Forum Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας
Γενικά => Γενική συζήτηση => Μήνυμα ξεκίνησε από: Painkiller στις 28 Φεβρουαρίου 2008, 21:01:24
-
Καλησπερα στους συναδελφους του forum καταρχας...
Βρισκομαι σε αναμονη για την ειδικοτητα στο Παπανικολαου (Θεσ/νικη) και σε 2.5 χρονια περιπου ξεκιναω.Η απορια μου εχει ως εξης:Δεδομενου οτι ο χρονος ασκησης στις επιμερους κλινικες ειναι 6 μηνες για την παθολογια,4 μηνες για χειρουργικη,3 μηνες καρδιολογια και ουτω καθ'εξης,ειναι αρκετος χρονος για την σωστη ασκηση-εκπαιδευση του γιατρου, τι εμπειριες μπορει να αποκομισει καποιος μεσα σε 4 χρονια στην ειδικοτητα?
Γενικα βγαινοντας καποιος με τον τιτλο ειδικοτητας τι εχει μαθει και ποια τα ορια του?
???
-
Αγαπητέ συνάδελφε,
το ερώτημα που θέτεις το είχαμε θέσει και το θέτουμε συνέχεια. Τα 4 χρόνια με τις συχνές αλλαγές από κλινική σε κλινική μοιάζουν χωρίς νόημα και συνέχεια. Η αλήθεια είναι πως αυτός ο τρόπος σε χώρες που έχουν προχωρήσει στην εκπαίδευσει των γενικών γιατρών δεν ακολουθείται. Πολύ χρήσιμο θα ήταν να επικοινωνήσεις με το συνάδελφο Αργύρη Αργυρίου που έχει την εμπειρία της Σουηδίας για να καταλάβεις το σκεπτικό της εκπαίδευσης μας 'οπως θα έπρεπε να είναι.
Οσον αφορά στην Ελληνική πραγματικότητα θα σουπροτείνω δυο βασικά
1ον να μελετήσεις τον ορισμό της γενικής ιατρικής απο τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας και στα Ελληνικά από άρθρο του καθηγητή κ Χρ. Λιονή.
Η μελέτη αυτή θα σε βοηθήσει να καταλάβεις τι θα πρέπει να γνωρίζεις οταν πια βγεις στην αγορά εργασίας
2ον σε κάθε τμήμα που είσαι να προσπαθείς να γίνεσαι μέλος του και όχι επισκέπτης. Στην αρχή θα σε αντιμετωπίσουν ως φτωχό συγκενή αλλά στη συνέχεια δείχνουν. Να κυνηγάς τα εξωτερικά ιατρεία και την παρακολούθηση των ασθενών. Κοινώς να γίνεσαι "κολιτσίδα".
Οπως όλοι οι ειδικευόμενοι έτσι και οι της γενικής ιατρικής συχνά ή κυρίως εκπαιδευόμαστε στο"κεφάλι του κατσιδιάρη" οπότε υπομονή και επιμονή και εμείς εδώ είμαστε για όποια απορία
Μπορείς να επικοινωνήσεις μαζί μου και εκτός φορουμ για βιβλιογραφία.
Με εκτίμηση
Φωτεινή Αναστασίου
Γενική Ιατρός
-
Η αλήθεια είναι ότι η ειδικότητα καταντάει δύσκολη όταν κάνεις 2-3 μήνες σε κάθε τμήμα.
Η προσωπική μου εμπειρία ήταν ότι πας σε μια κλινική, σε βλέπουν αρχικά λίγο στραβά, ο ρόλος σου δεν είναι πάντα ξεκάθαρος και πρέπει να αποδείξεις την αξία σου ακόμη κι προηγήθηκαν πολύ καλοί ειδικευόμενοι γενικής ιατρικής πριν από σένα, πάντα σου θυμίζουν τον χειρότερο που συνάντησαν. Με σκληρή δουλειά επιβάλλεσαι με την αξία σου, συμμετέχοντας σε όλα, διεκδικώντας ίσως λίγο περισσότερο αυτά που θα βρεις μπροστά σου αύριο: (πχ δεν είναι ανάγκη να μάθεις τους χρόνους σε μια λαπαροσκοπική χολής, μάθε όμως να κάνεις επεμβάσεις με τοπική αναισθησία). Πάντα θα πρέπει να επιζητείς την εμπειρία, την γνώση και την τριβή με ότι πρέπει να μάθεις.
Φτάνει αυτό για να δηλώσεις ειδικευμένος;
Η δική μου σκοπιά λέει όχι, ο τίτλος αλλάζει με τις εξετάσεις ειδικότητας αλλά όσο θα περνούν τα χρόνια θα ανακαλύπτεις όλο και μεγαλύτερα κενά σου και θα κατανοείς πόσο δύσκολη είναι η άσκηση της ιατρικής.
Έχω ακούσει διάφορους να λένε ότι η ειδικότητα πρέπει να γίνει 6 χρόνια ή ότι πρέπει να έχει τις Χ κλινικές ή ότι πρέπει η παθολογία να αυξηθεί.
