Forum Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας
Άλλες κατηγορίες μηνυμάτων => Πολιτική και Κοινωνικά Θέματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: πρώτη & καλύτερη στις 12 Ιουνίου 2008, 19:40:26
-
Ζώντας το μύθο μας στην Ελλάδα του 21ου αιώνα. Απόψεις και σχόλια.
-
Του κ. Πάσχου Μανδραβέλη από την Καθημερινή
Στα πολιτικά του απομνημονεύματα ο οικονομολόγος Τζον Κένεθ Γκαλμπρέιθ αναφέρει μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία που του διηγήθηκε ο Λίντον Τζόνσον, τότε γερουσιαστής του Τέξας:
«Kάποια μέρα μπήκε στο γραφείο μου ένας λομπίστας των εταιρειών πετρελαίου του Tέξας, ζητώντας μου κάποιες "διευκολύνσεις" για τα αφεντικά του, και μου είπε "Γερουσιαστή, έχεις μια δύσκολη επανεκλογή μπροστά σου. Aν τα βρούμε σε κάποια θέματα που ενδιαφέρουν τους πετρελαιοπαραγωγούς, τότε μπορούμε να συνεισφέρουμε 10.000 δολάρια για την προεκλογική σου εκστρατεία".
Tον απέτρεψα λέγοντας: "Δεν μπορείς να μπαίνεις στο γραφείο ενός Γερουσιαστή των HΠA και να λες τέτοια πράγματα...". Δεν κουνήθηκε από τη θέση του: "Mπορούμε να τα κάνουμε 50.000$". Aυτό με εκνεύρισε. Tου είπα ότι μιλούσε για καθαρή δωροδοκία. Δεν συγκινήθηκε. "Γερουσιαστή, έχεις τη θέση, την εμπειρία και την επιρροή. Aς μιλήσουμε για 100.000$".
Aυτό ήταν! Kάλεσα ένα βοηθό μου και τον πετάξαμε έξω από το γραφείο μου. Tότε του φώναξα: "Mην ξαναπατήσεις εδώ! Πλησιάζεις πάρα πολύ την τιμή μου"...» (John Kenneth Galbraith: «Name-Dropping: from FDR on»).
Κατόπιν αυτού προκύπτει ένα ερώτημα: η τιμή των δικών μας πολιτικών πού κυμαίνεται; Διότι όταν κυκλοφορούν 100 εκατομμύρια ευρώ για μίζες -και μάλιστα από μία μόνο εταιρεία- τότε είναι σίγουρο ότι η τιμή ακόμη και των πιο ενάρετων γίνεται προσεγγίσιμη.
Το πρόβλημα της διαφθοράς είναι δαιδαλώδες, διαχρονικό και παγκόσμιο. Γι’ αυτό και η αντιμετώπισή του δεν μπορεί παρά να είναι συνεχής και πολυεπίπεδη. Ενας τρόπος είναι η μείωση της κρατικής παρέμβασης, η ελαχιστοποίηση δηλαδή των ευκαιριών για διαφθορά. Ενας άλλος τρόπος είναι η διάχυση των προμηθειών και του ελέγχου.
Είναι δεδομένο για τις κοινωνίες μας ότι το κράτος πρέπει να προσφέρει στους πολίτες του υπηρεσίες π.χ. παιδείας ή υγείας. Είναι διαφορετικό όμως να κάνει το υπουργείο ένα διαγωνισμό για όλα τα νοσοκομεία της χώρας και διαφορετικό να γίνονται οι προμήθειες ανά μονάδα. Στην πρώτη περίπτωση της κεντρικής προμήθειας η αγορά είναι μεγάλη και η μίζα είναι προσεγγίσιμη στην τιμή οποιουδήποτε πολιτικού. Εκτός αυτού πάντα περισσεύουν λεφτά για τη διαφθορά και των ελεγκτών. Σπασμένη σε πολλά κομμάτια η προμήθεια παύει να γίνεται ισχυρό κίνητρο για την εξαγορά οποιουδήποτε. Από την άλλη, μία μόνο καθαρή συναλλαγή να γίνει σε κάποιο νοσοκομείο γίνεται μονάδα αποτίμησης των υπολοίπων. Οποιοσδήποτε θα υποπτευθεί τη διαφορά τιμής μεταξύ των προμηθειών των νοσοκομείων για να ξεκινήσει ο σχετικός έλεγχος.
Το τρίτο μέτρο είναι η διαφάνεια. Ολοι οι διαγωνισμοί, όλες οι αποφάσεις πρέπει να βγαίνουν στο Διαδίκτυο. Ετσι θα διαχέεται ο έλεγχός τους. Εκατοντάδες δημοσιογράφοι και χιλιάδες πολίτες θα γίνουν οιονεί ελεγκτές όλων των προμηθειών του Δημοσίου. Ο φόβος, από μόνος του, ότι κάποιος μπορεί να αντιληφθεί τη «λαδιά» δημιουργεί αντικίνητρο στη διαφθορά.
Ολα τα παραπάνω, βέβαια, δεν σημαίνουν ότι θα ξεριζωθεί η διαφθορά. Αυτή είναι ενδημικό φαινόμενο σε κάθε οργανωμένη κοινωνία. Θα βοηθήσουν όμως να περιοριστεί το κόστος της. Αντί λοιπόν να περιμένουμε τη μαγική συνταγή που θα μας φτιάξει μια κοινωνία αγγέλων, μπορούμε προς το παρόν να περιορίσουμε τους διαβόλους που ενδημούν στον δημόσιο τομέα.
www.medium.gr
-
..........Ολοι οι διαγωνισμοί, όλες οι αποφάσεις πρέπει να βγαίνουν στο Διαδίκτυο. Ετσι θα διαχέεται ο έλεγχός τους. Εκατοντάδες δημοσιογράφοι και χιλιάδες πολίτες θα γίνουν οιονεί ελεγκτές όλων των προμηθειών του Δημοσίου. Ο φόβος, από μόνος του, ότι κάποιος μπορεί να αντιληφθεί τη «λαδιά» δημιουργεί αντικίνητρο στη διαφθορά.
Πολύ καλή πρόταση.
-
Πριν από 2 χρόνια ο υπουργός ΥΚΚΑ έδωσε μια συνέντευξη, άμα τη αναλήψη των καθηκόντων του.
Ξεκινά τη συνέντευξη λέγοντας ότι βλέπει "ένα σύστημα υγείας που έχει φθάσει στα όριά του και ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις του πληθυσμού χάρις στις υπεράνθρωπες προσπάθειες του υπάρχοντος ανθρώπινου δυναμικού..". Προχωράει, περιγράφοντας όνειρα και οράματά του για "την διασφάλιση της ποιότητας και ασφάλειας του συστήματος υγείας της χώρας, αλλά και την οικονομική του επάρκεια, ενώ παράλληλα πρόκειται να στραφεί στη σχεδιασμένη απορρόφηση πόρων από τον ιδιωτικό τομέα, στηριζόμενος στο θεσμό της εταιρικής κοινωνικής ευθύνης" :o :o
Αν αντέχετε κι άλλο, εδώ http://www.eurocharity.org/article.php?article_id=166
Πως περνάνε τα άτιμα τα χρόνια...
-
Βρήκα συγκινητική τη φράση με την οποία υπογράφει ο κ. Μιχάλης τα μηνύματά του. Και μου θύμησε ένα κείμενο του Ν. Ξυδάκη, που διάβασα την Κυριακή στην Καθημερινή, και περιγράφει τη σημερινή πολιτική και κοινωνική κατάσταση, τα όνειρα και τις διαψεύσεις μιας γενιάς, την απαισιοδοξία και την αισιοδοξία (κε Μιχάλη, ελπίζω να ανάγνωσα ορθά τη φράση σας).
Στην κόψη του Καιρού
Tου Νικου Γ. Ξυδακη
Με ρώτησαν γιατί τα γράφω «μαύρα», γιατί είμαι απαισιόδοξος. Δεν είμαι. Ούτε αισιόδοξος είμαι, καταστατικά. Είμαι και έτσι και αλλιώς, ανάλογα με τον καιρό, όπως όλοι.
Εγραψα την περασμένη εβδομάδα ότι οι Ελληνες δεν έχουν πολλούς λόγους να αισιοδοξούν για το φθινόπωρο που έρχεται. Το συμπέρασμα αυτό το στήριζα σε γεγονότα και εκτιμήσεις, παρατηρούμενα και κατανοητά απ’ όλους: στη συνεχιζόμενη αποσάθρωση του πολιτικού σκηνικού, στην απαξίωση θεσμών και τη συνακόλουθη δυσπιστία απέναντί τους, στην οικονομική κρίση που βαθαίνει, στη διαφθορά που ποτίζει το κοινωνικό σώμα μέχρι και τα πιο χαμηλά στρώματα. Οσο παρατηρούσα, τόσο πιο ανοιχτό έβλεπα το οικοσύστημα, ευάλωτο στους έξωθεν ανέμους, κι έβλεπα τα θεμέλια του αδύναμα, την κοινωνία με λασκαρισμένους τους δεσμούς, με αποχαλινωμένο τον τυφλό ατομικισμό, με χαμηλές τις φιλοδοξίες, με επιβραβευόμενη τη χαμέρπεια.
Ούτε απαισιόδοξος ούτε αισιόδοξος. Σκεφτικός. Και ανήσυχος. Οπως τόσοι και τόσοι που ακούω, που μου μιλούν, που συζητάμε.
Ενας επιφανής επιχειρηματίας και ερασιτέχνης πολιτικός μου περιέγραφε στο τηλέφωνο, προχθές, την βαθιά του απογοήτευση από την αυτοδιοίκηση, από τη διαφθορά και την ανικανότητα που κατατρώνε το κύτταρο της δημοκρατίας. Παλιοί ακτιβιστές και διανοούμενοι της γενιάς του Πολυτεχνείου, απ’ αυτούς που δεν εξαργύρωσαν δάφνες κι ουλές, στήνουν μέιλινγκ λίστες, μπλογκ και μαζώξεις: στο σημερινό λεξιλόγιό τους δεν ακούω τίποτε από τα παλιά ξύλινα που συνήθιζαν· ακούω φωναχτή την αγωνία, την ειλικρινή αναζήτηση, την διάθεση για αυτοκριτική και ανατροπή. Αλλη ομάδα πρωτοβουλίας μαζεύει υπογραφές για ένα μανιφέστο αγωνίας και αναζήτησης, υπέρβασης, εν όψει της επετείου της 34ης επετείου της Γ΄ Ελληνικής Δημοκρατίας. Κι άλλοι, αλλού, αλλιώς.
Η δυσθυμία, που στοίχειωνε πέρυσι το καλοκαίρι και φούντωσε με την περιβαλλοντική καταστροφή των πυρκαγιών, φέτος μετασχηματίζεται: σε οργή, σε αγωνία. Αλλά η αγωνία δεν σκεπάζει το έλλογο: ακούμε ήδη τις πρώτες προσκλήσεις για ανασυγκρότηση του κοινωνικού, για αναγέννηση του ηθικού, ανάκτηση του φαντασιακού, για ανάκτηση σωμάτων και ψυχών.
Προφανώς, όλες αυτές οι φωνές, σκόρπιες προς το παρόν και ασύντακτες, αδύναμες, κάποτε και αφελείς, δεν θα ανατρέψουν το ισχύον σκηνικό ασυνάρτητου real estate και καφετέριας, μεγαλομανών και φτωχοδιάβολων, λουμπινών και λαμόγιων, ηττημένων και παραιτημένων. Ομως οι φωνές δείχνουν, όλο και καθαρότερα, ότι υπάρχει καθαρό βάθος κάτω από τη δυσώδη επιφάνεια. Η κρίση πολιτικής είναι κυρίως κρίση των διαχειριστών της· η κρίση εμπιστοσύνης των θεσμών είναι κρίση των θεσμικών φυλάκων. Δεν είναι κρίση όλου του κοινωνικού σώματος.
Προφανώς υπάρχουν υγιείς δυνάμεις στην κοινωνία, που πρώτες αυτές και κυρίως αυτές πλήττονται από την αναξιοκρατία και τη διαφθορά, από την οκνηρία και την κενοδοξία. Αυτές οι δυνάμεις αντιδρούν τώρα, φωνάζοντας μεμονωμένα, ασύντακτα. Κι αυτές οι δυνάμεις αναστοχάζονται την κρίση, όχι σαν ήττα τους, αλλά σαν χρεοκοπία του τρέχοντος συστήματος κυριαρχίας· αναστοχάζονται τα όρια της αντιπροσωπευτικότητας και της μαζικής δημοκρατίας, τους τρόπους πολιτικής έκφρασης, την οργάνωση σε σχηματισμούς πέραν των πελατειακών κομμάτων.
Αυτές οι διεργασίες είναι αργές και βασανιστικές, οι φορείς τους ανακλώνται και λοξοδρομούν, πολλές πρωτοβουλίες θα σβήσουν προτού δώσουν έναν ώριμο καρπό. Αλλά όλες ρίχνουν σπέρματα αμφισβήτησης και μετασχηματισμού, επιχειρούν νέους τρόπους να βλέπουμε το κοινωνικό και το πολιτικό, ρισκάρουν λοξές πορείες.
Προ ημερών, ένας πολύπειρος κοινωνιολόγος, έμπειρος μα όχι μαραμένος, μας έλεγε: Διαβάζετε τις αδέσποτες αφίσες στους δρόμους, παρακολουθείτε τα γκράφιτι στους τοίχους, περπατάτε στα Εξάρχεια· θα ακούσετε τη βοή των πλησιαζόντων. Εχει δίκιο. Οι τοίχοι μιλάνε όλο και περισσότερο, όλο και πιο εύγλωττα, όλο και πιο πλουραλιστικά: σε μια εποχή υπερεπικοινωνιακότητας, οι αρχαϊκοί τοίχοι είναι ακόμη το πιο λαϊκό, το πιο δημοκρατικό Μέσον: μιλάνε στον αμέριμνο περαστικό, ζωντανεύουν τον δημόσιο χώρο, κάνουν δραστικό και συνεχή έναν υπόκωφο διάλογο. Εως και το ΠΑΣΟΚ ανακάλυψε εκ νέου τους τοίχους, κολλάει μικρές αφίσες με εμπρηστικό περιεχόμενο, πλάι στον λήρο των αναρχικών. Να κι άλλα σημάδια...
Δεν αισιοδοξώ. Δεν απαισιοδοξώ. Μονολογώ πάνω στην κόψη του Καιρού, γυρεύοντας τον χώρο ανάμεσα στους τοίχους και τον περαστικό, τον χώρο ανάμεσα στον λυρισμό του γκραφιτά και την έκπληξη του περιπλανητή της πόλης. Γυρεύω την Πόλη.
-
Αγαπητέ φίλε μπορεί να σε συγκινεί η φράση που υπογράφω, εμένα όμως με κάνει να ανατριχιάζω όσο περιμένω να διαπιστώσω ότι δεν έχει πιά ισχύ (πότε όμως θα το δώ? "θα προκάμω?")
Τι είναι το οδυνηρότερο πράγμα στη ζωή? Η φτώχεια? Η απαξίωση? Η απόρριψη? Η αρρώστια? ΟΧΙ.
Το πιο οδυνηρό είναι να βλέπεις το τέλμα. Να μένουν τα πάντα εκεί που είναι σαν ένα απέραντο νεκροταφείο, σαν το ρολόι να σταμάτησε οριστικά.
Και δυστυχώς έτσι κατάντησε η πορεία αυτής της χώρας που οι πολίτες της θέλουν να καυχώνται ως απόγονοι αρχαίων Ελλήνων. Ανθρώπων γεμάτων ζωντάνια που συνεχώς αναζητούσαν το επόμενο στάδιο της δόξας, της προόδου. Είχαν συγχρόνως και μεγάλα ελαττώματα, όπως το "να τρώνε τα παιδιά τους", αλλά είχαν νεύρο, δημιουργικότητα, προβληματισμό.
Τι κρατήσαμε εμείς σήμερα (τουλάχιστον ως οργανωμένη κοινωνία, ως φορείς, ως κυβέρνηση)? ΜΙΖΕΡΙΑ και μόνο μιζέρια. Αυτό κρατήσαμε μαζί με έναν υπερφίαλο εγωισμό που δεν μας επιτρέπει να δούμε ούτε ότι πατάμε σε λάσπη και όχι σε χλοοτάπητα.
