ΠΦΥ -Εκπαίδευση > Συζητήσεις πάνω σε ιατρικά θέματα

Πρωτότυπο ή αντίγραφο;

(1/12) > >>

Αδαμάντιος Σκούφαλος:
Ευελπιστώ ότι θα αναπτυχθεί έντονη συζήτηση για το συγκεκριμένο θέμα.
Θα ήταν ενδιαφέρον να είχαμε και τις απόψεις συναδέλφων που έχουν εμπειρίες από άσκηση ιατρικής στο εξωτερικό όπως ο συνάδελφος Αργυρίου π,χ. αν άλλες χώρες προωθούν (και πως) την αναγραφή αντιγράφων (Generics).
Στην Ελλάδα πάνω κάτω είναι γνωστή η κατάσταση που επικρατεί με πολλές εταιρίες που παρασκευάζουν αντίγραφα. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν αξιόπιστες ελληνικές εταιρίες με αξιόπιστα αντίγραφα. Άλλωστε ένα σημαντικό επιχείρημα όλων είναι ότι όλα αυτά τα σκευάσματα έχουν έγκριση από τον ΕΟΦ.

Είναι η πρώτη φορά που ξεκινώ θέμα με ψηφοφορία. Επισημαίνω ότι δεν μπορώ να δω τι έχει ψηφίσει ο καθένας κι ότι για να δείτε τα (μέχρι εκείνη τη στιγμή) αποτελέσματα της ψηφοφορίας πρέπει να ψηφίσετε.

Αδαμάντιος Σκούφαλος:
Αν και ψήφισαν ήδη 11 συνάδελφοι (τη στιγμή που γράφω αυτό το κείμενο) βλέπω ότι κανείς δεν διατυπώνει απόψεις.
Ας καταθέσω λοιπόν μερικές:
Στην Ελλάδα έρχεται συνήθως η εταιρία που έχει το αντίγραφο, σου κάνει την παρουσίαση και στο τέλος σου σκάει το παραμύθι: «Γιατρέ, γράψε εσύ κι εμείς εδώ είμαστε» ή ακόμη πιο ψυχρά: «Τόσα στο κομμάτι της κλαριθρομυκίνης, τόσα στην ομεπραζόλη» Άλλωστε εκεί παίζεται το μεγάλο παιχνίδι αυτό τον καιρό. Αν και σε κάτι συνταγές που έρχονται από ΙΚΑ Αθηνών βλέπω ότι παίζεται χοντρό παιχνίδι και στα αντιυπερτασικά, στις στατίνες, στις καλσιτονίνες.  (τουλάχιστον στο ΙΚΑ.) Παρένθεση: Μου αρέσει όταν έρχονται στην περιοχή μου το καλοκαίρι κάτοικοι, που περνούν τον υπόλοιπο χρόνο στην Αθήνα, να γράψουν φάρμακα με απίθανα ονόματα γραμμένα από γιατρούς του ΙΚΑ. Στην πρότασή μου να τους γράψω το αντίστοιχο πρωτότυπο αρνούνται κατηγορηματικά: «Ο γιατρός μου, μου είπε ότι πρέπει να παίρνω αυτό το φάρμακο εφ’ όρου ζωής (ωραίος ο συνάδελφος) και να μην το αλλάξω αν δεν μου δώσει ο ίδιος εντολή (ακόμη πιο ωραίος ο συνάδελφος – εντολέας)». Γράφω κι εγώ το φασόν και μετά παίζεται η ίδια φάση στο φαρμακείο. Συνήθως η φαρμακαποθήκη του νησιού δεν έχει αυτές τις «εξωτικές» μάρκες. Βλέπετε έχει προμήθειες στις εταιρίες που «παίζουν» στο νησί. Κι έτσι ο φαρμακοποιός για να μην δυσαρεστήσει τον πελάτη (που έχει πάντα δίκιο, ιδιαίτερα αν η συνταγή είναι «βαριά») αναγκάζεται να φέρει το σκεύασμα με κούριερ από φαρμακαποθήκη της Αθήνας. (Χε,χε, πάει το κέρδος στα μεταφορικά)

Συνήθως κάνω την ερώτηση: «Είστε 20% πιο φτηνοί από το πρωτότυπο. Παράλληλα έχετε την ευχέρεια να δίνετε και κατιτί στο γιατρό. Θα βγάζετε κι εσείς το κέρδος σας. Από κάπου δεν πρέπει να περικόψετε;».
Οι απαντήσεις είναι διάφορες: «Οι πολυεθνικές βγάζουν τρελά κέρδη, εμείς περιορίζουμε το κέρδος μας», «Οι πολυεθνικές τα χώνουν στους μεγαλογιατρούς, εμείς ερχόμαστε κοντά στον απλό γιατρό. Σε σας που σηκώνετε το βάρος της πρωτοβάθμιας περίθαλψης. Της συνταγογραφίας κλπ)», «Αν εννοείς ότι περικόπτουμε από την ποιότητα γιατρέ, σε πληροφορούμε ότι στο εργοστάσιό μας παρασκευάζει και η τάδε πολυεθνική τα σκευάσματά της. Εμείς έχουμε πιστοποίηση ISO κλπ)
Μια άλλη απορία που έχω είναι γιατί δεν βγάζουν παιδιατρικά σκευάσματα; Μήπως γιατί ο γιατρός και ο γονιός και ο κόσμος δείχνει ιδιαίτερη ευαισθησία στα παιδιά; Μήπως αυτό δημιουργεί αμφιβολίες ποιότητας;

