Άλλες κατηγορίες μηνυμάτων > Πολιτική και Κοινωνικά Θέματα

Live your myth in Greece

(1/8) > >>

πρώτη & καλύτερη:
Ζώντας το μύθο μας στην Ελλάδα του 21ου αιώνα. Απόψεις και σχόλια.

πρώτη & καλύτερη:
Του κ. Πάσχου Μανδραβέλη από την Καθημερινή

Στα πολιτικά του απομνημονεύματα ο οικονομολόγος Τζον Κένεθ Γκαλμπρέιθ αναφέρει μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία που του διηγήθηκε ο Λίντον Τζόνσον, τότε γερουσιαστής του Τέξας:

«Kάποια μέρα μπήκε στο γραφείο μου ένας λομπίστας των εταιρειών πετρελαίου του Tέξας, ζητώντας μου κάποιες "διευκολύνσεις" για τα αφεντικά του, και μου είπε "Γερουσιαστή, έχεις μια δύσκολη επανεκλογή μπροστά σου. Aν τα βρούμε σε κάποια θέματα που ενδιαφέρουν τους πετρελαιοπαραγωγούς, τότε μπορούμε να συνεισφέρουμε 10.000 δολάρια για την προεκλογική σου εκστρατεία".
Tον απέτρεψα λέγοντας: "Δεν μπορείς να μπαίνεις στο γραφείο ενός Γερουσιαστή των HΠA και να λες τέτοια πράγματα...". Δεν κουνήθηκε από τη θέση του: "Mπορούμε να τα κάνουμε 50.000$". Aυτό με εκνεύρισε. Tου είπα ότι μιλούσε για καθαρή δωροδοκία. Δεν συγκινήθηκε. "Γερουσιαστή, έχεις τη θέση, την εμπειρία και την επιρροή. Aς μιλήσουμε για 100.000$".
Aυτό ήταν! Kάλεσα ένα βοηθό μου και τον πετάξαμε έξω από το γραφείο μου. Tότε του φώναξα: "Mην ξαναπατήσεις εδώ! Πλησιάζεις πάρα πολύ την τιμή μου"...» (John Kenneth Galbraith: «Name-Dropping: from FDR on»).

Κατόπιν αυτού προκύπτει ένα ερώτημα: η τιμή των δικών μας πολιτικών πού κυμαίνεται; Διότι όταν κυκλοφορούν 100 εκατομμύρια ευρώ για μίζες -και μάλιστα από μία μόνο εταιρεία- τότε είναι σίγουρο ότι η τιμή ακόμη και των πιο ενάρετων γίνεται προσεγγίσιμη.

Το πρόβλημα της διαφθοράς είναι δαιδαλώδες, διαχρονικό και παγκόσμιο. Γι’ αυτό και η αντιμετώπισή του δεν μπορεί παρά να είναι συνεχής και πολυεπίπεδη. Ενας τρόπος είναι η μείωση της κρατικής παρέμβασης, η ελαχιστοποίηση δηλαδή των ευκαιριών για διαφθορά. Ενας άλλος τρόπος είναι η διάχυση των προμηθειών και του ελέγχου.

Είναι δεδομένο για τις κοινωνίες μας ότι το κράτος πρέπει να προσφέρει στους πολίτες του υπηρεσίες π.χ. παιδείας ή υγείας. Είναι διαφορετικό όμως να κάνει το υπουργείο ένα διαγωνισμό για όλα τα νοσοκομεία της χώρας και διαφορετικό να γίνονται οι προμήθειες ανά μονάδα. Στην πρώτη περίπτωση της κεντρικής προμήθειας η αγορά είναι μεγάλη και η μίζα είναι προσεγγίσιμη στην τιμή οποιουδήποτε πολιτικού. Εκτός αυτού πάντα περισσεύουν λεφτά για τη διαφθορά και των ελεγκτών. Σπασμένη σε πολλά κομμάτια η προμήθεια παύει να γίνεται ισχυρό κίνητρο για την εξαγορά οποιουδήποτε. Από την άλλη, μία μόνο καθαρή συναλλαγή να γίνει σε κάποιο νοσοκομείο γίνεται μονάδα αποτίμησης των υπολοίπων. Οποιοσδήποτε θα υποπτευθεί τη διαφορά τιμής μεταξύ των προμηθειών των νοσοκομείων για να ξεκινήσει ο σχετικός έλεγχος.

Το τρίτο μέτρο είναι η διαφάνεια. Ολοι οι διαγωνισμοί, όλες οι αποφάσεις πρέπει να βγαίνουν στο Διαδίκτυο. Ετσι θα διαχέεται ο έλεγχός τους. Εκατοντάδες δημοσιογράφοι και χιλιάδες πολίτες θα γίνουν οιονεί ελεγκτές όλων των προμηθειών του Δημοσίου. Ο φόβος, από μόνος του, ότι κάποιος μπορεί να αντιληφθεί τη «λαδιά» δημιουργεί αντικίνητρο στη διαφθορά.

