Καλώς ήρθατε στην διαδικτυακή μας κοινότητα.
Εδώ μπορείτε να συζητήσετε και να ενημερωθείτε για θέματα που αφορούν την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας.
Για να συμμετέχετε και να μπορείτε να κατεβάσετε αρχεία και εικόνες που βρίσκονται στα μηνύματα πρέπει να εγγραφείτε.
Η εγγραφή είναι δωρεάν και θα σας αποσταλεί άμεσα ένα e-mail για την ενεργοποίηση της εγγραφής σας.
Εάν δεν το λάβετε σε λίγα λεπτά ελέγξετε το φάκελο ομαδικής αλληλογραφίας ή το φάκελο SPAM ή το φάκελο ανεπιθύμητης αλληλογραφίας καθώς μπορεί να βρεθεί εκεί από λάθος του λογισμικού ηλεκτρονικού ταχυδρομείου.
Εάν έχετε ξεχάσει τον κωδικό σας, μπορείτε να ζητήσετε να σας ξανασταλεί από εδώ.
28 Μαρτίου 2024, 18:51:25

Αποστολέας Θέμα: Σχετικά με τους Οριακούς ασθενείς ( Οριακή Διαταραχή Προσωπικότητας/Borderline )  (Αναγνώστηκε 7441 φορές)

0 μέλη και 1 επισκέπτης διαβάζουν αυτό το θέμα.

12 Ιανουαρίου 2016, 00:16:31
Αναγνώστηκε 7441 φορές
Αποσυνδεδεμένος

Argirios Argiriou

Moderator
09/01/2016
του Αντώνη Ανδρουλιδάκη.


Ο άνθρωπος που σκεφτόταν «μην τυχόν»

O αναπληρωτής καθηγητής Ψυχιατρικής του Πανεπιστημίου Αθηνών Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος, καταθέτει τη δραματική εμπειρία του, η οποία «περνάει στα ψιλά». «Άρχισα να παρατηρώ, λέει, ότι αυξάνονταν ραγδαία οι περιπτώσεις ασθενών οι οποίοι δεν εντάσσονταν σε καμία από τις «παραδοσιακές» κατηγορίες ασθενών. Δεν είναι καταθλιπτικοί, δεν είναι νευρωτικοί, δεν είναι σχιζοφρενείς».

Ο Βαλσαματζής μιλά, ήδη από το 2009, για τους «οριακούς», μία σχετικά νέα ομάδα ασθενών, οι οποίοι χαρακτηρίζονται από έντονη αστάθεια στις διαπροσωπικές τους σχέσεις, στη συμπεριφορά τους, στα συναισθήματά τους, στην εικόνα που έχουν για τον εαυτό τους. Αυτή εκφράζεται συνήθως με έντονες εκδηλώσεις θυμού -προς τους άλλους ή προς τον εαυτό τους. «Οδηγούνται εύκολα σε αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές, όπως χρήση ουσιών ή αλκοόλ, αυτοτραυματισμούς ή ακόμα και στην αυτοκτονία, στην προσπάθειά τους να επιλύσουν το πρόβλημα που τους βασανίζει. Όπως η Χριστίνα, που πληγώνοντας τον εαυτό της, κάθε φορά που τσακωνόταν με τον πατέρα της, μετατόπιζε την εστία του πόνου της», εξηγεί.

«Η διαταραχή είναι εξαιρετικά κοινή, καθώς οι οριακοί ασθενείς αντιστοιχούν στο 20-30% των περιστατικών που φθάνουν στα εξωτερικά ψυχιατρικά ιατρεία. Οι περισσότεροι γιατροί δεν μπορούν ακόμα να «αναγνωρίσουν» αυτά τα περιστατικά -τα κατατάσσουν απλώς στους καταθλιπτικούς ή τους αυτοκτονικούς. Άλλος επιβαρυντικός παράγοντας είναι ότι αποτελούν εξαιρετικά δύσκολες περιπτώσεις ασθενών, αφού δεν συνεργάζονται εύκολα. Και αυτό δεν το αντέχουν ούτε οι γιατροί».

