Άλλες κατηγορίες μηνυμάτων > Πολιτική και Κοινωνικά Θέματα

Η Ελλάδα καίγεται...

<< < (14/21) > >>

Harper:
Δε θέλω να συνεχίσω άλλο αυτή την κουβέντα.Ούτε καν είχα διάθεση να εμπλακώ απλά με ξένισαν τα περί σλάβικων γονιδίων και περί σκύλων που φυλούν τα αφεντικά τους.Σε καμμία περίπτωση δεν θέλησα να προσβάλω κανένα και αν το κατάφερα ΖΗΤΩ ΔΗΜΟΣΙΑ ΣΥΓΝΩΜΗ!
Απλά δε νομίζω πως όσα λέχθηκαν εδώ μέσα,πέραν εμού,είναι η έκφραση της κοινής γνώμης.
Οι υψηλοί τόνοι,όταν διαιωνίζονται με φθίρουν.Σταματώ λοιπόν εδώ!
Και πάλι ζητώ δημόσια συγνώμη-και ειδικότερα από τους iGP κ.Μακρέα-για το ξέσπασμα που προκάλεσα.Καλό απόγευμα σε όλους!

Δημήτρης Μακρέας:
Για μένα δεν υπάρχει ζήτημα συγνώμης. Ξέρω πολύ καλά ότι το συγκεκριμένο ζήτημα είναι πάρα πολύ δύσκολο να συζητηθεί.Υπάρχουν τόσες ιδεολοψίες και αντανακλαστικά(από όλες τις μεριές) που κάνουν που την κάνουν συζήτηση κουφών.Εχω τσακωθεί για το συγκεκριμένο με ανθρώπους που αγαπάω και σέβομαι απεριόριστα.Το σύνθημα που έγραψα δεν το έγραψα ούτε αβασάνιστα, ούτε κατά τύχη.Επίσης έγραψα ότι μέχρι πριν ένα μήνα και εγώ ψιλοφρίκαρα όταν το άκουγα γιατί είναι πράγματι πολύ σκληρό και άκομψο.Αποδείχθηκε όμως από την ίδια τη ζωή ότι οι πρακτικές των δυνάμεων καταστολής είναι πολύ πιο σκληρές και πολύ πιο άκομψες!

Δ. Κουναλάκης:
Και ως άτομο πλέον θα μπω στον πειρασμό να εκφράσω την άποψη μου για το εν συζήτηση θέμα που συνεχίζεται με φωτιές άλλοτε άλλου είδους.

Η έννοιες της προστασίας, της καταστολής, της αυτονομίας, της ελευθερίας, και όσο άλλο το προεκτείνουμε έχουν μια καθαρά υποκειμενική θεώρηση. Επίσης, η συζήτηση και η θεώρηση τους με προβολή στο άτομο ή αντίθετα, στην κοινωνία έχουν πάλι τελείως διαφορετικές προεκτάσεις.

Η αστυνομία είναι όργανο καταστολής ή προστασίας ανάλογα με τα πιστεύω του καθενός και το άτομο, ο αστυνομικός μπορεί να είναι κατασταλτική μονάδα, φύλακας, εργαζόμενος, ή ατυχής συνάνθρωπος σε λάθος θέση-ώρα πάλι με βάση τα πιστεύω καθενός. Ίσως η ανάλυση κατά Φουριέ που χρησιμοποιείται στις αρμονικές θα μπορούσε να μετασχηματιστεί για να εξηγήσεις τις διαφορετικές ποιοτικά απόψεις το όλο θέμα. Το σίγουρο είναι ότι η ατομική συμμετοχή κάθε ατόμου που απαρτίζει ένα οργανισμό χάνεται πρακτικά στη συνολική εικόνα όσο πολυπληθέστερος είναι αυτός. Όμως αυτό που συμβαίνει στην αστυνομία, συμβαίνει σε κάθε εργασιακό χώρο.

