Forum Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας
Άλλες κατηγορίες μηνυμάτων => Πολιτική και Κοινωνικά Θέματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: EzeΤΡΟΛ στις 4 Απριλίου 2012, 13:05:17
-
http://www.newsit.gr/default.php?pname=Article&art_id=132005&catid=3
- Εμβρόντητοι οι περαστικοί άκουσαν έναν πυροβολισμό και είδαν τον Δ.Χ. συνταξιούχο φαρμακοποιό* να σωριάζεται
- 'Επεσε νεκρός μπροστά στο παρτέρι δίπλα στην είσοδο του ΜΕΤΡΟ
- Τι λένε στο Newsit αυτόπτες μάρτυρες
- Ως άνθρωπο αξιοπρεπή και ευγενικό τον περιγράφουν οι γείτονές του στο Newsit
- "Ηταν μέλος του φαρμακευτικού συλλόγου έως το 1994 όταν πούλησε το φαρμακείο την κρατική άδεια ιδρύσεως φαρμακείου του. "Υπάρχουν ηθικοί αυτουργοί", λέει στο Newsit ο Πρόεδρος του Φαρμακευτικού Συλλόγου Αττικής.
* Χμ, για ποιό λόγο άραγε να πουλήσει (!) το φαρμακείο "του" (δλδ την κρατική άδεια ιδρύσεως φαρμακείου) σε ηλικία 59 ετών μόνο; Κι έπειτα, η σύνταξη του φμφ στη σημερινή Ελλάδα δεν είναι και τόσο άσχημη, ειδικά αν συγκριθεί με τις συντάξεις άλλων κλάδων...
-
Άγριο κράξιμο στον Λούρυ που ...έσπευσε να καπηλευθεί το θλιβερό συμβάν!
"Υπάρχουν ηθικοί αυτουργοί", λέει στο Newsit ο Πρόεδρος του Φαρμακευτικού Συλλόγου Αττικής.
Αντιμνημονιακή υστερία επί πτωμάτων από τον Λουράντο (http://www.parapolitiki.com/2012/04/blog-post_04.html#comment-form)
4/04/2012
Tέρμα στη ζωή του επέλεξε να δώσει σήμερα το πρωί στην πλατεία Συντάγματος ένας 77χρονος συνταξιούχος φαρμακοποιός, πιθανότατα απελπισμένος από την οικονομική του κατάσταση.
Η αυτοκτονία του έγινε αμέσως αντικείμενο εκμετάλλευσης από τους γνωστούς εμποράκους της μιζέριας με τον Πρόεδρο του...
...Φαρμακευτικού Συλλόγου Αττικής να σπάει κάθε ρεκόρ γελοιότητας.
O Kώστας Λουράντος δήλωσε στo Νewsit.gr :
"Τον θυμάμαι ως έναν αξιοπρεπέστατο άνθρωπο με πολλή ευγένεια και με πολύ τακτ. Θεωρώ ότι λόγω του ότι η αξιοπρέπειά του δεν θα επέτρεπε να ζήσει υπο συνθήκες διαφορετικές από αυτές που πίστευε, τον οδηγησε σε αυτή την πράξη που όχι μόνο με θλίβει αλλά με εντυπωσιάζει αρνητικά. Δεν έχει σημασία ποιός είναι αυτός που το έκανε αλλά το γιατί το έκανε. Δεν έχει κανείς το διακαίωμα να αφαιρεί την ζωή του άλλου, ακόμα και αν δεν είναι αυτός που τραβάει το πιστόλι. Ουσιαστικά ηθικοί αυτουργοί υπάρχουν και θα σας πω και κάτι ακόμα. Μια συνάδελφός μου όπως μου είπε ο Πρόεδρος του Φαρμακευτικού Συλλόγου Πειραιά, πήγε να αυτοκτονήσει και το αποτρέψαμε την τελευταία στιγμή."
Μπορεί μεν ο αυτόχειρας να πούλησε το φαρμακείο του το 1994 αλλά 18 χρόνια μετά ο αρχισυνδικαλιστής της συντεχνίας των φαρμακοποιών εμφανίζεται σίγουρος ότι υπάρχουν "ηθικοί αυτουργοί", χωρίς βέβαια να τους κατονομάζει.
Πόση άλλη υποκρισία αντέχουμε;
* Διαβάστε και τα σχόλια... ο Κ.Λ. έχει δύο ( !! ) φαρμακεία; :o
-
Από το σημείωμα του αυτόχειρα:
(http://3.bp.blogspot.com/-LgsAVT2r2jw/T3xZOrohgLI/AAAAAAAABDI/YwmUgSj-G7E/s1600/a.jpg)
Επειδή η πιπίλα με τον Σ/γο Γ. Τσολάκογλου αργεί να λιώσει, αξίζει να αναφέρουμε ότι ο εν λόγω Σ/γος διακρίθηκε ως ήρωας πολέμου στο Αλβανικό Μέτωπο πολεμώντας στην πρώτη γραμμή του μετώπου και δεν οδηγήθηκε σε συνθηκολόγηση παρά μόνο όταν όλα είχαν χαθεί και οποιαδήποτε περαιτέρω αντίσταση στον εισβολέα θα σήμαινε αναίτια σφαγή/μάταιη αιματοχυσία Ελλήνων και δήωση Ελληνικών χωριών και πόλεων από τον κατακτητή.
Για την μετέπειτα πολιτεία του στη διάρκεια της Κατοχής (γερμανοτσολιάδες vs σταλινοτσολιάδες) καλύτερα να μιλήσουν πιο ειδικοί.
Ανάλογο (δυσεξήγητο) ψυχολογικό φαινόμενο συνταύτισης με τον εχθρό ενός ήρωα πολέμου αποτελούν και οι περιπτώσεις του Γάλλου Στρατάρχη Πεταίν (επικεφαλής της δοσίλογης Γαλλίας του Vichy), τα εγκώμια του Ν. Πλαστήρα προς τον δικτάτορα Μπ. Μουσσολίνι κ.α., ακόμη και του Θεμιστοκλή που ζήτησε άσυλο στην αυλή του Πέρση Βασιλιά στην αρχαιότητα.
-
Επειδή η πιπίλα με τον Σ/γο Γ. Τσολάκογλου αργεί να λιώσει, αξίζει να αναφέρουμε ότι ο εν λόγω Σ/γος διακρίθηκε ως ήρωας πολέμου στο Αλβανικό Μέτωπο πολεμώντας στην πρώτη γραμμή του μετώπου και δεν οδηγήθηκε σε συνθηκολόγηση παρά μόνο όταν όλα είχαν χαθεί και οποιαδήποτε περαιτέρω αντίσταση στον εισβολέα θα σήμαινε αναίτια σφαγή/μάταιη αιματοχυσία Ελλήνων και δήωση Ελληνικών χωριών και πόλεων από τον κατακτητή.
Για την μετέπειτα πολιτεία του στη διάρκεια της Κατοχής (γερμανοτσολιάδες vs σταλινοτσολιάδες) καλύτερα να μιλήσουν πιο ειδικοί..
Έτσι, στις 20 Απριλίου 1941, ημέρα του Πάσχα, σε συνεννόηση με τον διοικητή του Α΄ Σώματος Στρατού, αντιστράτηγο Παναγιώτη Δεμέστιχα, τον διοικητή του Β΄ Σώματος Στρατού, αντιστράτηγο Γεώργιο Μπάκο, και τον Μητροπολίτη Ιωαννίνων Σπυρίδωνα, κατάργησε πραξικοπηματικά τον διοικητή Στρατιάς Ηπείρου Ιωάννη Πιτσίκα, ανέλαβε ο ίδιος διοικητής της Στρατιάς και υπέγραψε πρωτόκολλο ανακωχής με τον διοικητή της 1ης Μηχανοκίνητης Μεραρχίας Ες-Ες, υποστράτηγο Γιόζεφ (Σεπ) Ντήτριχ (Josef "Sepp" Dietrich), στο Βοτονόσι του Μετσόβου. Ο αρχηγός του Ελληνικού Στρατού, αρχιστράτηγος Αλέξανδρος Παπάγος, σε τηλεγράφημά του προς το Τμήμα Στρατιάς Ηπείρου, κατήγγειλε την πρωτοβουλία του Τσολάκογλου ως αντίθετη προς τα συμφέροντα της πατρίδας, διέταξε την αντικατάσταση του Τσολάκογλου και αγώνα «μέχρι εσχάτου ορίου δυνατοτήτων». Ήταν όμως ήδη αργά.
Την επόμενη ημέρα (21 Απριλίου) στην Λάρισα, ο Τσολάκογλου, «υπό το κράτος βίας», υπέγραψε ως διοικητής της Ελληνικής Στρατιάς Ηπείρου και Μακεδονίας την άνευ όρων παράδοση του Ελληνικού Στρατού στους Γερμανούς. Εκ μέρους των Γερμανών, το πρωτόκολλο της παράδοσης συνυπέγραψε ο αρχηγός των γερμανικών στρατευμάτων στην Ελλάδα, στρατηγός φον Γκράιφφενμπεργκ (von Greinffenberg).
Στις 23 Απριλίου, ο Τσολάκογλου αναγκάσθηκε να υπογράψει στην Θεσσαλονίκη και τρίτο πρωτόκολλο με τον Γερμανό στρατηγό Άλφρεντ Γιοντλ (Alfred Jodl) και τον Ιταλό στρατηγό Αλμπέρτο Φερρέρο (Alberto Ferrero), για να ικανοποιηθεί και το γόητρο των Ιταλών.
τις 30 Απριλίου του 1941 και ώρα 11 το πρωί ο Τσολάκογλου, χωρίς την παρουσία του Αρχιεπισκόπου Χρύσανθου, που είχε αρνηθεί να τον ορκίσει, με το επιχείρημα ότι είχε ήδη ορκίσει εθνική κυβέρνηση[2], ορκίσθηκε από μόνος του (- διορίστηκε) στα Παλαιά Ανάκτορα, (σημερινή Βουλή), παρουσία των ανωτάτων διοικητών των δυνάμεων κατοχής, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι τις 2 Δεκεμβρίου του 1942. Οι Βρεταννοί έσπευσαν να τον καταγγείλουν ως Έλληνα Κουΐσλιγκ (The Times, 30/04/1941)[3]. Την ίδια ημέρα που ανακήρυξε την αβασίλευτη Ελληνική Πολιτεία, εκπρόσωποι των δύο πολιτικών παρατάξεων (Βενιζελικοί, Λαϊκό Κόμμα), αναγνώρισαν την κυβέρνησή του ως «κυβέρνηση εθνικής ανάγκης» (Ελεύθερον Βήμα, 08/05/1941).[4] Κατά την πρωθυπουργία του, προσπάθησε να διατηρήσει τη δραχμή ως κατοχικό νόμισμα, πλην όμως η δέσμευσή του από τις Αρχές κατοχής είχε σαν συνέπεια τη συνεχή υποτίμηση, που οδήγησε σε ραγδαίες αυξήσεις τιμών και πείνα, ενώ η χρυσή λίρα τότε αποθησαυριζόταν. Για την κατάσταση εκείνη οι Γερμανοί επέρριψαν ακέραιη την ευθύνη στους Ιταλούς που δεν έπραξαν τίποτε, κατά αρμοδιότητα που διατηρούσαν, για να προλάβουν αυτή την οικονομική εξέλιξη, αν και εισήγαγαν στη συνέχεια τη λεγόμενη "μεσογειακή δραχμή".
Μετά την απελευθέρωση, ο Τσολάκογλου συνελήφθη και παραπέμφθηκε στο δια της Συντακτικής Πράξεως με αριθμό 6/1945 συσταθέν Ειδικό Δικαστήριο, κατηγορούμενος για παράνομη συνθηκολόγηση που είχε προβεί με τον εχθρό, χαρακτηριζόμενη ως «συνθηκολόγησιν εν ανοικτώ πεδίω» και «πριν η υπ' αυτόν στρατιωτική δύναμις εκπληρώση πάν ό,τι το στρατιωτικόν καθήκον επιβάλλει» , καθώς και για εθνική αναξιότητα για την συνεργασία του, στη συνέχεια, με τις κατοχικές Δυνάμεις, αναλαμβάνοντας Πρωθυπουργός της χώρας. Στις 31 Μαΐου του 1945, το Ειδικό αυτό Δικαστήριο τον καταδίκασε σε θάνατο, αλλά το Συμβούλιο Χαρίτων μετέτρεψε την ποινή σε ισόβια κάθειρξη.
Συχνά οι Εφιάλτες βρίσκουν τον Αθηνάδη τους. Ένας συνταξιούχος, με τα προβλήματα και τις αρρώστιες του, έβαλε τέρμα στη ζωή του. Το ότι είναι λάθος, από κάθε άποψη, δεν αμφισβητείται από κανένα.
Δεν μπορώ να κλείνω συνεχώς τα μάτια και τα αυτιά μου σε αυτά που γίνονται τριγύρω. Ούτε για τους μπαχαλάκηδες είναι επιχείρημα, ούτε για τους νεοφιλελεύθερους δημοσιογράφους ευκαιρία για λαϊκισμό. Είναι κατάντια για τα περήφανα νιάτα και τα τιμημένα γηρατειά.
-
χα..χα αυτο κι αν ειναι ..ο lover διορισε τον ηθοποιο ΘΑΝΟ ΚΑΛΗΩΡΑ διοικητη νοσοκομειου.........ΕΛΕΟΣ
-
χα..χα αυτο κι αν ειναι ..ο lover διορισε τον ηθοποιο ΘΑΝΟ ΚΑΛΗΩΡΑ διοικητη νοσοκομειου.........ΕΛΕΟΣ
Θα μπορούσες και συ Γιώργο να γίνεις διοικητής νοσοκομείου, αλλά όπως φαίνεται δεν είσαι καλός ΗΘΟΠΟΙΟΣ. ???
Θα ψάξω να βρω κανένα μεταπτυχιακό στην Δραματική Σχολή και θα σ'ενημερώσω. Να είσαι σε αναμονή... :D
http://et.diavgeia.gov.gr/f/yyka/ada/%CE%9244%CE%A1%CE%98-%CE%93%CE%9F%CE%A1 (http://et.diavgeia.gov.gr/f/yyka/ada/%CE%9244%CE%A1%CE%98-%CE%93%CE%9F%CE%A1)
-
Έτσι, σωστά.
Στο θέατρο χρειάζονται θεατρίνοι.
Πραγματικοί και όχι ιμιτασιόν.
-
1.Μα ηθοποιος σημαινει...φως!!
Να δειτε οικονομια στο λογαριασμο ΔΕΗ στο εν λογω νοσοκομειο απο δω και περα....
2.Οταν οι Πολιτικοι εδω και χρονια ειναι Ηθοποιοι (πολυ κακοι κατα γενικη ομολογια) γιατι και οι Ηθοποιοι να μη γινουν μικροι πολιτικοι?(πχ διοικητες)
3.Οταν θες κατι να βαλτωσει βαλε μια επιτροπη (ή ενα ηθοποιο) να ασχοληθει μαζι του ;D
-
πούλησε το φαρμακείο την κρατική άδεια ιδρύσεως φαρμακείου του.
...Μια άδεια που του χορηγήθηκε δωράκι από τη Χούντα, στο ζοφερό 1972, όταν όσοι δεν διέθεταν το κατάλληλο πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων βρίσκονταν εξόριστοι ως αθεοαναρχομιασματοεαμοβουλγαροκουμμουνιστοληστοσυμμορίται στη Μακρόνησο, τη Γυάρο, τον Άη-Στράτη ή δεχόντουσαν τις περιποιήσεις των οργάνων του Ιωαννίδη στα μπουντρούμια της ΕΑΤ-ΕΣΑ. Και όταν, βέβαια, ο ΠΑΟ, έφτανε "πανάξια" στο Wembley "θριαμβεύοντας" με 3-0 στον ημιτελικό επί του Ερ. Αστέρα, όχι πολύ μακριά από το φαρμακείο του αυτόχειρα.
Την άδεια αυτή σύμφωνα με τον Λουράντο και τα σχετικά αρχεία, πούλησε μαύρα και αφορολόγητα το 1994 (αφού δεν υπάρχει τρόπος η αγοραπωλησία να γίνει νόμιμα) με τη γνωστή μέθοδο της Συστέγασης Για Ένα Φεγγάρι (από 26/4 ως ... 3/6 του 1994) με κάποιον απελπισμένο φχφ που έδινε όσα-όσα προκειμένου ν΄αποκτήσει την πολυπόθητη χουντο-άδεια και να δει κι εκείνος θεού πρόσωπο.
Δυστυχώς, καμιά φορά οι αλήθειες επανέρχονται σαν boomerang εκεί που δεν τις περιμένουμε: http://www.iatronet.gr/newsarticle.asp?art_id=17917
-
πούλησε το φαρμακείο την κρατική άδεια ιδρύσεως φαρμακείου του.