Και σήμερα; Τί γίνεται άραγε σήμερα; Πόσο έχουν αυξηθεί τα συγκεκριμένα περιστατικά; Κι ακόμη, τι γίνεται με τα περιστατικά που δεν τολμούν να φτάσουν ποτέ  στα εξωτερικά ιατρεία ή να χτυπήσουν την πόρτα ενός «ειδικού», αγνοώντας τόσο οι ίδιοι, όσο και ο περίγυρος τους, τη σοβαρότητα της κατάστασης τους. Ποιος είναι σήμερα ο επιπολασμός της διαταραχής αυτής στην ελληνική κοινωνία, μετά από μια μνημονιακή εξαετία;

Κανείς δεν ξέρει, κανείς δεν απαντά, κανείς δεν ασχολείται. Η προσωπική μου εμπειρία είναι πολύ δραματικότερη αυτών των διαπιστώσεων του καθ. Βαλσαματζή, καθώς η βασική αιτία εγκαθίδρυσης της οριακότητας συναρτάται, από όλες σχεδόν τις «σχολές» της ψυχολογίας, με το ανεκπλήρωτο της ανάγκης Ασφάλειας στην πολύ πρώϊμη παιδική ηλικία. Η απώλεια των γονιών, οι τραυματικοί αποχωρισμοί, μια συγκρουσιακή σχέση με τη μητέρα και ένας απών πατέρας, είναι το καλύτερο θερμοκήπιο για την «παγίδευση» του ατόμου στην Οριακή Διαταραχή. Και όλοι ξέρουμε πολύ καλά, από τη βιωμένη εμπειρία μας, τι συνέβη στη μεταπολιτευτική οικογένεια, αλλά και πόσο οι συνθήκες αυτές έχουν εκτροχιαστεί στην τελευταία περίοδο, αναπαράγοντας ένα τραγικό σπιράλ Οριακότητας, που θα βυθίζει όλο και πιο πολύ και τις επόμενες γενιές στη δίνη ενός αβάσταχτου εσωτερικού κενού.

Η άγνοια που επιθυμεί να εξωραϊσει το πρόβλημα, παρουσιάζοντας το ως μια «παραξενιά» ή ως μια χαρακτηρολογική ιδιομορφία, οι μονωμένες και εκλογικευμένες διαπροσωπικές σχέσεις, τα νεοελληνικά ταμπού σε σχέση με την ψυχική υγεία, είναι μερικοί από τους παράγοντες που δεν επιτρέπουν την «αποκάλυψη» και διαιωνίζουν το πρόβλημα.

Αλλά δεν μπορούμε άλλο να αποκρύπτουμε, ακόμη και από τον ίδιο μας τον εαυτό, τουλάχιστον τα βασικά κριτήρια που θα πρέπει να μας υποψιάσουν ότι δεν πρόκειται απλά για κάποια ιδιαιτερότητα του χαρακτήρα μας, αλλά για μια σοβαρή εσωτερική σύγκρουση, την οποία δεν ελέγχουμε.

Έτσι, θα μπορούσε κανείς μεταξύ των κριτηρίων, προειδοποιητικών «σινιάλων», να συμπεριλάβει:

α)τον διαρκή φόβο -ακόμη και της αντιληπτής- εγκατάλειψης και τον επώδυνο τρόπο με τον οποίο το άτομο προσπαθεί να την αποφύγει (εγκαταλείποντας πρώτο, μην τυχόν και εγκαταληφθεί),  γεγονός που οδηγεί σχεδόν πάντα σε επαναλαμβανόμενα μοτίβα εξαιρετικά ασταθών διαπροσωπικών σχέσεων. Και όλο αυτό μπορεί να διαμορφώνει μια εντελώς στρεβλή εικόνα για τον ίδιο τον εαυτό του ατόμου, που είναι «κακό» και «του αξίζει να τιμωρηθεί». Ο σεναριακός τρόπος σκέψης, που θυμίζει το γνωστό ανέκδοτο «αι….κι εσύ κι ο  γρίλος σου» είναι επίσης εντελώς χαρακτηριστικός, καθώς ένα μόνιμο «μην τυχόν», κινηματογραφεί την πραγματικότητα πριν καν αυτή βιωθεί ως εμπειρία.  

β)την παρορμητικότητα που μπορεί να εκδηλώνεται σε διάφορους τομείς της ζωής, όπως η επικίνδυνη οδήγηση, η χρήση ουσιών, η κατάχρηση του αλκοόλ, ο εθισμός στα τυχερά παιχνίδια, η σπατάλη χρημάτων, οι κρίσεις βουλιμίας, το σεξ χωρίς προφυλάξεις κ.λπ. Αυτή η παρορμητικότητα, μπορεί να φτάσει και μέχρι την αυτοκτονική συμπεριφορά.
 
γ) τις ιδιαίτερα ασταθείς σχέσεις, καθώς το άτομο μπορεί να εξιδανικεύει εύκολα κάποιον και το ίδιο εύκολα να τον υποτιμά στη συνέχεια.
 
δ) τις διακυμάνσεις των συναισθημάτων, καθώς ένας φαύλος κύκλος άγχους-λύπης-θυμού, ο πανικός, η οργή και η απόγνωση, εναλλάσσονται με διαστήματα καλής διάθεσης.

