Τελευταία μηνύματα11
Πολιτική και Κοινωνικά Θέματα / Κάτω τα χέρια από την περιουσία μου, ρε!
« Τελευταίο μήνυμα από Argirios Argiriou στις 26 Αυγούστου 2025, 19:03:27 »Capital.gr 26-08-2025
Του Θάνου Τζήμερου
Είναι απίστευτο το ότι 35 χρόνια μετά την κατάρρευση του πιο ηλίθιου και πιο εγκληματικού πολιτικοκοινωνικού πειράματος στην ανθρώπινη ιστορία, του "υπαρκτού σοσιαλισμού", υπάρχει ανάγκη να γράφονται κείμενα σαν κι αυτό, και μάλιστα σε χώρα που ανήκε πάντα στο γκρουπ των δυτικών δημοκρατιών. Όμως, η χρόνια σοσιαλιστίτιδα από την οποία πάσχει το σύνολο του πολιτικού μας συστήματος, από τη μεταπολίτευση και δώθε, έχει δημιουργήσει ένα τοξικό οικοσύστημα το οποίο παράγει πολιτικές τερατογενέσεις, τόσο πολλές, που ο πολίτης έχει εκπαιδευθεί να τις θεωρεί κανονικότητα, μέχρι που αντιδράει αρνητικά όταν του το επισημαίνεις. Λογικό κατά μία άποψη: όταν βλέπεις παντού τέρατα με τρία κεφάλια, το ένα κεφάλι σού φαίνεται τσουρούτικο.
Όποιος παρατηρήσει νήπια να παίζουν και βλέπει με πόση δύναμη τραβάει το ένα από τα χέρια του άλλου το παιχνίδι που είναι δικό του, λέγοντας "’κό μου", έχει καταλάβει αμέσως τη σημασία που έχει για την ανθρώπινη ύπαρξη η έννοια της ατομικής ιδιοκτησίας. Το κατάλαβαν στην Αρχαία Αθήνα, το κατάλαβαν οι Ρωμαίοι που διαμόρφωσαν λεπτομερές νομικό πλαίσιο προστασίας της, το κατάλαβαν και οι Διαφωτιστές που έβαλαν τα θεμέλια αυτού που σήμερα ονομάζεται δυτικός κόσμος.
Ποιοι δεν το κατάλαβαν; Ο Τσάτσος και η σοσιαλιστική παρέα του, που έφτιαξαν το Σύνταγμα του 1975. Και ενώ το Σύνταγμα του 1952 προστάτευε απόλυτα την περιουσία, χωρίς να κάνει βαρύγδουπες σχετικές δηλώσεις, το εξάμβλωμα του 1975 βάζει συνιδιοκτήτη το κράτος. Το άρθρο 17, του 1952, έλεγε ότι "Οὐδεὶς στερεῖται τῆς ἰδιοκτησίας αὑτοῦ, εἰμὴ διὰ δημοσίαν ὠφέλειαν προσηκόντως ἀποδεδειγμένην, ὅτε καὶ ὅπως ὁ νόμος διατάσσει, πάντοτε δὲ προηγουμένης πλήρους ἀποζημιώσεως." Αν δηλαδή το κράτος αποφάσιζε να πάρει το οικόπεδό σου, για να το κάνει δρόμο, πλατεία ή… δάσος, ήταν υποχρεωμένο να δικαιολογήσει αυτή την απόφασή του με αποδείξεις ενώπιον του δικαστηρίου και, αν η (τότε, όντως ανεξάρτητη) Δικαιοσύνη συμφωνούσε, καθόριζε το ποσό της απαλλοτρίωσης. Ο πολίτης είχε απόλυτο δικαίωμα στην ιδιοκτησία του μέχρι να του καταβληθεί και η τελευταία δεκάρα της αποζημίωσης. (Είχε κι άλλα καλά το Σύνταγμα του 1952. Να θυμίσω, με την ευκαιρία της απεργίας των "τεμπέληδων της εύφορης κοιλάδας" του Δημοσίου στις 28/8, ότι στο άρθρο 11 ξεκαθάριζε, νέτα-σκέτα: "Ἡ ἀπεργία εἰς τοὺς δημοσίους ὑπαλλήλους καὶ εἰς τοὺς ὑπαλλήλους νομικῶν προσώπων καὶ ὀργανισμῶν δημοσίου δικαίου ἀπαγορεύεται.")
Όμως το Σύνταγμα του 1975, ενώ πουλάει προστασία (Η ιδιοκτησία τελεί υπό την προστασία του Kράτους…) προσθέτει στο άρθρο 17 μία από τις πιο ανόητες φράσεις του (έχει μπόλικες από δαύτες), που άνοιξε το παράθυρο για το διαρκές γιουρούσι των κυβερνητικών μπολσεβίκων στην περιουσία του Έλληνα: "…τα δικαιώματα όμως που απορρέουν από αυτήν δεν μπορούν να ασκούνται σε βάρος του γενικού συμφέροντος". Ποια είναι αυτά τα δικαιώματα; Ποιος και με ποιον τρόπο ορίζει το δημόσιο συμφέρον σε αντιδιαστολή με το δικαίωμα της ιδιοκτησίας; Μα, εννοεί ότι δεν μπορείς να χτίσεις ό,τι θες ή να ντανιάζεις στο οικόπεδό σου σκουπίδια και να τους βάλεις φωτιά, θα έλεγε κάποιος καλοπροαίρετα αφελής. Δεν είναι καθόλου αυτό. Ποτέ, ακόμα και στην αρχαιότητα, δεν μπορούσες να κάνεις ό,τι ήθελες με την ακίνητη περιουσία σου. Υπήρχαν πολεοδομικοί, δασικοί, υγειονομικοί και κανονισμοί ασφαλείας που έθεταν όρια στη χρήση της. Η νομοθεσία της Οθωνικής περιόδου, ο ΓΟΚ του 1929, οι πολεοδομικές ρυθμίσεις του ’30 και του ’50, οι νόμοι για τους αρχαιολογικούς χώρους, ήδη περιείχαν σαφείς περιορισμούς που εξυπηρετούσαν συγκεκριμένους στόχους (πυρασφάλεια, δημόσια υγεία, ρυμοτομία, προστασία μνημείων). Δεν χρειαζόταν να "εφευρεθεί" η ρήτρα του "γενικού συμφέροντος". Η "καινοτομία" του 1975 άνοιξε ένα συνταγματικό "παράθυρο" για να βάλει χέρι το κράτος στην περιουσία σου, επικαλούμενο το γενικό συμφέρον, με τρόπο, τις περισσότερες φορές, εντελώς αόριστο.
Στην πράξη, αυτή η συνταγματική πρόβλεψη έγινε πολυεργαλείο των κρατιστών. Χρησιμοποιήθηκε από την τοπική αυτοδιοίκηση που "δεσμεύει" οικόπεδα χωρίς να τα αξιοποιεί αλλά και χωρίς να πληρώνει αποζημίωση επί δεκαετίες, από το κράτος που χαρακτηρίζει εκτάσεις ως δασικές ή αρχαιολογικές, αποψιλώνοντας ή καταργώντας κάθε δυνατότητα νομής τους από τους ιδιοκτήτες τους, από υπουργούς που επινοούν "ζώνες προστασίας" συχνά με αναδρομική ισχύ, και από τους δικαστές, ειδικά του ΣτΕ, που "την έχουν δει" υπερκυβέρνηση, κρίνοντας, ως αντισυνταγματικούς, νόμους που ίσχυαν εδώ και δεκαετίες! Φυσικά, ουδεμία αποζημίωση καταβάλλεται σε κάποιον που αγόρασε νόμιμα, μπορεί και από κρατικό φορέα, μια έκταση ως οικόπεδο, πλήρωνε τέλη και φόρους για οικόπεδο και μια ωραία πρωία έμαθε ότι με έναν νόμο με ένα άρθρο (ή και περισσότερα) το οικόπεδό του μετατράπηκε σε δάσος ή σε μπαχτσέ.
