Καλώς ήρθατε στην διαδικτυακή μας κοινότητα.
Εδώ μπορείτε να συζητήσετε και να ενημερωθείτε για θέματα που αφορούν την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας.
Για να συμμετέχετε και να μπορείτε να κατεβάσετε αρχεία και εικόνες που βρίσκονται στα μηνύματα πρέπει να εγγραφείτε.
Η εγγραφή είναι δωρεάν και θα σας αποσταλεί άμεσα ένα e-mail για την ενεργοποίηση της εγγραφής σας.
Εάν δεν το λάβετε σε λίγα λεπτά ελέγξετε το φάκελο ομαδικής αλληλογραφίας ή το φάκελο SPAM ή το φάκελο ανεπιθύμητης αλληλογραφίας καθώς μπορεί να βρεθεί εκεί από λάθος του λογισμικού ηλεκτρονικού ταχυδρομείου.
Εάν έχετε ξεχάσει τον κωδικό σας, μπορείτε να ζητήσετε να σας ξανασταλεί από εδώ.
29 Μαρτίου 2024, 01:06:42

Αποστολέας Θέμα: ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑ ΦΡΟΝΤΙΔΑ ΥΓΕΙΑΣ: ΜΙΑ ΧΑΜΕΝΗ ΥΠΟΘΕΣΗ  (Αναγνώστηκε 49527 φορές)

0 μέλη και 1 επισκέπτης διαβάζουν αυτό το θέμα.

17 Οκτωβρίου 2013, 10:52:36
Αναγνώστηκε 49527 φορές
Αποσυνδεδεμένος

Δημήτρης Μακρέας

Επώνυμοι
 ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑ ΦΡΟΝΤΙΔΑ ΥΓΕΙΑΣ: ΜΙΑ ΧΑΜΕΝΗ ΥΠΟΘΕΣΗ

Ξεκαθαρίζω από την αρχή την πεποίθηση μου ,ότι οργανωμένο σύστημα ΠΦΥ με τις σημερινές κοινωνικές-πολιτικές-επιστημονικές συνθήκες , δεν μπορεί να υπάρξει. Η όλη συζήτηση γίνεται προσχηματικά , δυστυχώς από το σύνολο των εμπλεκόμενων φορέων.
Για την οικονομία της συζήτησης παραθέτω το κείμενο από τον “ημιώροφο”  ως αναφορά στους ορισμούς της Υγείας και της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας.
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

Φυσικά κάθε ορισμός αποτυπώνει , ανάλογα με την οπτική του, μια δεδομένη κοινωνική-πολιτική συγκυρία, η οποία επιδέχεται πλήθος αλλαγών από τις αντικρουόμενες αλλά και συντεθειμένες δυνάμεις που διαμορφώνουν τις σχέσεις ανθρώπινης επικοινωνίας , καθώς και τις σχέσεις εξουσίας ,όπως αυτές εκφράζονται από τους πολιτειακούς-κρατικούς -υπερεθνικούς θεσμούς εξουσίας.

Παρά τις μικρές ή μεγαλύτερες διαφοροποιήσεις όμως, η συζήτηση για την Υγεία, αλλά και πιο συγκεκριμένα για την ΠΦΥ ως  βασικό εργαλείο προάσπισης της υγείας (σε επίπεδο υπηρεσιών υγείας), πάντα θεωρούσε ότι η αποκατάσταση της βιο-ψυχο-κοινωνικής ενότητας του ανθρώπου , σε ρήξη με το κυρίαρχο μηχανιστικό μοντέλο ανάπτυξης της “αγοραίας” ιατρικής, ήταν ένα από τα σημαντικότερα διακυβεύματα.
Η εντόπιση της αρρώστιας στο επίπεδο του ατόμου ,σηματοδοτεί τον ορισμό του “προσωπικού” γιατρού, στο επίπεδο της οικογένειας του “οικογενειακού” γιατρού και στο επίπεδο της κοινότητας του “γιατρού της (στην) κοινότητας”. Η ενότητα του στο τριαδικού σχήματος προσωπικού- οικογενειακού- γιατρού της κοινότητας, ορίζει τον γιατρό της ΠΦΥ, αλλά και αποτελεί αναγκαία προϋπόθεση -όχι ικανή-για  τη συγκρότηση της πολυδιαφημισμένης “ολιστικής” ιατρικής.
Στη βάση αυτής της λογικής, η ΠΦΥ δε μπορεί παρά να είναι δημόσια ως προς το χαρακτήρα της, ανεξάρτητα από τον τρόπο χρηματοδότησης της και το καθεστώς εργασίας των επαγγελματιών υγείας που δουλεύουν σε αυτή. Ακόμα και αν η ΠΦΥ στηριζόταν αποκλειστικά σε δίκτυο ελεύθερων επαγγελματιών ιατρών, δε θα έπαυε να είναι δημόσια ως προς τη φύση της.
Αντίστροφα, η κρατική χρηματοδότηση ενός -κατ όνομα-  συστήματος ΠΦΥ, το οποίο δεν καλύπτει το σύνολο των ανθρώπων (άρση της καθολικότητας), δημιουργεί  φραγμούς στην πρόσβαση σε αυτή (αποκλεισμός ανασφάλιστων) και ανισότητα παρεχόμενων υπηρεσιών (ανταποδοτική σχέση ασφάλισης και άμεσης πληρωμής- περίθαλψης), δεν εξασφαλίζει το δημόσιο χαρακτήρα της.
Η κρατική ή μέσω των ταμείων χρηματοδότηση νοηματοδοτεί το δημόσιο χαρακτήρα της ΠΦΥ μόνο στο βαθμό που αναιρεί τους προηγούμενους περιορισμούς. Επίσης, στο βαθμό που  επιτρέπει τη γνήσια και ανόθευτη ,μη αγοραία,σχέση γιατρού-ασθενή. Ο γιατρός της ΠΦΥ (προσωπικός-οικογενειακός-κοινότητας) δεν είναι κάτοχος -μετρήσιμων σε ευρώ- ικανοτήτων προς πώληση από υποψήφιους πελάτες, αλλά συμμετέχει με τον ιδιαίτερο επιστημονικό του ρόλο στη λειτουργία της κοινότητας, ως άνθρωπος απέναντι σε ανθρώπους. Το παραπάνω δεν αποτελεί κάποιο αφηρημένο ιδεολογικό σχήμα ή εφεύρημα αλλά περιγράφει συγκεκριμένες κοινωνικές πρακτικές που αναπτύχθηκαν στα πλαίσια της ΠΦΥ από πραγματικούς ανθρώπους. Δυστυχώς,  μειοψηφικές.

Αν και λίγο εκτός θέματος, το “κράτος” δεν είναι παρά η πολιτειακή ολοκλήρωση της ιδιωτικής-αστικής κοινωνίας. Δεν έχει τίποτα το “επαναστατικό” ή “κομμουνιστικό”. Έχει ιδιαίτερη σημασία πάντως η κατανόηση της επιχειρούμενης βαθύτατης αλλαγής του ρόλου του, από “κράτος πρόνοιας” σε “αυταρχικό-κράτος καταστολής”, καθώς και η μετατόπιση της διακυβέρνησης από το επίπεδο του εθνικού-αστικού κράτους στους υπερεθνικούς σχηματισμούς που ελέγχονται από την “ολιγαρχία του πλούτου”.

Με δεδομένο το τεράστιο πρόβλημα έλλειψης καταγραφής και συνέχειας στην παρακολούθηση ατόμων-οικογενειών-κοινοτήτων, θα μπορούσαμε να πούμε στον ελλαδικό χώρο αναπτύχθηκε στρεβλά και αποσπασματικά το μοντέλο του “προσωπικού” γιατρού, δευτερευόντως του ¨οικογενειακού” και ελάχιστα το μοντέλο του “γιατρού της κοινότητας”. Η αναφορά δε γίνεται με βάση τη θεσμική αποτύπωση των όρων ,αλλά με βάση τις σχέσεις που αναπτύχθηκαν στην πράξη. Μάλιστα διαχρονικά η ΠΦΥ ,αλλά και το σύνολο του τομέα παροχής υπηρεσιών υγείας, συμπιέστηκε ανάμεσα στην αργομισθία, το δημοσιοϋπαλληλισμό και την παράδοξη ιδιωτικότητα του κρατικού τομέα και τον κολοσσιαίο παρασιτισμό του ιδιωτικού. Κοινό στοιχείο η έλλειψη του οραματικού στοιχείου και κατανόησης του κοινωνικού ρόλου του τομέα παροχής υπηρεσιών υγείας. Οι ανάγκες της κοινωνίας διαστρεβλώθηκαν και χρησιμοποιήθηκαν ως μέσο πλουτισμού ατόμων και κερδοφορίας του ιατροβιομηχανικού συμπλέγματος.


