Άλλες κατηγορίες μηνυμάτων > Πολιτική και Κοινωνικά Θέματα

Τί ήταν η Μακεδονία πριν 150 χρόνια....

(1/3) > >>

Δ. Κουναλάκης:
Αν νομίζετε ότι στην παρακάτω εικόνα βλέπετε τον αλυτρωτισμό των "Βόρειων Μακεδόνων", χάσατε. Φαντάζομαι επίσης ότι δεν αναγνωρίζετε την Νότια Βουλγαρία που φτάνει μέχρι τα πόδια της Χαλκιδικής. Ο χάρτης αυτός είναι η πηγή του Μακεδονικού και ξεκινάει πάνω από 150 χρόνια πριν.

Το ξανθό γένος των Ρώσων, ως αντάλλαγμα για την Ελληνική Μεγάλη Ιδέα, ζητάει την πρόσβαση στο Αιγαίο και τον έλεγχο της Κωνσταντινούπολης. Όμως μετά την ήττα της Ρωσίας στο πόλεμο της Κριμαίας και την "προσχώρηση" του νεοσύστατου Ελληνικού Κράτους στις Μεγάλες Δυνάμεις, η μόνη ελπίδα της Ρωσίας είναι οι Βούλγαροι. Με όχημα Ρώσους και Βούλγαρους κληρικούς ξεκινούν μια προσπάθεια και ο Ρώσος πρέσβης στην Κωνσταντινούπολη Νικολάι Ιγνατιέφ κατορθώνει να ιδρυθεί με οθωμανικό Φιρμάνι η Βουλγαρική Εξαρχία ως αυτόνομη ορθοδοξη εκκλησία. Για το Οικουμενικό Πατριαρχείο η κίνηση αυτή αποτελεί πραξικόπημα. Και αρχίζει ο πόλεμος εντός της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Οι Βούλγαροι με την χρηματοδότηση της Ρωσίας ξεκινούν "επιδρομές" για να αναγκάσουν χωριά και εκκλησίες να προσχωρήσουν στην Βουλγαρική Εξαρχία και να φτιάξουν βουλγάρικες εκκλησίες.

Στα σημερινά Μακεδονικά εδάφη, οι Βούλγαροι δεν μπόρεσαν να μαζέψουν αρκετό πληθυσμό για να ιδρύσουν επισκοπές και είχαν απλά τοπικούς παρατηρητές τους Βικάριους. Η όλη κατάσταση δημιουργεί μια αμυντική αντίδραση από τους κληρικούς του Οικουμενικού Πατριαρχείου που αρχίζουν να υποστηρίζονται πλέον και οικονομικά από ευκατάστατους Έλληνες. Και εντείνει τη δράση του κρυφού σχολειού που διαμορφώνει (ελληνικές) συνειδήσεις....

Στον Ρωσο-Τουρκικό πόλεμο του 1877-78 νικούν οι Ρώσοι. Στην Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου (1878), έχουμε την ανακήρυξη της Μεγάλης Βουλγαρίας που περιλαμβάνει Θράκη-Μακεδονία. Οι Ρώσοι εξασφαλίζουν έξοδο στο Αιγαίο και ο Ρώσος πρέσβης στην Κωνσταντινούπολη δηλώνει: «Αν οι Έλληνες θέλουν την Κωνσταντινούπολη, ας έλθουν τώρα κολυμπώντας.» Τα σημερινά εδάφη της ελληνικής Μακεδονίας ονομάστηκαν Νότια Βουλγαρία. Τρεις μήνες μετά, στο συνέδριο των τότε G6 η συνθήκη του Βερολίνου, διασπά την Μεγάλη Βουλγαρία σε τρία μέρη (Βουλγαρία, Ρωμυλία, σημερινά ελληνικα εδάφη Μακεδονίας-Θράκης), τα δύο πρώτα αυτόνομα υπό την εποπτεία του Σουλτάνου. Μαζί αρχίζει άτυπα η δημιουργία των πρωτων "ανεξάρτητων κρατιδίων" της Σερβίας, του Μαυροβουνίου, της Ρουμανίας, μαζί με την Βουλγαρία. Εμείς πήραμε την Θεσσαλία, οι Βρετανοί την Κύπρο. Όπως βλέπετε το μετέπειτα κομμουνιστικό ανατολικό μπλοκ δεν ήταν στην τύχη.... Όμως οι Βούλγαροι, σχεδόν καθαρίζουν το ελληνικό στοιχείο της Ρωμυλίας και την προσαρτούν.

