ΠΦΥ -Εκπαίδευση > Αποσπάσματα από τον έντυπο & ηλεκτρονικό τύπο

Στατιστικά για τις αυτοκτονίες στην Ελλάδα.

(1/2) > >>

Argirios Argiriou:
Σχετικό άρθρο στην σελίδα 7:

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

Argirios Argiriou:
23/08/2014. Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ.
ΚΩΣΤΑΣ ΟΝΙΣΕΝΚΟ.

Χρειάζεται σχέδιο για πρόληψη αυτοκτονιών.

Οι περισσότεροι αποφεύγουν να μιλούν για την αυτοκτονία. Το δυσάρεστο, επισημαίνουν στελέχη της ΜΚΟ «Κλίμακα» που συγκεντρώνει όλα τα σχετικά στοιχεία και διατηρεί σε λειτουργία τηλεφωνική γραμμή βοήθειας, είναι πως και οι επίσημοι φορείς αποφεύγουν να κάνουν τέτοιες συζητήσεις και κυρίως να αναπτύξουν και να θέσουν σε εφαρμογή ένα εθνικό σχέδιο για την πρόληψη της αυτοκτονίας. Αυτή η στάση, εκτός από το ανθρωπιστικό κόστος που προκαλεί –η κρίση έχει συμβάλει στην αύξηση των αυτοκτονιών σε όλη τη Νότια Ευρώπη– δημιουργεί και τεράστιο οικονομικό κόστος για το κράτος. Και στο ζήτημα της αυτοκτονίας, η πρόληψη κοστίζει πολύ λιγότερο από την αντιμετώπιση του προβλήματος. Το συγκεκριμένο κόστος, σύμφωνα με εκτιμήσεις της «Κλίμακας», είναι τεράστιο.

Δυσάρεστος υπολογισμός

Ο δυσάρεστος υπολογισμός έχει ως εξής: Σε κάθε αυτοκτονία, σύμφωνα με διεθνείς μελέτες, αντιστοιχούν 20 με 27 απόπειρες αυτοκτονίας. Το 2012 (τα πιο πρόσφατα στοιχεία από την ΕΛΣΤΑΤ) είχαν καταγραφεί επίσημα 508 αυτοκτονίες. Αυτό, με βάση τους πιο συντηρητικούς υπολογισμούς, αντιστοιχεί σε περισσότερες από 10.000 απόπειρες αυτοκτονίας κάθε χρόνο. Ο συγκεκριμένος αριθμός για τις απόπειρες προκύπτει και από άλλα στοιχεία της «Κλίμακας». Συγκεκριμένα, σύμφωνα με έρευνα που πραγματοποιεί η οργάνωση σε μεγάλο δημόσιο νοσοκομείο της Αθήνας, περίπου 0,2% των εισαγωγών στα επείγοντα αφορούν απόπειρες αυτοκτονίας. Ανάγοντας το συγκεκριμένο ποσοστό στις περίπου πέντε εκατομμύρια εισαγωγές στα νοσοκομεία προκύπτουν περίπου 10.000 απόπειρες. Αρα, αυτός είναι ο αριθμός που δέχεται η οργάνωση μιλώντας για τις απόπειρες αυτοκτονίας κάθε χρόνο. Το 70% - 75% αφορούν δηλητηρίαση. Η «Κλίμακα» μελέτησε μια «ήπια» περίπτωση ατόμου που έκανε απόπειρα αυτοκτονίας καταπίνοντας 83 παυσίπονα χάπια. Ο συγκεκριμένος ασθενής έμεινε επί 15 ημέρες σε μονάδα αυξημένης φροντίδας και ύστερα ακόμα 22 ημέρες σε ψυχιατρική κλινική. Το κόστος μόνο για τα άμεσα νοσήλια του συγκεκριμένου ασθενούς υπολογίστηκε σε 3.500 ευρώ. Σε αυτά δεν υπολογίζονται μια ακόμα σειρά από δαπάνες που έχουν να κάνουν με την απουσία του ασθενούς αλλά και συγγενικών του προσώπων από την εργασία, με το υπερδιπλάσιο κόστος ιατρικών εξετάσεων του ατόμου στις οποίες θα υποχρεωθεί να υποβληθεί στη συνέχεια, κ.ά.

