Κουτί της Πανδώρας 10/08/2025Απόφαση-σταθμός του Πρωτοδικείου Αθηνών:
Εργασία στο Δημόσιο έως 74 ετών για θεμελίωση συνταξιοδοτικού δικαιώματος
Δεν απολύονται οι εργαζόμενοι, ηλικίας άνω των 60 ετών, που προσλήφθηκαν για να θεμελιώσουν συνταξιοδοτικό δικαίωμα
Το Πρωτοδικείο Αθηνών εξέδωσε σημαντική απόφαση (2140/2025) που επιτρέπει την παραμονή εργαζομένων άνω των 60 ετών στο Δημόσιο, ώστε να συμπληρώσουν τον απαιτούμενο χρόνο ασφάλισης και να κατοχυρώσουν συνταξιοδοτικό δικαίωμα.
Η δικαστική απόφαση στηρίζεται σε προγράμματα απασχόλησης μακροχρόνια ανέργων ηλικίας 55-74 ετών, τα οποία δίνουν τη δυνατότητα εργασίας έως και τα 74 έτη, σύμφωνα με το άρθρο 61 του νόμου 5045/2023. Η διάρκεια επιδότησης των συμβάσεων από τη ΔΥΠΑ περιορίζεται στους 24 μήνες, αλλά η απόφαση τονίζει ότι η εργασιακή σχέση μπορεί να συνεχιστεί μετά, εφόσον ο εργοδότης το επιθυμεί, προκειμένου να εξυπηρετηθεί ο σκοπός της θεμελίωσης συνταξιοδοτικού δικαιώματος.
Η ΕΝΥΠΕΚΚ καλεί την κυβέρνηση να εφαρμόσει αυτή την απόφαση και να εναρμονίσει τις δημόσιες υπηρεσίες με τον νομικό συλλογισμό της, ενισχύοντας την κοινωνική προστασία και το δικαίωμα εργασίας των ηλικιωμένων.
Η απόφαση υπογραμμίζει τη σημασία της συνέχισης της απασχόλησης για την κάλυψη πάγιων αναγκών των φορέων και την εξασφάλιση αξιοπρεπούς συνταξιοδότησης, προστατεύοντας τους εργαζόμενους από πρόωρη απόλυση λόγω ηλικίας.
Ολόκληρη η απόφαση του Πρωτοδικείου Αθηνών (2140/2025)
I. Εργασία μέχρι την ηλικία των 74 ετών για συμπλήρωση της αναγκαίας ασφάλισης (άρθρο 61 ν. 5045/2023)
Με το άρθρο 61 του ν. 5045/2023 (ΦΕΚ Α 136) παρασχέθηκε, για πρώτη φορά, η δυνατότητα ανέργων για εργασία στο Δημόσιο μέχρι το 74ο έτος ηλικίας προκειμένου να συμπληρωθεί ο απαραίτητος χρόνος εργασίας/ασφάλισης και να κατοχυρωθεί η θεμελιωτική 15ετία για έξοδο στη σύνταξη μέχρι και το 74ο έτος της ηλικίας.
Η συγκεκριμένη διάταξη του άρθρου 61 του ν. 5045/2023 αναφέρει τα εξής: «Με κοινή απόφαση των Υπουργών Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης, Οικονομικών και Εσωτερικών, μετά από γνώμη του Διοικητικού Συμβουλίου της Δημόσιας Υπηρεσίας Απασχόλησης (Δ.ΥΠ.Α.), είναι δυνατή η ένταξη ανέργων, εγγεγραμμένων στο Ψηφιακό Μητρώο της Δ.ΥΠ.Α., ηλικίας πενήντα πέντε (55) έως εξήντα επτά (67) ετών, σε προγράμματα που καταρτίζονται από τη Δ.ΥΠ.Α., για την απασχόλησή τους στον δημόσιο τομέα, όπως αυτός ορίζεται στην περ. α’ της παρ. 1 του άρθρου 14 του ν. 4270/2014 (Α’ 143), κατά παρέκκλιση των παρ. 1 και 2 του άρθρου 2 του ν. 4765/2021 (Α’ 6). Με την ίδια απόφαση δύνανται να καθορίζονται οι προϋποθέσεις υπό τις οποίες είναι δυνατή η εφαρμογή του παρόντος σε ανέργους ηλικίας άνω των εξήντα επτά (67) και έως εβδομήντα τεσσάρων (74) ετών, που δεν έχουν συμπληρώσει τον απαιτούμενο συντάξιμο χρόνο για θεμελίωση συνταξιοδοτικού δικαιώματος, και να ορίζονται οι όροι, οι προϋποθέσεις, η χρηματοδότηση και κάθε αναγκαία λεπτομέρεια για την υλοποίηση του προγράμματος».