Πολύ περισσότερα σχετικά μπορεί να βρει κανείς αναζητώντας το λήμμα «Οριακή Διαταραχή Προσωπικότητας» ή «BorderlinePersonalityDisorder-BPD».

Αλλά πέρα απ’ όλα, σε μια κοινωνία που «νοσεί» σε όλα τα επίπεδα, είναι εξαιρετικά χρήσιμος ο ρόλος των γονιών σε σχέση με τα παιδιά τους, τόσο στο να αποτρέψουν την αναπαραγωγή του Οριακού μοντέλου, όσο και στο να το εντοπίσουν όσο γίνεται πιο έγκαιρα. Άλλο τόσο, είναι κρίσιμος ο ρόλος των συντρόφων, των φίλων αλλά και του στενού περιβάλλοντος, στο να κατορθώσει να «δει» το πρόβλημα, αποφεύγοντας να το κρύψει κάτω απ’ το χαλί της δύσκολης, έτσι ή αλλιώς, καθημερινότητας.

Μα πάνω απ’ όλα είναι πολύ σπουδαίο, και σίγουρα απαιτεί μεγάλη γενναιότητα και αυτογνωσία, να τολμήσει να αναγνωρίσει κανείς στον ίδιο του τον εαυτό τα πιθανά οριακά του χαρακτηριστικά και να ξεκινήσει το «μεγάλο ταξίδι της αναγέννησης» που του αξίζει.

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος
« Τελευταία τροποποίηση: 12 Ιανουαρίου 2016, 00:29:31 από Argirios Argiriou »
Before ordering a test decide what you will do if it is (1) positive, or (2) negative. If both answers are the same, don't do the test. Archie Cochrane.

14 Ιανουαρίου 2016, 10:38:31
Απάντηση #1
Αποσυνδεδεμένος

saklas


Οι οριακές διαταραχές δεν είναι κάτι καινούργιο στην ψυχιατρική. Ούτε βέβαια έχουν κάποια ιδιαίτερη σχέση με τη μνημονιακή εξαετία, τουλάχιστον όχι περισσότερη από άλλα ψυχιατρικά προβλήματα. Αλλά είναι πράγματι, οι περισσότερες από αυτές, δύσκολες και στη διάγνωση και στη θεραπεία. Ορθώς πάντως επισημαίνεται ότι καθώς ανήκουν σε μια γκρίζα ζώνη ανάμεσα σε αυτό που παλαιότερα αποκαλούσαμε "νεύρωση" και στις ψυχωσικές διαταραχές, ο ασθενής δύσκολα αναζητά ιατρική συνδρομή και ακόμα δυσκολότερα αποδέχεται θεραπευτική παρέμβαση, ιδιαίτερα φαρμακευτική.

Φοβάμαι ότι ένα από τα, πραγματικά, προβλήματα της οικονομικής κρίσης, που θα μας απασχολεί κι όταν (και αν) αυτή κάποτε τελειώσει, είναι ότι ο "ασθενής" (ή ο εν δυνάμει ασθενής), έχοντας δυσκολία πρόσβασης σε υπηρεσίες υγείας, είτε λόγω δικής του οικονομικής δυσπραγίας, είτε λόγω περιορισμού διαθεσιμότητας των δημόσιων δομών, λόγω της γενικότερης οικονομικής δυσπραγίας, έχει πλέον αναπτύξει μια νοοτροπία όπου η καταφυγή σε υπεύθυνη ιατρική συμβουλή θεωρείται πλέον πολυτέλεια και λύση εσχάτου ανάγκης.

Δεν ξέρω, προσωπικά έχω περάσει όλη μου την επαγγελματική ζωή στο πανεπιστήμιο και το νοσοκομείο και, ούτως ή άλλως εμείς οι ψυχίατροι είμαστε "στον κόσμο μας" συχνά, αλλά έχει τύχει τον τελευταίο καιρό να παραστώ μάρτυρας σε περιστατικά που δεν ξέρω αν πρέπει να κλάψω ή να γελάσω.

Χθες, σε φαρμακείο, μπαίνει ένας κύριος παραπονούμενος για πυρετό, πόνο στο λαιμό και ενοχλήσεις στο στομάχι. Και η δεσποινίς η οποία ήταν πίσω από τον πάγκο σπεύδει να κάνει διάγνωση εντός κλάσματος του δευτερολέπτου και, φυσικά, να δώσει και αγωγή: Depon Max και Ponstan σε εναλλαγή για τον πυρετό, κλαριθρομυκίνη ("για να το πιάσουμε το μικρόβιο στην αρχή") και Lumaren (άσχετο, χρησιμοποιούμε ρανιτιδίνη για γαστροπροστασία; Είχα την αίσθηση ότι δίνουμε μόνο πραζόλες).

