Άλλες κατηγορίες μηνυμάτων > Πολιτική και Κοινωνικά Θέματα
Live your myth in Greece
πρώτη & καλύτερη:
Από την Καθημερινή και πάλι ο Ν. Ξυδάκης
Εικόνα από το μέλλον
Tου Νικου Γ. Ξυδακη
Πριν από τέσσερις-πέντε δεκαετίες, όχι και τόσο παλιά δηλαδή, η φτωχή Ελλάδα υποδεχόταν το τουριστικό της θαύμα, αθώα και ειδυλλιακή. Ηταν η επιτομή της γραφικότητας, η χαρά του ανθρωπολόγου. Στα χωριά εδέσποζαν ο χωροφύλακας και ο παπάς, οι δημογέροντες του καφενείου, παιδιά κουρεμένα γουλί, γυναίκες ακαθορίστου ηλικίας με μαντίλες. Οι άνδρες άφαντοι· τους είχε καταπιεί η μετανάστευση.
Σταδιακά, οι άνδρες σταμάτησαν να μεταναστεύουν στη Γερμανία, την Αυστραλία, την Αμερική, οι δουλειές αβγάτιζαν στην ντόπια ανοικοδόμηση και στον τουρισμό, η αστυφιλία ερήμωσε τους δημογεροντικούς καφενέδες και γέμισε τα δυάρια και τριάρια, οι επήλυδες πρώην αγρότες ανακάλυψαν νέα επαγγέλματα: θυρωροί, κλητήρες, ψιλικατζήδες, λαχειοπώλες, τρικυκλατζήδες, μπακαλόγατοι – ό,τι σήμερα ονομάζεται ευσχήμως γραφειοκρατία και παροχή εξειδικευμένων υπηρεσιών. Η ύπαιθρος ερήμωσε, οι μπαξέδες έγιναν χέρσα αγροτεμάχια, τα χορτολιβαδικά μεταλλάχθηκαν σε οικόπεδα, η τηλεόραση εκσυγχρόνισε τα ήθη και ισοπέδωσε τις ντοπιολαλιές, το ουίσκι των επιδοτήσεων παραμέρισε το τσίπουρο και τα στυφόκρασα.
Παρομοίως, στα άστεα, δηλαδή στο ένα και τεράστιο Αστυ. Οι καφενέδες με πρέφα και ντεμπισίρι αντικαταστάθηκαν από καφετέριες φραπέ και φρέντο, οι δρομίσκοι ξεχείλισαν Ι.Χ. με δόσεις, οι λουτρομπιντέδες του Μάριου Χάκκα έγιναν τζακούζι σε αποικίες από μεζονέτες, η Ελλάς έπλεε πλησίστιος στη νεωτερικότητα των ευρωπαϊκών πακέτων.
Επιδοτούμενη ευημερία και εκσυγχρονισμός. Με ευρωπαϊκό χρήμα, με δανεικό χρήμα, με μαύρο χρήμα, με μαύρη εργασία μεταναστών. Μεταναστών; Ναι, η Ελλάδα εισάγει πια μετανάστες· οι γειτονικές χώρες, και οι πιο μακρινές, στέλνουν ανθρώπους πολύ φτωχούς, φτωχότερους από τους Ελληνες. Οι φτωχοί μετανάστες προσφέρουν άφθονη μαύρη εργασία, φτηνή, που μπαλώνει τρύπες και καλύπτει αδυναμίες. Η Ελλάς ευημερεί και με αυτούς, ξεκοκκαλίζοντας επιδοτήσεις, μαύρο χρήμα, αποταμιεύσεις, εφάπαξ, οικόπεδα, δάνεια και κυμαινόμενο επιτόκια... Χωρίς να το καταλάβει, τα έχει φάει όλα, ξεπουλάει έπιπλα και ασημικά, δανείζεται κι άλλο, κι άλλο... Και – Και ύστερα ήρθε η κρίση. Σαν θύελλα. Οικονομική, κοινωνική, πολιτική, συστημική. Οι πόλεις ξεχείλισαν μετανάστες και πρόσφυγες, απόκληρους και πρεζάκια, ζητιάνους και παιδιά των φαναριών· η νομαδική φτώχεια δεν κρύβεται. Μαζί της αναδύεται και η νέα φτώχεια των ιθαγενών· οι μεγαλωμένοι με υποσχέσεις ευημερίας αντικρίζουν ένα περίκλειστο σύμπαν που όταν δεν τους αποκλείει στις παρυφές με τους γκασταρμπάιτερ, τους στριμώχνει σε τόσες δα χαραμάδες, στη χαραμάδα του βασικού μισθού, στην υπερεργασία, στην επισφάλεια, στον δανεισμό. Στη διάψευση.
