Θέματα Εργασίας > ΕΟΠΥΥ
Ο ΕΟΠΥΥ σε αριθμούς.
Argirios Argiriou:
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links).
Εγγραφή ή ΕίσοδοςΚαι για μένα είναι ενοχλητικό το ιδιαίτερα υψηλό κόστος της θεραπείας για την ηπατίτιδα C.
Τι θα πρότεινες όμως στην πράξη Αργύρη;
Να μη θεραπεύεται η ηπατίτιδα C;
Να χορηγείται θεραπεία μόνο σε μη χρήστες ενδοφλεβίων ναρκωτικών;
Να χορηγείται θεραπεία σε περιορισμένο αριθμό ασθενών ανάλογα με κριτήρια (π.χ. ηλικία);
--- Τέλος παράθεσης ---
Θέλει πολύ σκέψη και προσοχή πριν αρχίσει μια χώρα να αποζημιώνει πανάκριβες θεραπείες. Ειδικά όταν πρόκειται για μια χώρα σαν την δική μας με οικονομία που εξακολουθεί να είναι στα όρια της χρεοκοπίας. Θα μπορούσε ο ΕΟΠΥΥ να περιμένει 20 χρόνια μέχρις ότου να βγούνε γενόσημα τους. Από την στιγμή που ξεκινήσει κανείς να αποζημιώνει αυτά τα φάρμακα και μετά, δεν υπάρχει επιστροφή....
Αν αυτά τα 100 εκατομ. € / έτος προσθέτονταν στο να φτιάξει κανείς μια Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας προς την κατεύθυνση που περιγράφω εδώ Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links).
Εγγραφή ή Είσοδος , τα έτη ζωής που θα σώζαμε θα ήταν περισσότερα.
Denominator:
Ίσως το παραδειγμα της ηπατίτιδας C να είναι λίγο παραπλανητικό με τη λογική ότι πρόκειται για νόσο που μέχρι να φτάσει στην κίρρωση (που θα το κάνει σε ένα 50% περίπου των περιπτώσεων) δεν έχει κανένα σύμπτωμα - παραβλέπουμε τον επίσης συχνό ηπατοκυτταρικό καρκίνο. Όμως είναι μεταδοτική και αφορά και πολλούς νέους ανθρώπους.
Και ερωτώ πάλι: Γιατί να καλύψεις το κόστος ενός ορφανού φαρμάκου; Θα μπορούσε να υπάρχει και σήμερα ένας παθητικός Καιάδας.
Φυσικά σε όλα αυτά υπάρχει και η μεγάλη ευθύνη των φαρμακοβιομηχανιων. Οι φαρμακοβιομηχανίες δεν είναι σε καμία περίπτωση φιλανθρωπικά ιδρύματα, πλην όμως θα μπορούσαν να είχαν περιορίσει τις επιδιώξεις τους αν εύρισκαν απέναντί τους πολιτική βούληση. Ένα παράδειγμα θα παραθεσω με αφορμή την πάμφθηνη υδροξυχλωροκινη (plaquenil), που μάλιστα κάποιες στιγμές έφτασε να είναι και δυσεύρετη: Αν διαβάσει κανείς προσεκτικά τη βιβλιογραφία θα διαπιστώσει τις τεράστιες δυνατότητες ως προς την ανοσοτροποποιηση. Αντί αυτής προωθείται βέβαια ο κάθε πανάκριβος βιολογικός παραγοντας - ποια φάρμακοβιομηχανία θα πόνταρε τα ρέστα της στην υδροξυχλωροκινη, ακομη κι αν γνώριζε ότι είναι αν όχι καλύτερη, τουλάχιστο μη κατώτερη από ένα σκεύασμα πολλών χιλιάδων ευρώ;
Κλείνοντας λοιπόν πιστεύω ότι δε φταίνε οι ασθενείς και οι ασθένειες, αλλά πρωτίστως η πολιτική υγείας.
Argirios Argiriou:
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links).
Εγγραφή ή Είσοδος
Και ερωτώ πάλι: Γιατί να καλύψεις το κόστος ενός ορφανού φαρμάκου; Θα μπορούσε να υπάρχει και σήμερα ένας παθητικός Καιάδας.
--- Τέλος παράθεσης ---
Ας κοιτάξουμε πρώτα να εφαρμόσουμε την απαγόρευση του καπνίσματος στους Δημόσιους χώρους (που στοιχίζει χιλιάδες ζωές στην Ελλάδα κάθε χρόνο) και που είναι και δωρεάν μέτρο.
