Άλλες κατηγορίες μηνυμάτων > Πολιτική και Κοινωνικά Θέματα
Η πνευματική και ηθική κρίση της σύγχρονης Ελλάδας και η ελπίδα ανάστασης
EzeΤΡΟΛ:
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links).
Εγγραφή ή Είσοδος
Όποιος έχει παρακολουθήσει παρέλαση στη Θεσσαλονίκη των '70ς, είδε τους δύο-τρεις τελευταίους των Μακεδονομάχων να βαδίζουν, προσπαθώντας να σηκώσουν το τσαρούχι από την άσφαλτο. Γέροντες πια, με το λάβαρο του Παύλου Μελά, άνοιγαν την παρέλαση σε μια λεωφόρο που δεν υπήρχε τα χρόνια της νιότης τους. Και όταν ο ήλιος ήταν γενναιόδωρος προς τη στολισμένη πόλη, τα παράσημα τους έλαμπαν ως στιγμές λαμπρής ιστορίας. Βάδιζαν οι γέροντες και άκουγες το χειροκρότημα σαν ένα κοπάδι πουλιών που σηκώνεται φοβισμένο από τη γη. Ακολουθούσαν οι ανάπηροι του μεγάλου πολέμου. Εκείνοι σχημάτιζαν μία μικρή μηχανοκίνητη μοίρα μπλε αμαξιδίων. Επρόκειτο για οχήματα που έμοιαζαν με χαμηλά, κάμπριο τρίκυκλα. Διόλου βολικά. Αργότερα η Πολιτεία μερίμνησε και τους χορήγησε αυτοκίνητα με ευνοϊκό φορολογικό καθεστώς, ενώ στις παροχές προστέθηκαν συνταξιοδοτικά ωφελήματα, αλλά και άδειες περιπτέρων.
Στη συνέχεια, βέβαια, χάθηκε κάθε μέτρο, καθώς, ειδικά επί των ημερών της «Αλλαγής», ακόμα και βρέφη έλαβαν παροχές θύματος ή ήρωα πολέμου -δεν είναι απολύτως σαφές ποια ιδιότητα συνέφερε περισσότερο. Τέλος πάντων, τα πράγματα ήταν εξ αρχής μπλεγμένα. Αναπόφευκτο. Μετά τον πόλεμο σφαχτήκαμε. Μπορεί να μη σε σκότωσαν οι Γερμανοί, αλλά να σε κρέμασαν οι δικοί μας. Και μετά, ακόμα και αν είχες δικαίωμα σε παροχές, δεν υπήρχε περίπτωση να στις χορηγήσουν στο νησί. Δεν είχε σημασία τι είχες κάνει, αλλά με ποιους ήσουν. Άλλωστε ήταν εξαιρετικά πιθανό να πάρεις τα μάτια και τα κομμάτια σου και να φύγεις μετανάστης. Μη λησμονούμε ότι οι Έλληνες πήγαν να ανοικοδομήσουν τη χώρα που, με τα σίδερα της, ρήμαξε τον τόπο τους. Και αυτό ήταν τμήμα συμφωνίας προκειμένου να μείνουν ανέπαφοι εγκληματίες πολέμου και να μην υπάρξουν πιεστικές αξιώσεις για αποζημιώσεις. Τώρα είναι κάπως αργά.
Η Ευρώπη δεν έχει κλείσει τις πληγές της από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, αλλά πλέον μπορεί να τις μετρήσει. Λαοί που αιματοκυλίστηκαν στα χαρακώματα, συνυπάρχουν ειρηνικά σε ένα κοινό περιβάλλον. Αυτό, λένε, είναι ο θρίαμβος της ευρωπαϊκής ιδέας. Θα έλεγα ότι είναι και η επιβεβαίωση του ειλικρινούς ιστορικού κυνισμού, δηλαδή της αλήθειας. Το έμαθε πρώτος ο Έλληνας βετεράνος που πήγε μετανάστης στη Γερμανία, να αφήσει εκεί το περίσσευμα της νιότης του. Είναι η ιστορία που χασκογελάει ειρωνικά και γράφει ανέκδοτα με το αίμα των ανθρώπων. Αν οι στρατιώτες της Πίνδου -και από τα δύο στρατόπεδα- ήξεραν πώς θα κυλήσουν τα πράγματα, θα γύριζαν σπίτι τους, να σφάξουν τους αρχηγούς τους. Αλλά είναι οι ζωές μας κοντές και δεν μπορούν να δουν πιο πέρα στο χρόνο. Αν είχαν το μπόι, θα έβλεπαν ότι το συμφέρον της πατρίδας είναι όπως ο άνεμος που τυλίγει τη σημαία στον ιστό. Αξίζει να πεθάνεις για αυτό;
Loumakis:
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links).