Τέλος θα αναφέρω χαρακτηριστικό περιστατικό που μου συνέβη πέρσι το καλοκαίρι. Έρχεται νεαρό ζευγάρι, η κοπέλα με χαρακτηριστικά συμπτώματα πυελονεφρίτιδας. Λόγω της προχωρημένης ώρας και της απομακρυσμένης περιοχής δεν υπήρχε η δυνατότητα να γίνει καλλιέργεια ούρων. Λαμβάνω το σχετικό ρίσκο, αφού υπήρχε και η σχετικά καλή γενική κατάσταση και το νεαρό της ηλικίας και ξεκινάω την κοπέλα με ενδοφλέβια αγωγή με την πρωτότυπη σιπροφλοξασίνη (για να μην λέμε ονόματα). Κατά τη διάρκεια της παραμονής στο ιατρείο και της συζήτησης, μαθαίνω ότι το ζευγάρι δουλεύει σε ελληνική φαρμακευτική εταιρία. (πάλι δε λέμε ονόματα) Τις επόμενες μέρες η κατάσταση της υγείας της κοπέλας βελτιώνεται και αφού μένει απύρετη για 2 ημέρες τους λέω: «Τώρα θα περάσουμε σε αγωγή από το στόμα με σιπροφλοξασίνη. Ας δώσουμε το ……. (όνομα της σιπροφλοξασίνης στην εταιρία που δούλευαν) αφού δουλεύετε εκεί!»  Και τι απάντηση νομίζετε ότι λαμβάνω; «Δεν πειράζει γιατρέ, ας συνεχίσουμε με το ……» (όνομα της πρωτότυπης σιπροφλοξασίνης) . Ομολογώ ότι αυτό το περιστατικό μου δημιούργησε ακόμη περισσότερες αμφιβολίες για τη δραστικότητα των αντιγράφων.

Από την άλλη με εκνευρίζει η στάση των πολυεθνικών που έρχονται με καθρεφτάκια και χάντρες (στυλό, μπλοκ, ρολογάκια, διακοσμητικά γραφείου, όλα με το λογότυπο της εταιρίας, άρα εκούσια διαφήμιση εκ μέρους μας) στους αυτόχθονες ιθαγενείς – γιατρούς για να διαφημίσουν την πραμάτεια τους ενώ τα χώνουν χοντρά στους μεγαλογιατρούς που αναλαμβάνουν με τη σειρά τους να «προωθήσουν» τα φάρμακά τους σε συνέδρια ή/και στις κλινικές τους.
Με εκνευρίζει που δεν με έχει επισκεφθεί εδώ και χρόνια κάποιος φαρμακάς που θα μου μιλήσει για τη πρωτότυπη ομεπραζόλη. Η εταιρία την έχει στον αυτόματο και παρ’ όλα αυτά είναι το πρώτο σε πωλήσεις PPI. Παρ’ όλο που επιμένει να μη βγάζει συσκευασία με 28 κάψουλες!

Από την άλλη δεν θέλω να μου κολλήσει κανείς το όνομα του «φασονάκια», ιδιαίτερα αφού ζω και εργάζομαι στην περιοχή απ’ όπου κατάγομαι κι ευελπιστώ να συνεχίσω να ζω και να εργάζομαι στο μέλλον.
Οι μόνες ουσίες που έχω δώσει αντίγραφα είναι ομεπραζόλη και κλαριθρομυκίνη. Χωρίς οικονομικά ανταλλάγματα. Ελάχιστα κομμάτια, σε περιπτώσεις που ήθελα να δώσω κάτι φθηνό (ο ακριβής όρος μάλλον είναι φθηνότερο) και σε περιπτώσεις (όπως αναλύω παρακάτω) που αμφιταλαντευόμουν αν πρέπει να λάβει αγωγή. Κι από 1-2 εταιρίες που πιστεύω ότι είναι, σχετικά, αξιόπιστες. Από τι το πιστεύω αυτό; Ίσως ο αντιπρόσωπός τους με έπεισε ή τουλάχιστον δεν μου έκανε νύξη για πληρωμή με το κομμάτι.

Εν κατακλείδι, ψήφισα «επιλέγω ανάλογα με το περιστατικό» που νομίζω ότι δείχνει έλλειψη πλήρους εμπιστοσύνης στην ποιότητα και τη δραστικότητα των αντιγράφων αλλά και εν μέρει λανθασμένη πρακτική ως γιατρός αφού η ίδια ακριβώς ουσία (το αντίγραφο δηλαδή) θεωρώ ότι κάνει σε ένα περιστατικό (περιστατικά που συνήθως αμφιταλαντεύομαι αν πρέπει να χορηγηθεί η συγκεκριμένη δραστική ουσία) ενώ δεν κάνει σε άλλα περιστατικά (περιστατικά στα οποία είμαι σχεδόν σίγουρος ότι πρέπει να χορηγηθεί η συγκεκριμένη δραστική ουσία) στα οποία επιλέγω το πρωτότυπο.

