Άλλες κατηγορίες μηνυμάτων > Πολιτιστικό στέκι

Πορτραίτα ιατρών

(1/2) > >>

EzeΤΡΟΛ:
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

Η Θεσσαλονίκη ήταν το μήλο της έριδος των συμμάχων του Α’ Βαλκανικού Πολέμου. Όταν Σερβία, Βουλγαρία και Ελλάδα συμφωνούσαν να επιτεθούν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία όλοι είχαν στο μυαλό τους να καταλάβουν την δεύτερη σε σπουδαιότητα πόλη της Αυτοκρατορίας.
Εκτός από τους συμμάχους όμως βλέψεις στη Θεσσαλονίκη είχαν και οι Μεγάλες Δυνάμεις.

Οι Ρώσοι την έβλεπαν ως μόνο τρόπο να βγουν στο Αιγαίο
Η Αυστροουγγαρία μετά την Βοσνία – Ερζεγοβίνη που είχε προσαρτήσει στη δική της Αυτοκρατορία έβλεπε με καλό μάτι τη προώθησή της νοτιότερα με κατάληξη φυσικά τη Θεσσαλονίκη.
Άγγλοι και Γάλλοι δεν είχαν βλέψεις φυσικά στη πόλη. Ενδιαφερόντουσαν όμως να μην πέσεις τα χέρια των άλλων μεγάλων δυνάμεων ή έστω των βαλκάνιων συμμάχων που τις συμπαθούσαν.
Όμως ποιοι αποτελούσαν τους κατοίκους της πόλης; Ποια ήταν η σύνθεση των κατοίκων της, αν και αυτό ελάχιστη σημασία για τον τελικό κάτοχό της.
Στην απογραφή του 1910 διαβάζουμε ότι οι Ισραηλίτες ήσαν οι περισσότεροι. Έφθαναν τους 65.000. Ακολουθούσαν οι Έλληνες (35.000), οι Τούρκοι (30.000) και 2.200 διαφόρων εθνοτήτων.

Τρία χρόνια αργότερα, το 1913 κι ενώ οι ελληνικές αρχές πριν λίγους μόνο μήνες είχαν  εγκατασταθεί στη πόλη οι Έλληνες παρουσίασαν αλματώδη αύξηση. Από 35.000 έγιναν 67.000, οι Τούρκοι μειώθηκαν κατά 6.000 για να φθάσουν τις 24.000, ενώ οι Ιστραηλίτες παρέμεναν σταθεροί.

Γιατί όμως όλοι ήθελαν τη Θεσσαλονίκη; Το λιμάνι της και η οικονομική ζωή εξασφάλιζε τον έλεγχο της περιοχής. Και οι τρεις κύριες σιδηροδρομικές γραμμές που κατέληγαν σ’ αυτό το έκαναν το σπουδαιότερο στην Ανατολική Μεσόγειο.

Κι ενώ είναι ευρύτατα γνωστές οι κόντρες του αρχιστράτηγου Κωνσταντίνου με τον πρωθυπουργό Βενιζέλο για την  απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης είναι σχετικά άγνωστο το ποιος… άνοιξε τα μάτια της ελληνικής πλευράς για τις προθέσεις των Βουλγάρων να μπουν πρώτοι στη πόλη.

Βρισκόμαστε στα 1912. Οι Βαλκάνιοι σύμμαχοι νικούν κατά κράτος τους Τούρκους κι ο καθένας κρατά για λογαριασμό του τις περιοχές τις οποίες καταλαμβάνει. Όλοι ελευθερώνουν. Μόνο που πολλές από τις περιοχές που ελευθερώνουν οι Σέρβοι ή οι Βούλγαροι θα τις ήθελαν οι Έλληνες και το αντίστροφο.
Ο Κωνσταντίνος έχει νικήσει στο Σαραντάπορο, οι Βούλγαροι και οι Σέρβοι προχωρούσαν από βορρά. Οι νικητές κάποια στιγμή θα βρισκόντουσαν κι εκεί θα σταματούσε ο πόλεμος. Το θέμα ήταν που θα βρισκόντουσαν και τι θα είχε ο καθένας στη κατοχή του.

