Άλλες κατηγορίες μηνυμάτων > Πολιτική και Κοινωνικά Θέματα

Η δραματική πραγματικότητα.

(1/5) > >>

Argirios Argiriou:
Καθημερινή, 04/01/2015.
του Στέφανου Μάνου.

Στις εκλογές το δίλημμα θα είναι μεταξύ του θυμού και του φόβου. Θυμού για την οικονομική πολιτική της Ν.Δ./ΠΑΣΟΚ και φόβου για την οικονομική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι φαντάζομαι προφανές ότι αλλιώς ψηφίζει ο καλά πληροφορημένος πολίτης από τον μη πληροφορημένο. Τον περασμένο Νοέμβριο αναρωτήθηκε ο κ. Παπαχελάς ποιος θα πει επιτέλους την αλήθεια στον κόσμο και ποιος θα πάρει την ευθύνη να εξηγήσει πόσα πρέπει να αλλάξουν για να γίνουμε κανονική χώρα.

Πρόσφατο άρθρο του καθηγητή του Πανεπιστημίου Πειραιώς κ. Θεοδωρόπουλου περιλάμβανε έναν διαφωτιστικό πίνακα για την πραγματικότητα που βιώνουμε. Το 2008, τελευταία χρονιά πριν από την κρίση, το σύνολο των απασχολουμένων στον παραγωγικό τομέα της οικονομίας ήταν 3,74 εκατ. Το 2013 είχαν περιοριστεί κατά 25,5% σε 2,78 εκατ. Οι απασχολούμενοι στον παραγωγικό τομέα είναι σημαντικοί διότι αυτοί συνεισφέρουν τους φόρους και τις εισφορές με τις οποίες πληρώνονται οι δημόσιοι υπάλληλοι και επιδοτούνται τα Ταμεία για να πληρωθούν οι συντάξεις (την περίοδο 2000-2014 τα Ταμεία επιδοτήθηκαν με 200 δισ.). Στην πενταετία της κρίσης ο αριθμός των μη παραγωγικών καταναλωτών που ζουν από τους φόρους και τις εισφορές (δημόσιοι υπάλληλοι και συνταξιούχοι) έμεινε ουσιαστικά στάσιμος. Μειώθηκε ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων αλλά αυξήθηκε γρήγορα ο αριθμός των συνταξιούχων. Το άθροισμα έμεινε περίπου σταθερό.

Η συνέχιση αυτής της πορείας είναι αδιαμφισβητήτως αδιέξοδη. Ολοένα λιγότεροι παραγωγικά απασχολούμενοι επωμίζονται τη δαπάνη για τους συνταξιούχους και τους δημοσίους υπαλλήλους. Επειδή όμως ο αριθμός των μη παραγωγικών καταναλωτών παρέμεινε σταθερός, η δαπάνη για κάθε έναν παραγωγικά απασχολούμενο μεγάλωσε. Με συνέπεια να μειώνεται συνεχώς ο αριθμός των παραγωγικά απασχολουμένων στο μέτρο που δεν αντέχουν την αυξανόμενη δαπάνη. Σπιράλ θανάτου. Αρμέγουμε την αγελάδα μέχρις ότου μας ψοφήσει. Δεν χωρά αμφιβολία ότι έτσι είναι. Τα επίσημα στοιχεία πέντε χρόνων αυτό δείχνουν.

Μελετήστε τον πίνακα και απαντήστε μόνοι σας στα ερωτήματα: Είναι πράξη ευθύνης η αύξηση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων; Η χορήγηση συντάξεων σε πενηντάρηδες ή και νεότερους; (Στα χρόνια της κρίσης προστέθηκαν 234.000 συνταξιούχοι του Δημοσίου με μέση ηλικία 56,7 χρόνια.)