Όμως φίλε, για να μιλήσω με λόγια του Γ. Ξυδάκη (που σωστά κατάλαβες τον προβληματισμό μου και τον συσχέτισες με αυτό το κείμενο -συγνώμη που δεν το είδα πιο πριν, αλλά ξέρεις πως δεν είμαι συχνά στο internet) "… Είμαι και έτσι και αλλιώς, ανάλογα με τον καιρό, όπως όλοι. …Ούτε απαισιόδοξος ούτε αισιόδοξος. Σκεφτικός. Και ανήσυχος. Όπως τόσοι και τόσοι που ακούω, που μου μιλούν, που συζητάμε … Προφανώς υπάρχουν υγιείς δυνάμεις στην κοινωνία …" αλλά (θα προσθέσω εγώ) δεν είναι τόσες (αυτή τη στιγμή τουλάχιστον) που να μπορούν να φέρουν την άνοιξη.
Δεν είμαι λοιπόν πεσιμιστής. "Πραγματιστής" είμαι και βλέπω τι πραγματικά συμβαίνει. Αισιοδοξώ, αλλά δεν "αιθεροβατώ".
Και αν βλέπεις τι πραγματικά συμβαίνει, το αναλύεις, το κατανοείς, τότε ίσως κάποτε -κάπως μπορέσεις να συμβάλεις στην αλλαγή του. Αν όμως στρουθοκαμηλίζεις ωραιοποιώντας τα άσχημα γύρω σου, τότε ποτέ δεν θα κατευθυνθείς στη ρίζα του προβλήματος και τα πράγματα θα συνεχίσουν να μένουν σε μία virtual reality" άριστη κατάσταση με σένα να βουλιάζεις όλο και πιο πολύ (το δεύτερο πρόσωπο είναι συγγραφική αδεία και δεν απευθύνεται προσωπικά σε σένα).
Θα κλείσω αυτή την "απολογία" με ένα στοίχο από άσμα της Μούσχουρη που θα το χρησιμοποιήσω για υπογραφή αργότερα (και η τωρινή υπογραφή από άσμα προέρχεται).
"Μην κλαίς, το μαράζι μάθε φυλαχτό να μην κρεμάς. Να λές δεν πειράζει, θα'ρθει άσπρη μέρα και για μας". Αλλά για να'ρθει φίλε "συν Αθηνά και χείρα κίνει".
-
''Oποιος γονατισμένος είναι, όρθιος να σηκωθεί όποιος χαμένος είναι, να παλέψει.''
Μπ. Μπρεχτ
...αναμφισβήτητα. Απλά πρέπει να περιμένουμε λιγάκι ακόμα. Χρόνια παρατηρούμε άλλοι να αποφασίζουν για πάρτη μας, με ποταπά κίνητρα. Μας υποτίμησαν
ασύστολα. Υποκείμενα που τόλμησαν...
Θα χρειασθεί λίγος χρόνος, και η οργή στο υποσυνείδητο θα βγεί στο φώς του ''εγώ''.
-
Το παρακάτω σχόλιο είναι του δημοσιογράφου Α. Παπαχελά από την Καθημερινή:
Είναι εντυπωσιακό, αλλά αληθές. Το αν θα ξαναέχουμε εκλογές μόλις 13 μήνες μετά τις προηγηθείσες και το αν η χώρα θα περάσει από μία περίοδο ακυβερνησίας μπορεί να εξαρτηθεί από το αν ο βουλευτής κ. Χ έδωσε συνέντευξη στην τοπική εφημερίδα της «Κάτω Αχλαδιάς» πριν από το μεσημέρι της 26ης Σεπτεμβρίου ή μετά...
-
Φαίνεται άσχετο, μπροστά στις κοσμογονικές αλλαγές που αποφάσισαν οι συνδικαλιστές μας, αλλά δεν είναι. Συνεχίζουμε να παρακολουθούμε τον Ν. Ξυδάκη στην Καθημερινή και αντιγράφουμε.
Eνα Βλεμμα
Τι λέει τώρα η Αριστερά;
Tου Νικου Γ. Ξυδακη
H κρίση πλήττει όχι μόνο τις τράπεζες και τα golden boys, πλήττει ήδη τα μεγάλα εισοδήματα, όσα γιγαντώθηκαν με υπεραξίες και παγκοσμιοποιημένες κινήσεις χρήματος. Υπό μία έννοια, το εικονικό χρήμα ξεφουσκώνει, και οι εκρηκτικές ανισότητες μειώνονται. Αλλά η ύφεση που όλοι φοβούνται θα πλήξει βαρύτατα τα χαμηλά εισοδήματα, τα λαϊκά στρώματα, τα πλήθη που ζουν καταναλώνοντας παρόν, που σιτίζονται μόνο εκ της εργασίας τους· τα πλήθη που μεταναστεύουν μαζικά, εδώ και δεκαετίες, από τον Τρίτο και τον Δεύτερο Κόσμο, σαν φωτοπεταλούδες προς τις βιτρίνες του Πρώτου Κόσμου· τα μικρομεσαία πλήθη που γνώρισαν μερικές δεκαετίες ευημερίας μετά τον Πόλεμο, και τώρα καλούνται να συνεισφέρουν το υστέρημά τους, ασφάλιση, κοινωνικές παροχές, τιμαριθμική προσαρμογή μισθού, σχολείο, νοσοκομείο, αποταμίευση, για να ανορθωθεί το σύστημα που τους ρήμαξε.
Είναι αντιφατικό ασφαλώς, σχεδόν παράλογο, το δημόσιο χρήμα να σπεύδει να ανορθώσει τα ερείπια που αφήνουν πίσω τους οι αυτορρυθμιζόμενες αγορές, αλλά αναλόγως παράλογη ήταν η νεοφιλελεύθερη αυτορρύθμιση των αγορών ερήμην των κοινωνιών, που συνέβαινε τις τελευταίες δεκαετίες.
Αναλόγως παράλογη ήταν η πολιτική που οδήγησε σε αυτό το εκκρεμές: κρατισμός – αγορά – κράτος: Το νεοφιλελεύθερο ιδεολόγημα εφάρμοσαν –στην Ευρώπη τουλάχιστον– οι σοσιαλδημοκράτες, αυτοί ακριβώς που ιστορικά τάσσονταν υπέρ του ρυθμιστικού ρόλου του κράτους, οι υποστηρικτές του κράτους πρόνοιας και της δικαιότερης αναδιανομής του πλούτου μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι εκφραστές του κόσμου της εργασίας, συγκληρονόμοι της πλούσιας αριστερής παράδοσης της νεωτερικής Ευρώπης.
Είναι νωπά τα πρόσωπα και οι ιδεολογίες εντός της ευρωπαϊκής συνομοσπονδίας, όσα οραματίστηκαν και υλοποίησαν το νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα της απελευθέρωσης των αγορών, προτάσσοντας μια Ευρώπη των μεγάλων επιχειρήσεων, εις βάρος της κοινωνικής συνοχής, εις βάρος ακόμη και της κατακτημένης, δεδομένης ευημερίας του μεταπολέμου. Είναι οι ηγέτες της Σοσιαλδημοκρατίας… Ολοι θυμόμαστε τον Τρίτο Δρόμο των Μπλερ και Σρέντερ, όλοι θυμόμαστε ποιοι συνέδεαν τις εκλογές με τον πίνακα της Σοφοκλέους.
Κι αν η Σοσιαλοδημοκρατία πρόδωσε την παράδοσή της και μετετράπη σε διαχειριστή του πλιάτσικου, η ριζοσπαστική Αριστερά φάνηκε ιδεολογικός και διανοητικός ουραγός. Ενώ όλη η ρητορική της τα τελευταία χρόνια ήταν μια μονότονη καταγγελία του νεοφιλελευθερισμού, όταν η κρίση έφτασε, αυτή κοιμόταν, βρέθηκε χωρίς εργαλεία, χωρίς αναλύσεις, χωρίς ιδεολογικές εναλλακτικές. Η ελληνική Αριστερά, λ.χ., η εκτός του απολιθωμένου ΚΚΕ, μετά το σοκ του ’89, αναλώθηκε σε μάχες χαρακωμάτων υπέρ μιας συγκεχυμένης κουλτούρας δικαιωμάτων, σε καταγγελίες και μικροέριδες, που αφορούσαν το φαντασιακό μορφωμένων αστικών μεσοστρωμάτων, και καθόλου την υλική συνθήκη τους, πόσω μάλλον την υλική συνθήκη των οικονομικά και μορφωτικά αδύναμων.
Ο Συνασπισμός, το πιο ζωντανό και ενδιαφέρον μόρφωμα της Αριστεράς, μπορεί να δώσει όλες του τις δυνάμεις σε συμβολικές μάχες, για τη συμβίωση ομοφυλοφίλων, για το βιβλίο Ιστορίας, για το μάθημα Θρησκευτικών κ.λπ., και καλώς πράττει. Αλλά πόσες δυνάμεις διαθέτει για τη μητέρα όλων των πολιτικών μαχών; Πώς συνομιλεί με τα δοκιμαζόμενα πλήθη όταν απειλείται όχι το συμβολικό, όχι το φαντασιακό, αλλά το υλικό, ο ζωτικός δημόσιος χώρος, η ήδη συρρικνωμένη ευημερία τους, η ίδια η ύπαρξή τους; Στην παρούσα χαοτική κατάσταση, όπου το διακύβευμα είναι η ίδια η αξία της πολιτικής, ο τρόπος που βλέπουμε τον πλανήτη και τους εαυτούς μας, δεν αρκεί η ευαισθησία για τα δικαιώματα και τις αποκλίνουσες συμπεριφορές, δεν αρκεί μια Αριστερά σε ρόλο Συνηγόρου του Πολίτη.
Πολύ λίγα πράγματα λέει η Αριστερά τώρα που ο κόσμος τη χρειάζεται περισσότερο από ποτέ, τώρα που οι μετά το ’89 ιδεολογίες σωριάζονται μέσα στη σκόνη τους, όπως ακριβώς σωριάστηκαν οι προ ’89. Δεν λέει τίποτε ουσιώδες για το ρημαγμένο ΕΣΥ, για το ξεχαρβαλωμένο σχολείο, δεν λέει τίποτε για τον θάνατο των μικρομεσαίων, δεν λέει ποιον πραγματικό κόσμο προτείνει, δεν δείχνει μια κάποια έξοδο από την κρίση. Διότι δεν είχε σκεφτεί επαρκώς. Διότι σκέφτεται με όρους γκάλοπ, και χορταίνει με ποσοστά. Ισως διότι εκτίμησε ότι πολιτική είναι να τσιμπολογάς τη δημοσκοπική δυσαρέσκεια. Ισως διότι δεν αγωνιά.
Αλλά με τον μανουτσαορεπουσομπαφισμό δεν απαντάς στην κρίση του καπιταλισμού· γίνεσαι παρελθόν, και το ΠΑΣΟΚ που έστησε φούσκες και ασυδοσία, κερδίζει πόντους στα γκάλοπ. Αυτή η καθυστέρηση μας πονάει όλους.
-
Μια επίθεση με βιτριόλι (!!!!) σε συνδικαλίστρια έξω από το σπίτι της, που είχε σαν αποτέλεσμα τη νοσηλεία της σε ΜΕΘ, αναφέρεται στον παρακάτω σύνδεσμο. Μαζί και σχόλια από τον Σ. Κούλογλου.
http://www.tvxs.gr/v2243
-
Από την Καθημερινή και πάλι ο Ν. Ξυδάκης
Εικόνα από το μέλλον
Tου Νικου Γ. Ξυδακη
Πριν από τέσσερις-πέντε δεκαετίες, όχι και τόσο παλιά δηλαδή, η φτωχή Ελλάδα υποδεχόταν το τουριστικό της θαύμα, αθώα και ειδυλλιακή. Ηταν η επιτομή της γραφικότητας, η χαρά του ανθρωπολόγου. Στα χωριά εδέσποζαν ο χωροφύλακας και ο παπάς, οι δημογέροντες του καφενείου, παιδιά κουρεμένα γουλί, γυναίκες ακαθορίστου ηλικίας με μαντίλες. Οι άνδρες άφαντοι· τους είχε καταπιεί η μετανάστευση.
Σταδιακά, οι άνδρες σταμάτησαν να μεταναστεύουν στη Γερμανία, την Αυστραλία, την Αμερική, οι δουλειές αβγάτιζαν στην ντόπια ανοικοδόμηση και στον τουρισμό, η αστυφιλία ερήμωσε τους δημογεροντικούς καφενέδες και γέμισε τα δυάρια και τριάρια, οι επήλυδες πρώην αγρότες ανακάλυψαν νέα επαγγέλματα: θυρωροί, κλητήρες, ψιλικατζήδες, λαχειοπώλες, τρικυκλατζήδες, μπακαλόγατοι – ό,τι σήμερα ονομάζεται ευσχήμως γραφειοκρατία και παροχή εξειδικευμένων υπηρεσιών. Η ύπαιθρος ερήμωσε, οι μπαξέδες έγιναν χέρσα αγροτεμάχια, τα χορτολιβαδικά μεταλλάχθηκαν σε οικόπεδα, η τηλεόραση εκσυγχρόνισε τα ήθη και ισοπέδωσε τις ντοπιολαλιές, το ουίσκι των επιδοτήσεων παραμέρισε το τσίπουρο και τα στυφόκρασα.
Παρομοίως, στα άστεα, δηλαδή στο ένα και τεράστιο Αστυ. Οι καφενέδες με πρέφα και ντεμπισίρι αντικαταστάθηκαν από καφετέριες φραπέ και φρέντο, οι δρομίσκοι ξεχείλισαν Ι.Χ. με δόσεις, οι λουτρομπιντέδες του Μάριου Χάκκα έγιναν τζακούζι σε αποικίες από μεζονέτες, η Ελλάς έπλεε πλησίστιος στη νεωτερικότητα των ευρωπαϊκών πακέτων.
Επιδοτούμενη ευημερία και εκσυγχρονισμός. Με ευρωπαϊκό χρήμα, με δανεικό χρήμα, με μαύρο χρήμα, με μαύρη εργασία μεταναστών. Μεταναστών; Ναι, η Ελλάδα εισάγει πια μετανάστες· οι γειτονικές χώρες, και οι πιο μακρινές, στέλνουν ανθρώπους πολύ φτωχούς, φτωχότερους από τους Ελληνες. Οι φτωχοί μετανάστες προσφέρουν άφθονη μαύρη εργασία, φτηνή, που μπαλώνει τρύπες και καλύπτει αδυναμίες. Η Ελλάς ευημερεί και με αυτούς, ξεκοκκαλίζοντας επιδοτήσεις, μαύρο χρήμα, αποταμιεύσεις, εφάπαξ, οικόπεδα, δάνεια και κυμαινόμενο επιτόκια... Χωρίς να το καταλάβει, τα έχει φάει όλα, ξεπουλάει έπιπλα και ασημικά, δανείζεται κι άλλο, κι άλλο... Και – Και ύστερα ήρθε η κρίση. Σαν θύελλα. Οικονομική, κοινωνική, πολιτική, συστημική. Οι πόλεις ξεχείλισαν μετανάστες και πρόσφυγες, απόκληρους και πρεζάκια, ζητιάνους και παιδιά των φαναριών· η νομαδική φτώχεια δεν κρύβεται. Μαζί της αναδύεται και η νέα φτώχεια των ιθαγενών· οι μεγαλωμένοι με υποσχέσεις ευημερίας αντικρίζουν ένα περίκλειστο σύμπαν που όταν δεν τους αποκλείει στις παρυφές με τους γκασταρμπάιτερ, τους στριμώχνει σε τόσες δα χαραμάδες, στη χαραμάδα του βασικού μισθού, στην υπερεργασία, στην επισφάλεια, στον δανεισμό. Στη διάψευση.
Διάψευση. Το 2009, τα ασανσέρ της κοινωνικής ανόδου, της επιχειρηματικότητας, μιας οποιασδήποτε κινητικότητας, τέλος πάντων, έχουν τεθεί εκτός λειτουργίας, μονίμως στο Off. Kαι οι σκάλες είναι κατειλημμένες από τέκνα, σόγια και ημετέρα πελατεία. Η πανεπιστημιακή μόρφωση, αποκτημένη με κόπο και χρήμα, πτυχίο, μάστερ, διδακτορικό, δεν ενεργοποιεί το ασανσέρ, τα βιογραφικά σωριάζονται σε συρτάρια και mailbox, δεν ανοίγουν θύρες· οι θύρες μισανοίγουν μόνο με μέσον.
