Άλλες κατηγορίες μηνυμάτων > Πολιτική και Κοινωνικά Θέματα

Η πνευματική και ηθική κρίση της σύγχρονης Ελλάδας και η ελπίδα ανάστασης

<< < (2/9) > >>

Loumakis:
  Το παρακάτω άρθρο δημοσιεύθηκε στην τοπική Λαρισαϊκή εφημερίδα "ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ" στις 30/1/2011. Με εκφράζει σχεδόν απόλυτα. Οι υπογραμμίσεις στο κείμενο είναι δικές μου.


Αμέριμνοι νεόπτωχοι
Από τον Νίκο Νάκο

   «Όταν έκοψαν τις συντάξεις δεν διαμαρτυρήθηκα μαζί με τους συνταξιούχους γιατί δεν ήμουν συνταξιούχος. Όταν ανέβασαν τα όρια ηλικίας των γυναικών και των νέων εργαζομένων, με τις ρυθμίσεις του Ασφαλιστικού, δεν αντέδρασα γιατί δεν ήμουν γυναίκα, ούτε νέος. Όταν έκοψαν τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων αδιαφόρησα γιατί δεν ήμουν δημόσιος υπάλληλος. Όταν άρχισαν να αυξάνουν τους φόρους τον έναν μετά τον άλλον, δεν έδωσα σημασία γιατί δεν με έθιγαν άμεσα. Όταν άρχισαν να απολύουν συναδέλφους μου αδιαφόρησα γιατί εγώ κρατούσα τη θέση μου. Όταν ο κόσμος έβγαινε στους δρόμους για να διαμαρτυρηθεί εγώ προτίμησα την ηρεμία του καναπέ μου. Όταν τελικά ήρθε η σειρά μου να μου κόψουν τον μισθό και στη συνέχεια να με απολύσουν, δεν βρέθηκε κανένας να με συμπαρασταθεί και να διαμαρτυρηθεί μαζί μου...».
   Με την παραπάνω παράφραση ενός κειμένου του Μπρεχτ θέλησε ο φίλος αναγνώστης μου να εκφράσει την πικρία του και τη μεταμέλεια του, για την αδιαφορία που επέδειξε τόσο καιρό που οι κυβερνητικές «μεταρρυθμίσεις» έφερναν τα πάνω - κάτω στον εργασιακό τομέα και στην κοινωνική ζωή και εξωθούσαν χιλιάδες εργαζόμενους να βγουν στους δρόμους.
Του είπα ότι ποτέ δεν είναι αργά και του θύμισα ότι δυστυχώς δεν είναι ο μόνος που στέκει αδιάφορος μπροστά σ' αυτές τις αλλαγές που θα μας φέρουν όλους σε δυσχερή θέση τα επόμενα χρόνια. Η πλειοψηφία των πολιτών ή δεν έχει συνειδητοποιήσει το τι μας συμβαίνει, είτε ακόμη, αν το έχει συνειδητοποιήσει αδιαφορεί γιατί νομίζει ότι τα όσα συμβαίνουν δεν την αφορούν.
   Μια άλλη μερίδα, εκείνη της «σιωπηρής πλειοψηφίας» του Καραμανλή του Α', υπομένει στωικά τα αντιλαϊκά μέτρα που διαδέχονται το ένα το άλλο. Οι διαμαρτυρίες που εκφράζονται με διαδηλώσεις, απεργίες και πορείες, συγκεντρώνουν μόνο μια μειοψηφία εκείνων που πλήττονται από την ακρίβεια και τις αντεργατικές ρυθμίσεις.