Το 1999 το χρέος της κεντρικής κυβέρνησης ήταν 122 δισ. ευρώ. Σήμερα, παρά το PSI, είναι 322 δισ. Διακόσια δισ. παραπάνω. Στην ίδια δεκαπενταετία το κράτος επιχορήγησε τα ασφαλιστικά ταμεία με 200 δισ. Ολη η αύξηση του χρέους μπορεί να συνδεθεί με το ασφαλιστικό. Εδώ και αρκετά χρόνια έχω καταθέσει την, κατά τη γνώμη μου, ρηξικέλευθη πρόταση: Εθνική σύνταξη 700 ευρώ μηνιαίως σε όποιον έχει περάσει τα 67 με κατάργηση όλων των εισφορών για σύνταξη. Πρόσθετη σύνταξη με ατομικές συνταξιοδοτικές συμβάσεις. Η κατάργηση όλων των συνταξιοδοτικών εισφορών θα δημιουργήσει ένα τεράστιο αναπτυξιακό σοκ.

Λένε προεκλογικά μερικοί έξυπνοι: «Η λύση είναι να αυξηθεί η απασχόληση!». Σωστά, αλλά για να αυξηθεί, απαιτούνται επενδύσεις ή/και κάτι παρόμοιο με την κατάργηση των εισφορών. Για τις επενδύσεις χρειάζονται λεφτά. Τα λεφτά όμως πηγαίνουν σε εισφορές και φόρους για να πληρώνονται οι μη παραγωγικοί καταναλωτές. Δεν περισσεύουν για επενδύσεις.

Ο πίνακας τα λέει όλα. Για πέντε χρόνια οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. προτίμησαν να μη θίξουν το σπάταλο και αναποτελεσματικό κράτος και να μην αντιμετωπίσουν το ασφαλιστικό, με αποτέλεσμα να συντριβεί το παραγωγικό τμήμα της οικονομίας. Δεν υπάρχει καμιά ένδειξη ότι η Ν.Δ. θα αλλάξει πολιτική αν κερδίσει τις εκλογές. Ο ΣΥΡΙΖΑ υπόσχεται ότι, όχι μόνο δεν θα θίξει τους μη παραγωγικούς καταναλωτές, αλλά θα τους ενισχύσει. Προσλαμβάνοντας δημοσίους υπαλλήλους, αυξάνοντας μισθούς και συντάξεις, κατοχυρώνοντας πρόωρες συντάξεις. (Ολα αυτά έχουν δυστυχώς μια ακαταμάχητη πολιτική λογική: Οι μη παραγωγικοί καταναλωτές είναι περισσότεροι από τους παραγωγικά απασχολουμένους).

Είτε έτσι είτε αλλιώς, θα πέσουμε στα βράχια. Πιο γρήγορα πάντως με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Τι θα έπρεπε να γίνει; Οσοι ανήκουν στον παραγωγικό τομέα της οικονομίας, να δώσουν έκφραση στον δικαιολογημένο θυμό τους ενώνοντας τις δυνάμεις τους και να ζητήσουν:

1. Την άμεση κατάργηση κάθε περιττής κρατικής δαπάνης.

2. Την κατάργηση των χαριστικών πρόωρων συντάξεων.

3. Την κατάργηση όλων των υπέρ τρίτων φόρων που αφαιρούν πόρους που θα μπορούσαν να επενδυθούν (οι φόροι υπέρ τρίτων -συνολικά όσος ο ΕΝΦΙΑ- είναι στην πλειονότητά τους φόροι που ευνοούν τις συντάξεις προνομιούχων τάξεων).

4. Τη σε βάθος μελέτη του ασφαλιστικού (με προθεσμία 12 μηνών) στα χνάρια της πρότασής μου.

Είναι και πολλά άλλα που μπορούν να γίνουν γρήγορα από μια κυβέρνηση που έχει στόχο την ανάπτυξη και την παραγωγική απασχόληση. Από μια κυβέρνηση που θα βάλει σε δεύτερη προτεραιότητα τα συμφέροντα των «πελατών» της.