Τέθηκε παραπάνω το ΕΣΥ. Προσωπικά, αυτό το αίσθημα του εργαζόμενου που διαφωνεί με το σύστημα συνολικά το έχω νοιώσει ουκ ολίγες φορές. Να δώσω παραδείγματα που θεωρώ ότι είναι αντίστοιχα της όλης κατάστασης που επικρατεί στο θέμα της αστυνομίας.
- Τα νοσοκομεία λειτουργούν το πρωί για τα τακτικά ιατρεία αναγκάζοντας μεγάλο τμήμα του πληθυσμού να μην πάει στο μεροκάματο για να πάει στον ιατρό. Πόσοι όμως έχουν θέσει θέμα στα συλλογικά όργανα ότι και αυτοί που δουλεύουν το πρωί έχουν το δικαίωμα να δουλέψουν;
- Πολλά ταμεία για να βγάλεις μια μαγνητική απαιτούν να έχεις κάνει πρώτα αξονική. Πόσοι έχουν αντιδράσει σε αυτό το ηλίθιο σε κάποιες καταστάσεις σύστημα που ακτινοβολεί μια χαρά τον άρρωστο και σε κάποιες περιπτώσεις δεν έχει καμιά αξία, αντί να υπάρχουν συγκεκριμένες ενδείξεις που να το επιτρέπουν;
- Πόσοι από εμάς δεν θα θέλανε ένα καρδιογράφο (που ίσως δεν έχουν) σε κάθε ιατρείο αλλά το σύστημα μας έχει γραμμένους και έχει άραγε κοστίσει σε ζωές αυτό;
- Πως αντιμετωπίζετε την γιαγιά που φέρνει το "δώρο" αλλά έμμεσα ζητά μια εξυπηρέτηση που δεν σας κοστίζει (πχ μια ΑΥ γίνεται ΣΝ);
- Πόσοι από εμάς έχουμε σε όλους τους ασθενείς μας το ίδιο σκεύασμα για κάθε φαρμακευτική ουσία;
- Πόσο μας επηρεάζουν οι πεποιθήσεις του ασθενή στην συμμετοχή μας ως ιατροί;
προσωπικά τα παραπάνω με κάνουν να νιώθω "σκυλί που φυλάει τα αφεντικά του" όσο κι αν προσπαθώ συχνά να πάω κόντρα στο ρεύμα.

Έβαλα κάποια πράγματα αντιπροσωπευτικά από διαφορετικές περιπτώσεις αλλά μπορώ να σας βρω κι άλλα πολλά.
Πάμε στην αντίθετη όχθη:
- "πρέπει να ακούς το γιατρό, ο λόγος του έχει αξία" ή "Ούτε μια ένεση δεν μου έκανε να βρω την υγεία μου ο θεοπαίχτης"
- "Ένα μήλο την ημέρα, το γιατρό τον κάνει πέρα"
- "..με πήρανε με αυτή τη νεκροφόρα (ασθενοφόρο) και με πετάξανε σε ένα κρεββάτι να πεθάνω" ή "Αμέσως με έφερε το ασθενοφόρο και μου κάνε ένα σωρό εξετάσεις που κάνανε μια ώρα να βγούνε"
- "Το είδα τον κερατά με την άσπρη μπλούζα και ύφος 10 καρδιναλίων και μου ήρθε να του βγάλω τα άντερα, δεν έκανε τίποτα χωρίς φακελάκι". Να σημειώσω ότι το παραπάνω το άκουσα για άξιο συνάδελφο σε θέμα που έτυχε να είμαι μπροστά και που αυτός που το είπε δεν με ήξερε και καμιά επαφή δεν είχε με την πραγματικότητα.
- "Κοίτα το γιατρό, εάν δεν κάτσεις ήσυχα θα του πω να σου κάνει μια ένεση" Σας θυμίζει τίποτα από δυνάμεις καταστολής;

Το φιλοσοφικό μου ερώτημα είναι τελικά, ότι όλοι κουβαλάμε κάποια στερεότυπα που έχουν προκύψει από εμπειρίες ή κοινωνική "γαλούχηση" και που στη συντριπτική πλειοψηφία δεν έχουν καμιά σχέση με την πραγματικότητα. Και η πείρα είναι σφαλερή, οι πεποιθήσεις είναι επικίνδυνες, το να σταματάμε να θέτουμε σε κριτική τα πιστεύω μας σε κάθε μονάδα και όχι μόνο στο σύνολο από το σύστημα είναι εγκληματικό.