Επιστρέφοντας στο σημείο από όπου ξεκίνησα , θεωρώ ότι οργανωμένο και αξιόπιστο σύστημα ΠΦΥ, προσανατολισμένο στην κάλυψη των πραγματικών κοινωνικών αναγκών, με σεβασμό στους χρήστες αλλά και στους εργαζόμενους σε αυτή, δε μπορεί να υπάρξει. Προσωπικά θα μπορούσα να συζητήσω και να συμμετάσχω σε οποιοδήποτε σύστημα, με οποιαδήποτε εργασιακή μορφή , υπερασπίζεται τον ουσιαστικό δημόσιο χαρακτήρα της ΠΦΥ. Μάλιστα, θεωρώ ότι -καλώς ή κακώς- οποιοδήποτε σύστημα οφείλει να σεβαστεί τη βαθιά ριζωμένη στον ιατρικό κόσμο κουλτούρα του μονοπρόσωπου ιατρείου και να χτίσει τη δομή του με βάση αυτή την παραδοχή, προσθέτοντας σταδιακά όλα τα στοιχεία που κρίνονται απαραίτητα για την κάλυψη των αναγκών. Με κάποιο στοιχείο υπερβολής θα έλεγα ότι η ΠΦΥ, ως το κατεξοχήν ανθρωποκεντρικό υποσύνολο του τομέα υγείας, δεν είναι ούτε οι δομές, ούτε ο τρόπος χρηματοδότησης, ούτε τα ντουβάρια ή καλύτερα είναι δευτερευόντως αυτά. Πάνω από όλα είναι οι άνθρωποι και οι ανάγκες τους. Χρήστες ,αλλά και πάροχοι των υπηρεσιών. Μάλιστα η οργάνωση και λειτουργία αξιόπιστου συστήματος ΠΦΥ σημαίνει τη μετακίνηση πόρων από το ιατροβιομηχανικό σύμπλεγμα στην ανθρώπινη εργασία, κάτι ιδιαίτερα σημαντικό στις σημερινές συνθήκες κρίσης και τρομακτικής ανεργίας.

Η αποτυχία , δυστυχώς είναι εξασφαλισμένη πολλαπλώς:
- Η πολιτική ελίτ -εθνική και υπερεθνική- έχει από καιρό δρομολογήσει τις εξελίξεις. Οποιοδήποτε σύστημα καθολικής ΠΦΥ χρειάζεται χρηματοδότηση και μάλιστα γενναία , ειδικά στην πρώτη φάση λειτουργίας του. Η επιχειρούμενη μεταρρύθμιση όμως, δεν έχει ως στόχο την κάλυψη των κοινωνικών αναγκών, αλλά την πάση θυσία περιστολή του κόστους, την απεμπλοκή του κράτους από τη συνταγματική υποχρέωση του να μεριμνά για την υγεία των πολιτών και τη μετατροπή του καθολικού -κοινωνικού δικαιώματος στην υγεία, σε “ασφαλιστικό” παράγωγο. Ο κατακλυσμός από διαφημίσεις για ειδυλλιακά ασφαλιστικά προγράμματα ,δεν είναι καθόλου τυχαίος, όπως επίσης και η προετοιμασία των εταιριών για τη λεηλασία του πτώματος του ΕΟΠΥΥ. Τους άτυχους που δε θα έχουν τη δυνατότητα αγοράς κάποιου παράγωγου, τους περιμένουν τα περιορισμένης διάρκειας και αμφιβόλου χρησιμότητας (εκτός από τις επικοινωνιακές των τηλεπλασιέ) voucher, “οι δέσμες βασικών υπηρεσιών” των ειδημόνων και οι δομές κοινωνικής αλληλεγγύης (ευτυχώς). Υπό αυτές τις προϋποθέσεις και το σημαντικότερο, με αυτές τις προθέσεις και η σοφότερη πρόταση των σοφότερων των σοφών, είναι καταδικασμένη να αποτύχει. Ειδικά όταν ο ΕΟΠΥΥ και τα ασφαλιστικά ταμεία έχουν ήδη χρεοκοπήσει.

-Θα περίμενε κανείς, οι θεσμικοί φορείς του ιατρικού κόσμου σε αυτή την κρίσιμη για την κοινωνία, αλλά και τον ιατρικό κλάδο συγκυρία, να αρθρώσει ουσιαστικό λόγο και με σοβαρότητα να αντιμετωπίσει το ζήτημα της ΠΦΥ. Οι στάση όμως των επιστημονικών και επαγγελματικών ενώσεων, καθορίζεται από την ανάγκη τους να περιφρουρήσουν και αν είναι δυνατόν να αυξήσουν το μερίδιο της αγοράς που τους αντιστοιχεί. Ειδικά οι ανακοινώσεις του ΠΙΣ είναι αχαρακτήριστες.

-Οι Γενικοί γιατροί , κουβαλώντας τις εκπαιδευτικές ανεπάρκειες, τη λειτουργία σε συνθήκες ουσιαστικής ανυπαρξίας ΠΦΥ , αλλά κυρίως την έλλειψη κουλτούρας και οράματος σε σχέση με την ΠΦΥ, προσπαθώντας να κατοχυρώσουμε την επιστημονική μας θέση μέσω papers και χυδαία σπονσοραριζόμενων συνεδρίων και όχι στη βάση της καθημερινής εργασίας και προσφοράς μας , προσμένουμε “δειλοί μοιραίοι και άβουλοι αντάμα” να μας αποδώσουν τα κλειδιά που θα ανοίγουν ή θα κλείνουν ή θα χτυπάν στα μούτρα τις πύλες του συστήματος.

-Θεωρητικά ένα χειραφετημένο κοινωνικό κίνημα υπεράσπισης των κοινωνικών αναγκών και δικαιωμάτων, θα μπορούσε να διαμορφώσει διαφορετικούς όρους στη συζήτηση για την Υγεία γενικότερα και  ΠΦΥ ειδικότερα, αλλά -ακόμα κι εγώ το ξέρω- αυτό μάλλον συνιστά σύντομο ανέκδοτο. Μακάρι να, αλλά δεν...

Πολύ σύντομα πιστεύω ότι η κοινωνική πραγματικότητα θα απαιτήσει νέες μορφές οργάνωσης της ΠΦΥ. Ήδη η “αγορά” προετοιμάζεται πυρετωδώς να απομυζήσει και του τελευταίους πόρους που έχουν μείνει στους κατοίκους της χώρας. Μόνο που και η “αγορά” θα πρέπει να βολευτεί με όσα περίσσεψαν από την εφορία. Ο ρόλος των γιατρών στην ΠΦΥ των ασφαλιστικών δε θα είναι άλλος από αυτόν τον ρόλο του επιστήμονα- κολίγου. Σε αντίθεση με αυτή την πραγματικότητα η απάντηση μπορεί να είναι η άμεση δικτύωση παρόχων -χρηστών υπηρεσιών υγείας με τη μορφή κοινωνικών συνεταιρισμών στην κοινότητα. Θεωρώ ότι είναι ο μόνος τρόπος να υπάρξουν  ποιοτικές υπηρεσίες , τουλάχιστον σε επίπεδο ΠΦΥ με το μικρότερο δυνατό κόστος και τη μεγαλύτερη αποδοτικότητα (εφόσον παρακάμπτουν τους μεσάζοντες), καλύπτοντας όσο το δυνατόν περισσότερες ανάγκες , αλλά και εξασφαλίζοντας εργασία σε όσο το δυνατόν περισσότερους επιστήμονες υγείας. Διαφορετικά πολύ φοβάμαι ότι θα καθόμαστε με σταυρωμένα χέρια στα ιατρεία μας ,αναμένοντας τον πελάτη που περίσσεψε από τις ασφαλιστικές (ή μήπως ασφαληστρικές;) , την ίδια στιγμή που τα προβλήματα υγείας και οι ανάγκες των ανθρώπων θα μένουν αναπάντητες. Με κάποιο τρόπο οι δεξιότητες, οι γνώσεις και ικανότητες μας πρέπει να συναντηθούν με τις ανάγκες της κοινωνίας . Η προτεινόμενη μορφή των κοινωνικών συνεταιρισμών είναι μια πιθανή λύση. Σίγουρα μοιάζει μακρινή ή ουτοπική, αλλά όταν το κοινωνικό-κράτος πρόνοιας πεθαίνει δεν έχουμε τα περιθώρια ούτε να αρνηθούμε ,ούτε να βυθιστούμε στο πένθος.

