Άλλες κατηγορίες μηνυμάτων > Πολιτική και Κοινωνικά Θέματα
Η Ελλάδα καίγεται...
deleteduser:
Αγαπητέ διακομιστή
για να μην στενοχωριέσαι για το παραπάνω ευχαριστώ θα σου δώσω και εγώ ένα και πατσίσαμε. Ωραίο το χορευτικό μετα σάλσας αλλά οι Αποκριές αργούν ακόμη. Ο Ζακ Τατί από την άλλη ποτέ δεν μου άρεσε , αλλά τι περιμένεις από έναν απολίτιστο Ηπειρώτη κουκουλοφόρο;
Παρεμπιπτόντως χτες συνέλαβαν και δύο συμμαθήτριες της αδελφής μου την ώρα που πήγαιναν στο φροντιστήριο για τη Σχολή Δικαστών στην Κάνιγγος. Να ρωτήσω αυτές και τις όμοιές τους που άφησαν το αμάξι τους; Εγώ πάντως και οι όμοιοί μου αποφεύγουμε να αφήνουμε τη μηχανή ή το αυτοκίνητο κοντά σε στέκια ασφαλιτών.
EzeΤΡΟΛ:
Εύχομαι καλή επιτυχία στην προσπάθεια εισαγωγής των συγγενικών και φιλικών προσώπων που αναφέρθηκαν στην Εθνική Σχολή Δικαστών, και μια λαμπρή σταδιοδρομία στο Δικαστικό Σώμα και την Ελληνική Δικαιοσύνη.
Δ. Κουναλάκης:
Η αλήθεια είναι ότι δεν αφήνεις το αμάξι σου στο δρόμο. Οι "κουκουλοφόροι" νοιάζονται για το μεροκάματο κάθε εργαζόμενου σε ιδιωτικό πάρκινγκ.
Μια και εκπαιδεύονται δικαστές λες να ακούσεις μια μέρα το αμίμιτο: "Εάν εγώ νοιώθω ότι το κράτος με πληρώνει καλά, θα του γλιτώσω πολλά λεφτά καθώς έχω τον τρόπο μου";
Πάντως η όλη κατάσταση μου θυμίζει πολύ το στρατό: Σ' ένα κλειστό περιβάλλον της αρπαχτής έβλεπες ανθρώπους που δεν είχαν τίποτα να δείξουν στην ζωή τους, μέσα στην αναμπουμπούλα, να νιώθουν φοβεροί και τρομεροί με ένα βαθμό "υπο-δεκανέα" ή "δεκανέα" ή με κάτι άλλο που τους έκανε αναντικατάστατους (πχ καψιμιτζής, ή αρχηγός άτυπης παρέας) και μάλλον τους συνέφερε να είναι μέσα στο στρατόπεδο παρά έξω.
Κάπως έτσι, είναι η κατάσταση και στις δυο πλευρές:
Αστυνομικοί που νιώθουν το αίσθημα της δύναμης της καταστολής (μάνα μου καμάρωσε με...),
κουκουλοφόροι που τέρπονται από την ένταση την καταστροφική μανία και την περιπέτεια,
και διαδηλωτές που διαλογίζονται και τέρπονται από το αίσθημα της ομαδικότητας και της ομαδικής ψυχοθεραπείας αλλά χωρίς πρακτικό αποτέλεσμα (τουλάχιστον οι ανώνυμοι αλκοολικοί, κόβαν το αλκοόλ)
Να βγουμε στους δρόμους να γνωρίσουμε συναθρώπους και μέλη του αντίθετου φίλου ορέ Απόστολε.
Αλλά τον ...τρόμο... τώρα, έλεος, ξαναγυρίσαμε στην εποχή που για να ρίξεις τις πιο όμορφες γκόμενες γραφόσουν στην ΚΝΕ. Μην μου πεις ότι το έχουν τόσοι πολλοί ανάγκη...
deleteduser:
Θα συμφωνήσω στα πιο πολλά. Ναι είναι ομαδική ψυχοθεραπεία (είναι και δική μου ερμηνεία - μου τη "βούτηξες"). Ναι γνωρίζεις και γνωρίζεσαι με κόσμο. Ναι υπάρχει ένα αγωνιστικό, ερωτικό κλίμα που ευνοεί τις ματιές και την ψιλοκουβεντούλα μεταξύ αντίθετου φύλου (Οι φίλοι μου με πειράζουν γιατί ερωτεύομαι κάθε 10 λεπτά).