Χρησιμοποιήθηκε επίσης και εξακολουθεί να χρησιμοποιείται ως όπλο γενικά κατά της ιδιοκτησίας, όταν το κράτος, προσβεβλημένο από τον ιό του σοσιαλισμού, αποφασίζει να "προστατεύσει" κάποιες κατηγορίες πολιτών που θεωρεί, με τα σοσιαλιστικά του κριτήρια, αδύναμες, όπως οι ενοικιαστές. Κι επειδή ενός κακού μύρια έπονται, τη διαστροφή του Συντάγματος ακολουθεί η διαστροφή μιας σειράς "προστατευτικών" νόμων και επιδοματικών παρεμβάσεων που έχουν ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που είχε κατά νου ο εμπνευστής τους. Ο ιός του σοσιαλισμού προκαλεί βαριά ασθένεια. Προσβάλλει τον εγκέφαλο, αλλοιώνοντας βασικές διανοητικές λειτουργίες. Ο ασθενής καταλήγει να έχει χαμηλή νοημοσύνη, συνεχείς παραισθήσεις και πάσχει επιπλέον από το "σύνδρομο του Θεού": νομίζει ότι μπορεί να αλλάξει τον τρόπο που λειτουργεί η πραγματικότητα, με το "Είπε και εγένετο".
Η πραγματικότητα λέει ότι όταν η τιμή ενός προϊόντος είναι υψηλή, αυτό οφείλεται στην αυξημένη ζήτηση και στην μικρή προσφορά. Η προσδοκία κέρδους θα αυξήσει την παραγωγή και θα βάλει και άλλους "παίχτες" στην αγορά, μέχρι ζήτηση και προσφορά να ισορροπήσουν. Δεν χρειάζεται καμμία κρατική ρύθμιση. Αρκεί το κράτος να μην μπλοκάρει τον έναν ή και τους δύο όρους της εξίσωσης. Γιατί όμως δεν γίνεται αυτό στα ενοίκια και τις τιμές των σπιτιών; Διότι το κράτος (κυβέρνηση, δικαστές κ.λπ.) αυξάνει τη ζήτηση (Σπίτι μου Ι & ΙΙ, Χρυσή Βίζα, ξενώνες για χιλιάδες "αιτούμενους ασύλου", υπερτροφικές και άχρηστες πανεπιστημιακές σχολές) στρεβλώνει τους όρους της αγοράς (προγράμματα "Ανακαινίζω", "Εξοικονομώ" κ.λπ.) και ταυτόχρονα τσακίζει την προσφορά.
Τα αίτια που μπλοκάρουν την είσοδο στην αγορά νέων αλλά και υπαρχουσών κατοικιών, είναι, σχεδόν όλα, κρατικογενή: από την παρανοϊκή, σαδιστική γραφειοκρατία, μέχρι τις πρόσφατες αποφάσεις του ΣτΕ, που "πάγωσαν" τις οικοδομικές εργασίες στη χώρα, χωρίς να διαφαίνεται στον ορίζοντα νομοθετικό "ξεπάγωμα". Δεν θα αναφερθώ αναλυτικά, καθώς τα έχουν επισημάνει πολλοί επαΐοντες, προτείνοντας και λύσεις, οι οποίες όμως δεν κατάφεραν να δονήσουν το απονεκρωμένο τύμπανο του σοσιαλιστικού ωτός των κυβερνώντων. Θα ασχοληθώ, σ΄ αυτό το κείμενο, αποκλειστικά με μία πλευρά του προβλήματος, που έχει κάνει πολλούς ιδιοκτήτες, που έχουν "καεί", να προτιμούν να κρατούν την περιουσία τους κλειδωμένη παρά να την νοικιάσουν: το εγκληματικό (για τους ιδιοκτήτες και την Οικονομία) νομικό πλαίσιο "προστασίας" των κακοπληρωτών, για το οποίο έχω προσωπική, πρόσφατη πείρα.
Όταν κάποιος σταματάει να σε πληρώνει, ή, όπως στη δική μου περίπτωση, είναι επαγγελματίας απατεώνας (αβρόφρων, περιποιημένος, ευπροσήγορος, με παιδί σε ιδιωτικό σχολείο, πιάνο και γαλλικά) και δεν έχει δώσει ούτε δεκάρα, έχεις δύο τρόπους να του κάνεις έξωση: α) με έκδοση διαταγής απόδοσης του μισθίου και πληρωμής μισθωμάτων και β) με άσκηση αγωγής για την απόδοση του μισθίου και την πληρωμή των μισθωμάτων. Γιατί υπάρχουν δύο τρόποι, μολονότι είναι προφανές ότι έχουν τον ίδιο στόχο; Για να έχουν δουλειά οι δικηγόροι. Δεν υπάρχει κανένας άλλος ουσιαστικός λόγος. Οι δύο τρόποι έχουν μόνο δικονομικές διαφορές, που καθιστούν τον έναν (αγωγή) πολύ χρονοβόρο και τον άλλον (διαταγή) λιγότερο χρονοβόρο. Βασίζονται σε δύο νομικές διατάξεις για το ίδιο θέμα (άρθρο 597 ΑΚ και 66 ΕισΝΚΠολΔ) γεμάτες νομικές τρικλοποδιές (στην αγωγή του άρθρου 597 ΑΚ, ο εκμισθωτής πρέπει να έχει καταγγείλει τη μίσθωση, ενώ στην αγωγή του άρθρου 66 ΕισΝΚΠολΔ η μίσθωση πρέπει να είναι ενεργή). Και όπως συμβαίνει και σε πολλές άλλες περιπτώσεις στον νομικό μας λαβύρινθο, ισχύουν και οι δύο τρόποι, ταυτοχρόνως, μολονότι ο ένας αποκλείει τον άλλο. Ας παρακολουθήσουμε τον λιγότερο χρονοβόρο, που διαφημίζεται ως… express!
