Forum Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας
Άλλες κατηγορίες μηνυμάτων => Πολιτική και Κοινωνικά Θέματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: Argirios Argiriou στις 3 Μαΐου 2019, 01:16:45
-
02/05/2019 Capital
Του Νικόλαου Παναγιωτόπουλου
Στις αρχές της δεκαετίας του 2000, πληροφορηθήκαμε ότι το νοσοκομείο που τότε εργαζόμουν βρισκόταν σε διαπραγμάτευση με διάσημο καρδιοχειρουργό του εξωτερικού που θα ερχόταν να χειρουργεί στην Ελλάδα μια με δύο φορές το μήνα. Μου έκανε εντύπωση γιατί ήξερα ότι εργαζόταν σε ένα νοσοκομείο του Λονδίνου, το οποίο είχα επισκεφτεί κι εγώ, και απολάμβανε μεγάλης αποδοχής σε παγκόσμιο επίπεδο. Η βασίλισσα της Αγγλίας τον είχε ονομάσει μάλιστα σερ. Η απάντηση που πήρα με προβλημάτισε. Μου είπαν ότι είχε συμπληρώσει τον χρόνο για τη σύνταξη (67 έτη νομίζω) και σύμφωνα με το Βρετανικό νόμο μπορούσε να έχει ακαδημαϊκή δραστηριότητα, ερευνητική δράση, εκπαιδευτική παρουσία αλλά δεν μπορούσε πλέον για κανένα λόγο να χειρουργεί σε βρετανικό έδαφος. Στην Ελλάδα ελλείψει αντίστοιχου νόμου μπορούσε να γραφτεί στον ιατρικό σύλλογο και να συνεχίσει να χειρουργεί επ’ αόριστον. Και πραγματικά, όχι στο τότε νοσοκομείο μου αλλά σε άλλο μεγάλο Αθηναϊκό ιδιωτικό νοσοκομείο συνέχισε για πολλά χρόνια να χειρουργεί μερικές μέρες το μήνα και μετά να γυρίζει πίσω στη βάση του.
Το παράδειγμα αυτό πρέπει να προβληματίσει τον κάθε πολίτη που κάνει χρήση των υπηρεσιών υγείας στον ιδιωτικό τομέα. Είναι οφθαλμοφανές σε κάθε επισκέπτη ενός ιδιωτικού θεραπευτηρίου ότι πολύ σημαντική μερίδα των γιατρών που εργάζονται ως θεράποντες σε αυτά είναι μιας ηλικίας που υπερβαίνει το όριο συνταξιοδότησης. Είναι εμφανές επίσης ότι δεν πρόκειται μόνο για άτομα που βρίσκονται στην έβδομη δεκαετία της ζωής τους, αλλά στην όγδοη, την ένατη ακόμη και τη δέκατη κάποιοι από αυτούς. Είναι γιατροί του ιδιωτικού τομέα που ο νόμος τους επιτρέπει να εργάζονται μέχρι να αποφασίσουν να σταματήσουν; Κάποιοι από αυτούς ναι. Οι περισσότεροι όμως είναι γιατροί που τερματίζοντας τη σταδιοδρομία τους στο Πανεπιστήμιο, σε νοσοκομείο του ΕΣΥ ή σε οποιαδήποτε άλλη δημόσια δομή αποφάσισαν να συνεχίσουν σε ένα ιδιωτικό νοσοκομείο. Πολλές φορές ως γιατροί του ΕΣΥ δεν είχαν ποτέ δουλέψει επίσημα με ιατρείο, άλλες φορές είχαν προσωπική πελατεία κατά παρέκκλιση του νόμου σε παράνομο ιατρείο ή μέσα στο νοσοκομείο, ενώ κάποιοι του χειρουργικού τομέα είχαν δουλέψει με γιατρούς του ιδιωτικού τομέα κάνοντας το δημόσιο νοσοκομείο προσωπικό τους ιατρείο όπως είχαμε περιγράψει σε παλαιότερο άρθρο. Οι πανεπιστημιακοί είναι μια κατηγορία σαφώς πιο εξοικειωμένη με το ιδιωτικό επάγγελμα και κινούνται πολύ πιο άνετα στο χώρο ενός ιδιωτικού νοσοκομείου.
Οι γιατροί αυτών των κατηγοριών λοιπόν στα 67 και πλέον χρόνια τους, μεταφυτεύονται στο ιδιωτικό νοσοκομείο και όχι απλά ως συνεργάτες. Έρχονται με ειδικά προνόμια, τους παραχωρούνται εφημερίες για να αναλαμβάνουν περιστατικά που έρχονται στα εξωτερικά ιατρεία χωρίς να γνωρίζουν κάποιο γιατρό, ονομάζονται φυσικά διευθυντές, τους παραχωρούνται γραφεία, νέοι γιατροί ως βοηθοί που πληρώνονται από το νοσοκομείο, γραμματείς και γίνεται και μια θορυβώδης παρουσίαση. Ανακοινώνεται στο νοσοκομείο με ένα έγγραφο που φτάνει σε όλα τα τμήματα, στα περιοδικά που εκδίδονται από το θεραπευτήριο και στον τύπο, ηλεκτρονικό και έντυπο, ανάλογα με το βεληνεκές και τις γνωριμίες του γιατρού. Όλα αυτά βέβαια σπάνια θα συμβούν με κάποιο γιατρό που ξεκίνησε ως επιλογή του να εργάζεται στον ιδιωτικό τομέα από τη νεαρή ηλικία του εκτός κι αν πρόκειται για κάποιο γιατρό με μεγάλη πελατεία ή ισχυρή υποστήριξη.