Μακρέας Δημήτρης

18 Οκτωβρίου 2013, 00:26:01
Απάντηση #1
Αποσυνδεδεμένος

Denominator

Moderator
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος
ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑ ΦΡΟΝΤΙΔΑ ΥΓΕΙΑΣ: ΜΙΑ ΧΑΜΕΝΗ ΥΠΟΘΕΣΗ

[...]

Σε αντίθεση με αυτή την πραγματικότητα η απάντηση μπορεί να είναι η άμεση δικτύωση παρόχων -χρηστών υπηρεσιών υγείας με τη μορφή κοινωνικών συνεταιρισμών στην κοινότητα. Θεωρώ ότι είναι ο μόνος τρόπος να υπάρξουν ποιοτικές υπηρεσίες, τουλάχιστον σε επίπεδο ΠΦΥ με το μικρότερο δυνατό κόστος και τη μεγαλύτερη αποδοτικότητα (εφόσον παρακάμπτουν τους μεσάζοντες), καλύπτοντας όσο το δυνατόν περισσότερες ανάγκες, αλλά και εξασφαλίζοντας εργασία σε όσο το δυνατόν περισσότερους επιστήμονες υγείας.


Έχω καταλήξει κι εγώ στη διαπίστωση αυτή του συναδέλφου κ. Μακρέα και ήδη προσπαθώ να την κάνω πράξη εδώ και τουλάχιστον ένα χρόνο. Ας μου επιτραπεί να πω ότι αυτού του είδους οι αυτο-οργανώσεις, ενώ ενέχουν κάποιο, τουλάχιστον, ενθουσιασμό και ρομαντισμό στο ξεκίνημα, στην πράξη συνήθως συναντούν πολλές δυσκολίες. Όταν γίνονται, αυτό επιγχάνεται αργά και με κόπο. Αυτό συμβαίνει διότι πάνε κόντρα στο ρεύμα καθώς προϋποθέτουν ότι όλοι όσοι συμμετέχουν, και ειδικά οι γιατροί, θα παραμερίσουν τις διαφορές τους, θα ενώσουν τις δυνάμεις τους και πολλές φορές θα περιοριστούν σε ολιγάρκεια με μοναδικό κέρδος μία ήσυχη, το κατά δύναμιν, συνείδηση. Θέλω επίσης να τονίσω ότι όχι μόνο δεν υπάρχει θεσμικό πλαίσιο που να ευνοεί τέτοιες συνεργασίες, αλλά απεναντίας, υπάρχουν πολλές κατεστημένες νοοτροπίες που δρουν ενάντια, ακόμη και ως άγραφος νόμος. Θα ήταν ευχής έργον να ευνοούνταν η ανάπτυξη ομάδων εργασίας ιατρών διαφορετικών ειδικοτήτων, πλαισιωμένων και από άλλους επαγγελματίες υγείας (νοσηλευτές, διατροφολόγους, ψυχολόγους κ.λ.π.) υπό μορφή εταιρείας (και γιατί όχι λαϊκής βάσης) που να παρείχε ασφαλιστική κάλυψη σε τοπικό επίπεδο πόλης ή ακόμη και μεγάλης γειτονιάς, με ειλικρίνεια και έξω από κάθε διάθεση κερδοσκοπίας. Τέλος, νομίζω ότι αυτή ακριβώς η πρόταση ταιριάζει στη νοοτροπία του Έλληνα που δοκιμάζεται, πάντα όμως χρειάζεται ένας πυρήνας που θα δράσει ως καταλύτης και πρώτα από όλα θα πείσει ότι δε σκοπεύει να εκμεταλλευτεί κανένα, αλλά να συμβάλει για το αυτονόητο: Το ότι η επιβίωση είναι πιο εύκολη μέσα από την ένωση και τη συνεργασία.
« Τελευταία τροποποίηση: 18 Οκτωβρίου 2013, 00:47:02 από Denominator »
Μελλοθάνατε ιατρέ, οι ασθενείς σου σε χαιρετούν.

18 Οκτωβρίου 2013, 09:18:34
Απάντηση #2
Αποσυνδεδεμένος

Δ. Κουναλάκης

Administrator
να ακούσω τον Μακρέα να πει ναι σε αστική εταιρία ακόμη κι αν είναι λαϊκής βάσης.......και ότι θέλεις...
Eίπες ότι μια μέρα θα φύγεις, μην τολμήσεις, είσαι χαζός;
όταν έχεις τέτοιους αυλικούς και τέτοια καρέκλα, τι απερισκεψία!
Ένα ξεροκόμματο κάθε πιστός να μασουλάει, "Ναι αρχηγέ" θα λέει συνεχώς
τιμωρία αμείλικτη σ' όποιον τολμά να σ΄αμφισβητεί έργα και πρόσωπα, τι ύβρης!
Ω αρχηγέ, είσαι ο μοναδικός, και τη ζωή μας χρωστάμε σε σένα οι φτωχοί!
Από μετάφραση αραβικού κειμένου

18 Οκτωβρίου 2013, 11:23:48
Απάντηση #3
Αποσυνδεδεμένος

Δημήτρης Μακρέας

Επώνυμοι
Βασίλη δε θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο!
Όσον αφορά το θεσμικό πλαίσιο ,έχει τεράστια σημασία να επιτρέπει τη λειτουργία άμεσων μορφών οργάνωνσης κοινωνικών συνεταιρισμών.
Ίσως είναι και το μόνο που μπορεί να πετύχει μια ενδεχόμενη αλλαγή κυβέρνησης. Τουλάχιστον εγώ δεν ελπίζω σε πολύ περισσότερα...
Αν στο άμεσο μέλλον κοινωνικοί συνεταιρισμοί και ασφαλιστικές λειτουργούν ανταγωνιστικά, με την υπάρχουσα μορφή διακυβέρνησης δεν τρέφω καμία αυταπάτη. Εκτός και θεωρήσουν ότι μπορούν να ελέγξουν τους συναιτερισμούς προς όφελος τους. Όπως έκανε το ΠΑΣΟΚ το 80, αν και οι κοινωνικές συνθήκε ςτης εποχής ήταν εντελώς διαφορετικές.

Δημήτρη, πιθανώς να έχω ευθύνη για υην εντύπωση που έχεις σχηματίσει. Δεν είμαι κολλημένος με τη μορφή αλλά με το περιεχόμενο.
Αντίθετα μπορώ να πω κάποιοι είσαστε πολύ περισσότερο προσκολλημένοι σε μια αντίληψη για την ΠΦΥ η οποία περιστρέφεται γύρω από την αυταπόδεικτη υπεροχή του ιδιωτικού σας ιατρείου.
Σε σημείο που να μπορείτε να δείτε τίποτα πέρα από αυτό. Προσωπικά μπορώ να συζητήση και ενδεχομένως να συμμετάσχω στα πάντα. Η ουσία μετράει.
Αν η εταιρία λαικής βάσης είναι κάτι σαν την ΑΝΕΚ, δε θα πάρω... Επίσης αν οι συνεταιρισμοί είναι σαν αυτούς του 80 πάλι δε θα πάρω...