...Μια άδεια που του χορηγήθηκε δωράκι από τη Χούντα, στο ζοφερό 1972, όταν όσοι δεν διέθεταν το κατάλληλο πιστοποιητικό φρονημάτων βρίσκονταν εξόριστοι ως αθεοαναρχομιασματοεαμοβουλγαροκουμμουνιστοληστοσυμμορίται στη Μακρόνησο, τη Γυάρο, τον Άη-Στράτη ή δεχόντουσαν τις περιποιήσεις των οργάνων του Ιωαννίδη στα μπουντρούμια της ΕΑΤ-ΕΣΑ. Και όταν, βέβαια, ο ΠΑΟ, έφτανε "πανάξια" στο Wembley "θριαμβεύοντας" με 4-1 στον ημιτελικό επί του Ερ. Αστέρα, όχι πολύ μακριά από το φαρμακείο του αυτόχειρα.
Την άδεια αυτή σύμφωνα με τον Λουράντο και τα σχετικά αρχεία πούλησε μαύρα και αφορολόγητα το 1994 (αφού δεν υπάρχει τρόπος η αγοραπωλησία να γίνει νόμιμα) με τη γνωστή μέθοδο της Συστέγασης Για Ένα Φεγγάρι (από 26-4 ως ... 3-7 του 1994) με κάποιον απελπισμένο φχφ που έδινε όσα-όσα προκειμένου ν΄αποκτήσει την πολυπόθητη χουντο-άδεια και να δει κι εκείνος θεού πρόσωπο.
Δυστυχώς, καμιά φορά οι αλήθειες επανέρχονται σαν boomerang εκεί που δεν τις περιμένουμε: http://www.iatronet.gr/newsarticle.asp?art_id=17917
Καλησπέρα @διακομιστή. Το κείμενό σου οφείλω να ομολογήσω ότι "πατάει" σε γερά επιχειρήματα και, πιθανόν, αγγίζει την πραγματική εικόνα της προσωπικότητας του αυτόχειρα.
Υπάρχει όμως κάτι, πιστεύω, που δεν μπορούμε ν'αγνοήσουμε. Ας υποθέσουμε ότι όλα όσα τεκμηριωμένα περιγράφεις αντιστοιχούν 100% στο παρελθόν του αυτόχειρα. Τότε μιλάμε για ένα άτομο που, με τον τρόπο του, ανήκει σε όλους αυτούς που "βασάνιζαν" συμπολίτες τους όχι μόνο στη Μακρόνησο, τη Γυάρο και τον Άη-Στράτη, αλλά και οπουδήποτε αλλού δρούσαν μέσω των μη ηθικών και αναξιοκρατικών πράξεών τους. Οι υπόλοιποι, πλην "αυτών", πολίτες της κοινωνίας μας(μαζί και εσύ) προσπαθούν επί πολλά έτη να σταματήσουν αυτή την εκμετάλλευση και την αδικία, προτείνοντας μία κοινωνία πιο αξιοκρατική όπου η Παιδεία παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο. Σωστά;
Κατά την γνώμη μου, λοιπόν, το πρώτο βήμα πρέπει να γίνει από ανθρώπους σαν και εσένα(δεν το λέω ειρωνικά) που θεωρώ ότι έχεις ιδεολογικά φρονήματα που στηρίζονται σε ηθικές αρχές. Και ποιο είναι αυτό το πρώτο βήμα; Το να λησμονήσεις το παρελθόν και να βοηθήσεις στο χτίσιμο του μέλλοντος. Η κοινωνία χρειάζεται άτομα σαν εσένα. Έχεις οξύ νου και γρήγορη αντίληψη, συνδυασμένα με αξιοκρατική ιδεολογία.
Τι θέλω να πω; Θα πρότεινα να παραμείνεις ως έχεις και να μην γίνεις και συ ένας "βασανιστής" ή "εκδικητής" των όσων θεωρείς ενόχους. Γιατί έτσι χάνεις το δίκιο σου. Και επιπλέον κινδυνεύεις να γίνεις και συ όμοιος με αυτούς που κατηγορείς. Δεν νομίζω ότι αγαπάς την εκδίκηση, ούτε τον βασανισμό των όσων έχουν διαπράξει εγκλήματα.
Ας τον αφήσουμε, λοιπόν, τον αυτόχειρα να κοιμηθεί εν ειρήνη και ας ασχοληθούμε με τους ζωντανούς και πρωτίστως με τους εαυτούς μας και την δεξιά μας χείρα(αριστερή για τους αριστερόχειρες) που τόσα χρόνια και με όλες τις κυβερνήσεις ΥΠΕΓΡΑΦΑΝ τις "χρυσές συνταγές".
Και δεν πιστεύω να διαφωνήσεις στο ότι όλων μας οι υπογραφές λειτούργησαν ως έμμεσες συνεργασίες με τους εχθρούς της χώρας μας και του Έθνους μας γενικότερα.
Σε ευχαριστώ για το χρόνο που αφιέρωσες για να διαβάσεις την άποψή μου.
-
«Αυτοκτονική» πορεία: Ένας στους 6 Έλληνες με σημαντική ψυχοπαθολογία
"Περί τους 1720 ανθρώπους καταγράφηκαν ως πρωταγωνιστές σε περιστατικά αυτοκτονίας στην Ελλάδα από την αρχή του 2009 έως το τέλος του 2011. Οι σχετικοί δείκτες εμφανίζουν αυξητική τάση, όσο επιδεινώνονται οι οικονομικές συνθήκες. Άμεση σύνδεση της ανεργίας με τη ροπή προς αυτοκτονία καταδεικνύουν τα ευρήματα ερευνών. «Βρισκόμαστε στην αρχή ενός πρωτοφανούς φαινομένου για την ελληνική κοινωνία», εκτιμά ο επιστημονικός διευθυντής Εταιρείας Περιφερειακής Ανάπτυξης και Ψυχικής Υγείας (ΕΠΑΨΥ) Στέλιος Στυλιανίδης, υπογραμμίζοντας τους παράγοντες οι οποίοι δημιουργούν ένα εκρηκτικό κοινωνικό περιβάλλον."
Κάθε αύξηση 1% στην ανεργία, επιφέρει αύξηση 0,8% στις αυτοκτονίες (ηλικίας κάτω των 65 ετών) και αύξηση 0,8% στις ανθρωποκτονίες. (Stuckler et al., 2009)
Ο συνολικός αριθμός των αυτοκτονιών οι οποίες εκτελέστηκαν ή επιχειρήθηκαν στην Ελλάδα αυξήθηκαν το 2010 κατά 27,6% σε σύγκριση με το 2009: 622 από 507 (στοιχεία ΕΛ.ΑΣ). Οι κλήσεις στη μία εθνική γραμμή βοήθειας για την αυτοκτονία σημειώνουν αύξηση η οποία αγγίζει το 70%. Σύμφωνα με τον κοσμήτορα της Εθνικής Σχολής Δημόσιας Υγείας Γιάννη Κυριόπουλο, το 23% των ατόμων με ψυχικό νόσημα έχει χρέη, οι άνεργοι αποτελούν την πιο ευάλωτη πληθυσμιακή ομάδα και οι συνταξιούχοι αποτελούν με τη σειρά τους «παράπλευρη απώλεια» της οικονομικής κρίσης.
Φτώχεια και κατάθλιψη
«Τη στιγμή κατά την οποία ολόκληρος ο κοινωνικός ιστός αποδομείται, η επισφάλεια και η ανασφάλεια ‘σημαδεύουν’ ψυχικά και κοινωνικά με κύριο χαρακτηριστικό την έλλειψη ελπίδας για το μέλλον, η προσωπική ευαλωτότητα συναντά όλη αυτή την τεράστια οικονομική κρίση, και την ίδια ώρα μειώνονται οι ειδικές δράσεις υπέρ των κοινωνικά ευπαθών ομάδων, για την πρόληψη και την αντιμετώπιση της κατάθλιψης ευρύτερα, είναι επόμενος ο πολλαπλασιασμός αντίστοιχων φαινομένων. Θεωρώ ότι βρισκόμαστε στην αρχή ενός πρωτοφανούς φαινομένου για την ελληνική κοινωνία», δηλώνει ο κ. Στυλιανίδης.
Το ποσοστό αυτοκτονιών έχει αυξηθεί από 2,8 ανά 100.000 πληθυσμού το 2008 σε 5,2 το 2010 (Giotakos, Karabelas, Kafkas, 2011). Η πιο πρόσφατη εθνική επιδημιολογική έρευνα δείχνει υψηλή θετική συσχέτιση ανάμεσα στην εκδήλωση επιθυμίας θανάτου και την ανεργία, αλλά και την εμφάνιση σοβαρής ψυχοπαθολογίας και ανεργίας (Mavreas et al., 2010). Ένας στους 6 Έλληνες ηλικίας 18-70 έχει αναπτύξει κλινικά σημαντική ψυχοπαθολογία και ένας στους 12 (600.000) σοβαρή ψυχοπαθολογία. Το 75% του πληθυσμού που εμφανίζει κάποιου είδους ψυχοπαθολογία δεν λαμβάνει θεραπεία για το πρόβλημα το οποίο αντιμετωπίζει.
«Δεν σημαίνει ότι όλοι οι άνεργοι ή όλοι οι άστεγοι αυτοκτονούν, αλλά η οικονομική κρίση και η έλλειψη προοπτικής και ελπίδας για το μέλλον ενεργοποιεί το έλλειμμα ανθεκτικότητας του καθένα και ενεργοποιεί και αυτοκαταστροφικούς μηχανισμούς σαν μοιραίο μέσο επίλυσης αυτής της αντίφασης», τονίζει ο επιστημονικός διευθυντής της ΕΠΑΨΥ. Ο ίδιος διαισθάνεται ότι η πρόβλεψη του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας. για την ανάδειξη της κατάθλιψης ως της πρώτης αιτίας νόσου και επιβάρυνσης ανά την υφήλιο το 2020, θα επισπευστεί στο 2015 υπό την ώθηση της «χειμαζόμενης Ευρώπης».
Η ΕΠΑΨΥ χρησιμοποιεί ως αφετηρία την εκτίμηση ότι περισσότερο από 30% του πληθυσμού ζει σε καθεστώς ανέχειας, για να επισημάνει πως οι ευάλωτες ομάδες εκφράζουν μια ιδιαίτερη μορφή αποσύνδεσης (desaffiliation sociale) από τον κοινωνικό δεσμό, καθώς σημειώνεται μία συλλογική απώλεια βασικών χαρακτηριστικών τα οποία αγγίζουν ολόκληρα κομμάτια κοινωνικών τάξεων (έλλειψη κερδών, στέγασης, ιατρικής φροντίδας, εκπαίδευσης, έλλειψη/απώλεια δύναμης ή/και σεβασμού - R.Castel). Τα κοινωνικά και ψυχικά προβλήματα εμφανίζονται μεγαλύτερα σε χώρες με μεγάλες ανισότητες εισοδημάτων, όπως είναι η Ελλάδα.
Εκτεταμένη «κοινωνική οδύνη»
Η συναισθηματική κατάσταση η οποία μπορεί να ωθήσει ακόμη και στην αυτοκτονία δεν συνιστά απαραίτητα φαινόμενο «κλινικής κατάθλιψης». Η επιστημονική κοινότητα παρατηρεί ένα εκτεταμένο φαινόμενο «κοινωνικής οδύνης», το οποίο αποτελεί ένα μείγμα «χαμηλής αυτοεκτίμησης, ναρκισσιστικής ευαλωτότητας, μείωσης της ανθεκτικότητας και ουσιαστικά πολύ μεγάλης αδυναμίας του ατόμου να επεξεργαστεί ψυχικά νέους μηχανισμούς άμυνας για να επιβιώσει απέναντι σε αυτή την ακραία κρίση».
Σε αυτό το πλαίσιο, ο κ. Στυλιανίδης στέκεται στην ανάγκη να δημιουργηθούν νέα δίκτυα αλληλεγγύης, νέες συνέργειες και να ενισχυθούν οι υπηρεσίες ψυχικής υγείας και κοινωνικής πρόνοιας: «Αν καταρρεύσει πλήρως το κράτος πρόνοιας και η επιβίωση εξαρτάται από το συσσίτιο ή από τη φιλανθρωπία της εκκλησίας, δεν μπορεί να υπάρχει ψυχιατρική – ψυχοθεραπευτική παρέμβαση. Η απόλυτη φτώχεια, στην ουσία, ακυρώνει οποιαδήποτε θέληση ή σχέδιο προς αυτή την κατεύθυνση. Χρειάζεται ένα μίνιμουμ επίπεδο διαβίωσης».
Σημειώνεται ότι στο πλαίσιο περικοπών οι δομές υποστήριξης της ψυχικής υγείας στερήθηκαν πόρους ύψους 36,8 εκατ. ευρώ, γεγονός το οποίο εκτιμάται ότι πλήττει τη λειτουργία του συστήματος που λειτουργεί με ευθύνη των Νομικών Προσώπων Ιδιωτικού Δικαίου (ΝΠΙΔ) και πως πρακτικά συνεπάγεται την επιστροφή στα ψυχιατρεία -με ό,τι αυτό συνεπάγεται- 1500 ψυχικά πασχόντων.
http://tvxs.gr/news/ellada/aytoktoniki-poreia-enas-stoys-6-ellines-me-simantiki-psyxopathologia
-
Μάλιστα...
Με συνοπτικές διαδικασίες και με υποθέσεις, στο ανάθεμα ο αυτόχειρας.
Γιατί ανήκε ,δεν ανήκει πια,στην αντιπαθή κατηγορία των πρώην φμφ.
Ενώ αν ανήκε στη συμπαθή κατηγορία των συνεργατών των ναζί, αν ήταν ο ήρωας Τσολάκογλου, απλώς θα τον έκρινε η ιστορία...
Πολύ μα πολύ μονόπαντα γέρνει η βάρκα...
-
Προτιμώ να βλέπω τον αυτόχειρα σαν ένα ακόμη θύμα μιας μάχης οικονομικών, πολιτικών, κομματικών, συνολικά νοσηρών συμφερόντων, της οποίας θύματα (με άλλοτε άλλους τρόπους) και είμαστε όλοι μας. Δεν θα του αρνηθώ το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης, ωστόσο τον θεωρώ περισσότερο ένα μαχητή των ιδεών του και όχι τον απλό άνθρωπο που έφτασε σε απόγνωση και έγινε αυτόχειρας.
Για μένα ακόμη και στην κατοχή υπήρχαν άνθρωποι που πάλεψαν και δεν το έβαλαν κάτω, προσφέροντας, είτε στην απελευθέρωση είτε στην βοήθεια προς το συνάδελφο. Η αυτοκτονία, ακόμη και για ανθρώπους του πνεύματος, είναι για μένα, εγωιστική και καταστροφική πράξη που δεν συμβάλει προς το γενικό καλό όλων όσων συνεχίζουν να παλεύουν.
-
Η αυτοκτονία, ακόμη και για ανθρώπους του πνεύματος, είναι για μένα, εγωιστική και καταστροφική πράξη που δεν συμβάλει προς το γενικό καλό όλων όσων συνεχίζουν να παλεύουν.
Έτσι είναι, αν και έχω την αίσθηση ότι κατά περίπτωση μπορούν να υπάρξουν ελαφρυντικά...
-
Πολύ μα πολύ μονόπαντα γέρνει η βάρκα...
Π.Κουκουλόπουλος για 77χρονο αυτόχειρα: "Να μας πει πώς κλέβανε το δημόσιο"! (http://www.on-news.gr/2012/04/77_32.html) (on-news.gr)
"Τι είδους άνθρωποι ( ; ) είναι αυτοί στην ηγετική ομάδα του μΠΑτΣΟΚ, τόσο της προηγούμενης όσο και της νυν ηγεσίας"; Αυτό διερωτάται η χώρα, μετά και την νέα δήλωση του υφυπουργού Εσωτερικών Πάρι Κουκουλόπουλου, για την αυτοκτονία του 77χρονου πρώην φαρμακοποιού, Δημήτρη Χριστούλα, τον οποίο εμμέσως πλην σαφώς τον... εγκαλεί (!) γιατί η φαρμακαυτική δαπάνη από τα 4 δισ. εκτοξεύθηκε στα 9 δισ. ευρώ μέσα σε λίγα χρόνια και περίπου του αποδίδει ευθύνες!
Και επειδή ο 77χρονος μάλλον δεν θα του απαντήσει, να του πούμε εμείς του υφυπουργού Εσωτερικών ότι ο περήφανος γέροντας, είχε επιστρέψει στο Δημόσιο πουλήσει το φαρμακείο του κρατική άδεια ιδρύσεως φαρμακείου από το 1994! Άρα μάλλον δεν θα ήξερε πως η φαρμακευτική δαπάνη εκτινάχθηκε εκεί που εκτινάχθηκε.
Γιατί όμως ο υφυπουργός Εσωτερικών δεν ρωτά τόσους και τόσους συναδέλφους του υπουργούς και βουλευτές γιατρούς και φαρμακοποιούς που γνωρίζουν άριστα τα εγκλήματα των φαρμακευτικών εταιρειών;
Έτσι λοιπόν μετά τις ανήκουστες δηλώσεις του Πάνου Μπεγλίτη (αυτός ο άνθρωπος για κάποιο λόγο που δεν μας αφορά θέλει μονίμως να εξευτελίζεται), έρχεται δεύτερος στενός συνεργάτης του Ευάγγελου Βενιζέλου ο Πάρις Κουκουλόπουλος και κάνει δηλώσεις που αν μη τι άλλο το μοναδικό όφελος που έχουν είναι να αποκαλύπτουν λίγες εβδομάδες προ των εκλογών στο εκλογικό σώμα την πολιτική ποιότητα αυτώψν που έχουν το θράσος να ζητούν και πάλι την ψήφο του, αντί να πάνε να κλειστούν σε κανένα μοναστήρι και να ζητούν συγγνώμη απότο Θεό και την Ελλάδα για το κακό που έχουν κάνει.