Οποιος βγαίνει «έξω», πανεπιστημιακός μετανάστης, αν πετύχει καλές σπουδές και ειδίκευση, θα βρει μια καλή δουλειά, ανάλογη των προσόντων του. Δεν γυρνάει. Αν γυρίσει, τραβιέται σε άσκοπα ίντερβιου, απογοητεύεται, ξαναφεύγει. Ή μισοβολεύεται, μένει, και σιχτιρίζει.
Γυρνάω το βλέμμα στα ’80s. Εως τότε, το πτυχίο οδηγούσε σε μια δουλειά, ένα επάγγελμα, μια καριέρα. Υπήρχε ένας στοιχειώδης παραγωγικός ιστός, ο αγροτικός τομέας δεν είχε αποδιαρθρωθεί εντελώς, ο τουρισμός και η οικοδομή πρόσφεραν θέσεις εργασίας και εισόδημα, οι υπηρεσίες είχαν περιθώρια ανάπτυξης. Οι νέοι μηχανικοί, γιατροί, δικηγόροι επέστρεφαν στις επαρχίες τους και πρόκοβαν, ζούσαν καλύτερα απ’ ό,τι στην Αθήνα. Μια μειοψηφία μόνο επιθυμούσε να μπει στο Δημόσιο και να πορευτεί με τους γλίσχρους μισθούς του· το επέλεγαν φιλόλογοι, φυσικομαθηματικοί και γυμναστές, ίσως και μερικοί των οικονομικών· όλοι οι άλλοι αναζητούσαν τύχη στο ελεύθερο επάγγελμα και στον ιδιωτικό τομέα.
Από το ’90 και μετά, εκλείπει και αυτή η δυνατότητα. Η υπερπροσφορά μαύρης, φτηνής εργατικής δύναμης από τα πλήθη των μεταναστών, η επέλαση της χρηματοπιστωτικής οικονομίας και των ιδιωτικοποιήσεων, η απίσχνανση παραδοσιακών παραγωγικών δομών, η κατίσχυση ενός άπληστου καταναλωτικού ήθους, η απαξίωση των πτυχίων και της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης, η υποβάθμιση του δημόσιου χώρου, η υπερσυγκέντρωση στις κατασκευές και στο εμπόριο, όλα μαζί προκαλούν κατάρρευση των μικρομεσαίων στρωμάτων. Καταρρέουν οι υλικές προϋποθέσεις, καταρρέει ο ορίζοντας προσδοκιών, καταρρέει το πλαίσιο αξιών. Τα γράμματα δεν οδηγούν στα άρματα: όχι άνοδο και πλούτο, αλλά ούτε καν μια ήσυχη θεσούλα δεν προσφέρουν.
Εως πρόσφατα, όσοι πήγαιναν «έξω» ονειρευόντουσαν το εδώ, την πατρίδα, τη σωματική σχέση με την εστία, τη φύση, την οικογένεια και τους φίλους. Επέστρεφαν. Και μαζί έφερναν το δυναμικό τους, τη γνώση του έξω, τον κοσμοπολιτισμό μαζί με έναν υγιή πατριωτισμό. Οχι πια. Οσοι πάνε έξω για κάτι παραπάνω από μονοετές μάστερ σε βρετανική φάμπρικα, είπαμε: Μένουν εκεί. Και νοσταλγούν την Ελλάδα ως τόπο διακοπών, ως γραφικότητα.
Πολύ περισσότερο: Τώρα ακούω όλο και συχνότερα τους ίδιους τους νέους να θέλουν να φύγουν και να μην ξαναγυρίσουν. Και οι γονείς τους τι κάνουν; Τους συμπαραστέκονται. Εξάγουμε μυαλά, τα καλύτερα μυαλά, τον ανθό της ελληνικής κοινωνίας. Ξαναγυρνάμε ειρωνικά και τραγικά, αντεστραμμένα, στο ’50 και το ’60, μείον την ελπίδα: στη γραφικότητα μιας χώρας γερόντων και δημογερόντων, χωρίς μυαλά, χωρίς νιότη. Η Ελλάδα του 2020 δείχνει από τώρα το πρόσωπό της: χωροφύλακες, θυρωροί, σεκιούριτι, ντελίβιρι, λιμενοφύλακες, τσιτσερόνε, γκαρσόνια, ημιαπασχολούμενοι, χασομεράνε σε απέραντα καφενεία μη καπνιστών. Είναι το ίζημα του ελληνισμού. Ο αφρός βρίσκεται στη Διασπορά.
-
Ένα σχόλιο του κ. Γιανναρά από την Καθημερινή, για ένα βιβλίο. Για όσους αναρωτώνται "τί είναι αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα σήμερα?"
Θέλω να συστήσω στους αναγνώστες της επιφυλλίδας ένα βιβλίο. Που αν είχα τα χρήματα θα το χάριζα σε κάθε μαθητή της Τρίτης Λυκείου σε όλη τη χώρα. Ενα ευσύνοπτο, συναρπαστικό εγχειρίδιο Πολιτικής Αγωγής. Καίρια επιτομή της πολιτικής ιστορίας του ελλαδικού κρατιδίου, από την ίδρυσή του ώς σήμερα. Σοφή ανατομία των αιτίων της νεοελληνικής παρακμής, της αποσύνθεσης του πολιτικού και κοινωνικού μας βίου.
Τίτλος του βιβλίου: «Η Νεοελληνική Φαυλοκρατία». Συγγραφέας, ο Ευάγγελος Κοροβίνης. Εκδότης, ο «Αρμός». Προλογίζει και επιλέγει ο Θεόδωρος Ζιάκας.
Τι ορίζει ως «φαυλοκρατία» το βιβλίο; Την αλλοτρίωση της πολιτικής λειτουργίας σε κατοχή και νομή του κράτους από ανταγωνιζόμενες φατρίες επαγγελματιών της εξουσίας. Κάθε φατρία διεκδικεί το μονοπώλιο των προνομίων και «λουφέδων» που εξασφαλίζει η διαχείριση των κοινών. Η διαχείριση είναι πάρεργο, κυρίως άσκηση πολιτικής είναι να διαγουμίζει η κυβερνώσα φατρία τον κρατικό κορβανά, την κοινωνική περιουσία.
Πώς και γιατί εμφανίζεται η φαυλοκρατία στο ελλαδικό κράτος από την πρώτη στιγμή της ίδρυσής του; Εμφανίζεται διότι ο θεσμός του νεωτερικού εθνικού κράτους ήταν κάτι ξένο, άγνωστο για την ελληνική εμπειρία: Δεν προέκυψε από τις ανάγκες των Ελλήνων, δεν συνδεόταν με τους ιστορικούς εθισμούς τους. Ηταν δάνειο σχήμα, «κάλπικο δάνειον».
Οι Ελληνες έβγαιναν από μακραίωνη, τελείως διαφορετική πολιτική εμπειρία και παράδοση: αυτήν της αυτοκρατορίας. Μια κεντρική εξουσία να δεσπόζει σε πληθυσμούς πολυεθνικούς και πολυφυλετικούς. Από την εποχή της Παλαιάς Ρώμης ώς και τους Οθωμανούς, η αυτοκρατορία συνέχιζε να αποτελεί διεθνική «Τάξη Πραγμάτων» (Ordo rerum) που ανεχόταν την κοινοτική αυτο-οργάνωση και αυτοδιαχείριση των Ελλήνων, την ιστορική συνέχεια του ελληνικού τρόπου της «πόλεως» και της «πολιτικής».
Στο πλαίσιο των σχέσεων της οθωμανικής εξουσίας, με τις κοινότητες των ραγιάδων διαμορφώθηκε, παράλληλα με την κοινωνική αυτο-οργάνωση, και η «πατρωνία»: μια αμυντική τακτική προστασίας των υποτελών από την αυθαιρεσία των κυριάρχων. Κάποιοι αναλάμβαναν τον ρόλο του μεσάζοντα, μεσολαβούσαν προσφέροντας εκδουλεύσεις μεσιτείας προς τις οθωμανικές αρχές, για να αποσπάσουν ευνοϊκή ή και χαριστική μεταχείριση, να μετριάσουν την τυραννική ασυδοσία των εξουσιαστών.
Εξω από την κοινότητα (που παρέμενε απήχημα της «πόλεως» και του «κράτους του δήμου») την εξουσία τη γνώριζαν οι Ελληνες, με εθισμούς αιώνων, μόνον σαν ξένο επικυρίαρχο, τη σχέση του λαού με τον επικυρίαρχο μόνο σαν τακτική «πατρωνίας». Τέτοιο είδος εξωκοινοτικής επικυριαρχίας ήταν για την ελληνική εμπειρία και το κράτος που έστησαν για τους Ελληνες οι Βαυαροί, τα θεσμικά όργανα αυτού του κράτους (Βουλή, κυβέρνηση, δημοσιοϋπαλληλία). «Εφυγεν ο Τούρκος και ήρθεν ο δημόσιος υπάλληλος».
Δεν επρόκειτο απλώς για την εικόνα που πρόβαλλε ο λαός στην κρατική εξουσία, αλλά ταυτόχρονα και για τον τρόπο που η κρατική εξουσία καταλάβαινε και ασκούσε τον ρόλο της. Βουλή, κυβέρνηση και δημοσιοϋπαλληλία λειτουργούσαν ως θεσμοί άσχετοι με τη βούληση και τις ανάγκες της ευρύτερης κοινότητας - κοινωνίας των Ελλήνων, ανεξέλεγκτοι από το λαϊκό σώμα. Ετσι, το καινούργιο σχήμα του «εθνικού κράτους» ταυτιζόταν στις συνειδήσεις περισσότερο με την εξουσία του τούρκου αγά και καθόλου με τους εθισμούς του Ελληνα από την αυτοδιαχειριζόμενη κοινότητα.
Ο λαός, που με την ψήφο του απλώς «μετήλλασεν τυράννους» (Παπαδιαμάντης), κατέφευγε ταυτόχρονα στους δοκιμασμένους μηχανισμούς της «πατρωνίας» για να μπορεί να μετέχει ισχνά στην καταλήστευση του δημόσιου κορβανά από την εκάστοτε κυβερνώσα φατρία. Το κράτος στην Ελλάδα αναδείχθηκε ο κυριότερος εργοδότης της χώρας και «μήλον της έριδος», μεταξύ των αλληλοσπαρασσόμενων κομματικών πατρώνων.
Το βιβλίο δείχνει πειστικά πως η αυτονόητη και κυρίαρχη φαυλοκρατία αποδυναμώνει, ταπεινώνει και εξευτελίζει το ελλαδικό κράτος σε ολόκληρη την ιστορική του διαδρομή, ώς σήμερα. Υπήρχαν και υπάρχουν πάντοτε οι εξαιρέσεις, οι αντιδράσεις, οι προσπάθειες εκσυγχρονισμού του κράτους – «οι φαύλοι και οι εκσυγχρονιστές συνυπάρχουν πάντοτε σε κάθε κόμμα». Οι σοβαρότερες απόπειρες εκσυγχρονισμού, κατά το βιβλίο, έγιναν στην πρώτη πρωθυπουργία Τρικούπη (1882 - 1885), στην πρώτη διετία της πρωθυπουργίας Βενιζέλου (1910 - 1912), από το 1952 - 1958 με τον Παπάγο και τον Καραμανλή, όπως και με κάποια προσπάθεια από το 1996 - 2000, με την κυβέρνηση Σημίτη. Αφήνοντας πάντοτε άθικτο τον «πυρήνα του συστήματος διαφθοράς».
Οι κατά καιρούς εκσυγχρονιστές επιχειρούσαν να «βελτιώσουν» τη μεταπρατική λειτουργία του δάνειου κρατικού σχήματος, αλλά δεν διανοήθηκαν ποτέ τις ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις που θα έβαζαν τέλος στον μιμητικό χαρακτήρα του πολιτεύματος και θα το προσάρμοζαν στις ιδιαίτερες ανάγκες, στην ιδιοσυγκρασία και στους ιστορικούς εθισμούς του Ελληνα. Και επειδή παρέκαμπταν πάντοτε αυτόν τον εκ καταγωγής του κράτους θεμελιώδη παράγοντα της κακοδαιμονίας και της καθυστέρησης, άφηναν άθικτες και τις πιο τυπικές τους συνέπειες: την πατρωνία, τις πελατειακές σχέσεις, τη διαπλοκή, τη διαφθορά.
Το βιβλίο καταδείχνει τεκμηριωμένα ότι η φαυλοκρατία στην Ελλάδα έφτασε στο απόγειο, στην ολοκλήρωση και κορύφωσή της, με το παπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ. Θα πρόσθετα: και με τις Νεοδημοκρατικές του απομιμήσεις του 1990 - 1993 και 2004 - 2009. Αλλά αυτή η κορύφωση μοιάζει να οδήγησε σε μιαν αυτονόμηση των μηχανισμών της φαυλότητας ανεξέλεγκτη πια από την κομματική πατρωνία: Η καταγραφόμενη ως «κρίση του δικομματισμού» είναι η κατάσταση ομηρείας στην οποία έχουν περιέλθει οι επαγγελματίες της εξουσίας. Το διαγούμισμα του κράτους οδήγησε σε έναν ξέφρενο δανεισμό που έχει καταλήξει σε εκποίηση του κράτους στους δανειστές του και αδυναμία των φαυλοκρατών να εξαγοράζουν ψήφους με ληστεία του κρατικού κορβανά. Οι παροχές της Ε.Ε., που υποκατέστησαν ως αντικείμενο καταλήστευσης το κοινωνικό χρήμα, μοιάζει να τελειώνουν. Και για το ξεπούλημα κοινωνικής περιουσίας το ανυπόληπτο κράτος δεν βρίσκει πια αγοραστές (βλ. περίπτωση «Ολυμπιακής») ή βρίσκει μπροστά του τον εισαγγελέα (βλ. τη συμπαιγνία της εξουσίας με τους βατοπεδινούς αερονύχηδες). Ταυτόχρονα, οι κυβερνώντες είναι όμηροι και της συνδικαλισμένης αδηφαγίας των χορτασμένων, που απαιτούν συνεχώς περισσότερες επιδοτήσεις, συνεχώς αυξανόμενες παροχές.
Μακάρι να διαβαστεί το πολύτιμο βιβλίο, να κριθεί, να συζητηθεί.
-
Ένα άρθρο του Α. Παπαχελά από την Καθημερινή, σχολιάζοντας τη σύγχρονη δομή και λειτουργία του κράτους....
Ζητείται κράτος
Tου Αλεξη Παπαχελα
Κάποτε, πολύ παλιά, υπήρχε κράτος που λειτουργούσε στην Ελλάδα. Γενικοί διευθυντές που ήξεραν τα θέματά τους και είχαν άποψη και τσαγανό και υπηρεσιακοί παράγοντες που έλεγαν ΟΧΙ στον υπουργό. Αυτή η ραχοκοκαλιά του κράτους δημιουργήθηκε επί Ελευθερίου Βενιζέλου και επιβίωσε πολλών πολιτικών καταστάσεων. Υπέστη μεγάλο πλήγμα με την καθιέρωση της 35ετίας που στέρησε το Δημόσιο από πολύτιμη γνώση, επλήγη καίρια από τους λοχαγούς που έστειλε η χούντα στα υπουργεία και αποτελειώθηκε με την περίφημη κατάργηση του θεσμού των γενικών διευθυντών από τον Μένιο Κουτσόγιωργα. Από εκεί και πέρα υιοθετήθηκε ένα ιδιότυπο μοντέλο διακυβέρνησης που δεν έχει τίποτα να κάνει με σοβαρή ευρωπαϊκή χώρα.