Αυτά αφορούν μόνο τις δηλητηριάσεις. Τα άτομα που κάνουν απόπειρα αυτοκτονίας με διαφορετικό τρόπο, επισημαίνουν στην «Κ» στελέχη της «Κλίμακας», μπορεί να προκαλέσουν πολύ μεγαλύτερη οικονομική επιβάρυνση. Σύμφωνα με τα όσα υποστηρίζει ο επιστημονικός διευθυντής της «Κλίμακας», Κυριάκος Κατσαδώρος, περίπου το 17% των ατόμων που επιχειρούν να αυτοκτονήσουν καταλήγουν με κάποια λιγότερο ή περισσότερο σοβαρή αναπηρία με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την εργασιακή τους επάρκεια για το υπόλοιπο της ζωής τους, για τα προνοιακά επιδόματα, το κόστος φροντίδας κ.ο.κ.

Θα μπορούσε ωστόσο αυτή η κατάσταση να είναι διαφορετική; Οπως υποστηρίζει η «Κλίμακα», μέχρι και το 98% των αυτοκτονιών θα μπορούσαν να είχαν προβλεφθεί και αποτραπεί, σύμφωνα με τα επιστημονικά δεδομένα. Σε αυτό θα μπορούσε να βοηθήσει μια οργανωμένη πολιτική του κράτους. Για παράδειγμα, περίπου το 60% των ατόμων που πραγματοποίησαν απόπειρα αυτοκτονίας είχαν επισκεφθεί το τελευταίο εξάμηνο κάποια πρωτοβάθμια δομή υγείας, έχοντας συμπτώματα τα οποία θα μπορούσαν να είχαν θορυβήσει τους ιατρούς για την πιθανότητα κατάθλιψης και να είχαν ληφθεί μέτρα. «Αν υπήρχε η κατάλληλη εκπαίδευση και οδηγίες θα μπορούσαν τόσο οι ιατροί να δουν αυτόν τον κίνδυνο, καθώς το 80% - 90% των ατόμων αυτών δίνουν σημάδια τα οποία μπορεί να διακρίνει ένας ιατρός, όσο και τα άτομα από το οικογενειακό περιβάλλον του», σχολιάζει ο κ. Κατσαδώρος.

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

Argirios Argiriou:
10/10/2015 Ναυτεμπορική.

«Κώδωνας» κινδύνου για τις αυτοκτονίες από την Ελληνική Ψυχιατρική Εταιρεία.

 Αύξηση των αυτοκτονιών άνω του 30% στην Ελλάδα καταγράφουν πρόσφατες έρευνες, με πολλαπλάσιες τις ανεπιτυχείς απόπειρες αυτοκτονίας -που αποτελούν όμως ομάδα υψηλού κινδύνου για προσεχή αυτοκτονία- σύμφωνα με την Ελληνική Ψυχιατρική Εταιρεία. ( Θα περίνενε βέβαια κανείς και κάποιο απόλυτο νούμερο).

Σε ανακοίνωση της, η εταιρεία αναφέρει ότι οι αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές, όπως ο ιδεασμός, η απόπειρα αυτοκτονίας και η αυτοκτονία, αποτελούν μείζον ψυχοκοινωνικό πρόβλημα, σύνθετο και πολύπλοκο που πήρε στις ημέρες μας διαστάσεις λόγω της κοινωνικοοικονομικής κρίσης που μαστίζει τη χώρα μας.

Η αυτοκαταστροφική συμπεριφορά έχει κυρίως συνδεθεί με ψυχική νοσηρότητα, ιδιαίτερα με την κατάθλιψη, αλλά και με κοινωνικούς παράγοντες όπως η παρατεινόμενη ανεργία και η εργασιακή ανασφάλεια που φαίνεται να πυροδοτούν τις συμπεριφορές αυτές.

Στην Ελλάδα, με την ανεργία να ξεπερνά το 25% (ενώ μεταξύ των νέων υπερβαίνει το 50%) και τη φτώχια να απειλεί το 1/3 του ενεργού πληθυσμού το πρόβλημα παίρνει ανησυχητικές διαστάσεις τονίζουν οι επιστήμονες.