Ποιες σκέψεις προκύπτουν από όλα αυτά; Η μία είναι ένα τεράστιο θέμα που δεν αγγίζει ούτε ο Ιατρικός Σύλλογος, ούτε τα αρμόδια Υπουργεία. Πότε σταματά ένας γιατρός να εργάζεται; Μπορεί να αποδίδει και να είναι ασφαλής η κρίση του μέχρι τα βαθιά του γεράματα; Αφού δεν υπάρχει ηλικιακό όριο μπορεί να αποφασίζει ο ίδιος πότε θα σταματήσει την καριέρα του στην κλινική ιατρική; Θα πει κάποιος, δεν είναι πολύτιμη η γνώση και εμπειρία ενός γιατρού που επί δεκαετίες ασκεί την ιατρική και μάλιστα πολλές φορές με επιτυχία; Σαφώς, όπως είναι πολύτιμη η εμπειρία ενός παλιού ποδοσφαιριστή στην προπονητική. Η ακαδημαϊκή παρουσία, η διδασκαλία νεότερων γιατρών, η συγγραφή, η έρευνα, η συμμετοχή σε επιτροπές και συμβούλια, η συμβουλευτική παρουσία στον ιατρικό χώρο όχι απλώς είναι θεμιτή αλλά απαραίτητη. Σεβόμαστε και τιμούμε τους καθηγητές μας και τους παλαιότερους συναδέλφους και σε λίγο θα βρισκόμαστε και εμείς στη θέση τους. Με όλο το σεβασμό όμως, πόσο μπορεί να χειρουργεί ή να κάνει ιατρικές πράξεις ένας ογδοντάχρονος χειρουργός; Αν δεν εμπιστευόμαστε έναν εβδομηντάχρονο οδηγό να μας πηγαίνει με το λεωφορείο στη δουλειά μας, αν δεν εμπιστευόμαστε ένα ογδοντάχρονο πιλότο να μας "πετάξει" μέχρι την Κρήτη, με ποια λογική μπορούμε να εμπιστευθούμε ένα ογδοντάχρονο αναισθησιολόγο να μας "κοιμίσει" σε μια επέμβαση; Και πράγματι κάποιοι είναι πολύ μάχιμοι αλλά ποιος το ελέγχει και το αξιολογεί; Ο οδηγός Ι.Χ. έστω και στοιχειωδώς ανανεώνει το δίπλωμά του, ένας γιατρός από ποιόν παίρνει την άδεια ότι είναι ικανός να εργάζεται σε μια μάχιμη θέση; Κάποιος που συνταξιοδοτείται από τη δημόσια θέση του, που ήταν άλλωστε και η επιλογή ζωής γι’ αυτόν γιατί πρέπει να συνεχίζει μέχρι τελικής πτώσης στον ιδιωτικό τομέα;
Και κάτι άλλο. Ο ιδιωτικός τομέας έτσι παραδέχεται ότι τα δικά του στελέχη, που ήσαν στο ιδιωτικό θεραπευτήριο όλη τους τη ζωή είναι στην πλειοψηφία τους δεύτερης ιατρικής ποιότητας αφού οι συνταξιούχοι του δημοσίου έχουν προτεραιότητα στην κατάληψη μιας προβεβλημένης θέσεως. Πολλοί άλλωστε παλιοί γιατροί του ιδιωτικού τομέα προωθούν τα παιδιά τους στο δημόσιο τομέα και ύστερα, μετά από χρόνια, τους φέρνουν κοντά τους στον ιδιωτικό. Τα παράδοξα του συστήματός υγείας μας που κάποιες άλλες χώρες τα έχουν λύσει εδώ και πολλές δεκαετίες.