 Ο Ελευθέριος Βενιζέλος ήταν απόλυτος. Ο Ελληνικός στρατός θα έπρεπε να προχωρήσει προς τη Θεσσαλονίκη. Ο Κωνσταντίνος όμως θεωρούσε καλύτερο να προχωρήσει βόρεια προς το Μοναστήριο, τη σημερινή πόλη Πίτολα στα Σκόπια. Εκεί υπήρχε ισχυρό ελληνικό στοιχείο που έλεγχε το εμπόδιο της περιοχής.
Η ελληνική πλευρά παρουσίαζε δύο σοβαρές αδυναμίες. Δεν  υπήρχε καλή υποστήριξη με αποτέλεσμα οι αξιωματικοί να μην καταδιώκουν τους Τούρκους και να τους αφήνουν πάντα να ανασυντάσσονται αφού θα έχαναν την επαφή με τα μετόπισθεν και δεν είχαν πληροφορίες για τι γίνεται από την απέναντι πλευρά. Ο «άγνωστος πόλεμος» της κατασκοπίας ήταν σε νηπιακό στάδιο.

Κι εκεί που οι κατάσκοποι ήταν είδος σε ανεπάρκεια ήρθε ένας γιατρός ΄Ελληνας στο φρόνημα, αλλά Βούλγαρος στην υπηκοότητα. Ήταν ο Φίλιππος Νίκογλου ο οποίος είχε γεννηθεί στη Στενήμαχο της Ανατολικής Ρωμυλίας το 1871. Είχε σπουδάσει γιατρός στη Ζαρίφεια Σχολή της Φιλιππούπολης (σημερινό Πλόβντιβ)  και είχε μετεκπαιδευτεί στη Γερμανία. Εργαζόταν ως χειρούργος ιατρός στη Σόφια μέχρι τη στιγμή που άρχισε ο πόλεμος και επιστρατεύτηκε ως στρατιωτικός γιατρός και μάλιστα χειρούργος.
Ο Νίκογλου άκουγε τους Βούλγαρους επιτελείς να κάνουν σχέδια να φθάσουν στη Θεσσαλονίκη και να την… απελευθερώσουν, όπως άκουγε και τα σχόλιά τους για τον ελληνικό στρατό που δεν θα μπορούσε σε καμία περίπτωση στα χάλια που είχε να φθάσει στη πόλη!

Η ψυχή του πονούσε, αλλά δεν ήταν εύκολο να βρει κάποιον Έλληνα να ειδοποιήσει. Άλλωστε έπρεπε να είναι και ιδιαίτερα προσεκτικός. Σε καιρό πολέμου τέτοιες πρωτοβουλίες τιμωρούνται με εκτέλεση.

Όμως η τύχη, η καλή τύχη, στη προκειμένη περίπτωση έπαιξε το ρόλο της. Ο Νικόγλου συνάντησε στην Άνω Τζουμαγιά τον στρατιωτικό ακόλουθο της ελληνικής πρεσβείας στη Σόφια, τον Αθανάσιο Σουλιώτη, τον οποίο είχε καλέσει εκεί ο Βούλγαρος στρατηγός Θεοδόροφ. Ήταν μια κίνηση που στόχο είχε να ρίξει στάχτη στα μάτια των Ελλήνων. Ο Θεοδόροφ ποτέ δεν θα πήγαινε στο ραντεβού του με τον Έλληνα αξιωματούχο. Κατευθυνόταν ήδη προς τη Θεσσαλονίκη και η συνάντηση κλείστηκε απλά για να μην καταλάβουν οι Έλληνες τον πραγματικό προορισμό του. Ο Σουλιώτης αντί για τον Θεοδόροφ συνάντησε τον Νίκογλου που τον ενημέρωσε για όλα.