Ξεκινήσαμε, επί των ενδόξων ημερών της πρώτης περιόδου του ΠΑΣΟΚ, με έναν εισπράκτορα ο οποίος παραδιοικούσε το υπουργείο Δικαιοσύνης. Και φτάσαμε με την... επανίδρυση του κράτους σε έναν πρώην εφοριακό ο οποίος παραδιοικούσε την ΕΛ.ΑΣ. και την ΕΥΠ, έναν πρώην υπάλληλο του ΟΤΕ που «καθάριζε» στο υπουργείο Εθνικής Οικονομίας και διάφορους «τύπους της πιάτσας» σε καίρια πόστα δίπλα σε υπουργούς. Πρόκειται, δυστυχώς, σε ορισμένες περιπτώσεις (όχι απαραίτητα τις προαναφερθείσες) για ανθρώπους που δεν είχαν το καλύτερο όνομα στις υπηρεσίες τους και οι οποίοι ήταν γνωστοί περισσότερο για την ευελιξία και το πόσο «καταφερτζήδες» ήταν, παρά για το ήθος και τον επαγγελματισμό τους.
Είναι άνθρωποι που παρεισφρέουν στα πολιτικά γραφεία βουλευτών πουλώντας εξυπηρετήσεις, βρίσκουν χρήματα για τις προεκλογικές εκστρατείες και γενικά παίζουν τον ρόλο του παρατρεχάμενου. Μόλις όμως ο πολιτικός στον οποίον πόνταραν, γίνει υπουργός ή δήμαρχος αρχίζει το μεγάλο γλέντι. Εχουν, βλέπετε, κερδίσει την εμπιστοσύνη του «αφεντικού» και του υπόσχονται πως «καθαρίζουν» τα πάντα χωρίς ο ίδιος να ξέρει ποιος, με ποιον, με πόσα και πού.
Πίσω από κάθε σκάνδαλο θα βρείτε έναν ή δύο από αυτούς τους σκοτεινούς, αλλά και «ωραίους» τύπους, οι οποίοι μάλιστα έχουν τη συνήθεια να συχνάζουν στα ίδια στέκια και να συμμετέχουν σε ένα χαλαρό και άτυπο δίκτυο αλληλοϋποστήριξης και επαγγελματικής αποκατάστασης σε περίπτωση που κάτι πάει στραβά. Στο σκάνδαλο με τα ταμεία, στο Βατοπέδι, στις άγονες γραμμές, στο «γάλα», παντού θα βρείτε τέτοιες περιπτώσεις ανθρώπων. Το κακό είναι πως η Ν.Δ. ως παράταξη αντέγραψε το επιτυχημένο αυτό μοντέλο του ΠΑΣΟΚ και πίστεψε πως έτσι μπορείς να κυβερνήσεις τον τόπο.
Θα ήταν όμως άδικο να τα ρίξουμε όλα στους παρατρεχάμενους και να αθωώσουμε τα αφεντικά τους. Το 2004 τα στελέχη της κυβέρνησης Καραμανλή μπορούσαν να πάρουν όποιον ήθελαν από την αγορά και τον κρατικό μηχανισμό για να στελεχώσουν τα γραφεία τους. Υπήρχε ένας αέρας ανανέωσης και ελπίδας που θα ωθούσε πολλούς στην ιδέα της προσφοράς στον τόπο. Δυστυχώς, με ελάχιστες εξαιρέσεις, επελέγησαν οι διαπρέψαντες στην κομματική ή συνδικαλιστική καμαρίλα με κριτήριο το «αν ήξεραν τα κόλπα». Στέλεχος του ΠΑΣΟΚ διηγούνταν με χιούμορ πως τον πρώτο μήνα διακυβέρνησης της Ν.Δ. «ένας δικός του» δέχθηκε τηλεφώνημα «συμβούλου» νέου υπουργού, ο οποίος τον ρώτησε με θράσος «ρε συ, εκείνη την κομπίνα με τις επιδοτήσεις πώς τη στήνουνε;».
Εχουμε φτάσει σε σημείο που το μεν κράτος δεν λειτουργεί, οι δε πολιτικοί ασχολούνται μόνο με «τα κόλπα» και γι’ αυτό η χώρα έχει φτάσει όπου έχει φτάσει. Κανείς μας δεν έχει απάντηση ούτε στο ερώτημα πώς ξαναφτιάχνεις κράτος στην Ελλάδα ούτε στο πώς καθαρίζεις το σύστημα από τη συσσωρευμένη σαπίλα. Προς το παρόν, οι διψασμένοι «πράσινοι κολλητοί και παρατρεχάμενοι» ετοιμάζονται για τη δική τους επέλαση με τη βεβαιότητα πως τίποτα δεν θα αλλάξει ούτε και θα τους σταματήσει...
-
Ένα άρθρο του Α. Παπαχελά από την Καθημερινή, σχολιάζοντας τη σύγχρονη δομή και λειτουργία του κράτους....
Ζητείται κράτος
Ένα άρθρο του Ν. Δήμου από Το Βήμα, 22 χρόνια πριν...
ΤΟ ΜΕΓΑ ΛΑΘΟΣ
Το μέγα λάθος του 1986 (και του ’85, και του ’84, και του ’83 κλπ. ad infinitum –και ad nauseam!) είναι η χρησιμοποίηση ακατάλληλων ανθρώπων σε σημαντικές θέσεις.
Το λάθος αυτό θα συνεχίσει να επαναλαμβάνεται και το 1987 (και ’88 και ’89 και ’90 κλπ.) διότι κανείς δεν τολμάει να μην το κάνει!
Όταν μιλάω για ακατάλληλους ανθρώπους, δεν εννοώ μόνον ότι δεν έχουν τα προσόντα ή τις γνώσεις (και αυτό!). Εννοώ κυρίως ότι δεν έχουν όρχεις ! .
Δεν έχουν δύναμη να πούνε όχι! Σε πρωθυπουργούς, υπουργούς, γενικούς, κλαδικούς, συνδικαλιστές, προμηθευτές, ψηφοφόρους κλπ. Σκύβουν το κεφάλι –και μας έχει πάρει όλους ο διάβολος!
Έτσι έγινε η Ολυμπιακή ελέφαντας, η ΛΑΡΚΟ καρκίνωμα, η ΔΕΗ κηφηνείον – και ο τόπος καφενείον!
Και κανείς δεν τολμάει να διορίσει άλλου είδους ανθρώπους, διότι βασική προδιαγραφή του κατάλληλου «ημέτερου» είναι να μην διαθέτει τα προαναφερθέντα αναπαραγωγικά εξαρτήματα.
«Δεν είναι δικός μας». «Δεν είναι συνεργάσιμος». Που σημαίνει πως μπορεί να σου πει κανένα όχι στις προσλήψεις, στις διευκολύνσεις, στις εξυπηρετήσεις…
Ακατάλληλος!
Αν όμως είναι «βολικός» και «δικός μας», δεν πάει να είναι αγράμματος, ξύλο απελέκητο, μπούφος, κόπανος, αστοιχείωτος, κλεφταράκος…
Άξιος! Άξιος!
Κι έτσι η εθνική μας περιουσία εκποιείται από άτομα που ούτε ξέρουν ούτε μπορούν.
Ο Λαόνικος Χαλκοκονδύλης αναφέρει (και ο Ροΐδης μεταφέρει) πως, μετά το κάζο της Πάπισσας Ιωάννας, οι καρδινάλιοι έψαχναν όλους τους papabili, για να διαπιστώσουν αν είχαν τα ανδρικά τους διαπιστευτήρια. Και, αν ναι, φώναζαν κάθε φορά χαρμόσυνα: “habet!”.
Σε μας φαίνεται πως ακολουθείται η αντίστροφή διαδικασία. Προκειμένου κάποιος να αναρριχηθεί σε θέση-κλειδί, η προσήκουσα κραυγή είναι “non habet”.
(Κυρίες, μην ενοχλείσθε, το σχόλιό μου δεν κάνει κήρυγμα ανδρο-σοβινιστικό. Μεταφορική είναι η έννοια των αδένων που αναφέρω. Απόδειξη πως στη σημερινή μας ηγεσία υπάρχουν σε γυναίκες –και σπανίζουν στους άνδρες!).
Μιλάμε για κάποιες αρετές που κάποτε τις λέγανε ανδρικές. Για γενναιότητα. Για υπευθυνότητα, ευθύτητα, ευθιξία. Και –διάβολε- για στοιχειώδη εντιμότητα.
Το περίεργο είναι πως αυτές οι αρετές συνήθως συμβαδίζουν με την ικανότητα και τη γνώση. Γιατί ο ικανός έχει τα φόντα να είναι γενναίος και ευθύς. Ο ανίκανος, μόνα προσόντα έχει τη δουλικότητα και τον κλασαυχενισμό του.
Οι άνθρωπο αυτοί (και οι προϊστάμενοι υπουργοί τους) διαχειρίζονται σήμερα το 60% του εθνικού μας εισοδήματος και επηρεάζουν (π.χ. τράπεζες) και το υπόλοιπο 40%. Δημιουργούν τα τεράστια ελλείμματα, διαλύουν τους παραγωγικούς μηχανισμούς, πολλαπλασιάζουν την εξάρτηση της χώρας!
Αυτοί έκαναν τον Δημόσιο Τομέα να μεταβληθεί σε Δημόσιο Κίνδυνο Υπ. Αριθμ.1!.
Είναι οι κυρίως υπεύθυνοι για τα οικονομικά (και κοινωνικά) μας χάλια. Για το ότι, σε περίοδο διεθνούς ευημερίας, εμείς βυθιζόμαστε!
Ούτε έναν καλό μάνατζερ δεν ανέδειξε ο Ελληνικός Δημόσιος Τομέας. Έναν Georges Besse ή John Egan. Αντίθετα, έχει βγάλει μερικά από τα πιο παράξενα λουλούδια που φύτρωσαν ποτέ στο διεθνή επιχειρηματικό μπαξέ.
Δεν φταίνε οι άνθρωποι – κάποιοι τους διάλεξαν. Κάποιοι, που ήθελαν γύρω τους πειθήνια ανθρωπάρια, και ανίκανους χειροκροτητές (ίσως για να καλύπτουν τα δικά τους κενά…). Και βέβαια ανθρώπους κομματικά άμεμπτους – αλλά μεμπτούς σε όλα τα άλλα…
Ζητούνται άνδρες! (Οιουδήποτε φύλλου!).
Άνδρες ικανοί, υπεύθυνοι και γενναίοι! Γιατί τώρα, εκεί που έχουμε φτάσει, η πρώτη αρετή που μας χρειάζεται είναι η ευψυχία.
Βρέστε τους, τριπλασιάστε τους μισθούς τους, δώστε τους πολλαπλάσιες εξουσίες – και αφήστε τους να κάνουν τη δουλειά τους!
Αλλά αντέχει η ηγεσία μας τέτοιους ανθρώπους; Ή θα επαναλάβουμε το ’87 (και το ’88, ’89, ’90) το μέγα σφάλμα του ’86 (’85, ’84, ’83);
1.1.1987
-
Ο Τσέχος Πρωθυπουργός χαστουκίζει τον Τσέχο Υπουργό Υγείας δημοσίως...
-
Ο Νίκος Ξυδάκης σε ένα "μαύρο" κείμενο περιγράφει την Ελλάδα της ημινομιμότητας, και υποστηρίζει ότι οι συνομιλίες των κακοποιών δε διαφέρουν από αυτές που ακούμε γύρω μας κάθε μέρα. Έτσι λειτουργεί η Ελλάδα, με την ημινομιμότητα και τη μαγκιά. Γιατί, δεν έχετε ακούσει το "Άκου μεγάλε, δεν ξέρουν οι άνθρωποι, θα την κάνουμε έτσι τη δουλειά" ή το "Εδώ μεγάλε, θα πιάσεις αυτόν και θα σου την κάνει τη δουλειά, όπως έγινε και με τον άλλον" ή το "Ωραία μαγκιά έκανε ο τύπος. Έτσι, θα ξηγηθώ και εγώ την άλλη φορά"? Η Ελλάδα των διηνεκώς ημιαυθαίρετων και των καθολικά ημινόμιμων. Η Ελλάδα της μαγκιάς που γίνεται δουλειά. Πόσο μάγκας είσαι και πόσο πέτυχες. Ήταν τόσο κοντινά αυτά που ακούσαμε και διαβάσαμε ως διάλογοι κακοποιών, που δε μας έκαναν εντύπωση...
Διηνεκώς ημιαυθαίρετοι, καθολικά ημινόμιμοι
― Ασε, εμείς θα κάνουμε άλλη μαγκιά, ε… ―Γι’ αυτό σου λέω, ειναι ηλίθιοι οι άνθρωποι, δεν ξέρουν να κάνουνε δουλειές… ―Εμένα θα μου πεις; Γά…σέ τα. Αβγοτάραχο τελείως. ―Το ξέρω… Εμείς Αγιο Μαυρίκιο, ακούς; Εκεί… ―Ναι,ναι, ναι. ―Αιώρα, αιώρα, ξέρεις τι είναι η αιώρα; ―Οffshore ναυτιλιακή…
Οι υποκλαπείσες συνδιαλέξεις του κατάδικου Βλαστού με τους συνεργάτες του στο συνδικάτο εγκλήματος, αποσπασματικές, σπασμένες, ακατάληπτες κατά διαστήματα, με επαναλήψεις και εμμονές, λόγια ανάκατα με ρεκασμούς, κομματάκια μιας ομιλίας καρτοκινητής, αυτές οι συνομιλίες καθρεφτίζουν παρ’ όλ’ αυτά έναν διάχυτο λόγο, διάχυτο παντού, ένα discours ριζωμένο στο συλλογικό φαντασιακό, διάσπαρτο σε καφετέριες, μπαράκια, ταβέρνες, έναν λόγο δημόσιο. Είναι τα θραυσματικά λόγια μιας θρυμματισμένης συνείδησης, ανδρών και γυναικών μοιραίων, ματαιωμένων, λυσσασμένων για μια νίκη με τα χρώματα της Φεράρι Τεσταρόσα, τόσο ματαιωμένων και λυσσασμένων, που μιλάνε για φέρετρα κλειστά και κεφάλια ανοιγμένα όπως μιλάνε για μεζονέτες και τζιπ.
Είναι θρυμματισμένα λόγια από μια ραγισμένη κοινωνία, γκρίζα απ’ άκρη σ’ άκρη, διηνεκώς ημιαυθαίρετη, καθολικά ημινόμιμη, που ξεπλένει χρήμα και μακιγιάρει περσόνες μεγάλων, αρχηγών και γιγαντοτεράστιων. Και είναι λόγος των κυρίαρχων, των άνετων, των ισχυρών.
Είναι λόγια που ακούμε παντού γύρω, αυθάδη και άπληστα, κυνικά. Σπασμένα λόγια στο μετρό, στα πεζοδρόμια, τερατώδης αφασία πληθωρισμένη με εκατομμύρια κινητά. Και απελπισμένα ομογενοποιητικά: τα λένε οι έχοντες, τα λένε και οι φτωχοδιάβολοι, φενακισμένα ανθρωπάκια, ανεπίληπτοι μάνατζερ, γκάνγκστερ, πολιτικοί, δημόσιοι λειτουργοί, όλοι μαζί στη στρατόσφαιρα της αιώρας, του Αγιου Μαυρίκιου, της offshore, όλοι με την ίδια αγωνία: πώς θα μαζέψουν και πώς θα ξεπλύνουν το χρήμα.
Τα λόγια του κατάδικου και του χωματουργού είναι διάλογοι από παρωδία του Ταραντίνο, είναι όμως και λόγια που μοιάζουν ανατριχιαστικά με λόγια του 1989, με υποκλαπέντες διαλόγους κορυφαίου υπουργού και κορυφαίου εκδότη για τα λεφτά του Κωσκοτά και την τιμή του πολιτικού κόσμου: «Aρχ..ια μοιραλέικα!» Ιδιο discours, ίδιο θέμα: ο βούρκος της καθολικής ημινομιμότητας.
Πηγή: http://vlemma.wordpress.com/2009/07/11/iminomimotita/
-
Ένας κάποιος κύριος Bill Frelick, πανελληνίως άσημος και πιθανότατα κακάσχημος, γράφει σήμερα στους NYTimes για την πρόσφατη πολιτική της κυβέρνησης στο θέμα των μεταναστών, σχολιάζοντας ότι η κυβέρνηση παρά τις παραινέσεις της Ευρωπαικής Ένωσης, δεν ακολουθεί ούτε τα στοιχειώδη στα ανθρώπινα δικαιώματα. Προφανώς προβοκατόρικο δημοσίευμα των καπιταλιστικών γουρουνιών, που χτυπάει την Ελλάδα, σε μια κρίσιμη καμπή της ιστορίας της, τη στιγμή που αντιμετωπίζει επιτυχώς τις προκλήσεις της γρίππης (που ναι, προήλθε από τα γουρούνια!!) και της οικονομικής κρίσης. Τί να τους κάνεις τους competent interpreters and specially trained officials, including specialists in interviewing children?? Για τέτοια είμαστε τώρα?? Βαστάτε αδέρφια...