   Η ανεκτική αυτή στάση των πολιτών εκλαμβάνεται ως ανοχή και ως «ψήφος εμπιστοσύνης» στις αποφάσεις που εκπορεύονται από τις εντολές της Τρόικας, με συνέπεια να μας φορτώνουν με νέα βάρη, φορολογικά, ασφαλιστικά, εργασιακά και άλλα.
   Σκέφτομαι ότι η πιο ανησυχητική εξέλιξη είναι αυτό το γεγονός, ότι δηλαδή η ελληνική κοινωνία έχει πλέον συμβιβαστεί. Έχει συνθηκολογήσει. Και μάλιστα με τον πιο άθλιο και υποκριτικό τρόπο που μπορεί να φανταστεί κανείς. Δεν εξηγείται αλλιώς η απάθεια με την οποία δεχόμαστε τα απάνθρωπα μέτρα που αλλάζουν τη ζωή μας και θα τινάξουν στον αέρα το μέλλον των παιδιών μας.
   Η χειρότερη μορφή τυραννίας είναι να σου επιβάλλεται κάτι κι εσύ να νομίζεις πως το κάνεις με τη θέληση σου. Μας έχουν πείσει τελικά πως ό,τι γίνεται πρέπει να το δεχτούμε για το καλό μας... Και το δεχόμαστε χωρίς αντίδραση. Δεχτήκαμε την εξαθλίωση μας τη στιγμή που ξέρουμε πως κάποιοι θα κερδίσουν απ' αυτήν. Η συναίνεση στα μέτρα που παίρνονται σε βάρος μας είναι η απεχθέστερη μορφή συμβιβασμού.
   Διότι συμβιβασμός και συναίνεση είναι να σε ρωτούν πώς σου φαίνονται τα κυβερνητικά μέτρα κι εσύ να απαντάς:
  - Δύσκολα είναι, αλλά εντάξει.
   Συμβιβασμός και συναίνεση είναι να σου κόβουν το μισθό ή τη σύνταξη κι εσύ να γελάς σαν ηλίθιος όταν σε ρωτούν πώς τα βγάζεις πέρα.
   Συμβιβασμός και συναίνεση είναι να ψηφίζεις και να ξαναψηφίζεις πολιτικούς που οργίασαν και οργιάζουν σε βάρος σου.
   Όλα αυτά τα χρόνια μιας πλασματικής ευμάρειας, όπου το κλέψιμο και η σπατάλη δημιούργησαν έναν νέου τύπου άνθρωπο, μας έπεισαν πως είμαστε πλούσιοι κι εμείς θέλαμε να αισθανόμαστε έτσι και δεχόμασταν ευχαρίστως το «δούλεμα»... Σήμερα δεν μπορούμε να δεχθούμε το αναντίρρητο γεγονός ότι γίναμε φτωχότεροι, ότι από νεόπλουτους μας μετέτρεψαν σε νεόπτωχους, γι' αυτό και δεν είμαστε ακόμα σε θέση να καταλάβουμε τι μας κάνουν και τι μας συμβαίνει.
   Βλέπουμε τους λαούς άλλων χωρών που αντιμετωπίζουν ίσως λιγότερα προβλήματα από τα δικά μας κι όμως ξεσηκώνονται σύσσωμοι ενάντια σ' εκείνους που τους τα φορτώνουν. Εκφράζουν την οργή τους με μαχητικότητα και αποφασιστικότητα χωρίς ψευτοδιλήμματα και μικροαστικούς φραγμούς. Κι εμείς μπροστά σε όλα αυτά και στα χειρότερα που μας περιμένουν, δείχνουμε μια παχυδερμική απάθεια καθώς λιαζόμαστε στις καφετέριες και στα μπαράκια.