Εγγραφή ή ΕίσοδοςΔεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links).
Εγγραφή ή ΕίσοδοςΔιότι τότε η πολιτική ηγεσία, μολονότι δικτατορική, αντέταξε ένα περήφανο και αξιοπρεπές ΟΧΙ στους επίδοξους εισβολείς
--- Τέλος παράθεσης ---
Και τί πέτυχε o Mεταξάς με το "Alors, c'est la guerre" που είπε στον Ιταλό πρέσβη; Η Ελλάδα υποδουλώθηκε στον Άξονα με διαφορά πέντε μηνών ενώ και οι Εγγλέζοι δεν μπορέσανε να κρατήσουνε την Κρήτη. Χωρίς το φασιστικό και ερήμην του Ελληνικού λαού "ΟΧΙ" του Μεταξά στον Άξονα, ο βασιλιάς θα έφευγε (στο Λονδίνο αυτή τη φορά) για να κάνει παρέα με το σόι του και να πουλάει ( σε ποιούς; ) από κει αντίσταση, χάνοντας από τότε τις όποιες αξιώσεις του για επανόρθωση στον θρόνο. Στο εσωτερικό, θα αναλάμβανε μια κυβέρνηση που θα διατηρούσε με σιδηρά πυγμή την τάξη και την εσωτερική ειρήνη, κρατώντας τους κομμουνιστάς στο περιθώριο (όπως και επί Μεταξά), χωρίς οι τελευταίοι να έχουν δυνατότητα για ευρείας κλίμακας ένοπλο αγώνα αφού θα εξέλιπε η υποστήριξη των Εγγλέζων.
Με δεδομένη την τελική ήττα του Άξονα, μεταπολεμικά η εδαφική κατάσταση θα επέστρεφε στο status quo προ του πολέμου. Οι Βρετανοί θα ήταν λίγο χολωμένοι μαζί μας που δεν καθήσαμε να μαζέψουμε ναζιστικές φάπες για πάρτη τους, αλλά επειδή είναι ορθολογικοί άνθρωποι και ψυχροί υπολογιστές, θα τα βάζαν κάτω και θα κατανοούσαν τη στάση μας, πολύ δε περισσότερο δεν θα ήθελαν να μας χαρίσουν στον Στάλιν. Η συμφωνία των ποσοστών Τσώρτσιλ-Στάλιν θα ήταν ακριβώς η ίδια και η Ελλάδα θα παρέμενε στη βρεττανική σφαίρα επιρροής, λόγω της σημαντικής γεωπολιτικής θέσης της.
Καμιά ''αντίσταση'' με την καθοδήγηση κούτβηδων δεν θα είχε υπάρξει, καμιά ''λεύτερη'' κομμουνιστική Ελλάδα των ορέων με στρατόπεδα συγκέντρωσης στο Χελμό και βασανιστήρια δεν θα είχε εμφανιστεί, ούτε το ηρωικό Ευζωνικό 5/42 με τον Ψαρρό θα είχε αποδεκατιστεί, κανένα Δίστομο, Χορτιάτης, Νυμφαίο, Δοξάτο και Καλάβρυτο δεν θα είχε καεί, κανένα Δεκεμβριανό κίνημα και κανένας ''εμφύλιος'' δεν θα μας ρήμαζε ως το 1950, υποθηκεύοντας μέχρι αυτή τη στιγμή που μιλάμε το μέλλον μας, σε κάθε επίπεδο: ανθρώπινων και υλικών απωλειών, βίαιης αστικοποίησης, ηθικής διάβρωσης, διαφθοράς και "χρωστούμενων" από παλιά τευτέρια που οι νεώτερες γενιές αδυνατούμε να καταλάβουμε αλλά βιώνουμε τις συνέπειές τους.
