Άλλες κατηγορίες μηνυμάτων > Πολιτιστικό στέκι

Βιβλία που σχολιάζουν τους Γιατρούς και την Ιατρική.

(1/3) > >>

Argirios Argiriou:
Εδώ θα μπορούσαμε ίσως να αναφέρουμε βιβλία που χωρίς να είναι επιστημονικά συνεισφέρουν ωστόσο
στο να γίνει η Ιατρική καλύτερη.

Argirios Argiriou:
 Η ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΓΙΑΤΡΩΝ

Συγγραφέας: ΚΟΥΣΝΕΡ ΜΠΕΡΝΑΡ
Εκδόσεις: ΕΞΑΝΤΑΣ



Περιγραφή του βιβλίου από τον ίδιο τον συγγραφέα:

Δικτατορία των γιατρών. Επέλεξα αυτό τον τίτλο για να σκανδαλίσω αλλά και να
προκαλέσω συζητήσεις. Ας με συγχωρήσουν οι συνάδελφοί μου: έχω επίγνωση. Ο
κόσμος κλυδωνίζεται, το μέλλον μάς ανησυχεί, η εργασία δεν είναι πλέον
εξασφαλισμένη και ο κοινωνικός αποκλεισμός μάς τρομοκρατεί. Η Κοινωνική
Ασφάλιση είναι η σανίδα σωτηρίας μας, ένα κομμάτι μας. Ας μην την αφήσουμε να
εκφυλιστεί, να χαθεί εξαιτίας της συντεχνιακής αντίληψης, και να μας παρέχει
κακή και κυρίως ακριβή περίθαλψη. Είναι στο χέρι των γιατρών να τη
σώσουν. 'Έγραψα αυτό το βιβλίο για τους ασθενείς. Είναι οι μόνοι ικανοί να
επηρεάσουν τους γιατρούς τους. Δεν έχουν εμπιστοσύνη στην ιατρική, σιχαίνονται
τη γραφειοκρατία, αλλά αγαπούν όσο και φοβούνται τον προσωπικό τους γιατρό, και
είναι πεισμένοι ότι αυτός ο δαιδαλώδης μηχανισμός της περίθαλψης, η Κοινωνική
Ασφάλιση, τους ανήκει. Θα προτιμούσα μια Κοινωνική Ασφάλιση στραμμένη προς την
εκπαίδευση, την πρόληψη, την υγεία, και όχι αποκλειστικά προς την αρρώστια.
Αξιολόγηση, κατάρτιση, υποχρεωτική πορεία προς την εξέλιξη, πληροφόρηση: για να
ανακτήσετε την εμπιστοσύνη σας, σας προτείνω αυτό το βιβλίο που κλείνει με μια
διακήρυξη των δικαιωμάτων του ασθενή.

orfeo:
"Η ασθένεια του Σαξ", Μαρτίν Βενκλέρ, εκδόσεις Μεταίχμιο.

 "Ο Μπρούνο Σαξ, ένας σαραντάρης παθολόγος, ζει και εργάζεται σε μια επαρχιακή πόλη της Γαλλίας. Μέσα από τις αφηγήσεις των ασθενών του, αποκαλύπτεται ολόκληρο το πλέγμα των σχέσεων μεταξύ των ατόμων που συνθέτουν μια μικροκοινωνία, με τους ανταγωνισμούς, τις φοβίες, τα πάθη, τις χαρές και τα καλά φυλαγμένα μυστικά τους. Ο ίδιος ο Σαξ είναι ένας "εξεγερμένος" γιατρός που καταγγέλλει την απανθρωπιά του ιατρικού επαγγέλματος, ένας ανθρωπιστής που τοποθετεί την ανακούφιση της ψυχής πάνω από τη θεραπεία του σώματος. Ποια είναι όμως η ασθένεια του ίδιου του γιατρού-ήρωα;"

Πολύ ωραίο βιβλίο, κατά τη γνώμη μου, πολύ καλή γραφή και επιπλέον μια εικόνα της Γενικής - Οικογενειακής Ιατρικής όπως ασκείται στη Γαλλία.

flone:
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος"Η ασθένεια του Σαξ", Μαρτίν Βενκλέρ, εκδόσεις Μεταίχμιο.

 "Ο Μπρούνο Σαξ, ένας σαραντάρης παθολόγος, ζει και εργάζεται σε μια επαρχιακή πόλη της Γαλλίας. Ο ίδιος ο Σαξ είναι ένας "εξεγερμένος" γιατρός που καταγγέλλει την απανθρωπιά του ιατρικού επαγγέλματος, ένας ανθρωπιστής που τοποθετεί την ανακούφιση της ψυχής πάνω από τη θεραπεία του σώματος. Ποια είναι όμως η ασθένεια του ίδιου του γιατρού-ήρωα;"

--- Τέλος παράθεσης ---

Από το βιβλίο που προτείνει παραπάνω o orfeo, "Η ασθένεια του Σαξ", ένα απόσπασμα που διαβάζω και ξαναδιαβάζω (Κεφ. 102, "Επί χάρτου"):