Διάψευση. Το 2009, τα ασανσέρ της κοινωνικής ανόδου, της επιχειρηματικότητας, μιας οποιασδήποτε κινητικότητας, τέλος πάντων, έχουν τεθεί εκτός λειτουργίας, μονίμως στο Off. Kαι οι σκάλες είναι κατειλημμένες από τέκνα, σόγια και ημετέρα πελατεία. Η πανεπιστημιακή μόρφωση, αποκτημένη με κόπο και χρήμα, πτυχίο, μάστερ, διδακτορικό, δεν ενεργοποιεί το ασανσέρ, τα βιογραφικά σωριάζονται σε συρτάρια και mailbox, δεν ανοίγουν θύρες· οι θύρες μισανοίγουν μόνο με μέσον.
Οποιος βγαίνει «έξω», πανεπιστημιακός μετανάστης, αν πετύχει καλές σπουδές και ειδίκευση, θα βρει μια καλή δουλειά, ανάλογη των προσόντων του. Δεν γυρνάει. Αν γυρίσει, τραβιέται σε άσκοπα ίντερβιου, απογοητεύεται, ξαναφεύγει. Ή μισοβολεύεται, μένει, και σιχτιρίζει.
Γυρνάω το βλέμμα στα ’80s. Εως τότε, το πτυχίο οδηγούσε σε μια δουλειά, ένα επάγγελμα, μια καριέρα. Υπήρχε ένας στοιχειώδης παραγωγικός ιστός, ο αγροτικός τομέας δεν είχε αποδιαρθρωθεί εντελώς, ο τουρισμός και η οικοδομή πρόσφεραν θέσεις εργασίας και εισόδημα, οι υπηρεσίες είχαν περιθώρια ανάπτυξης. Οι νέοι μηχανικοί, γιατροί, δικηγόροι επέστρεφαν στις επαρχίες τους και πρόκοβαν, ζούσαν καλύτερα απ’ ό,τι στην Αθήνα. Μια μειοψηφία μόνο επιθυμούσε να μπει στο Δημόσιο και να πορευτεί με τους γλίσχρους μισθούς του· το επέλεγαν φιλόλογοι, φυσικομαθηματικοί και γυμναστές, ίσως και μερικοί των οικονομικών· όλοι οι άλλοι αναζητούσαν τύχη στο ελεύθερο επάγγελμα και στον ιδιωτικό τομέα.
Από το ’90 και μετά, εκλείπει και αυτή η δυνατότητα. Η υπερπροσφορά μαύρης, φτηνής εργατικής δύναμης από τα πλήθη των μεταναστών, η επέλαση της χρηματοπιστωτικής οικονομίας και των ιδιωτικοποιήσεων, η απίσχνανση παραδοσιακών παραγωγικών δομών, η κατίσχυση ενός άπληστου καταναλωτικού ήθους, η απαξίωση των πτυχίων και της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης, η υποβάθμιση του δημόσιου χώρου, η υπερσυγκέντρωση στις κατασκευές και στο εμπόριο, όλα μαζί προκαλούν κατάρρευση των μικρομεσαίων στρωμάτων. Καταρρέουν οι υλικές προϋποθέσεις, καταρρέει ο ορίζοντας προσδοκιών, καταρρέει το πλαίσιο αξιών. Τα γράμματα δεν οδηγούν στα άρματα: όχι άνοδο και πλούτο, αλλά ούτε καν μια ήσυχη θεσούλα δεν προσφέρουν.