Ο κακάσχημος Bill Frelick είναι refugee policy director at Human Rights Watch and the author of “Stuck in a Revolving Door: Iraqis and Other Asylum Seekers and Migrants at the Greece/Turkey Entrance to the European Union.”
Greece's Refugee Problem
The Greek government has come up with a novel solution to a growing backlog of asylum appeals: Abolish appeals.
No backlog. No Problem.
But the problem can’t be dismissed so easily. Greece has a backlog of about 30,000 cases. A part-time asylum appeals board hears about 60 cases a week. At this rate, it would take about 10 years to clear the current backlog alone.
But wait. Greece, with its long coastal borders, is at the front line of migration to the European Union, with nearly 20,000 new asylum applications lodged there last year. Part of the reason is E.U. law, and the so-called “Dublin rules,” under which other Union member states can send asylum seekers who entered the E.U. through Greek borders back to Greece.
Last year, the Greek asylum approval rate was 0.05 percent. Since essentially everyone is initially denied, the appeals have been growing faster than the system’s capacity to keep up.
Anyone with a pocket calculator can see that the system doesn’t work. But it is not just a question of numbers. Each number represents a person. One of them is “Hamed,” who fled Afghanistan alone at age 13 when a local warlord threatened to kill him if he did not submit “for dancing and more.”
His asylum interview took place in 2008 in a noisy, crowded room in the Petrou Ralli police station:
“The policeman in civilian clothes asked something and the Iranian woman [the interpreter] told me I should say I came for a better life.
“I don’t know whether the police officer said that or not because I didn’t understand him. I told the Iranian woman that I wanted to explain my other problems. At that point the police officer shouted at me and I got scared. ...”
The interview took five minutes.
The obvious solution is to have specially trained officials, including specialists in interviewing children, conduct careful, private interviews, and grant asylum to people who need it. Then, an independent body should work full-time to consider appeals in a fair and timely way.
Instead the government has introduced Presidential Decree 81/2009, which makes a bad system worse.
First, instead of creating a corps of specialized asylum interviewers capable of identifying people needing protection, the decree spreads the job of interviewing asylum seekers to police directorates throughout the country.
Police officers have a host of other duties and lack training in asylum law or in conducting interviews with fearful and traumatized asylum seekers.
Competent interpreters and asylum lawyers, in short supply even in Athens, are almost absent in the islands and border regions.
Second, the decree abolishes the right to lodge an appeal and eliminates the asylum appeals board (after it finishes the cases currently before it), retaining only strictly limited judicial review. The UN High Commissioner for Refugees has declined to participate in the new asylum procedure, saying that it does “not sufficiently guarantee efficiency and fairness.”
Greek asylum procedures are just the tip of the iceberg of a system that fails at every stage to protect refugees and unaccompanied children.
These failures include illegal push-backs of migrants at the Turkish border, the puncturing of boats in the Aegean Sea, deplorable conditions of detention, police brutality, and various legal and administrative tricks to keep asylum seekers from lodging a claim, all of which Human Rights Watch exhaustively documented in two reports published late last year.
In June, the European Council’s Committee for the Prevention of Torture issued a report, saying that its repeated recommendations since 1997 to improve the conditions of migrant detention have been “largely ignored by the Greek authorities.”
Greece responded with legislative changes that extend the period of administrative detention to up to one year, and possibly 18 months. And, on July 12, the Greek authorities burned and bulldozed a long-standing campsite at Patras occupied by migrants, including many unaccompanied children, thus swelling the numbers being held in unacceptable conditions of detention.
If Greece does not put its own house in order, the European Union must hold it accountable. Other E.U. member states should suspend all returns of asylum seekers to Greece under the terms of the Dublin Convention and all E.U. institutions should demand that Greece immediately comply not only with Union asylum standards, but also with human rights norms that should long since have been considered inviolable among European states.
http://www.nytimes.com/2009/07/29/opinion/29iht-edfrelick.html?_r=1&partner=rssnyt&emc=rss
-
Επισυνάπτω τη φωτογραφία του "κακάσχημου" Frelick. Όλο και κάποιος ελληναράς θα τη χρειαστεί, για την αφίσα επικήρυξής του.
-
Ο Νίκος Ξυδάκης αναρρωτιέται αν οι εκλογές μπορούν να αλλάξουν τη χώρα. Μάλλον όχι, και διαπιστώνει ότι "τα υγιή τμήματα της κοινωνίας, που είναι και πλειοψηφικά, ασφυκτιούν στο κυρίαρχο σκηνικό πολιτικής και διοίκησης, στημένης επιχειρηματικότητας και νεοπαγών μαφιόζικων ελίτ: η ακηδία, η διαφθορά, η ανικανότητα, ο δόλιος ατομικισμός δηλητηριάζουν κάθε υγιή προσπάθεια, δηλητηριάζουν τη νεολαία· στραγγίζουν το σώμα από αίμα και πνοή."
http://vlemma.wordpress.com/2009/09/05/ekloges-2009-part1/
Μακάρι οι εκλογές να άλλαζαν τη χώρα. Nα άλλαζαν το κλίμα ατονίας και παγωμάρας, να ενέπνεαν αισιοδοξία και αυτοπεποίθηση, να άρχιζε ο κόσμος να μη φοβάται το αύριο, να πιστεύει στις δυνάμεις του, να κάνει σχέδια για το μέλλον, να είναι υπερήφανος για την παρούσα χώρα του.
Αλλά οι εκλογές, που προκηρύχθηκαν βεβιασμένα, προτού τελειώσει το καλοκαίρι, μετά τις πυρκαγιές, όπως ακριβώς και πριν από δυό χρόνια, δεν μπορούν να αλλάξουν τίποτε. Διότι το πρόβλημα της χώρας δεν έγκειται στην εναλλαγή παρομοίων ανέμπνευστων και ανεπαρκών προσώπων· το πρόβλημα δεν είναι η εναλλαγή παρεών και φατριών, οικογενειών και δυναστειών, γόνων βορείων και νοτίων προαστίων. Το πρόβλημα της χώρας εν πολλοίς είναι ακριβώς αυτά τα πρόσωπα, αυτά τα κόμματα, αυτές οι φατρίες, οι δυναστείες και οι παρέες, που νέμονται τη χώρα επί δεκαετίες, με μόνη έγνοια τη νομή της εξουσίας και τη μοιρασιά ανάμεσα σε αδίστακτα συμφέροντα. Σαν διαρκές πλιάτσικο.
Μακάρι οι εκλογές του Οκτωβρίου να άλλαζαν τη χώρα. Να έδιναν τη χαμένη πνοή της στην κοινωνία που βαρηγκομάει και παραπατάει. Μακάρι να ήμασταν πεισμένοι ότι η τελετουργική εναλλαγή θα ανανέωνε τη δημοκρατία, θα έφερνε νέα πρόσωπα, νέες ιδέες, θα έφερνε ορμή και όραμα. Δυστυχώς, η πείρα αναλόγων εναλλαγών δεν μάς επιτρέπει να ελπίζουμε κάτι τέτοιο. Πολύ περισσότερο που η διεθνής συγκυρία είναι δυσμενέστερη, αφενός, και τα πρόσωπα είναι απελπιστικά όμοια με άλλοτε, αφετέρου.
Ελπίδα αχνοχάραξε το ΄96, με την πρώτη κυβέρνηση Σημίτη· είσοδο στη ζώνη του ευρώ και εκσυγχρονισμό έταζε τότε. Μπήκαμε στο ευρώ. Και κατόπιν όλο το εκσυγχρονιστικό εγχείρημα ξεφούσκωσε· εξαντλήθηκε σε αψιμαχίες για τις ταυτότητες· η χώρα παραδόθηκε στις εργολαβίες και στο ψευδο-όραμα των Ολυμπιακών. Ολη η δεύτερη θητεία Σημίτη χαρακτηρίζεται από την υποχώρηση της πολιτικής, την εξάτμιση κάθε οράματος, το φούντωμα της διαφθοράς. Την απογοήτευση.
Παρομοίως αχνή ελπίδα φέγγισε το 2004, με την πρώτη εκλογή Καραμανλή. Βοηθούσε και η ευφορία του Euro και των Ολυμπιακών, το καλοκαίρι του 2004 ήταν καλοκαίρι μέθης. Ο Κ. Καραμανλής μιλούσε διαρκώς για διαρθρωτικές αλλαγές, για μεταρρυθμίσεις και εκσυγχρονισμό. Μίλησε ακόμη και για νταβατζήδες. Τον άκουγες και φανταζόσουν ότι θα συνέχιζε τον εκσυγχρονισμό από εκεί που τον παράτησε ηττημένος ο Σημίτης. Μάταια. Σε λιγότερο από ενάμιση χρόνο, κάθε ελπίδα ανανέωσης, μεταρρύθμισης, εκσυγχρονισμού, είχε σβήσει. Η μέθη του 2004, τα πανηγύρια, η ανάταση του φαντασιακού, εξατμίστηκαν τάχιστα. Η δυσθυμία γενικεύτηκε, ρίζωσε βαθιά, μόνιμα μες στο κοινωνικό σώμα. Πολύ πριν από τις φοβερές πυρκαγιές του 2007 και το συνοδό ψυχικό σοκ, η κοινωνία είχε βουλιάξει στην αθυμία και στο τέλμα αλλεπάλληλων σκανδάλων. Και συνέχισε να βουλιάζει.
Τα σκάνδαλα επιβεβαίωσαν πια στο συλλογικό αίσθημα όχι απλώς τη διαφθορά, αλλά την ολοσχερή ανικανότητα του πολιτικού προσωπικού και την απόλυτη απόσπασή του από την κοινωνική πραγματικότητα και από κάθε αίσθηση δικαίου. Αυτή τη δραματική απόσπαση του ασπαίροντος και αγωνιώντος κοινωνικού από το τρέχον φάντασμα του πολιτικού κατέδειξε αναλόγως δραματικά η εξέγερση των νέων, τον Δεκέμβρη του 2008. Η κοινωνία κινείται σε άλλη τροχιά, σε άλλο χωροχρόνο.
Η διεθνής κρίση και η ομολογημένη οικονομική δυσπραγία της χώρας (σχεδόν χρεωκοπία) βάρυναν το ήδη αβάσταχτο κλίμα. Τα υγιή τμήματα της κοινωνίας, που είναι και πλειοψηφικά, ασφυκτιούν στο κυρίαρχο σκηνικό πολιτικής και διοίκησης, στημένης επιχειρηματικότητας και νεοπαγών μαφιόζικων ελίτ: η ακηδία, η διαφθορά, η ανικανότητα, ο δόλιος ατομικισμός δηλητηριάζουν κάθε υγιή προσπάθεια, δηλητηριάζουν τη νεολαία· στραγγίζουν το σώμα από αίμα και πνοή.
Μακάρι οι εκλογές να άλλαζαν τη χώρα. Να άλλαζαν το κλίμα. Να έφερναν θέρμη στις καρδιές της στραγγισμένης και έμφοβης μεσαίας τάξης, λάμψη οράματος στα μάτια των νέων, να έφερναν αυτοπεποίθηση και αυτοσεβασμό. Φοβάμαι ότι οι εκλογές, έτσι που γίνονται, με προκαθορισμένες και αδύναμες επιλογές, με πολιτικούς χωρίς όραμα, χωρίς ρίσκο, χωρίς θέσεις, με εναλλαγές δυναστειών και τεχνικών της εξουσίας, με απούσα την πολιτική, οι τέτοιες εκλογές δεν μπορούν να αλλάξουν τίποτε. Εκτός κι αν, με την καταγραφή του αδιεξόδου και επί της κάλπης, σημάνει η απαρχή άλλων εξελίξεων, ανατροπών, ανακατατάξεων ουσιαστικά πολιτικών. Μακάρι.
-
Ο ένας από τους δύο αριστερά (ο λεπτός) υποστήριξε ότι θα κάνει την Ελλάδα μια Δανία του Νότου. Παρακάτω, ένας δημοσιογράφος γράφει τι συμβαίνει στη Δανία. Ο λεπτός δεν εξήγησε πως θα μας κάνει Δανία, και αν οι κλαδίκες -όπως και οι κλαδικές- της Δανίας ακολουθούν την πράσινη ανάπτυξη. Όσον αφορά τον πιο παχουλό, αμφιβάλλω ότι θυμάται που πέφτει η Δανία. Και ποιά έχει πρωτεύουσα?? Άκου Δανία....
Του Τάκη Μίχα
1) Οι μαθητές που φοιτούν σε ιδιωτικά σχολεία στη Δανία, επιδοτούνται από το κράτος.
2) Μια ομάδα γονέων μπορεί να προσλάβει δασκάλους (που πληρώνονται από το κράτος) και να δημιουργήσει το δικό της σχολείο.
3) Δεν υπάρχει πανεπιστημιακό άσυλο.
4) Δεν υπάρχουν αιώνιοι φοιτητές. Ενας φοιτητής που θα αποτύχει δυο συνεχόμενες φορές στις εξετάσεις, θα πρέπει να εγκαταλείψει τη σχολή.
5) Οι φοιτητές αγοράζουν τα πανεπιστημιακά εγχειρίδια - δεν τα παίρνουν δωρεάν.
6) Πολλές θέσεις στα πανεπιστήμια της Δανίας διαφημίζονται στα διεθνή επιστημονικά έντυπα. Στόχος είναι να προσελκύσουν τα καλύτερα μυαλά και όχι να βολευτούν τα «φιλαράκια».
7) Επιτρέπονται οι μαζικές απολύσεις χωρίς αποζημίωση. Μια επιχείρηση μπορεί να απολύσει από τη μια ημέρα στην άλλη, όλο το προσωπικό.
8) Οι εργοδότες δεν πληρώνουν εισφορές.
9) Οι άνεργοι είναι υποχρεωμένοι να παρακολουθούν μαθήματα μετεκπαίδευσης και να στραφούν προς νέες μορφές απασχόλησης, αν ο κλάδος είναι κορεσμένος. Αν αρνηθούν να παρακολουθήσουν τα μαθήματα ή αν αρνηθούν να πάρουν τη θέση εργασίας, που θα τους υποδείξει το γραφείο ανεργίας, τερματίζεται το επίδομα ανεργίας.
10) Οι γιατροί δεν παίρνουν «φακελάκι».
11) Οι καθηγητές δεν κάνουν «ιδιαίτερα».
12) Οι δημοσιογράφοι δεν δουλεύουν παράλληλα με τα ΜΜΕ, και σε γραφεία τύπου υπουργείων ή επιχειρήσεων.
13) Οι εφοριακοί δεν τα «πιάνουν».
14) Οι δικαστικοί δεν λαδώνονται από τα «κυκλώματα».
15) Οι πολιτικοί δεν παρίστανται σε μεσαιωνικές τελετές, που έχουν ως αντικείμενο τη λατρεία «θαυματουργών εικόνων»!
16) Η Δανία δεν θεωρεί ότι έχει το δικαίωμα να επιβάλλει πώς θα ονομάζονται άλλες χώρες, άλλες εθνότητες. Αν μια χώρα ονομαζόταν «Γιουτλάνδη» (επαρχία της Δανίας) και αν οι κάτοικοί της, ισχυρίζονταν ότι προέρχονται από τους Βίκινγκς, οι Δανοί θα το θεωρούσαν πολύ ενδιαφέρον και θα έσπευδαν να εκμεταλλευτούν τις οικονομικές ευκαιρίες, που τους δίνει αυτή η προνομιακή σχέση.
17) Το κεντρικό μήνυμα που προσπαθεί να περάσει η διδασκαλία της ιστορίας στα σχολεία δεν είναι τα «επιτεύγματα του έθνους», αλλά οι αδυναμίες του ανθρώπου.
18) Στη Δανία αν διαφοροποιηθεί κάποιος στα «εθνικά θέματα», δεν χαρακτηρίζεται «αντι-Δανός». Στα Δανικά η έκφραση «αντι-Δανός» δεν υπάρχει.