Δήλωσε σχετικά λοιπόν στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ “Μιλά (σ.σ. ο αυτόχειρας!) στο όνομα πολλών, γιατί προφανώς ένας συνταξιούχος φαρμακοποιός, όσα χρόνια κι αν περάσουν από τη σύνταξή του, δεν ψάχνει ποτέ στα σκουπίδια! Εάν ο ίδιος άνθρωπος είχε άλλη προσέγγιση, θα μπορούσε να μας βοηθήσει και πολύ καλά για το πώς τα 4 δισ. του 2004 για δαπάνες φαρμάκου έγιναν 9 δισ. μέσα σε λίγα χρόνια”…
Και μετά επειδή κόντευαν να πέσουν και οι προβολείς στο στούντιο από τις αντιδράσεις των δημοσιογράφων είπε το άλλο περίφημο: “Δεν ήρθα σε εκπομπή ψυχανάλυσης (!) ήρθα να κινητοποιηθώ”…
Δηλαδή, για να καταλάβουμε κι εμείς, "αν o αυτόχειρας είχε άλλη προσέγγιση", τι θα έκανε κ.Κουκουλόπουλε; Θα σας φώτιζε ο συνταξιούχος για το πώς τα λαμόγια και οι απατεώνες σε φαρμακευτικές και σε κρατικά νοσοκομεία έκλεβαν το δημόσιο; Δεν το ξέρετε; Το σκέφθηκε καλά αυτό που είπε;
Δηλαδή, υπονοεί, αν καταλάβαμε καλά, ότι ως μέλος του συστήματος φαρμάκου έχει ευθύνη και ήταν και στο κόλπο για την εκτόξευση της φαρμακευτικής δαπάνης. Έλεος κύριοι...
Και βέβαια χθες έγινε εκείνη η πρώτη φοβερή δήλωση Μπεγλίτη για την αυτοκτονία όπου η στελεχάρα (και πρώην υπουργός Άμυνας, τρομάρα του...) είπε τα εξής περίφημα: "Το αν είχε χρέη ή δεν είχε είχε χρέη, το αν τα έφαγαν τα παιδιά του ή τα έφαγε ο ίδιος, σεβασμός σ' αυτές τις περιπτώσεις...".
Κύριε Βενιζέλο, εμποδίστε τους ανθρώπους σας από το να λερώνουν τη μνήμη των νεκρών. Θα προσφέρετε τουλάχιστον αυτή την υπηρεσία στο τόπο...
-
Ο αυτόχειρας θέλω να πιστεύω ότι έπαιρνε μια ικανοποιητική σύνταξη, για τα οικονομικά δεδομένα της χώρας μας, ακόμη και μετά τις περικοπές. Τα χρήματα που έπαιρνε ως σύνταξη θα μπορούσαν να θεωρηθούν αρκετά, υποθέτω, από έναν εργαζόμενο των 500 ευρώ. Σίγουρα κατά την πορεία της ζωής του είχαν περάσει από τα χέρια του σημαντικά ποσά, με σημαντικότερο παράδειγμα την πώληση της άδειας του φαρμακείου όπως αποδεικνύεται από το σημείωμα του φαρμακευτικού συλλόγου. (ελπίζω να μην αμφισβητεί κανείς τι σημαίνει η συστέγαση με άλλο φαρμακοποιό λίγες μέρες πριν την συνταξιοδότησή του). Το τι έγιναν αυτά τα ποσά δεν μας αφορά. Αν είχαν όμως καταναλωθεί ή χαθεί σε λανθασμένες επενδύσεις θα μπορούσαν να αποτελούν μια από τις αιτίες τις αυτοκτονίας;
Πριν λίγες μέρες έβλεπα στην τηλεόραση έναν κύριο να ωρύεται γιατί είχε επενδύσει 400 χιλιάδες ευρώ σε ομόλογα και με το κούρεμα είχαν γίνει 100 χιλιάδες σε ορίζοντα 30ετίας. Αν ο κύριος αυτός είχε επιλέξει τον ίδιο δρόμο της αυτοχειρίας θα είχε την ίδια αντιμετώπιση από τα ΜΜΕ και εμάς;
Το όριο της αξιοπρεπούς διαβίωσης για κάθε άνθρωπο είναι διαφορετικό κι ακόμη διαφορετικότερο το όριο της αυτοχειρίας.
-
Πριν λίγες μέρες έβλεπα στην τηλεόραση έναν κύριο να ωρύεται γιατί είχε επενδύσει 400 χιλιάδες ευρώ σε ομόλογα και με το κούρεμα είχαν γίνει 100 χιλιάδες σε ορίζοντα 30ετίας. Αν ο κύριος αυτός είχε επιλέξει τον ίδιο δρόμο της αυτοχειρίας θα είχε την ίδια αντιμετώπιση από τα ΜΜΕ και εμάς;
Γύρω-γύρω από την βρύση πας. Νερό δεν πίνεις;
-
Πραγματικά δεν καταλαβαίνω καθόλου όλη αυτή τη συζήτηση.
Εικασίες επί εικασιών, προθέσεις επί προθέσεων, υποθέσεις επί υποθέσεων, μονοσήμαντες αναγνώσεις με τρόπο που να βολεύει τον "αναγνώστη".
Πούλησε -δεν πούλησε, έπαιρνε μικρή-μεγάλη σύνταξη, τα έφαγε-δεν τα έφαγε...
Όπως βολεύει τον καθένα. Ο κάθε Κουκουλόπουλος για μιλήσει για τα πάρτυ των φαρμάκων, ο Διακομιστής για να θρέψει την εμμονή του, το αντιμνημονιακό μπλοκ για να μιλήσει για το μνημόνιο.
Λες και μια αυτοκτονία είναι ένα μονοσήμαντο γεγονός που αφορά μόνο το φλοιό της ανθρώπινης συνειδητότητας. Το μήνυμα του αυτόχειρα ήταν σαφές. Πιθανώς τα τελευταία βιώματα που σημάδεψαν την ύπαρξή του, να περιγράφονται στο μήνυμα του. Ποιος είναι όμως αυτός, που με ασφάλεια μπορεί να ερμηνεύσει την πορεία μιας ολόκληρης ζωής, όλα αυτά τα δυναμικά που ακόμα και ο ίδιος αγνοούσε?
Επηρεάζουν οι κοινωνικές-οικονομικές συνθήκες τη ζωή και τη θέληση για ζωή των ανθρώπων? Σαφέστατα ναι.
Το κουβάρι είναι όμως πάρα πολύ μπλεγμένο. Μπορεί να ανιχνεύουμε γενικές τάσεις και κοινά δυναμικά, αλλά πίσω από κάθε αυτοκτονία κρύβεται μια μοναδική, απόλυτα προσωπική ιστορία.
-
...πίσω από κάθε αυτοκτονία κρύβεται μια μοναδική, απόλυτα προσωπική ιστορία.
Όπως, επίσης, και πίσω από κάθε "σχόλιο" και "εμμονή".
Χωρίς να επαναλάβω τα όσα εξέφρασα σε προηγούμενη δημοσίευσή μου, σχετικά με το γεγονός θα πρότεινα να κλειδωθεί το συγκεκριμένο νήμα, ως ένδειξη σεβασμού προς έναν αποθανόντα(όποιος και ότι και αν ήταν) που, αν μη τι άλλο, δεν μπορεί να απαντήσει ή να απολογηθεί στις κατηγορίες που του προσάπτονται. Μακαρία η μνήμη του και ας αφήσουμε την κρίση του(σε όσους πιστεύουν) σε άλλα "χέρια".
Συγγνώμη και ευχαριστώ.
-
Χωρίς να επαναλάβω τα όσα εξέφρασα σε προηγούμενη δημοσίευσή μου, σχετικά με το γεγονός θα πρότεινα να κλειδωθεί το συγκεκριμένο νήμα, ως ένδειξη σεβασμού προς έναν αποθανόντα(όποιος και ότι και αν ήταν) που, αν μη τι άλλο, δεν μπορεί να απαντήσει ή να απολογηθεί στις κατηγορίες που του προσάπτονται. Μακαρία η μνήμη του και ας αφήσουμε την κρίση του(σε όσους πιστεύουν) σε άλλα "χέρια".
Έδωσα το συμφωνώ αλλά ταυτόχρονα στηρίζω δημόσια την πρόταση του @medicus απευθυνόμενος προς τους αγαπητούς μου συναδέλφους συνδιαχειριστές.
-
Πριν λίγες μέρες έβλεπα στην τηλεόραση έναν κύριο να ωρύεται γιατί είχε επενδύσει 400 χιλιάδες ευρώ σε ομόλογα και με το κούρεμα είχαν γίνει 100 χιλιάδες σε ορίζοντα 30ετίας. Αν ο κύριος αυτός είχε επιλέξει τον ίδιο δρόμο της αυτοχειρίας θα είχε την ίδια αντιμετώπιση από τα ΜΜΕ και εμάς;
Γύρω-γύρω από την βρύση πας. Νερό δεν πίνεις;
Οι λόγοι της αυτοκτονίας ήταν, σύμφωνα με το σημείωμα, ότι δεν μπορούσε να ζει αξιοπρεπώς με τη σύνταξη και τα άλλα πιθανά εισοδήματα που είχε (αν είχε).
Στην περίπτωση που ανέφερα ο λόγος θα μπορούσε να είναι η απώλεια 300 χιλιάδων ευρώ από τους χειρισμούς της κυβέρνησης.
Θα μπορούσε να είναι κάποιος εφοπλιστής που "έπεσαν τα καράβια του έξω".
Θα μπορούσε να είναι κάποιος άνεργος που δεν βρίσκει δουλειά ή απολύθηκε.
Θα μπορούσε να είναι κάποιος που απογοητεύθηκε ερωτικά.
Θα μπορούσε να είναι κάποιος που είχε τύψεις για κάποιες παράνομες ή ανήθικες πράξεις του. (θυμάστε το παλιό nickname του διακομιστή και τη σχετική ιστορία. Όταν ενώ χαροπάλευε ο παρολίγον αυτόχειρας, οι εφημερίδες έβγαζαν DVD με τις ερωτικές συνευρέσεις του).
Γιατί η πρώτη περίπτωση μετατρέπεται σε σύμβολο; Πόσοι άνθρωποι ΖΟΥΝ με αξιοπρέπεια με πολύ λιγότερα χρήματα; Πόσοι άνθρωποι ζουν χωρίς αξιοπρέπεια με πολύ περισσότερα χρήματα;
Αν η περικοπή της σύνταξης ήταν ο λόγος, όπως αναφέρθηκε στο σημείωμα, τότε το θεωρώ λάθος γιατί σύμφωνα πάντα με την προσωπική μου άποψη υπάρχουν δυσκολότερες περιπτώσεις που συνεχίζουν να παλεύουν.
Το κουβάρι είναι όμως πάρα πολύ μπλεγμένο. Μπορεί να ανιχνεύουμε γενικές τάσεις και κοινά δυναμικά, αλλά πίσω από κάθε αυτοκτονία κρύβεται μια μοναδική, απόλυτα προσωπική ιστορία.
Σ' αυτό που έγραψε ο κ. Μακρέας συμφωνώ.
Να μην κλειδώσει το θέμα αλλά να αφαιρεθούν όσα σχόλια αφορούσαν το θέμα της αυτοκτονίας διαφορετικά ας μεταφερθούν σε άλλο θέμα το οποίο να κλειδώσει.
-
...
Να μην κλειδώσει το θέμα αλλά να αφαιρεθούν όσα σχόλια αφορούσαν το θέμα της αυτοκτονίας διαφορετικά ας ςμεταφερθούν σε άλλο θέμα το οποίο να κλειδώσει.
Συμφωνώ. Ως "θέμα" εννοούσα την αυτοκτονία, συγγνώμη για την παράλειψη.
-
Προσωπικά δεν έχω καταλάβει καθόλου αυτή τη συζήτηση.
Ή είμαι μωρότερος των οδηγούντων αυτή τη συζήτηση ή αρνούμαι να μπώ στον πειρασμό να «πλιατσικολογήσω» πάνω σε ένα θάνατο. Ας το κρίνουν όσοι προσπαθούν να δούν τον ψυχισμό των άλλων ως ειδικοί της κλειδαρότρυπας. Εμένα ποσώς με απασχολεί.
Αναγκάζομαι όμως να πώ τελικά τα παρακάτω:
1. Το να αυτοκτονεί κανείς είναι δικαίωμά του. Διαφωνώ κάθετα με αυτή την επιλογή, αλλά δεν έχω δικαίωμα να κρίνω αυτόν που την επιλέγει.
2. 2. Το πόσα έβγαλε και πώς κανείς στο παρελθόν δεν αναιρούν το ενδεχόμενο να βρίσκεται σήμερα σε απόγνωση. Ούτε κανείς μας είναι –εκ της ηθικής απόψεως- εντεταλμένος να τον κρίνει.
3. Το πόσα βγάζω σήμερα δεν σημαίνουν τίποτε για το αν κατατάσσομαι στους ευρισκόμενους σε αδιέξοδο ή όχι. Αυτό συναρτάται με το πόσα βγάζω, σε τι έχω επενδύσει και τι οικονομικές υποχρεώσεις έχω αναλάβει, με το πόσο είναι δυνατόν να «ρευστοποιήσω» αυτό που «έκτισα» σε καλές εποχές για να αντεπεξέλθω σήμερα στις δύσκολες, με το πόσο, αν δεν αντεπεξέλθω, θα καταστραφώ ή απλά θα «ζοριστώ» Και με τόσα άλλα που επεισέρχονται στα «του οίκου» του καθ’ ενός και στα όρια ανοχής του.
Για να το κάνω πιο σαφές:
ο Α. παίρνει 500 ευρώ το μήνα. Δεν έχει ενοίκιο και τα χρειάζεται να φάει και να κινηθεί, να ντυθεί και να πληρώσει το ρεύμα. Άρα περνάει ζόρικα.
Ο Β παίρνει 2000 ευρώ το μήνα. Είναι δημόσιος υπάλληλος και κατηγορίας τέτοιας που άλλοι συνάδελφοί του στο ιδιωτικό –με τα ίδια προσόντα και χρόνια- παίρνουν 5000+.
Εμπιστεύτηκε τον εργοδότη του ως «αξιόπιστο» και το δεδομένο της μονιμότητά του (που δεν το δημιούργησε αυτός, αλλά έτσι ήταν το σύστημα στο οποίο εισήλθε) και αφού έπαιρνε 3500 ευρώ, και αφού ήταν ολιγαρκής στην καθημερινότητά του και αφού δε βρήκε από τον μπαμπά τίποτε, αποφάσισε να βάλει ένα δάνειο να αγοράσει ένα σπίτι 150.000 και να χτίσει ένα απλό στο κτήμα που είχε.
Δέσμευσε λοιπόν με τα δάνεια αυτά τα 1700 ευρώ το μήνα και περνούσε πολύ άνετα με τα υπόλοιπα.
Σήμερα παίρνει 2000. Από αυτά μένουν για όλα όσα καλύπτει ο Α ( διατροφή, ρεύμα κ.λ.π.) 300 ευρώ.
Το σπίτι θέλει να το πουλήσει αλλά δεν πιάνει πάνω από 120.000 πιά και αυτά που χρωστάει στην τράπεζα είναι 130.000. Άσε που όσο και αν το έβαλε σε αγγελίες, ούτε ένα τηλέφωνο δεν πήρε.
Παρόμοια είναι και η κατάσταση για το κτήμα που επίσης προσπάθησε να πουλήσει για να αντεπεξέλθει στις καθημερινές ανάγκες του.
Τελικό αποτέλεσμα: ο Α. παίρνει 500 αλλά έχει διαθέσιμα για την καθημερινότητά του 500.
Ο Β παίρνει 2000 αλλά έχει διαθέσημα για την καθημερινότητά του 300 και με καμία δυνατότητα απαλλαγής των βαρών.
Με ποιο δικαίωμα λοιπόν εσύ λές ότι αυτός (ο Β) «κάτι καλό παίρνει», αντέχει, δεν διακιούται να αγανακτεί, δεν εξαθλιώνεται με τις πολιτικές επιλογές που έχουν γίνει?
Οι τελικοί συσχετισμοί μετράνε για την κατάντια που βρισκόμαστε και όχι οι απόλυτοι αριθμοί.
4. Τελικά –για τους λόγους που εκείνος ήξερε και που δεν μας αφορούν άμεσα σα σύνολο- αυτός ο άνθρωπος κατέληξε να βλέπει τον εαυτό του έτοιμο να μπεί στο σκουπιδιοντενεκέ για να βρεί τον επιούσιο. Άσχετα από τις επιλογές του πιο πρίν, κατέληξε εκεί.