   Ο βαρύς εργασιακός χειμώνας που καλύπτει όλη την Ευρώπη, δεν μας άγγιξε ή τουλάχιστον εμείς δεν το συνειδητοποιήσαμε ακόμα. Εξακολουθούμε να διατηρούμε τη νοοτροπία ενός νεόπλουτου λαού που αδιαφορεί για τα συμβαίνοντα γύρω του. Η αποβλακωτική επίδραση των τηλεοπτικών φερέφωνων της κυβέρνησης και της Τρόικας, κάνει τη δουλειά της σε βάρος μας, χωρίς καν να το αντιλαμβανόμαστε.
   Η περίεργη αυτή ανεκτικότητα του νεοέλληνα δεν δίνει μόνον άλλοθι στους ντόπιους και ξένους εξουσιαστές μας, αλλά τους ενθαρρύνει προς νέες αντεργατικές και αντικοινωνικές αποφάσεις, ως το σημείο να αφαιρεθεί κάθε ανθρώπινο δικαίωμα των πολιτών αυτής της χώρας. Άλλωστε αυτός είναι ο στόχος και όχι η πληρωμή των χρεών. Με τη συναίνεση μας φτιάχνουμε μια κοινωνία όπου οι πολίτες θα έχουν μόνον υποχρεώσεις προς μια ανεξέλεγκτη και αχόρταγη εξουσία. Είναι λυπηρό ότι η σημερινή γενιά δεν το συνειδητοποιεί επαρκώς, αλλά είναι σίγουρο ότι όλες αυτές οι αλλαγές στα εργασιακά, στα ασφαλιστικά, τα φορολογικά, θα πέσουν στις πλάτες των επόμενων γενεών, θα πέσουν στα κεφάλια των παιδιών μας.
Ζούμε στην Ελλάδα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου κι όχι πλέον στη χώρα των τραπεζικών δανείων και των ρουσφετολογικών παροχών προς άγραν ψήφων. Τώρα τις ψήφους οι πολιτικοί μας τις αποσπούν με τσαμπουκά. Τράπεζες, πολιτικοί και τραπεζικό κεφάλαιο σε μια ανίερη διαπλοκή και συνεργασία με τους έξαλλους πιστωτές μας, αποφάσισαν πως ήρθε η ώρα να αποσπάσουν από τον πολίτη, όχι μόνον ό,τι του έδιναν ως τώρα, αλλά και ό,τι δεν του έδιναν.
   Ίσως τώρα να ήρθε η ώρα να αντιληφθούμε κι εμείς τι μας συνέβη τελικά. Ότι ένας πεινασμένος και καταπιεσμένος λαός βελτίωσε προσωρινά το βιοτικό του επίπεδο με δανεικά και φέρθηκε σαν νεόπλουτος. Επίδειξη πλούτου, αλόγιστη κατανάλωση, υπερχρέωση, αδιαφορία για την Παιδεία και την εργασία, επικράτηση του πλούτου ως μοναδικής αξίας στη ζωή. Οι νεόπλουτοι όμως κάποια στιγμή πτωχεύουν και σ' αυτό το σημείο βρισκόμαστε σήμερα. Το ερώτημα είναι: Πώς φέρεται ο νεόπλουτος που γίνεται ξαφνικά νεόπτωχος; Στην αρχή αντιδρά με άρνηση της πραγματικότητας και σ' αυτό το σημείο βρισκόμαστε σήμερα. Στη συνέχεια την αποδέχεται και στο τέλος επανέρχεται στις παλαιότερες αξίες, δηλαδή τη μόρφωση, τη σύνεση, στον περιορισμό της αλόγιστης σπατάλης, στον αγώνα για την επανάκτηση των χαμένων ανθρώπινων δικαιωμάτων του για τη βελτίωση του κατεστραμμένου βιοτικού του επιπέδου.
   Όσο πιο γρήγορα φτάσουμε σ' αυτή τη φάση, τόσο καλύτερο για όλους μας.

