Άλλες κατηγορίες μηνυμάτων > Πολιτική και Κοινωνικά Θέματα

Πείτε κάτι αριστερό!

(1/3) > >>

Argirios Argiriou:
Το Βήμα.
02/10/2011.
του Ι.Κ. Πρετεντέρη.



Στην ταινία «Απρίλης» του Νάνι Μορέτι ο πρωταγωνιστής παρακολουθεί από την τηλεόραση τον Μάσιµο ντ’ Αλέµα να εκφωνεί κάτι γενικόλογες και άχρωµες οµιλίες. Εξαλλος του φωνάζει:

– Ντ’ Αλέµα, πες κάτι αριστερό! Αναρωτιέµαι τι ταινία θα γύριζε ο Μορέτι αν ήξερε την Ελλάδα κι εκείνους που υποδύονται την ελληνική Αριστερά.

∆ιότι έτσι θα ανακάλυπτε µια Αριστερά (το ΚΚΕ, τον ΣΥΡΙΖΑ και διάφορους παρατρεχάµενους...) η οποία – και δεν κάνω πλάκα:

– αντιτίθεται στη φορολόγηση της ιδιωτικής ακίνητης περιουσίας (αυτό θα πρέπει να αποτελεί παγκόσµια αριστερή πρωτοτυπία!..), – υπερασπίζεται την πιο ακραία φαυλοκρατία στα Πανεπιστήµια, – βολεύεται µε τα προνόµια των βουλευτών και την ανεξέλεγκτη δηµόσια χρηµατοδότηση των κοµµάτων, η ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ έβγαλε και σχετική ανακοίνωση, – χαϊδεύει τους δηµοσίους υπαλλήλους που η ίδια παραδέχεται ότι διορίστηκαν ως επί το πλείστον µε φαυλοκρατικές και πελατειακές διαδικασίες και η ίδια διαπιστώνει ότι συγκροτούν ένα αντιπαραγωγικό και αναχρονιστικό ∆ηµόσιο, – αντιστρατεύεται τη µετατροπή των αδειών ταξί σε δηµόσιο αγαθό και την κατάργηση της µαύρης αγοράς που έχουν στήσει οι ταξιτζήδες, – υπεραµύνεται όλων των προνοµίων των λεγόµενων «κλειστών επαγγελµάτων» και βάζει τις φωνές κάθε φορά που πάει να γίνει ένα βήµα προς την κατάργησή τους, – σκίζει τα ρούχα της υπέρ κάθε κεκτηµένου – δίκαιου ή άδικου...

Γενικώς αυτή η «ντεµέκ Αριστερά» κάνει ακριβώς το αντίθετο από αυτό που θα έπρεπε να κάνει µια παράταξη η οποία επαγγέλλεται την αλλαγή, την κίνηση και την πρόοδο: αντιτίθεται στα πάντα, υιοθετεί τους πάντες (ακόµη και τους απόστρατους!..) και συγκροτεί σήµερα την πιο λυσσαλέα υπερασπιστική δύναµη όλων των αναχρονισµών, των στρεβλώσεων, των αυθαιρεσιών και των παραλογισµών ενός καθεστώτος, το οποίο (εξ όσων γνωρίζω) ούτε είναι ούτε δήλωσε ποτέ σοσιαλιστικό.

Το σόι Αριστερά είναι λοιπόν αυτή; Και ποια είναι η σύγχρονη αριστερή επαγγελία;

∆ιότι εγώ το µόνο που βλέπω είναι µια ακραία εµπρηστική και λαϊκιστική ρητορική που επιστρατεύεται απλώς για να καλύψει την πιο συντηρητική και καθεστωτική πολιτική δύναµη που έχει γνωρίσει η σύγχρονη Ελλάδα. Οι άνθρωποι δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα – συνεπώς είναι µάλλον ευχαριστηµένοι µε αυτά που ξέραµε ως τώρα!

Αυτό το συνονθύλευµα όµως δεν είναι Αριστερά. ∆εν είναι παράταξη του ορθού λόγου, ούτε είναι κληρονόµοι του ∆ιαφωτισµού όσοι ξεφωνίζουν κάθε προσπάθεια ξεβολέµατος σαν προσβεβληµένες θεούσες. Και επειδή η κοινωνία χρειάζεται µια Αριστερά, η Αριστερά σήµερα λείπει.

Γι’ αυτό ο πρωταγωνιστής του «Απρίλη» δικαιούται να φωνάξει µε απόγνωση στην Παπαρήγα, στον Τσίπρα, στον Αλαβάνο και στους υπόλοιπους:

– Πείτε επιτέλους κάτι αριστερό!


Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

EzeΤΡΟΛ:
Υπέρ των κλειστοεπαγγελματιών Λυμπερόπουλων δείχνει να τοποθετείται ο νέος υπουργός υποδομών, ούλτρα ακροδεξιός-χουντάλας-υπερεθνικιστής-ρατσιστής-αυγό φιδιού-πρώην ρέιντζερ της νεολαίας ΕΠΕΝ και ιδρυτής του φασιστικού κόμματος "Ελληνικό Μέτωπο", Μαυρουδής (Μάκης) Βορ-βορίδης: Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

EzeΤΡΟΛ:
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή ΕίσοδοςΜαυρουδής (Μάκης) Βορ-βορίδης

--- Τέλος παράθεσης ---

EzeΤΡΟΛ:
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος
Tου Πασχου Μανδραβελη / pmandravelis@kathimerini.gr

Με πόσα εκατομμύρια δολοφονίες γίνεται κάποιος καλός κομμουνιστής; Ξέρουμε ότι για να γίνει κανείς «πατερούλης» του νέου οράματος της ανθρωπότητας, απαιτούνται περί τα 20 εκατομμύρια χαμένες ψυχές. Τόσες χρειάστηκε ο Ιωσήφ Στάλιν για να εγκαθιδρύσει τη σοβιετική δικτατορία, αλλά και για να αποκατασταθεί από το ΚΚΕ. «Εγιναν ακρότητες; Εγώ σου λέω ότι μπορεί και να έγιναν. Αυτό θα μας μείνει από εκείνη την περίοδο;», αναρωτήθηκε η γενική γραμματέας του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα, όταν το 2008 δέχθηκε κριτική για την αποκατάσταση του αιμοσταγούς δικτάτορα.

Αλλά και με δύο εκατομμύρια νεκρούς από λιμό μπορεί κάποιος να έχει έναν καλό λόγο από το ΚΚΕ και τη γνήσια θλίψη του κόμματος μόλις αποδημήσει. Ετσι, μόλις πέθανε ο δικτάτωρ της Βόρειας Κορέας Κιμ Γιονγκ Ιλ (ο οποίος ήταν γιος του προηγούμενου δικτάτορα Κιμ Ιλ Σουνγκ και τον οποίο θα διαδεχθεί ο εγγονός Κιμ Γιονγκ Ουν), το ΚΚΕ έσπευσε να συλλυπηθεί: «Η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ εκφράζει τα θερμά της συλλυπητήρια στην Κ.Ε. του Κόμματος Εργατών Κορέας, στην ηγεσία της Λ.Δ. Κορέας και στον λαό της για τον θάνατο του Κιμ Γιονγκ Ιλ, γενικού γραμματέα του Κόμματος Εργατών Κορέας. Ο λαός της Λ.Δ. Κορέας έχει δικαίωμα να προχωρήσει στον δρόμο ανάπτυξης που έχει επιλέξει ενάντια στις κάθε λογής ιμπεριαλιστικές παρεμβάσεις στο εσωτερικό της χώρας. Η υπεράσπιση του δικαιώματος αυτού έχει ιδιαίτερη σημασία σήμερα, που καιροφυλακτούν οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, εντείνουν την επιθετικότητα και πληθαίνουν τους τυχοδιωκτισμούς τους κατά της Λ.Δ. Κορέας. Το ΚΚΕ αντιτάσσεται στα σχέδια αυτά. Στέκεται αλληλέγγυο με τον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα του Κόμματος Εργατών Κορέας και του κορεατικού λαού».

Να συμφωνήσουμε λοιπόν με το ΚΚΕ, ότι «ο λαός της Λ.Δ. Κορέας έχει δικαίωμα να προχωρήσει στον δρόμο ανάπτυξης που έχει επιλέξει». Αρκεί να μπορέσει να το επιλέξει. Διότι εκλογές και σ’ αυτή τη «Λαϊκή» «Δημοκρατία» δεν γίνονται. Εκεί αναπτύχθηκε η κληρονομική δικτατορία. Μεταξύ μιας μόνο οικογένειας γίνονται οι δουλειές. Πεθαίνει ο πατέρας, αναλαμβάνει ο γιος. Πεθαίνει ο γιος, αναλαμβάνει ο αδελφός μέχρι να ωριμάσει για να αναλάβει ο εγγονός. Σόι πάει ο κομμουνισμός και το πρόβλημα είναι ότι δεν ξέρουμε καν πόσο μεγάλο είναι το συγγενολόι των Κιμ. Το κυριότερο είναι ότι δεν το ξέρουν ούτε οι δυστυχείς Βορειοκορεάτες, οι οποίοι το μόνο δικαίωμα που έχουν είναι να πεθαίνουν (κυριολεκτικά, όμως) της πείνας.

EzeΤΡΟΛ:
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

Tου Πασχου Μανδραβελη

Οι παλιότεροι πολιτικοί το ήξεραν καλά. «Ο,τι ουρείς στη θάλασσα, το βρίσκεις στο αλάτι», έλεγε ο Χαρίλαος Φλωράκης. Και ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ουρήσει πολλά στη θάλασσα των «Αγανακτισμένων». Από τη θεωρία της τζάμπα πολιτικής ανυπακοής μέχρι τα «Δεν πληρώνω», από τους προπηλακισμούς των αντιπάλων μέχρι την ανοχή στα επαναστατικά γιαούρτια και στη βία των Εξαρχείων (ήδη μέτρησε δύο ξυλοδαρμούς), από το «όχι σε όλα» μέχρι τα μπάχαλα στις διαδηλώσεις του.