Πρώτα, πρέπει να στείλεις εξώδικο στον κακοπληρωτή και να τον ενημερώσεις… ότι σου χρωστάει! Πληρώνεις τον δικαστικό επιμελητή (τουλάχιστον 50 ευρώ, αν οι αποστάσεις είναι μικρές) και τον δικηγόρο (ό,τι σου ζητήσει), αν δεν μπορείς να το συντάξεις μόνος σου. Γιατί; Γιατί πρέπει αυτός που τηρεί τη σύμβαση να ξοδέψει λεφτά για να ειδοποιήσει αυτόν που δεν την τηρεί; Αν δεν ζούσαμε σε χώρα αντεστραμμένων αξιών, ο νόμος θα έλεγε στον ενοικιαστή: "Πέρασαν 10, άντε 20 μέρες και δεν πλήρωσες το ενοίκιο; Πρέπει να ενημερώσεις εγγράφως τον ιδιοκτήτη, για τον λόγο της καθυστέρησης και να δεσμευθείς για τη νέα ημερομηνία της καταβολής. Δεν το έκανες; Έχει δικαίωμα να πάρει έναν αστυνομικό και να έρθει να σε πετάξει έξω." Τέλος. Εξαιρείται η περίπτωση που ο ενοικιαστής τράκαρε και είναι σε κώμα. Μόνον τότε. Σε οποιαδήποτε άλλη, έχει υποχρέωση να σεβαστεί τον άνθρωπο που του εμπιστεύθηκε την ιδιοκτησία του και, τουλάχιστον, να τον ενημερώσει. Δεν υπάρχει ούτε ένας ιδιοκτήτης που έχοντας κάποιον συνεπή ενοικιαστή, θα θελήσει να του κάνει έξωση, αν κάποια φορά καθυστερήσει στην καταβολή και εξηγήσει τους λόγους. Ο ιδιοκτήτης καταφεύγει στη Δικαιοσύνη, όταν έχουν συσσωρευτεί απλήρωτα ενοίκια πολλών μηνών και ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι.
Δίνει λοιπόν ή θυροκολλεί ο δικαστικός επιμελητής το εξώδικο, αλλά ο ενοικιαστής εξακολουθεί να σε γράφει. Πρέπει να περιμένεις να περάσουν άλλες 15 μέρες, πέρα από όσον καιρό έχει καθυστερήσει η καταβολή. (Eίναι η διαδικασία express, είπαμε.) Τη 16η πας σε δικηγόρο που συντάσσει (για λογαριασμό του δικαστή) μια "διαταγή" που ζητάει από τον κακοπληρωτή να φύγει από το σπίτι, να σου πληρώσει τα χρωστούμενα ενοίκια και ενδεχομένως άλλα οφειλόμενα (κοινόχρηστα, νερό, ρεύμα κ.λπ.). Φυσικά πληρώνεις τον δικηγόρο και εμμέσως και τον δικαστή (ο δικηγόρος χρεώνει επιπλέον την απόφαση του δικαστή που του την πήγε έτοιμη, γιατί αλλιώς θα αργούσε η έκδοσή της). Το άρθρο 81 §3 του Ν. 2238/1994 σε υποχρέωνε να προσκομίσεις στο δικαστήριο, μαζί με τα υπόλοιπα έγγραφα, και "πιστοποιητικό της αρμόδιας Δ.Ο.Υ. ότι έχουν δηλωθεί τα μισθώματα της τελευταίας διετίας"! Αν, δηλαδή, είχες ένα κλειστό διαμέρισμα και το νοίκιασες πριν 6 μήνες, δεν μπορούσες να κάνεις έξωση στον απατεώνα. Έπρεπε να συμπληρωθούν 2 χρόνια, να κάνεις δήλωση για ενοίκια που δεν είχες εισπράξει, και στον τρίτο χρόνο να ζητήσεις να φύγει! Μολονότι αυτή η ουρανομήκης ηλιθιότητα καταργήθηκε το 2013 (μετά από πιέσεις της τρόικας) το ότι βρέθηκαν άνθρωποι να την σκεφθούν, βουλευτές να την ψηφίσουν και διατηρήθηκε επί 20 σχεδόν χρόνια, αποδεικνύει αυτό που ανέφερα προηγουμένως για τις βαριές, μη αναστρέψιμες βλάβες, που προκαλεί στον εγκέφαλο η νόσος του σοσιαλισμού. Κρατήστε το αυτό γιατί θα φτάσουμε και στο σήμερα.
Είμαστε στο σημείο που ο δικαστής σε "δικαιώνει". Δες τι σημαίνει στην πράξη. Δίνεις καινούργιο πενηντάρικο (τουλάχιστον) στον δικαστικό επιμελητή για να πάει την απόφαση στον κακοπληρωτή. Εκείνος συνεχίζει να σε γράφει. Τον διώχνεις αμέσως; Όχι βέβαια! Πρέπει να προστατευθεί, να μην του έρθει ξαφνικό. Ο νόμος σε υποχρεώνει να περιμένεις και άλλες 20 μέρες (είναι η διαδικασία express, είπαμε). Στις πρώτες 15 ο απατεώνας έχει το δικαίωμα να ασκήσει ανακοπή κατά της αγωγής! Για ποιον λόγο; Για κωλυσιεργία, με οποιοδήποτε πρόσχημα τον δασκαλέψει ο δικηγόρος του. Ξανά δικαστήρια, ξανά έξοδα για δικηγόρο για αίτηση προσωρινής εκτέλεσης, αντικρούσεις επί της ανακοπής, επίκληση θεραπείας υπερημερίας, αίτηση ασφαλιστικών μέτρων και δεν συμμαζεύεται. Σε δουλειά να βρισκόμαστε, για να υπάρχει επαγγελματική ύλη για τους 50.000 δικηγόρους της χώρας, όταν βάσει πληθυσμού, χρειάζονται λιγότεροι από 5.000.
Ας πούμε ότι ξεμπερδεύεις και με αυτά και έρχεται η στιγμή της αποβολής του απατεώνα από το σπίτι σου. Τελειώσαμε; Όχι! Τώρα αρχίζουμε! Πρέπει να πας ξανά με δικαστικό επιμελητή. Όμως τώρα δεν παίζει 50άρικο. Θα σου κοστίσει κανένα 700άρι βάσει τιμοκαταλόγου που έχει εκδοθεί με ΚΥΑ, και υπολογίζει βασικό ποσό και διάφορα πρόσθετα, συν κλειδαράς, συν ΦΠΑ 24%, βεβαίως-βεβαίως, διότι αλλοίμονο αν δεν πληρώσεις φόρο στο κράτος όταν προσπαθείς να βρεις το δίκιο σου. Το καλό σενάριο είναι ο απατεώνας να σου πει "ok, ευχαριστώ, κορόιδο, για την τζάμπα φιλοξενία, φεύγω τώρα γιατί ήδη βρήκα το επόμενο θύμα". Πότε συμβαίνει αυτό; Σπάνια. Τι συμβαίνει στην πράξη;
Να μην φεύγει. Κι αν έχει μικρά παιδιά να τα βάλει να κλαίνε και να τους λέει "αυτοί οι κακοί άνθρωποι θέλουν να μας διώξουν απ’ το σπίτι μας"! Τότε την έβαψες. Πρέπει να έρθουν μαζί με τον δικαστικό επιμελητή αστυνομικοί και κοινωνικοί λειτουργοί, ανακατεύονται ξανά τα δικαστήρια και η έξωση μπορεί να τραβήξει σε μάκρος ή να αναβληθεί μέχρι να εξασφαλισθεί ότι τα παιδιά θα βρουν στέγη. Όλον αυτόν τον χρόνο εσύ πρέπει να έχεις μια δεσμίδα με 50ευρα και να τα μοιράζεις διότι αυτές οι καθυστερήσεις, οι μάρτυρες, η αστυνομία, η επιπλέον εργασία του δικαστικού επιμελητή πληρώνονται με την ώρα.