19) Μια άποψη κρίνεται από τα εμπειρικά δεδομένα στα οποία στηρίζεται και όχι από το ποια «σκοτεινά» συμφέροντα εξυπηρετεί.
20) Ολοι οι νέοι έχουν εγκαταλείψει το σπίτι των γονιών τους και μένουν μόνοι τους όταν κλείσουν τα 18.
21) Με τα θέματα που αφορούν τη γερμανόφωνη μειονότητα του νότου, ασχολούνται οι δημοτικές αρχές και όχι η ασφάλεια και οι μυστικές υπηρεσίες.
22) Σε περίπτωση διαζυγίου, ισχύει κοινή επιμέλεια των τέκνων. Για όλα τα σημαντικά θέματα που αφορούν την ανατροφή του παιδιού, συναποφασίζουν και οι δυο γονείς.
23) Οι Δανοί δεν θεωρούν ότι ο λόγος για τον οποίο έχασαν τον Τριακονταετή πόλεμο εναντίον των Σουηδών το 1625, οφείλεται σε «σκοτεινές ενέργειες» της CIA.
24) Στη Δανία η μπύρα έχει γεύση.
http://www.newstime.gr/?i=nt.el.article&id=13600
-
16) Η Δανία δεν θεωρεί ότι έχει το δικαίωμα να επιβάλλει πώς θα ονομάζονται άλλες χώρες, άλλες εθνότητες. Αν μια χώρα ονομαζόταν «Γιουτλάνδη» (επαρχία της Δανίας) και αν οι κάτοικοί της, ισχυρίζονταν ότι προέρχονται από τους Βίκινγκς, οι Δανοί θα το θεωρούσαν πολύ ενδιαφέρον και θα έσπευδαν να εκμεταλλευτούν τις οικονομικές ευκαιρίες, που τους δίνει αυτή η προνομιακή σχέση.
Η Δανία θα καταλάβαινε -νομίζω- ότι βρίσκεται ενώπιον προβλήματος εάν οι ηγέτες της γειτονικής αυτής χώρας υποστήριζαν στα σοβαρά ότι εκείνοι αποτελούν τους πραγματικούς Γιουτλανδούς στη θέση των Δανών Γιουτλανδών και ότι η Δανική επαρχία της Γιουτλάνδης πρέπει να αποσπαστεί από τη Δανία και να "ξαναγίνει" δική τους.
Επίσης, για να τα λέμε όλα:
25) Η Δανία έχει μια από τις πιο σκληρές-ανάλγητες νομοθεσίες σχετικά με την υποδοχή μεταναστών και χορήγηση άδειας παραμονής σε αυτούς.
-
Η Δανία έχει μια από τις πιο σκληρές-ανάλγητες νομοθεσίες σχετικά με την υποδοχή μεταναστών και χορήγηση άδειας παραμονής σε αυτούς.
Σε αντίθεση με μας που είμαστε ξέφραγο αμπελάκι !
Σκληρό ναι , ανάλγητο γιατί ?
Η μεταναστευτική πολιτική του τύπου "έλα και κάνε οτι γουστάρεις" (βλέπε Ελλάδα) δεν δημιουργεί κοινωνικά άλγη ?
-
Σκληρό ναι , ανάλγητο γιατί ?
Ανάλγητο προς τους μετανάστες όταν θέτει εμπόδια π.χ. στην επανένωση οικογενειών.
-
Σκληρό ναι , ανάλγητο γιατί ?
Ανάλγητο προς τους μετανάστες όταν θέτει εμπόδια π.χ. στην επανένωση οικογενειών.
Κάτι για το οποίο δεν ευθύνεται η Δανία ή οποιαδήποτε άλλη χώρα μιας και οι μετανάστες συνήθως δεν έχουν χαρτιά μαζί τους ή αν έχουν είναι πολλές φορές πλαστογραφημένα από επιτήδειους .
Δυστυχώς είναι παγκόσμιο πρόβλημα και οι χώρες που δημιουργούν μεταναστευτικά ρεύματα τις περισσότερες φορές τα μετακυλύουν σε άλλες χώρες και είναι κι αυτό αίτιο της σκληρής μεταναστευτικής πολιτικής πολλών χωρών που δικαίως ή αδίκως νιώθουν ότι μετατρέπονται με την πάροδο του χρόνου σε δεξαμενές αποθήκευσης ψυχών .
-
Ο κ. Μάνος Ματσαγγάνης (έχουμε ξαναδεί κείμενό του, που είναι και το πρώτο στην ενότητα "Η κρίση του ΕΣΥ είναι κυρίως ηθική" , δες εδώ http://www.pfy.gr/forum/index.php/topic,175.0.html ) γράφει για την "κρίση αξιών" που διαπιστώνουμε σήμερα στην Ελλάδα, κρίση που δεν είναι μόνο "ηθική" και δεν αφορά μόνο την πολιτική εξουσία, ή δεν αφορά μόνο ένα κόμμα, αλλά διαπερνά σχεδόν όλη την πολιτική και κοινωνική ζωή.
«Εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω»
Η ήττα της Νέας Δημοκρατίας – ήττα βαριά, που δείχνει να εγκαινιάζει μια μακρά περίοδο οδυνηρής ενδοσκόπησης – δεν είναι μόνο πολιτική. Αντανακλά μια πιο μακροπρόθεσμη κρίση με πολλές, αλληλοσυνδεόμενες πτυχές. Θα ήθελα να αναφερθώ σε μια μόνο από αυτές, που μου φαίνεται ότι δεν έχει σχολιαστεί επαρκώς. Πρόκειται για αυτό που θα μπορούσε κανείς να ονομάσει «κρίση αξιών».
Η κρίση αυτή αφορά πρώτα-πρώτα το πολιτικό προσωπικό του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Προφανώς, το κόμμα αυτό δεν διαθέτει πλέον «εθνάρχες», ούτε "ευπατρίδηδες" της πολιτικής. Λιγότερο προφανές, εάν κάτι έδειξαν τα πεντέμισι χρόνια στην εξουσία, είναι ότι η ΝΔ στερείται μιας ηγετικής ομάδας στελεχών ικανών να συνδυάζουν τη (μέχρις ενός ορίου θεμιτή) φιλοδοξία, με μια ορισμένη αίσθηση του δημοσίου συμφέροντος – όπως φυσικά οι ίδιοι το αντιλαμβάνονται. Δεν παραβλέπω τις εξαιρέσεις, αλλά η γενική εικόνα που εκπέμπει η ΝΔ είναι ότι στελεχώνεται από πολιτικούς χαμηλής ποιότητας και αμφίβολης ακεραιότητας.
Αυτό από μόνο του είναι σοβαρό πρόβλημα – κατ’ αρχήν, για την ίδια τη ΝΔ. Γίνεται ακόμη σοβαρότερο, εάν αναλογιστεί κανείς ότι εδώ δεν παρατηρούμε τόσο ένα πρόβλημα στρεβλής αντιπροσώπευσης (ότι δηλαδή, η πολιτική έχει πάψει να προσελκύει υγιή κύτταρα του κοινωνικού ιστού, πράγμα που ισχύει), όσο μια βαθιά κρίση αξιών του ίδιου του κοινωνικού ιστού – στην περίπτωση αυτή, των εύπορων μεσοαστικών στρωμάτων τα οποία τροφοδοτούν το πολιτικό προσωπικό της ΝΔ.
Πράγματι, η άποψη ότι απέναντι στη διεφθαρμένη «πολιτική κοινωνία» βρίσκεται μια ενάρετη κοινωνία των πολιτών, παρότι ευρέως διαδεδομένη, δεν πείθει επί του προκειμένου. Υπό μια έννοια, η διαχείριση των δημοσίων πραγμάτων εκ μέρους των υπουργών της ΝΔ σαν να επρόκειτο για ιδιωτική περιουσία τους, είναι απλή προέκταση της παραβατικότητας της κοινωνικής τάξης από την οποία οι ίδιοι προέρχονται. Μια παραβατικότητα εκτεταμένη, χωρίς αναστολές, η οποία εκδηλώνεται με κάθε ευκαιρία: από τη φοροδιαφυγή έως την παράνομη ανέγερση μεζονετών, από την παραβίαση των λεωφορειολωρίδων έως την αγορά των θεμάτων του International Baccalaureate (IB). Και όλα αυτά, χωρίς το άγχος της κοινωνικής απόρριψης (ιδίως από ανθρώπους της τάξης τους), σαν μια τέτοια συμπεριφορά να ήταν εντελώς αυτονόητη και, συνεπώς, ανάξια σχολιασμού: così fan tutte (έτσι κάνουν όλοι).
Ένας ιστορικός θα παρατηρούσε ότι κάτι τέτοιο είναι, σχεδόν, αναπόφευκτο σε μια χώρα όπου οι διορατικοί επιχειρηματίες που αναλαμβάνουν κινδύνους και παράγουν καινοτόμα προϊόντα που τα ζητά η αγορά, σπανίζουν όλο και περισσότερο – και όπου αντίθετα ευδοκιμεί η συνομοταξία των «επιχειρηματιών» που επιδιώκουν το γρήγορο και εύκολο κέρδος, αξιοποιώντας τις γνωριμίες τους για να κάνουν μπίζνες με το κράτος, αδιαφορώντας (προφανώς!) για την ποιότητα του προϊόντος που παράγουν, και συμπιέζοντας (εξίσου προφανώς!) το εργατικό κόστος κάτω από τα νόμιμα όρια. Όταν η επιχειρηματικότητα έχει φτάσει να θεωρείται συνώνυμη της «αρπαχτής», γιατί να μας εντυπωσιάζει η διαφθορά των πολιτικών – ή η διολίσθηση της Ελλάδας πίσω από τη συμπαθή Μποτσουάνα στο πεδίο της ανταγωνιστικότητας;
Το πρόβλημα της ΝΔ, δηλαδή, η επικράτηση «αξιών» που – πέραν της ηθικής πλευράς του θέματος – έχουν πάψει από καιρό να αποδίδουν, είναι πρόβλημα μιας ολόκληρης κοινωνικής τάξης. Και το πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ – όπως άλλωστε αποδείχθηκε επί διακυβέρνησης του πατέρα του σημερινού πρωθυπουργού – είναι ότι οι «αξίες» της τάξης αυτής, των εύπορων μεσοαστικών στρωμάτων, είναι ηγεμονικές: δίνουν τον τόνο σε ολόκληρη την κοινωνία.
Χρειαζόμαστε ένα νέο δημόσιο ήθος, εργατικότητας και σοβαρότητας, ολιγάρκειας και ακεραιότητας. Και, φυσικά, δεν θα το αποκτήσουμε ποτέ – ούτε καν θα νομιμοποιούμαστε να το απαιτούμε από τους πολιτικούς μας – εάν δεν αρχίσουμε να το εφαρμόζουμε εμείς οι ίδιοι.
http://www.newstime.gr/?i=nt.el.article&id=16826
-
http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artId=295461&dt=23/10/2009 (http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artId=295461&dt=23/10/2009)
-
15χρονος νεκρός παρασυρμένος από αυτοκίνητο, ενώ περπατούσε προς το σχολείο του..... http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&artid=4550537&ct=1
Ο θάνατος ενός 15χρονου από σφαίρες αστυνομικού πριν ένα χρόνο και ο θάνατος άλλου πριν μια εβδομάδα ενώ περπατούσε προς το σχολείο του, είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Που σε αυτή τη χώρα, το νόμισμα μπορεί να αναποδογυρίσει στον αέρα ακόμα κι αν είσαι μόλις 15 χρονών. Μακάρι να ήταν και οι αντι-δράσεις ώριμες. Μακάρι, να καταλαβαίναμε πόσο σπουδαίο δικαίωμα είναι να περπατάς προς το σχολείο σου. Όσο σπουδαίο είναι να χαζεύεις με φίλους σου στα Εξάρχεια.
Κι επειδή έχουμε γίνει κιόλας Δανία, ο υπουργός Έργων (οδοντίατρος, ωφελημένος από παλαιότερη ρύθμιση για μόνιμη διευθυντική θέση στο ΕΣΥ των αποτυχημένων βουλευτών) υποσχέθηκε σε 15χρονους που επέζησαν ότι θα τους κατασκευάσει γέφυρα για να περνάνε το δρόμο ταχείας κυκλοφορίας κάθε πρωί. http://www.inews.gr/1/desmefsi-reppa-gia-kataskevi-pezogefyras-stin-kifisias.htm Για φαντάσου.. καινούρια γέφυρα...
-
Τις επόμενες μέρες, οπουδήποτε προσφέρεται δημόσιο βήμα, αγανακτισμένοι πολίτες θα διαμαρτύρονται για την ταλαιπωρία και τους κινδύνους που υφίστανται στις μετακινήσεις τους. Ήδη στη Λαμία, τα μπλόκα προκάλεσαν ένα ατύχημα: λεωφορείο του ΚΤΕΛ με κατεύθυνση την Αθήνα ανετράπη σε στενό παρακαμπτήριο δρόμο. Όπως κάθε χρόνο, οι δημοσιολόγοι και οι πολιτικοί που βρίσκονται στην κυβέρνηση θα κατακεραυνώνουν την εκβιαστική συμπεριφορά των αγροτών, ενώ οι της αντιπολίτευσης θα στηλιτεύουν την κυβερνητική απραξία και θα μιλάνε για δίκαιο αγώνα. Να θυμηθούμε απλά, ότι το ΠΑΣΟΚ χαρακτήριζε μόλις πέρσι τα 500 εκ. ευρώ του πακέτου Σουφλιά-Χατζηγάκη «ασπιρίνες» και ότι ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου πρότεινε να τους δοθεί 1 δις ευρώ από το πακέτο της ενίσχυσης των τραπεζών.
Οι κινητοποιήσεις θα πάρουν το δρόμο τους. Άλλωστε, σε μια χώρα όπου τα πάντα είναι συνάρτηση της διαπραγματευτικής ισχύος, γιατί να μην χρησιμοποιήσουν οι αγρότες το μέσο πίεσης που διαθέτουν; Για να μην ταλαιπωρηθούν οι πολίτες; Για να μην πάθει ζημιά η εθνική οικονομία; Μήπως υπάρχει κανείς στη χώρα που να τα σκέφτεται αυτά στην πράξη;
Θέλετε ένα παράδειγμα; Νωρίς χθες το απόγευμα ξεκίνησα από την Αθήνα για να επισκεφτώ το μπλόκο του Κάστρου (110 χλμ.) με σκοπό να διαπιστώσω πόσο μεγάλη είναι η κινητοποίηση. Στο 70ο χιλιόμετρο, λίγο πριν από την έξοδο για τη Θήβα έπεσα σε ένα απίστευτο μποτιλιάρισμα. Η κοινοπραξία που έχει αναλάβει την ΠΑΘΕ κάνει έργα – μάλλον κατασκευάζει κανένα σταθμό διοδίων ακόμα. Το εξοργιστικό ήταν, πως φτάνοντας μετά από τρία τέταρτα της ώρας πρώτη – νεκρά στην έξοδο για τη Θήβα -από όπου γινόταν η παράκαμψη, διαπίστωσα ότι η κοινοπραξία είχε στήσει προσωρινά κουβούκλια στο οδόστρωμα, δίπλα από την Εθνική, και εισέπραττε διόδια. Μας υποχρέωσαν δηλαδή σε 45 λεπτά καθυστέρηση, για να εισπράξει ο εργολάβος! Ακόμα πιο εξοργιστικό όμως ήταν, πως η αστυνομία αντί να τους συλλάβει όλους μαζί, ρύθμιζε την κυκλοφορία προς την παρακαμπτήριο! Τέτοια περιφρόνηση στους πολίτες, μόνο στην Αφρική συναντάει κανείς. Να σημειωθεί, πως αυτή η παράκαμψη και τα διόδια δεν υπήρχαν ως το τέλος Δεκέμβρη. Επειδή πάρα πολλά έχουμε ακούσει με αφορμή τις εκατό μέρες για τα δεινά που κληροδότησε η προηγούμενη κυβέρνηση, αυτή η ταλαιπωρία δεν ήταν σε καμία περίπτωση έργο Σουφλιά, αλλά αποκλειστική ευθύνη της κυβέρνησης Παπανδρέου.