Σε όλη την ώς τώρα επιχειρηματολογία δεν μπήκε το ζήτημα της διαπραγμάτευσης για το ύψος του χρέους. Διότι σε σχέση με τη δραματική πραγματικότητα που απεικονίζει ο πίνακας, το χρέος και η βιωσιμότητά του είναι ζήτημα δευτερεύον. Αν αναστρέψουμε πορεία, θα αντιμετωπίσουμε και το χρέος. Η διαπραγμάτευση με τους πιστωτές, για την οποία ομιλούν συνεχώς η Ν.Δ. και ο ΣΥΡΙΖΑ, γίνεται για να μη θιγούν οι μη παραγωγικοί καταναλωτές. Οι πελάτες των κομμάτων. Να μη θιγούν οι μη παραγωγικοί καταναλωτές επιδιώκει η κυβέρνηση. Το ίδιο θέλει και η αντιπολίτευση, αν γίνει κυβέρνηση. Οι επιδιώξεις τους είναι ταυτόσημες. Με την κατάργηση του Μνημονίου, Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ εννοούν, στην πραγματικότητα, την εξαφάνιση του κινδύνου να θιγούν οι μη παραγωγικοί καταναλωτές (οι πελάτες τους). Αν δυσκολεύεστε να το πιστέψετε, κοιτάξτε ξανά με προσοχή τον πίνακα.

Μία διαπραγμάτευση απαιτείται. Με τον εαυτό μας. Για να αποδεχθούμε την πραγματικότητα και να ενεργήσουμε σύμφωνα με αυτή.

* Ο κ. Στέφανος Μάνος είναι πρώην υπουργός.

Τους πίνακες μπορεί να τους δει κανείς εδώ:
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

GirousisN:
Τα ίδια πράγματα έχουν διατυπωθεί στο φόρουμ πριν από 7 μήνες. Δεν χρειάζεται να μας τα υποδεικνύει ο κος Μάνος ,που μετά από δεκαετίες στην ενεργό πολιτική του ήρθε τώρα η επιφοίτηση για τη λύση στο αδιέξοδο που έχουμε περιέλθει.

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

pzogr:
Η πραγματικότητα είναι ότι ο συγκεκριμένος τα ίδια έλεγε πριν από δεκαετίες. Μπορεί να κάνει κάποια προσεγγιστική ερμηνεία των στοιχείων και ενδεχομένως να αδικεί κάποιους, όμως κατά μέσο όρο δίνει το νόημα. Τώρα γιατί δεν τα έκανε, μάλλον η απάντηση είναι γνωστή.

Argirios Argiriou:
8 Απριλίου 2015
του Σωτήρη Γεωργανά, Αναπληρωτή Καθηγητή Οικονομικών στο City University Λονδίνου.

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

Ορθοπαιδικός:
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος..... Ολοένα λιγότεροι παραγωγικά απασχολούμενοι επωμίζονται τη δαπάνη για τους συνταξιούχους και τους δημοσίους υπαλλήλους.....
--- Τέλος παράθεσης ---
  Σχετικό άρθρο στο Capital με πολλά ακολουθούντα σχόλια: Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος  Του Δημήτρη Κατσαγάνη
   Περισσότερες είναι οι κύριες και επικουρικές συντάξεις του ΙΚΑ σε σχέση με τους ασφαλισμένους του εν λόγω ταμείου οι οποίοι με τις ασφαλιστικές εισφορές τους τις πληρώνουν.
    Συγκεκριμένα, σύμφωνα με τα στοιχεία του πληροφοριακού συστήματος «Ήλιος», τον Ιανουάριο του 2015 δόθηκαν 1.851.424 συντάξεις, ενώ σύμφωνα με τα στοιχεία του ΙΚΑ για τον Αύγουστο του 2014 (δηλ. ένα εξόχως καλό μήνα για την απασχόληση στην Ελλάδα), οι ασφαλισμένοι του εν λόγω ταμείου ανέρχονταν σε 1.785.741. Συνεπώς οι ασφαλισμένοι του ΙΚΑ είναι κατά 65.683 λιγότεροι από τις συντάξεις τις οποίες πληρώνουν, με τη συνδρομή βεβαίως του κρατικού προϋπολογισμού.
   Πιο αναλυτικά:
 - Οι συντάξεις του ΙΚΑ αναλύονται σε 1.211.810 κύριες συντάξεις και σε 639.614 επικουρικές συντάξεις που αποδίδονται από το ΕΤΕΑ – ΕΤΕΑΜ.
 - Οι ασφαλισμένοι του ΙΚΑ αναλύονται σε 1.751.871 ασφαλισμένους που εργάζονται σε κοινές επιχειρήσεις και 33.870 σε οικοδομοτεχνικά έργα.
 