Χωρίς το φασιστικό "Όχι", η Ελλάδα δεν θα πλήρωνε την εκατόμβη θυμάτων από τον πόλεμο και την κατοχή, που άγγιξε το εξωπραγματικό 10% του πληθυσμού της την ίδια ώρα που η ΕΣΣΔ, η Γαλλία και η Νοτιοσλαυία είχαν ποσοστά μεταξύ 1.5-2%. Οι ηρωισμοί στα βουνά της Β. Ηπείρου πήγαν και αυτοί χαμένοι, αφού για τρίτη φορά η περιοχή επιδικάστηκε στην Αλβανία και χάθηκε οριστικά για την Ελλάδα.
Χώρες όπως η Ολλανδία, το Λουξεμβούργο, η Δανία, ακόμη και η Γαλλία πέρασαν σχετικά και αναλογικά με εμάς αβρόχοις ποσί τη μεγάλη δοκιμασία του πολέμου, αποδεικνύοντας ότι η πολιτική οξυδέρκεια, η μετριοπάθεια και η διπλωματία μπορούν να φέρουν καλύτερα αποτελέσματα από ότι οι κορώνες και οι άνευ πολιτικής ζυμώσεως και διαλόγου αποφάσεις από αυταρχικούς Ηγέτες που υποκινούνται από ξένα συμφέροντα.
Καλύτερα ( ; ) ο Μεταξάς να απαντούσε Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links).
Εγγραφή ή Είσοδος.
--- Τέλος παράθεσης ---
Διακομιστή, φανταζομαι ότι δεν θα σε αδικησω εάν χαρακτηρίσω την ανάρτηση σου εμφορούμενη από γαλλικό «πουρκουαδισμό», ελληνιστί αρνησιμαχία, αν και κατανοώ την πίκρα σου/μας που δεν πετύχαμε να πάρουμε όσα ως έθνος δικαιούμασταν ηθικά με βάση τη συνεισφορά μας στον πόλεμο.
Όμως θεωρώ ότι είναι μίζερη αυτή η στάση. Όταν κάποιος είναι ανώτερος, είναι large, δεν μετράει σε ζυγαριά ακριβείας τι θα κερδίσει και τι θα χάσει από υλική σκοπιά, πριν κάνει αυτό που θεωρεί σωστό. Το κάνει ακριβώς επειδή είναι ηθικά σωστό και οι θυσίες που υποφέρει αποτελούν απόδειξη και μέτρο της ανιδιοτελούς προσήλωσης του στις αξίες που υπερασπίζεται. Από αυτή την άποψη, η Ελλάδα ορθά ενεπλάκη στον πόλεμο υπερασπιζόμενη την ελευθερία της και συμπαρατασσόμενη με τη συμμαχία των χωρών που πολεμούσαν τα τέρατα του φασισμού και του ναζισμού. Η Ελλάδα το 1940 έπραξε αυτό που ταίριαζε στον πολιτισμό της, τη μακραίωνη ιστορία και τις αξίες της. Εάν έκρινε με ιδιοτέλεια, καθαρά υπολογιστικά, δεν θα ήταν η Ελλάδα, θα ηταν η Τουρκία, της οποίας η πολιτική καθορίζεται ανέκαθεν από αυτά τα κίνητρα. Θυμήσου πώς φέρθηκε τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο και πως φέρεται και σήμερα στον πόλεμο στη Συρία.
Εάν η Ελλάδα δεν ειχε προβάλει αντίσταση στην Ιταλία και τη Γερμανία το 1940-41, ο Β’ παγκόσμιος πόλεμος κατά πάσα πιθανότητα θα είχε εξελιχθεί τελείως διαφορετικά. Όπως επισήμανε και ο D-Michalis, η Γερμανία δεν θα καθυστερούσε τόσο πολύ την επίθεση κατά της Σοβιετικής Ενωσης και θα προλάβαινε να κάμψει την αντίσταση των Ρώσων πριν ενσκήψει ο χειμώνας. Οι ίδιοι οι Ρώσοι εχουν αναγνωρίσει τη συμβολή της Ελληνικης αντιστασης κατά των ναζιστικών στρατευμάτων στην κυρίως Ελλάδα και την Κρήτη στη νικηφόρα έκβαση του δικού τους πολέμου. Εάν μου πείς «και εμείς τι κερδίσαμε ως έθνος;» θα σου απαντήσω «την υπερηφάνεια και την ικανοποίηση ότι συνεισφέραμε τα μέγιστα στην κατανίκηση του θηρίου του ναζισμού, αλλά και τον θαυμασμό και την εκτίμηση των ελεύθερων ανθρώπων».