Ολα τα παραπάνω, βέβαια, δεν σημαίνουν ότι θα ξεριζωθεί η διαφθορά. Αυτή είναι ενδημικό φαινόμενο σε κάθε οργανωμένη κοινωνία. Θα βοηθήσουν όμως να περιοριστεί το κόστος της. Αντί λοιπόν να περιμένουμε τη μαγική συνταγή που θα μας φτιάξει μια κοινωνία αγγέλων, μπορούμε προς το παρόν να περιορίσουμε τους διαβόλους που ενδημούν στον δημόσιο τομέα.


Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

Argirios Argiriou:
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος..........Ολοι οι διαγωνισμοί, όλες οι αποφάσεις πρέπει να βγαίνουν στο Διαδίκτυο. Ετσι θα διαχέεται ο έλεγχός τους. Εκατοντάδες δημοσιογράφοι και χιλιάδες πολίτες θα γίνουν οιονεί ελεγκτές όλων των προμηθειών του Δημοσίου. Ο φόβος, από μόνος του, ότι κάποιος μπορεί να αντιληφθεί τη «λαδιά» δημιουργεί αντικίνητρο στη διαφθορά.

--- Τέλος παράθεσης ---

Πολύ καλή πρόταση.

πρώτη & καλύτερη:
Πριν από 2 χρόνια ο υπουργός ΥΚΚΑ έδωσε μια συνέντευξη, άμα τη αναλήψη των καθηκόντων του.

Ξεκινά τη συνέντευξη λέγοντας ότι βλέπει "ένα σύστημα υγείας που έχει φθάσει στα όριά του και ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις του πληθυσμού χάρις στις υπεράνθρωπες προσπάθειες του υπάρχοντος ανθρώπινου δυναμικού..". Προχωράει, περιγράφοντας όνειρα και οράματά του για "την διασφάλιση της ποιότητας και ασφάλειας του συστήματος υγείας της χώρας, αλλά και την οικονομική του επάρκεια, ενώ παράλληλα πρόκειται να στραφεί στη σχεδιασμένη απορρόφηση πόρων από τον ιδιωτικό τομέα, στηριζόμενος στο θεσμό της εταιρικής κοινωνικής ευθύνης"  :o :o

Αν αντέχετε κι άλλο, εδώ Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

Πως περνάνε τα άτιμα τα χρόνια...

πρώτη & καλύτερη:
Βρήκα συγκινητική τη φράση με την οποία υπογράφει ο κ. Μιχάλης τα μηνύματά του. Και μου θύμησε ένα κείμενο του Ν. Ξυδάκη, που διάβασα την Κυριακή στην Καθημερινή, και περιγράφει τη σημερινή πολιτική και κοινωνική κατάσταση, τα όνειρα και τις διαψεύσεις μιας γενιάς, την απαισιοδοξία και την αισιοδοξία (κε Μιχάλη, ελπίζω να ανάγνωσα ορθά τη φράση σας).


Στην κόψη του Καιρού

Tου Νικου Γ. Ξυδακη

Με ρώτησαν γιατί τα γράφω «μαύρα», γιατί είμαι απαισιόδοξος. Δεν είμαι. Ούτε αισιόδοξος είμαι, καταστατικά. Είμαι και έτσι και αλλιώς, ανάλογα με τον καιρό, όπως όλοι.

Εγραψα την περασμένη εβδομάδα ότι οι Ελληνες δεν έχουν πολλούς λόγους να αισιοδοξούν για το φθινόπωρο που έρχεται. Το συμπέρασμα αυτό το στήριζα σε γεγονότα και εκτιμήσεις, παρατηρούμενα και κατανοητά απ’ όλους: στη συνεχιζόμενη αποσάθρωση του πολιτικού σκηνικού, στην απαξίωση θεσμών και τη συνακόλουθη δυσπιστία απέναντί τους, στην οικονομική κρίση που βαθαίνει, στη διαφθορά που ποτίζει το κοινωνικό σώμα μέχρι και τα πιο χαμηλά στρώματα. Οσο παρατηρούσα, τόσο πιο ανοιχτό έβλεπα το οικοσύστημα, ευάλωτο στους έξωθεν ανέμους, κι έβλεπα τα θεμέλια του αδύναμα, την κοινωνία με λασκαρισμένους τους δεσμούς, με αποχαλινωμένο τον τυφλό ατομικισμό, με χαμηλές τις φιλοδοξίες, με επιβραβευόμενη τη χαμέρπεια.

Ούτε απαισιόδοξος ούτε αισιόδοξος. Σκεφτικός. Και ανήσυχος. Οπως τόσοι και τόσοι που ακούω, που μου μιλούν, που συζητάμε.