Η διάταξη αυτή υπέστη έντονη κριτική τόσο από τα κόμματα της Αντιπολίτευσης και τα Συνδικάτα όσο και από ανεξάρτητους διανοούμενους, επειδή θεωρήθηκε ότι θα χρησιμοποιηθεί ως «παράθυρο» για περαιτέρω αύξηση των γενικών ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, τα οποία όμως στην Ελλάδα είναι ήδη από τα υψηλότερα στην Ευρώπη (βλ. το πρόσφατο βιβλίο των Αλέξη και Αγγελικής Μητροπούλου «Κείμενα για το Κοινωνικό Κράτος», Εκδόσεις «60+»).
ΙΙ.Τι προβλέπουν οι προκηρύξεις της ΔΥΠΑ για την απασχόληση ανέργων ηλικίας 55-74 ετών με σκοπό τη συμπλήρωση τού αναγκαίου χρόνου για τη συνταξιοδότηση
Με την υπ’ αριθ. οικ.28286/450/7-7-2017 κοινή υπουργική απόφαση (ΦΕΚ Β 2307) θεσπίστηκε πρόγραμμα επιχορήγησης επιχειρήσεων, φορέων και οργανισμών του δημοσίου τομέα (όπως ορίζεται στο άρθρο 51 του ν. 1892/1990), καθώς και επιχειρήσεων της Τοπικής Αυτοδιοίκησης α’ και β’ βαθμού (δηλαδή Δήμοι και Περιφέρειες, όπως ορίζονται στον ν. 3852/2010), που ασκούν τακτικά οικονομική δραστηριότητα για την απασχόληση μακροχρόνια ανέργων (πάνω από 12 μήνες) ηλικίας 55-67 ετών. Στη συνέχεια εκδόθηκε η υπ’αριθ. οικ.28011/635/13-7-2020 κοινή υπουργική απόφαση (ΦΕΚ Β 2855), με την οποία προστέθηκαν δικαιούχοι του προγράμματος αυτού, η υπ’αριθ. 84253/16-9-2022 τροποποιητική ΚΥΑ, καθώς και η υπ’αριθ. 42186/6-8-2024 (ΦΕΚ Β 4583) ΚΥΑ, με την οποία επεκτάθηκε η ηλικία των δικαιουμένων ανέργων μέχρι τα 74 έτη ηλικίας.
Οι ανωτέρω ΚΥΑ έλαβαν υπόψη ότι το υλοποιούμενο πρόγραμμα θα προσφέρει απασχόληση στους μακροχρόνια ανέργους ηλικίας 55-67 ετών («ωφελούμενοι»), οι οποίοι έχουν αποκοπεί από την αγορά εργασίας, ενώ ταυτόχρονα θα εξυπηρετείται και το δημόσιο συμφέρον από την παροχή τής εργασίας τους στους άνω φορείς. Ως στόχος του σχετικού προγράμματος καθορίστηκε η δημιουργία των εκεί απαριθμούμενων θέσεων εργασίας πλήρους απασχόλησης για ανέργους ηλικίας 55-67 ετών (και μετέπειτα και των ανέργων από 67-74 ετών) που δεν έχουν συμπληρώσει τον απαιτούμενο συντάξιμο χρόνο για θεμελίωση συνταξιοδοτικού δικαιώματος.