EzeΤΡΟΛ:
Κι εγώ, όπως και οι περισσότεροι, ψήφισα το "κατά περίσταση". Βασική μου αρχή είναι ότι δεν συνταγογραφώ κανένα φάρμακο, αν δεν κρίνω ότι είναι απολύτως αναγκαίο και ότι ο ασθενής με μεγάλη βεβαιότητα θα κερδίσει απ’ αυτό σε σχέση με το να μη πάρει τίποτε. Από εκει και πέρα, θεωρώ ότι δεν πρέπει να είμαι δέσμιος των πολυεθνικών κολοσσών, ειδικά από τη στιγμή που υπάρχουν αξιόλογες και πειστικές προτάσεις από εγχώριες, ελ-ληνικές εταιρείες, και μάλιστα όταν πρόκειται για φάρμακα δοκιμασμένα και -γιατί όχι- καταξιωμένα, που θα έπαιρνα και ο ίδιος. Όλες οι εγχώριες εταιρίες δεν είναι φασονατζίδικες και ούτε πλασσάρουν με φασονατζίδικους όρους -στις περιοχές που βρέθηκα εγώ τουλάχιστον- τα προϊόντα τους. Τα οικονομικά ένθετα των εφημερίδων πολύ συχνά επαινούν τα επιχειρηματικά ανοίγματα και οι ισολογισμοί πολλών ελληνικών φαρμακευτικών εταιρειών είναι εξαιρετικά κερδοφόροι, αφού άλλωστε η δραστηριοποίηση τους γίνεται, όπως ξέρουμε πολύ καλά, σε ένα έδαφος ιδιαίτερα εύφορο. Αν οι μετανάστες της περοχής μου στη Γερμανία γυρίζουν πίσω στα χωριά τους το καλοκαίρι με (ανατολικο)γερμανικά "Μέ ’καψες", γιατί να σνομπάρω εγώ την εγχώρια παραγωγή; Εννοείται ότι οι σοβαρές εταιρείες δεν θα πρέπει να διαπραγματεύονται στη βάση "τόσα τεμάχια προς τόσο το ένα", και όποια -σπανίως είναι η αλήθεια- το κάνει, δεν κερδίζει ποτέ την εμπιστοσύνη μου. Γνωρίζω πολύ καλά ότι ο φαρμακάς που θα προτείνει σε εμένα μια τέτοια συναλλαγή, θα το κάνει αμέσως μετά και στον επόμενο συνάδελφο μου και αυτό με απωθεί από τη σκέψη να κυκλοφορήσουν τα προϊόντα του με τη σφραγίδα μου, αλλά -προς μεγάλη μου ικανοποίηση- ούτε και κανενός από τους συναδέλφους μου τη σφραγίδα έχω δει με τα "σεσημασμένα" προϊόντα.  
Από την άλλη, το να παραχωρήσουμε όλο το παιχνίδι στις πολυεθνικές, εγκυμονεί μακροχρόνια τον κίνδυνο για συγχωνεύσεις των μικρότερων εταιρειών, εξαγορές, καρτέλ και  ολιγοπώλια.
Νομίζω ότι θα ήταν εξαιρετικά χρήσιμη η κατάθεση όσων συναδέλφων έχουν εμπειρία από το τί συμβαίνει και στην αλλοδαπή…

Πατρωνάκης Μάνος:
Στην Ιταλία από τέσσερα χρόνια περίπου Διαμαντή, υπάρχει παράλληλα με τις γνωστές εταιρείες, και κρατική βιομηχανία φαρμάκων με σημαντική μείωση του κόστους.
Εναπόκειται στον ίδιο τον ασθενή να αποφασίσει υπέρ της  πολυεθνικής ή όχι. Κάτι όπως τα φάρμακα που δουλεύαμε στο Στρατό για να σου δώσω να καταλάβεις.

Αδαμάντιος Σκούφαλος:
Δε γνωρίζω το υγειονομικό και φαρμακευτικό σύστημα της Ιταλίας και δεν καταλαβαίνω αρκετά αυτό που λες.
Το κράτος έχει μια εταιρία και ανταγωνίζεται ουσιαστικά τις ιδιωτικές; Παράγει φάρμακα σε χαμηλότερη τιμή.
Ο ασθενής αποφασίζει ποια «μάρκα» φάρμακο θα πάρει; Όχι ο γιατρός; Με ποιο τρόπο; Δηλαδή ο γιατρός ενημερώνει τον ασθενή ότι για την περίπτωσή του υπάρχουν αυτά τα φάρμακα με αυτές τις τιμές κι ο ασθενής διαλέγει;
Εκεί υπάρχει η πληρωμή από τις εταιρίες στο γιατρό με το «κομμάτι»;

Πλοήγηση

[0] Λίστα μηνυμάτων

[#] Επόμενη σελίδα