4 Νοεμβρίου 2013, 12:59:31
Απάντηση #4
Αποσυνδεδεμένος

Denominator

Moderator
Μία ανάρτηση του συναδέλφου Δημήτρη Μακρέα στο ygeianet.gr (Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος)


Η κοινωνική πραγματικότητα θα «απαιτήσει» νέες μορφές οργάνωσης.

Του Δημήτρη Μακρέα


«Υγεία είναι η κατάσταση της πλήρους σωματικής, ψυχικής και κοινωνικής ευεξίας και όχι μόνο η απουσία ασθένειας ή αναπηρίας»
Ορισμός της Υγείας από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, 1946.

Διαχρονικά, η συζήτηση για την Υγεία, αλλά και πιο συγκεκριμένα για την ΠΦΥ ως βασικό εργαλείο προάσπισης της υγείας, πάντα θεωρούσε ότι η αποκατάσταση της βιο-ψυχο-κοινωνικής ενότητας του ανθρώπου, σε ρήξη με το κυρίαρχο μηχανιστικό μοντέλο ανάπτυξης της «αγοραίας» Ιατρικής, ήταν ένα από τα σημαντικότερα διακυβεύματα.
Η εντόπιση της αρρώστιας, στο επίπεδο του ατόμου σηματοδοτεί τον ορισμό του «προσωπικού» γιατρού, στο επίπεδο της οικογένειας του «οικογενειακού» γιατρού και στο επίπεδο της κοινότητας του «γιατρού της (στην) κοινότητας». Η ενότητα αυτού του τριαδικού σχήματος ορίζει τον γιατρό της ΠΦΥ, αλλά και αποτελεί αναγκαία προϋπόθεση –όχι ικανή– για τη συγκρότηση της πολυδιαφημισμένης «ολιστικής» ιατρικής.
Η ΠΦΥ δεν είναι ούτε οι δομές, ούτε ο τρόπος χρηματοδότησης, ή καλύτερα είναι δευτερευόντως αυτά. Πάνω από όλα είναι οι άνθρωποι και οι ανάγκες τους. Χρήστες, αλλά και πάροχοι των υπηρεσιών.
Στη βάση αυτής της λογικής, η ΠΦΥ δεν μπορεί παρά να είναι δημόσια ως προς το χαρακτήρα της, ανεξάρτητα από τον τρόπο χρηματοδότησής της και το καθεστώς εργασίας των επαγγελματιών Υγείας που δουλεύουν σε αυτή. Ακόμα και αν η ΠΦΥ στηριζόταν αποκλειστικά σε δίκτυο ελεύθερων επαγγελματιών ιατρών, δεν θα έπαυε να είναι δημόσια ως προς τη φύση της.
Αντίστροφα, η κρατική χρηματοδότηση ενός –κατ’ όνομα– συστήματος ΠΦΥ, το οποίο όμως δεν καλύπτει το σύνολο των ανθρώπων (άρση της καθολικότητας), δημιουργεί φραγμούς στην πρόσβαση σε αυτή (αποκλεισμός ανασφάλιστων) και ανισότητα παρεχόμενων υπηρεσιών (ανταποδοτική σχέση ασφάλισης και άμεσης πληρωμής- περίθαλψης), καταργεί τον όποιο δημόσιο χαρακτήρα του. Η περιγραφή αυτή δεν είναι καθόλου τυχαία, αλλά περιγράφει την επόμενη μέρα της ΠΦΥ, όπως την «ονειρεύεται» ο υπουργός Υγείας, οι επιτροπές «σοφών» και η τρόικα.
Η κρατική ή μέσω των Ταμείων χρηματοδότηση νοηματοδοτεί το δημόσιο χαρακτήρα της ΠΦΥ μόνο στο βαθμό που αναιρεί τους προηγούμενους περιορισμούς και που επιτρέπει τη γνήσια και ανόθευτη, μη αγοραία σχέση γιατρού-ασθενή. Ο γιατρός της ΠΦΥ δεν είναι κάτοχος –μετρήσιμων σε ευρώ– ικανοτήτων προς πώληση σε υποψήφιους πελάτες, αλλά συμμετέχει με τον ιδιαίτερο επιστημονικό του ρόλο στη λειτουργία της κοινότητας, ως άνθρωπος απέναντι σε ανθρώπους.
Απολογιστικά, θα μπορούσαμε να πούμε ότι στην Ελλάδα αναπτύχθηκε στρεβλά και αποσπασματικά το μοντέλο του «προσωπικού» γιατρού, δευτερευόντως του «οικογενειακού» και ελάχιστα το μοντέλο του «γιατρού της κοινότητας». Διαχρονικά η ΠΦΥ αλλά και το σύνολο του Τομέα Παροχής Υπηρεσιών Υγείας, συμπιέστηκε ανάμεσα στην αργομισθία, το δημοσιοϋπαλληλισμό και τον κολοσσιαίο παρασιτισμό του ιδιωτικού τομέα. Κοινό στοιχείο η έλλειψη του οραματικού στοιχείου και κατανόησης του κοινωνικού ρόλου του Τομέα Παροχής Υπηρεσιών Υγείας.
Υπό τις παρούσες πολιτικές συνθήκες, οργανωμένο και αξιόπιστο σύστημα ΠΦΥ, προσανατολισμένο στην κάλυψη των πραγματικών κοινωνικών αναγκών, με σεβασμό στους χρήστες αλλά και στους εργαζόμενους σε αυτή, δεν μπορεί να υπάρξει. Η όλη συζήτηση γίνεται προσχηματικά, δυστυχώς από το σύνολο των εμπλεκόμενων φορέων. Η αποτυχία είναι εξασφαλισμένη πολλαπλώς…