* Ο κ. Νικόλαος Παναγιωτόπουλος είναι ειδικός καρδιολόγος με εξειδίκευση και πολύχρονη θητεία στην Διοίκηση Μονάδας Εντατικής Θεραπείας
https://www.capital.gr/me-apopsi/3357463/einai-ta-idiotika-therapeutiria-nosokomeia-suntaxiouxon-giatron?utm_term=Autofeed&utm_medium=Social&utm_source=Facebook&fbclid=IwAR09LdV8oFQ_ES8HgqtJjAU8q0e9QlHbXxFmYsHsBfvTF1i_6A-k8T2TovY#Echobox=1556745610
-
Αργύρη μ , η αγορά θα λύσει και αυτό το παράδοξο. Σε πρώτη φάση τα αμερικανικα funds σαρώνουν το δίκτυο των ιδιωτικών νοσομομείων. Σε δεύτερη θα επεκταθούν μέσω εξαγορών στην ασφαλιστική αγορά. Σε εκείνο το σημείο θα έχει δημιουργηθεί ένα ιδιωτικό ΙΚΑ. Τότε το " όνομα" του γιατρού δεν θα παίζει ιδιαίτερο ρόλο καθότι τα θεραπευτήρια θα τροφοδοτούνται απο τους ασφαλισμένους της ασφαλιστικής ετσιρείας του ομίλου. Αυτό που θα μετράει είναι η παραγωγικότητα και η αποτελεσματικότητα του ιατρού ;).
-
Εγώ δεν είμαι τόσο αισιόδοξος. Γι αυτό το χάλι ευθύνεται πρωτίστως η νοοτροπία του Έλληνα που θεωρεί φτασμένο χειρουργό τον ασπρομάλλη 50άρη. Η πραγματικότητα φυσικά είναι ότι ο μέσος χειρουργός τελειώνει την ειδικότητα ουσιαστικά ανεκπαίδευτος και μαθαίνει αργότερα στου Κασίδη το κεφάλι, οπότε υπάρχει μια βάση σε αυτή την νοοτροπία.
Σου λέει 50άρης διευθυντής με πελατεία ο άλλος, ε, κάτι θα ξέρει.
Απόρροια αυτού (ότι δλδ αργεί στην Ελλάδα κάποιος να σταθεί αυτόνομα χειρουργικά) είναι ότι όταν ο διευθυνταράς τελειώσει την καριέρα του στο ΕΣΥ θα ψαχτεί να συνεχίσει στον ιδιωτικό τομέα.
Πάμπολλες οι περιπτώσεις από γνωστά ονόματα, που στα 65 που οι περισσότεροι ομόλογοί τους στην Δύση έχουν... κρεμάσει τα νυστέρια τους και ασχολούνται με την εκπαίδευση των νέων γιατρών, αυτοί χειρουργούν ιδιωτικά.
Το τραγικό είναι ότι ειδικά αυτή η παλιά φουρνιά πρόλαβε χρυσές εποχές στο ΕΣΥ κι μπόρεσε και "φτιάχτηκε" (γνωρίζω περιπτώσεις με σπίτια στα βόρεια προάστια και εξοχικά στα νησιά!), αλλά παρολ' αυτά δεν καταλαβαίνει το νόημα της λέξης ΑΡΚΕΤΑ.
-
Και εκματαλλευτηκαν το ΕΣΥ & "εκμεταλλευονται " τα ιδιωτικά νοσοκομεια και λαμβάνουν μέρος της συνταξής ,που οι νεοι συνεργάτες του πληρώνουν :P
-
Αν και θα με βόλευε να εξαφανιστούν οι "μαθουσάλες", δεν ξέρω γιατί θα ήταν σωστό να γίνει. Αν είναι κατάλληλοι και θέλουν, γιατί να μην εργάζονται μέχρι τα βαθιά γεράματα; Θα μπορούσε η πολιτεία να κάνει κάτι για να εξασφαλίσει - κατά το δυνατόν - την επάρκεια όλων των ιατρών με άδεια άσκησης επαγγέλματος βάζοντας πχ τακτικές εξετάσεις επάρκειας, ελέγχοντας και γνώσεις και σωματική ικανότητα (πχ χειρουργός που τρέμει). Θα μπορούσε να είναι όπως το δίπλωμα οδήγησης. Είσαι 80+ και θέλεις να εργάζεσαι; Κάθε χρόνο εξετάσεις... Είσαι 30 και μόλις τελείωσες ειδικότητα; Μετά από πχ 5 χρόνια.
-
Ανάρτηση συναδέλφου στις 19/06/2019 στο facebook:
Αυτή την μανία των συνταξιούχων πλέον Συναδέλφων του ΕΣΥ να τρέχουν να κλείσουν θέση "Διευθυντού" σε Ιδιωτικές Κλινικές, δεν την καταλαβαίνω.
Δε χόρτασαν τόσα χρόνια με τα αφορολόγητα, θέλουν και φορολογημένα τώρα;
Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου!!
-
Ανάρτηση συναδέλφου στις 19/06/2019 στο facebook:
Αυτή την μανία των συνταξιούχων πλέον Συναδέλφων του ΕΣΥ να τρέχουν να κλείσουν θέση "Διευθυντού" σε Ιδιωτικές Κλινικές, δεν την καταλαβαίνω.
Δε χόρτασαν τόσα χρόνια με τα αφορολόγητα, θέλουν και φορολογημένα τώρα;
Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου!!
Χωρίς να είμαι συνταξιούχος ΕΣΥτης θα ξαναματαπώ: πότε φτάνει ο μέσος ΕΣΥτης να κονομάει ; μήπως κάπου κοντά στα 50 ;
Νομίζω ότι έχει να κάνει.