Εως πρόσφατα, όσοι πήγαιναν «έξω» ονειρευόντουσαν το εδώ, την πατρίδα, τη σωματική σχέση με την εστία, τη φύση, την οικογένεια και τους φίλους. Επέστρεφαν. Και μαζί έφερναν το δυναμικό τους, τη γνώση του έξω, τον κοσμοπολιτισμό μαζί με έναν υγιή πατριωτισμό. Οχι πια. Οσοι πάνε έξω για κάτι παραπάνω από μονοετές μάστερ σε βρετανική φάμπρικα, είπαμε: Μένουν εκεί. Και νοσταλγούν την Ελλάδα ως τόπο διακοπών, ως γραφικότητα.
Πολύ περισσότερο: Τώρα ακούω όλο και συχνότερα τους ίδιους τους νέους να θέλουν να φύγουν και να μην ξαναγυρίσουν. Και οι γονείς τους τι κάνουν; Τους συμπαραστέκονται. Εξάγουμε μυαλά, τα καλύτερα μυαλά, τον ανθό της ελληνικής κοινωνίας. Ξαναγυρνάμε ειρωνικά και τραγικά, αντεστραμμένα, στο ’50 και το ’60, μείον την ελπίδα: στη γραφικότητα μιας χώρας γερόντων και δημογερόντων, χωρίς μυαλά, χωρίς νιότη. Η Ελλάδα του 2020 δείχνει από τώρα το πρόσωπό της: χωροφύλακες, θυρωροί, σεκιούριτι, ντελίβιρι, λιμενοφύλακες, τσιτσερόνε, γκαρσόνια, ημιαπασχολούμενοι, χασομεράνε σε απέραντα καφενεία μη καπνιστών. Είναι το ίζημα του ελληνισμού. Ο αφρός βρίσκεται στη Διασπορά.
πρώτη & καλύτερη:
Ένα σχόλιο του κ. Γιανναρά από την Καθημερινή, για ένα βιβλίο. Για όσους αναρωτώνται "τί είναι αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα σήμερα?"
Θέλω να συστήσω στους αναγνώστες της επιφυλλίδας ένα βιβλίο. Που αν είχα τα χρήματα θα το χάριζα σε κάθε μαθητή της Τρίτης Λυκείου σε όλη τη χώρα. Ενα ευσύνοπτο, συναρπαστικό εγχειρίδιο Πολιτικής Αγωγής. Καίρια επιτομή της πολιτικής ιστορίας του ελλαδικού κρατιδίου, από την ίδρυσή του ώς σήμερα. Σοφή ανατομία των αιτίων της νεοελληνικής παρακμής, της αποσύνθεσης του πολιτικού και κοινωνικού μας βίου.
Τίτλος του βιβλίου: «Η Νεοελληνική Φαυλοκρατία». Συγγραφέας, ο Ευάγγελος Κοροβίνης. Εκδότης, ο «Αρμός». Προλογίζει και επιλέγει ο Θεόδωρος Ζιάκας.
Τι ορίζει ως «φαυλοκρατία» το βιβλίο; Την αλλοτρίωση της πολιτικής λειτουργίας σε κατοχή και νομή του κράτους από ανταγωνιζόμενες φατρίες επαγγελματιών της εξουσίας. Κάθε φατρία διεκδικεί το μονοπώλιο των προνομίων και «λουφέδων» που εξασφαλίζει η διαχείριση των κοινών. Η διαχείριση είναι πάρεργο, κυρίως άσκηση πολιτικής είναι να διαγουμίζει η κυβερνώσα φατρία τον κρατικό κορβανά, την κοινωνική περιουσία.