Αρχίζει ένας άγριος πόλεμος στα σημερινά ελληνικά εδάφη με τους Βουλγαρους και τους Ελληνες κληρικούς και οι Βούλγαροι δεν ησυχάζουν. Η βουλγάρικη επανάσταση του Ίλιντεν (που εορτάζεται μέχρι σήμερα από Βούλγαρους και ΦΥΡΟΜ) κινείται εναντίον Οθωμανών και Πατριαρχικών Ελλήνων. Δεν είναι σπάνιο να βλέπεις και εκτός των βουλγάρων, και έλληνες ως ξαδέρφια να είναι σε αντίπαλα στρατόπεδα, γιατί ο ένας είναι στους σχισματικούς του Βουλγάρικου Εξαρχείου και ο άλλος Ορθόδοξος του πατριαρχείου.

Δ. Κουναλάκης:
O Στρατής Μυριβήλης στο βιβλίο του “ Η ζωή εν τάφω” μιλάει για τους κατοίκους των περιχώρων του Μοναστηριού:
“Είναι μία βδομάδα τώρα που η ζωή μου κυλά μέσα σε τούτο το σπίτι της ειρήνης ήμερα, σα μια κορδέλλα νερό ανάμεσα στη χλόη. Νιώθω μέρα με τη μέρα πιο δυνατή τη σώψυχη ανάγκη να συναγροικηθώ όσο είναι βολετό με την πρωτόγονη ψυχή των ανθρώπων που με φιλοξενούν. Αυτό μ’ έκανε απ’ την πρώτη κιόλας μέρα να βαλθώ πεισμωμένα να μπω μες στο νόημα του γλωσσικού των ιδιώματος. Έκανα ένα γλωσσάριο που το πλουτίζω, το συμπληρώνω και το τελειοποιώ μέρα με τη μέρα. Μιλάνε μια γλώσσα που ‘ναι παρακλάδι σλαβικό με μπόλικα τούρκικα και ρωμέικα στοιχεία. Η αντρίκια της φτογγολογία μου δίνει ένα τονωτικό συναίστημα. Τα φωνήεντά της είναι σπάνια. Η μαλακιά γλυκάδα τους πνίγεται μέσα σ’ ένα κατρακύλισμα από φωνές αδρές και σκληρές. Σα μιλάνε, ακούς να δρομίζουν τον κατήφορο βότσαλα και χαλίκια στρογγυλεμένα μες στ’ ορμητικό ρέμα του Δραγόρα. Μερικές λέξεις έχουν την παρθένα παραστατικότητα των πρωτογέννητων γλωσσών, που δεν ήταν παρά ηχητική μίμηση των κρότων και των θορύβων της ζωντανής ζωής. Για να πουν πως το πουλί “πέταξε” λένε “πρρλιτς”. Σε καμμιά γλώσσα δεν άκουσα τόσο αληθινό το πέταγμα ενός πουλιού.[…]
Τούτοι εδώ οι χωριάτες μιλάνε μια γλώσσα που την καταλαβαίνουν κι οι Σέρβοι κι οι Βουργάροι. Τους πρώτους τους μισούν γιατί τους πιλατεύουν και τους μεταχειρίζουνται για Βουργάρους. Και τους Βουργάρους τους μισούν γιατί πήραν τα παιδιά τους στον πόλεμο. Εμάς τους Ρωμιούς μας δέχουνται με κάποια συμπαθητικιά περιέργεια, μόνο και μόνο γιατί είμαστε οι γνήσιοι υποταχτικοί του Πατρίκ, δηλαδή του Οικουμενικού Πατριάρχη. Η ιδέα του Πατριαρχείου απλώνεται ακόμα, τυλιγμένη μέσα σε μια μυστικοπάθεια πολύ παράξενη, πάνου σε τούτον τον απλοϊκό χριστιανικό κόσμο. Ύστερα είναι και οι τάφοι των προεστών και των παπάδων τους που ‘ναι σκαλισμένοι με τα ιερά και μυστηριώδικα ελληνικά γράμματα. Τα ίδια γράμματα είναι γραμμένα πάνου στα παλιά σκεβρωμένα κονίσματά τους, γύρω απ’ τ’ άγρια ασκητικά κεφάλια των αγίων του Βυζαντίου και μέσα στα κιτρινισμένα Βαγγέλια. Μολαταύτα δε θέλουν να ‘ναι μήτε Μπουλγκάρ μήτε Σρρπ ( = Σέρβοι) μήτε Γκρρτς ( = Έλληνες). Μονάχα Μακεντών ορτοντόξ”.