«Ασφαλιστικό» παράγωγο
Οποιοδήποτε σύστημα καθολικής ΠΦΥ χρειάζεται γενναία χρηματοδότηση, ειδικά στην πρώτη φάση λειτουργίας του. Η επιχειρούμενη μεταρρύθμιση, όμως, δεν έχει ως στόχο την κάλυψη των κοινωνικών αναγκών, αλλά την πάση θυσία περιστολή του κόστους, την απεμπλοκή του κράτους από τη συνταγματική υποχρέωσή του να μεριμνά για την υγεία των πολιτών και τη μετατροπή του καθολικού-κοινωνικού δικαιώματος στην Υγεία, σε «ασφαλιστικό» παράγωγο. Ο κατακλυσμός από διαφημίσεις για ειδυλλιακά ασφαλιστ(ρ)ικά προγράμματα δεν είναι καθόλου τυχαίος. Τους άτυχους που δεν θα έχουν τη δυνατότητα αγοράς κάποιου παράγωγου, τους περιμένουν τα περιορισμένης διάρκειας και αμφιβόλου χρησιμότητας voucher, «οι δέσμες βασικών υπηρεσιών» των ειδημόνων και οι δομές κοινωνικής αλληλεγγύης (ευτυχώς). Υπό αυτές τις συνθήκες είναι βέβαιο ότι και η σοφότερη πρόταση των σοφότερων των σοφών, είναι καταδικασμένη να αποτύχει. Ειδικά όταν ο ΕΟΠΥΥ και τα ασφαλιστικά ταμεία έχουν ήδη χρεοκοπήσει.
Θα περίμενε κανείς ότι οι θεσμικοί φορείς του ιατρικού κόσμου, σε αυτή την κρίσιμη για την κοινωνία και τον ιατρικό κλάδο συγκυρία, θα αρθρώσουν ουσιαστικό λόγο και με σοβαρότητα θα αντιμετωπίσουν το ζήτημα. Όμως, η στάση των επιστημονικών και επαγγελματικών ενώσεων καθορίζεται από την ανάγκη τους να περιφρουρήσουν και αν είναι δυνατόν να αυξήσουν το μερίδιο της αγοράς που τους αντιστοιχεί.
Εμείς οι γενικοί γιατροί, κουβαλώντας τις εκπαιδευτικές ανεπάρκειες, τη λειτουργία σε συνθήκες ουσιαστικής ανυπαρξίας ΠΦΥ, αλλά κυρίως την έλλειψη κουλτούρας και οράματος σε σχέση με την ΠΦΥ, προσπαθώντας να κατοχυρώσουμε την επιστημονική μας θέση μέσω papers και χυδαία σπονσοραριζόμενων συνεδρίων και όχι στη βάση της καθημερινής εργασίας και προσφοράς μας, προσμένουμε «δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα» να μας αποδώσουν τα κλειδιά που θα ανοίγουν (gateopener) ή θα κλείνουν(gatekeeper) ή θα χτυπάνε στα μούτρα (gatesmasher - δικός μου όρος) τις πύλες του συστήματος.
Υπάρχει άλλος δρόμος; Ένα χειραφετημένο κοινωνικό κίνημα υπεράσπισης των κοινωνικών αναγκών και δικαιωμάτων θα μπορούσε να διαμορφώσει διαφορετικούς όρους στη συζήτηση για την Υγεία γενικότερα και την ΠΦΥ ειδικότερα… Η ίδια η κοινωνική πραγματικότητα –η κατάσταση ανθρωπιστικής κρίσης στην οποία βρίσκεται η χώρα– θα «απαιτήσει» νέες μορφές οργάνωσης της ΠΦΥ. Ο ρόλος των γιατρών στην ΠΦΥ των ασφαλιστικών δεν θα είναι άλλος από αυτόν του επιστήμονα- κολίγου. Η απάντηση σε όλα αυτά θα μπορούσε να είναι διπλή. Από τη μία, η μάχη για την υπεράσπιση του δημόσιου-κοινωνικού χαρακτήρα του ΕΣΥ και από την άλλη, η άμεση δικτύωση παρόχων-χρηστών Υπηρεσιών Υγείας υπό τη μορφή κοινωνικών συνεταιρισμών, σε επίπεδο κοινότητας. Διαφορετικά, πολύ φοβάμαι ότι θα καθόμαστε με σταυρωμένα χέρια στα ιατρεία μας αναμένοντας τον πελάτη που περίσσεψε από τις ασφαλιστικές, την ίδια στιγμή που τα προβλήματα υγείας και οι ανάγκες των ανθρώπων θα μένουν αναπάντητες. Με κάποιο τρόπο οι δεξιότητες, οι γνώσεις και ικανότητές μας πρέπει να συναντηθούν με τις ανάγκες της κοινωνίας…

* Ο Δημήτρης Μακρέας είναι Επιμελητής Α’ ΕΣΥ Γενικής Ιατρικής
Μελλοθάνατε ιατρέ, οι ασθενείς σου σε χαιρετούν.

4 Νοεμβρίου 2013, 13:26:44
Απάντηση #5
Αποσυνδεδεμένος

Δημήτρης Μακρέας

Επώνυμοι
Το κείμενο δεν έχει ανέβει από μένα στο ygeianet, χωρίς να διαφωνώ με την ανάρτηση του...
Το αρχικό κείμενο που έχει ανέβει εδώ νομίζω είναι πιο πλήρες...
Και με το τελευταίο "μανιφέστο" σας χαιρετώ!

5 Νοεμβρίου 2013, 12:36:24
Απάντηση #6
Αποσυνδεδεμένος

Gatekeeper

Επώνυμοι
“It’s a poor sort of memory that onlyworks backwards, the Queen remarked.”
Lewis Carroll, 1872,
Through the Looking Glass

12 Μαρτίου 2015, 19:02:22
Απάντηση #7
Αποσυνδεδεμένος

D-Michalis

Administrator
ο κ. Δ. Μακρέας (συνφορουμίστας) ανέβασε στο ΦΒ ένα ενδιαφέρον κείμενο –σκέψεις για την ανάπτυξη της ΠΦΥ, το οποίο είναι το ίδιο ή σχεδόν το ίδιο με το εδώ (στην αρχή) ανεβασμένο πρό καιρού (δυστυχώς εξ’ ίσου επίκαιρο ακόμη).

Με αφορμή αυτό το ενδιαφέρον κείμενο, αποτυπώνω κάποιες σκέψεις και εγώ με τη σειρά μου προς συζήτηση (συγνώμην για το μακροσκελές, αλλά δεν μπορούσα να το συμπτύξω πιο πολύ)

Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας: Ένας στόχος εφικτός?

Αν θέλαμε να οργανώσουμε αποτελεσματικά μία πρωτοβάθμια, θα έπρεπε να ξεχάσουμε τα υφιστάμενα μοντέλα και να προσπαθήσουμε να οριοθετήσουμε το τι θέλουμε να κάνει αυτή και να το υπολογίσουμε με αυτά που εμείς διαθέτουμε αξιοποιώντας τα με τον αποδοτικότερο τρόπο.
Με μία τέτοια προσέγγιση θα πήγαινε πολύ πιο μπροστά το σύστημα, έστω και με τις αντιστάσεις που υφίστανται.

Προσπαθώντας να προσεγγίσω ένα τέτοιο μοντέλο θα παραθέσω ορισμένες σκέψεις.
Όντως είναι επιτακτική ανάγκη η «αποκατάσταση της βιο-ψυχο-κοινωνικής ενότητας του ανθρώπου, σε ρήξη με το κυρίαρχο μηχανιστικό μοντέλο ανάπτυξης της “αγοραίας” ιατρικής» Δεν μπορείς δηλαδή να ασκείς ιατρική με κριτήριο την "αγορά", ούτε εστιάζοντας πάνω στο «όργανο» αλλά μόνο πάνω στον άνθρωπο ως ολότητα. Η στρεβλή αυτή προσέγγιση προδίδεται και από την απαλειφή της ρίζας «ιατρ» από τις περισσότερες ιατρικές ειδικότητες. Δεν είμαστε πιά ψυχ-ιατροί, οδοντ-ιατροί μόνο αλλά και «ογοι» (ουρολόγου, καρδιολόγοι, κ.λπ) λές και είμαστε φιλόσοφοι ή σοφιστές και όχι ιατροί.

Στο κέντρο ενός συστήματος ΠΦΥ (και όχι πρωτοβάθμιας περίθαλψης για την οποία ακούμε συχνά να μιλάνε ακόμη και αρμόδιοι) θα πρέπει να μπεί και ο επιστήμονας υγειονομικός και ο πολίτης άνθρωπος (και όχι μόνο ο ασθενής) ως ισοδύναμο δίδυμο.
Κύριο μέλημα θα πρέπει να είναι η αποκατάσταση και η διατήρηση της βιολογικο-ψυχο-κοινωνικο-οικονομικής ευφορίας και ισορροπίας των πολιτών, αλλά και των υγειονομικών.
Ένα σύστημα που προσπαθεί να προσφέρει υγεία στον πολίτη με εξουθένωση του υγειονομικού δεν έχει καμία ελπίδα να το πετύχει.
Να παρασχεθούν υπηρεσίες σε πάσα ψυχή ζώσα, ανεξάρτητα άλλων παραμέτρων. Τέτοιο μοντέλο θα ήταν η καθολική εθνική ασφαλιστική κάλυψη των πολιτών και η κατάργηση των Ταμείων, όπως τα ξέρουμε. Εφικτό. Έφτασε και μέχρι τη βουλή πρό 10ετιών, αλλά ισχυρά συμφέροντα που έχουν κτίσει πάνω στο «Ταμειακό» σύστημα δεν το άφησαν και μάλλον δεν θα το αφήσουν να ανθίσει.

Ισότιμη πρόσβαση όλων, ανεξαρτήτως σημείων που κατοικούν. Αυτό είναι επίσης εφικτό, αλλά και πάλι πρέπει κανείς να σπάσει αυγά.