Από το newstime, του Παναγή Γαλιάτσου. Για τη συνέχεια εδώ http://www.newstime.gr/?i=nt.el.article&id=28781
-
Του Γ. Πήττα από το tvxs: (πιστεύω ότι κάπως αυθαίρετα ο συγγραφέας ορίζει το '85 ως την αρχή του τέλους. Προσωπικά με βολεύει: κάπου εκεί ή λίγο πιο μετά, ξεκίνησε και η δική μου "κοινωνική" αίσθηση. Ας πούμε, θυμάμαι κάπου τότε, ένα δημοσίευμα του Βήματος με είχε βοηθήσει να βιώσω την πρώτη "κοινωνική οργή". Το πρωτοσέλιδο παρουσίαζε τα πρακτικά γενικής συνέλευσης τμήματος της Ιατρικής, και οι καθηγητές παραδέχονταν και δικαιολογούσαν ωμά και απροκάλυπτα τις παράτυπες μεταγραφές από το εξωτερικό των παιδιών τους, ως αναγνώριση του έργου τους στην Ιατρική. Σπουδαίο έργο, σπουδαίοι άνθρωποι, σπουδαίο παρελθόν, σπουδαίοι επίγονοι, σπουδαία χώρα, σπουδαίο μέλλον....)
Ελλάδα, Τίτλοι Τέλους
Το Εργαστήρι Δημοσιογραφίας ήταν στη γωνία Ακαδημίας και Σίνα. Μέσα δεκαετίας 80 και τότε, για μία περίοδο είχα διδάξει εκεί ραδιόφωνο και τεχνικές επικοινωνίας. Εκείνο το απόγευμα, μεταξύ δύο τάξεων, βρήκα ευκαιρία για ένα τσιγάρο και βγήκα στη βεράντα –σκονισμένη και γεμάτη κουτσουλιές από τα αντιπαθητικά περιστέρια. Χάζευα κάτω την Ακαδημίας, αυτοκινητάκια να πηγαίνουν και να έρχονται, κόσμο να περπατάει βιαστικά και το καυσαέριο να πήζει στην ατμόσφαιρα και να θυμίζει δακρυγόνο. Το μόνιμο δακρυγόνο της υποταγής μας στην «χημεία της εποχής».
Ο Κοσκωτάς, ο άνθρωπος από το πουθενά έχει ήδη αγοράσει την Τράπεζα Κρήτης, ανοίγει την εκδοτική εταιρία Γραμμή, έχει γίνει «ίνδαλμα» για πολλούς, ενώ ακόμα δεν έχει δολοφονηθεί ο Μιχάλης Καλτεζάς, ενώ έχει προηγηθεί η αλησμόνητη κατάληψη του Χημείου από τους «τρελούς κι ευτυχισμένους» σηματοδοτώντας το «τέλος της αθωότητας». Σε μερικούς από μας, είχε ήδη αρχίσει να μυρίζει έντονη «παρακμίλα».
Το ΠΑ.ΣΟ.Κ του Ανδρέα, ιστορική αναγκαιότητα κατά πολλές αναγνώσεις, είχε ήδη χειρουργήσει δραστικά τον κοινωνικό ιστό και κυρίως είχε δώσει την ευκαιρία σε πολλούς να αποκτήσουν τεράστια δύναμη χωρίς να έχουν ούτε την παιδεία ούτε τη διάθεση να την χειραγωγήσουν προς όφελος της κοινωνίας.
«Έχεις ένα τσιγάρο;» Ήταν η γνώριμη και μάλλον σιγανή φωνή του Αντρέα Λεντάκη. Δέχτηκε το άφιλτρο που του πρόσφερα και ρώτησε «τι σκέφτεσαι έτσι βαρύς;»
«Νομίζω πιάνουμε πάτο όπου νάναι» του απάντησα για να ακούσω ένα κατηγορηματικό «Γιώργο, ακόμα δεν έχεις δει απολύτως τίποτα! Ακόμα έχει πολύ δρόμο». Τον κοίταξα, δεν θυμάμαι με τι ύφος, και εκείνος συνέχισε «αν υπήρχε κράτος, θα κατέρρεε γρήγορα. Αλλά στην Ελλάδα δεν δημιουργήθηκε ποτέ, ο μόνος «θεσμός» είναι ένα άτυπο παρακράτος που κυβερνά. Σαν το μαύρο χρήμα, βρίσκει πάντα τρόπο να επιβιώνει λαθραία».
1985 είπα και στην αρχή. Είναι η εποχή που η πλήρης ανυπαρξία βάσεων στην κοινωνία, απελευθερώνει δυναμικά προς την επιφάνεια τις χυδαιότερες τάσεις που θα μπορούσαμε να φανταστούμε. Είναι η εποχή στην οποία ο έντυπος εμετός της Αυριανής επιβραβεύεται πανηγυρικά από τον «λαό» με τη μεγαλύτερη κυκλοφορία καθημερινής εφημερίδας σε πανελλήνια κλίμακα: 243.534 φύλλα την ημέρα…! Η «εφημερίδα» που εξύβρισε με τον πιο επαίσχυντο τρόπο τον Μάνο Χατζιδάκι, που είχε την ελεεινολογία ως επιλεγμένο επικοινωνιακό ύφος. Και ένα από τα τεράστια εγκλήματα του ΠΑ.ΣΟ.Κ , η αναγνώριση της και μάλιστα δια στόματος Ανδρέα Παπανδρέου ως της εφημερίδας που…στηρίζει το κίνημα.
Η Ελλάδα είχε πάρει τη μορφή ενός γιγάντιου καζανιού στο οποίο μέσα πετάγονταν και ανακατεύονταν τα πλέον ετερόκλητα υλικά για να μαγειρευτεί το απίθανο υλικό του μέλλοντος της. Η Αυριανή και ο Αυριανισμός ήταν μόνο ένα από τα πολλά συστατικά. Ο Κοσκωτάς, οι χρηματισμοί, οι εξαγορές συνειδήσεων ένα άλλο. Η Ελλάδα του τσιφτετελιού, του ουίσκι, των χιλιάδων νυχτερινών κέντρων με τις πίστες και τα «μωρά» τους που χόρευαν στις μπάρες ανέμελα, ο υπουργός Γιαννόπουλος που βάφτιζε τα κέντρα «πολιτιστικά ιδρύματα», το περιοδικό ΚΛΙΚ και το Life Style, η καθιέρωση της μαγκιάς και των κολλητών ξύπνιων, οι χιλιάδες επί χιλιάδων διορισμοί στο Δημόσιο με κομματικά κριτήρια, η επέλαση των κάφρων σε όλα τα επίπεδα της Δημόσιας ζωής, η πλήρης ανυπαρξία θεσμών και αξιοκρατίας , η δικτατορία του χαβαλέ και ο καθεστωτικός σχεδόν σαρκασμός προς τους ανθρώπους του πνεύματος κατέστρεψαν κάθε είδους αντιστάσεις.
Το νεοελληνικό όνειρο πια είναι Αρμάνι, Γκούτσι, Φιλιππινέζα, πούρο, χρηματιστήριο, πούλα, αγόρασε, BMW, και ταυτόχρονα σπρωξίδη, υστερία, συνωστισμός, καβαλημένοι δικτατορίσκοι πίσω από τα γραφεία της Εφορίας και της κάθε Κρατικής Υπηρεσίας. Ένας εκρηκτικός συνδυασμός με μία και μοναδική ταυτότητα. Απόλυτη, συμπαγής, αδιαπέραστη Αναξιοπρέπεια.
Κάπου εκεί, μέσα σε αυτόν τον αχταρμά της χυδαιότητας που από το περιθώριο και την ανυπαρξία γίνεται κυρίαρχη τάξη, συνεχίζουν να υπάρχουν ομάδες, παρέες, πυρήνες νέων ανθρώπων που αρνούνται να μπουν στα κοστούμια που τους προτείνει το περιβάλλον. Και όταν θα δολοφονηθεί ο Μιχάλης Καλτεζάς, το σχέδιο θα μπει σε πλήρη εφαρμογή. Και το σχέδιο είναι οι αμέτρητοι τόνοι πρέζας που ρίχτηκαν στα Εξάρχεια ώστε αυτά από φούρνο ιδεών να μεταβληθούν σταδιακά σε κρεματόριο συνειδήσεων.
Έγιναν όλα αυτά τα χρόνια, πάρα πολλά και έγιναν ταυτόχρονα. Περισσότερα από όσα προλαβαίνει να αφομοιώσει η συνείδηση και να βγάλει δέκα συμπεράσματα της προκοπής. Από τη μια οι φυλές της Μυκόνου και τα νεοεμφανιζόμενα τζάκια. Διάφοροι απίθανοι άνθρωποι που έπεφταν με το αλεξίπτωτο και διαχειριζόντουσαν απίστευτα χρήματα που κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει πως τα είχαν βρει.
Από την άλλη καμία αντίσταση. Κάποιοι αντιδρούσαν βέβαια. Κάποιοι κάθε τόσο έγραφαν. Βιβλία, άρθρα, ομιλίες, διακηρύξεις, μανιφέστα, όλα, έπεφταν στο κενό. Η κοινωνία διάβαζε Αυριανή και χαμογελούσε όταν η βρωμερή φυλλάδα καλούσε το αναγνωστικό της κοινό να…καταγγείλει οτιδήποτε γνωρίζει για την προσωπική ζωή του «κίναιδου Χατζιδάκι». Και για να κάνω ένα άλμα στο χρόνο, αλλιώς θα πρέπει να γράφω αμέτρητες σελίδες, φτάσαμε στην Ελλάδα των απέραντων ηδονών. Όταν ξαφνικά χιλιάδες επί χιλιάδων νεοέλληνες έγιναν…παίκτες του χρηματιστήριου. Όταν ξαφνικά, τα νησιά των διακοπών μας, γέμισαν με τρελαμένους τύπους που φορώντας το μαγιό και την πλαστική σαγιονάρα περιφέρονταν επιδεικτικά με τα κινητά κολλημένα στα αυτιά φωνάζοντας τις λέξεις-κλειδιά της ευτυχίας: Πούλα! Αγόρασε!
Και όλα αυτά τα χρόνια, τα θυμάμαι με αμέτρητο κόσμο σε όλες τις ώρες του 24ώρου να γεμίζει ασφυκτικά τις πλατείες και πίνει τις φραπεδιές ή να πλημμυρίζει τα διάφορα ψευτονεοϋορκέζικα στέκια στο Χαλάνδρι και αλλού και να μασουλάει αβέρτα σολομούς και καρπάτσιο-έτσι ακριβώς όπως κάνανε και στα χωριά τους…
Η Ελλάδα, μπήκε σε ένα τεράστιο μπαλόνι και ανέβηκε στα ουράνια. Έζησε για πολλά χρόνια ένα τεράστιο ψέμα καταληστεύοντας το μέλλον των παιδιών της. Έφτασε στο αποκορύφωμα το 2004 με τους Ολυμπιακούς Αγώνες και το Euro αλλά εκεί είναι που άρχισε να δείχνει την σάπια οδοντοστοιχία με την οποία καταβρόχθιζε τόσον καιρό. Οι υποδομές των Αγώνων, που θα αποδίδονταν στην κοινωνία καταστράφηκαν ή καταστρέφονται, το Euro –καθώς το βλέπω από απόσταση κατακτήθηκε κυρίως με κουτοπονηριά παρά με αξιοσύνη, και από το 2004 και μετά η πιο ανίκανη κυβέρνηση όλων των εποχών απλά χόρεψε πρώτο τραπέζι πίστα στην Τσιφτετελλάδα που κληρονόμησε.
Δεν ξέρω ποιο είναι το μέλλον μας. Οι εποχές που έρχονται είναι εξαιρετικά άγριες. Δεν είναι λίγοι αυτοί που βλέπουν ένα μακρύ χειμώνα για την ανθρωπότητα, τον χειμώνα της Κρίσης του Καπιταλισμού η οποία περιλαμβάνει πολλά φαινόμενα για τα οποία δεν είμαστε έτοιμοι. Όπως οι επιπτώσεις της Κλιματικής Αλλαγής που σημαίνουν εκατομμύρια επί εκατομμυρίων οικοπρόσφυγες, νέες εστίες πολέμου και Μετανάστες. Αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα όμως, δεν είναι απλά το προϊόν της Παγκόσμιας Κρίσης του Καπιταλισμού. Αυτή, ίσως και να είναι ευλογία κατά κάποιο τρόπο, γιατί στάθηκε η αφορμή για να φανούν με τραγικό τρόπο οι αναπηρίες του τόπου μας.
Όταν όμως συλλαμβάνεται ένας Μάριος Ζ. ως…τρομοκράτης και ένα μπουκάλι σαμπουάν υποδεικνύεται ως βόμβα μολότοφ ενώ την ίδια ώρα κυκλοφορεί ελεύθερος ο Παναγιώτης Ψωμιάδης, τότε, ο μόνος δρόμος που ανοίγει (ξανά) είναι αυτός του Χάους.
Αν συνεχίσουν τα πράγματα έτσι, ο Δεκέμβρης του 2008 θα μοιάζει με παιδική χαρά.
-
Όταν όμως συλλαμβάνεται ένας Μάριος Ζ. ως…τρομοκράτης και ένα μπουκάλι σαμπουάν υποδεικνύεται ως βόμβα μολότοφ ενώ την ίδια ώρα κυκλοφορεί ελεύθερος ο Παναγιώτης Ψωμιάδης, τότε, ο μόνος δρόμος που ανοίγει (ξανά) είναι αυτός του Χάους.
Καταληκτικό το άρθρο.
Όμως, μάλλον έχει γίνει ένα παρόραμα στο τέλος: Μάλλον ο συντάκτης εννοεί τον Παύλο Ψωμιάδη της Ασφαλιστικής Εταιρείας "Ασπίς", και όχι τον Παναγιώτη -Πανίκα- Ψωμιάδη, γραφικό Νομάρχη Θεσ/νίκης.
-
"Το ΠΑΣΟΚ ήρθε να σας μάθει πως δουλειά σας είναι να σταθείτε δίπλα στο λαό και τα προβλήματά του" "Ψήφισε η μάνα μου Νέα Δημοκρατία?"
-
Σε θέσεις Διευθυντή ΕΣΥ βολεύονται συνάδελφοι τέως βουλευτές:
http://www.newsit.gr/default.php?pname=Article&art_id=34005&catid=9
(http://3.bp.blogspot.com/_Moz08RhEWgo/TDnCG1HgkgI/AAAAAAAD49s/_IUFOuNUC3g/s1600/%CE%B2%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%AD%CF%82+%CE%B5%CF%83%CF%85.png)
-
Kαμιά φορά, μπορεί στην Ελ να σε κάνουν και τσακωτό, και να ζήσεις τον υπόλοιπο μύθο σου στην ψειρού:
«Καμπάνα» 10ετούς φυλάκισης σε πρώην καθηγητή πανεπιστημίου (http://www.zougla.gr/page.ashx?pid=2&aid=165716&cid=4)
Ποινή φυλάκισης 10 ετών και πέντε μηνών αποδόθηκε σήμερα από το πενταμελές Εφετείο Κακουργημάτων στον πρώην καθηγητή της Γυναικολογικής και Μαιευτικής κλινικής του Πανεπιστημίου Πατρών, Βασίλη Τζιγγούνη, για πλαστές συνταγογραφήσεις.
Στην ίδια υπόθεση που αποκαλύφθηκε πριν από οκτώ χρόνια ενεπλάκη και ο Θανάσης Παππάς, πρώην βοηθός του Τζιγγούνη, ο οποίος καταδικάστηκε σε ποινή κάθειρξης 12 χρόνων και πέντε μηνών.
Οι δύο άνδρες κρίθηκαν ένοχοι για πλαστογράφηση πολλών συνταγών, βάσει των οποίων γινόταν προμήθεια πανάκριβων φάρμακων για εξωσωματική γονιμοποίηση, τα οποία γράφονταν σε βιβλιάρια ασθενείας γυναικών, που δεν τα είχαν ανάγκη.
Πέραν των ανωτέρω ποινών, το δικαστήριο αποφάσισε την στέρηση των πολιτικών δικαιωμάτων και των δυο για τρία χρόνια, καθώς και χρηματική αποζημίωση των ασφαλιστικών ταμείων, που υπέστησαν ζημία.
Και οι δύο πρόκειται να οδηγηθούν στις φυλακές, αφού το δικαστήριο δεν έκανε δεκτό το αίτημα των συνηγόρων τους, η απόφαση να έχει ανασταλτικό χαρακτήρα.