Loumakis:
  Αναδημοσιεύω ενα θαυμάσιο κείμενο του εκλεκτού συνάδελφου Αλέξη Πολίτη, που στηλιτεύει τον συλλογικό εθνικό ναρκισσισμό, την αλαζονεία και την αυταρέσκεια που χαρακτηρίζει, δυστυχώς, πολλούς συμπατριώτες μας όταν συγκρίνουν εμας τους Ελληνες με τους ξένους. Λέω δυστυχώς γιατί, κατα τη γνώμη του αρθρογράφου αλλά και τη δική μου, τα παραπάνω χαρακτηριστικά βρίσκονται πίσω απο πολλά δεινά της σύγχρονης Ελλάδας. Και επιπλέον διότι, όπως η ψυχολογία διδάσκει, η αλαζονεία, η οίηση και η κομπορρημοσύνη ουσιαστικά δηλώνουν υποκρυπτόμενο σύμπλεγμα κατωτερότητας (μηχανισμοί υπεραναπλήρωσης). Εάν  ως λαός δεν πετύχουμε την αυτογνωσία και την αυτοεκτίμηση, πολύ δύσκολα θα τα βγάλουμε πέρα με τις πολλαπλές κρίσεις που μας ταλανίζουν.
  Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος


  Καθρέφτη – καθρεφτάκι μας, πόσο γ@μ@τοι είμαστε;

Έλαβα τις προάλλες στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο ένα mail, η ανάγνωση του οποίου αρχικά με διασκέδασε, εν συνεχεία μου έδωσε τροφή για σκέψη και στο τέλος με προβλημάτισε σφόδρα. Επρόκειτο για ένα χειμαρρώδες κείμενο δοσμένο με τη δέουσα νεοελληνική μάγκικη απόχρωση και μια μπλαζέ απολυτότητα, που απαριθμούσε τους 100+1 λόγους, για τους οποίους είμαστε υπερήφανοι που ανήκουμε στην εκλεκτή φυλή των απανταχού Ελλήνων.

Κάποιοι από αυτούς δεδομένοι και αδιαπραγμάτευτοι: Εννοείται ότι γουστάρουμε τα κατορθώματα των αρχαίων προγόνων μας και εξυπακούεται ότι η χώρα μας είναι βασανιστικά σαγηνευτική, μια πανδαισία ήλιου, απέραντου γαλάζιου (όχι κομματικού ρε…) και μαγευτικών τοπίων. Κάποιοι άλλοι αδιαμφισβήτητα διασκεδαστικοί, παρότι γαρνιρισμένοι με μια αβάσταχτη ελαφρότητα, όπως για παράδειγμα ότι για τα μάτια μιας γυναίκας κάναμε 10 χρόνια πόλεμο ή ότι όταν οι άλλοι φορούσαν αρκουδοτόμαρα, εμείς υφαίναμε αραχνοΰφαντους χιτώνες!

Περνώντας στην ταμπακιέρα, σας παραθέτω μερικά από τα ευφυολογήματα του εν λόγω κειμένου που κονιορτοποίησαν κάθε εύθυμη ατμόσφαιρα και ξεγύμνωσαν τον ψωνισμένο και ημίγυμνο βασιλιά. “Πας μη Έλλην βάρβαρος” λοιπόν γιατί:

-Δεν το παίζουμε ψευτοπουριτανοί. Τις «λαδιές» μας τις κάνουμε με θράσος.

-Τα καταφέρνουμε πάντα… έστω και την τελευταία στιγμή.

-Αλλάζουμε κινητό κάθε χρόνο, αυτοκίνητο κάθε τρία χρόνια και ερωτικό σύντροφο κάθε τρεις και λίγο.

-Η Ελλάδα είναι η πιο φτωχή χώρα με τους πιο πλούσιους κατοίκους.

-Ξέρουμε καλύτερα να ξοδεύουμε παρά να αποταμιεύουμε.

Τελειώνω με αποκορύφωμα τα αμίμητα τσιτάτα – αποδείξεις μαγκιάς, παντελονιών και διαφορετικότητας από τους «αλλόθρησκους»:

-Ξέρουμε να «κλέβουμε» αλλά και να μην «καρφώνουμε» αυτόν που «κλέβει»(!!!)

-Κατά μέσο όρο ο καθένας από εμάς παραβιάζει το νόμο 22 φορές τη μέρα. Και οι φυλακές είναι γεμάτες μόνο με αλλοδαπούς. (!!!)

Με αυτά τα τελευταία ας υποκλιθούμε όλοι στο νεοελληνικό τρίπτυχο μαγκιά, φιλαρέσκεια και πουστιά (“με την καλή έννοια” που λέει και ο Ηλίας..), η καθολική επικράτηση του οποίου για ακόμα μια φορά είναι γεγονός! Ετούτο το αποκύημα ευστροφίας (τρομάρα μας) θα μπει στο πάνθεον και άλλων τέτοιων, όπως η τύφλωση του Κύκλωπα από τον Κανένα – Οδυσσέα, τα διφορούμενα “ήξεις αφήξεις” της Πυθίας, η λύση του γόρδιου δεσμού από τον Μεγαλέξανδρο, η ευφυής αντιμετώπιση του πολυπληθούς στρατού του Ξέρξη από τους 300, στο κλειστοφοβικά στενό «Στενό των Θερμοπυλών», το πιο πρόσφατο κόλπο των Χιωτών που προκειμένου να μην φορτώνονται στις πλάτες τους τον κάθε θρασύ δυνάστη Τούρκο, που τους έβλεπε σα μέσο μεταφοράς, φορτωνόταν ο ένας τον άλλο, μένοντας στην ιστορία, και το ακόμα πιο πρόσφατο τρικ του Καποδίστρια με το οποίο η «σατανική» πατάτα μπήκε στην ημερήσια διαιτολογική διάταξη και του πιο δύσπιστου πολίτη.