Και είχε την υπερηφάνεια να μην επιτρέψει στον εαυτό του να το κάνει.
5. Πέρα όμως από τις δικές του επιλογές που μπορεί να επηρέασαν ακουσίως (όπως τον αγοραστή του σπιτιού της Β περίπτωσης του παραδείγματός μου), ποιος ευθύνεται για αυτό τον εκτροχιασμό του προγραμματισμού όλης της κοινωνίας που για πολλές χιλιάδες (πιστεύω εκατομμύρια) συμπολίτες μας είναι τέτοιος αυτός ο εκτροχιασμός που τους καταβαράθρωσε?
Σαφώς οι πολιτικές επιλογές της παράδοσης της χώρας μας σε κατακτητές και λήσταρχους που το μόνο που τους νοιάζει είναι να μην «χρεοκοπήσει η χώρα» (βλέπε πληρωθούν τα δανεικά) και ας χρεοκοπήσει και ας εκμηδενιστεί ο κάθε «χωριανός» (βλέπε «απλός πολίτης») είναι αυτές που πυροδότησαν την σκανδάλη και σε αυτό το περιστατικό, όπως και σε πολλά άλλα.
Αλλά και εκεί που δεν την πυροδότησαν οδήγησαν από την αξιοπρέπεια σε ανθρώπινα ράκη πολλούς συμπολίτες μας.
Εγώ προσωπικά περίμενα να δώ συζήτηση πάνω σ’ αυτό το σημείο με αφορμή τον επίσημο αυτόχειρα (γιατί υπάρχουν και άλλοι που πέρασαν στην αφάνεια, αφού δεν επέλεξαν την πλατεία Συντάγματος για την πράξη τους), την οποία όμως δυστυχώς δεν είδα.
Γι’ αυτό δεν κλειδώνω προσωρινά το θέμα, ελπίζοντας ότι δεν θα επανέλθουμε σε συζητήσεις που δεν εστιάζουν στην τραγικότητα των καιρών που οδηγούν στην απόγνωση και -υπό ορισμένες προϋποθέσεις- κάποιους συμπολίτες μας στην αυτοχειρία. Δεν θα συνεχίσουμε σε ατραπούς που δεν οδηγούν στην αναζήτηση ελπίδας, αλλά θα συνεχίσουμε εστιάζοντας σε αυτά τα ουσιώδη σημεία.
Αν αυτό δεν συμβεί, προσωπικά θα είμαι υποχρεωμένος να κλειδώσω το θέμα, γιατί το πώς και το γιατί των προσωπικών επιλογών και στάσεων του καθ’ ενός, αποκομμένο από το γενικό κοινωνικό σύνολο και τις «δημόσιες» αιτίες που οδηγούν σε αδιέξοδα, δεν αφορούν κανέναν από όσους ψάχνουν τη ζύμωση, την ανταλλαγή και προώθηση ιδεών, την αλήθεια που αφορά την κοινωνία και τέλος την ύπαρξή μας ως ΑΝΘΡΩΠΩΝ.
-
Αγαπητέ Δημήτρη,
ενδιαφέροντα τα παραδείγματά σου που αναδεικνύουν μια πλευρά του νομίσματος.
Μπορώ κι εγώ όμως να πω μερικά:
Ο Α παίρνει 500 ευρώ (ίσως κι άλλα τόσα ο/η σύζυγος αν είναι τυχερός) έχει ενοίκιο και παιδιά. Μπορεί να περάσει πολύ ζόρικα;
Ο Β παίρνει 1100 ευρώ (έστω ότι πριν λίγο καιρό έπαιρνε 1800) είναι ηλικιωμένος (σύνταξη), ζει μόνος κι έχει ιδιόκτητο σπίτι ή έστω μένει στο νοίκι. Μπορεί να περάσει καλά έως άνετα;
Θα μπορούσε ο Β να μείνει με τα παιδιά του (αν υποθέσουμε ότι έμενε στο νοίκι) να τον "γηροκομήσουν" και να τους δίνει τη σύνταξη; Θα αποτελούσε, ό,τι έμενε από τη σύνταξη, μια ενίσχυση στα παιδιά του;
Να περάσω και στο δικό σου παράδειγμα με τα έσοδα 2000 το μήνα και το δάνειο των 1700.
Αν αυτοκτονήσει τα δάνεια διαγράφονται; Ή μήπως περνάνε στους κληρονόμους του με τις ίδιες -ή και περισσότερες- δυσκολίες αποπληρωμής;
-
Αγαπητέ Αδαμάντιε.
Τα παραδείγματα αποτελούν μόνο παραδείγματα.
Σαφώς υπάρχουν και άνθρωποι με διαφορετικά δεδομένα, όπως αυτά που ανέφερες. Αυτό δεν αναιρεί την δύσκολη κατάσταση των άλλων παραδειγμάτων (που ερίσθω εν παρόδω δεν είναι παραδείγματα).
Το νόημα είναι ένα. Δεν μπορείς να μετράς νούμερα. Τα αδιέξοδα ή μη κάποιου δεν απεικονίζονται από μεμονωμένα νούμερα, αφού είναι συσχετισμός πολλών παραμέτρων.
Το ένα όμως που είναι σίγουρο είναι το ότι οι περισσότεροι συρθήκαμε σε μία μιζέρια και μία ζωή χωρίς προοπτική από τις πολιτικές επιλογές των τελευταίων ετών, ενώ παράλληλα καταλύθηκε και το στοιχειώδες οικοδόμημα κοινωνικής προστασίας που διαθέταμε.
Το αν καταφέρνει κάποιος να ξεφύγει από την ασφυξία πουλώντας κάτι που είχε (ποιός μπορεί άραγε να πουλήσει σήμερα?) ή πηγαίνοντας να ζήσει με συγγενείς για να μειώσει τα κόστη, αυτά είναι τακτικές «επιβίωσης» και δεν καταλαβαίνω σε τι «απαλύνουν» τη φρίκη των γενομένων πολιτικών επιλογών.
Αυτά είναι που εγώ θεωρώ ότι αξίζει να σταθούμε.
(Υ.Γ.Όσο για τα δάνεια, χαίρομαι που θέτεις τον προβληματισμό γιατί διαπιστώνω ότι δεν χρειάστηκες να πάρεις στεγαστικό.
Αλλιώς θα ήξερες ότι όλα τα στεγαστικά (ή τουλάχιστον όλες οι περιπτώσεις που εγώ γνωρίζω) είναι ασφαλισμένα για «θάνατο» Αυτό σημαίνει ότι αν πεθάνει ο δανειολήπτης, μένει «καθαρό» το σπίτι στους απογόνους.
Μη μπείς όμως στον πειρασμό να πείς, τότε ας αυτοκτονήσουν οι δανειολήπτες για να ξεχρεωθούν, γιατί δεν ξέρω μήπως στα «ψιλά» προβλέπεται εξαίρεση αυτής της περίπτωσης θανάτου !!)
-
Ο συνολικός αριθμός των αυτοκτονιών οι οποίες εκτελέστηκαν ή επιχειρήθηκαν στην Ελλάδα αυξήθηκαν το 2010 κατά 27,6% σε σύγκριση με το 2009: 622 από 507 (στοιχεία ΕΛ.ΑΣ).
Δυστυχώς στην Ελλάδα ποτέ δε θα έχουμε σωστή ενημέρωση στα νούμερα των αυτοκτονιών. Τα παραπάνω νούμερα είμαι 100% σίγουρος πως δεν μπορούν να ληφθούν ως σοβαρά έρευνα αφού αυτή δε μπορεί να πραγματοποιηθεί λόγω έλλειψης στοιχείων.
-
Εγώ προσωπικά περίμενα να δώ συζήτηση πάνω σ’ αυτό το σημείο με αφορμή τον επίσημο αυτόχειρα (γιατί υπάρχουν και άλλοι που πέρασαν στην αφάνεια, αφού δεν επέλεξαν την πλατεία Συντάγματος για την πράξη τους), την οποία όμως δυστυχώς δεν είδα.
Την ίδια ημέρα έγιναν άλλα τρία περιστατικά. Κρήτη, Εύβοια, Θεσσαλονίκη...δυστυχώς για τα ΜΜΕ όχι σε κεντρικές πλατείες.
-
Από το σημείωμα του αυτόχειρα:
(http://3.bp.blogspot.com/-LgsAVT2r2jw/T3xZOrohgLI/AAAAAAAABDI/YwmUgSj-G7E/s1600/a.jpg)
Έχουν ακουστεί διάφορα και έχουν γραφτεί ακόμα περισσότερα.
1. Ο αυτόχειρας άφησε ένα σημείωμα στους συγγενείς και ένα το οποίο βρέθηκε επάνω του.
2. Το παραπάνω σημείωμα είναι αυτό που άφησε στους συγγενείς και όχι αυτό που βρέθηκε επάνω του.
Και τώρα να θέσω τα δικά μου ερωτήματα:
1. Αυτό το σημείωμα είναι γραμμένο από τον αυτόχειρα;
2. Σημείωμα που αφήνει ένας αυτόχειρας σε συγγενείς κάνει αναφορά στους ίδιους, γίνεται πουθενά αναφορά στο παραπάνω σημείωμα σε αυτούς;
3. Υπάρχει περίπτωση αυτό το σημείωμα να βρέθηκε επάνω του γιατί ο αυτόχειρας ήθελε να γίνει γνωστό στις αρχές; Αν ναι, πως βρέθηκε στα χέρια δημοσιογράφων;
Προσωπικά εκφράζω τις επιφυλάξεις μου για τη γνησιότητα του σημειώματος. Είναι πρώτη φορά που βλέπω "τέτοιο" σημείωμα από αυτόχειρα. Έχω δει δεκάδες σημειώματα που αφήνουν πίσω τους οι αυτόχειρες, δυστυχώς δεν μπορώ να δημοσιεύσω κανένα γιατί αποτελούν μέρος της ανάκρισης ώστε να βλέπαμε τις διαφορές.
-
Και αυτό το "Να πάρουμε τα Καλάσνικωφ, να καθαρίσουμε τους Τσολάκογλου και να κρεμάσουμε τους Μουσολίνι (μαζί με τις Κλάρα Πετάτσι (http://en.wikipedia.org/wiki/Clara_Petacci) προφανώς)", δεν είναι λίγο extreme αν το πάρουμε τοις μετρητοίς;
Αλήθεια, πώς βρίσκει κανείς ένα Καλάσνικωφ (ή τουλάχιστο ένα περίστροφο) ; Ποιοί είναι οι Τσολάκογλου και ποιοί οι Μουσολίνι;
Ξέρω, ο καθένας μπορεί να έχει τις απόψεις του, που ταυτίζονται ή όχι με αυτές των άλλων.
Η δύναμή μας όμως να μην εκτελούμε ανθρώπους σαν τους Μουσολίνι, είναι αυτή που μας ξεχωρίζει από εκείνους.
Τέσπα.
-
Η δύναμή μας όμως να μην εκτελούμε ανθρώπους σαν τους Μουσολίνι, είναι αυτή που μας ξεχωρίζει από εκείνους. Το ίδιο και το να μην οπλοφορούμε.
Τέσπα.
Nαι, αυτη ειναι η πολιτισμικη διαφορα μας. Αλλα οταν η κοινωνια μας αρχιζει να μοιαζει με ζουγκλα, ο πολιτισμος και το να ξεχωριζουμε απο τα ''ζωα'' θα γινει και η αιτια του αφανισμου μας.
Σκεψου φιλε διακο(σ)μι(σ)τη σε καιρο πολεμου, να μην πιανουμε το οπλο, και να αντιτασσουμε επιχειρηματα στο ενοπλο και αδηφαγο ασπονδυλο που ερχεται να καρπωθει τους κοπους μας.
-
Απεφευγα να μιλησω για αυτο το μάλλον λεπτο θεμα αλλά διαβαζοντας διάφορες απόψεις δε μπορω να αντισταθω...
Νομιζω οταν ο αυτοχειρας εβαζε τελος στη ζωη του και αφηνε "κληρονομια" ενα αιχμηρο σημειωμα ουσιαστικα ανοιγε ενα διάλογο με την κοινωνια.Και νομιζω το ηξερε καλα.
Με όλο το σεβασμο στην τραγικοτητα της απώλειας μια ζωης το να μιλαμε και να συνεχισουμε να μιλάμε για αυτη την απώλεια δεν ειναι ασεβεια αλλά σεβασμος στη μνημη του.Επειδη πολλα γραφηκαν εδω μεσα και αλλου ενδεχομενως, οι διατυπώσεις μας να χρειαζονται διπλο φιλτραρισμα για κάποια πιο ευαισθητα ωτα αλλά στο βωμο του ψυχαναγκαστικού-για κάποιους-σεβασμου της μνημης ενος νεκρου δε θα θυσιάσουν κάποιοι άλλοι το δικαιωμα εκφορας διαφορετικης άποψη απο τον εκλειπόντα.
Οι εικασιες γυρω από τα αιτια που τον οδηγησαν στην πράξη αυτη δεν ειναι αναγκαστικα εκτονωση-απενοχοποιηση-εξορκισμος-κουτσομπολιο-ασέβεια-υβρις ή καπήλευση αλλά για κάποιους προβληματισμος και ερεθισμα για κουβεντα που ενδεχομενως και δικαιωματικα να περικλειει και μια διαφορετικη άποψη.
Δε νομιζω λοιπον πως επέλεξε να"φυγει" με τοσο εντυπωσιακο τροπο για να ξεχαστει αλλά για να συζητηθει...Τιμη και σεβασμος στη μνημη του κατ'εμε δεν ειναι η βουβαμαρα και η στειρα σιωπη αλλα να αρχισει διάλογος και προβληματισμος.
Η αυτοκτονια ενδεχομενως να ειναι ισως μια ακραια μορφη επικοινωνιας-διαμαρτυριας.Ενας τροπος να σε προσεξουν,ειδικα αν γινει στην καρδια της καρδιας της Ελλάδος(Συνταγμα).Και μάλλον ο εκλιπων το ηξερε καλα.
Διαφωνω ομως με τον τροπο που επελεξε να "διαλεχθει" γιατι προβαινοντας σε αυτη την πραξη δε δινεις το δικαιωμα στο συνομιλητη σου να σε αντικρουσει ενω ταυτοχρονα τον ενοχοποιεις(αν εχει συνειδηση) και ταυτοχρονα αποκτας οπαδους που νιωθουν το ιδιο αδικημενοι με σενα.Και αυτοι μπορει να δρασουν ανεξελεγκτα.
Επίσης διαφωνω με την ΠΡΟΤΡΟΠΗ του για ενοπλη εξεγερση και δεν νομιζω πως ειναι υβρις να λεω πως δε δικαιολογειται κανεις-ακομη και προσφεροντας τη ζωη του-να γινεται ηθικος αυτουργος ή οσιομαρτυρας στο ονομα μιας επαναστασης.
Anyway...Κάπου εδω σταματω.
Απλα δε μπορω να μη μοιραστω τα λογια ενος δασκαλου μου που συνηθιζε να λεει πως η αυτοκτονια ειναι η υπερτατη πραξη θαρρους και δειλιας.Θαρρους γιατι θελει δυναμη για να αφαιρεσεις τη ζωη σου και δειλιας γιατι δεν πάλεψες με τα προβληματα σου και διάλεξες ενδεχομενως την ευκολη λυση,τη "φυγη".Αλήθεια τι θα γινοταν αν όλοι οι Ελληνες που σημερα αντιμετωπιζουν οικονομικα προβληματα καναν το ιδιο?Πολυ απλα αυριο θα ειχαμε μεινει ουτε οι μισοι.
-
Κανείς δεν είπε να μη μιλάμε, να μην προβληματιζόμαστε.Άλλο όμως αυτό και άλλο να χαρακτηρίζεις κάποιον "παλιο-λαμόγιο", μία μέρα μετά το θάνατό του, λες και τον ήξερες κι από πέρυσι.Και "παλιο-λαμόγιο" να ήταν, άφησέ τον 3 μερούλες να "κρυώσει" και σεβάσου το πένθος των οικείων του, προσωρινά, αφού δεν κρατιέσαι (το β' πρόσωπο ενικού δεν αναφέρεται σε σένα προσωπικά, γενικά μιλάω). Όποιος είναι τόσο large και ακομπλεξάριστος και μη ψυχαναγκαστικός με το σεβασμό στη μνήμη νεκρών, ας μας πει όνομα και επάγγελμα του νεκρού του πατέρα και ας το αφήσει πάνω μου, για να μάθει τι ρουφιάνος, λαμόγιο και λέρα ήταν αυτός που τον έφερε στον κόσμο.
Όσο για την ουσία της υπόθεσης, τι να λέμε τώρα.Τα είπε όλα ο κύριος Μιχάλης.RESPECT που λες κι εσύ.
-
Το "παλιο-λαμογιο" δε το ειδα καπου εδω μεσα.Μιλω ειλικρινα.Εαν ειπωθηκε και δε το ειδα ζητω συγνωμη.