Ενιαία δέσμη υπηρεσιών ΠΦΥ, υπό δημόσια εποπτεία και προσδιορισμό, ασχέτως του αν προσφέρεται από ιδιωτικό ή κρατικό πάροχο. Ιδιώτες και κρατικοί πάροχοι θα πρέπει να προσφέρουν την ίδια δέσμη και να αμείβονται αναλόγως αυτής.
Αυτό είναι σχεδόν αδύνατον με τον «κρατισμό» μας, αλλά δεν είναι ανέφικτο.
Η αποζημίωση των επαγγελματιών υγείας μπορεί να γίνει με πολλούς τρόπους και πάντως δεν πρέπει να αγνοεί ορισμένες παραμέτρους όπως: Πληθυσμός κάλυψης, ιδιαιτερότητες υγειονομικών αναγκών ειδικών ομάδων και πληθυσμών, γεωγραφική θέση εργασίας (όσο πιο αστικά, τόσο πιο κακοπληρωμένη), επένδυση κεφαλαίου επιστήμονα (έτη άσκησης, έτη και αντικείμενα σπουδών, κ.λπ), δέσμη υπηρεσιών που παρέχει (γιατί από περιοχή σε περιοχή μπορεί να διαφοροποιείται), δείκτες που επιτυγχάνονται, αξιολόγηση και αποδοχή –ως γιατρού, αλλά και κοινωνικού «εταίρου»- από τον πληθυσμό ευθύνης. Και τόσα άλλα που μπορεί κάποιος να δρομολογήσει.
Δεν είμαι αισιόδοξος ότι θα δούμε κάτι τέτοιο σύντομα γιατί η ισοπέδωση των πάντων δεν αφήνει περιθώρια. Η κρατούσα άποψη είναι: Βιτάδες όλοι? =Όλοι τον ίδιο μισθό. Κάποτε θα αλλάξει, αλλά είναι νωρίς. Ούτε θεωρώ ότι μπορείς να βάλεις δείκτες π.χ. επίτευξης ρύθμισης Σ.Δ. Υπέρτασης κ.λπ. χωρίς να έχεις «μαντρωμένη» τη φροντίδα. Αν δεν παρακολουθώ / διαχειρίζομαι εγώ τον ασθενή, η ευθύνη διαμοιράζεται και η ποσοτικοποίηση και απόδοση των αποτελεσμάτων σε κάποιον είναι από ανέφικτη έως εγκληματική. Και το λέω αυτό γιατί το ακούμε και σίγουρα θα το δούμε, χωρίς προηγουμένως να έχουν δημιουργηθεί οι προϋποθέσεις εφαρμογής ενός τέτοιου μοντέλου, μόνο και μόνο από μικρότητα και ανεγκεφαλιά.

Μοιρασμένη φροντίδα: Ένα τεράστιο κεφάλαιο που το προσπερνάμε, αλλά εξ’ αιτίας του πνέουν πολλοί μένεα στο να μην οργανωθεί η ΠΦΥ.
Σ’ αυτό πρέπει να συνυπολογίσουμε όχι μόνο τι απαιτείται, αλλά και τι διατίθεται. Είτε θέλουμε είτε όχι, έχουμε πολλούς ειδικούς άλλους, πέραν των ειδικών στην Γ.Ι. Πρέπει να δούμε πώς μπορούν να αξιοποιηθούν, χωρίς να στραφούν εναντίον μίας σύγχρονης ΠΦΥ. Κάποιοι θα πούν: «αυτούς θα σκεφτούμε»? Ναι λέω εγώ. Και αυτούς, αφού η ανάγκη τους για επιβίωση θα οπλίσει το χέρι τους εναντίον της
ΠΦΥ και θα ευστοχήσει τελικά (αυτό εξ’ άλλου γίνεται δεκαετίες τώρα, αλλά επιμένουμε να μην το βλέπουμε).
Πώς λοιπόν θα μπορούσε να αξιοποιηθεί σε μία όντως ΠΦΥ το υφιστάμενο δυναμικό?
Κατά την κρίση μου υπάρχει λύση.
Α. Δημιουργείς ένα δίκτυο οικογενειακών / προσωπικών γιατρών με κίνητρα για gate keeping (τόσο σε αυτούς όσο και στους πολίτες –π.χ. πάς σε άλλο ειδικό / νοσοκομείο /κ.λπ χωρίς παραπομπή από το γιατρό σου? ΟΚ. Μπορείς, αλλά όχι δωρεάν. Πληρώνεις ΧΨΩ κόστος). Οι γιατροί αυτοί (Γ.Οι.Γ.) να λειτουργούν σε δομές, όχι μαμούθ όπως τα ΚΥ, αλλά σε group practices με αποτέλεσμα ελαχιστοποίησης του κόστους αλλά και αλληλοκάλυψης επί απουσίας κάποιου.
Β. Δομές όπως είναι σήμερα τα πρώην ΙΚΑ, τα ΚΥ κ.λπ μετατρέπονται σε δομές της ΠΦΥ που παρέχουν τις υπηρεσίες 2ης γραμμής για να μην κατευθύνονται γι’ αυτό οι ασθενείς στα νοσοκομεία. Έτσι και την ΠΦΥ αναπτύσσεις ποιο πλέρια και τα νοσοκομεία απαλλάσσεις από τον όγκο της ΠΦΥ αφήνοντάς τους χώρο για πραγματική Β’/Γ’ βαθμια φροντίδα. Βάζεις π.χ. τον ΩΠΛ τον Καρδιολόγο, τον ορθοπεδικό κ.λπ που θα υποδεχθεί τα παραπεμπόμενα από τον οικογενειακό /προσωπικό γιατρό περιστατικά. Βάζεις και τα βασικά εργαστήρια και έτσι έχεις ένα πολύ καλό πακέτο παροχής υπηρεσιών στην κοινότητα, έξω από το νοσοκομείο, και που απαρτίζει μία «διευρυμένη» ΠΦΥ.
Σ’ αυτό το πακέτο μπορεί να ενσωματωθούν –ανάλογα την περιοχή- και άλλες υπηρεσίες όπως βραχεία νοσηλεία, υπηρεσίες αποκατάστασης και μετανοσοκομειακής φροντίδας, κ.λπ.
Στο σύστημα πρέπει να λειτουργεί αυστηρά το σύστημα παραπομπής –επαναπομπής και να επεισέρχεται δυναμικά στην αξιολόγηση όλων.
Δεν έχεις άλλη επιλογή ενσωμάτωσης τόσων ειδικών και αποτροπής της εναντίον σου στροφής τους, έως ότου η αναλογία ΓΓ/άλλων ειδικών αναστραφεί, οπότε τότε επανασχεδιάζεις.
Δεν βλέπω όμως πραγματική βούληση για τέτοια εκδοχή μείωσης του ιατρικού δυναμικού και αντιστροφής των αναλογιών, γι’ αυτό κρατώ μικρό καλάθι.

Ξέρω πως αυτή η προσέγγιση θα βρεί ακόμη και Γ.Οι.Γ ενάντιους, αλλά ας αναλογιστούμε: Μπορούμε να έχουμε ένα σύστημα με 27.000 (τόσους προσδιορίζουν όλες οι μελέτες) γιατρούς (αντί τους 80-90 χιλιάδες που έχουμε), όπως απαιτείται για τη χώρα μας αύριο?. Όχι. Τότε, είναι καλύτερα να σερνόμαστε στο σημερινό ανερμάτιστο, αντιιατρικό αλλά και εγκληματικό για τον πολίτη μοντέλο ? ή να πάμε σε ένα «αναγκαίο κακό» αλλά καλό ως μεταβατική κατάσταση?
Ας αναλογιστούμε τις ευθύνες μας.

Το περιεχόμενο της δέσμης υπηρεσιών οφείλει να προσδιοριστεί.
Πέραν του ότι δηλαδή ο Γ.Οι.Γ. θα είναι ο σύμβουλος και καθοδηγητής για κάθε θέμα του πολίτη και αυτός που θα αναλαμβάνει την πρώτη ευθύνη γι’ αυτά, πέραν σαφώς προσδιορισμένων πεδίων, όπως η διαχείριση συχνών χρονίων νόσων κ.λπ., θα πρέπει να εξειδικευτεί η δέσμη έτι περεταίρω, λαμβάνοντας υπ’ όψιν πλειάδα παραμέτρων, κάτι που δεν θα αναπτύξω εδώ, αφού αποτελεί ξεχωριστό και εκτενές θέμα.