Ποια είναι αυτή η γλώσσα; Είναι η "Μακεδονική"; Επίσημα, είναι η Διάλεκτος Πριλάπου - Μοναστηρίου, που μπορεί να την ακούσουμε και στην Φλώρινα. Οι Σκοπιανοί την θεωρούν ιδίωμα της "Μακεδονικης γλώσσας" και οι Βούλγαροι την θεωρούν ιδίωμα της Βουλγαρικής γλώσσας. Η γλώσσα που μιλούν οι Σκοπιανοί είναι προϊόν των τελευταίων 70 χρόνων και είναι αμοιβαία κατανοητή με την Βουλγαρική.

Σίγουρα όμως αυτή η διάλεκτος δεν είναι η μοναδική. Η Πηνελόπη Δέλτα στο βιβλίο της στα Μυστικά του Βάλτου γράφει:
“Ήταν ένα κράμα όλων των βαλκανικών εθνικοτήτων τότε η Μακεδονία. Έλληνες, Βούλγαροι, Ρουμάνοι, Σέρβοι, Αλβανοί, Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι, ζούσαν φύρδην-μίγδην κάτω από τον βαρύ ζυγό των Τούρκων. Η γλώσσα τους ήταν η ίδια, μακεδονίτικη, ένα κράμα και αυτή από σλαβικά και ελληνικά, ανακατωμένα με λέξεις τούρκικες.

Όπως και στα Βυζαντινά χρόνια, οι πληθυσμοί ήταν ανακατωμένοι τόσο, που δύσκολα χώριζες Έλληνα από Βούλγαρο – τις δύο φυλές που κυριαρχούσαν. Εθνική συνείδηση είχαν την μακεδονική μονάχα. Όταν όμως οι Βούλγαροι κήρυξαν την εκκλησιαστική τους ανεξαρτησία, και αναγνωρίστηκε στην Κωνσταντινούπολη αρχηγός της βουλγάρικης εκκλησίας ο Έξαρχος αντί του Πατριάρχη, και όταν η σύνοδος του 1872 κήρυξε σχισματικούς τους Βούλγαρους, χωρίστηκε η Μακεδονία σε Πατριαρχικούς Έλληνες κι Εξαρχικούς Βούλγαρους, χωρίστηκαν και οι συντοπίτες, οι συγχωρίτες – ακόμα και οι οικογένειες.”

Δ. Κουναλάκης:
Η Βουλγαρία ήξερε ότι δεν θα κατάφερνε να προσαρτήσει τα Μακεδονικά εδάφη. Οι βούλγαροι ήταν μειοψηφία στο πληθυσμό. Ο πληθυσμός ήταν ένα μεγάλο μίγμα από δεκάδες εθνότητες. Ένα χωνευτήρι λαών, από το Βυζάντιο μέχρι το τέλος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Έτσι, ο αρχικός σχεδιασμός ήταν η αυτοδύναμη και ανεξάρτητη Μακεδονία μέσα από Βουλγάρικη Ορθόδοξη Εκκλησία. Σύμμαχος της ήταν και η ιστορία: Επί Βυζαντίου, η Αρχιεπισκοπή της Αχρίδας έπιανε από το Δούναβη μέχρι το Αιγαίο από την Μαύρη Θάλασσα μέχρι την Αδριατική. Ήξερε ότι όπως και την Ρωμυλία, εάν ανεξαρτητοποιούνταν, αργά ή γρήγορα θα την προσαρτούσε.
Χρειαζόταν μια γλώσσα και ένα έθνος.

Ο Γεώργιος (ή Γκόνος) Γιώτας γεννήθηκε το 1880 σε ενα οικισμό στα Γιαννιτσά. Από το 1900 είναι στο Εσωτερικό Μακεδονικό-Ανδριανοπολίτικό επαναστατικό κομιτάτο, και μάχεται για την ανεξαρτησία της Μακεδονίας εναντίον των Οθωμανών. Όταν όμως αυτή η βουλγαρική οργάνωση διοργάνωσε το δημόσιο λιθοβολισμό του Μητροπολίτη Εδέσσης Στέφανου, στις αρχές του 1904, αυτός αποχωρεί και οργανώνει τον Μακεδονικό αγώνα έναντι των Βουλγάρων κομιτατζίδων. Γίνεται το δεξί χερι του Καπετάν Άγρα, γυρνάει ολόκληρα χωριά από την Βουλγαρική εξαρχία στο Οικουμενικό Πατριαρχείο. Την ίδια στιγμή, ο πρώτος του ξάδελφος ο Αποστόλ Πέτκωφ, είναι κομιτατζής και τιμάται ως ήρωας στη Βουλγαρία και στα Σκόπια, ως ο ήλιος των Γιαννιτσών. Είναι η εποχή που η θρησκεία καθορίζει τι είσαι. Μετά την αποτυχία της εξέγερσης του Ίλιντεν πολλοί βρήκαν προσωρινό καταφύγιο στην Βουλγαρία. Είδαν τι "ανεξάρτητη Μακεδονία" ετοίμαζαν οι Βούλγαροι και επέστρεψαν πίσω στις γραμμές του Πατριαρχείου πλέον....

