Καθημερινή, 07/07/2013.
Του Αλέξη Παπαχελά.Το πώς μας αντιμετωπίζει τελευταία η τρόικα, μου θύμισε ένα περιστατικό που μου είχε κάνει εντύπωση την εποχή που έψαχνα τα αμερικανικά αρχεία της εποχής μετά τον Πόλεμο. Οι ΗΠΑ είχαν στείλει τότε στην Ελλάδα νέους, φερέλπιδες, δυναμικούς αποφοίτους του Χάρβαντ και άλλων διαπρεπών πανεπιστημίων, προκειμένου να την ξανακτίσουν. Οι περισσότεροι ήταν φιλελεύθεροι άνθρωποι με μεγάλη δόση ρομαντισμού. Ενας εξ αυτών είχε αναλάβει την αναδιοργάνωση του αγροτικού τομέα σε μια συγκεκριμένη περιοχή. Τους πρώτους έξι μήνες έστελνε, λοιπόν, τη μια έκθεση-καταπέλτη μετά την άλλη. Κατηγορούσε τους παράγοντες της περιοχής για φαυλότητα, ατομισμό, αδυναμία συνεργασίας στο πλαίσιο μιας ομάδας, ροπή προς την απάτη κ.λπ. κ.λπ. Η απελπισία που έβγαινε από τα κείμενά του ήταν συγκλονιστική στη λεπτομέρειά της. Κάποια στιγμή, όμως, το μοτίβο των εκθέσεων του Αμερικανού εμπειρογνώμονα άλλαξε. Αρχισε να εκθειάζει τους ντόπιους για την ευρηματικότητά τους, τον επαγγελματισμό και πολλά άλλα. Πέρασε ένας χρόνος και έφτασε κάποιος επιθεωρητής από την Ουάσιγκτον, ο οποίος ανακάλυψε ότι η μεταστροφή οφειλόταν σε μια ελκυστική κυρία που είχε σαγηνεύσει τον εμπειρογνώμονα και στο γεγονός πως ορισμένοι τοπικοί παράγοντες τού είχαν «ανοίξει τα μάτια», καθώς του είχαν βρει τρόπους να συμπληρώνει το εισόδημά του από τα κονδύλια που διαχειριζόταν...
Για να μην παρεξηγηθώ, δεν εννοώ πως κάποιοι από την τρόικα και την Task force ακολούθησαν το ίδιο ακριβώς μονοπάτι. Οχι. Απλώς ελληνοποιήθηκαν και αυτοί με διαφορετικούς τρόπους. Κάποιοι ασπάζονται με ευκολία θεωρίες συνωμοσίας, γιατί έχουν πεισθεί ότι τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται στη χώρα μας. Ακόμη και σε περιπτώσεις όπου δεν υπάρχει τίποτα περίεργο ή μυστήριο αρχίζουν να ψάχνουν για τα πραγματικά σχέδια ή ελατήρια των εμπλεκομένων. Δεν είναι καλό αυτό, όπως αντιλαμβάνεσθε, γιατί πέραν των άλλων έχει ρίξει τους πάντες, σοβαρούς και μη, λαμόγια και μη, στο ίδιο μπλέντερ. Από αυτήν τη στάση εξηγείται και το στερεότυπο που υπάρχει σε πολλούς, εκτός Ελλάδος, για το σύνολο του ελληνικού «κατεστημένου».
Υπάρχει όμως και η ελληνοποίηση που οδηγεί σε έναν βαθύ κυνισμό του τύπου «ε, μέχρι εκεί φτάνουν οι πολιτικοί τους και το σύστημα, άμα θέλουν ας μείνουν όπως είναι». Ετσι εξηγούνται τα «στραβά μάτια» που κάνουν πλέον σε πολλά. Δεν ήταν έτσι τα πράγματα στην αρχή. Ενα θεμελιώδες μάλιστα λάθος του πρώτου Μνημονίου ήταν το γεγονός πως επιχειρούσε να αλλάξει πάρα πολλά ταυτόχρονα στην Ελλάδα, υποτιμώντας την ανεπάρκεια του πολιτικού προσωπικού, την ισχύ της μικροδιαπλοκής και τη διάλυση του κρατικού μηχανισμού. Από τότε όμως είδαν πολλά οι άνθρωποι και το έχουν ρίξει είτε στο «δεν βαριέσαι» είτε στις θεωρίες συνωμοσίας, στα δύο παραδοσιακά, δηλαδή, χαρακτηριστικά του νεοέλληνα. Ακόμη ένας λόγος να θυμώσουμε με τους εαυτούς μας! Χρειαζόμαστε δικό μας σχέδιο, δικό μας όραμα, δική μας αυτοπεποίθηση για να αλλάξουμε τη χώρα και από είδος προς ανθρωπολογική μελέτη να γίνουμε επιτυχημένο παράδειγμα προς μίμηση ή ανάλυση, να γίνουμε πάλι λιγότερο Ρωμιοί και περισσότερο Ελληνες.
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links).
Εγγραφή ή
Είσοδος
Θέμα: Η ελληνοποίηση του εμπειρογνώμονα. (Αναγνώστηκε 1480 φορές)