Σύμφωνα με όσα δήλωσαν οι δικηγόροι των καταδικασθέντων, σκοπεύουν να υποβάλλουν αίτημα αναίρεσης της απόφασης στον Άρειο Πάγο.
-
Μερικοί άνθρωποι με άσπρες μπλούζες
Το εφετείο της Πάτρας καταδίκασε δύο γιατρούς σε ποινές κάθειρξης 10 και 12 ετών αντίστοιχα, για πλαστογραφήσεις κατά την διάρκεια μιας μακράς σειράς παρανόμων στιγμιογραφήσεων, με θύματα γυναίκες που έπρεπε να «πειστούν» να κάνουν τεχνητή γονιμοποίηση με την αντίστοιχη «θεραπεία» και τα ταμεία τους, που δεν χρειάστηκε να πειστούν για να πληρώσουν. Αυτά τα διαβάσατε στις ειδήσεις, σε άλλα ιστολόγια. Εδώ θα διαβάσετε αυτά που δεν γράφτηκαν:
-Ο βοηθός, που δεν είχε καν άδεια ασκήσεως ιατρικού επαγγέλματος καταδικάστηκε και στην πρωτόδικη δίκη και στην εφετειακή, σε ποινή μεγαλύτερη του καθηγητή της μαιευτικής Βασιλείου Τζιγγούνη.
-Ο καθηγητής Τζιγγούνης επειδή δικάστηκε με ψήφους 2 προς 1 στην πρωτόδικη απόφαση (ο Πρόεδρος του δικαστηρίου Μέξας τον αθώωσε) έφερε βεβαίωση από το Γενικό Κρατικό της Νίκαιας, μετακόμισε στην Αθήνα και αν και το 2007 είχε απολυθεί από το πανεπιστήμιο της Πάτρας, εξακολουθούσε να κάνει ιατρείο σε έγκυες γυναίκες, μέχρι την καταδίκη του από το Εφετείο, οπότε και φυλακίστηκε.
-Το δικαστήριο απεφάνθη μόνο για συνταγές που αφορούσαν το πρώην ΤΕΒΕ αλλά τη «νύφη» είχαν πληρώσει και άλλα ταμεία (π.χ. ΙΚΑ, ταμεία Δημοσίων υπαλλήλων ) που δεν έψαξαν, ούτε και κυνήγησαν την υπόθεση.
-Το αρχικό πόρισμα από το Πανεπιστήμιο ήταν απαλλακτικό. Η αρχική ποινή που του είχε επιβληθεί από τον Πανελλήνιο Ιατρικό Σύλλογο ήταν διαγραφή μερικών εβδομάδων.
-Οι φαρμακοποιοί που αθωώθηκαν εκτελούσαν συνταγές που ανέγραφαν όλες την ίδια πάθηση στην οποία, κατά σύμπτωση, δεν υπάρχει συμμετοχή του ασθενούς.
-Η πρωτόδικη δίκη διήρκεσε 13 μήνες μέχρι να καταδικαστεί ο Τζιγγούνης και να περάσει την πόρτα της φυλακής. Από τις πρώτες καταγγελίες πέρασαν 8 ολόκληρα χρόνια.
-Οι εταιρείες των οποίων τα ακριβά φάρμακα γράφονταν κατά κόρον ήταν η Abbot, η Serono και η Ipsen Biokap.
Η δουλειά «βγήκε στον αέρα» χάρη στο ένα πόρισμα ενός καθηγητή ανατομίας (Βαράκης ) και το θάρρος ενός γυναικολόγου που συνεργαζόταν με το πρώην ΤΕΒΕ (Ανδρέας Καρναρής).
http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=70&smid=382&ArticleID=3524&reftab=61&t=%CE%9C%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%AF-%CE%AC%CE%BD%CE%B8%CF%81%CF%89%CF%80%CE%BF%CE%B9-%CE%BC%CE%B5-%CE%AC%CF%83%CF%80%CF%81%CE%B5%CF%82-%CE%BC%CF%80%CE%BB%CE%BF%CF%8D%CE%B6%CE%B5%CF%82-
-
Κύριε Τζωρτζάτο, να …περάσουμε; (http://www.ellispoint.gr/index.php?option=com_resource&controller=article&article=5343&category_id=4&Itemid=21) (από το ellispoint)
Ο δρόμος είχε, ανέκαθεν, τη δική του ιστορία. Μέχρι που συναντήθηκε με τις εν Ελλάδι …εθνικές οδούς.
Εκεί, στους τιμημένους εθνικούς δρόμους αυτής της χώρας, η ιστορία , χρόνια τώρα, ξαναγράφεται κατά περίσταση, κατά το δοκούν, και κατά τις «ιδιαίτερες» ανάγκες, απαιτήσεις και διεκδικήσεις παντός κλάδου και πάσης συντεχνίας.
Ξαναγράφεται η ιστορία των «κοινωνικών αγώνων», των «λαϊκών διεκδικήσεων», των «δίκαιων αιτημάτων». Μόνον που οι «εξεγερθέντες» τυγχάνει να είναι πάντοτε και οι, εξ απαλών ονύχων, προστατευμένοι: Οι ιδιοκτήτες φορτηγών του προστατευόμενου εισοδήματος και κλειστού επαγγέλματος, οι αγρότες του – πάλαι ποτέ, ομολογουμένους – επίσης εγγυημένου εισοδήματος και επιδοτούμενου επαγγέλματος, οι «ακτιβιστές» της κομματικώς και «ιδεολογικώς» εγγυημένης καριέρας επίσης.
Ακριβώς έτσι, ναι, ξαναγράφεται η ιστορία των κοινωνικών αγώνων σ’ αυτή τη χώρα: Ιούλιο με Σεπτέμβριο, δηλαδή, τις εθνικές οδούς τις κλείνουν τα φορτηγά. Δεκέμβριο με Φλεβάρη πιάνουν δουλειά τα τρακτέρ. Και στο μεσοδιάστημα, όλο και θα κάνει μια έφοδο τύπου «κομάντο» και το ΠΑΜΕ – όταν δεν είναι απασχολημένο με μπλόκα στα κρουαζιερόπλοια…
Σ’ αυτή τη συγκεκριμένη, δε, και πολύ πρωτότυπη ανασύνθεση της ιστορίας, «αντεπανάσταση» δεν προβλέπεται. Οι μη έχοντες, εν ολίγοις, εγγυημένο εισόδημα και κλειστό, προστατευμένο επάγγελμα, δεν δικαιούνται να διαμαρτυρηθούν. Απλώς κάθονται στο τιμόνι και περιμένουν. Οποιαδήποτε άλλη πράξη λέγεται «κοινωνικός αυτοματισμός» και «έλλειμμα αλληλεγγύης».
Προφανώς, διότι η αλληλεγγύη είναι η υπέρτατη εκείνη αξία που οφείλουν να τιμούν οι έχοντες ανοιχτά επαγγέλματα – και μη έχοντες ιδέα για το εάν θα έχουν και …επάγγελμα και μισθό αύριο – έναντι των κατεχόντων κλειστών αδειών, επαγγελμάτων και εισοδημάτων επί 40ετία και βάλε…
Ετσι είναι, εάν έτσι νομίζετε. Μόνον πείτε μας, κύριε Τζωρτζάτο, υπάρχει ελπίς να τον περάσουμε το δρόμο μέχρι αύριο, ή θα μείνουμε δια βίου …αλληλέγγυοι στην άσφαλτο του Χαϊδαρίου;
-
Ο άνθρωπος που γκρέμισε τον Πρόδρομο από την κορυφή του Big Brother, φέρεται ως ο ...Σωτήρας του ΠΑΟ. Ποιός όμως είναι ο Άραβας πρίγκπιπας που εκπροσωπείται από έναν Τσάκα;
5 ερωτήματα για τον… Σουλτάνο του ΠΑΟ κι ας με… κάψει ο Αλλάχ (http://www.protothema.gr/blogs/blogger/post/?aid=147171)
Περισσότερο κι από τις ήττες μέσα στον αγωνιστικό χώρο, πειράζει το δούλεμα και η καζούρα έξω από αυτόν. Γι’ αυτό και με κάθε επιφύλαξη – και ευχή - να έχω τελικά άδικο για τις σοβαρότατες και από την πρώτη στιγμή αμφιβολίες μου επί του συζητούμενου ενδιαφέροντος ενός Άραβα, λέει, πρίγκιπα να αγοράσει τον Παναθηναϊκό, καταθέτω πέντε απλές ερωτήσεις:
1. Εάν όντως υπήρχε σοβαρό ενδιαφέρον από πάμπλουτους Άραβες πρίγκιπες για τον Παναθηναϊκό, η διαδικασία, που θα επέλεγαν για τις διαπραγματεύσεις θα ήταν αυτή, που βλέπουμε; Η οικογένεια Βαρδινογιάννη είναι τόσο γνωστή στον Αραβικό κόσμο, που θα έφτανε ένα τηλεφώνημα και μερικές συζητήσεις, μακριά από τη δημοσιότητα για να γίνει η δουλειά. Προς τι όλη αυτή η παράσταση;
2. Είναι δυνατόν να στέλνει κανείς τον… εκπρόσωπό του με… ταξί, για να καταθέσει δήλωση ενδιαφέροντος για μία ομάδα σαν τον Παναθηναϊκό και μάλιστα επενδυτικού ύψους 220 δις ευρώ; Δηλαδή εάν ήταν να επενδύσει, ας πούμε 5 εκατομμύρια, με τι θα πήγαινε, με ποδήλατο;
3. Είναι επίσης δυνατόν να χρησιμοποιεί ένας πάμπλουτος πρίγκιπας κάποιον αμφιλεγόμενο και κυνηγημένο επιχειρηματία για να κάνει τη δουλειά του; Ή δεν είναι σοβαρός, ή μιλάμε για φάρσα;
4. Είναι δυνατόν ένας τύπος σαν τον Τσάκα, φίλος του Μάκη Ψωμιάδη να έχει τέτοιες διασυνδέσεις, ώστε να φέρει στην Ελλάδα έναν πάμπλουτο Άραβα πρίγκιπα;
5. Έχετε δει πολλούς Άραβες να κάνουν επενδύσεις στην Ελλάδα; Λέτε να καταφέρει ο Τσάκας, ό,τι δεν κατάφερε ο Παμπούκης, που κυνηγούσε επί δύο χρόνια Άραβες επενδυτές να έλθουν στην Ελλάδα;
Παρακολουθώ μάλιστα με ενδιαφέρον τη στάση του αθλητικού τύπου. Οι πιο σοβαροί, μόλις που κρατιούνται να μην βάλουν τα γέλια με την υπόθεση.
Δεν ξέρω τι είναι χειρότερο: Να λέει αλήθεια ο Τσάκας και όντως να μπλέξει ο Παναθηναϊκός με τέτοιους τύπους, ή να είναι μία κακοστημένη φάρσα, που διασκεδάζει κάποιους;
-
Ήρθαν τα πρόστιμα για την "Οζονοθεραπεία"
Βαριά πρόστιμα για το ΟΖΟΝ μετά από χρόνια παραπλάνησης του κοινού (http://pharmakeutika.blogspot.com/2011/09/blog-post_29.html)
Ο Γενικός Γραμματέας Καταναλωτή Δημ.Σπυράκος με τις σχετικές αποφάσεις επέβαλε πρόστιμα
180.000 ευρώ στην εταιρεία "Ε.Α. ΚΑΤΣΙΟΥΡΑ & ΣΙΑ - CELL O.E.", με το διακριτικό τίτλο “INTERCELL HEALTH O.E”,
80.000 ευρώ στην εταιρεία "K. ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ & ΣΙΑ Ε.Ε.", που χρησιμοποιεί το διακριτικό τίτλο “ΔΙΕΘΝΗΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΥΓΕΙΑΣ CAMELOT”.
Οπως αναφέρει η σχετική ανακοίνωση, οι παραπάνω επιχειρήσεις προωθούσαν με παραπλανητικούς ισχυρισμούς τις συσκευές "FIKIORIS OZON SYSTEM" (η πρώτη) και "IMPERIAL TECH OZONISER O3", "COLUMBIA OZONIZER Ο3" κ.ά. η δεύτερη.
Στις σχετικές διαφημίσεις υποστηριζόταν ότι το οζονοποιημένο νερό που παράγουν έχει αναγνωρισμένες θεραπευτικές ιδιότητες για ένα ευρύτατο μάλιστα φάσμα ασθενειών και γινόταν αναφορά σε σε επιστημονικά δεδομένα και μελέτες.
Δεν υφίσταται οποιαδήποτε αντίστοιχη επιστημονική τεκμηρίωση, τονίζει η ΓΓ Καταναλωτή, προειδοποιώντας τους πολίτες.
Ηδη από τον Αύγουστο το Κεντρικό Συμβούλιο Υγείας έχει αποφανθεί ότι "μετά από εμπεριστατωμένη μελέτη της βιβλιογραφίας σε σχέση με την οζονοθεραπεία δεν τεκμηριώνεται εφαρμογή της θεωρούμενης "θεραπείας" για κανένα νόσημα".
Μάλιστα, ο Εθνικός Οργανισμός Φαρμάκων ήδη απαγόρευσε τη χρήση για τις συσκευές παραγωγής όζοντος ισχυρισμών που προσδίδουν θεραπευτικές ή προφυλακτικές ιδιότητες στο οζονοποιημένο νερό, καθόσον οι ισχυρισμοί αυτοί εμπίπτουν στην έννοια του φαρμάκου.
(ΕΘΝΟΣ.GR)
-
Ήρθαν τα πρόστιμα για την "Οζονοθεραπεία"
Βαριά πρόστιμα για το ΟΖΟΝ μετά από χρόνια παραπλάνησης του κοινού (http://pharmakeutika.blogspot.com/2011/09/blog-post_29.html)
Ο Γενικός Γραμματέας Καταναλωτή Δημ.Σπυράκος με τις σχετικές αποφάσεις επέβαλε πρόστιμα
180.000 ευρώ στην εταιρεία "Ε.Α. ΚΑΤΣΙΟΥΡΑ & ΣΙΑ - CELL O.E.", με το διακριτικό τίτλο “INTERCELL HEALTH O.E”,
80.000 ευρώ στην εταιρεία "K. ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ & ΣΙΑ Ε.Ε.", που χρησιμοποιεί το διακριτικό τίτλο “ΔΙΕΘΝΗΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΥΓΕΙΑΣ CAMELOT”.
Οπως αναφέρει η σχετική ανακοίνωση, οι παραπάνω επιχειρήσεις προωθούσαν με παραπλανητικούς ισχυρισμούς τις συσκευές "FIKIORIS OZON SYSTEM" (η πρώτη) και "IMPERIAL TECH OZONISER O3", "COLUMBIA OZONIZER Ο3" κ.ά. η δεύτερη.
Στις σχετικές διαφημίσεις υποστηριζόταν ότι το οζονοποιημένο νερό που παράγουν έχει αναγνωρισμένες θεραπευτικές ιδιότητες για ένα ευρύτατο μάλιστα φάσμα ασθενειών και γινόταν αναφορά σε σε επιστημονικά δεδομένα και μελέτες.
Δεν υφίσταται οποιαδήποτε αντίστοιχη επιστημονική τεκμηρίωση, τονίζει η ΓΓ Καταναλωτή, προειδοποιώντας τους πολίτες.
Ηδη από τον Αύγουστο το Κεντρικό Συμβούλιο Υγείας έχει αποφανθεί ότι "μετά από εμπεριστατωμένη μελέτη της βιβλιογραφίας σε σχέση με την οζονοθεραπεία δεν τεκμηριώνεται εφαρμογή της θεωρούμενης "θεραπείας" για κανένα νόσημα".
Μάλιστα, ο Εθνικός Οργανισμός Φαρμάκων ήδη απαγόρευσε τη χρήση για τις συσκευές παραγωγής όζοντος ισχυρισμών που προσδίδουν θεραπευτικές ή προφυλακτικές ιδιότητες στο οζονοποιημένο νερό, καθόσον οι ισχυρισμοί αυτοί εμπίπτουν στην έννοια του φαρμάκου.
(ΕΘΝΟΣ.GR)
http://www.pfy.gr/forum/index.php/topic,3037.msg20977.html#msg20977