Από εκεί κι ύστερα η Αθήνα έμαθε τις προθέσεις των συμμάχων της κι ο Βενιζέλος ζήτησε επιτακτικά από τον Κωνσταντίνο να κατευθυνθεί προς τη Θεσσαλονίκη. Ακολούθησε ο πρώτος, από τους πολλούς, καυγάδες αρχιστράτηγου και πρωθυπουργού και η εντολή του τελευταίου να προχωρήσει ο στρατός στη Θεσσαλονίκη.

Ο γιατρός Νίκογλου αργότερα πήγε στη Θεσσαλονίκη κι έζησε εκεί. Τις αναμνήσεις του μάλιστα τις κατέγραψε σε βιβλίο με τίτλο «Το χρονικό της καταλήψεως της Θεσσαλονίκης από τον ελληνικό  στρατό την 26/10/1912» που κυκλοφόρησε το 1963.

Σήμερα σας παρουσιάζουμε την αναφορά του γιατρού Νίκογλου και τη περιγραφή της συνάντησής του με τον στρατιωτικό ακόλουθο Αθανάσιο Σουλιώτη είναι ένα σχετικά άγνωστο ντοκουμέντο για μια από τις πιο γνωστές ελληνικές περιπτώσεις. Αξίζει να το κρατήσετε στο αρχείο σας.

Α, μην το ξεχάσουμε: Ο Δήμος Θεσσαλονίκης τίμησε τον Νίκογλου, που πέθανε το 1953, δίνοντας το όνομά του σ’ ένα δρόμο της πόλης.
 

EzeΤΡΟΛ:
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος (zougla)

Σύμφωνα με νεότερες πληροφορίες από αστυνομικές πηγές της Θεσσαλονίκης, μεταξύ των 53 συλληφθέντων οργάνωσης τοκογλυφίας συμπεριλαμβάνεται και ο γνωστός ορθοπεδικός B. Π.

Κατά την αστυνομία ο μεγαλογιατρός της Θεσσαλονίκης συνεργαζόταν κατ’ εξακολούθηση με τον αρχηγό της οργάνωσης, Μάρκο Καραμπέρη, προμηθεύοντάς τον με κεφάλαια, για να ανατοκιστούν.

EzeΤΡΟΛ:
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος  :-*

Συνελήφθη και αντιμετωπίζει κατηγορίες για χρηματισμό - αφού τα χρήματα που βρέθηκαν πάνω του είχαν προσημειωθεί απο την ασφαλεια Πάτρας σε συνεννόηση με τους συγγενείς ασθενούς - αλλά ενδεχομένως και για διακίνηση μαύρου χρήματος.
Σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες του Patrastimes.gr ο συλληφθείς είναι o διευθυντής σε καρδιολογική κλινική του Αγ. Ανδρέα.  :-*
 
Πιάστηκε λίγη ώρα αφότου ο  γιός ηλικιωμένου του είχε παραδώσει χρηματικό ποσό το  οποίο λίγο νωρίτερα είχε προσημειωθεί από την ασφάλεια της Πάτρας.
 
Ο καταγγέλλων φέρεται να είχε απηυδήσει καθώς επί ημέρες επισκεπτόταν τον συγκεκριμένο γιατρό – κατά το παρελθόν είχε ακουστεί το όνομα του και για υπόθεση με βηματοδότες- και του έδινε χρηματικά ποσά, με αποτέλεσμα να  επισκεφθεί την αστυνομική  διεύθυνση και να κάνει επώνυμη καταγγελία.
 
Σύμφωνα με καλά πληροφορημένες πηγές του patrastimes.gr ο συγκεκριμένος μεγαλογιατρός  :-* θα αντιμετωπίσει  και κατηγορίες  για διακίνηση μαύρου χρήματος.