Να φύγει, αλλά να μην σου έχει δώσει το κλειδί και, επιπλέον, να έχει αφήσει πράγματα πίσω, συνήθως ογκώδη και μικρής αξίας: στρώματα, καναπέδες, τραπέζια, μπορεί και παλιόρουχα. Εφόσον δεν τα παίρνει, σημαίνει ότι δεν τα θέλει, άρα μπορείς να τα πετάξεις ή να τα οικειοποιηθείς, θα έλεγε ο κοινός νους. Όχι! Δεν μπορείς ούτε να τα ακουμπήσεις. Διότι στην Ελλάδα δεν νομοθετεί ο κοινός νους αλλά η σοσιαλιστική παράνοια. Ακόμα και να έχει αφήσει την πόρτα ανοιχτή, δεν μπορείς να μπεις στο σπίτι σου, μόνος σου. Το 700άρι, δηλαδή, δεν το γλυτώνεις.
Ο δικαστικός επιμελητής μπαίνει στο σπίτι, βεβαιώνει την αποχώρηση του απατεώνα και σε ορίζει "μεσεγγυούχο". Ήγουν, έχεις την ευθύνη της φύλαξης όλων των πραγμάτων που έχει αφήσει πίσω ο απατεώνας, επί ένα 6μηνο! Τα καταγράφει ένα προς ένα, σου κοινοποιεί τον κατάλογο και σου λέει: "κακομοίρη μου, τα τρύπια στρώματα και τα άπλυτα σώβρακα του απατεώνα, και τα μάτια σου! Μην τυχόν και πάθουν κάτι, θα βρεθείς κατηγορούμενος και θα τα πληρώσεις χρυσά! Κι ό,τι σου ζητάει θα του το δίνεις." Εσύ πρέπει ή να κρατήσεις ξενοίκιαστο το διαμέρισμα για άλλους 6 μήνες ή να βρεις μια αποθήκη, να την νοικιάσεις με δικά σου έξοδα, να πληρώσεις μια μεταφορική να σου τα πάει εκεί, να φροντίσεις να μην φθαρούν ή να μην τα κλέψουν, και να είσαι για 6 μήνες απίκο στα κελεύσματα του απατεώνα, που θα σου λέει όποτε του καπνίσει: "κορόιδο, θέλω να πάρω ένα σκαμνί, άνοιξέ μου την αποθήκη". Ο Κώδικας Πολιτικής Δικονομίας προβλέπει ότι ο μεσεγγυούχος "ευθύνεται για την καλή φύλαξη και την απόδοση" των πραγμάτων. Σκέψου να μένεις στην Αθήνα και η αποθήκη να είναι στον Βόλο. Ή σκέψου να συμβεί κανένας Ντάνιελ και να πλημμυρίσει η αποθήκη. Ξανά στα δικαστήρια και καλά ξεμπερδέματα.
Όλο αυτό το διάστημα, να εύχεσαι ο απατεώνας να είναι υγιής. Διότι αν αρρωστήσει σοβαρά, η διαδικασία "παγώνει". Αν - χτύπα ξύλο - πεθάνει, θα πρέπει να βρεις τους κληρονόμους, να περιμένεις να κάνουν αποδοχή, να ξεκαθαρίσει ποιος παίρνει τι και να ξαναρχίσεις τη διαδικασία από την αρχή, με τον καθένα από αυτούς, φυσικά ξαναπληρώνοντας δικηγόρους και δικαστικούς επιμελητές! Το απίστευτο είναι ότι η ίδια διαδικασία έξωσης χρησιμοποιείται και για την κατάληψη γης. Μπορεί ο άλλος να έχει βάλει στο οικόπεδο ή στο χωράφι σου ό,τι υπάρχει στον κόσμο (πραγματικό παράδειγμα): μάντρα με αιγοπρόβατα, σκυλιά, ξυλεία, πριονοκορδέλα, αυτοκίνητο χωρίς πινακίδες, υλικά κατεδαφίσεων, οικοδομικά υλικά, σκουπίδια, σιδερικά και να πρέπει όλα αυτά, που δεν χωράν ούτε σε τριαξονικό, να τα μεταφέρεις με έξοδά σου σε άλλον χώρο και να τα προστατεύεις! Αν ο νόμος έλεγε πως ό,τι αφήνεται σε ιδιοκτησία άλλου, τεκμαίρεται ότι είναι δικό του και μπορεί να το κάνει ό,τι θέλει, θα υπήρχε αυτή η ασυδοσία; (Η οποία στην περίπτωση του γεωτεμαχίου ετοιμάζει το έδαφος για την υπεξαίρεσή του μέσω χρησικτησίας – άλλη τεράστια ελληνική πατέντα αυτή, που ευεργετεί τον απατεώνα.)
Η διαδικασία της υποχρεωτικής μεσεγγύησης και μάλιστα με ανάθεσή της στον παθόντα, είναι παγκόσμια πρωτοτυπία. Και σε άλλα κράτη υπάρχει η έννοια του διαχειριστή περιουσίας τρίτου, ποτέ όμως με το στανιό και ποτέ με έξοδα του διαχειριστή! Είναι χουντικής έμπνευσης: εμφανίστηκε στη νομοθεσία μας το 1968. Φυσικά, παραμένει έκτοτε ανενόχλητη. Εκτός από βλακώδους σύλληψης είναι και βλακώδους τεχνικής. Ο δικαστικός επιμελητής στην έκθεση αποβολής περιγράφει συνοπτικά τα κινητά αντικείμενα (π.χ. διθέσιος καναπές, τραπέζι ξύλινο, ψυγείο), χωρίς φωτογράφιση, κατασκευαστικές λεπτομέρειες και αποτίμηση της αξίας τους. Ο απατεώνας μπορεί να ισχυριστεί ότι "εγώ είχα καναπέ δερμάτινο Chesterfield, κι εσύ μου δίνεις έναν της πλάκας, από παλιατζίδικο." Αν έχει όρεξη να σε τρέχει, θα σου κάνει αγωγή, θα φέρει και μερικούς φίλους του που θα βεβαιώσουν ότι έβλεπαν παρέα τις ομιλίες του Κουτσούμπα καθισμένοι στον Chesterfield, κι άντε να βγάλεις άκρη, ειδικά αν πέσεις σε καμμιά δικαστίνα πρώην κνίτισσα, πράγμα που δεν είναι καθόλου σπάνιο.
Κάποιοι κακοπληρωτές αφήνουν πίσω τα κατοικίδιά τους. Πέρα από τις ακαθαρσίες που θα γεμίσουν το σπίτι (πρόσθετα έξοδα για καθαρισμό και απολύμανση), τα φορτώνεσαι επί μέρες, μέχρι κάπου να καταλήξουν: στον Δήμο ή σε φιλοζωϊκό σωματείο. Κι άλλα έξοδα, κι άλλο τρέξιμο, κι άλλη ταλαιπωρία. Δεν αναφέρομαι καν στην περίπτωση που ο απατεώνας έχει ρημάξει το σπίτι, έχει κλέψει ηλεκτρικές συσκευές (μέχρι και κουφώματα έχουν ξηλώσει) ή έχει πραγματοποιήσει εκτεταμένες φθορές ή δολιοφθορά π.χ. τσιμέντο στην αποχέτευση. Θεωρητικώς, πας στα δικαστήρια (πληρώνοντας ξανά παράβολα και δικηγόρους) και σου επιδικάζουν αποζημίωση. Στην πράξη δεν κάνεις τίποτε. Βλαστημάς τη μοίρα σου να έχεις γεννηθεί σ΄ αυτόν τον διαολότοπο, κλειδώνεις το ακίνητο και λες "δεν πα’ να ρημάξει, τέτοιον εφιάλτη δεν τον ξαναπερνάω".