Βέβαια, όπως σου είπα, καταλαβαίνω το αίσθημα της πίκρας και της απογοήτευσης, μερικές φορές ανυπόφορο, για το ότι για το καλό που κάνεις, συχνά εισπράττεις αδικία και βάσανα αντί για ανταμοιβή και αυτό ισχύει τόσο σε προσωπικό, όσο και σε συλλογικό επίπεδο. Το αντιμετωπίζουμε άλλωστε πολύ συχνά και στην επαγγελματική μας ζωή. Εδώ πιστεύω ισχύει το «δίνε χωρίς να περιμένεις ανταπόδοση». Παρ’ όλα αυτά, εάν δυσκολεύεσαι να το δεχθείς, σκέψου ότι για ό,τι θετικό κάνεις η ανταπόδοση έρχεται τελικά, αλλά με τρόπο και σε χρόνο που δεν την περιμένεις. Η ανταμοιβή μιας ευεργεσίας ή η δικαίωση μιας θυσίας ακολουθεί πολλές φορές απρόβλεπτη πνευματική διαδρομή στον κόσμο που μας περιβάλλει, κατά τρόπον ώστε η σύνδεση της με την αρχική «αγαθοεργή» πράξη να μην είναι πάντα εμφανής.
GirousisN:
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links).
Εγγραφή ή ΕίσοδοςΔεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links).
Εγγραφή ή Είσοδος
Αξίζει να πεθάνεις για αυτό;
--- Τέλος παράθεσης ---
Θα ήταν ενδιαφέρον να γνωρίζαμε 2 πράγματα
1) Οι απόψεις του συντάκτη του άρθρου είναι καθαρά προσωπικές ή απηχούν και τις ιδέες άλλων ? (Ποτάμι)
2) Τι κατά τη γνώμη του συντάκτη θα έπρεπε να πράξει η χώρα σε μια υποθετική, ανάλογη εδαφική διεκδίκηση ενός γειτονικού κράτους (π.χ. Τουρκία) με εμπόλεμα μέσα, σήμερα ?
EzeΤΡΟΛ:
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links).
Εγγραφή ή ΕίσοδοςΕάν μου πείς «και εμείς τι κερδίσαμε ως έθνος;» θα σου απαντήσω «την υπερηφάνεια και την ικανοποίηση ότι συνεισφέραμε τα μέγιστα στην κατανίκηση του θηρίου του ναζισμού, αλλά και τον θαυμασμό και την εκτίμηση των ελεύθερων ανθρώπων».
..................
Η ανταμοιβή μιας ευεργεσίας ή η δικαίωση μιας θυσίας ακολουθεί πολλές φορές απρόβλεπτη πνευματική διαδρομή στον κόσμο που μας περιβάλλει, κατά τρόπον ώστε η σύνδεση της με την αρχική «αγαθοεργή» πράξη να μην είναι πάντα εμφανής.
--- Τέλος παράθεσης ---
H Κροατία είναι απτό παράδειγμα κράτους που ανατρέπει όλα τα παραπάνω. Από τον ναζιστή σφαγέα Πάβελιτς (500.000 νεκροί σε 3 χρόνια), μέχρι τον δεξιό σίστα Τούτζμαν που ονόμασε όλους τους δρόμους της Κροατίας με ονόματα ναζιστών συνεργατών των ξένων κατακτητών, αποτελεί τυπικό παράδειγμα παρακμασμένης βαλκανικής χώρας με ένδοξο παρελθόν και αμφιλεγόμενο παρόν, η οποία έχασε στον πόλεμο αλλά κέρδισε στην ειρήνη. Το ίδιο ισχύει και με την Αλβανία, αλλά όχι και με τη Βουλγαρία που υπηρέτησε με συνέπεια το στρατόπεδο των ηττημένων και στους δυο μεγάλους πολέμους του 20ου αιώνα -και υπέστη τις συνέπειες. Στον αντίποδα η Σερβία, που έδωσε σκληρό και πολυαίμακτο αγώνα κατά του ναζισμού για να φτάσει μετά από 50 χρόνια να υποστεί τα πάνδεινα από τους Αμερικανονατοϊκούς πρώην αντιφασίστες για χάρη των οποίων θυσιάστηκε.