Επειδη καποιοι εδω μεσα δεν κατανοουν τη συζητηση γυρω απο αυτο ή νιωθουν αβολα με αυτο απο εκει παρακινηθηκα και εγραψα οσα εγραψα.Επισης εχω κανει τροποποιηση του μηνυματος μου πριν καν μου απαντησεις και ενδεχομενως αρχικα να ημουν πιο αιχμηρος αλλα ξαναδιαβαζοντας το δε μου πολυαρεσε και το εφερα σε μια μορφη που με εξεφραζε πιο πολυ.
Επίσης καπου σε εχασα με τα περι να σου πει κάποιος το ονομα του νεκρου του πατερα κτλ...
Αναφερεσαι σε κατι που διαβασες στο φορουμ ή γενικοτερα?
Ενδεχομενως να ειπωθηκε κατι από καποιον εδω μεσα και να μη το ειδα.Αν θες μου απαντας και σε προσωπικο μηνυμα...
-
Το "παλιο-λαμογιο"
Ψάχνοντας στοιχεία για την οικογένεια και τους απογόνους του εκλειπόντος Γ. Τσολάκογλου, έπεσα σ΄αυτό:
Έχοντας προσβληθεί από λευχαιμία, νοσηλεύθηκε επί έναν χρόνο στο Νοσηλευτικό Ίδρυμα του Μετοχικού Ταμείου Στρατού (ΝΙΜΤΣ), όπου και πέθανε τον Μάιο του 1948. Η κηδεία του έγινε σε στενό οικογενειακό κύκλο. (από εδώ (http://www.pame.gr/politiki/politiki-istoria/tsolakoglou.html#.T4A4O6WRFZo))
Ας μην παραβιάζουμε όμως άλλο ανοιχτές θύρες. Σε αυτή τη χώρα, ο κώδικας τιμής των νεκρών υπάρχει και είναι πανάρχαιος:
"Ο τεθνηκώς δεδικαίωται (ανθ΄ων δικαίων έπραξεν.)"
-
ΣΟΚ! Αυτοκτόνησε συνταξιούχος-δάσκαλος στη Καβάλα (http://www.prionokordela.gr/ellada/sok-aytoktonise-sintaxiouxos-daskalos-sti-kavala/)
Αλλος ένας συνταξιούχος έδωσε τέλος στη ζωή του. Στο ιδιόχειρο σημείωμα γράφει ότι δεν αντέχει τον εξευτελισμό και την κρίση.
Σύμφωνα με το Seleo, ήταν συνταξιούχος-δάσκαλος, ιδιαίτερα αγαπητός στην Καβάλα.
Η απονενοημένη αυτή ενέργεια του 78χρονου συνταξιούχου δασκάλου δείχνει ότι η κατάθλιψη και η απόγνωση σε ηλικίες που είχαν πλασμένη μια άλλη εικόνα για την κοινωνία και την ζωή, δεν μπορούν να την διαχειριστούν με τα νέα δεδομένα και καταρρέουν. Προχθές η αυτοκτονία στην Συκορράχη, χθες στην Καβάλα έρχεται να προβληματίσει σοβαρά για ότι επέρχεται.
Ηταν επίτιμος πρόεδρος του συλλόγου αιμοδοτών αντιμετώπιζε τα τελευταία δύο χρόνια ψυχολογικά προβλήματα.
Με ιδιόχειρο σημείωμα ο συνταξιούχος δάσκαλος ζητά συγνώμη από τα παιδιά και τα 5 εγγονάκια του…
-
Αυτοκτονία 75χρονου στον Βόλο (http://www.inews.gr/200/aftoktonia-75chronou-ston-volo.htm)
Tέλος αποφάσισε να δώσει στη ζωή του το μεσημέρι του Σαββάτου, ένας 75χρονος συνταξιούχος κάτοικος Βόλου, στο λόφο της Γορίτσας.
Συγκεκριμένα ο 75χρονος έδεσε ένα σχοινί σε κλαδί πεύκου και κρεμάστηκε, ενώ λίγο αργότερα, όπως δημοσιεύει το e-volos.gr, περαστικοί ειδοποιήσαν το ΕΚΑΒ που όταν έφτασε ήταν ήδη αργά.
Η Αστυνομία έχει αποκλείσει το ενδεχόμενο εγκληματικής ενέργειας και παρήγγειλε νεκροψία – νεκροτομή. Προανάκριση ενεργεί το Αστυνομικό Τμήμα Βόλου.
-
Μίσος, τυλιγμένο με την ελληνική σημαία (http://odromos.wordpress.com/2012/04/07/%CE%BC%CE%AF%CF%83%CE%BF%CF%82-%CF%84%CF%85%CE%BB%CE%B9%CE%B3%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF-%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CF%83%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CE%AF/)
Του Πέτρου Παπασαραντόπουλου
Χθες πήγα στην πλατεία Συντάγματος, εκει που αυτοκτόνησε ο 77χρόνος. Γύρω από το δέντρο, 20-30 άτομα. Στο δέντρο, λουλούδια, κεριά, γράμματα και συνθήματα. Πλησιάζω και τα διαβάζω. Ο λόγος του μίσους μπροστά στα μάτια μου. Κάτω από την ελληνική σημαία, σύμβολο υποτίθεται της ενότητας των Ελλήνων, κείμενα και συνθήματα για τους προδότες, τους γερμανοτσολιάδες, τα καθάρματα, τους Κουΐσλιγκ, τη χούντα που μας κυβερνά, τα λαμόγια, τους κλέφτες, τους δοσίλογους, τους χαραμοφάηδες, τις γερμανικές αποζημιώσεις, τη ναζίστρια Μέρκελ, τη γερμανική κατοχή, τη γενοκτονία των Ελλήνων, τους πουλημένους δημοσιογράφους και πολιτικούς, την κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου, τα τσιράκια και τους λακέδες των Ευρωπαίων και του Σόιμπλε, τους προαιώνιους εχθρούς της φυλής μας. Συνθήματα για εκτελεστικά αποσπάσματα, αγχόνες, καλάσνικοφ. Κάθε κείμενο, μια γροθιά στο στομάχι.
Ένας ηλικιωμένος κοιτούσε προς τη Βουλή, σκοπεύοντας και πυροβολώντας με το χέρι του που στο μυαλό του φάνταζε ότι κρατούσε περίστροφο.
Όσο για τις συζητήσεις, δεν υπάρχει περιγραφή. Κρεσέντο hate speech, λόγου της μισαλλοδοξίας.
Φεύγοντας, κατηφόρησα τη Σταδίου. Αντίκρυσα το καμμένο ΙΛΙΟΝ και το κτίριο με τους τέσσερις νεκρούς της Μαρφίν. Παιδιά ενός κατώτερου θεού. Ασήμαντα υποστυλώματα ενός σάπιου καθεστώτος που πρέπει να γκρεμιστεί.
Μου πήρε ώρες για να συνέλθω.
-
Προσεγγίζοντας τις αυτοκτονίες (http://suicidehelp-klimaka.blogspot.com/2012/04/blog-post_06.html)
Ερευνα για τις αυτοκτονίες
Οι Ελληνες στα άκρα
Ο αυτόχειρας του Συντάγματος υπενθύμισε σε όλους πόσο σκοτεινιάζει η ψυχή στη χώρα του ήλιου
Οταν ήμουν μικρή, έκλαιγα με ιστορίες εραστών που αυτοκτονούν για τον χαμένο έρωτά τους. Μεγαλώνοντας, κατάλαβα ότι προσπαθείς να αυτοκτονήσεις όχι επειδή αγαπάς υπερβολικά κάποιον, αλλά επειδή δεν αγαπάς αρκετά τον εαυτό σου. Εψαχνα τρόπους, ήθελα απλώς να σταματήσουν οι φωνές μες στο μυαλό μου, σκέφτηκα ότι μόνο αν πέθαινα θα σταματούσαν. Μπορεί να σας φανεί χαζό, αλλά δεν θα έκοβα ποτέ τις φλέβες μου, επειδή από μικρή φοβόμουν τα αίματα. Ούτε θα πηδούσα από τον τέταρτο όροφο του διαμερίσματός μου, γιατί φοβόμουν τα ύψη. Επρεπε να είναι κάτι πιο ήσυχο και διακριτικό, να μην τρομάξω πολύ τους γονείς μου. Ετσι, πήρα όσα χάπια βρήκα στο σπίτι, ούτε θυμάμαι πόσα ήταν. Τα κατάπινα με την ίδια λαχτάρα που ο άρρωστος παίρνει μια ασπιρίνη για να σταματήσει ο πυρετός ή ο πονοκέφαλος. Με βρήκε η μητέρα μου σε ημιλιπόθυμη κατάσταση, περιτριγυρισμένη από άδειες καρτέλες χαπιών. “Ηπιες όλα αυτά τα χάπια; ” με ρώτησε. Πρέπει να της έγνεψα “ναι”, αν και δεν το θυμάμαι. Θυμάμαι να ξυπνάω στο νοσοκομείο, με ένα σωληνάκι στη μύτη και τους αγαπημένους μου φίλους στο πλευρό μου. Δεν είδα κανένα φως στο τούνελ και κανένα φάντασμα που με συμβούλευσε να γυρίσω πίσω στη ζωή. Εβλεπα όνειρα όπως κάθε άλλη φορά. Κάποια άσχημα, κάποια απλώς αλλόκοτα. Και μετά ξύπνησα και έπρεπε να συνεχίσω να ζω. Για όλους όσοι με αγαπάνε. Μέχρι να βρω τον τρόπο να αγαπήσω και εγώ τον εαυτό μου. Και να μη φοβάμαι τις φωνές». Αυτή η ιστορία ανήκει σε μια γυναίκα που στα 35 της ένιωσε την ανάγκη να φύγει από τη ζωή. Αλλά, για καλή της τύχη, δεν τα κατάφερε.
Εδώ και αρκετό καιρό, από τότε που η οικονομική κρίση έδειξε για τα καλά τα γαμψά νύχια της, ακούμε πόσο καλύτερα θα ήταν τα πράγματα στη χώρα μας αν παίρναμε κάτι από τους Σκανδιναβούς. Την οργανωτικότητά τους, τη μηδενική ανοχή τους απέναντι σε θέματα διαφθοράς, το κοινωνικό κράτος τους, την ευλαβική πληρωμή των φόρων. Και τελικά, αντί για κάποια θετική αρετή, παραδειγματιστήκαμε από την αυξημένη αυτοκτονικότητά τους, με το όνομα της Ελλάδας να φιγουράρει στα διεθνή μέσα ενημέρωσης όχι μόνο για το υψηλό χρέος, αλλά και για το ασυνήθιστα υψηλό ποσοστό των αυτοκτονιών. «Η ψυχή σκοτεινιάζει στη χώρα του ήλιου», «Η Ελλάδα πληρώνει την κρίση με το πιο ακριβό νόμισμα», «Οι Ελληνες πνίγονται από τα χρέη και δίνουν τέλος στη ζωή τους», είναι μερικοί μόνο από τους δραματικούς τίτλους που εκφράζουν ένα φαινόμενο που τα τελευταία χρόνια φαίνεται ότι έχει ψυχοπαθολογική αιτία, αλλά οικονομική αφορμή.
Σύμφωνα με τα στοιχεία που δημοσιεύτηκαν τον Ιανουάριο του 2012 στη Βουλή το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, οι αυτοκτονίες και οι απόπειρες αυτοκτονίας ανέρχονται σε 1.727 από το 2009 ως τις 10 Δεκεμβρίου του 2011. Το 2009 ήταν 507, το 2010 622 και το 2011 έφτασαν τις 598, με βάση τα στοιχεία που συγκεντρώθηκαν από την ΕΛ.ΑΣ. Αύξηση των αυτοκτονιών στη χώρα μας επισημαίνει και η Ελληνική Στατιστική Αρχή (ΕΛΣΤΑΤ) με στοιχεία που παραθέτει από το 2007 ως το 2009: το 2007 πραγματοποιήθηκαν 328 αυτοκτονίες (268 άνδρες, 60 γυναίκες), 373 το 2008 (308 άνδρες, 65 γυναίκες) και 391 το 2009 (333 άνδρες, 58 γυναίκες). Οι περισσότερες αυτοκτονίες πραγματοποιήθηκαν από άνδρες 50-59 ετών (67 θάνατοι) και γυναίκες 30-39 και 40-49 ετών (11 θάνατοι). Η πλειονότητα των αυτοχείρων το 2009 ήταν άγαμοι, διαζευγμένοι ή χήροι (το 50% των ανδρών και το 66% των γυναικών). Οι περισσότεροι που έδωσαν τέλος στη ζωή τους ήταν οικονομικά ανενεργοί (άνεργοι, άεργοι, συνταξιούχοι, μαθητές, σπουδαστές, οικιακά) και συγκεκριμένα το 26% των ανδρών και το 50% των γυναικών.
Αν και τα συγκεκριμένα στοιχεία για τις αυτοκτονίες στη χώρα μας είναι ανησυχητικά από μόνα τους, στην πραγματικότητα είναι αρκετά υψηλότερα. Ο κοινωνικός στιγματισμός που καταδιώκει την οικογένεια ενός αυτόχειρα την οδηγεί στο να πει ότι κάποιος «γλίστρησε και έπεσε» στον γκρεμό, «πνίγηκε στη θάλασσα» και όχι ότι έπεσε στη θάλασσα ακριβώς επειδή ήθελε να πνιγεί, «έχασε τον έλεγχο του αυτοκινήτου και έπεσε πάνω σε κολόνα», ενώ το έκανε επί τούτου, ή ότι «έπαθε τροφική δηλητηρίαση και του κάναμε πλύση στομάχου» όταν η αυτοκτονία σταματά στην απόπειρα και δεν αποβαίνει μοιραία. «Ας μην ξεχνάμε, επίσης, ότι η Εκκλησία αρνείται να κηδεύσει τους αυτόχειρες. Τώρα τελευταία αρχίζει να υποχωρεί και να ευαισθητοποιείται, αλλά και πάλι όχι 100%» τονίζει ο ψυχίατρος Κυριάκος Κατσαδώρος και πρόεδρος του μη κυβερνητικού οργανισμού «Κλίμακα». Η γραμμή παρέμβασης για την αυτοκτονία (1018) τα τελευταία χρόνια χτυπά ασταμάτητα και ο ίδιος παρατηρεί σαφέστατη άνοδο των αυτοκτονιών εξαιτίας της απόγνωσης που γεννά η κρίση. Συναντήσαμε τον ίδιο και τον συνάδελφό του και πρόεδρο της Ελληνικής Εταιρείας Θεραπείας Σχημάτων, Ιωάννη Μαλογιάννη, ένα βράδυ στα γραφεία της «Κλίμακας» στο Γκάζι, όταν και το τελευταίο έκτακτο περιστατικό της ημέρας είχε αντιμετωπιστεί με την απαραίτητη προσοχή.
«Η προσέγγισή μας στην αυτοκτονία άρχισε το 2007, σκεπτόμενοι ότι το συγκεκριμένο πρόβλημα δεν αντιμετωπιζόταν με τη δέουσα προσοχή μέσα στον ελλαδικό χώρο. Δεν υπήρχε εθνική στρατηγική. Ο κόσμος δεν ήταν σωστά ενημερωμένος ούτε για την αυτοκτονία ούτε για το στίγμα που την ακολουθεί. Και κάπως έτσι ανοίξαμε την πρώτη γραμμή παρέμβασης για την αυτοκτονία στην Ελλάδα» εξηγεί ο πρόεδρος της 13χρονης πλέον «Κλίμακας». Η γραμμή λειτουργεί 24 ώρες το 24ωρο και στο τηλέφωνο απαντούν εξειδικευμένοι επαγγελματίες, που είναι σε θέση να χειριστούν κάποιον που στην καλύτερη περίπτωση θα τους πει «όλα μοιάζουν μάταια, σκέφτομαι να βάλω τέλος στη ζωή μου» και στη χειρότερη «κρατάω μαχαίρι και θα κόψω τις φλέβες μου».
Το τηλέφωνο χτυπά με την ίδια συχνότητα είτε είναι καθημερινή είτε είναι Κυριακή, καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου – είναι μύθος ότι οι αυτοκτονίες αυξάνονται τα Χριστούγεννα και γενικά τις γιορτινές ημέρες. Το αξιοσημείωτο, πάντως, είναι ότι «σε περιόδους έντονων πολιτικών ανακατατάξεων, δεν συμβαίνουν αυτοκτονίες: θα αναλάβει ή όχι ο Παπαδήμος, θα γίνουν ή δεν θα γίνουν εκλογές. Η αυτοκτονία συνδέεται άμεσα με την απελπισία, νιώθεις ότι τα προβλήματά σου δεν έχουν λύση. Αρα, όταν περιμένεις αλλαγές στην πολιτική, έχεις ξαφνικά ένα παράθυρο ελπίδας ότι κάτι μπορεί να αλλάξει» επισημαίνει ο ψυχίατρος Ιωάννης Μαλογιάννης.