Στο πλαίσιο του προγράμματος της ΔΥΠΑ (πρώην ΟΑΕΔ) προβλέφθηκε η δυνατότητα πρόσληψης των ανωτέρω πολιτών (μακροχρόνια άνεργοι με ηλικία 55-74 ετών) και από οργανισμούς τοπικής αυτοδιοίκησης α’ βαθμού, με διάρκεια επιχορήγησης της εργασίας τους κατά 75% μηνιαίως επί του μισθολογικού και μη μισθολογικού κόστους από τη ΔΥΠΑ για 12 μήνες και με δυνατότητα επέκτασης της σύμβασής τους για άλλους 12 μήνες για εργασία στον δημόσιο τομέα.
ΙΙΙ.Οι προσλήψεις των ανέργων ηλικίας 55-74 ετών αποσκοπούσαν στη θεμελίωση του συνταξιοδοτικού τους δικαιώματος, σύμφωνα με την απόφαση-«σταθμό» 2140/2025 ΜΠΑ
Σύμφωνα με την πρόσφατη υπ’αριθ. 2140/2025 απόφαση-«σταθμό» του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών (Διαδικασία Ασφαλιστικών Μέτρων), από την υπ’αριθ. 28286/450/2014 ΚΥΑ (όπως ισχύει μετά τις τροποποιήσεις της) συνάγεται σαφώς ότι το σχετικό πρόγραμμα απασχόλησης αποσκοπούσε στην ένταξη των μακροχρόνια ανέργων, ηλικίας 55-67 ετών (αρχικά) και 67-74 (μετέπειτα), στην αγορά εργασίας προκειμένου να συμπληρώσουν τον απαιτούμενο συντάξιμο χρόνο για τη θεμελίωση συνταξιοδοτικού δικαιώματος.
Ο περιορισμός τής χρονικής διάρκειας της απασχόλησης κάθε «ωφελούμενου» για χρονικό διάστημα μέχρι και 24 μήνες, σύμφωνα με την 2140/2025 απόφαση ΜΠΑ, εφόσον μέσα σε αυτή τη διετία ο εργαζόμενος δεν θεμελίωνε συνταξιοδοτικό δικαίωμα, «ουδόλως εξυπηρετεί τον ως άνω σκοπό της ΚΥΑ, ευρισκόμενος σε προφανή αντίθεση με αυτόν, αλλά και τις διατάξεις 21 παρ. 3 και 22 παρ.5 του Συντάγματος».
Και αυτό επειδή, «σε περίπτωση που οι δυνάμει αυτού απασχολούμενοι περιέλθουν εκ νέου σε καθεστώς ανεργίας, μετά τη λήξη τής σύμβασής τους, ενόψει και της προχωρημένης ηλικίας τους, η οποία εξ αντικειμένου καθιστά δυσχερή την απορρόφησή τους στην αγορά εργασίας, θα επανέλθουν σε μια κατάσταση που θα καταστήσει δυσχερή έως αδύνατη τη συνταξιοδότησή τους», δηλαδή δεν θα έχει επιτευχθεί ο σκοπός τού προγράμματος.
Αντιθέτως, όπως αναφέρεται στην υπ’αριθ. 2140/2025 απόφαση ΜΠΑ «καθίσταται σαφές ότι το απώτατο χρονικό διάστημα των είκοσι τεσσάρων συνολικά μηνών, αφορά μόνο την υποχρέωση επιδότησης του εργαζόμενου από τη ΔΥΠΑ και όχι τη διάρκεια της σύμβασης εργασίας του τελευταίου, η εξακολούθηση της οποίας και μετά το ως άνω χρονικό σημείο ουδόλως απαγορεύεται από το άρθρο αυτό» (εννοεί το άρθρο 6 παρ.3 της 28286/450/2017 ΚΥΑ, όπως ισχύει και μετά την τροποποίησή της από την 28011/635/2020 ΚΥΑ).
