίζουν ευρωπαϊκό κινηματογράφο αν και είναι αμερικάνικος. Δράμα και κωμωδία μαζί.
Αξίζει να το δείτε.
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links).
Εγγραφή ή Είσοδος)
Παραθέτω και το trailer αν και νομίζω ότι αδικεί το έργο:
medicus:
«Αν είχες γυρίσει αυτή την ταινία προτού γυρίσω εγώ τον «Κλέφτη των ποδηλάτων» τότε σήμερα θα ήσουν εσύ ο Ντε Σίκα!».
Βιτόριο Ντε Σίκα (προς τον Γκρεγκ Τάλλας, όταν είδε το 1955 το «Ξυπόλητο Τάγμα» στο Φεστιβάλ του Εδιμβούργου)
Το «Ξυπόλητο Τάγμα» είναι η αληθινή ιστορία 160 παιδιών, που η δράση τους πήρε διαστάσεις μύθου όταν διώχτηκαν από τα ορφανοτροφεία της Θεσσαλονίκης από τους Ναζί κατακτητές στα χρόνια της κατοχής του Bʼ Παγκοσμίου Πολέμου.
Οι Γερμανοί αδειάζουν τα δημόσια κτίρια και τα επιτάσσουν. Ανάμεσα σε αυτά τα κτίρια είναι και αρκετά ορφανοτροφεία. Τα ορφανά πετάγονται στο δρόμο. Μια ομάδα, απ’ αυτά τα ορφανά, για να επιβιώσουν, παίρνουν τη ζωή τους στα χέρια τους. Οργανώνονται σαν μυστικός «στρατός», με ιεραρχία και πειθαρχία. Μόνα τους συγκροτούν ομάδες κρούσης και βοήθειας. Πηγή για την τροφοδοσία τους είναι τα γερμανικά καμιόνια που κουβαλάνε ψωμί και τρόφιμα και οι μαυραγορίτες. Τα κλεμμένα μοιράζονται στα ορφανά, αλλά και σε άλλους κατοίκους της Θεσσαλονίκης που είχαν ανάγκες.
Τα παιδιά του «Ξυπόλυτου Τάγματος» έμειναν στην ιστορία σαν «σαλταδόροι». Ο θρύλος λέει, πως πέρα από την αρωγή που παρείχαν στο κόσμο, κατάφερναν με την εξυπνάδα και το κουράγιο τους να βοηθούν την Αντίσταση, βρίσκοντας τρόπους να φυγαδεύουν στη Μέση Ανατολή Έλληνες, Αμερικάνους και Εγγλέζους αξιωματικούς, με σκοπό να ενωθούν με τους εκεί συμμαχικούς στρατούς.
Στα τέλη της δεκαετίας του ΄40, βρισκόταν στην Αμερική ο ηθοποιός του Κρατικού Θεάτρου Νίκος Κατσιώτης, ο οποίος συζητώντας με τον Γκρεγκ Τάλλας (Γρηγόρης Θαλασσινός) του διηγήθηκε πως την ημέρα που η Θεσσαλονίκη γιόρταζε την απελευθέρωσή της, τον Νοέμβριο του 1944, στο τέλος της διαδήλωσης ακολουθούσε ένα τσούρμο από κουρελήδες πιτσιρικάδες οι οποίοι κρατούσαν ένα πανό που έγραφε «Ξυπόλητο Τάγμα». Η διήγηση του Νίκου Κατσιώτη, συγκλόνισε τον Τάλλας κι αποφάσισε να κάνει το «Ξυπόλητο Τάγμα» ταινία. Το 1952, ο Γκρεγκ Τάλλας έρχεται στην Ελλάδα και με την περιορισμένη οικονομική υποστήριξη ενός άλλου Ελληνοαμερικανού, ξενοδόχου στο Λος Άντζελες, του Πέτρου Μπουντούρη, άρχισε να γυρίζει την ταινία « Το Ξυπόλητο Τάγμα». Ο Νίκος Κατσιώτης έγραψε το σενάριο, ενώ την μουσική έγραψε ο Μίκης Θεοδωράκης (η πρώτη του για κινηματογραφική ταινία), με εκτέλεση από την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών (υπό την διεύθυνση τού ιδίου). Η θαυμάσια φωτογραφία ήταν του Μιχάλη Γαζιάδη.
Ο Γκρεγκ Τάλλας αποθαρρημένος από την υποτυπώδη κινηματογραφία της Ελλάδας της εποχής, σκέφτηκε αρχικά να γυρίσει την ταινία στη Νάπολη, πόλη που θεωρούσε πως είχε μια περίεργη ομοιότητα, το ίδιο άρωμα, με τη Θεσσαλονίκη. Αλλά πάλι κάτι τον έτρωγε.
Κι έτσι ήρθε στην Ελλάδα και γύρισε την ταινία στη Θεσσαλονίκη σε φυσικούς χώρους. Μόνο τη σκηνή της «μαύρης αγοράς» γύρισε για καθαρά πρακτικούς λόγους στην Αθήνα, στην περιοχή των Φυλακών Αβέρωφ, όπου και λειτουργούσε πραγματικά η μαύρη αγορά στα χρόνια της Γερμανικής Κατοχής.
Χρησιμοποίησε μόνο δύο επαγγελματίες ηθοποιούς, τον Νίκο Φέρμα και τη Μαρία Κωστή. Όλοι οι άλλοι που έπαιξαν στην ταινία ήσαν ερασιτέχνες. Τα 63 από τα 66 παιδιά που πήραν μέρος στα γυρίσματα, ο Γκρεγκ Τάλλας τα πήρε από αναμορφωτήρια της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης.
Η μηχανή λήψης ήταν του 1924 και χρησιμοποιήθηκαν μόνο 6 προβολείς για τον φωτισμό. Το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα της ταινίας -σε συνδυασμό με τις συνθήκες παραγωγής- ήταν μια μεγάλη έκπληξη στην Αμερική. Δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι αυτή η ταινία γυρίστηκε με τόσο λίγα τεχνικά μέσα. Για παράδειγμα, ο φωνολήπτης της Κολούμπια ήταν αδύνατο να πιστέψει πως αυτή η ταινία γυρίστηκε βουβή και πως είχαν επιτευχθεί τόσο άψογοι συγχρονισμοί στο ντουμπλάρισμα της ηχητικής μπάντας στην Ελλάδα!
Το αρνητικό της ταινίας είχε χαθεί και χάρη στις προσπάθειες του διευθυντή της Ταινιοθήκης της Ελλάδας, Θόδωρου Αδαμόπουλου που εντόπισε δύο κόπιες προβολής σε καλή κατάσταση, δημιουργήθηκε, μετά από χρονοβόρες και πολυδάπανες διαδικασίες, ένα καινούργιο αρνητικό της ταινίας.
Το «Ξυπόλυτο Τάγμα» ήταν η πρώτη ελληνική ταινία που κατόρθωσε να βραβευτεί σε διεθνές φεστιβάλ. Πήρε το 1955 το πρώτο βραβείο («Χρυσή Δάφνη»), στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Εδιμβούργου.
Πλοήγηση
[0] Λίστα μηνυμάτων
[#] Επόμενη σελίδα
Μετάβαση στην πλήρη έκδοση