Στοιχηματίζω ότι ένα χρόνο πριν, σχεδόν όλοι θα προσυπέγραφαν με υπερηφάνεια και υποχθόνια χαμόγελα αυτό το μανιφέστο. Μέσα από την ανάγνωση εκατό αράδων, εμπνευσμένων φανερά από την π.Χ (προ Χρεοκοπίας) εποχή, διαπιστώνει κανείς πόσο λάθος πορεύτηκε το τρένο 30 χρόνια τώρα, που με καύσιμο το αυτοπαραμύθιασμα και τη ντόπα, έτρεχε σαν το Eurostar, ενώ ήταν ένας πολύ καλά μασκαρεμένος καρβουνιάρης.

Με σύμμαχο την απαράμιλλη μαγκιά, τον εξυπναδικισμό και τον ξερολισμό, χτίσαμε μια κοινωνία που κατήργησε τη νομιμότητα, μετατρέποντάς τη σε δακτυλοδεικτούμενη αδυναμία ή και μαλακία. Μια κοινωνία εκ των πραγμάτων καταδικασμένη να χορέψει το χορό του Ζαλόγγου. Καταλύσαμε οτιδήποτε στον υπόλοιπο κόσμο θεωρείται υγιές και αυτονόητο, φτιάξαμε δικούς μας κανόνες, πορευτήκαμε με αυτούς, καταστώντας την κομπίνα και το ναρκισσισμό εθνικά σπορ.

Μετά τον Αδάμ και την Εύα, αυτοχριστήκαμε ετσιθελικά και αυθαίρετα οι δεύτεροι αναντικατάστατοι στην ιστορία. Προμηθευτήκαμε ως έθνος τον καθρέφτη της μητριάς της Χιονάτης, να μας υπενθυμίζει καθημερινά πόσο γαμάτοι είμαστε και πόσο κορόιδα τους έχουμε πιάσει όλους. Νυχθημερόν κοιτάζαμε λάγνα το παραμορφωμένο είδωλό μας και ηδονιζόμασταν με τα κατορθώματά μας. Κατορθώματα ασύλληπτα που λάμβαναν διαστάσεις αστικών μύθων στις καθημερινές μας συζητήσεις.

Ένας τέτοιος αστικός μύθος θέλει κάποιον Ελληνάρα να οδηγεί σουρωμένος πίνοντας ούζο, παρέα με τον 3χρονο γιο του, που πίνει κι αυτός από το μπουκάλι κατόπιν προτροπής του πατέρα του. Στο μπλόκο της τροχαίας για αλκοτέστ, ο αστυνομικός ετοιμάζεται να κόψει βαρύ πρόστιμο στο μεθυσμένο ήρωα της ιστορίας μας, καθώς τον βρίσκει κατά πολύ πάνω από το επιτρεπτό όριο, αλλά εκείνος επιμένει: «Δεν είμαι εγώ μεθυσμένος, το μηχάνημα είναι χαλασμένο. Αν δε με πιστεύεις κάνε αλκοτέστ και στο μωρό!». Ο τροχονόμος κάνει αλκοτέστ και στο μωρό, το οποίο και βρίσκει αισθητά πάνω από το όριο. Ο τροχονόμος έντρομος και ντροπιασμένος ζητά συγγνώμη, παραδέχεται το λάθος του, και αφήνει πατέρα και γιο να συνεχίσουν, ως θριαμβευτές πλέον, απρόσκοπτα το ταξίδι τους.