Ορθοπαιδικός:
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή ΕίσοδοςΔεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος  :-*


--- Τέλος παράθεσης ---
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος
Τον παγίδεψαν για 50 ευρω (ψιλικατζής και διευθυντής κλινικής;). Το μικρό ποσό πάντως πραγματικά είναι ύποπτο (μήπως έιναι πράγματι παγίδα...).
Πάντως παύθηκε προσωρινα απο τα καθήκοντά του: Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

EzeΤΡΟΛ:
Άγνωστες μορφές του Ελληνισμού: Iατρός Παναγιώτης Ποταγός, ο εξερευνητής της Ασίας και της Αφρικής

Η μεταεπαναστατική Ελλάδα του 1838 ήταν μια μικρή και φτωχή χώρα, σκιά της αρχαίας εικόνας που είχαν πλάσει οι σύγχρονοί της, Έλληνες και Ευρωπαίοι. Το μικρό βασίλειο μαστιζόταν από την φτώχεια και την μιζέρια που έδιωχναν πολλούς Έλληνες στα ξένα. Εκείνη την εποχή γεννήθηκε στην Αρκαδία και συγκεκριμένα στην Βυτίνα, ο Παναγιώτης Ποταγός. Από μικρό παιδί όπως θυμούνταν οι συγχωριανοί του ήταν βουτηγμένος μέσα στα βιβλία του πατέρα του. Κυρίως διάβαζε αρχαίους Έλληνες συγγραφείς σαν τον Κλαύδιο Πτολεμαίο, τον μέγα γεωγράφο, χαρτογράφο και αστρονόμο της Ελληνιστικής εποχής. Όλα αυτά που διάβαζε συνέπαιρναν την παιδική ψυχή του και τον μετέφεραν σε μυστήριους και μακρινούς κόσμους μακριά από την σκληρότητα και την μιζέρια που ταλάνιζε το μικρό νεοσύστατο βασίλειο της χερσονήσου του Αίμου. Εκτός από φιλοπερίεργος με τις εξερευνήσεις «χαμένων κόσμων», ήθελε να προσφέρει στους συνανθρώπους του, για να απαλύνει τον πόνο τους. Έτσι αποφάσισε να ακολουθήσει την ιατρική επιστήμη. Ήθελε όμως να φύγει μακριά από την πατρίδα και για έναν ακόμα λόγο, γιατί τον απογοήτευε βαθύτατα η ελληνική πολιτική πραγματικότητα, που την όριζαν οι αλληλοσπαρασσόμενες πολιτικές παρατάξεις που το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν οι θέσεις και τα οφίτσια. Γι' αυτόν τον λόγο πήγε στο Παρίσι για σπουδές και έγινε γιατρός. Στο Παρίσι όμως εκείνη την περίοδο λόγω των κακών συνθηκών υγιεινής ξέσπασε επιδημία χολέρας και αυτός ήταν από τους λίγους γιατρούς που έμειναν για να αντιμετωπίσουν την δύσκολη κατάσταση, γι' αυτό η Γαλλία τον βράβευσε για την εξαιρετική του προσφορά.