Το 1908 βρίσκει την Βουλγαρία ανεξάρτητο κράτος, όμως το τέλος των Βαλκανικών πολέμων την βρίσκει ηττημένη και το 1913 στο Βουκουρέστι θα υπέγραφε τα σημερινά μας σύνορα. Είχε προηγηθεί η προετοιμασία του Ελληνικού στρατού, που είχε βελτιωθεί σημαντικά πιο γρήγορα από ότι πίστευαν οι Βούλγαροι.
Όμως οι Βούλγαροι δεν σταμάτησαν εκεί......

Δ. Κουναλάκης:
Το ξανθό γένος ζει την Οκτωβριανή επανάσταση και μαζί και οι δορυφόροι του. Το νεαρό ΚΚΕ στην Ελλάδα, υπάκουο στις εντολές της Κομμουνιστικής Διεθνής υποστήριξε το 1924 την ιδέα περί ανεξάρτητης ενιαίας Μακεδονίας. Υπάκουο σε σχεδιασμούς προερχόμενους από την Βουλγαρία, καθαιρεί τους
Ι. Κορδάτο και Θ. Αποστολίδη που διαφωνούσαν για να μην απομονωθεί από την κεντρική καθοδήγηση. Την στάση αυτη θα κρατήσει μέχρι το 1936 που το γύρισε σε "πλήρη εθνική και πολιτική ισοτιμία σε όλες τις εθνικές μειονότητες". Όμως η ζημιά είχε γίνει. Το ΚΚΕ είχε προσφέρει λόγους για να διωχθεί από τις τότε ελληνικές κυβερνήσεις. Την ίδια εποχή η Ελλάδα για να δείξει ότι ακολουθεί τις υπογεγραμμένες συνθήκες εκδίδει ένα αναγνωστάριο στην τοπική διάλεκτο, το Abecedar. Αυτό που δεν άρεσε ήταν ότι χρησιμοποίησε το λατινικό αλφάβητο αντί το Κυριλλικό, προκαλώντας τις αντιδράσεις της Βουλγαρίας και της Σερβίας. Αυτή ήταν και η τελευταία ελπίδα. Από την δικτατορία του 1936, η Ελλάδα ξεκινάει μια μακρά πολιτική κατάπνιξης κάθε σλαβικού στοιχείου στην Μακεδονία.
Η Βουλγαρία καιροφυλακτεί. Στο 2ο παγκόσμιο πόλεμο, δείχνει τα δόντια της. Συμμαχεί με τους Γερμανούς αρχικά και διεκδικεί την πατρότητα των εδαφών της Ελλάδας στην Μακεδονία. Οι βούλγαροι στις 20 Απριλίου 1941 μπαίνουν με τα στρατεύματα τους στην Ελλάδα. Είναι η τρίτη Βουλγαρική κατοχή και ο στόχος είναι ο εκβουλγαρισμός της περιοχής. Χαρακτηριστική περίπτωση η εκτέλεση 3000 ελλήνων στην Δράμα που εξεγέρθηκαν το Σεπτέμβρη του 1941.
Ο 2ος παγκόσμιος τελειώνει και η Βουλγαρία πιστή στους Ρώσους, επιστρέφει πριν το τέλος του πολέμου στο πλευρό τους αφήνοντας τους Γερμανούς. Ανήκει πλέον στο ανατολικό μπλοκ και μαζί γλιτώνει και την τιμωρία του ηττημένου. Αρκεί; Όχι από οτι φαίνεται.
Αυτό που παλαιότερα έκανε η θρησκεία είχε πλέον αντικατασταθεί από την κομμουνιστική κομματική ιδεολογία.