Αλλά υπάρχει λύση; Φέρνει ένας κούκος την Άνοιξη;

Γ.Κτιστάκης:
Η κριτική γίνεται σε διαφορετικό επίπεδο κάθε φορά και για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις θα πρέπει να ορίζουμε αυτό το επίπεδο. Π.χ είναι τελείως διαφορετικό να κρίνεις τον αστυνομικό-ιατρό-δικηγόρο-κτλ σε ατομικό επίπεδο από το να κάνεις κριτική σε συλλογικό επίπεδο. Μπορείς σε ατομικό να κρίνεις κάποιον ως προσωπικότητα, ως επαγγελματία ανάλογα το επάγγελμα ,ως πολίτη σε ένα πολιτικό καθεστώς ,ως άνθρωπο στην κοινωνία. Σε συλλογικό κρίνεις μια ομάδα ανθρώπων τελείως διαφορετικά με άλλα κριτήρια και όχι με κριτήρια του χαρακτήρα του κάθε μέλους. Φυσικά και ο χαρακτήρας του κάθε μέλους επηρεάζει την ομάδα, αλλά όταν κρίνεις πχ αστυνομικούς ως ομάδα,  να κρίνονται ως σώμα για τον ρόλο που έχουν και παίζουν ως σώμα στην συγκεκριμένη χρονική στιγμή υπό συγκεκριμένες συνθήκες. Οι χαρακτηρισμοί που προκύπτουν δεν αφορούν την προσωπικότητα του ατόμου (και πως άλλωστε θα μπορούσε αφού δεν τον γνωρίζεις προσωπικά) αλλά τον ρόλο της ιδιότητας που φέρει. 
Με στεναχωρεί να ακούω ότι οι «γιατροί παίρνουν φακελάκια», αλλά είμαι ένας από αυτούς που το λένε με την έννοια ότι αυτό είναι ένα γεγονός που φυσικά και δεν ισχύει για όλους τους ιατρούς, αλλά ισχύει και είναι κατακριτέο. Όταν μου το λένε φυσικά και δεν το παίρνω προσωπικά αλλά και ούτε αρνούμαι ότι αυτό ισχύει για κάποιους όμως. Ως άτομο προσπαθώ να βάλω και εγώ ένα λιθαράκι στο να εκλείψει αυτό από το σώμα των ιατρών όπως και πολλά άλλα κακά. Φυσικά και δεν πρόκειται να πλασθεί  ο τέλειος κόσμος, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα κάνουμε τα στραβά μάτια σε ότι κακό υπάρχει με βάση τα ανθρώπινα ιδεώδη  και όχι με βάση το κομματικό κριτήριο. (δεν λέγω πολιτικό διότι χωρίς πολιτική δεν υπάρχει κοινωνικότητα και άρα ανθρωπισμός)
Συνυπεύθυνος είναι αυτός που  αρνείται την  ύπαρξη κακών στοιχείων μέσα σε ένα σώμα. Η ατομική προσπάθεια του καθενός χαρακτηρίζει το άτομο της ομάδας και η τελική προσφορά στην κοινωνία χαρακτηρίζει την ομάδα.
Έτσι τελικά στην κοινωνία νομίζω ότι το αστυνομικό σώμα στην Ελλάδα (αλλά και στον κόσμο νομίζω) δεν έχει επιδείξει ουσιαστικό ρόλο προσφοράς στην κοινωνία των ανθρώπων, αλλά αντίθετα πάμπολλες φορές έχει λειτουργήσει εις βάρος της κοινωνίας.
Το γιατί τώρα κάποιος επιλέγει να γίνει αστυνομικός? νομίζω ότι ο καθένας έχει τα δικά του κριτήρια. Το θέμα είναι τι στάση κρατεί ως άτομο με την ιδιότητα αυτή απέναντι στην κοινωνία.
Ο ρόλος των σωμάτων αυτών πρέπει να αλλάξει και αυτό είναι ευθύνη ΌΛΩΝ ΜΑΣ.  