Αν και είχε αποκτήσει φήμη σαν γιατρός, πάντα στο μυαλό του είχε την περιπέτεια. Ήθελε να βαδίσει σε απάτητα μονοπάτια, να δει πώς ζουν οι άνθρωποι στις απομακρυσμένες γωνιές του πλανήτη και να περπατήσει στα βήματα του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Έτσι πήρε την απόφαση το 1867 και σε ηλικία 29 ετών αποτόλμησε το πρώτο του ταξίδι για τα βάθη της Ασίας. Ξεκίνησε από την Συρία, πέρασε στο Ιράκ και από εκεί μπήκε στην Περσία των μύθων και των παραμυθιών που τόσο σαγήνευαν τους δυτικούς. Διέσχισε έφιππος το Αφγανιστάν όπου τον φιλοξένησαν οι χαλίφηδες της περιοχής. Τον βοήθησε πολύ στις συναναστροφές του με τους ντόπιους η Ελληνική του καταγωγή, γιατί όλοι θυμούνταν τον Αλέξανδρο τον Μέγα και θεωρούσαν Τιμή τους να φιλοξενήσουν έναν απόγονό του. Στην πόλη Εράτ του Αφγανιστάν παρατήρησε πως οι κάτοικοί της χρησιμοποιούσαν ακόμα Ελληνικές λέξεις στο λεξιλόγιό τους, καθώς και το στάδιο (μονάδα μέτρησης αποστάσεων για τους αρχαίους Έλληνες), σαν μονάδα μέτρησης. Κατέγραφε στο ημερολόγιό του ό,τι ήταν άξιο θαυμασμού. Απ' όπου κι αν περνούσε από το Αφγανιστάν η γη «μιλούσε» Ελληνικά και αυτό το αποδείκνυαν τα δεκάδες αρχαία Ελληνικά νομίσματα που έβρισκε κατά καιρούς, όπως και τα μνημεία που μαρτυρούσαν το πέρασμα των Ελλήνων από εκεί. Στην αυλή του χαλιφών της Καμπούλ και του Φεϊζαμπάντ, βρήκε βιβλία του Ιπποκράτη και του Γαληνού, τα «Φυσικά» του Αριστοτέλους, το αστρονομικό σύστημα του Κλαύδιου Πτολεμαίου, ενώ ο Πλάτωνας είχε σχεδόν αγιοποιηθεί. Ταξίδεψε στο Καφιριστάν (γη των απίστων - η σημερινή περιοχή των Καλάς) πριν εξισλαμιστεί το 1896 και περιέγραψε τα έθιμά τους που έμοιαζαν πολύ με των αρχαίων Ελλήνων. Μετά από εκεί πέρασε στην οροσειρά του Παμίρ και στο Πακιστάν και από εκεί στην οροσειρά του Ινδοκαύκασου (Χιντοκούς).

Διέσχισε κάτω από αντίξοες συνθήκες αυτά τα βουνά και πέρασε στην βορειοδυτική Κίνα και τις επαρχίες Κασγκάρ και Χάμια. Ταξίδεψε πάνω στο άλογό του περνώντας μέσα από τις εχθρικές για τους ανθρώπους ερήμους της Μογγολίας, εξερευνώντας και θαυμάζοντας τα εναλλασσόμενα τοπία και τους ιθαγενείς της περιοχής. Από εκεί ταξίδεψε στην Σιβηρία που ήταν το τέλος του ταξιδιού του στην Ασία.Έφυγε για την Αγία Πετρούπολη και κατέληξε στην Κωνσταντινούπολη το 1873, όπου για έναν χρόνο άσκησε την ιατρική, αλλά το μυαλό του ήταν πάντα στα ταξίδια και στην περιπέτεια. Έτσι σχεδίασε το δεύτερο επικό του ταξίδι.

Ξεκίνησε το ταξίδι από την συμβολή των των δύο ηπείρων της Ασίας και της Αφρικής στο Σουέζ, διασχίζοντας την Συρία και την νότια Περσία, πέρασε πάλι από το Αφγανιστάν, όπου διάφορες φατρίες το 1875 ήταν έτοιμες να ξεκινήσουν έναν αιματηρό εμφύλιο πόλεμο, αλλά ο Ποταγός χάρις το κύρος του τον σταμάτησε εν τη γενέσει του, συμφιλιώνοντας τις αντίπαλες παρατάξεις. Μετά ταξίδεψε στην βορειοδυτική Ινδία καταγράφοντας το φυσικό τοπίο και τους ανθρώπους της. Από εκεί επέστρεψε στο Κάιρο έχοντας στο μυαλό του ένα τρίτο ταξίδι για την εξερεύνηση της κεντρικής Αφρικής, όπου μέχρι τότε δεν είχε πατήσει πόδι λευκού ανθρώπου. Από το Κάϊρο ταξίδεψε νότια προς την αρχαία Νουβία (Σουδάν) και από εκεί έφτασε στο βόρειο Κογκό (Ζαΐρ) και προχώρησε μέσα στις ανήλιαγες ζούγκλες που το περίεβαλαν. Έφτασε πολύ πιο πέρα από κάθε προηγούμενο εξερευνητή και ανάμεσα σ' όλα τα άλλα ανακάλυψε τον μεγάλο ποταμό Μπόμου το 1877.