Γιατί εξεπλάγην; Γιατί η εν λόγω δεσποινίς δεν ήταν όχι απλώς φαρμακοποιός, αλλά ούτε βοηθός φαρμακοποιού. Ήταν η κόρη της φαρμακοποιού, απόφοιτος οικονομικής σχολής, η οποία βοηθά τη μητέρα της στο φαρμακείο τα τελευταία χρόνια, ούσα άνεργος!

Να σας πω για περιστατικό προημερών, όπου έρχεται κύριος 50 ετών περίπου να ανανεώσει τη συνταγή για αντικαταθλιπτικά της συζύγου του και με φωνάζει ο ειδικευόμενος γιατί παρατηρεί ότι ο μη ασθενής έχει δύσπνοια, διαφόρεση και είναι στα πρόθυρα της λιποθυμίας; Και πάω και βρίσκω έναν άνθρωπο με κορεσμό οξυγόνου 84%, υπόταση και ακροαστικά που θα έκαναν να ζηλέψει και συμφωνική ορχήστρα; Πάλι καλά που είχαμε οξύμετρο και στηθοσκόπιο, αν και μάλλον θα έπρεπε να αφήσω τον ειδικευόμενο να τον ακροαστεί, είχα καμιά 20αριά χρόνια να κάνω κάτι τέτοιο (καλοί είμαστε κι εμείς). Και στην διστακτική παρατήρησή μου ότι μάλλον έχει πνευμονία και θα έπρεπε να πάει στο γιατρό του, έλαβα την απάντηση "ένα κρύωμα είναι, πως κάνετε έτσι".

Και εδώ έχουμε κι άλλα θέματα. Οπως αναγκάστηκα, κακώς ίσως, να μπω σε ξένα χωράφια και να του γράψω αντιβίωση, έχουμε τα τελευταία χρόνια αυξημένο αριθμό ψυχιατρικών περιστατικών που φτάνουν στα εξωτερικά ιατρεία ευρισκόμενοι ήδη σε αγωγή από κάποιον συνάδελφο γενικό ή παθολόγο. Προσωπικά έχω δει καμιά δεκαριά περιπτώσεις τα τελευταία χρόνια, όπου σε διπολικούς ασθενείς (μανιοκαταθλιπτικούς) είχε χορηγηθεί μονοθεραπεία με αντικαταθλιπτικό. Και πολλές άλλες περιπτώσεις όπου ακόμα κι όταν η επιλογή σκευάσματος που είχε γίνει από τον συνάδελφο της άλλης ειδικότητας ήταν αποδεκτή, η δοσολογία ήταν χαμηλή ή απαιτούνταν πολύ πιο επιθετική αντιμετώπιση.

Επίσης άσχετη ερώτηση: δυστυχώς δεν προλαβαίνω να παρακολουθήσω τη βιβλιογραφία και τα guidelines στη Γενική Ιατρική αλλά υπάρχει κάποιος λόγος για την προτίμηση που δείχνετε στο Zoloft και το Lexotanil;

Από αλλού ξεκίνησα και αλλού κατέληξα. Θεωρήστε το ως ψυχοθεραπευτική εκτόνωση, μαζί με τις ευχαριστίες μου για την ανοχή σας.

14 Ιανουαρίου 2016, 13:35:41
Απάντηση #2
Αποσυνδεδεμένος

md


Το zoloft- ακι ειναι φθηνο,το αγοραζει ο ασθενης και μονος του,το δε Lexotanil το ''δανειζεται'' απο μαμα,αδερφη,θεια,γιαγια,γειτονισσα.....

 

Σχετικά θέματα

  Τίτλος / Ξεκίνησε από Απαντήσεις Τελευταίο μήνυμα
0 Απαντήσεις
7211 Εμφανίσεις
Τελευταίο μήνυμα 16 Οκτωβρίου 2008, 00:20:18
από Argirios Argiriou
0 Απαντήσεις
4867 Εμφανίσεις
Τελευταίο μήνυμα 19 Νοεμβρίου 2009, 14:47:09
από Αγωνιστική Παρέμβαση
29 Απαντήσεις
111566 Εμφανίσεις
Τελευταίο μήνυμα 27 Σεπτεμβρίου 2022, 12:55:07
από glabu
19 Απαντήσεις
11466 Εμφανίσεις
Τελευταίο μήνυμα 13 Ιανουαρίου 2014, 23:04:13
από pzogr
14 Απαντήσεις
13314 Εμφανίσεις
Τελευταίο μήνυμα 28 Αυγούστου 2014, 19:57:46
από Denominator