Η πολύ σημαντική αυτή απόφαση συνεχίζει αναφέροντας ότι: «Επομένως, από το σκοπό του σχετικού προγράμματος που είναι ακριβώς η συμπλήρωση του απαιτούμενου συντάξιμου χρόνου του ωφελούμενου (εργαζόμενου), για θεμελίωση συνταξιοδοτικού δικαιώματος, υπό το ερμηνευτικό πρίσμα των προαναφερόμενων συνταγματικών διατάξεων, δίδεται μια ουσιαστική κατεύθυνση για τη διατήρηση των θέσεων εργασίας που δημιουργούνται από αυτό, μέχρι το οριστό χρονικό σημείο της συνταξιοδότησης κάθε εργαζομένου, εφόσον ο εργοδότης του επιθυμεί τη συνέχιση των συμβάσεων αυτών και μετά το επιδοτούμενο χρονικό διάστημα των συνολικά είκοσι τεσσάρων μηνών. Συνεπώς, για τις συμβάσεις αυτές, κατά την κρίση του Δικαστηρίου τούτου, δεν έχει εφαρμογή η απαγόρευση συνέχισής τους βάσει των άρθρων 103 παρ. 7 και 8 του Συντάγματος και 36 ν. 4765/2021, αφού η απορρέουσα από τα άρθρα 21 παρ. 3 και 22 παρ. 5 του Συντάγματος ανάγκη ειδικής προστασίας του γήρατος και του δικαιώματος κοινωνικής ασφάλισης των πολιτών, που εμπεριέχει τη δυνατότητα συνταξιοδότησής τους, υπερισχύει της απαγόρευσης των άρθρων 103 παρ. 7 και 8 του Συντάγματος και 36 ν. 4765/2021, συνεκτιμωμένης προς τούτο και της αναφερόμενης ανωτέρω απορρέουσας από το άρθρο 4 παρ. 1 του Συντάγματος αρχής της αναλογικής ισότητας, διότι η κατά τα ανωτέρω ρυθμιζόμενη δια της 28286/450/2017 ΚΥΑ, όπως τροποποιήθηκε και ισχύει, περίπτωση απασχόλησης ατόμων προς θεμελίωση δικαιώματος συνταξιοδότησης, αφορούσε σε ειδικώς και περιοριστικώς καθοριζόμενες ηλικιακές ομάδες πολιτών, για τις οποίες υπολείπεται μικρό χρονικό διάστημα για τη συνταξιοδότησή τους, προς το σκοπό διασφάλισης της ικανότητας αντιμετώπισης των βιοτικών αναγκών τους, όταν περιέλθουν σε κατάσταση γήρατος».
IV. Τι ζήτησαν από το Δικαστήριο οι εργαζόμενοι που απολύθηκαν και επιδίωξαν τη δικαστική παράταση της εργασίας τους για τη συμπλήρωση του αναγκαίου χρόνου προς συνταξιοδότησή τους
Από τα έγγραφα που προσκόμισαν οι εργαζόμενοι προκύπτει ότι προσλήφθηκαν από τον Δήμο με συμβάσεις εργασίας πλήρους απασχόλησης ιδιωτικού δικαίου ορισμένου χρόνου, στο πλαίσιο προγράμματος επιχορήγησης του ΟΑΕΔ (νυν ΔΥΠΑ) για την απασχόληση μακροχρόνια ανέργων ηλικίας 55-68 ετών, η 1η (55 ετών, ΠΕ Διοικητικού) στις 8-4-2022 και ο 2ος (63 ετών, ΔΕ Υπαλλήλων Γραφείου) στις 21-3-2022. Εργάζονταν επί οκταώρου βάσεως κάθε ημέρα και πέντε ημέρες την εβδομάδα για 24 μήνες από την πρόσληψή τους, ασκώντας τα ανατεθειμένα σ’αυτούς καθήκοντα, καλύπτοντας πάγιες και διαρκείς ανάγκες του Δήμου. Μετά την παρέλευση των 24 μηνών (7-4-2024 για την 1η και 21-3-2024 για τον 2ο), ο Δήμος τούς δήλωσε ότι δεν θα αποδέχεται πλέον τις υπηρεσίες τους.