Όπως επισημαίνουν, οι προληπτικές παρεμβάσεις θα πρέπει να εστιάσουν στη μείωση της ανεργίας, την καταπολέμηση της φτώχειας, τις εστιασμένες παρεμβάσεις σε άτομα με ψυχικές διαταραχές και στην οργάνωση εξειδικευμένων υπηρεσιών για άτομα με αυτοκαταστροφικές τάσεις και ενέργειες στα γενικά νοσοκομεία.

Πηγή: ΑΜΠΕ

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

Argirios Argiriou:
Η παρακάτω ανάλυση του κ. Φουντουλάκη, μου φαίνεται πιο εμπεριστατωμένη από αυτή της Ελληνικής Ψυχιατρικής Εταιρείας που δημοσίευση στο προηγούμενο post:

11/09/2015

Αυτοκτονίες και οικονομική κρίση: Ένα «αντίστροφο στίγμα» γεννιέται;

[spoiler]Γράφει για το HealthReport.gr ο Κωνσταντίνος Ν Φουντουλάκης, Αναπληρωτής Καθηγητής Ψυχιατρικής ΑΠΘ

Από το 2008 μια παγκόσμια οικονομική κρίση έπληξε τον κόσμο αλλά ιδιαίτερα την Ευρώπη και τις ΗΠΑ με σοβαρές συνέπειες στην παροχή υπηρεσιών υγείας και με μεγάλο θύμα την ψυχική υγεία. Οι ψυχικά ασθενείς αποτελούν μια ιδιαίτερα ευάλωτη ομάδα του πληθυσμού και πιθανότατα εκτίθενται σε αυξημένες πιέσεις και κινδύνους κατά τη διάρκεια παρόμοιων κρίσεων.

Είναι ιδιαίτερα σημαντικό να τονιστεί ότι υπάρχει η ευρύτατα διαδεδομένη άποψη ότι οι οικονομικές κρίσεις και η λιτότητα αυξάνουν ειδικά τις αυτοκτονίες.

Στην κλασσική δουλειά του το 1979 ο Brenner προτείνει ότι για κάθε 10% αύξηση στην ανεργία υπάρχει μια αύξηση 1.2% στη συνολική θνησιμότητα και αυτό περιλαμβάνει μια 1.7% αύξηση στην αυτοκτονικότητα. Κατά το παρελθόν οι διάφορες οικονομικές κρίσεις έχουν συνδεθεί με αύξηση της αυτοκτονικότητας, όπως κατά την μεγάλη ύφεση του μεσοπολέμου ή την κρίση στην ανατολική Ευρώπη και την Ασία τη δεκαετία του 90.



Επιπλέον υπάρχουν πολλές δημοσιεύσεις που αναφέρουν ένα παρόμοιο φαινόμενο όσον αφορά την παρούσα κρίση τόσο στην Ευρώπη όσο και στις ΗΠΑ.

Από την άλλη μεριά, τα ποσοστά των αυτοκτονιών ποικίλουν εντυπωσιακά από χώρα σε χώρα και από περιοχή σε περιοχή και αυτό συμβαίνει για λόγους που δεν είναι γνωστοί και είναι σε μεγάλο βαθμό ανεξήγητο ιδίως με βάση το γεγονός ότι η γενική ψυχιατρική νοσηρότητα είναι κατά βάση παρόμοια ανεξαρτήτως έθνους φυλής ή κουλτούρας.

Αυτό δε σημαίνει ότι η αυτοκτονία μπορεί να συμβεί σε άτομα που δεν πάσχουν από κάποια ψυχική διαταραχή. Η σχεδόν απόλυτη σχέση αυτοκτονίας και ψυχικής διαταραχής έχει αποδειχθεί από πολλές μελέτες ψυχολογικής αυτοψίας.


Μέσες μεταβολές στα ποσοστα αυτοκτονικότητας και ανεργίας σε 29 Ευρωπαικές χώρες και στις ΗΠΑ. Είναι σαφές ότι η αυτοκτονικότητα αυξάνεται πρίν την αύξηση της ανεργίας.