Ενας επιφανής επιχειρηματίας και ερασιτέχνης πολιτικός μου περιέγραφε στο τηλέφωνο, προχθές, την βαθιά του απογοήτευση από την αυτοδιοίκηση, από τη διαφθορά και την ανικανότητα που κατατρώνε το κύτταρο της δημοκρατίας. Παλιοί ακτιβιστές και διανοούμενοι της γενιάς του Πολυτεχνείου, απ’ αυτούς που δεν εξαργύρωσαν δάφνες κι ουλές, στήνουν μέιλινγκ λίστες, μπλογκ και μαζώξεις: στο σημερινό λεξιλόγιό τους δεν ακούω τίποτε από τα παλιά ξύλινα που συνήθιζαν· ακούω φωναχτή την αγωνία, την ειλικρινή αναζήτηση, την διάθεση για αυτοκριτική και ανατροπή. Αλλη ομάδα πρωτοβουλίας μαζεύει υπογραφές για ένα μανιφέστο αγωνίας και αναζήτησης, υπέρβασης, εν όψει της επετείου της 34ης επετείου της Γ΄ Ελληνικής Δημοκρατίας. Κι άλλοι, αλλού, αλλιώς.

Η δυσθυμία, που στοίχειωνε πέρυσι το καλοκαίρι και φούντωσε με την περιβαλλοντική καταστροφή των πυρκαγιών, φέτος μετασχηματίζεται: σε οργή, σε αγωνία. Αλλά η αγωνία δεν σκεπάζει το έλλογο: ακούμε ήδη τις πρώτες προσκλήσεις για ανασυγκρότηση του κοινωνικού, για αναγέννηση του ηθικού, ανάκτηση του φαντασιακού, για ανάκτηση σωμάτων και ψυχών.

Προφανώς, όλες αυτές οι φωνές, σκόρπιες προς το παρόν και ασύντακτες, αδύναμες, κάποτε και αφελείς, δεν θα ανατρέψουν το ισχύον σκηνικό ασυνάρτητου real estate και καφετέριας, μεγαλομανών και φτωχοδιάβολων, λουμπινών και λαμόγιων, ηττημένων και παραιτημένων. Ομως οι φωνές δείχνουν, όλο και καθαρότερα, ότι υπάρχει καθαρό βάθος κάτω από τη δυσώδη επιφάνεια. Η κρίση πολιτικής είναι κυρίως κρίση των διαχειριστών της· η κρίση εμπιστοσύνης των θεσμών είναι κρίση των θεσμικών φυλάκων. Δεν είναι κρίση όλου του κοινωνικού σώματος.

Προφανώς υπάρχουν υγιείς δυνάμεις στην κοινωνία, που πρώτες αυτές και κυρίως αυτές πλήττονται από την αναξιοκρατία και τη διαφθορά, από την οκνηρία και την κενοδοξία. Αυτές οι δυνάμεις αντιδρούν τώρα, φωνάζοντας μεμονωμένα, ασύντακτα. Κι αυτές οι δυνάμεις αναστοχάζονται την κρίση, όχι σαν ήττα τους, αλλά σαν χρεοκοπία του τρέχοντος συστήματος κυριαρχίας· αναστοχάζονται τα όρια της αντιπροσωπευτικότητας και της μαζικής δημοκρατίας, τους τρόπους πολιτικής έκφρασης, την οργάνωση σε σχηματισμούς πέραν των πελατειακών κομμάτων.

Αυτές οι διεργασίες είναι αργές και βασανιστικές, οι φορείς τους ανακλώνται και λοξοδρομούν, πολλές πρωτοβουλίες θα σβήσουν προτού δώσουν έναν ώριμο καρπό. Αλλά όλες ρίχνουν σπέρματα αμφισβήτησης και μετασχηματισμού, επιχειρούν νέους τρόπους να βλέπουμε το κοινωνικό και το πολιτικό, ρισκάρουν λοξές πορείες.

Προ ημερών, ένας πολύπειρος κοινωνιολόγος, έμπειρος μα όχι μαραμένος, μας έλεγε: Διαβάζετε τις αδέσποτες αφίσες στους δρόμους, παρακολουθείτε τα γκράφιτι στους τοίχους, περπατάτε στα Εξάρχεια· θα ακούσετε τη βοή των πλησιαζόντων. Εχει δίκιο. Οι τοίχοι μιλάνε όλο και περισσότερο, όλο και πιο εύγλωττα, όλο και πιο πλουραλιστικά: σε μια εποχή υπερεπικοινωνιακότητας, οι αρχαϊκοί τοίχοι είναι ακόμη το πιο λαϊκό, το πιο δημοκρατικό Μέσον: μιλάνε στον αμέριμνο περαστικό, ζωντανεύουν τον δημόσιο χώρο, κάνουν δραστικό και συνεχή έναν υπόκωφο διάλογο. Εως και το ΠΑΣΟΚ ανακάλυψε εκ νέου τους τοίχους, κολλάει μικρές αφίσες με εμπρηστικό περιεχόμενο, πλάι στον λήρο των αναρχικών. Να κι άλλα σημάδια...

Δεν αισιοδοξώ. Δεν απαισιοδοξώ. Μονολογώ πάνω στην κόψη του Καιρού, γυρεύοντας τον χώρο ανάμεσα στους τοίχους και τον περαστικό, τον χώρο ανάμεσα στον λυρισμό του γκραφιτά και την έκπληξη του περιπλανητή της πόλης. Γυρεύω την Πόλη.

Πλοήγηση

[0] Λίστα μηνυμάτων

[#] Επόμενη σελίδα