συνεχίζεται
Του Θάνου Τζήμερου
Είναι απίστευτο το ότι 35 χρόνια μετά την κατάρρευση του πιο ηλίθιου και πιο εγκληματικού πολιτικοκοινωνικού πειράματος στην ανθρώπινη ιστορία, του "υπαρκτού σοσιαλισμού", υπάρχει ανάγκη να γράφονται κείμενα σαν κι αυτό, και μάλιστα σε χώρα που ανήκε πάντα στο γκρουπ των δυτικών δημοκρατιών. Όμως, η χρόνια σοσιαλιστίτιδα από την οποία πάσχει το σύνολο του πολιτικού μας συστήματος, από τη μεταπολίτευση και δώθε, έχει δημιουργήσει ένα τοξικό οικοσύστημα το οποίο παράγει πολιτικές τερατογενέσεις, τόσο πολλές, που ο πολίτης έχει εκπαιδευθεί να τις θεωρεί κανονικότητα, μέχρι που αντιδράει αρνητικά όταν του το επισημαίνεις. Λογικό κατά μία άποψη: όταν βλέπεις παντού τέρατα με τρία κεφάλια, το ένα κεφάλι σού φαίνεται τσουρούτικο.
Όποιος παρατηρήσει νήπια να παίζουν και βλέπει με πόση δύναμη τραβάει το ένα από τα χέρια του άλλου το παιχνίδι που είναι δικό του, λέγοντας "’κό μου", έχει καταλάβει αμέσως τη σημασία που έχει για την ανθρώπινη ύπαρξη η έννοια της ατομικής ιδιοκτησίας. Το κατάλαβαν στην Αρχαία Αθήνα, το κατάλαβαν οι Ρωμαίοι που διαμόρφωσαν λεπτομερές νομικό πλαίσιο προστασίας της, το κατάλαβαν και οι Διαφωτιστές που έβαλαν τα θεμέλια αυτού που σήμερα ονομάζεται δυτικός κόσμος.
Ποιοι δεν το κατάλαβαν; Ο Τσάτσος και η σοσιαλιστική παρέα του, που έφτιαξαν το Σύνταγμα του 1975. Και ενώ το Σύνταγμα του 1952 προστάτευε απόλυτα την περιουσία, χωρίς να κάνει βαρύγδουπες σχετικές δηλώσεις, το εξάμβλωμα του 1975 βάζει συνιδιοκτήτη το κράτος. Το άρθρο 17, του 1952, έλεγε ότι "Οὐδεὶς στερεῖται τῆς ἰδιοκτησίας αὑτοῦ, εἰμὴ διὰ δημοσίαν ὠφέλειαν προσηκόντως ἀποδεδειγμένην, ὅτε καὶ ὅπως ὁ νόμος διατάσσει, πάντοτε δὲ προηγουμένης πλήρους ἀποζημιώσεως." Αν δηλαδή το κράτος αποφάσιζε να πάρει το οικόπεδό σου, για να το κάνει δρόμο, πλατεία ή… δάσος, ήταν υποχρεωμένο να δικαιολογήσει αυτή την απόφασή του με αποδείξεις ενώπιον του δικαστηρίου και, αν η (τότε, όντως ανεξάρτητη) Δικαιοσύνη συμφωνούσε, καθόριζε το ποσό της απαλλοτρίωσης. Ο πολίτης είχε απόλυτο δικαίωμα στην ιδιοκτησία του μέχρι να του καταβληθεί και η τελευταία δεκάρα της αποζημίωσης. (Είχε κι άλλα καλά το Σύνταγμα του 1952. Να θυμίσω, με την ευκαιρία της απεργίας των "τεμπέληδων της εύφορης κοιλάδας" του Δημοσίου στις 28/8, ότι στο άρθρο 11 ξεκαθάριζε, νέτα-σκέτα: "Ἡ ἀπεργία εἰς τοὺς δημοσίους ὑπαλλήλους καὶ εἰς τοὺς ὑπαλλήλους νομικῶν προσώπων καὶ ὀργανισμῶν δημοσίου δικαίου ἀπαγορεύεται.")
Όμως το Σύνταγμα του 1975, ενώ πουλάει προστασία (Η ιδιοκτησία τελεί υπό την προστασία του Kράτους…) προσθέτει στο άρθρο 17 μία από τις πιο ανόητες φράσεις του (έχει μπόλικες από δαύτες), που άνοιξε το παράθυρο για το διαρκές γιουρούσι των κυβερνητικών μπολσεβίκων στην περιουσία του Έλληνα: "…τα δικαιώματα όμως που απορρέουν από αυτήν δεν μπορούν να ασκούνται σε βάρος του γενικού συμφέροντος". Ποια είναι αυτά τα δικαιώματα; Ποιος και με ποιον τρόπο ορίζει το δημόσιο συμφέρον σε αντιδιαστολή με το δικαίωμα της ιδιοκτησίας; Μα, εννοεί ότι δεν μπορείς να χτίσεις ό,τι θες ή να ντανιάζεις στο οικόπεδό σου σκουπίδια και να τους βάλεις φωτιά, θα έλεγε κάποιος καλοπροαίρετα αφελής. Δεν είναι καθόλου αυτό. Ποτέ, ακόμα και στην αρχαιότητα, δεν μπορούσες να κάνεις ό,τι ήθελες με την ακίνητη περιουσία σου. Υπήρχαν πολεοδομικοί, δασικοί, υγειονομικοί και κανονισμοί ασφαλείας που έθεταν όρια στη χρήση της. Η νομοθεσία της Οθωνικής περιόδου, ο ΓΟΚ του 1929, οι πολεοδομικές ρυθμίσεις του ’30 και του ’50, οι νόμοι για τους αρχαιολογικούς χώρους, ήδη περιείχαν σαφείς περιορισμούς που εξυπηρετούσαν συγκεκριμένους στόχους (πυρασφάλεια, δημόσια υγεία, ρυμοτομία, προστασία μνημείων). Δεν χρειαζόταν να "εφευρεθεί" η ρήτρα του "γενικού συμφέροντος". Η "καινοτομία" του 1975 άνοιξε ένα συνταγματικό "παράθυρο" για να βάλει χέρι το κράτος στην περιουσία σου, επικαλούμενο το γενικό συμφέρον, με τρόπο, τις περισσότερες φορές, εντελώς αόριστο.
Στην πράξη, αυτή η συνταγματική πρόβλεψη έγινε πολυεργαλείο των κρατιστών. Χρησιμοποιήθηκε από την τοπική αυτοδιοίκηση που "δεσμεύει" οικόπεδα χωρίς να τα αξιοποιεί αλλά και χωρίς να πληρώνει αποζημίωση επί δεκαετίες, από το κράτος που χαρακτηρίζει εκτάσεις ως δασικές ή αρχαιολογικές, αποψιλώνοντας ή καταργώντας κάθε δυνατότητα νομής τους από τους ιδιοκτήτες τους, από υπουργούς που επινοούν "ζώνες προστασίας" συχνά με αναδρομική ισχύ, και από τους δικαστές, ειδικά του ΣτΕ, που "την έχουν δει" υπερκυβέρνηση, κρίνοντας, ως αντισυνταγματικούς, νόμους που ίσχυαν εδώ και δεκαετίες! Φυσικά, ουδεμία αποζημίωση καταβάλλεται σε κάποιον που αγόρασε νόμιμα, μπορεί και από κρατικό φορέα, μια έκταση ως οικόπεδο, πλήρωνε τέλη και φόρους για οικόπεδο και μια ωραία πρωία έμαθε ότι με έναν νόμο με ένα άρθρο (ή και περισσότερα) το οικόπεδό του μετατράπηκε σε δάσος ή σε μπαχτσέ.