Φυσικά, δεν φτάνει μόνο η οικονομική κρίση για να οπλίσει το χέρι του αυτόχειρα. Δεν σημαίνει ότι όσοι έχουν οικονομικό πρόβλημα θα βουτήξουν στο κενό. Οπως τονίζουν οι ειδικοί, είναι ένας αριθμός πολλών διαφορετικών παραγόντων που οδηγεί κάποιον στην αυτοκτονία. Το πόσο ευάλωτος είναι κάποιος επηρεάζεται άμεσα από την προσωπικότητα του καθενός. Ουσιαστικά, το μοναδικό στοιχείο που αποτελεί σήμα κινδύνου είναι η ύπαρξη κληρονομικότητας, αν δηλαδή έχει αυτοκτονήσει κάποιος μέσα στην οικογένεια. Είναι, λοιπόν, μια κρίσιμη συνάντηση μεταξύ βιολογικών χαρακτηριστικών και στρεσογόνων εξωτερικών παραγόντων. Και η οικονομική κρίση, που έχει διαπιστωμένα αυξήσει τις αυτοκτονίες στην Ελλάδα, λειτουργεί συσσωρευτικά πάνω στα ήδη υπάρχοντα προβλήματα. Κάθε χρόνο προστίθενται κάτι παραπάνω από 30 αυτόχειρες και είναι μόνο οι περιπτώσεις που καταγράφονται, καθώς λόγω του κοινωνικού στιγματισμού δεν καταγράφονται όλες. Σύμφωνα με διεθνείς στατιστικές, η αύξηση της ανεργίας κατά 1% οδηγεί σε αύξηση των αυτοκτονιών κατά 0,8%. Οταν η ανεργία αυξηθεί κατά 3%, οι αυτοκτονίες θα έχουν μια αντίστοιχη άνοδο της τάξης του 4,5%. Η ίδια έρευνα τονίζει ότι η αυτοκτονία είναι μία μόνο από τις εκφάνσεις της οικονομικής κρίσης, αφού παράλληλα αυξάνονται δραματικά και η σωματική νοσηρότητα, η θνησιμότητα, τα ψυχολογικά προβλήματα, η κατανάλωση αλκοόλ.
Η έλλειψη εθνικής στρατηγικής πάνω στο ζήτημα της αυτοκτονίας αποβαίνει πολλές φορές μοιραία σύμφωνα με τον πρόεδρο της «Κλίμακας»: «Το 70% όσων έχουν αυτοκτονήσει είχαν επισκεφθεί νωρίτερα υπηρεσίες πρωτοβάθμιας υγείας. Εχεις αυτοκτονικές τάσεις, πας σε ένα νοσοκομείο, αυτός που θα σε εξετάσει δεν έχει εκπαιδευτεί σωστά και δεν καταλαβαίνει τον κίνδυνο. Η απόπειρα, όμως, μπορεί κάλλιστα να γίνει αυτοκτονία. Για κάποιον που έχει κάνει απόπειρα η πιθανότητα να το ξαναπροσπαθήσει είναι πάνω από 55%. Και το 95% όσων έχουν αυτοκτονήσει θα μπορούσαν να είχαν σωθεί αν η οικογένεια, η κοινωνία, η πρωτοβάθμια υγεία ή όλα αυτά μαζί είχαν μεριμνήσει».
Παραδοσιακά, οι άνδρες αυτοκτονούν και οι γυναίκες κάνουν απόπειρες. Πάντα οι άνδρες είχαν τα πρωτεία στις αυτοκτονίες και τώρα με την κρίση ακόμη περισσότερο. «Οταν στη σύγχρονη κοινωνία η προσωπικότητα του ανθρώπου και ειδικά του άνδρα συνδέεται άμεσα με την εργασία και την επαγγελματική καταξίωση, η απώλεια της δουλειάς οδηγεί σε αίσθηση ανεπάρκειας» υπογραμμίζει ο Ι. Μαλογιάννης. Οι άνδρες, επίσης, χρησιμοποιούν συνήθως πιο βίαια μέσα, όπως τον απαγχονισμό. Γενικότερα, ο τρόπος με τον οποίο οι άνθρωποι επιλέγουν να τερματίσουν τη ζωή τους λέει πολλά και για την προσωπικότητά τους, αλλά και για τα ιδιαίτερα πολιτισμικά στοιχεία της χώρας στην οποία γεννήθηκαν. Στην Ελλάδα, πριν από κάποιες δεκαετίες, για παράδειγμα, έκανε θραύση το φυτοφάρμακο, αλλά το συναντούμε ακόμη και σήμερα σε αυτοκτονίες που πραγματοποιούνται σε αγροτικές περιοχές. Οι Ελληνες επιλέγουν το όπλο σε ποσοστό 35%-40%, οι Ελβετοί πολύ περισσότερο, μια και ο ελβετικός νόμος δεν απαγορεύει στους πολίτες να έχουν περίστροφο στην κατοχή τους. Στην Ελλάδα αυτοκτονούν με καραμπίνες, ένα φρικτό αποτέλεσμα της άδειας κυνηγού. Αν και η άδεια δίνεται αφού οι επίδοξοι κυνηγοί υποβληθούν σε ψυχολογικές εξετάσεις, «οι εξετάσεις αυτές θα έπρεπε ίσως να ανανεώνονται. Και πάλι ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος. Εδώ βλέπουμε στρατιωτικούς και αστυνομικούς να αυτοκτονούν με το όπλο τους» επισημαίνει ο Κυριάκος Κατσαδώρος.
Οι ψυχίατροι τονίζουν ότι μία αυτοκτονία αντιστοιχεί σε 20 με 25 απόπειρες. Τονίζουν, επίσης, ότι δεν πρέπει να φοβηθείς να ρωτήσεις ευθέως τον αυτοκτονικό: «Θέλεις να αυτοκτονήσεις; Βαρέθηκες να ζεις;». «Στην Ελλάδα, όμως, θεωρείται τόσο ταμπού, που δεν σε ρωτούν ούτε στο νοσοκομείο, ακόμη και όταν τα σημάδια από τις χαρακιές στα χέρια σου είναι εμφανή» παρατηρεί ο κοινωνιολόγος Ανδρέας Ψωμόπουλος. Η αύξηση των αυτοκτονιών στην Ελλάδα παρατηρείται στις ηλικίες μεταξύ 45-65 ετών, αλλά και σε νέους που μόλις έχουν ολοκληρώσει τις σπουδές τους και βρίσκονται μπροστά στο αδιέξοδο «τι θα γίνω τώρα που μεγάλωσα;». Στη χώρα μας, επίσης, η ομοφυλοφιλία εξακολουθεί να οδηγεί αρκετούς ανθρώπους στην αυτοκτονία: ένα ομοφυλόφιλο παιδί ταλαιπωρείται μέσα στην οικογένεια, περιθωριοποιείται στο σχολείο και αν είναι υπερευαίσθητο μπορεί να μην αντέξει. Για τα μάτια του κόσμου, όμως, θα καταχωριστεί ως θάνατος ενός στρεσαρισμένου και ουχί ομοφυλόφιλου μαθητή.
Το Διαδίκτυο πονοκεφαλιάζει πολύ την «Κλίμακα», καθώς τα τελευταία χρόνια πολλαπλασιάζονται οι εξαγγελίες αυτοκτονιών στο Facebook και σε προσωπικά μπλογκ. Σε καθημερινή βάση υπάρχουν 15 με 20 τέτοια κρούσματα, τα περισσότερα εκ των οποίων αποδεικνύονται κακόγουστες φάρσες, που, όμως, για παν ενδεχόμενο, δεν μπορείς να αγνοήσεις. Σε συνεργασία με τη Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος και την Εισαγγελία, ο φερόμενος ως αυτόχειρας πρέπει να εντοπιστεί και να μεταπειστεί. Ενα μεγάλο ποσοστό, πάντως, όσων δηλώνουν ιντερνετικά ότι θέλουν να αυτοκτονήσουν, στην πραγματικότητα το βλέπουν σαν έναν μοχλό πίεσης για να κερδίσουν πίσω τον σύντροφό τους. Υπάρχουν, όμως, και περιπτώσεις πιτσιρικάδων εθισμένων στα ηλεκτρονικά παιχνίδια, που δηλώνουν εκβιαστικά στους ιντερνετικούς συμπαίκτες τους «αν δεν με αφήσετε να περάσω αυτήν την πίστα, θα αυτοκτονήσω».
Τον τελευταίο καιρό, οι κλήσεις στην «Κλίμακα» φτάνουν τις 40 την ημέρα. Σε καιρούς φαινομενικής οικονομικής ευμάρειας, τα τηλεφωνήματα είχαν να κάνουν με ερωτικές απογοητεύσεις, ψυχοπαθολογικά και κοινωνικά αίτια. Το τελευταίο διάστημα, οι εννέα στους δέκα δηλώνουν ότι βρίσκονται σε οικονομικό αδιέξοδο. «Οταν ένας άνθρωπος τηλεφωνεί, σημαίνει ότι δεν έχει πάρει ακόμη την απόφαση να αυτοκτονήσει και ζητάει βοήθεια. Αν υπάρχουν ευήκοα ώτα, μπορείς να παρέμβεις» πιστεύουν οι δύο ψυχίατροι. Χαρακτηριστικό είναι ότι στη γέφυρα Γκόλντεν Γκέιτ του Σαν Φρανσίσκο από όπου έχουν βουτήξει στο κενό περίπου 1.500 άτομα, όταν τοποθετήθηκε τηλέφωνο-γραμμή επικοινωνίας σε επίμαχα σημεία, πολλοί επίδοξοι αυτόχειρες το μετάνιωσαν, σύμφωνα με τις προσωπικές τους μαρτυρίες. Στην Ελλάδα, θλιβερή πρωτιά πτώσεων έχει η γέφυρα της Χαλκίδας, με τους μελετητές των στατιστικών να επισημαίνουν ότι ούτε οι αυτοκτονικοί δεν ξεφεύγουν από τα δίχτυα της μόδας, του σκεπτικού «θα πηδήξω από εκείνο το σημείο, διότι εκεί πηγαίνουν οι περισσότεροι».
Οσο για τον χάρτη των αυτοκτονιών, σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛ.ΑΣ. από τις χρονιές 2009, 2010 και 2011, πρώτη στις αυτοκτονίες έρχεται η Αθήνα, με καλπάζουσα αύξηση: 158, 178, 198. Ακολουθεί η Θεσσαλονίκη με 55, 98 και 97, η Θεσσαλία (32, 56, 46), η Δυτική Ελλάδα (32, 41, 41) και η Κρήτη (37, 30, 39). «Δεν είναι μόνο τα αδιέξοδα των μεγαλουπόλεων. Επαρχιακές περιοχές που γνώρισαν ίσως μία περίοδο οικονομικής άνεσης αντιμετωπίζουν τώρα την κρίση και εκεί οι κοινωνικοοικονομικές συνθήκες γίνονται ακόμη σκληρότερες» λέει ο ψυχίατρος Ι. Μαλογιάννης, ο οποίος, όμως, παραμένει αισιόδοξος σε πείσμα των καιρών και όλων όσοι έχει δει και ακούσει: «Κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης, ο άνθρωπος δεν αναζητεί ψυχοθεραπεία, εφόσον προτεραιότητα έχει το θέμα της επιβίωσης. Στο τέλος της κρίσης, όμως, και χωρίς πλέον τις ψευδείς άμυνες των προηγούμενων νεόπλουτων δεκαετιών (δάνεια, πιστωτικές, κατανάλωση) μπορεί να ασχοληθεί εκ νέου με την αλήθεια του εαυτού του και τότε η ευδαιμονία θα είναι πρωτίστως ψυχική και όχι υλική». «Η κρίση θα μπορούσε να είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία προς τη συλλογικότητα, κάτι που είχαμε αφήσει για πολλά χρόνια σε δεύτερη μοίρα. Νομίζαμε ότι φροντίζουμε τον εαυτό μας, εφεύραμε και κοτζάμ όρο, “shopping therapy”, αλλά στην πραγματικότητα μεγαλώναμε το μέσα μας κενό» καταλήγει ο Κυριάκος Κατσαδώρος.
Δεν αντιμετωπίζουμε όλοι με τον ίδιο τρόπο την αποτυχία, επιμένουν οι γιατροί της ψυχής. Εκεί που κάποιος βλέπει το απόλυτο σκοτάδι, ο άλλος θα δει ένα φως. Κάποιος θα αντιμετωπίσει την απόλυση ως προσωπική ανεπάρκεια και κάποιος άλλος ως ευκαιρία να κάνει άλλα όνειρά του πραγματικότητα. Το σίγουρο είναι ότι στην Ελλάδα της κρίσης, η ανάγκη του φευγιού είναι πιο έκδηλη από κάθε άλλη φορά, με το 40% των ατόμων που βρίσκονται σε αδιέξοδο να αυτοκτονούν και το 60% να μεταναστεύουν σε άλλη χώρα. Την ίδια στιγμή, ο Πέκα Μοΐσιο, δημοσιογράφος που προέρχεται από τη Φινλανδία, χώρα σκανδιναβικής ευδαιμονίας αλλά και υψηλότατης αυτοκτονικότητας, ερχόμενος στην Αθήνα για να καλύψει το θέμα των ελλήνων αυτοχείρων, ήταν πολύ ξεκάθαρος σε αυτά που είχε να μας πει: «Στη χώρα μου μας λείπει ο ήλιος, όλα είναι μουντά. Στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων βλέπεις πολύ συχνά ένα αγόρι ή ένα κορίτσι που έχει βάλει τέλος στη ζωή του επειδή χώρισε. Ο έρωτας τις περισσότερες φορές είναι ψυχαναγκαστικός, κρεμιέσαι από τον άλλο για να αντέξεις το κρύο και το σκοτάδι. Μας λείπει λοιπόν ο ήλιος, και ας μην τον είχαμε ποτέ σε τόσο μεγάλες δόσεις όσο εσείς. Ισως είναι κάτι οργανικό. Εσείς οι Ελληνες, λοιπόν, μπορείτε ανά πάσα στιγμή να φωτοσυνθέσετε. Σταματήστε, λοιπόν, να αποσυντίθεστε».
«Πώς έφτασα στην απόπειρα»
«Στα 35 μου έχασα τη δουλειά μου σε μια πολυεθνική εταιρεία, ή μάλλον παραιτήθηκα. Δεν ήταν συνειδητή επιλογή, απλώς δεν άντεχα άλλο την ειρωνεία του εργοδότη μου. Μου επέβαλλε να δουλεύω δωδεκάωρα και όταν του έλεγα ότι δεν έχω προσωπική ζωή μού έκανε καυστικά σχολιάκια ότι θα έπρεπε να αντέξω χωρίς σεξ αν ήθελα να κρατήσω τη δουλειά μου “σε τόσο δύσκολους καιρούς, με τόση ανεργία εκεί έξω”. Τα νεύρα μου έσπασαν, έφτασα στα όριά μου, μπήκα μια μέρα στο γραφείο του και του είπα ότι δεν αντέχω άλλο και ότι θέλω να φύγω. Μου είπε ότι πρέπει να είμαι τρελή για να αφήνω τέτοια θέση σε εποχή κρίσης. Λίγες ημέρες αργότερα, άρχισαν τα πρώτα συμπτώματα: άκουγα φωνές, φοβόμουν ότι όλοι θέλουν να μου κάνουν κακό, ακόμη και οι πολύ κοντινοί μου άνθρωποι. Εκανα απόπειρα με χάπια, ευτυχώς αποτυχημένη. Τώρα συνεχίζω να παίρνω χάπια. Ο ψυχίατρος μου είπε ότι πάσχω από μία μορφή σχιζοφρένειας, η οποία πυροδοτήθηκε από τον επιθετικό εργοδότη και όλη την πίεση της δουλειάς. Τώρα ψάχνω δουλειά και δεν βρίσκω. Ομως δεν μετανιώνω που παραιτήθηκα. Είχα και έχω ένα σκοτεινό κομμάτι μέσα μου, που ήρθε στο φως μέσα από την οικονομική κρίση. Τώρα πρέπει να συμφιλιωθώ και να μάθω να ζω μαζί του».
Ψυχροί αριθμοί.
1.727 απόπειρες και αυτοκτονίες στην Ελλάδα από το 2009 ως το 2011. 328 αυτοκτονίες το 2007 (268 άνδρες, 60 γυναίκες). 373 το 2008 (308 άνδρες, 65 γυναίκες). 391 το 2009 (333 άνδρες, 58 γυναίκες). Tο 2010 έγιναν 622 απόπειρες αυτοκτονίας και το 2011 υπολογίζονται σε 598. Το 2011 στην Αθήνα έγιναν 198 αυτοκτονίες, στη Θεσσαλονίκη 97 και στη Θεσσαλία 46. Το 2009 το 50% των αυτοχείρων ανδρών και το 66% των αυτοχείρων γυναικών ήταν άγαμοι, διαζευγμένοι ή χήροι.
Συμπεράσματα.
- Για κάποιον που έχει κάνει απόπειρα η πιθανότητα να ξανακάνει είναι πάνω από 55%.
- Οι Ελληνες επιλέγουν να αυτοκτονήσουν με όπλα – κυρίως καραμπίνα – σε ποσοστό 35%-40%.
- Οι γυναίκες κάνουν απόπειρες πέντε φορές περισσότερο από τους άνδρες, αλλά οι άνδρες είναι αυτοί που αυτοκτονούν σε διπλάσιο ποσοστό από ό,τι οι γυναίκες.