Και η Ουκρανία είναι τώρα τίγκα στους (φα)σίστες με τον "Δεξιό Τομέα" να κάνει κουμάντο στη χώρα. Πόσο κρίμα είναι για αυτή τη χώρα με το τεράστιο αντιφασιστικό παρελθόν, τον Αγώνα του Θανάτου, με νέους που δε δίστασαν να τσακίσουν στο πεδίο της μάχης τους αλαζόνες Γερμανούς ΕςΕς - γκεσταπίτες κι ας ήξεραν ότι τους περιμένει η εκτέλεση, με τους τόσους μάρτυρές της που συμμετείχαν σαν στρατιώτες στον (εξίσου αυταρχικό και μετέπειτα ιμπεριαλιστικό) Κόκκινο Στρατό, να έχει τώρα παντού ρατσιστές και νεοναζί.
Θέλω να πω με όλα αυτά ότι οι διαχωριστικές γραμμές είναι συχνά δυσδιάκριτες και ρευστές και ότι δεν πρέπει να κρίνουμε με την ασφάλεια που μας παρέχει η σημερινή γνώση των γεγονότων που έχει καταγράψει η Ιστορία, αλλά να τοποθετούμε τις κρίσεις μας μέσα στο χρονικό-συγκυριακό πλαίσιο που συνέβησαν με τα μέχρι τότε δεδομένα. Όπως π.χ. το 2002 υπήρχαν θιασώτες και πολέμιοι της ένταξης της χώρας στο ευρώ ( αλήθεια, ποιός είχε τελικά δίκιο και ποιός μπορεί να το κρίνει; πώς πρέπει να συμπεριφερθούμε στους τότε υποστηρικτές του ευρώ αν σε λίγα χρόνια αποδειχτεί ότι ήταν ένα τεράστιο λάθος; ), έτσι και το επιχείρημα ότι το "Όχι" δεν υπαγορεύτηκε από τον φασίστα-δικτάτορα Μεταξά καθ' υποβολή των Άγγλων αλλά από τον απρόσωπο "Ελληνικό λαό" (έτσι γενικά), αγνοεί ότι αυτός δεν υπήρξε ποτέ μονιασμένος (διχασμοί τύπου: Κουμουνδούρος-Βούλγαρης, Τρικούπης-Δηλιγιάννης, Βενιζέλος-Κωνσταντίνος, ΕΔΕΣ-ΔΣΕ, Ενωτικοί-Ανθενωτικοί στην Κύπρο, Παπανδρεϊκοί-Μητσοτακικοί στα 80ς-90ς κ.λπ) και ότι από την άνοδο του Ναζισμού, το 1933 και ένθεν ώσπου ο πόλεμος χτύπησε την πόρτα της Ελλάδας, δεν υπήρχαν τα μετέπειτα δεδομένα (στρατόπεδα συγκέντρωσης, ναζιστικές θηριωδίες) που διαμορφώνουν τη σημερινή συλλογική συνείδηση και ναι, υπήρχαν στην Ελλάδα οπαδοί και συμπαθούντες τα φασιστικά-ολοκληρωτικά καθεστώτα, κόκκινα ή μαύρα. Τέσπα, η συζήτηση για το πόσο πιάνει το απίδι και πόσο το φιρίκι μπορεί να πάει πολύ μακριά...
Loumakis:
Πολλοί ενήλικοι λένε, με αφορμή τη σημερινή τραγική κατάσταση της χώρας: Μα τί κάνουν οι νέοι και δεν εξεγείρονται; Διαφωνώ με αυτή τη λογική, που φορτώνει στους νέους την ευθύνη να διορθώσουν αυτά που η δική μας γενιά θαλάσσωσε με τις ανόητες και ιδιοτελείς επιλογές τρόπου ζωής και πολιτικής διακυβέρνησης. Εμείς οι μεγαλύτεροι έχουμε πρώτιστα την ευθύνη να επανορθώσουμε ό,τι καταστρέψαμε («ο τρώσας και ιάσεται» έλεγαν οι σοφοί πρόγονοι μας) και κάποιοι εκπρόσωποι της νέας γενιάς φροντίζουν να μας υπενθυμίζουν το χρέος μας.
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links).
Εγγραφή ή Είσοδος
Πλοήγηση
[0] Λίστα μηνυμάτων
[#] Επόμενη σελίδα
Μετάβαση στην πλήρη έκδοση