Βάλτε στη θέση του πατέρα το λαμογιόφρων μεταπολιτευτικό Ελληνικό κράτος και την πολιτική του «ιντελιγκέντσια», βάλτε στη θέση του παιδιού το Νεοέλληνα που μέθυσε κι αυτός μέσα στο γενικότερο κλίμα αλκοολούχας πλαστής ευδαιμονίας, και στη θέση του αστυνόμου την Ευρωπαϊκή Ένωση, τους «κουτόφραγκους» εταίρους μας, τον κόσμο ολόκληρο, που όταν ανακάλυπταν την κρεατοφαγία, εμείς είχαμε ήδη χοληστερίνη.

Αν κάνουμε μία και μοναδική προσθήκη σε τούτη εδώ τη χαβαλεδιάρικη ιστορία νεοελληνικής καθημερινής τρέλας, αυτή μετατρέπεται ως δια μαγείας σε μια σύγχρονη καθόλα διδακτική και εύστοχη παραβολή για την Ελλάδα της χρεοκρατίας. Που λίγα έχει να ζηλέψει από τους ρηξικέλευθους αλληγορικούς μύθους του Αισώπου. Μια προσθήκη, φυσική εξέλιξη των πραγμάτων, που επιτηδευμένα φροντίσαμε να παραλείψουμε, γιατί η αλήθεια πονάει, δεν μας συμφέρει και ουδέποτε θελήσαμε να την αντιμετωπίσουμε κατάμουτρα.

Σήμερα που οι μάσκες έπεσαν, δεν έχουμε κανένα λόγο πια να στρουθοκαμηλίζουμε. Είναι καιρός να πούμε την ιστορία ολόκληρη. Ο μπαμπάς με το παιδί λίγο αργότερα όντας τύφλα στο μεθύσι τράκαραν και σκοτώθηκαν.

*Ο Αλέξης Πολίτης είναι ιατρός του Ε.Τ.Α.Α. στη Λάρισα και σύντομα θα ξεκινήσει την ειδίκευσή του στην πνευμονολογία – φυματιολογία.

alfie:
Προμηθευτήκαμε ως έθνος τον καθρέφτη της μητριάς της Χιονάτης, να μας υπενθυμίζει καθημερινά πόσο γαμάτοι είμαστε...

Loumakis:
Απο παλαιό άρθρο του Πασχου Μανδραβέλη στην "Καθημερινή"  Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος
που όμως παραμένει επίκαιρο. Για να μας βοηθήσει λίγο στην αυτογνωσία του συλλογικού μας "εγώ".

Κοινωνική συνοχή, ανοχή και συνενοχή

Του Πασχου Mανδραβελη / pmandravelis@kathimerini.gr

Δεν έχουμε συγκεκριμένο ορισμό της «κοινωνικής συνοχής» και συνεπώς ούτε κάποια μέθοδο να τη μετράμε. Ολοι όμως γνωρίζουμε ότι η «κοινωνική συνοχή» είναι καλό πράγμα. Οσο περισσότερη έχουμε, τόσο καλύτερα. Αυτό, εξάλλου, διακηρύσσει η κυβέρνηση, (όλα τα νομοθετήματά της προάγουν την «κοινωνική συνοχή») η αντιπολίτευση (όλες οι προτάσεις της θα βελτιώσουν την «κοινωνική συνοχή»), οι συνδικαλιστικοί φορείς (οι οποίοι σε κάθε απεργία πρώτα θέλουν «να μην τραυματιστεί η κοινωνική συνοχή» και μετά ζητούν αυξήσεις), διανοούμενοι, αρθρογράφοι και λοιποί· γενικώς, όποιος προλαβαίνει, ανησυχεί για την κοινωνική συνοχή.

Η «κοινωνική συνοχή» ιεραρχείται τόσο ψηλά στο αξιακό μας σύστημα που γίνονται διαδηλώσεις στο όνομά της. Ετσι τουλάχιστον δηλώνουν όσοι «σηκώνουν τα πανό και ξεκινάνε». Βέβαια, αυτές οι διαδηλώσεις δεν τηρούν τους στοιχειώδεις κανόνες ευπρέπειας προς το υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο. Για παράδειγμα: πενήντα νοματαίοι μπορούν να κλείσουν για ώρες το κέντρο της Αθήνας ταλαιπωρώντας εκατομμύρια συμπολίτες τους, και αυτό το κάνουν στο όνομα της κοινωνικής συνοχής (και παρεμπιπτόντως του συντεχνιακού τους προβλήματος).