Αλλά πρακτικό αποτέλεσμα υπάρχει. Υπάρχει για το διαδηλωτή που διατηρεί έτσι μέσα του τη σπίθα της αντίληψης και της αντίδρασης στη μίζερη κοινωνική καθημερινότητα (η ψυχοθεραπεία που λέγαμε). Υπάρχει και στον κύκλο του στα πλαίσια της νομιμοποίησης μιας αντίδρασης και της κοινωνικής αφύπνισης. Και αυτό αντανακλά και σε ένα μεγάλο κομμάτι του κοινωνικού σώματος. Του καθησυχασμένου από κόμματα και ΜΜΕ ότι όλα θα πάνε καλά, όταν όλα δείχνουν ότι πάνε χειρότερα. Δημιουργείται η εικόνα ότι κάτι γίνεται. Και όχι ένα σκάνδαλο που θα απασχολήσει τις κουβέντες στα καφενεία και τα ΜΜΕ μέχρι να ξεχαστεί. Κάτι γίνεται από ανθρώπους δίπλα μας. Υπαρκτούς, με όνομα, με δουλειά, με οικογένεια, με φίλους και εχθρούς. Και δεν είναι κουκουλοφόροι (όπως προσπαθούν να με πείσουν) γιατί είναι πολλοί και τους ξέρουμε εμείς οι ίδιοι. Ξέρουμε τον Αποστόλη, την Γιώτα, τον Λεονάρδο, τη Δώρα, τον Χρήστο κλπ κλπ
Και ναι έτσι σπάει ο τρόμος. Καταρχάς ο τρόμος της καθημερινότητας: (Μην αντιμιλήσεις στο αφεντικό σου. Μην αντιμιλήσεις στο διευθυντή σου. Μην αντιμιλήσεις ακόμη και στον τελευταίο αυθαιρετούντα υπάλληλο. Κλείσε τα μάτια στο... στο... στο... και ψήφισε. Μη ζητήσεις αύξηση. Μη ζητήσεις καλύτερη υγεία. Μη ζητήσεις καλύτερη παιδεία. Πάρε δάνειο και αγόρασε.) Ο κόσμος είναι φοβισμένος, εφησυχασμένος και παθητικός. Για αυτό φτάσαμε εκεί που φτάσαμε. Μια μακρά περίοδος εφησυχασμού και ψέυδαίσθησης ευμάρειας - που πλέον καταρρέει - οδήγησε στην αποδιοργάνωση της κοινωνικής συνοχής και ικανότητας αντίδρασης. Κι έτσι πχ τα τελευταία χρόνια η μόνη σοβαρή απεργία έγινε από τους εκπαιδευτικούς και η οποία συνετρίβη προς όνειδος όλων μας.
Αλλά υπάρχει και ο άλλος τρόμος. Αυτός του απλού διαδηλωτή που συλλαμβάνεται χωρίς λόγο και ξέρει ότι μπορεί να "φορτωθεί" με αδικήματα που δεν έκανε (βλ. τα πράσινα παπούτσια) και να βρεθεί κατηγορούμενος για πράγματα που δεν είχε (βλ. τον Άγγλο διαδηλωτή της Θεσσαλονίκης). Μπορεί να "φάει" ασφυξιογόνα χημικά χωρίς κανένα λόγο και αφορμή από κανέναν (πχ στην τελευταία πορεία ήμουν μπροστά στα Προπύλαια και μπορώ να σας διαβεβαιώσω με τα ίδια μου τα μάτια ότι ο Ματατζής πέταξε πρώτος το χημικό στη μέση της πορείας, δίπλα μου, η οποία εκείνη τη στιγμή πέρναγε το δρόμο χωρίς να φωνάζει ούτε καν συνθήματα). Μπορεί να ξυλοκοπηθεί χωρίς λόγο (βλ. ζαρτινιέρα). Μπορεί να μαχαιρωθεί από φασίστες (βλ. το φίλο μου Κωστή πριν από λίγους μήνες). Μπορεί να μπουν στο σπίτι του χωρίς λόγο και παράνομα την ώρα που λείπει και να κάνουν έρευνα μόνο και μόνο επειδή μένει στα Εξάρχεια (βλ. Σταυρούλα Γιαννακοπούλου). Και αν βρούν κάτι ξέρει ότι θα καταδικαστεί στο μέγιστο της ποινής (15 μήνες φυλακή για ένα κλομπ και ένα σπρέι). Και τα παραδείγματα που σας φέρνω είναι τα τηλεοπτικά. Η ελάχιστη δική μου εμπειρία με έχει τροφοδοτήσει με πλείστα άλλα. Και τον τρόμο αυτό τον νιώθουμε όλοι όσοι κατεβαίνουμε σε πορείες (και εγώ βέβαια).