Οι αιτούντες ισχυρίστηκαν ότι στην πραγματικότητα η χρονική διάρκεια των συμβάσεων εργασίας τους δεν λήγει μετά την παρέλευση των 24 μηνών διότι αυτές αποσκοπούν στη θεμελίωση του συνταξιοδοτικού τους δικαιώματος, δηλαδή για την 1η στις 16-8-2028 (οπότε συμπληρώνει τις προϋποθέσεις μειωμένης συνταξιοδότησής της σε ηλικία 62 ετών) και για τον 2ο στις 14-2-2026 (οπότε συμπληρώνει τις προϋποθέσεις συνταξιοδότησής του σε ηλικία 67 ετών).
Έτσι ζήτησαν την προσωρινή ρύθμιση της κατάστασης, ώστε ο Δήμος να υποχρεωθεί να αποδέχεται την προσηκόντως προσφερόμενη εργασία τους, στα καθήκοντα και τη θέση όπου εργάζονταν την τελευταία ημέρα εργασίας τους, καταβάλλοντάς τους τις νόμιμες αποδοχές τους, μέχρι την έκδοση τελεσίδικης απόφασης.
Οι αιτούντες πέτυχαν να απασχολούνται μέχρι σήμερα δυνάμει προσωρινής διαταγής, ενώ η υπ’αριθ. 2140/2025 απόφαση εκδόθηκε επί της αίτησης ασφαλιστικών μέτρων που είχαν καταθέσει.
V. Η θεμελίωση του συνταξιοδοτικού δικαιώματος ήταν ο σκοπός τού προγράμματος, σύμφωνα με την ιστορική απόφαση 2140/2025 ΜΠΑ
Με την υπ’αριθ. 2140/2025 απόφαση, το Μονομελές Πρωτοδικείο Αθήνας (Διαδικασία Ασφαλιστικών Μέτρων) αποφάνθηκε ότι η απασχόληση των αιτούντων είναι απαραίτητη για τη λειτουργία τού Δήμου επειδή αυτοί κάλυπταν πάγιες και διαρκείς ανάγκες κι έχουν αποκτήσει σημαντική εμπειρία κατά την άσκηση των καθηκόντων τους. Ταυτόχρονα ο Δήμος, ως εργοδότης, είναι ικανοποιημένος από την παροχή των υπηρεσιών τους.
Άλλωστε η συνέχιση της εργασίας είναι αναγκαία και για τους αιτούντες αφού, όχι μόνο καλύπτουν τις τρέχουσες βιοτικές τους ανάγκες, αλλά κυρίως για την επίτευξη τής θεμελίωσης συνταξιοδοτικού δικαιώματος, που ήταν άλλωστε και ο σκοπός τού προγράμματος από τον ΟΑΕΔ.
Εξάλλου, ο ισχυρισμός τού εργοδότη-Δήμου ότι οι συμβάσεις τους λήγουν μετά την παρέλευση των 24 μηνών, οπότε λήγει και η επιχορήγησή τους, δεν ευσταθεί διότι «η παύση της επιχορήγησης των αιτούντων από το προαναφερόμενο πρόγραμμα μετά το πέρας δύο ετών από την πρόσληψή τους, δεν εμποδίζει τη συνέχιση της εργασιακής τους σχέσης με το καθ’ου, εφόσον αυτό εκφράζει τη βούληση να συνεχίσει να τους απασχολεί, ενώ είναι σύμφωνη προς τον σκοπό του προαναφερόμενου προγράμματος, που ερμηνεύεται υπό το πρίσμα των άρθρων 21 παρ.3 και 22 παρ.5 του Συντάγματος, γενομένης μνείας ότι στην υπό κρίση περίπτωση, πιθανολογείται πως το καθ’ου επιθυμεί τη συνέχιση παροχής των υπηρεσιών τους. Ειδικότερα (…) το καθ’ού δήλωσε ότι αποδέχεται την υπό κρίση αίτηση, επικαλούμενο προς τούτο τη με αρ. 419/12-12-2024 απόφαση της Δημοτικής Επιτροπής