- Η αύξηση της ανεργίας κατά 1% οδηγεί σε αύξηση των αυτοκτονιών κατά 0,8%.
- Οταν η ανεργία αυξηθεί κατά 3%, οι αυτοκτονίες αυξάνονται αντίστοιχα στο 4,5%.
- Μία αυτοκτονία αντιστοιχεί σε 20 με 25 απόπειρες.
- Στην Ελλάδα υπάρχει αύξηση των αυτοκτονιών στις ηλικίες 45-65 ετών, αλλά και σε νέους που μόλις έχουν ολοκληρώσει
τις σπουδές τους.
- Καθημερινά η «Κλίμακα» καλείται να διαλευκάνει 15-20 εξαγγελίες αυτοκτονιών μέσω Facebook και μπλογκ. Μεγάλο ποσοστό όσων δηλώνουν ιντερνετικά ότι θέλουν να αυτοκτονήσουν, στην πραγματικότητα το βλέπουν σαν έναν μοχλό πίεσης για να κερδίσουν πίσω τον σύντροφό τους.
- Από το 2009 ως το 2011, πρώτη σε αυτοκτονίες έρχεται φυσικά η Αθήνα. Ακολουθούν Θεσσαλονίκη, Θεσσαλία, Δυτική Ελλάδα και Κρήτη.
Αστερόπη Λαζαρίδου βημα magazino
-
Κύριοι, εσείς ζείτε, εγώ δεν υπάρχω... (http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=680216)
Ημερομηνία δημοσίευσης: 05/04/2012 (Η Αυγή)
Μια ακόμη κραυγή απελπισίας -προαναγγελία αυτοχειρίας κι αυτή- έφθασε στα γραφεία μας υπό μορφή ανοιχτής επιστολής. Αποδέκτες της είναι οι πρόεδροι της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ. Ο επιστολογράφος, ο οποίος εργάστηκε επί 24 έτη στην Κομισιόν, υπέστη δραστική μείωση της σύνταξής του, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να ξεχρεώσει δάνεια που πήρε για σοβαρούς λόγους υγείας, όπως μας διευκρίνισε σε επικοινωνία που είχαμε μαζί του.
"Προς: Τους προέδρους Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ κ. Σαμαρά Αντώνιο και κ. Βενιζέλο Ευάγγελο
Κύριοι, αυτή η γραφή είναι κραυγή απόγνωσης... σκληρής αλήθειας... που σας καθιστά από τούδε κοινωνούς μου.
Γεννήθηκα στις 9.12.1953 σ' αυτή τη χώρα που οι πρόγονοί μας ονόμασαν Ελλάδα και όρισαν πως τα αγαθά κόποις κτώνται...
Αυτό ακολούθησα... και μετά από τριάντα πέντε (35) χρόνια ευσυνείδητης εργασίας, επ' ωφελεία του κράτους, συνταξιοδοτήθηκα ελπίζοντας να ζήσω σαν απλός άνθρωπος με ηρεμία και γαλήνη.
Όμως εσείς και όλοι οι ανεκδιήγητοι ακατανόμαστοι προηγούμενοι της εξουσίας προνοιάρατε τη χώρα μου με παραοικονομία, παραπαιδεία, παρανομία, παρατυπία, παραφροσύνη, καταστροφή.
Ξεχάσατε το "ουδαμώς δει αδικείν" και αλουργήσατε την ψυχή μας.
Μέχρι πριν λίγο ανεχόμουν την κάθε είδους παραλογία σας, όμως πια με οδηγείτε στο τέλμα, στην εξαθλίωση, στον θάνατο. Καταντήσατε την Ελλάδα παραχώρα και τα παιδιά μας και εμάς επαίτες.
Κύριοι
Δώστε μεγάλη προσοχή στα όσα ακολουθούν
Πληρώνω πια δάνεια ατομικά, προσωπικά που πήρα από τράπεζες για σοβαρά προβλήματα υγείας και για άλλες άμεσες ανάγκες τα εξής ποσά:
α) Alpha Bank: 840,00 ευρώ ανά μήνα
Υπόλοιπη οφειλή: 44.520 ευρώ
β) Eurobank: 220,00 ευρώ ανά μήνα
Υπόλοιπη οφειλή: 16.940 ευρώ
γ) ΟΕΚ/Εμπορική Τράπεζα: 100,00 ευρώ ανά μήνα
Υπόλοιπη οφειλή: 2.000 ευρώ
δ) Τράπεζα Πειραιώς: 280,00 ευρώ ανά μήνα
Υπόλοιπη οφειλή: 11.200 ευρώ
Και για την αγορά ενός μεταχειρισμένου αυτοκινήτου 10ετίας: 240,00 ευρώ ανά μήνα.
Συνολικά πληρώνω 1.680 ευρώ ανά μήνα.
Η σύνταξή μου μειωμένη κατά 35% με δική σας ευθύνη σήμερα είναι συνολικά 1.870 ευρώ ανά μήνα.
Για να καλύψω τι;
Διατροφή; Ηλεκτρικό; Ύδρευση; Πρόσθετους φόρους εισοδήματος; Έκτακτη εισφορά; Χαράτσι; Θέρμανση; Τέλος ακινήτων;
Αλήθεια!! Έχετε κάτι να μου πείτε; Δεν ερυθριάζετε;
Ως πολίτης δεν οφείλω πουθενά τίποτα και το μοναδικό μου περιουσιακό στοιχείο είναι το 50% σε ένα σπίτι 100 τ.μ.
"Κύριε, εσείς ζείτε! Εγώ δεν υπάρχω".
Σκεφτείτε το... Ίσως κάτι έχει να σας πει αυτό που ακολουθεί... Μην το εκλάβετε ως γραφικό και το απαξιώσετε μη δίνοντάς του την πρέπουσα σημασία!
Σας καλώ και ζητώ άμεσα να αποπληρώσετε τα δάνειά μου των περιπτώσεων α, β, γ, δ που παραπάνω σας αναφέρω με λογαριασμούς και ποσά... γιατί εσείς έχετε την απόλυτη ευθύνη της πτώχευσής μου.
Λάβετέ το σοβαρά υπόψη
Σας θεωρώ επικίνδυνους ηθικούς αυτουργούς που με τη θανατική ποινή των Μνημονίων που μου επιβάλατε με εξαθλιώνετε πλήρως, με οδηγείτε στην "Αυτοχειρία". Όμως σας βεβαιώ ότι σ' αυτό το αδιέξοδο ταξίδι μου αν δεν ικανοποιήσετε το δίκαιο αίτημά μου θα με "ακολουθήσετε" χωρίς επιστροφή... Ένας απελπισμένος δεν έχει επιλογές ή έξοδο διαφυγής ούτε έλλογη σκέψη.
Αυτή η επιστολή μου θα σταλεί παντού για τα αυτονόητα.
Αναμένω άμεση λύση στο πρόβλημά μου που τώρα πια είναι και δικό σας! Θυμίζοντάς σας τη ρήση:
Δίκαιον εστι τούτο το ουθενι μεμειγμένων πάντα φησίν αυτό κοσμείν τα πράγματα διά παντων ιόντα κινήσαι νουν υπέρ ταπεινών.
Δίκαιο είναι αυτό το ανόθευτο που διευθετεί όλα τα πράγματα αφού τα ρυθμίζει διαπερνώντας τα και το νου κινεί υπέρ των αδυνάτων.
(Αναξαγόρας - Προ Σωκρατικοί Β' 52).
Σας ευχαριστώ
-
Σαφές πρόβλημα όπως προκύπτει με τα στα στοιχεία που παρατίθενται!
Μερικές παρατηρήσεις.
Ο επιστολογράφος, ο οποίος εργάστηκε επί 24 έτη στην Κομισιόν,
Να υποθέσω διορισμό κάπου στο 1985 - 1987; Με ποιες διαδικασίες;
Γεννήθηκα στις 9.12.1953 σ' αυτή τη χώρα που οι πρόγονοί μας ονόμασαν Ελλάδα και όρισαν πως τα αγαθά κόποις κτώνται...
Και σήμερα είναι 59 ετών. Συνταξιούχος από πόσα χρόνια πριν;
Η σύνταξή μου μειωμένη κατά 35% με δική σας ευθύνη σήμερα είναι συνολικά 1.870 ευρώ ανά μήνα.
Δηλαδή αρχική σύνταξη 2876 ευρώ ανά μήνα. (Άραγε τι μισθούς έπαιρνε για να βγει τέτοια σύνταξη; )
Έχασε 1000 ευρώ.
Σας καλώ και ζητώ άμεσα να αποπληρώσετε τα δάνειά μου των περιπτώσεων α, β, γ, δ που παραπάνω σας αναφέρω με λογαριασμούς και ποσά
Ζητάει να του πληρώνουν τις περιπτώσεις α,β,γ, και δ των οφειλών δηλαδή 1440 ευρώ.
Όση σύνταξη έχασε +440 ευρώ;
Ως πολίτης δεν οφείλω πουθενά τίποτα και το μοναδικό μου περιουσιακό στοιχείο είναι το 50% σε ένα σπίτι 100 τ.μ.
Και τα 4 δάνεια με τι εγγυήσεις δόθηκαν; Μπήκε κάποιος τριτεγγυητής;
με αποτέλεσμα να μην μπορεί να ξεχρεώσει δάνεια που πήρε για σοβαρούς λόγους υγείας, όπως μας διευκρίνισε σε επικοινωνία που είχαμε μαζί του.
Ποιοι λόγοι υγείας απαιτούν την εκμηδένιση όλων των αποταμιεύσεων υποθέτω και τόσο ψηλά δάνεια και δαπάνες που δεν καλύπτουν οι ασφαλιστικοί φορείς; (ή τουλάχιστον κάλυπταν μέχρι πρότινος)
Για να καλύψω τι;
Διατροφή; Ηλεκτρικό; Ύδρευση; Πρόσθετους φόρους εισοδήματος; Έκτακτη εισφορά; Χαράτσι; Θέρμανση; Τέλος ακινήτων;
Κάποιοι που καλούνται να καλύψουν αυτά ή κάποια απ' αυτά όντες άνεργοι;
-
Κύριοι, εσείς ζείτε, εγώ δεν υπάρχω... (http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=680216)
Ημερομηνία δημοσίευσης: 05/04/2012 (Η Αυγή)
Μια ακόμη κραυγή απελπισίας -προαναγγελία αυτοχειρίας κι αυτή- έφθασε στα γραφεία μας υπό μορφή ανοιχτής επιστολής. Αποδέκτες της είναι οι πρόεδροι της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ. Ο επιστολογράφος, ο οποίος εργάστηκε επί 24 έτη στην Κομισιόν, υπέστη δραστική μείωση της σύνταξής του, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να ξεχρεώσει δάνεια που πήρε για σοβαρούς λόγους υγείας, όπως μας διευκρίνισε σε επικοινωνία που είχαμε μαζί του.
"Προς: Τους προέδρους Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ κ. Σαμαρά Αντώνιο και κ. Βενιζέλο Ευάγγελο
Κύριοι, αυτή η γραφή είναι κραυγή απόγνωσης... σκληρής αλήθειας... που σας καθιστά από τούδε κοινωνούς μου.
Γεννήθηκα στις 9.12.1953 σ' αυτή τη χώρα που οι πρόγονοί μας ονόμασαν Ελλάδα και όρισαν πως τα αγαθά κόποις κτώνται...
Αυτό ακολούθησα... και μετά από τριάντα πέντε (35) χρόνια ευσυνείδητης εργασίας, επ' ωφελεία του κράτους, συνταξιοδοτήθηκα ελπίζοντας να ζήσω σαν απλός άνθρωπος με ηρεμία και γαλήνη.
Όμως εσείς και όλοι οι ανεκδιήγητοι ακατανόμαστοι προηγούμενοι της εξουσίας προνοιάρατε τη χώρα μου με παραοικονομία, παραπαιδεία, παρανομία, παρατυπία, παραφροσύνη, καταστροφή.
Ξεχάσατε το "ουδαμώς δει αδικείν" και αλουργήσατε την ψυχή μας.
Μέχρι πριν λίγο ανεχόμουν την κάθε είδους παραλογία σας, όμως πια με οδηγείτε στο τέλμα, στην εξαθλίωση, στον θάνατο. Καταντήσατε την Ελλάδα παραχώρα και τα παιδιά μας και εμάς επαίτες.
Κύριοι
Δώστε μεγάλη προσοχή στα όσα ακολουθούν
Πληρώνω πια δάνεια ατομικά, προσωπικά που πήρα από τράπεζες για σοβαρά προβλήματα υγείας και για άλλες άμεσες ανάγκες τα εξής ποσά:
α) Alpha Bank: 840,00 ευρώ ανά μήνα
Υπόλοιπη οφειλή: 44.520 ευρώ
β) Eurobank: 220,00 ευρώ ανά μήνα
Υπόλοιπη οφειλή: 16.940 ευρώ
γ) ΟΕΚ/Εμπορική Τράπεζα: 100,00 ευρώ ανά μήνα
Υπόλοιπη οφειλή: 2.000 ευρώ
δ) Τράπεζα Πειραιώς: 280,00 ευρώ ανά μήνα
Υπόλοιπη οφειλή: 11.200 ευρώ
Και για την αγορά ενός μεταχειρισμένου αυτοκινήτου 10ετίας: 240,00 ευρώ ανά μήνα.
Συνολικά πληρώνω 1.680 ευρώ ανά μήνα.
Η σύνταξή μου μειωμένη κατά 35% με δική σας ευθύνη σήμερα είναι συνολικά 1.870 ευρώ ανά μήνα.
Για να καλύψω τι;
Διατροφή; Ηλεκτρικό; Ύδρευση; Πρόσθετους φόρους εισοδήματος; Έκτακτη εισφορά; Χαράτσι; Θέρμανση; Τέλος ακινήτων;
Αλήθεια!! Έχετε κάτι να μου πείτε; Δεν ερυθριάζετε;
Ως πολίτης δεν οφείλω πουθενά τίποτα και το μοναδικό μου περιουσιακό στοιχείο είναι το 50% σε ένα σπίτι 100 τ.μ.
"Κύριε, εσείς ζείτε! Εγώ δεν υπάρχω".
Σκεφτείτε το... Ίσως κάτι έχει να σας πει αυτό που ακολουθεί... Μην το εκλάβετε ως γραφικό και το απαξιώσετε μη δίνοντάς του την πρέπουσα σημασία!
Σας καλώ και ζητώ άμεσα να αποπληρώσετε τα δάνειά μου των περιπτώσεων α, β, γ, δ που παραπάνω σας αναφέρω με λογαριασμούς και ποσά... γιατί εσείς έχετε την απόλυτη ευθύνη της πτώχευσής μου.
Λάβετέ το σοβαρά υπόψη
Σας θεωρώ επικίνδυνους ηθικούς αυτουργούς που με τη θανατική ποινή των Μνημονίων που μου επιβάλατε με εξαθλιώνετε πλήρως, με οδηγείτε στην "Αυτοχειρία". Όμως σας βεβαιώ ότι σ' αυτό το αδιέξοδο ταξίδι μου αν δεν ικανοποιήσετε το δίκαιο αίτημά μου θα με "ακολουθήσετε" χωρίς επιστροφή... Ένας απελπισμένος δεν έχει επιλογές ή έξοδο διαφυγής ούτε έλλογη σκέψη.
Αυτή η επιστολή μου θα σταλεί παντού για τα αυτονόητα.
Αναμένω άμεση λύση στο πρόβλημά μου που τώρα πια είναι και δικό σας! Θυμίζοντάς σας τη ρήση:
Δίκαιον εστι τούτο το ουθενι μεμειγμένων πάντα φησίν αυτό κοσμείν τα πράγματα διά παντων ιόντα κινήσαι νουν υπέρ ταπεινών.
Δίκαιο είναι αυτό το ανόθευτο που διευθετεί όλα τα πράγματα αφού τα ρυθμίζει διαπερνώντας τα και το νου κινεί υπέρ των αδυνάτων.
(Αναξαγόρας - Προ Σωκρατικοί Β' 52).
Σας ευχαριστώ
Καθημερινή, 11/04/2012
Tου Πάσχου Μανδραβέλη.
Η χρήση της απελπισίας.
Αν δεν υπήρχε η υπογραφή θα πίστευε κανείς ότι είναι αστείο της «πρωινής εφημερίδας της Αριστεράς». Αν πάλι δεν υπήρχαν οι αριθμοί των λογαριασμών θα πιστεύαμε ότι κάποιος κάνει πλάκα στην εφημερίδα και προφανώς από αβλεψία δημοσιεύτηκε αυτό που η «Αυγή» χαρακτηρίζει «κραυγή απελπισίας -προαναγγελία αυτοχειρίας- υπό μορφή ανοιχτής επιστολής».
Ο 59χρονος συνταξιούχος δηλώνει, σύμφωνα με τον πρωτοσέλιδο τίτλο της εφημερίδας «Είμαι λίγο πριν από την αυτοχειρία». Απευθύνεται δε τους κ. Βενιζέλο και Σαμαρά, τους οποίους θεωρεί «επικίνδυνους ηθικούς αυτουργούς που με τη θανατική ποινή των Μνημονίων που μου επιβάλλατε με εξαθλιώνετε πλήρως, με οδηγείτε στην “αυτοχειρία”».