Σχετικά με τα περί κοινωνικών συνεταιρισμών που αναφέρει ο κ.
Μακρέας: Δεν έχω άποψη για το πώς ακριβώς το εννοεί, ως προς την οργάνωση αλλά και την πηγή και την κατανομή των πόρων, αλλά ίσως είναι ένα ξεχωριστό θέμα που αξίζει να το δούμε.

Ένα μοντέλο όπως περίπου το περιέγραψα δεν είναι ανέφικτο, είναι όμως δύσκολο γιατί:
Α) Θέλει να πάμε από μηδενική βάση, κάτι που δεν είναι στην κουλτούρα μας. Β) Θέλει να κάνουμε υπερβάσεις, κάτι που δεν είναι στα φόρτε μας. Γ) Θέλει να ενδιαφερθούμε για τον πολίτη και όχι μόνο για τον επαγγελματία, κάτι που ιδίως τα όργανα δεν έχουν πείσει ότι μπορούν να κάνουν. Δ) Θέλουν να βάλουμε την υγεία πολιτών και υγειονομικών στο σωστό κάδρο (βιολογικο-ψυχο-κοινωνικο-οικονομικό), κάτι για το οποίο δεν έχουμε εκπαιδευτεί για να βρούμε την κατάλληλη κορνίζα και τέλος Ε) θέλει πολιτικούς που να μην περιμένουν να εισπράξουν πολιτικό όφελος από τις δράσεις τους, αφού η ΠΦΥ θα δώσει καρπούς πολλά έτη μετά την δική τους θητεία και υπογραφή, κάτι που δεν νομίζω ότι έχουν το ανάστημα να κάνουν.

Για όλους αυτούς τους λόγους δεν αισιοδοξώ, αλλά θεωρώ χρέος μου να καταθέσω σκέψεις και απόψεις, υλικά που σιγά –σιγά συμβάλουν στην ζύμωση ιδεών και στάσεων που ίσως κάποτε οδηγήσουν και στα πρώτα βήματα για μία νέα πραγματική ΠΦΥ.
Αν και επιθυμώ διακαώς να τραγουδώ το «μην κλαις, δεν πειράζει, θα ’ρθει άσπρη μέρα και για μας», με τα γεγονότα που ζούμε (σε κοινωνία και υγεία) νομίζω πως ταιριάζει καλύτερα το «γέρασα μ’ ένα κοντό παντελονάκι και ο ήλιος (πού είχε μισοφανεί, όχι μόνο) δεν φάνηκε ακόμη (αλλά έχει ολότελα κρυφτεί)».

13 Μαρτίου 2015, 12:10:31
Απάντηση #8
Αποσυνδεδεμένος

Δημήτρης Μακρέας

Επώνυμοι
Συγκροτημένο και μεστό κείμενο που αποτελεί σαφή βάση συζήτησης.
Πιστεύω ότι πολλά μπορούν να δοκιμαστούν. θα πετύχουν μόνο στο βαθμό που μπορεί να περιγραφεί το περιεχόμενο της εργασίας και να περιφρουρηθεί.
Ταυτόχρονα αν οι γενικοί γιατροί σταματήσουν να περιφέρονται από συνέδρια σε ημερίδες απόλυτα σπονσοραρισμένες, αποτινάξουν το κόμπλεξ του γιατρού δεύτερης κατηγορίας και αποφασίσουν να ασχοληθούν με τον πληθυσμό ευθύνης τους.

Η ιδέα των κοινωνικών συνεταιρισμών πηγάζει από την παρακάτω εκτίμηση:
η εποχή που ζήσαμε τα τελευταία χρόνια χαρακτηρίστηκε από τη σαφή απόσυρση του κράτους από βασικούς τομείς δραστηριοποίησης τους και ειδικά αυτούς που αφορούσαν το λεγόμενο "κράτος δικαίου-πρόνοιας" .Δε θα το αναλύσω παραπάνω. Πιστεύω ότι αυτή είναι η γενική τάση και ότι ακόμα και η πρόσφατη πολιτική αλλαγή δύσκολα θα ανακόψει αυτή την κίνηση που έχει παγκόσμια χαρακτηριστικά. Βεβαίως ο ιστορικός χρόνος είναι συμπυκνωμένος και πολλά μπορούν να συμβούν.
Η βασική επιδίωξη ήταν η απόσυρση του κράτους να ευνοήσει την αναδιάταξη της αγοράς και τη διεύρυνση της. Μόνο που η επιδίωξη αυτή αγνόησε το γεγονός ότι η αγορά δε μπορούσε να λειτουργήσει σε συνθήκες πρωτοφανούς οικονομικής ύφεσης.
Ανάμεσα στο κράτος και την αγορά βρίσκεται ο χώρος της άμεσης-χωρίς μεσολάβηση ανθρώπινης επικοινωνίας και συνεργασίας.
αν δεν αλλάξει κάτι σημαντικά θα ζήσουμε την τραγωδία οι άνθρωποι να αρρωσταίνουν χωρίς να έχουν πρόσβαση σε υπηρεσίες υγείας την ίδια στιγμή που υπάρχει υπερπληθώρα επαγγελματιών που θα μπορούσαν να παρέμβουν υπέρ της προάσπισης της υγείας. Ενώ λοιπόν υπάρχει και η ανάγκη ,αλλά και η δυνατότητα ικανοποίησης της ανάγκης, τα προβλήματα θα παραμένουν αναπάντητα γιατί έχουν καταρρεύσει οι μεσολαβητές , δηλαδή το κράτος και η αγορά.
Μένει επομένως άμεσα οι άνθρωποι να εφεύρουν ,να δημιουργήσουν τις μορφές οργάνωσης που θα επιτρέπουν την κάλυψη των βασικών τους αναγκών, σε οποιασδήποτε πολιτικές και οικονομικές συνθήκες. Με ευρώ ή με δραχμή , με ΕΕ ή έξω από αυτή, με καπιταλισμό ή με ντεμέκ σοσιαλισμό..

Θα αναφέρω και μια προσωπική εμπειρία (με τον κίνδυνο να χαρακτηριστώ "ψωνισμένος" ,αλλά θα το ρισκάρω..)
Πριν ένα χρόνο κατά τη διάρκεια ενός καταστροφικού burout σκέφτηκα πολύ σοβαρά το ενδεχόμενο να παραιτηθώ ,όχι μόνο από τη θέση στο ΠΙ που εργάζομαι, αλλά να σταματήσω να ασχολούμαι με την ιατρική. Η ιδέα αυτή με γέμιζε με μια άγρια -απελευθερωτική χαρά. αναγκάστηκα να χρησιμοποιήσω όλη την άδεια για να συνέλθω ,αλλά και να σκεφτούν οι άνθρωποι αν όντως θέλουν να συνεχίσει να υπάρχει το δημόσιο ιατρείο. Επίσης να πάρουν πρωτοβουλίες να το υπερασπιστούν. Ομολογώ ότι αν αυτό το διάστημα διαπίστωνα ότι δεν καιγόταν καρφάκι σε κανέναν για το ενδεχόμενο της παραίτησης μου, θα ήταν μια τεράστια προσωπική ήττα... Τελικά αποδείχτηκε ότι μετά από δέκα χρόνια το ιατρείο ως δημόσια δομή ,αλλά και εγώ ατομικά ως θεραπευτής ,είχαμε πολύ στέρεες ρίζες και βαθιές σχέσεις με τον πληθυσμό.
Στο διάστημα αυτό οι κάτοικοι από τη μία από της κοινότητες που επισκέπτομαι μου πρότειναν ότι ακόμα και αν παραιτηθώ το χωριό θέλει να συνεχίσω να είμαι ο "γιατρός τους". Είχαν μάλιστα αρχίσει να συζητάνε και τον τρόπο χρηματοδότησης , μέσω εισφορών -συνεταιρισμού- ενορίας...
Αυτή ακριβώς είναι η μορφή ,που ακόμα και αν στη συγκεκριμένη περίπτωση (λόγω μη παραίτησης) δεν προχώρησε, με έπεισε για τη δυνατότητα της άμεσης δικτύωσης-συνεταιρισμού των ανθρώπων . φυσικά και θα υπάρχουν προβλήματα που μπορεί να αποδειχτούν δυσεπίλυτα, αλλά η δυνατότητα υπάρχει και πιστεύω ότι στο μέλλον θα αποδειχτεί χρήσιμη και κρίσιμη.