Γι' αυτές του τις εξερευνήσεις ο βασιλιάς Λεοπόλδος ο Β' του Βελγίου, έδωσε το όνομα του Ποταγού σε μια κεντρική λεωφόρο της πόλης Ίσιρο (Παουλίς) του Βελγικού Κονγκό. Το 1883 τελείωσε από τα ταξίδια και εξέδωσε τις περιπλανήσεις του σε έναν τόμο στα Ελληνικά και το 1885 στα Γαλλικά. Στα δυο πρώτα μέρη του βιβλίου περιγράφει τις περιηγήσεις που έκανε στα τρία του ταξίδια. Το τρίτο μέρος το ονομάζει «ιστορικόν» και είναι μια συγκριτική μελέτη για τις χρονολογίες των αρχαίων λαών (Ελλήνων, Περσών, Μήδων, Αιγυπτίων, Φοινίκων, Εβραίων, Ασσυρίων κ.α.). Στο τέταρτο και τελευταίο μέρος του βιβλίου που λέγεται «Φυσικόν», περιγράφει τα μετεωρολογικά φαινόμενα που συνάντησε στα ταξίδια του. Υπάρχει ακόμη και ένα γεωγραφικό κεφάλαιο που λέγεται «περί διαιρέσεως της γης εις ζώνας και του ανθρώπου εις φυλάς».

Όταν ο βασιλιάς Λεοπόλδος ο Β' για να τον τιμήσει τον κάλεσε να υπογράψει στην «Χρυσή Βίβλο των περιηγητών», αυτός υπέγραψε ως «Εις Έλλην», δηλαδή ένας Έλληνας, αποδεικνύοντας μ' αυτόν τον τρόπο το ήθος και την αξία του. Μετά τα ταξίδια του αποσύρθηκε σ' ένα μικρό χωριουδάκι της Κέρκυρας, στις Νύμφες, όπου άσκησε την ιατρική επί 17 συναπτά έτη και πέθανε το 1903 σε ηλικία 65 ετών, αναλογιζόμενος πάντα την περιπέτεια και τα ταξίδια που είχε κάνει, όπως κι αυτά που δεν πρόλαβε να κάνει. Όπως έλεγε ο ίδιος για τον λόγο που τον έκανε να ταξιδεύει «Διακινδύνευσα την ζωή μου για την τιμή της χώρας μου, που δεν πρέπει να αντιπροσωπεύεται μόνο από το έδαφός μας και τα ένδοξα ερείπιά μας, αλλά από εμάς τους ίδιους στην προσπάθειά μας να γίνουμε αντάξιοι των προγόνων μας». Είχε σκοπό να εκδώσει και έναν δεύτερο τόμο με εθνολογικά στοιχεία για τους λαούς που συνάντησε, αλλά άλλες οι βουλές των ανθρώπων και δη των συγγενών που όταν πέθανε έτρεξαν σαν ύαινες για να βρουν διαμάντια και χρυσό που όπως νόμιζαν είχε φέρει από τις μακρινές Ινδίες. Έτσι όταν έκαναν όλο το σπίτι άνω-κάτω και το μόνο που βρήκαν ήταν οι σημειώσεις του σε ένα μπαούλο, ξέσπασαν όλη τους την μανία καταστρέφοντας αυτό το μοναδικό χρονικό εξερευνήσεων και ανακαλύψεων ενός πρωτοπόρου που εξερεύνησε τα πέρατα της οικουμένης.

Πλοήγηση

[0] Λίστα μηνυμάτων

[#] Επόμενη σελίδα