Το άλλο που ξέρουν καλά οι πολιτικοί είναι ότι τα ωσαννά του λαού απέχουν από τη σταύρωση τρεις μόνον ημέρες. Αυτό που δεν μπορεί να καταλάβει ο κ. Τσίπρας είναι ότι αυτή η θάλασσα των «Αγανακτισμένων» που σήμερα τον υμνεί, αύριο θα ζητάει να τον κρεμάσει στο Σύνταγμα. Ο,τι και να αποφασίσει, όπως και να του προκύψουν τα επόμενα εκλογικά αποτελέσματα. Αν αποφασίσει να κυβερνήσει θα αναγκαστεί να πάρει τα μέτρα που σήμερα βδελύσσεται· και μάλιστα θα είναι πολύ πιο σκληρά, αφού όπως δηλώνει απορρίπτει τα δεκανίκια της τρόικας. Αν αποφασίσει να συνεχίσει τον ρόλο του κήνσορα των πάντων με τον δυναμικό τρόπο που γινόταν πριν από τις εκλογές, η χώρα θα οδηγηθεί σε ιστορική καταστροφή και η Αριστερά σε ιστορική ήττα. Η ιδεολογική της κυριαρχία όχι μόνο θα κατακρημνιστεί, αλλά ακόμη και το άκουσμα της έννοιας Αριστερά θα προκαλεί για πολλά χρόνια απέχθεια. Οπως ακριβώς έγινε με τη μετεμφυλιακή Δεξιά.

Το πρόβλημα είναι ότι μαζί με τα παλαβά θα καούν και τα λογικά και ότι μετά μια χρεοκοπία θα υπάρχει ελάχιστο κοινωνικό κράτος να διασώσει κανείς. Τους σημερινούς τυχοδιωκτισμούς του κ. Τσίπρα θα τους πληρώσουν οικονομικά οι αδύναμοι και θα τους πληρωθούν οι ατσίδες· πολιτικά θα τους πληρώσουν εκείνοι που πασχίζουν να βρουν τη δίκαιη κατανομή των βαρών της κρίσης και θα την πληρωθούν τα απέναντι της αριστεράς άκρα. Και αν δεν υπάρχουν ακόμη, θα δημιουργηθούν. Σε αυτή τη χώρα εξάλλου συνηθίσαμε να πηγαίνουμε σαν τρελό φορτηγό· με τις μπάντες.

Αυτόν τον κίνδυνο για την Αριστερά τον υπονοεί ακόμη και ο κ. Αλαβάνος: «Η “νίκη” του ηττημένου είναι πάντα ένα εντυπωσιακό φαινόμενο στην Ιστορία. Σήμερα η Δεξιά φαίνεται καταρρακωμένη, η Αριστερά με αέρα στα πανιά της. Ο κίνδυνος είναι όμως παρών» («Για τις εκλογές, το Μνημόνιο και το ευρώ» tometopo.gr, 12.5.2012). Απλώς προτείνει να παλαβώσει η Αριστερά έτι περαιτέρω: «Η Αριστερά προειδοποιεί με ευθύνη τον λαό. Δεν του λέει μόνο ότι ο δρόμος έξω από το Μνημόνιο είναι και δρόμος έξω από το ευρώ, αλλά ότι είναι και ιδιαίτερα επώδυνος, όμως με προοπτική. Του δίνει τη δυνατότητα να επεξεργασθεί την ανησυχία του, που δεν είναι αβάσιμη. Δεν τον αφήνει να βρεθεί σε άγνωστο λιμάνι, να αιφνιδιασθεί, να στραφεί τελικά με μένος ενάντια στους υπαιτίους». Με άλλα λόγια να προτείνει στον λαό αίμα, δάκρυα και πόνο· με ποια προοπτική; Να ικανοποιηθούν τα γεροντικά γινάτια των απόμαχών τους;

Η έπαρση της Αριστεράς –όπως την ενσαρκώνουν έξοχα ο κ. Τσίπρας και οι παρατρεχάμενοί του– αναγκαστικά θα την οδηγήσει στη γωνία. Δίκαιο για την ίδια, διότι ιδεοληψίες της κανονάρχησαν τη μεταπολίτευση και υπήρξε δύναμη αντίδρασης σε κάθε εκσυγχρονισμό. Αδικο για τον τόπο, διότι ακόμη και μετά από καταστροφή θα χρειαστούν όλες οι ιδέες να ζυμωθούν για να προκύψει ο ορθός δρόμος.

Πλοήγηση

[0] Λίστα μηνυμάτων

[#] Επόμενη σελίδα