     "Οι συμβουλές των γιατρών είναι λόγια θανάτου, υποσχέσεις πόνου, φράσεις μαύρης μαγείας, πύλες προς τα βασανιστήρια. Οι γιατροί έγιναν ο κλήρος της μόνης παγκόσμιας θρησκείας: της Ευτυχισμένης και Πανάξιας Υγείας. Καθορίζουν τα δόγματά της, τις υποχρεώσεις, τις αναπόδραστες συνεισφορές. Επιβάλλουν τις προσευχές, τις βάρβαρες ιεροτελεστίες και δημιουργούν στους κόλπους των πιστών ξεχωριστές κατηγορίες ανάλογα με την εύνοια που τους παραχωρείται. Ανάμεσά τους υπάρχουν αρχιερείς, ιεροεξεταστές, καλογεροπαίδια και μια ολόκληρη αυλή διεκπεραιωτών χθαμαλών καθηκόντων με τα οποία τα μέλη του ποιμνίου καταγράφονται, εξετάζονται, μετριούνται, ζυγίζονται, φωτογραφίζονται και ευρετηριάζονται ανάλογα με τα πιο μυστηριώδη και ιδιωτικά χαρακτηριστικά τους. Τίποτε δεν τους ξεφεύγει, από το γονίδιο που κωδικοποιεί το χρώμα των μαλλιών, μέχρι την ανάλυση του παραμικρού κυττάρου του πέλματος. Η αρχειοθέτηση της ανθρωπότητας έχει αρχίσει με τους γιατρούς στην πρώτη γραμμή. Δεν κάνουν πλέον διάγνωση, καταδικάζουν. Δεν ανακουφίζουν πλέον, ελέγχουν. Δεν θεραπεύουν πλέον, μετρούν.
     Όλοι οι άνθρωποι κλαίνε τους νεκρούς τους, οι γιατροί τους τεμαχίζουν.
     Οι γιατροί είναι ταυτόχρονα πόρνες και προαγωγοί, βαποράκια και μπάτσοι. Οι γιατροί που αντιτίθενται στις εκτρώσεις, έκαναν πάντα έκτρωση στις γυναίκες και τις κόρες τους όταν το έκριναν <αναγκαίο>. Οι γιατροί είναι δήμιοι δημιουργημένοι σε στρατόπεδα που αποκαλούνται νοσοκομεία.
     Τα νοσοκομεία φτιάχνονται για να στεγάζουν αυτούς τους ανώμαλους, αυτούς τους παρεκτραπέντες που αποκαλούμε ασθενείς, και για να τους επαναφέρουν στον ίσιο δρόμο, δηλαδή στη δουλειά. Λίγο ενδιαφέρει αν κλαίνε ή ουρλιάζουν, αν δεν κοιμούνται ή περνούν τις μέρες τους ξερνοβολώντας. Αυτό που μετράει δεν είναι ό,τι λένε οι ασθενείς μέσω της αρρώστιας τους. Αυτό που μετράει είναι ό,τι πιστεύουν οι γιατροί για την κατάσταση στην οποία θα πρέπει να βρεθούν μετά τη θεραπεία. Οι γιατροί ματώνουν, παραμορφώνουν, κόβουν, βιάζουν, ανασκολοπίζουν, ξεριζώνουν, εξαρθρώνουν, υποτάσσουν, εξομαλύνουν.
     ΚΑΙ ΕΣΕΙΣ ΚΙ ΕΓΩ ΘΑ ΑΝΗΚΟΥΜΕ ΣΤΙΣ ΤΑΞΕΙΣ ΑΥΤΩΝ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ!
    Η επιλογή του να είσαι γιατρός δεν σημαίνει να επιλέξεις ανάμεσα σε διαφορετικές ειδικότητες ή τρόπους άσκησης του επαγγέλματος, αλλά πρώτα απ' όλα ανάμεσα σε δύο νοοτροπίες, δύο διαφορετικές θέσεις. Αυτής του <Γιατρού> κι εκείνης του θεραπευτή. Είμαστε περισσότερο γιατροί παρά θεραπευτές. Γιατί είναι πιο άνετο, προσδίδει μεγαλύτερη ικανοποίηση, ακούγεται καλύτερα στα πάρτι και τα δείπνα, δημιουργεί καλύτερη εικόνα.
     Ο γιατρός <γνωρίζει> και η γνώση του υπερισχύει παντός άλλου. Ο θεραπευτής προσπαθεί  πρώτα απ' όλα να καταπραΰνει τον πόνο. Ο γιατρός αναμένει οι ασθενείς και τα συμπτώματα να ταιριάζουν με τους αναλυτικούς πίνακες που του έχουν εντυπωθεί στο μυαλό από το πανεπιστήμιο. Ο θεραπευτής κάνει ό,τι μπορεί (αμφισβητώντας τις ισχνές βεβαιότητές του) για να κατανοήσει έστω και κατ' ελάχιστον τι συμβαίνει στους ανθρώπους. Ο γιατρός επιτάσσει. Ο θεραπευτής περιποιείται. Ο γιατρός καλλιεργεί το λόγο και την εξουσία. Ο θεραπευτής αφυπνίζει.
     Όσο για τον ασθενή, είτε με τον ένα είτε με τον άλλο, έτσι κι αλλιώς θα πεθάνει. Αλλά με ποιον τρόπο;
                                                                                                                                         Μπ.Σ., 8 Φεβρουαρίου 1977."

orfeo:
Ευχαριστώ flone για το απόσπασμα, δεν έχω πρόχειρο το βιβλίο αυτές τις μέρες...ήθελα να παραθέσω και το κομμάτι το σχετικό με την αρρώστεια του γιατρού στην κατηγορία "ο γιατρός ως ασθενής" αλλά θα το κάνω από βδομάδα..

Πλοήγηση

[0] Λίστα μηνυμάτων

[#] Επόμενη σελίδα