Και βέβαια ο δρόμος δεν είναι μόνο πορείες. Αυτή τη στιγμή στην Αθήνα υπάρχει οργασμός από δράσεις, συναντήσεις, εκδηλώσεις. Όπως το χτεσινό παζάρι στην πλατεία Εξαρχείων. Ένα πανηγύρι των κατοίκων με μουσική(Τα κρητικά είχαν την τιμητική τους γιατί με τόσο κρύο έπρεπε να χορεύουμε για να ζεσταθούμε), κρασί, τσίπουρα, μεζέδες, παιδάκια, μεγάλους, ντόπιους και περαστικούς που κράτησε από το πρωί μέχρι το βράδυ. Για να σπάσει η τρομοκρατία και για τους ίδιους (το τι περάσαν αυτές τις μέρες δε λέγεται. Δεν έμεινε σπίτι που να μην το ψάξουν. Δεν υπήρχε γωνία χωρίς ασφαλίτη που έκανε έλεγχο με κριτήρια χουντικά: μαλλί, ηλικία, ντύσιμο κλπ). και για τον κόσμο. 15 χρόνια κατεβαίνω για διασκέδαση στα Εξάρχεια. Πρώτη φορά τόσοι πολλοί μου λένε μην πας. Και βέβαια ένας είναι ο πραγματικός φόβος: Να συλληφθείς χωρίς λόγο, καθώς τα Εξάρχεια είναι η πιο αστυνομοκρατούμενη περιοχή της Αθήνας.
Δεν είναι σοφιστεία ότι στο δρόμο διαμορφώνονται συνειδήσεις. Το βλέπω σε μένα, στη γυναίκα μου που πρώτη φορά κατέβηκε σε πορεία τον Δεκέμβρη, στην αδελφή μου που δεν έχει κατέβει ποτέ σε πορεία και δεν ψηφίζει καν (είναι το καλό παιδί της οικογένειας), σε φίλους και φίλες που πορευόμαστε μαζί (με τους περισσότερους για πρώτη φορά), κουβεντιάζουμε μαζί και προσπαθούμε να δράσουμε μαζί. Δεν αλλάζει μόνο ο τρόπος που βλέπουμε τα πράγματα. Αλλάζει η νοοτροπία που έχουμε μέσα μας ως προς τη διεκδίκηση καθημερινών πραγμάτων στη δουλειά, στη γειτονιά, στην κοινωνία που ζούμε, που αναφερόμαστε και που είμαστε υποχρεωμένοι να δρούμε για να τη βελτιώσουμε (ή αν μη τι άλλο να προσπαθήσουμε να σταματήσουμε την κατρακύλα της).
Υ.Γ. Σεξιστικό σχόλιο: Τις πιο ωραίες γκόμενες ευτυχώς δεν τις έχει πια η ΚΝΕ (η οποία απουσιάζει όπως συνήθως). Τα αριστερίστικα φοιτητικά μπλοκ μοιάζουν με ανθισμένους κήπους.
Δημήτρης Μακρέας:
Τελικά η πραγματικότητα είναι ζήτημα εμπειρίας και παραστάσεων.Πως να έχεις εικόνα για μια κατάσταση που δεν τη ζεις αλλά την απολαμβάνεις ως θεατής? Τι θα πουν άραγε οι θεατές-χρήστες υγείας όταν κάποιοι από εμάς θα σταματήσουν να εφημερεύουν? Σίγουρα πάντως δε θα συμμεριστούν τη δική μας πραγματικότητα .Θα δουν ακαμάτες φακελλάκηδες που δε χορταίνουν με τίποτα .Και εμείς θα φωνάζουμε στου κουφού την πόρτα! Τι ήταν λοιπόν οι κινητοποιήσεις? Τρακόσιοι κουκουλοφόροι φετιχιστές της βίας, μια παρέα αναρχικοί και αριστεριστές του καναπέ και μαθητές που δεν ξέρουν τι τους γίνεται.Ξέχασα ,και κάτι ξέμπαρκοι ερωτύλοι.Και ξεμπερδέψαμε!Εύκολα .Οπως εύκολα ξεμπερδεύουμε με κάθε τι που δεν το καταλαβαίνουμε.Με κάθε τι που μας αναγκάζει να έρθουμε αντιμέτωποι με τη συνείδησή μας, που μας καλεί να αναθεωρήσουμε στάσεις και αντιλήψεις .Και μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι όλοι σχεδόν όσοι βρέθηκαν στο δρόμο αυτές τις μέρες αναθεώρησαν και διαπραγματεύτηκαν από την αρχή πολλές από τις "βεβαιότητες"τους. ΔΕ μπορώ να πω το ίδιο και για τους θεατές!
Αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει όλος ο κόσμος να έχει θετική γνώμη για τις κινητοποιήσεις ούτε αρνητική γνώμη για τις δυνάμεις καταστολής.Όταν όμως αυτή η γνώμη είναι εκ των προτέρων διαμορφωμένη υπάρχει πρόβλημα.Υπάρχει ιδεοληψία .Οπως ιδεοληψία είναι και εκ των προτέρων διαμορφωμένη θετική γνώμη για οποιαδήποτε κινητοποίηση και η υπεράσπιση όλων γελειοτήτων που μπορεί να γίνονται στο όνομα του "κινήματος".Επίσης προβληματική είναι η αρνητική στάση (συνήθως ,αλλοθι εύκολης και αβασάνιστης καταδίκης) απέναντι στο περιεχόμενο της κινητοποίησης όταν δεν δε συμφωνούμε με τις μορφές. Φυσικά υπάρχει και ευθύνη των κινητοποιούμενων σε αυτό το σημείο .Ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα.
Γιατί άραγε ενώ κυρίαρχη είναι η άποψη ότι η ένταση των κινητοποιήσεων ήταν παράλογη και ότι δε θα αφήσουν τίποτα εκτός από σπασμένες βιτρίνες και κατεστρεμένες περιουσίες ,ήταν τέτοια η λύσσα της εξουσίας για να σταματήσουν?Γιατί αυτή η άνευ προηγουμένου ένταση της καταστολής και η απίστευτη χρήση παρακρατικής μεθοδολογίας?Πόσο δημοκρατικό μπορεί να θεωρείται ένα καθεστώς που στηρίζεται σε τέτοιες μεθόδους? Πόσο δημοκρατικό μπορεί να είναι ένα καθεστώς που έχει ανάγκη τη συστηματική διαστρέβλωση της πραγματικότητας μέσω των ΜΜΕ και το μονοπώλιο της ενημέρωσης?-Θυμηθείτε τη λυσσαλέα αντίδραση της εξουσίας απέναντι στην απόλυτα ειρηνική 10λεπτη κατάληψη στην ΕΡΤ.Στην υποψία και μόνο ότι ένα κανάλι εθνικής εμβέλειας μπορεί να στείλει ένα "λάθος" μήνυμα έχασαν κάθε ψυχραιμία.Ο έλεγχος της εξουσίας στα ΜΜε οφείλει να είναι απόλυτος! Πόσο δημοκρατικό μπορεί να είναι ένα καθεστώς που προσπαθεί με κάθε τρόπο να εμποδίσει την παραγωγή "πολιτικής" από την ίδια την κοινωνία?
Η απάντηση στο τελευταίο ερώτημα είναι κατά τη γνώμη μου το κρίσιμο σημείο των κινητοποιήσεων. Μέχρι πριν ένα μήνα η παραγωγή της "πολιτικής" στην Ελλάδα γινόταν μέσα στα αυστηρά περιχαρακωμένα όρια της αστικής ολιγαρχίας που έχει την εξουσία(εθνικής και υπερεθνικής), καθώς και σε μικρές ομάδες συνδικαλιστικών και κομματικών γραφειοκρατειών με πολύ περιορισμένες δυνατότητες παρέμβασης και μπόλικη ιδιοτέλεια.Αυτή η υποτειθέμενη "δημοκρατία" έρχεται να αμφισβητηθεί από τα θεμέλια .Μετά από πάρα πολλά χρόνια ευρύτερα κομμάτια της κοινωνίας συμμετέχουν χωρίς διαμεσολαβητές στην παραγωγή πολιτικής άποψης και πρακτικής.Ο "δημόσιος" χώρος γνωρίζει μια άνευ προηγουμένου διεύρηνση που μόνο ελπιδοφόρα μπορεί να είναι.Η διαδικασία απέχει πολύ από το να είναι ιδανική είναι όμως μια διαδικασία που έρχεται να ξαναθυμίσει ότι η κοινωνία μπορεί να μην είναι παθητικός θεατής των επιλογών της εξουσίας.Αυτή η αμφισβήτηση του μονοπώλιου στην παραγωγή "πολιτικής" είναι που ανυσήχησε περισσότερο τους κύκλους της εξουσίας αλλά και τα "ιερατεία" της συστημικής αριστεράς( με το ΚΚΕ χέρι χέρι με τον Καρατζαφέρη).
Οπως λέει και ο ποιητής "φοβήθηκαν οι άρχοντες μην πάθουνε ζημιά
και την κουτάλα χάσουνε μαζί μετα ζουμιά
ρε θες να κάνουν κίνημα του γάτου οι καρποί
κι ότι γλυκά ροκάνιζαν σαν φούσκα να χαθεί"
Πλοήγηση
[0] Λίστα μηνυμάτων
[#] Επόμενη σελίδα
Μετάβαση στην πλήρη έκδοση