του. Επειδή όμως, κατά του γνώμη θεωρεί ορθότερη το Δικαστήριο τούτο, καθ’ου ΝΠΔΔ δεν έχει εξουσία διαθέσεως του αντικειμένου της δίκης (άρθρο 298 ΚΠολΔ), καθώς στερείται της εξουσίας αναγνώρισης των συμβάσεων εργασίας ορισμένου χρόνου των αιτούντων ως συμβάσεων εργασίας αόριστης χρονικής διάρκειας (…), η σχετική δήλωσή του εκτιμάται ως ομολογία των επικαλούμενων από τους τελευταίους πραγματικών περιστατικών, εμπεριέχουσα συγχρόνως και τη βούληση του ιδίου για εξακολούθηση αποδοχής των υπηρεσιών τους, ακόμα και μετά το πέρας της χρονικής διάρκειας επιδότησης των συμβάσεων εργασίας τους, στο πλαίσιο του προαναφερόμενου προγράμματος με το οποίο προσλήφθηκαν, κατά τρόπο ώστε να καθίσταται δυνατή έκτοτε η τροπή των συμβάσεων εργασίας τους σε συμβάσεις εργασίας αορίστου χρόνου, με απώτατη χρονική διάρκεια εκείνη της συμπλήρωσης του χρόνου συνταξιοδότησης κάθε αιτούντα. Όπως δε ήδη παραπάνω αναφέρθηκε μια τέτοια ρύθμιση των συμβάσεων εργασίας των αιτούντων, ενόψει της ειδικής συνταγματικής προστασίας του γήρατος και της κοινωνικής ασφάλισης στο πλαίσιο των άρθρων 21 παρ. 2 και 22 παρ.5 του Συντάγματος, δεν αντίκειται στα άρθρα 103 παρ. 7 και 8 του Συντάγματος και 36 ν. 4765/2021».
Η σημαντική 2140/2025 απόφαση ΜΠΑ καταλήγει αναφέροντας: «Κατ’ακολουθίαν των ανωτέρω, συντρέχει λόγος να ρυθμιστεί προσωρινά η κατάσταση και να υποχρεωθεί το καθ’ου να αποδέχεται προσωρινά τις υπηρεσίες των αιτούντων, καταβάλλοντας τις νόμιμες αποδοχές τους, μέχρι την έκδοση οριστικής απόφασης επί της αγωγής που θα ασκηθεί για την κύρια υπόθεση, της υποχρέωσης προσωρινής απασχόλησης των αιτούντων λήγουσας και μη υφιστάμενης, σε περίπτωση καθυστέρησης έκδοσης της κατά τα ανωτέρω οριστικής απόφασης επί της κύριας υπόθεσης, πέραν της 16ης-8-2028 για την πρώτη και της 14ης-2-2026 για τον δεύτερο, οπότε όπως πιθανολογήθηκε καθένας από αυτούς συμπληρώνει τον χρόνο συνταξιοδότησής του (…). Τέλος το καθ’ου πρέπει να καταδικασθεί αυτεπαγγέλτως, άπαξ σύμφωνα με το άρθρο 946 παρ. 1 ΚΠολΔ, σε χρηματική ποινή 3.000 ευρώ υπέρ κάθε αιτούντος, σε περίπτωση μη εκπλήρωσης της κατά τα ανωτέρω υποχρέωσής του, ενώ τα δικαστικά έξοδα των αιτούντων πρέπει να επιβληθούν σε βάρος του καθ’ου».
VI. Η 2140/2025 απόφαση ΜΠΑ έδωσε ελπίδα στην ελληνική κοινωνία που έχει απογοητευθεί από τη Δικαιοσύνη σε πολλά κοινωνικά ζητήματα από τη μνημονιακή περίοδο μέχρι σήμερα
Να νομοθετηθεί η δυνατότητα απασχόλησης μέχρι τη θεμελίωση συνταξιοδοτικού δικαιώματος
Η 2140/2025 απόφαση ΜΠΑ είναι από τις πιο σημαντικές αποφάσεις τής Ελληνικής Δικαιοσύνης των τελευταίων ετών.