   Το γεγονός ότι οι συντάξεις που αποδίδει το ΙΚΑ και το ΕΤΕΑ – ΕΤΕΑΜ ξεπερνούν κατά 3,6% το πλήθος των ασφαλισμένων των δύο παραπάνω ασφαλιστικών οφείλεται στο ότι κατά την περίοδο 2009- 12 υπήρξε καθίζηση των ασφαλισμένων και την ταυτόχρονη εκτίναξη των αιτήσεων για σύνταξη.
   Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΙΚΑ, κατά την τετραετία 2009-2012, έπαψαν να είναι ασφαλισμένοι… 473.447 μισθωτοί! Από τους 1.908.308 που ήταν ασφαλισμένοι την 31η Δεκεμβρίου του 2008 έπεσαν στους 1.434.855 την 31η Δεκεμβρίου του 2012.
   Με άλλα λόγια οι ασφαλισμένοι του ΙΚΑ μειώθηκαν κατά 25% μέσα σε τέσσερα χρόνια. Την ίδια ακριβώς περίοδο τελείως αντίθετη πορεία έπαιρναν οι αιτήσεις για συνταξιοδότηση έφτασαν σωρευτικά τις… 589.729.
   Η εικόνα τόσο του πλήθους των ασφαλισμένων, όσοι και των αιτήσεων για συνταξιοδότηση έχει αρχίσει να αντιστρέφεται ήδη από το 2013, χωρίς όμως σε καμία περίπτωση να μπορεί να ακόμα να στηρίξει τη βιωσιμότητα του Ταμείου.
    Έτσι το 2013 αυξήθηκαν κατά 186.732 οι ασφαλισμένοι μετά από μία τετραετή συνεχόμενη μείωση, ενώ μειώθηκε στις 109.621 ο ετήσιος αριθμός αιτήσεων προς συνταξιοδότηση ενώ την περίοδο 2009 -2012 δεν είχε πέσει κάτω από τις 131.269.
   Σημαντικότερος «εχθρός» πλέον του ΙΚΑ, εκτός από το να ικανοποιήσει τις 161.000 εκκρεμείς αιτήσεις συντάξεων –πολλές εκ των οποίων αφορούν ακόμα και το 2013- είναι το είδος των συμβάσεων απασχόλησης τις οποίες υπογράφουν οι νέοι ασφαλισμένοι.
   Στο διάστημα 2013-2014 έχουν εκτιναχθεί κατά 33% οι συμβάσεις μερικής απασχόλησης, την ίδια στιγμή που οι συμβάσεις πλήρους απασχόλησης έχουν αυξηθεί μόλις κατά 11%.
   Ωστόσο, οι μερικώς απασχολούμενοι έχουν την ίδια ασφαλιστική κάλυψη και σχεδόν την ίδια συνταξιοδοτική αντιμετώπιση με τους πλήρως απασχολούμενους, αν και πληρώνουν κάτω από το 50% των ασφαλιστικών εισφορών που πληρώνουν οι πλήρως απασχολούμενοι. Αυτό δημιουργεί μία σημαντική πλέον «τρύπα» στο ΙΚΑ, μιας και πρέπει να πληρώνει στο 25% των ασφαλισμένων του παροχές πλήρους ιατρο – φαρμακευτική περίθαλψη την ίδια στιγμή που το ταμείο εισπράττει εισφορές μερικής απασχόλησης.

Πλοήγηση

[0] Λίστα μηνυμάτων

[#] Επόμενη σελίδα