D-Michalis:
Δεν θα μπώ εκτενώς στη συζήτηση, ούτε ως διαχειριστής –ο κ. Κουναλάκης το έκανε ήδη πολύ καλά- ούτε ως άτομο.
Όσο αφορά την αστυνομία, θα πώ μόνο τούτο: Βίωσα τη δράση της σε προγενέστερες των περισσοτέρων εδώ δεκαετίες και δεν θα έλεγα ότι υπερηφανεύομαι.
Είναι ένας χώρος που εύκολα μπορεί να μαζέψει άτομα που ψάχνουν να αποδείξουν στον εαυτό τους την ανωτερότητά τους καθώς και νταήδες. Δεν έχει όμως μόνο αυτούς.
Είναι όμως μία δομή που δεν πιστεύω πως κάποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν χρειάζεται.
Ότι πρέπει να μπεί σε άλλους δρόμους κοινωνικής προσφοράς είναι αλήθεια. Όμως σε τέτοιους δρόμους οι πολιτικοί μας δεν έβαλαν το ΕΣΥ, τα Ταμεία Ασφάλισης, τα, τα, Την αστυνομία θα ενδιαφερθούν να βάλουν? Πολύ πιο βολικό τους είναι να την έχουν ως «δική τους δύναμη» και ο χρόνος να ωριμάσουμε σ’ αυτό είναι μακρύς ακόμη.

Με ενόχλησε αφάνταστα που μέσα στις αναλύσεις επεισήλθε το ότι κάποιοι πήγαν εκεί για το μεροκάματο.
Δεν κατάλαβα δηλαδή. Ξέρετε κανέναν που να πήγε σε οποιαδήποτε μισθωτή δουλειά χωρίς να τον ενδιαφέρει να κάνει κάτι για να έχει εισόδημα?
Το πρώτο κριτήριο όταν κανείς ζητάει δουλεία, είναι να έχει εισόδημα. Μετά ακολουθούν τα άλλα, όπως το να τους αρέσει πολύ, το να έχουν δεξιότητες σ’ αυτό κ.λ.π.

Αυτή είναι η πραγματικότητα –καλή ή κακή- και το αντίθετο αποτελεί ευσεβή πόθο.
Αν δεν ήταν έτσι θα ζούσαμε σε μία χώρα που το χρήμα δεν έχει καμία αξία. Έχει όμως και έτσι ζούμε.
Το αν θα διαλέξουμε αυτό το επάγγελμα γι’ αυτά τα λεφτά μόνο ή και για 1, 2, 3, 5 άλλους λόγους, μάλιστα. Εκεί υπάρχει θέμα συζήτησης. Αλλά το ότι πήγαν για να έχουν εισόδημα το καταδικάζουμε? Έλεος.

Υπάρχουν φορές που κάποιοι αρνούνται ένα Α εισόδημα για ένα μικρότερο, προτάσσοντας ιερότερους σκοπούς (π.χ. κοινωνικό λειτούργημα στο ΕΣΥ, αντί του ιδιωτικού). Και λοιπόν? Ωραία να τους πούμε μπράβο. Εκείνοι όμως που δεν το κάνουν είναι σιχάματα? Προσωπικά το έκανα, αλλά ποτέ δεν αισθάνθηκα τους άλλους υποδεέστερους εξ’ αυτού.

Το βιοποριστικό λοιπόν είναι ιερό πράγμα και δικαίως επεισέρχεται στα κριτήρια αναζήτησης δουλειάς.
Το ζητούμενο είναι αν εισερχόμενος σε αυτή τη δουλειά θα την κάνεις με σεβασμό σ’ αυτή ή θα την μετατρέψεις σε εργαλείο ικανοποίησης μικροτήτων ή ανεπαρκειών σου.

Πλοήγηση

[0] Λίστα μηνυμάτων

[#] Επόμενη σελίδα

[*] Προηγούμενη σελίδα