13 Μαρτίου 2015, 12:18:09
Απάντηση #9
Αποσυνδεδεμένος

Gatekeeper

Επώνυμοι
@ Δημήτρης Μακρέας

Η επιτυχία είναι αποτέλεσμα της δικής σου δουλειάς κι όχι της δημόσιας δομής.
Είμαι σίγουρος πώς και σαν ελ.επαγγελματίας θα είχες εξίσου αν όχι μεγαλύτερες επιτυχίες.
“It’s a poor sort of memory that onlyworks backwards, the Queen remarked.”
Lewis Carroll, 1872,
Through the Looking Glass

13 Μαρτίου 2015, 13:06:52
Απάντηση #10
Αποσυνδεδεμένος

Δημήτρης Μακρέας

Επώνυμοι
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος
@ Δημήτρης Μακρέας

Η επιτυχία είναι αποτέλεσμα της δικής σου δουλειάς κι όχι της δημόσιας δομής.
Είμαι σίγουρος πώς και σαν ελ.επαγγελματίας θα είχες εξίσου αν όχι μεγαλύτερες επιτυχίες.

Είναι αποτέλεσμα της δικής μου δουλειάς σε μια δημόσια δομή.
Η δομή είναι σημαντική όχι πανάκεια. περιγράφει ή επιτρέπει κάποιους όρους λειτουργίας ,αλλά δεν τους καθορίζει.
Προσωπικά θεωρώ τη μη μεσολάβηση χρήματος ανάμεσα σε γιατρό και ασθενή κεφαλαιώδους σημασίας ως προς τη συγκρότητση των θεραπευτικών σχέσεων.
Και θεωρώ ότι η δημόσια -όχι υποχρεωτικά κρατική- δομή υποστηρίζει αυτή τη σχέση.

13 Μαρτίου 2015, 13:15:44
Απάντηση #11
Αποσυνδεδεμένος

Denominator

Moderator
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος
Προσωπικά θεωρώ τη μη μεσολάβηση χρήματος ανάμεσα σε γιατρό και ασθενή κεφαλαιώδους σημασίας ως προς τη συγκρότητση των θεραπευτικών σχέσεων.
Και θεωρώ ότι η δημόσια -όχι υποχρεωτικά κρατική- δομή υποστηρίζει αυτή τη σχέση.

Είναι ικανή, αλλά όχι αναγκαία συνθήκη.
Πολλές φορές υπηρεσίες κακής ποιότητας που είναι δωρεάν μένουν στα αζήτητα.
Πιστεύω ότι ο καλύτερος δείκτης είναι η σχέση κόστους/οφέλους - μην παραβλέπουμε ότι οι δημόσιες δομές πληρώνονται από όλους όσους φοροδοτούν.
Μελλοθάνατε ιατρέ, οι ασθενείς σου σε χαιρετούν.

13 Μαρτίου 2015, 19:30:59
Απάντηση #12
Αποσυνδεδεμένος

D-Michalis

Administrator
Η αμοιβή πρέπει να προέρχεται από τον εποπτεύοντα φορέα που καλύπτει, όποιος και αν είναι αυτός (μα Ταμείο, μα Εθνικός φορέας, μα Συνεταιρισμός, μα.. ..)
Και να πληρώνει με βάσει πολλούς παράγοντες που μπορούμε να τους συζητήσουμε (πληθυσμό ευθύνης, ιδιαιτερότητες, στόχους, αξιολογήσεις κ.λπ) και τους ιδιώτες και τους κρατικούς.

Μόνο τότε ο πολίτης θα είναι ελεύθερος πραγματικά να επιλέξει το γιατρό του και ο γιατρός του ελεύθερος από τα «βαρίδια» των οικονομικών του αναγκών για να χτίσει σχέση διαρκείας και ουσιαστικού αποτελέσματος με τον πολίτη ή τον ασθενή.
Αν και επιθυμώ διακαώς να τραγουδώ το «μην κλαις, δεν πειράζει, θα ’ρθει άσπρη μέρα και για μας», με τα γεγονότα που ζούμε (σε κοινωνία και υγεία) νομίζω πως ταιριάζει καλύτερα το «γέρασα μ’ ένα κοντό παντελονάκι και ο ήλιος (πού είχε μισοφανεί, όχι μόνο) δεν φάνηκε ακόμη (αλλά έχει ολότελα κρυφτεί)».

2 Απριλίου 2015, 14:26:49
Απάντηση #13
Αποσυνδεδεμένος

Σπ. Α. Μάρκου


ΕΦΗΜΕΡΙΕΣ ΠΕΔΥ – ΚΕΝΤΡΩΝ ΥΓΕΙΑΣ

01/04/2015                                                                                                                       Αρ. Πρωτοκόλλου:2448

 

Προς: Τον Αναπληρωτή Υπουργό Υγείας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων κ. Ανδρέα Ξανθό

Κοιν.: κ. Δημήτρη Βαρνάβα, Πρόεδρο Ο.Ε.Ν.Γ.Ε Θέμα: Εφημερίες Π.Ε.Δ.Υ – Κέντρων Υγείας

Αξιότιμε κ. Υπουργέ,

Διαμαρτυρόμαστε έντονα για τα ελλιπή κονδύλια που διατέθηκαν για την εφημέρευση των Π.Ε.Δ.Υ. – Κέντρων Υγείας.

Ως αποτέλεσμα αυτών των πενιχρών αποζημιώσεων εφημέρευσης όλα τα Κέντρα Υγείας θα οδηγηθούν σε κλείσιμο της εφημερίας για αρκετές ημέρες του οικονομικού έτους. Την άλλη επιλογή, δηλαδή η μείωση των κονδυλίων, να οδηγήσει σε μη ασφαλή εφημέρευση των Κέντρων Υγείας ούτε καν μπορούμε να υποψιαστούμε ότι η νυν ηγεσία του Υπουργείου θα την υιοθετήσει.

Στην προσπάθεια μας να κρατήσουμε τα Κέντρα Υγείας ανοιχτά σε ασφαλή εφημέρευση θα ζητήσουμε και την συνδρομή των τοπικών κοινωνιών με κινητοποιήσεις και παραστάσεις στο Υπουργείο.

 

Για το Διοικητικό Συμβούλιο

 

Η Πρόεδρος                                                                                  Ο Γραμματέας

Πηγή Περδικάκη                                                                         Σπύρος Μάρκου

2 Απριλίου 2015, 15:03:08
Απάντηση #14
Αποσυνδεδεμένος

Αδαμάντιος Σκούφαλος


Μόνο πρωινή λειτουργία στο ΚΥ Ιτέας. Τέρμα οι εφημερίες.
Οι γιατροί θα εφημερεύουν στο νοσοκομείο Άμφισσας.
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

Λέξεις κλειδιά:
 

Σχετικά θέματα

  Τίτλος / Ξεκίνησε από Απαντήσεις Τελευταίο μήνυμα
10 Απαντήσεις
34689 Εμφανίσεις
Τελευταίο μήνυμα 6 Ιανουαρίου 2014, 01:01:02
από Argirios Argiriou
0 Απαντήσεις
48014 Εμφανίσεις
Τελευταίο μήνυμα 26 Σεπτεμβρίου 2009, 09:03:00
από Argirios Argiriou
0 Απαντήσεις
38897 Εμφανίσεις
Τελευταίο μήνυμα 5 Σεπτεμβρίου 2021, 07:45:14
από Argirios Argiriou
2 Απαντήσεις
29620 Εμφανίσεις
Τελευταίο μήνυμα 20 Μαρτίου 2022, 12:37:39
από schumifer
0 Απαντήσεις
27374 Εμφανίσεις
Τελευταίο μήνυμα 14 Απριλίου 2022, 19:22:53
από Argirios Argiriou