Οι όποιες εξαιρέσεις δεν είναι παρά αυτό ακριβώς: εξαιρέσεις και δεν επηρεάζουν τα νούμερα. Απόψεις που ακούγονται συχνά ότι απολύτως υγιή άτομα μπορεί να αυτοκτονήσουν σε σημαντικούς αριθμούς (ώστε να μεταβάλλουν τις στατιστικές) σαφώς δε βασίζονται σε δεδομένα και λειτουργούν παραπλανητικά δημιουργώντας ένα «αντίστροφο στίγμα»

Η αιτιοπαθογενετική σχέση μεταξύ ανεργίας και αύξησης της αυτοκτονικότητας δέχθηκε πρόσφατα σφοδρή κριτική καθώς φαίνεται ότι τόσο στην Ευρώπη (συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδος) όσο και στις ΗΠΑ οι αυτοκτονίες αυξάνονται περίπου ένα έτος πριν αρχίσει να αυξάνεται η ανεργία.

Επίσης, όσον αφορά την Ελλάδα, η λεπτομερής ανάλυση των δεικτών αυτοκτονίας κατά φύλο και ηλικία δείχνει ότι στους άνδρες η αύξηση είναι εμφανής σε όλες τις ηλικιακές ομάδες εκτός των <14, 25-29, και >80. Στις γυναίκες είναι επίσης παρούσα σε όλες τις ηλικιακές ομάδες εκτός των 40-54 και 65-69.

Όμως, και αυτό είναι το πιο σημαντικό, η μεγαλύτερη αύξηση (σύγκριση πριν και μετά το έτος 2010) παρατηρείται σε γυναίκες ηλικίας 15-19 (149.18%), 20-24 (148.65%), 35-39 (86.24%) and 55-59 (60.74%). Σε σύγκριση η υψηλότερη αύξηση στους άνδρες αφορά την ηλικιακή ομάδα 55-59 (61%).

Τα δεδομένα αυτά δεν συνάδουν με την υποτιθέμενη αλληλεπίδραση ανδρικού φύλου παραγωγικής ηλικίας και ανεργίας. Άλλωστε στην Ελλάδα το υψηλότερο ποσοστό αυτοκτονικότητας παρατηρείται στην Κρήτη που έχει από τα πιο μάλλον χαμηλά σχετικά ποσοστά ανεργίας, ενώ τα Ιόνια νησιά έχουν το ίδιο ποσοστό αυτοκτονικότητας με τη Στερεά Ελλάδα που έχει διπλάσιο ποσοστό ανεργίας.

Είναι ενδιαφέρον ότι πρόσφατα παρατηρήθηκε μια αύξηση των περιπτώσεων αυτοκτονίας που αποδίδονται σε οικονομικά προβλήματα στην Ιταλία. Η Ιταλία είναι ίσως η μόνη χώρα που καταγράφει τον παράγοντα αυτό.

Ωστόσο οι συνολικές αυτοκτονίες στη χώρα παρέμεναν σταθερές και απλά παρατηρήθηκε μεταβολή της απόδοσης της αιτίας από συναισθηματικά σε οικονομικά αίτια, προφανώς ως επίδραση της επικαιρότητας.

Κάποιος θα μπορούσε να υποστηρίξει ότι εκείνοι οι άνθρωποι που πρόκειται να χάσουν τις δουλειές τους στρεσάρονται μήνες πριν αυτό συμβεί. Όμως ο φόβος της ανεργίας είναι διαφορετικός από την ανεργία αυτή καθαυτή.

Μια τέτοια υπόθεση προτείνει ότι αυτοκτονίες εργαζομένων και όχι ανέργων ευθύνονται για την αύξηση των ποσοστών. Το γεγονός ότι υπάρχει μια ασταθής αύξηση της αυτοκτονίκότητας ακόμα και σε ευημερούσες χώρες με χαμηλή ανεργία (πχ Νορβηγία) οδηγεί στο συμπέρασμα ότι κάποιες άλλες μεταβολές στο κοινωνικοοικονομικό περιβάλλον θα πρέπει να ενοχοποιηθούν.