Χρησιμοποιήθηκε επίσης και εξακολουθεί να χρησιμοποιείται ως όπλο γενικά κατά της ιδιοκτησίας, όταν το κράτος, προσβεβλημένο από τον ιό του σοσιαλισμού, αποφασίζει να "προστατεύσει" κάποιες κατηγορίες πολιτών που θεωρεί, με τα σοσιαλιστικά του κριτήρια, αδύναμες, όπως οι ενοικιαστές. Κι επειδή ενός κακού μύρια έπονται, τη διαστροφή του Συντάγματος ακολουθεί η διαστροφή μιας σειράς "προστατευτικών" νόμων και επιδοματικών παρεμβάσεων που έχουν ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που είχε κατά νου ο εμπνευστής τους. Ο ιός του σοσιαλισμού προκαλεί βαριά ασθένεια. Προσβάλλει τον εγκέφαλο, αλλοιώνοντας βασικές διανοητικές λειτουργίες. Ο ασθενής καταλήγει να έχει χαμηλή νοημοσύνη, συνεχείς παραισθήσεις και πάσχει επιπλέον από το "σύνδρομο του Θεού": νομίζει ότι μπορεί να αλλάξει τον τρόπο που λειτουργεί η πραγματικότητα, με το "Είπε και εγένετο".
Η πραγματικότητα λέει ότι όταν η τιμή ενός προϊόντος είναι υψηλή, αυτό οφείλεται στην αυξημένη ζήτηση και στην μικρή προσφορά. Η προσδοκία κέρδους θα αυξήσει την παραγωγή και θα βάλει και άλλους "παίχτες" στην αγορά, μέχρι ζήτηση και προσφορά να ισορροπήσουν. Δεν χρειάζεται καμμία κρατική ρύθμιση. Αρκεί το κράτος να μην μπλοκάρει τον έναν ή και τους δύο όρους της εξίσωσης. Γιατί όμως δεν γίνεται αυτό στα ενοίκια και τις τιμές των σπιτιών; Διότι το κράτος (κυβέρνηση, δικαστές κ.λπ.) αυξάνει τη ζήτηση (Σπίτι μου Ι & ΙΙ, Χρυσή Βίζα, ξενώνες για χιλιάδες "αιτούμενους ασύλου", υπερτροφικές και άχρηστες πανεπιστημιακές σχολές) στρεβλώνει τους όρους της αγοράς (προγράμματα "Ανακαινίζω", "Εξοικονομώ" κ.λπ.) και ταυτόχρονα τσακίζει την προσφορά.
Τα αίτια που μπλοκάρουν την είσοδο στην αγορά νέων αλλά και υπαρχουσών κατοικιών, είναι, σχεδόν όλα, κρατικογενή: από την παρανοϊκή, σαδιστική γραφειοκρατία, μέχρι τις πρόσφατες αποφάσεις του ΣτΕ, που "πάγωσαν" τις οικοδομικές εργασίες στη χώρα, χωρίς να διαφαίνεται στον ορίζοντα νομοθετικό "ξεπάγωμα". Δεν θα αναφερθώ αναλυτικά, καθώς τα έχουν επισημάνει πολλοί επαΐοντες, προτείνοντας και λύσεις, οι οποίες όμως δεν κατάφεραν να δονήσουν το απονεκρωμένο τύμπανο του σοσιαλιστικού ωτός των κυβερνώντων. Θα ασχοληθώ, σ΄ αυτό το κείμενο, αποκλειστικά με μία πλευρά του προβλήματος, που έχει κάνει πολλούς ιδιοκτήτες, που έχουν "καεί", να προτιμούν να κρατούν την περιουσία τους κλειδωμένη παρά να την νοικιάσουν: το εγκληματικό (για τους ιδιοκτήτες και την Οικονομία) νομικό πλαίσιο "προστασίας" των κακοπληρωτών, για το οποίο έχω προσωπική, πρόσφατη πείρα.
Όταν κάποιος σταματάει να σε πληρώνει, ή, όπως στη δική μου περίπτωση, είναι επαγγελματίας απατεώνας (αβρόφρων, περιποιημένος, ευπροσήγορος, με παιδί σε ιδιωτικό σχολείο, πιάνο και γαλλικά) και δεν έχει δώσει ούτε δεκάρα, έχεις δύο τρόπους να του κάνεις έξωση: α) με έκδοση διαταγής απόδοσης του μισθίου και πληρωμής μισθωμάτων και β) με άσκηση αγωγής για την απόδοση του μισθίου και την πληρωμή των μισθωμάτων. Γιατί υπάρχουν δύο τρόποι, μολονότι είναι προφανές ότι έχουν τον ίδιο στόχο; Για να έχουν δουλειά οι δικηγόροι. Δεν υπάρχει κανένας άλλος ουσιαστικός λόγος. Οι δύο τρόποι έχουν μόνο δικονομικές διαφορές, που καθιστούν τον έναν (αγωγή) πολύ χρονοβόρο και τον άλλον (διαταγή) λιγότερο χρονοβόρο. Βασίζονται σε δύο νομικές διατάξεις για το ίδιο θέμα (άρθρο 597 ΑΚ και 66 ΕισΝΚΠολΔ) γεμάτες νομικές τρικλοποδιές (στην αγωγή του άρθρου 597 ΑΚ, ο εκμισθωτής πρέπει να έχει καταγγείλει τη μίσθωση, ενώ στην αγωγή του άρθρου 66 ΕισΝΚΠολΔ η μίσθωση πρέπει να είναι ενεργή). Και όπως συμβαίνει και σε πολλές άλλες περιπτώσεις στον νομικό μας λαβύρινθο, ισχύουν και οι δύο τρόποι, ταυτοχρόνως, μολονότι ο ένας αποκλείει τον άλλο. Ας παρακολουθήσουμε τον λιγότερο χρονοβόρο, που διαφημίζεται ως… express!
Πρώτα, πρέπει να στείλεις εξώδικο στον κακοπληρωτή και να τον ενημερώσεις… ότι σου χρωστάει! Πληρώνεις τον δικαστικό επιμελητή (τουλάχιστον 50 ευρώ, αν οι αποστάσεις είναι μικρές) και τον δικηγόρο (ό,τι σου ζητήσει), αν δεν μπορείς να το συντάξεις μόνος σου. Γιατί; Γιατί πρέπει αυτός που τηρεί τη σύμβαση να ξοδέψει λεφτά για να ειδοποιήσει αυτόν που δεν την τηρεί; Αν δεν ζούσαμε σε χώρα αντεστραμμένων αξιών, ο νόμος θα έλεγε στον ενοικιαστή: "Πέρασαν 10, άντε 20 μέρες και δεν πλήρωσες το ενοίκιο; Πρέπει να ενημερώσεις εγγράφως τον ιδιοκτήτη, για τον λόγο της καθυστέρησης και να δεσμευθείς για τη νέα ημερομηνία της καταβολής. Δεν το έκανες; Έχει δικαίωμα να πάρει έναν αστυνομικό και να έρθει να σε πετάξει έξω." Τέλος. Εξαιρείται η περίπτωση που ο ενοικιαστής τράκαρε και είναι σε κώμα. Μόνον τότε. Σε οποιαδήποτε άλλη, έχει υποχρέωση να σεβαστεί τον άνθρωπο που του εμπιστεύθηκε την ιδιοκτησία του και, τουλάχιστον, να τον ενημερώσει. Δεν υπάρχει ούτε ένας ιδιοκτήτης που έχοντας κάποιον συνεπή ενοικιαστή, θα θελήσει να του κάνει έξωση, αν κάποια φορά καθυστερήσει στην καταβολή και εξηγήσει τους λόγους. Ο ιδιοκτήτης καταφεύγει στη Δικαιοσύνη, όταν έχουν συσσωρευτεί απλήρωτα ενοίκια πολλών μηνών και ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι.