Δ. Κουναλάκης:
Κατά την γερμανική κατοχή, το ΚΚΕ προσπαθεί να διατηρήσει ανοικτούς τους δεσμούς του με τα άλλα κράτη. Η εικόνα είναι από το "Χη Μεραρχία του ΕΛΑΣ" του Σαράντη Πρωτόπαππα-Κικίτσα και δείχνει την συμφωνία μεταξύ του Ανδρέα Τζήμα (στέλεχος του ΚΚΕ και μέλος της τριμελούς ηγεσίας του ΕΛΑΣ), με τον Τέμπο (εκπρόσωπο του αρχηγείου του Τίτο): "Μακεδονικός λαός", "αυτοδιάθεση στο μακεδονικό λαό", "μακεδονικός λαός μαζί με τους Έλληνες" Και αυτή η συμφωνία είναι καλύτερη από την συμφωνία που είχε νωρίτερα επιδιώξει ο να υπογράψει χωρίς έγκριση ο Τηλέμαχος Βερβέρης που μίλαγε για "απελευθέρωσης του πληθυσμού που κατοικεί στην ελληνική, σέρβικη και βουλγάρικη Μακεδονία, ως επιστέγασμα της πάλης του κατά των κατακτητών". Και η συμφωνία όπως γράφει στο κάτω μέρος, δεν ήταν για δημοσίευση. Χρειαζόμαστε χρήσιμους ηλίθιους. Βλέπετε για κάποιους και η Μακεδονία ήταν όνειρο να γίνει ένας κομμουνιστικός παράδεισος. Η γραμμή Ζαχαριάδη ότι δεν υπάρχει Μακεδονικό κράτος, είχε ευτυχώς περάσει σε αρκετούς στον ΕΛΑΣ και έτσι λίγη προδοσία έγινε.

Το τέλος του εμφυλίου, βρίσκει το ΚΚΕ να κάνει στροφή στο θέμα και στην 5η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ το 1949. Αφού δεν εγινε εφικτό με τα όπλα και το στρατό να δημιουργηθεί ο κομμουνιστικός παράδεισος της Μακεδονίας, αφού πολλοί κομμουνιστές που είχαν πολεμήσει στην αντίσταση αναγκάζονται να μετοικήσουν σε χώρες του ανατολικού μπλόκ, τώρα η δημιουργία του παραδείσου αφήνεται στον Τίτο.

"Στη Βόρεια Ελλάδα ο μακεδονικός (σλαβομακεδονικός) λαός τα 'δωσε όλα για τον αγώνα και πολεμά με μια ολοκλήρωση ηρωισμού και αυτοθυσίας που προκαλούν το θαυμασμό. Δεν πρέπει να υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι σαν αποτέλεσμα της νίκης του ΔΣΕ και της λαϊκής επανάστασης, ο μακεδονικός λαός θα βρει την πλήρη εθνική αποκατάστασή του έτσι όπως το θέλει ο ίδιος, προσφέροντας σήμερα με το αίμα του για να την αποχτήσει. Οι Μακεδόνες κομμουνιστές στέκονται πάντα επικεφαλής στην πάλη του λαού των. Ταυτόχρονα, οι Μακεδόνες κομμουνιστές πρέπει να προσέξουν τις διασπαστικές και διαλυτικές ενέργειες που ξενοκίνητα σοβινιστικά και αντιδραστικά στοιχεία αναπτύσσουν, για να διασπάσουν την ενότητα ανάμεσα στο μακεδονικό(σλαβομακεδονικό) και τον ελληνικό λαό, διάσπαση που μόνο τον κοινό τους εχθρό, το μοναρχοφασισμό και τον αμερικανοαγγλικό ιμπεριαλισμό θα ωφελήσει. Παράλληλα, το ΚΚΕ πρέπει ριζικά να βγάλει απ' τη μέση όλα τα εμπόδια, να χτυπήσει όλες τις μεγαλοελλαδίτικες σοβινιστικές εκδηλώσεις και τα έργα, που προκαλούν δυσαρέσκεια και δυσφορία μέσα στο μακεδονικό λαό και έτσι βοηθούν τους διασπαστές στην προδοτική δράση τους, ενισχύουν το έργο της αντίδρασης. Ο σλαβομακεδονικός και ελληνικός λαός μόνον ενωμένοι μπορούν να νικήσουν. Διασπασμένοι μόνον ήττες μπορούν να πάθουν. Γι' αυτό η ενότητα στην πάλη των δύο λαών πρέπει να φυλάγεται σαν κόρη οφθαλμού και να ενισχύεται και να δυναμώνει σταθερά και καθημερινά"

Πλοήγηση

[0] Λίστα μηνυμάτων

[#] Επόμενη σελίδα