Παρακάμπτει με ουσιαστική επιχειρηματολογία την απαγόρευση του άρθρου 103 παρ. 8 του Συντάγματος, που απαγορεύει τη μετατροπή των συμβάσεων ορισμένου χρόνου (ΣΟΧ) σε αορίστου (ΣΑΧ) και προτάσσει το άρθρο 22 τού στενού κοινωνικού πυρήνα που το διέπει (δικαίωμα στην εργασία και την κοινωνική ασφάλιση).
Γι’αυτό όλοι οι φορείς τού δημοσίου (Δήμοι, ΔΥΠΑ, Υπουργείο Εργασίας κ.ά.) οφείλουν να συνδράμουν ώστε να εφαρμοστεί η συγκεκριμένη απόφαση και να μην καθίσταται προσχηματική και ρητορική η στήριξη στους ηλικιωμένους εργαζόμενους οι οποίοι για πρώτη φορά έχουν τη δυνατότητα να εργάζονται με σκοπό τη θεμελίωση του συνταξιοδοτικού τους δικαιώματος.
Η ΕΝΥΠΕΚΚ καλεί την κυβέρνηση να εφαρμόσει τη συγκεκριμένη απόφαση και να εναρμονίσει όλες τις δημόσιες υπηρεσίες της (ως εργοδότες σχετικών προγραμμάτων για την απασχόληση μακροχρόνια ανέργων) με τον ορθό νομικό συλλογισμό τής σημαντικής αυτής απόφασης. Όσοι και όσες έχουν ανάγκη περισσότερου ή λιγότερου χρόνου για τη θεμελίωση συνταξιοδοτικού δικαιώματος πρέπει να ενθαρρυνθούν και να απασχολούνται χωρίς τον φόβο της απόλυσης.
Η έκδοση αυτής τής σπουδαίας απόφασης είναι συνάμα και ελπίδα για το μεγαλύτερο μέρος τής ελληνικής κοινωνίας αφού η Δικαιοσύνη (κυρίως τα Ανώτατα Δικαστήρια), στα περισσότερα κοινωνικά ζητήματα κατά την περίοδο των Μνημονίων και της υγειονομικής κρίσης, τούς απογοήτευσε. Υπάρχουν όμως ακόμη τολμηροί δικαστές που δημοσιεύουν αποφάσεις όπως η 2140/2025, με ορθή νομική σκέψη αλλά και με κοινωνική ευαισθησία σε ιδιαίτερα ευάλωτες κοινωνικές ομάδες.
Ωστόσο, πρέπει να λεχθεί ότι, επειδή πολλές χιλιάδες πολιτών αδυνατούν να συμπληρώσουν 4.500 ένσημα ή 15 χρόνια ασφάλισης προκειμένου να υποβάλουν αίτηση συνταξιοδότησης στο 67ο έτος ηλικίας τους σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία, η ρύθμιση του άρθρου 61 ν. 5045/2023 τους διευκολύνει να συμπληρώσουν τις απαιτούμενες ημέρες ασφάλισης ώστε να λάβουν την πολυπόθητη σύνταξη έως το 74ο έτος. Εν τούτοις, η κυβέρνηση θα μπορούσε να είχε θεσμοθετήσει την αναλογική σύνταξη, ακόμη και με λιγότερα των 15 έτη, όπως ισχύει σε αρκετές χώρες της ΕΕ. Σε κάθε περίπτωση, ως ΕΝΥΠΕΚΚ, θα είμαστε πάντα υποστηρικτές οποιασδήποτε ρύθμισης δίνει δυνατότητες και δικαιώματα σε ασφαλισμένους, άνεργους και συνταξιούχους.
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links).
Εγγραφή ή
Είσοδος
Ψηφοφορία
Θέμα: Καθεστώς ασφάλισης και σύνταξης. Τι ισχύει τελικά; (Αναγνώστηκε 640463 φορές)
21 Οκτωβρίου 2010, 12:24:29