Δίνει λοιπόν ή θυροκολλεί ο δικαστικός επιμελητής το εξώδικο, αλλά ο ενοικιαστής εξακολουθεί να σε γράφει. Πρέπει να περιμένεις να περάσουν άλλες 15 μέρες, πέρα από όσον καιρό έχει καθυστερήσει η καταβολή. (Eίναι η διαδικασία express, είπαμε.) Τη 16η πας σε δικηγόρο που συντάσσει (για λογαριασμό του δικαστή) μια "διαταγή" που ζητάει από τον κακοπληρωτή να φύγει από το σπίτι, να σου πληρώσει τα χρωστούμενα ενοίκια και ενδεχομένως άλλα οφειλόμενα (κοινόχρηστα, νερό, ρεύμα κ.λπ.). Φυσικά πληρώνεις τον δικηγόρο και εμμέσως και τον δικαστή (ο δικηγόρος χρεώνει επιπλέον την απόφαση του δικαστή που του την πήγε έτοιμη, γιατί αλλιώς θα αργούσε η έκδοσή της). Το άρθρο 81 §3 του Ν. 2238/1994 σε υποχρέωνε να προσκομίσεις στο δικαστήριο, μαζί με τα υπόλοιπα έγγραφα, και "πιστοποιητικό της αρμόδιας Δ.Ο.Υ. ότι έχουν δηλωθεί τα μισθώματα της τελευταίας διετίας"! Αν, δηλαδή, είχες ένα κλειστό διαμέρισμα και το νοίκιασες πριν 6 μήνες, δεν μπορούσες να κάνεις έξωση στον απατεώνα. Έπρεπε να συμπληρωθούν 2 χρόνια, να κάνεις δήλωση για ενοίκια που δεν είχες εισπράξει, και στον τρίτο χρόνο να ζητήσεις να φύγει! Μολονότι αυτή η ουρανομήκης ηλιθιότητα καταργήθηκε το 2013 (μετά από πιέσεις της τρόικας) το ότι βρέθηκαν άνθρωποι να την σκεφθούν, βουλευτές να την ψηφίσουν και διατηρήθηκε επί 20 σχεδόν χρόνια, αποδεικνύει αυτό που ανέφερα προηγουμένως για τις βαριές, μη αναστρέψιμες βλάβες, που προκαλεί στον εγκέφαλο η νόσος του σοσιαλισμού. Κρατήστε το αυτό γιατί θα φτάσουμε και στο σήμερα.
Είμαστε στο σημείο που ο δικαστής σε "δικαιώνει". Δες τι σημαίνει στην πράξη. Δίνεις καινούργιο πενηντάρικο (τουλάχιστον) στον δικαστικό επιμελητή για να πάει την απόφαση στον κακοπληρωτή. Εκείνος συνεχίζει να σε γράφει. Τον διώχνεις αμέσως; Όχι βέβαια! Πρέπει να προστατευθεί, να μην του έρθει ξαφνικό. Ο νόμος σε υποχρεώνει να περιμένεις και άλλες 20 μέρες (είναι η διαδικασία express, είπαμε). Στις πρώτες 15 ο απατεώνας έχει το δικαίωμα να ασκήσει ανακοπή κατά της αγωγής! Για ποιον λόγο; Για κωλυσιεργία, με οποιοδήποτε πρόσχημα τον δασκαλέψει ο δικηγόρος του. Ξανά δικαστήρια, ξανά έξοδα για δικηγόρο για αίτηση προσωρινής εκτέλεσης, αντικρούσεις επί της ανακοπής, επίκληση θεραπείας υπερημερίας, αίτηση ασφαλιστικών μέτρων και δεν συμμαζεύεται. Σε δουλειά να βρισκόμαστε, για να υπάρχει επαγγελματική ύλη για τους 50.000 δικηγόρους της χώρας, όταν βάσει πληθυσμού, χρειάζονται λιγότεροι από 5.000.
Ας πούμε ότι ξεμπερδεύεις και με αυτά και έρχεται η στιγμή της αποβολής του απατεώνα από το σπίτι σου. Τελειώσαμε; Όχι! Τώρα αρχίζουμε! Πρέπει να πας ξανά με δικαστικό επιμελητή. Όμως τώρα δεν παίζει 50άρικο. Θα σου κοστίσει κανένα 700άρι βάσει τιμοκαταλόγου που έχει εκδοθεί με ΚΥΑ, και υπολογίζει βασικό ποσό και διάφορα πρόσθετα, συν κλειδαράς, συν ΦΠΑ 24%, βεβαίως-βεβαίως, διότι αλλοίμονο αν δεν πληρώσεις φόρο στο κράτος όταν προσπαθείς να βρεις το δίκιο σου. Το καλό σενάριο είναι ο απατεώνας να σου πει "ok, ευχαριστώ, κορόιδο, για την τζάμπα φιλοξενία, φεύγω τώρα γιατί ήδη βρήκα το επόμενο θύμα". Πότε συμβαίνει αυτό; Σπάνια. Τι συμβαίνει στην πράξη;
Να μην φεύγει. Κι αν έχει μικρά παιδιά να τα βάλει να κλαίνε και να τους λέει "αυτοί οι κακοί άνθρωποι θέλουν να μας διώξουν απ’ το σπίτι μας"! Τότε την έβαψες. Πρέπει να έρθουν μαζί με τον δικαστικό επιμελητή αστυνομικοί και κοινωνικοί λειτουργοί, ανακατεύονται ξανά τα δικαστήρια και η έξωση μπορεί να τραβήξει σε μάκρος ή να αναβληθεί μέχρι να εξασφαλισθεί ότι τα παιδιά θα βρουν στέγη. Όλον αυτόν τον χρόνο εσύ πρέπει να έχεις μια δεσμίδα με 50ευρα και να τα μοιράζεις διότι αυτές οι καθυστερήσεις, οι μάρτυρες, η αστυνομία, η επιπλέον εργασία του δικαστικού επιμελητή πληρώνονται με την ώρα.