Denominator:
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links).
Εγγραφή ή ΕίσοδοςΔεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links).
Εγγραφή ή Είσοδος
Και ερωτώ πάλι: Γιατί να καλύψεις το κόστος ενός ορφανού φαρμάκου; Θα μπορούσε να υπάρχει και σήμερα ένας παθητικός Καιάδας.
--- Τέλος παράθεσης ---
Ας κοιτάξουμε πρώτα να εφαρμόσουμε την απαγόρευση του καπνίσματος στους Δημόσιους χώρους (που στοιχίζει χιλιάδες ζωές στην Ελλάδα κάθε χρόνο) και που είναι και δωρεάν μέτρο.
--- Τέλος παράθεσης ---
Βεβαίως, και η εφαρμογή του αντικαπνιστικου νόμου είναι θέμα πολιτικής βούλησης και σωστά έχει τεθεί σε ύψιστη προτεραιότητα.
Για το άλλο θέμα όμως δεν είναι εύκολο να τοποθετηθεί κανείς: ερωτώ αν και σε ποιες περιπτώσεις έχει το δικαίωμα μία κοινωνία να πει σε έναν ασθενή "κοστίζει πολύ η θεραπεία σου, δε μας συμφέρει να σε θεραπευσουμε".
Για να μην παρεξηγηθώ, όχι, δεν έχω εύκολη απάντηση.
Δ. Κουναλάκης:
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links).
Εγγραφή ή ΕίσοδοςΔεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links).
Εγγραφή ή ΕίσοδοςΔεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links).
Εγγραφή ή Είσοδος
Και ερωτώ πάλι: Γιατί να καλύψεις το κόστος ενός ορφανού φαρμάκου; Θα μπορούσε να υπάρχει και σήμερα ένας παθητικός Καιάδας.
--- Τέλος παράθεσης ---
Ας κοιτάξουμε πρώτα να εφαρμόσουμε την απαγόρευση του καπνίσματος στους Δημόσιους χώρους (που στοιχίζει χιλιάδες ζωές στην Ελλάδα κάθε χρόνο) και που είναι και δωρεάν μέτρο.
--- Τέλος παράθεσης ---
Βεβαίως, και η εφαρμογή του αντικαπνιστικου νόμου είναι θέμα πολιτικής βούλησης και σωστά έχει τεθεί σε ύψιστη προτεραιότητα.
Για το άλλο θέμα όμως δεν είναι εύκολο να τοποθετηθεί κανείς: ερωτώ αν και σε ποιες περιπτώσεις έχει το δικαίωμα μία κοινωνία να πει σε έναν ασθενή "κοστίζει πολύ η θεραπεία σου, δε μας συμφέρει να σε θεραπευσουμε".
Για να μην παρεξηγηθώ, όχι, δεν έχω εύκολη απάντηση.
--- Τέλος παράθεσης ---
Δεν λέει κανείς ότι υπάρχει εύκολη απάντηση. Σκέψου όμως ότι σε αυτή την περίπτωση η αρχική αιτίαση του Αργύρη είναι σωστή:
Ένας πιθανός ασθενής ηπατίτιδας C είναι αυτός που πήγε λίγο πιο βόρεια και προτίμησε να πληρώσει λιγότερο για τα δόντια του γιατί αυτή τη χώρα δεν την ενδιαφέρει να οργανώσει και να πληρώσει υπηρεσίες που δεν θα οδηγήσουν κάποιο να βρεθεί ως ασθενής με ηπατίτιδα C. το ίδιο για χειρουργεία, το ίδιο για γιατρούς.
Είναι σαφές ότι δεν θέλει κανείς να αρνηθεί την θεραπεία για την ηπατίτιδα C. Όμως έτσι όπως γίνεται σήμερα είναι σαν να ρίχνεις νερό σε ένα τρύπιο βαρέλι. Πρώτα, δημιουργείς τις συνθήκες για να μην υπάρχουν νέα περιστατικά και μετά αρχίζεις να δίνεις πόρους για θεραπεία.
Και προσωπικά δεν θα κατηγορήσω τον άνθρωπο που είτε είναι σε ανέχεια είτε δεν έχει συναίσθηση του κινδύνου. Σε μια κοινωνία, θα κατηγορήσω το κράτος για αυτές τις συνθήκες.
Πλοήγηση
[0] Λίστα μηνυμάτων
[#] Επόμενη σελίδα
Μετάβαση στην πλήρη έκδοση