Ενα άλλο φαινόμενο που πρέπει να μας βάλει σε σκέψεις σχετικά με το επίπεδο της κοινωνικής συνοχής είναι το γεγονός ότι οι περισσότεροι Ελληνες μπορεί να μαλώσουν για μια διαφορά των 10 ευρώ τον λογαριασμό -δεν θέλουν να τους κλέβει ο μαγαζάτορας- αλλά αδιαφορούν για τα 20 ή 30 ευρώ ΦΠΑ που κλέβει ο ίδιος μαγαζάτορας από τον ίδιο λογαριασμό όταν δεν κόβει διάτρητη απόδειξη. Σύμφωνοι: η κοινωνική συνοχή δεν είναι μετρήσιμη για να ξέρουμε πόση έχουμε, αλλά πάλι... Δεν πρέπει να μας προβληματίσει το γεγονός ότι σε μια χώρα που όλοι θέλουν να προάγουν την κοινωνική συνοχή, οι πολίτες της μπορούν να σκοτώσουν άνθρωπο για μια γρατσουνιά στο αυτοκίνητό τους, αλλά αδιαφορούν όταν καταστρέφεται ένα πανεπιστήμιο;

H κοινωνική συνοχή έχει από καιρό διαρραγεί στο φαντασιακό επίπεδο από συνθήματα του είδους «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη», δηλώσεις όπως «κανένας θεσμός, μόνο ο λαός» νομοθετικές πράξεις και χαριστικές συμβάσεις που έμπρακτα δείχνουν ότι «νόμος είναι το δίκιο του επιχειρηματία, του ισχυρού ή του κολλητού». Οταν, για παράδειγμα, κάποιοι καλόγεροι μπορούν να αποκτούν περιουσία δισεκατομμυρίων κάνοντας μερικές επισκέψεις σε ανθρώπους ταυ πρωθυπουργού, γιατί να μην αυθαιρετήσει κάποιος πολίτης, όταν γνωρίζει τον κατάλληλο άνθρωπο στην κατάλληλη θέση και ξέρει ότι με το κατάλληλο φακελάκι η παρανομία του δεν θα τιμωρηθεί;

Οταν γίνει αποδεκτό ότι «νόμος είναι το δίκιο του αγρότη» ποιος μπορεί να πείσει τον φορτηγατζή να μην κλείσει την εθνική οδό ώστε να κάνει και το δικό του δίκιο νόμο; Kι αν όλοι πεισθούμε ότι νόμος είναι το δικό μας δίκιο και η πολιτεία δεν μπορεί ή δεν θέλει να το επιβάλει, ποιος μπορεί να μας εμποδίσει ώστε να επιβάλουμε μόνοι μας τον δικό μας νόμο; Περί ποίας κοινωνικής συνοχής μιλάμε, όταν οι αρμοί της κοινωνίας μας (κανόνες συμβίωσης θεσπισμένοι ή μη) κόβονται και ράβονται σύμφωνα με τα αυταπόδεικτα «δίκια» του καθενός;

Στο πραγματικό επίπεδο η κοινωνική συνοχή γίνεται κουρέλι όταν κάθε είδους «δίκιο» γίνεται νόμος εκτός πολιτικής διαδικασίας. Aυτή είναι και η ελληνική περίπτωση τα τελευταία χρόνια. Zούμε σε μια «κοινωνία κολλητών» και η παράβαση κάθε νομιμότητας μένει κατά κανόνα ατιμώρητη. Xαριστικές συμβάσεις και διαφθορά πολιτικών σε μακρο-επίπεδο, «ο φίλος εφοριακός» σε μικρο-επίπεδο έφτιαξαν μια κοινωνία που ο μόνος συνεκτικός της ιστός είναι η συνενοχή. Ενα αυθαίρετο κτίσμα δεν πρόκειται ποτέ να καταγγελθεί γιατί όλοι μας έχουμε αυθαιρετήσει στη ζωή μας ή σκοπεύουμε σύντομα να αυθαιρετήσουμε. H ανοχή προς τον παρανομούντα είναι ανοχή προς τον ίδιο μας τον εαυτό.