Να φύγει, αλλά να μην σου έχει δώσει το κλειδί και, επιπλέον, να έχει αφήσει πράγματα πίσω, συνήθως ογκώδη και μικρής αξίας: στρώματα, καναπέδες, τραπέζια, μπορεί και παλιόρουχα. Εφόσον δεν τα παίρνει, σημαίνει ότι δεν τα θέλει, άρα μπορείς να τα πετάξεις ή να τα οικειοποιηθείς, θα έλεγε ο κοινός νους. Όχι! Δεν μπορείς ούτε να τα ακουμπήσεις. Διότι στην Ελλάδα δεν νομοθετεί ο κοινός νους αλλά η σοσιαλιστική παράνοια. Ακόμα και να έχει αφήσει την πόρτα ανοιχτή, δεν μπορείς να μπεις στο σπίτι σου, μόνος σου. Το 700άρι, δηλαδή, δεν το γλυτώνεις.
Ο δικαστικός επιμελητής μπαίνει στο σπίτι, βεβαιώνει την αποχώρηση του απατεώνα και σε ορίζει "μεσεγγυούχο". Ήγουν, έχεις την ευθύνη της φύλαξης όλων των πραγμάτων που έχει αφήσει πίσω ο απατεώνας, επί ένα 6μηνο! Τα καταγράφει ένα προς ένα, σου κοινοποιεί τον κατάλογο και σου λέει: "κακομοίρη μου, τα τρύπια στρώματα και τα άπλυτα σώβρακα του απατεώνα, και τα μάτια σου! Μην τυχόν και πάθουν κάτι, θα βρεθείς κατηγορούμενος και θα τα πληρώσεις χρυσά! Κι ό,τι σου ζητάει θα του το δίνεις." Εσύ πρέπει ή να κρατήσεις ξενοίκιαστο το διαμέρισμα για άλλους 6 μήνες ή να βρεις μια αποθήκη, να την νοικιάσεις με δικά σου έξοδα, να πληρώσεις μια μεταφορική να σου τα πάει εκεί, να φροντίσεις να μην φθαρούν ή να μην τα κλέψουν, και να είσαι για 6 μήνες απίκο στα κελεύσματα του απατεώνα, που θα σου λέει όποτε του καπνίσει: "κορόιδο, θέλω να πάρω ένα σκαμνί, άνοιξέ μου την αποθήκη". Ο Κώδικας Πολιτικής Δικονομίας προβλέπει ότι ο μεσεγγυούχος "ευθύνεται για την καλή φύλαξη και την απόδοση" των πραγμάτων. Σκέψου να μένεις στην Αθήνα και η αποθήκη να είναι στον Βόλο. Ή σκέψου να συμβεί κανένας Ντάνιελ και να πλημμυρίσει η αποθήκη. Ξανά στα δικαστήρια και καλά ξεμπερδέματα.
Όλο αυτό το διάστημα, να εύχεσαι ο απατεώνας να είναι υγιής. Διότι αν αρρωστήσει σοβαρά, η διαδικασία "παγώνει". Αν - χτύπα ξύλο - πεθάνει, θα πρέπει να βρεις τους κληρονόμους, να περιμένεις να κάνουν αποδοχή, να ξεκαθαρίσει ποιος παίρνει τι και να ξαναρχίσεις τη διαδικασία από την αρχή, με τον καθένα από αυτούς, φυσικά ξαναπληρώνοντας δικηγόρους και δικαστικούς επιμελητές! Το απίστευτο είναι ότι η ίδια διαδικασία έξωσης χρησιμοποιείται και για την κατάληψη γης. Μπορεί ο άλλος να έχει βάλει στο οικόπεδο ή στο χωράφι σου ό,τι υπάρχει στον κόσμο (πραγματικό παράδειγμα): μάντρα με αιγοπρόβατα, σκυλιά, ξυλεία, πριονοκορδέλα, αυτοκίνητο χωρίς πινακίδες, υλικά κατεδαφίσεων, οικοδομικά υλικά, σκουπίδια, σιδερικά και να πρέπει όλα αυτά, που δεν χωράν ούτε σε τριαξονικό, να τα μεταφέρεις με έξοδά σου σε άλλον χώρο και να τα προστατεύεις! Αν ο νόμος έλεγε πως ό,τι αφήνεται σε ιδιοκτησία άλλου, τεκμαίρεται ότι είναι δικό του και μπορεί να το κάνει ό,τι θέλει, θα υπήρχε αυτή η ασυδοσία; (Η οποία στην περίπτωση του γεωτεμαχίου ετοιμάζει το έδαφος για την υπεξαίρεσή του μέσω χρησικτησίας – άλλη τεράστια ελληνική πατέντα αυτή, που ευεργετεί τον απατεώνα.)
Η διαδικασία της υποχρεωτικής μεσεγγύησης και μάλιστα με ανάθεσή της στον παθόντα, είναι παγκόσμια πρωτοτυπία. Και σε άλλα κράτη υπάρχει η έννοια του διαχειριστή περιουσίας τρίτου, ποτέ όμως με το στανιό και ποτέ με έξοδα του διαχειριστή! Είναι χουντικής έμπνευσης: εμφανίστηκε στη νομοθεσία μας το 1968. Φυσικά, παραμένει έκτοτε ανενόχλητη. Εκτός από βλακώδους σύλληψης είναι και βλακώδους τεχνικής. Ο δικαστικός επιμελητής στην έκθεση αποβολής περιγράφει συνοπτικά τα κινητά αντικείμενα (π.χ. διθέσιος καναπές, τραπέζι ξύλινο, ψυγείο), χωρίς φωτογράφιση, κατασκευαστικές λεπτομέρειες και αποτίμηση της αξίας τους. Ο απατεώνας μπορεί να ισχυριστεί ότι "εγώ είχα καναπέ δερμάτινο Chesterfield, κι εσύ μου δίνεις έναν της πλάκας, από παλιατζίδικο." Αν έχει όρεξη να σε τρέχει, θα σου κάνει αγωγή, θα φέρει και μερικούς φίλους του που θα βεβαιώσουν ότι έβλεπαν παρέα τις ομιλίες του Κουτσούμπα καθισμένοι στον Chesterfield, κι άντε να βγάλεις άκρη, ειδικά αν πέσεις σε καμμιά δικαστίνα πρώην κνίτισσα, πράγμα που δεν είναι καθόλου σπάνιο.
Κάποιοι κακοπληρωτές αφήνουν πίσω τα κατοικίδιά τους. Πέρα από τις ακαθαρσίες που θα γεμίσουν το σπίτι (πρόσθετα έξοδα για καθαρισμό και απολύμανση), τα φορτώνεσαι επί μέρες, μέχρι κάπου να καταλήξουν: στον Δήμο ή σε φιλοζωϊκό σωματείο. Κι άλλα έξοδα, κι άλλο τρέξιμο, κι άλλη ταλαιπωρία. Δεν αναφέρομαι καν στην περίπτωση που ο απατεώνας έχει ρημάξει το σπίτι, έχει κλέψει ηλεκτρικές συσκευές (μέχρι και κουφώματα έχουν ξηλώσει) ή έχει πραγματοποιήσει εκτεταμένες φθορές ή δολιοφθορά π.χ. τσιμέντο στην αποχέτευση. Θεωρητικώς, πας στα δικαστήρια (πληρώνοντας ξανά παράβολα και δικηγόρους) και σου επιδικάζουν αποζημίωση. Στην πράξη δεν κάνεις τίποτε. Βλαστημάς τη μοίρα σου να έχεις γεννηθεί σ΄ αυτόν τον διαολότοπο, κλειδώνεις το ακίνητο και λες "δεν πα’ να ρημάξει, τέτοιον εφιάλτη δεν τον ξαναπερνάω".
συνεχίζεται