Τους αντιμετωπίζω σαν υπνοβάτες σε βαθύ ύπνο και ως γενικούς ιατρούς που ποτέ δεν γεύτηκαν τι σημαίνει γενική ιατρική. Γιατί:
1. Ο χρόνος της ειδικότητας είναι χρόνος για να μάθεις να αυτο-οργανώνεσαι, να πάρεις τις πρώτες βάσεις και να καταλάβεις τα κενά σου. Και 10 χρόνια να ήταν η ειδικότητα, εάν σταματήσεις να διαβάζεις και να προσπαθείς μετά την ειδικότητα σε 5 χρόνια θα είσαι το λιγότερο επικίνδυνος. Το ίδιο ισχύει για κάθε ειδικότητα. Συνεπώς, τι σημασία έχει πόσα χρόνια θα κάνεις; Υπάρχουν χώρες που έχουν 4 χρόνια, άλλες 5 χρόνια, άλλες 3 χρόνια... Ποια η διαφορά με τα χρόνια;
2. Υπάρχουν πολλά πράγματα που δύσκολο να εκπαιδευτής στο νοσοκομείο (πχ βοήθεια στο σπίτι) ή ακόμη και στο κέντρο υγείας (πχ οικογενειακή ιατρική). Υπάρχουν πράγματα που δεν είναι καν ιατρική αλλά χωρίς αυτά ιατρική δεν γίνεται και αφορούν π.χ. τεχνικές επικοινωνίας με τον ασθενή.
3. Η Γενική ιατρική είναι πιο δύσκολη ειδικότητα από π.χ. την νευροχειρουργική. Έχει μεγάλο εύρος νοσημάτων-διαχείρισης ασθενή, λιγοστά εργαστηριακά μέσα, και μεγάλη ευθύνη γιατί αποτελείς το σημείο σύγκλισης μεταξύ πολλών ειδικοτήτων. Δεν υπάρχουν πρωτόκολλα ή "χρόνοι". Οι κατευθυντήριες οδηγίες αρχίζουν μετά από σένα. Πρέπει να την αγαπάς για να την αντέξεις και να συμβιώσεις μαζί της, αλλιώς γρήγορα μετατρέπεσαι σε ένα "αλκοολικό"-τυφλό συνταγογράφο.
Τα παραπάνω δεν θα αλλάξουν όσο χρόνια κι αν γίνει η ειδικότητα, όσες κλινικές κι αν βάλουν, όπως κι αν τις κατανείμουν...
-
Το να ξέρει κανείς μέχρι πού ”τον παίρνει” να κρατήσει τον ασθενή και από πιο σημείο και μετά πρέπει να τον παραπέμψει, ή να ρωτήσει κάποιον άλλον συνάδελφο, είναι ένα σημαντικό μέρος της τέχνης του Γενικού Ιατρού.
Πολλά διεθνή περιοδικά Γενικής Ιατρικής, όπως π.χ. το BMJ, αναφέρονται συχνά στα άρθρα τους ακριβώς σε αυτό: Δηλαδή στο πότε και πού πρέπει κανείς να παραπέμψει.
Βέβαια μερικοί Γενικοί Ιατροί (Γ.Ι.) απλοποιούν τα πράγματα και παραπέμπουν σχεδόν τους πάντες. Τότε όμως ο ρόλος του Γ.Ι. αυτοαναιρείται. Σε στατιστικές που έχουν γίνει σε καλά εκπαιδευμένους Γενικούς Ιατρούς στην Βόρεια Ευρώπη υπολογίζεται ότι από τους 100 ασθενείς που προσέρχονται σε ένα καλά εκπαιδευμένο Γενικό Ιατρό (χωρίς στο μεταξύ να έχουν πάει σε κάποιον άλλο Ιατρό) μόνο οι 10 χρειάζονται να παραπεμθούν.
Θυμάμαι ότι ο supervisor Γενικός Ιατρός που είχα όταν έκανα ειδικότητα Γενικής Ιατρικής στην Σουηδία έκανε μερικές φορές στατιστικές τί ποσοστό των ασθενών μου είχα παραπέμψει και προς ποιες ειδικότητες και αναλόγως μου έλεγε π.χ.: ”Έχεις στείλει πολλούς σε Δερματολόγο, μήπως πρέπει να διαβάσεις λίγο περισσότερο Δερματολογία ή να κάνεις λίγο περισσότερο rotation σε Δερματολογική κλινική;” (εκεί λόγο για την διάρκεια του rotation σε κάθε κλινική είχε και ο ειδικευόμενος σε συνεργασία με τον supervisor).
-
Θα αναφέρω πρόσωπα, και χώρους, οικεία ίσως για κάθε Κρητικό που τυχαίνει να διαβάζει τη παρέμβαση αυτή, και που εξ άλλου έχω συνδέσει με ευχάριστες
στιγμές από την σκληρή δουλειά του Ειδικευόμενου στο Βενιζέλειο Νοσοκομείο του Ηρακλείου.
Β Ορθοπαιδική κλινική. ΤΕΠ. Απόγευμα προς βράδυ Σαββάτου εφημερίας, άνοιξη. Τέλος εποχής της συγκομιδής των ελαίων. Κοσμοσυρροή από τα γύρω χωριά
έξω από το ιατρείο. Το μάζεμα τσ' ελιάς πέρα από προσοδοφόρο έχει και τα δεινά του. Στο γραφείο του Επιμελητή, στο χώρο του ΤΕΠ, λιγομίλητος σοβαρός,
παρακολουθεί την εξέλιξη των περιστατικών, Ιωάννης Κουρεπίνης. Φίλος, φίλτατος, μα και Ανθρωπος για όποιον δεν ξέρει. Νωρίς το απογευματάκι είχε βάλει ένα
χειρουργείο και ξεκουράζονταν, χωρίς να του ξεφεύγει μύγα.
Ημουνα άλλωστε και από τους πρώτους ειδικευόμενους Γενικούς γιατρούς της κλινικής και η ευθύνη είναι πάντα ευθύνη. Μια κάποια στιγμή όταν πια είχε βρα-
διάσει σκέφτηκε μεγαλόφωνα.
- Κοίτα τώρα πόσο λίγα περιστατικά ήταν για μένα και πόσα για ένα Γενικό γιατρό.
Δεν είναι πάντα έτσι εννοείται. Μα η Γενική Ιατρική είναι και αυτό.