Αν θέλουμε, λοιπόν, να μιλήσουμε για την ελληνική περίπτωση μάλλον δεν πρέπει να αναφερόμαστε σε «κοινωνική συνοχή», αλλά μάλλον πρέπει να προσέξουμε την κοινωνική ανοχή στην παρανομία, που χρόνια τώρα επιβιώνει και ένα αόρατο πλέγμα κοινωνικής συνενοχής που δημιουργεί την ψευδαίσθηση «κοινωνικής συνοχής». Είναι χαρακτηριστικό ότι για πολλά χρόνια η καταγγελία στις αρχές κάποιας παρανομίας εθεωρείτο «ρουφιανιά», δηλαδή αμάρτημα βαρύτερο από την καταγγελθείσα παρανομία.

Τώρα όμως το έλλειμμα της πραγματικής κοινωνικής συνοχής γίνεται ορατό. Τα «Δεκεμβριανά των δεκαεξάρηδων» έδειξαν δύο πράγματα. Από τη μια μεριά είχαμε ένα ξέσπασμα της νεολαίας που ξεπερνούσε τη διαμαρτυρία για τον φόνο ενός μαθητή. Με πράξεις και συνθήματα αμφισβήτησαν κάθε κρατική, αλλά και κοινωνική, δομή. Αρα υπάρχει μια τομή της κοινωνικής συνοχής σε επίπεδο γενεών, το οποίο δεν είχαμε προσέξει. Από την άλλη μεριά είδαμε την αμηχανία της κυβέρνησης και της αστυνομίας να επιβάλλει την τάξη. Κατανοητή: εν ονόματι ποιας κοινωνικής ευταξίας μπορεί η πολιτεία να επιβάλει την τάξη στους νεαρούς βλαστούς της που παραβιάζουν τους νόμους;

Οι πληγές στο σώμα της κοινωνικής συνοχής είναι βαθιές και απλώς τώρα κακοφορμίζουν. Τώρα αρχίζουν και φαίνονται οι πραγματικές διαιρέσεις στην κοινωνία. Υπήρχαν και παλιότερα, αλλά απλώς η ελληνική πολιτεία αντί να συνθέτει τις αντιθέσεις, τις έθαβε κάτω από βουνά επιδοτήσεων. Μέχρι τώρα το δίκιο του καθενός επιδοτούνταν. Oι πληγέντες της α΄ κινητοποίησης ήξεραν ότι η αυριανή (δική τους) κινητοποίηση όχι μόνο θα «πληρώσει τα σπασμένα» αλλά μπορεί να τους βγάλει και κάτι τι παραπάνω. Η μεγάλη διαφθορά δεν φαινόταν τόσο αποκρουστική· μάλλον έμοιαζε με «ελευθέρας» για τη μικρότερη διαφθορά. Ολόκληρη η κοινωνία, από τους επιχειρηματίες μέχρι τους αγρότες και τους εργάτες, απευθυνόταν σε ένα αδιαφανές πράγμα που λέγεται Δημόσιο και ήξεραν ότι το «δίκιο» τους θα αμειφθεί με το παραπάνω. Στο όνομα, πάντα, της «κοινωνικής συνοχής»...

Ομως το πλεόνασμα που υπήρχε για να επιδοτείται αυτή η πλασματική κοινωνική συνοχή, εξανεμίστηκε. Χτίσαμε ό,τι ήταν ελεύθερο, τα κοινοτικά κονδύλια δεν παρέχονται πλέον χωρίς εγγυήσεις παραγωγής πραγματικού έργου, το μαύρο χρήμα δεν ξεπλένεται τόσο εύκολα, η παραγωγική δομή της χώρας εξανεμίστηκε. Το σύστημα όπως το φτιάξαμε έχασε τους πόρους χρηματοδότησής του. Δεν μπορεί να συντηρήσει την «κοινωνική συνοχή», όπως μέχρι σήμερα την ξέραμε. Και το έλλειμμα πραγματικής «κοινωνικής συνοχής» είναι πολύ κακό νέο για εποχές ύφεσης...

Loumakis:
 Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

Πλοήγηση

[0] Λίστα μηνυμάτων

[#] Επόμενη σελίδα

[*] Προηγούμενη σελίδα