Πιθανότατα τέτοιο παράγοντες να είναι η εφαρμογή ευέλικτών μορφών εργασίας αλλά κυρίως η ανάπτυξη ενός αυστηρού εργασιακού περιβάλλοντος μέσα στο οποίο η ευάλωτη ομάδα των ατόμων με ψυχική νόσο δε μπορεί να προσαρμοστεί και να λειτουργήσει.

Αν αυτή η υπόθεση αποδειχθεί σωστή, τότε η ευημερία ως γενική κατάσταση και η μείωση της γενικής ανεργίας πιθανότητα δε θα συνοδευτούν και με μείωση της αυτοκτονικότητας. Η μείωση αυτή απαιτεί στοχευμένες δράσεις για την υποστήριξη των ευάλωτων ομάδων και ειδικά των ψυχικά ασθενών που δέχονται δυσανάλογα υψηλή πίεση από την κρίση.

Δυστυχώς οι ευρύτατα διαδεδομένες δράσεις των ομιλιών, επιμορφώσεων συγκεκριμένων επαγγελματικών ομάδων (gatekeepers), τηλεφωνικών γραμμών βοήθειας κτλ δεν έχουν αποδώσει πραγματικά και μετρήσιμα θετικά αποτελέσματα.

Δυστυχώς σήμερα υπάρχει μια διεθνής συζήτηση που περίπου υπονοεί ότι κάθε άνθρωπος κινδυνεύει να αυτοκτονήσει λόγω της οικονομικής κρίσης, χωρίς να πάσχει από ψυχική νόσο, απλά εξαιτίας της υψηλής πίεσης που μπορεί να δεχθεί. Αυτό έχει ώς συνέπεια το συμπέρασμα ότι γενικά μέτρα θα μπορούσαν να αποδώσουν αντί για ειδικά και στοχευμένα.

Η γενική μείωση της ανεργίας αρκεί και δε χρειάζονται στοχευμένες υποστηρικτικές δράσεις. Η προσέγγιση αυτή αποτελεί απλά ένα «αντίστροφο στίγμα».

Ενώ το συνηθισμένο στίγμα που συνοδεύει την ψυχική νόσο τονίζει το «άρρωστο» και περιθωριοποιεί τον ασθενή, το αντίστροφο στίγμα τείνει να μην αναγνωρίζει το δικαίωμα του ασθενούς σε στοχευμένη και ειδική φροντίδα, καθώς ουσιαστικά του αρνείται τη θέση του «ασθενούς» αυτή καθαυτή.

Με αυτό τον τρόπο ένα ψυχιατρικό πρόβλημα βαφτίζεται ως οικονομικο-κοινωνικο-πολιτικό και αντιμετωπίζεται με αντίστοιχα αλλά ακατάλληλα μέτρα.

Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο. Είναι ακριβώς ο τύπος του αποκλεισμού μέσω της κοινοτυποποίησης (banalization) που οδήγησε σε άλλες χώρες μεγάλους αριθμούς βαριά ψυχικά ασθενών στις φυλακές ή άστεγους στο δρόμο αντί σε θεραπευτικά ιδρύματα. Και σε αυτές τις περιπτώσεις τα ψυχιατρικά τους προβλήματα βαφτίστηκαν «κοινωνικά».

Κωνσταντίνος Ν Φουντουλάκης,

Αναπληρωτής Καθηγητής Ψυχιατρικής ΑΠΘ,

kfount@med.auth.gr[/spoiler]


Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

Argirios Argiriou:
07/10/2016




Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

Για την Ελλάδα, τουλάχιστον, τα στοιχεία δε νομίζω ότι είναι και τόσο αξιόπιστα. Λόγω του ότι η Ορθόδοξη εκκλησία δεν κάνει εξόδιο ακολουθία για τους αυτόχειρες πολλές αυτοκτονίες "περνούν'' στο ληξιαρχείο ως φυσιολογικοί θάνατοι.

Πλοήγηση

[0] Λίστα μηνυμάτων

[#] Επόμενη σελίδα