Η εξαθλίωσή του συνίσταται, όπως την περιγράφει ο ίδιος, έγκειται στο εξής: «η σύνταξή μου μειωμένη κατά 35% με δική σας ευθύνη σήμερα είναι συνολικά 1.870 ευρώ ανά μήνα». Σύμφωνα με τον επιστολογράφο «πληρώνω πια δάνεια ατομικά, προσωπικά που πήρα από τράπεζες για σοβαρά προβλήματα υγείας και για άλλες άμεσες ανάγκες τα εξής ποσά: α) Alpha Bank: 840,00 ευρώ ανά μήνα. Υπόλοιπη οφειλή: 44.520 ευρώ. β) Eurobank: 220,00 ευρώ ανά μήνα. Υπόλοιπη οφειλή: 16.940 ευρώ. γ) ΟΕΚ/Εμπορική Τράπεζα: 100,00 ευρώ ανά μήνα. Υπόλοιπη οφειλή: 2.000 ευρώ. δ) Τράπεζα Πειραιώς: 280,00 ευρώ ανά μήνα. Υπόλοιπη οφειλή: 11.200 ευρώ. Και για την αγορά ενός μεταχειρισμένου αυτοκινήτου 10ετίας: 240,00 ευρώ ανά μήνα. Συνολικά πληρώνω 1.680 ευρώ ανά μήνα». Ο επιστολογράφος -ο οποίος κατά δήλωσή του ήταν εργαζόμενος επί 24ετία στην Κομισιόν- δεν αναφέρει τους λόγους υγείας (προφανώς λόγω προσωπικών δεδομένων), ούτε πόσα από αυτά τα μεγάλα δάνεια εξυπηρετούσαν «άλλες άμεσες ανάγκες».
Η αλήθεια, όμως, είναι ότι η κρίση ανέτρεψε τους σχεδιασμούς πολλών. Υπάρχουν οικογένειες που αδυνατούν να αποπληρώσουν μικρότερα δάνεια από τις οφειλές του εν λόγω συνταξιούχου (περί τα 75.000 ευρώ) και ζουν με μισθό 600 και ουχί 1.870 ευρώ. Υπάρχουν επίσης συνταξιούχοι των 400 και 500 ευρώ, που με δυσκολία τα φέρνουν βόλτα. Κάποιοι από αυτούς θα είναι αναγνώστες της «Αυγής» και πιθανώς να εξοργιστούν με την πετσοκομμένη σύνταξη των 1.870 ευρώ μηνιαίως.
Αλλά το θέμα δεν είναι εκεί. Ο εν λόγω 59χρονος συνταξιούχος δεν προκρίνει τη συλλογική δράση, έτσι ώστε να υπάρξει η πολιτική πίεση για να ελαφρυνθούν χιλιάδες νοικοκυριά που αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα. Αντιθέτως καλεί και ζητεί από τους κ. Βενιζέλο και Σαμαρά «να αποπληρώσετε άμεσα τα δάνειά μου των περιπτώσεων α, β, γ, δ που παραπάνω σας αναφέρω με λογαριασμούς και ποσά... γιατί εσείς έχετε την απόλυτη ευθύνη της πτώχευσής μου».
Και η επιστολή καταλήγει με ευθεία όσο κι ανατριχιαστική απειλή: «σας βεβαιώ ότι σ’ αυτό το αδιέξοδο ταξίδι μου αν δεν ικανοποιήσετε το δίκαιο αίτημά μου θα με “ακολουθήσετε” χωρίς επιστροφή...
Να συμφωνήσουμε ότι κάποιος που είναι ή δηλώνει απελπισμένος δεν έχει επιλογές ούτε έλλογη σκέψη. Το ερώτημα είναι άλλο: επίσημο όργανο του ΣΥΡΙΖΑ εγκρίνει και υιοθετεί ατομικές πρακτικές (πληρώστε μου τα δάνεια) μαζί με απειλές βίας, και τις προβάλλει στην πρώτη σελίδα; Ή απλώς περισσεύει το αντιμνημονιακό μένος;
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_11/04/2012_437448
-
Περί αυτοκτονιών...της Αφροδίτης Αλ Σάλεχ
O Πάουλ Βολφσκελ βρέθηκε σε τέτοια κατάσταση απελπισίας που αποφάσισε να αυτοκτονήσει. Σχεδίασε το θάνατό του μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια και καθόρισε την ακριβή ημερομηνία και ώρα της αυτοκτονίας του- σκόπευε να αυτοπυροβοληθεί στο κεφάλι, ακριβώς τα μεσάνυχτα. Ο Βόλφσκελ ταχτοποίησε τα πάντα λίγο πριν εκπνεύσει η προθεσμία – επιστολές προς συγγενείς και φίλους και άλλες εκκρεμότητες. Περιμένοντας να φτάσουν τα μεσάνυχτα άρχισε να ξεφυλλίζει κάποια βιβλία στη βιβλιοθήκη του. Λίγο μετά, βρέθηκε να φυλλομετρά δημοσιεύσεις σχετικά με το θεώρημα του Φερμά. O Βόλφσκελ απορροφήθηκε από τη μελέτη του θεωρήματος και βάλθηκε να διερευνά ένα ανεπαρκές τμήμα της απόδειξής του. Κάποια στιγμή συνειδητοποίησε πως η προκαθορισμένη ώρα για την αυτοκτονία είχε περάσει ενώ μάλιστα ένιωσε περήφανος με τον εαυτό του για τους συλλογισμούς του σχετικά με το θεώρημα. Η απελπισία και η λύπη του είχαν εξανεμιστεί. Έσκισε τις επιστολές και έζησε μέχρι τα βαθιά γεράματα.
***
Αυτή είναι μια «μικρή» ιστορία που έτυχε να γίνει μέρος της «μεγάλης» Ιστορίας χάρη στον συγγραφέα που κατέγραψε τη διαδρομή του θεωρήματος του Φερμά.
Τέτοιες «μικρές» ιστορίες όμως από παρ’ολίγον αυτόχειρες, που μια τυχαία και ασήμαντη αφορμή αλλάζει το πρίσμα θέασης του εαυτού κι επιλέγουν τη ζωή αντί του θανάτου, δεν είναι διόλου λίγες. Όπως δεν είναι λίγες οι ιστορίες των ανεπιτυχώς αυτοχείρων που αφού διεσώθησαν, αντιλήφθηκαν τη ματαιότητα της πράξης τους και το λαμπρό της ύπαρξής τους.
Αυτές όμως οι ιστορίες δεν βλέπουν πότε το φως της δημοσιότητας μια και ούτε εντοπίζονται αλλά ούτε και «πουλάνε». Κι αν καμιά φορά ένας «διάσημος» αποκαλύψει ότι υπήρξε αυτόχειρας ή ότι είχε σκεφτεί να προβεί στο απονεννοημένο, αντιμετωπίζεται από τα ελληνικά media με μεγάλο θαυμασμό, λες και θα έκανε κάτι σπουδαίο, δίχως να δίνεται ούτε μια αράδα στο αίτιο ή την αφορμή που του άλλαξε τη γνώμη και του έσωσε τη ζωή.
Ας εξετάσουμε τρείς διαδεδομένες ελληνικές παραδοχές περί αυτοκτονιών:
1. «Θόλωσε από την απελπισία και αυτοκτόνησε»
Λάθος. Αν το συμβάν που στέκει ως αφορμή για την αποτροπή της αυτοχειρίας μπορεί να είναι στιγμιαίο, η απόφαση για το απονενοημένο δεν λαμβάνεται ποτέ στιγμιαία. Είναι πάντα αποτέλεσμα πολλών χρόνων εκκόλαψης. Με απλά λόγια, ο άνθρωπος που τελικά προβαίνει σε αυτή την ενέργεια, επί πολλά χρόνια το προετοιμάζει ή έστω το έχει ως ενδεχόμενο, ως επιλογή, ως λύση αν κάτι δεν πάει καλά στη ζωή του. Αυτό ακριβώς αποκαλείται «τάσεις αυτοκτονίας» και η ψυχολογία έχει πολλά να πει για το θέμα. Οι «τάσεις αυτοκτονίας» μπορεί να είναι καθαρή πάθηση του μυαλού, που συνοδεύεται από κατάθλιψη, διπολισμό, κτλ. Τα αίτια δηλαδή είναι παθολογικά και μόνο η αφορμή ενδέχεται να είναι κοινωνική (πχ απομόνωση) ή συγκυριακή (πχ οικονομικά προβλήματα). Μπορεί όμως και να είναι απλώς μιμητισμός εξιδανικευμένων προσωπικοτήτων- πραγματικών ή μυθοπλαστικών. Δηλαδή «μόδα».
Η λογοτεχνία άλλωστε συμπεριλαμβάνεται διαχρονικά στα βασικά αίτια αυτοκτονίας, εξ ου και το περίφημο «σύνδρομο του Βέρθερου» καθώς όταν κυκλοφόρησε το βιβλίο δεκάδες νέοι και νέες ακολούθησαν τον δρόμο του Βέρθερου . Αντίστοιχα κύματα αυτοκτονιών προκάλεσαν κι άλλοι ήρωες της λογοτεχνίας (πχ Αννα Καρένινα) αλλά ακόμα και η περίφημη ελληνική ταινία «ο Μιμίκος και η Μαίρη» ή οι αυτοκτονίες superstars.
2. «Αυτός που λέει πως θα αυτοκτονήσει δεν το κάνει ποτέ»
Λάθος. Η αυτοχειρία είναι μια κραυγή. Κανένας αυτόχειρας δεν αντιλαμβάνεται πως μετά την πράξη δεν υπάρχει τίποτα. «Βλέπουν» σκηνές από την μετά την απονεννοημένη πράξη ζωή τους - τους ανθρώπους που τους πόνεσαν να νιώθουν τύχεις, τους ανθρώπους που αγάπησαν να τους αναζητούν, τα προβλήματα όλα να λύνονται, κτλ. Και ακόμα πιο συχνά θεωρούν πως κάτι μαγικό θα γίνει στο τέλος και θα σωθούν ενώ θα έχουν στείλει το απαραίτητο μήνυμα.
Συνεπώς είναι σχεδόν βέβαιο ότι ο μελλοντικός αυτόχειρας με κάποιο τρόπο θα εξωτερικεύσει τις προσθέσεις του ζητώντας εμμέσως βοήθεια, διεκδικώντας το ενδιαφέρον που στερείται, αλλά ακόμα και εν είδει μεταφυσικού εκβιασμού. Μεταξύ των ψυχαναλυτών είναι γνωστό πως όταν κάποιος ασθενής εκφράσει πρόθεση αυτοχειρίας πρέπει να παραπέμπεται πάραυτα στον ειδικό ιατρό που θα αναλάβει τον ίδιο και την οικογένεια του και θα τον φέρει σε επαφή με ειδική ομάδα υποστήριξης. Και καθώς οι τάσεις αυτοκτονίας εκδηλώνονται από την εφηβική ηλικία ο καθηγητής πρέπει να έχει τις γνώσεις ώστε να εντοπίζει τον πιθανά μελλοντικό αυτόχειρα και να ενημερώνει γονείς και αρμόδιους. Αλλά αυτά δεν συμβαίνουν στην Ελλάδα και ισχύει το εγκληματικό σόφισμα: όποιος λέει πως θέλει να αυτοκτονήσει δεν αυτοκτονεί ποτέ.
3. «Στην Ελλάδα οι αυτοκτονίες έχουν πολλαπλασιαστεί»
Ίσως και ναι, ίσως και όχι. Αυτοκτονία δεν είναι μόνο η «επιτυχημένη». Αυτόχειρας είναι και αυτός που προσπάθησε και ευτυχώς δεν τα κατάφερε. Κι αν υποθέσουμε πως έχουμε τα στοιχεία για τις αυτοκτονίες όλων των προηγούμενων ετών (κάτι που αμφισβητείται έντονα) σίγουρα δεν έχουμε κανένα στοιχείο για τις ανεπιτυχείς απόπειρες, ούτε για τις προθέσεις. Και στο αφελές ερώτημα «μα το γεγονός ότι οι επιτυχημένες αυτοκτονίες είναι περισσότερες δεν αρκεί;» η απάντηση είναι δραματικά αρνητική. Διότι ακόμα και το γεγονός της επιτυχίας μιας αυτοκτονίας συναρτάται με την κοινωνική αποδοχή ή μη της πράξης, την έλλειψη υποστηρικτικών δομών, τη διάσπαση του κοινωνικού ιστού και άρα την μοναξιά του δρώντα. Όταν η αυτοχειρία αναγνωρίζεται δημοσίως ως άθλος είναι βέβαιο πως οι πιθανοί αυτόχειρες θα προχωρήσουν στο διάβημα με μεγαλύτερη ευκολία. Όταν οι δομές υποστήριξης δεν λειτουργούν και πιο συχνά ακούει κάποιος ανατριχιαστικές λεπτομέρειες για την πράξη και ύμνους για τον αυτόχειρα απ’ ότι πληροφορίες για το τι πρέπει να κάνει αν έλκεται από την ιδέα αυτή, οι αυτοκτονίες αυξάνουν. Όταν η μοναξιά θεριεύει και η κραυγή για βοήθεια αντιμετωπίζεται με αδιαφορία ενώ το μέλλον περιγράφεται μόνο ως ζοφερό, ο δυνητικός αυτόχειρας θα πάρει το ρίσκο.
***
Την τελευταία περίοδο στην Ελλάδα είμαστε μάρτυρες μιας τρομακτικής δημοσιότητας των αυτόχειρων. Πρόκειται για μια δημοσιότητα που φλερτάρει με τα όρια της νομιμότητας, μια και στα κανονικά κράτη απαγορεύεται δια νόμου. Και απαγορεύεται για τον απλό λόγο ότι η αυτοκτονία ως κάθε πράξη απαγορευμένη πράξη είναι ελκυστική και ο μιμητισμός είναι όχι μόνο πιθανός, αλλά και καταγεγραμμένος. Αλλά εδω, τα πέντε λεπτά δημοσιότητας παρέχονται αφειδώς μετά θάνατον!
Η κατάσταση έχει ξεφύγει κι άλλο μια και παρακολουθούμε μια άνευ προηγουμένου κομματική εκμετάλλευση των αυτοκτονιών. Έχουμε φτάσει στο προκλητικό σημείο πολιτικά κόμματα να ασκούν αντιπολίτευση και να κατηγορούν άλλα κόμματα για τις αυτοκτονίες και να τις χαρακτηρίζουν φυσική συνέπεια των μέτρων λιτότητας, κι όλα αυτά μέσα στο ελληνικό κοινοβούλιο!
Από τη στιγμή που ο αυτόχειρας ονομάζεται «μάρτυρας» που «θυσιάζεται για το καλό των άλλων» (φράση της κ. Σακοράφα την επομένη της αυτοκτονίας του συνταξιούχου φαρμακοποιού) η πράξη εξιδανικεύεται και επομένως «οπλίζεται το χέρι» κάθε άνθρωπου με τάσεις αυτοκτονίας.
Αυτό άλλωστε δεν κάνει και η Τζιχάντ, αυτό δεν έκαναν και οι καμικάζι; Όλη η ψυχολογική προετοιμασία βασίζεται στη λογική της θυσίας για το καλό των άλλων.
Κανείς πολιτικός δεν δικαιούται να μην γνωρίζει τα παραπάνω. Κι από τη στιγμή που τα γνωρίζει και συνεχίζει, τότε δεν μπορεί παρά να χαρακτηριστεί εγκληματίας.
***
Από προσωπική εμπειρία από ανθρώπους που αποπειράθηκαν, καταθέτω πως ποτέ δεν ήταν πιο πρόσφορο το έδαφος για έναν άνθρωπο με τάσεις αυτοκτονίας. Και η έκκληση είναι προσωπική προς κόμματα και media: για όνομα του Θεού, σταματήστε τη σπέκουλα με τους ανθρώπους που έχουν τάσεις αυτοκτονίας. Μέλημα όλων μας να είναι μόνο η αποτροπή του κάθε πιθανού αυτόχειρα και η απαξίωση της πράξης αυτής. Να συγκεντρώσουμε όλες μας τις προσπάθειες στο να μην προβεί κανείς σε αυτή την απολύτως ανόητη πράξη που δεν έχει επιστροφή. Η αυτοκτονία δεν είναι θυσία• είναι απλά βλακεία που κάποιοι την εκμεταλλεύονται κομματικά.
Σε τελική ανάλυση, αν δεν το καταλαβαίνουν από μόνοι τους, ας λειτουργήσει η δικαιοσύνη επιτέλους. Ας μας προστατεύσει κάποιος από τις σειρήνες.
*Το κείμενο αυτό το έγραψα ύστερα από την έντονη προτροπή της Λίνας Παπαδάκη μετά από μια συζήτηση για το θέμα των αυτοκτονιών που εξελίχθηκε σε εξομολόγηση ένα ζεστό βράδυ του Ιουλίου.
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=16889