Πώς και γιατί εμφανίζεται η φαυλοκρατία στο ελλαδικό κράτος από την πρώτη στιγμή της ίδρυσής του; Εμφανίζεται διότι ο θεσμός του νεωτερικού εθνικού κράτους ήταν κάτι ξένο, άγνωστο για την ελληνική εμπειρία: Δεν προέκυψε από τις ανάγκες των Ελλήνων, δεν συνδεόταν με τους ιστορικούς εθισμούς τους. Ηταν δάνειο σχήμα, «κάλπικο δάνειον».
Οι Ελληνες έβγαιναν από μακραίωνη, τελείως διαφορετική πολιτική εμπειρία και παράδοση: αυτήν της αυτοκρατορίας. Μια κεντρική εξουσία να δεσπόζει σε πληθυσμούς πολυεθνικούς και πολυφυλετικούς. Από την εποχή της Παλαιάς Ρώμης ώς και τους Οθωμανούς, η αυτοκρατορία συνέχιζε να αποτελεί διεθνική «Τάξη Πραγμάτων» (Ordo rerum) που ανεχόταν την κοινοτική αυτο-οργάνωση και αυτοδιαχείριση των Ελλήνων, την ιστορική συνέχεια του ελληνικού τρόπου της «πόλεως» και της «πολιτικής».
Στο πλαίσιο των σχέσεων της οθωμανικής εξουσίας, με τις κοινότητες των ραγιάδων διαμορφώθηκε, παράλληλα με την κοινωνική αυτο-οργάνωση, και η «πατρωνία»: μια αμυντική τακτική προστασίας των υποτελών από την αυθαιρεσία των κυριάρχων. Κάποιοι αναλάμβαναν τον ρόλο του μεσάζοντα, μεσολαβούσαν προσφέροντας εκδουλεύσεις μεσιτείας προς τις οθωμανικές αρχές, για να αποσπάσουν ευνοϊκή ή και χαριστική μεταχείριση, να μετριάσουν την τυραννική ασυδοσία των εξουσιαστών.
Εξω από την κοινότητα (που παρέμενε απήχημα της «πόλεως» και του «κράτους του δήμου») την εξουσία τη γνώριζαν οι Ελληνες, με εθισμούς αιώνων, μόνον σαν ξένο επικυρίαρχο, τη σχέση του λαού με τον επικυρίαρχο μόνο σαν τακτική «πατρωνίας». Τέτοιο είδος εξωκοινοτικής επικυριαρχίας ήταν για την ελληνική εμπειρία και το κράτος που έστησαν για τους Ελληνες οι Βαυαροί, τα θεσμικά όργανα αυτού του κράτους (Βουλή, κυβέρνηση, δημοσιοϋπαλληλία). «Εφυγεν ο Τούρκος και ήρθεν ο δημόσιος υπάλληλος».
Δεν επρόκειτο απλώς για την εικόνα που πρόβαλλε ο λαός στην κρατική εξουσία, αλλά ταυτόχρονα και για τον τρόπο που η κρατική εξουσία καταλάβαινε και ασκούσε τον ρόλο της. Βουλή, κυβέρνηση και δημοσιοϋπαλληλία λειτουργούσαν ως θεσμοί άσχετοι με τη βούληση και τις ανάγκες της ευρύτερης κοινότητας - κοινωνίας των Ελλήνων, ανεξέλεγκτοι από το λαϊκό σώμα. Ετσι, το καινούργιο σχήμα του «εθνικού κράτους» ταυτιζόταν στις συνειδήσεις περισσότερο με την εξουσία του τούρκου αγά και καθόλου με τους εθισμούς του Ελληνα από την αυτοδιαχειριζόμενη κοινότητα.
Ο λαός, που με την ψήφο του απλώς «μετήλλασεν τυράννους» (Παπαδιαμάντης), κατέφευγε ταυτόχρονα στους δοκιμασμένους μηχανισμούς της «πατρωνίας» για να μπορεί να μετέχει ισχνά στην καταλήστευση του δημόσιου κορβανά από την εκάστοτε κυβερνώσα φατρία. Το κράτος στην Ελλάδα αναδείχθηκε ο κυριότερος εργοδότης της χώρας και «μήλον της έριδος», μεταξύ των αλληλοσπαρασσόμενων κομματικών πατρώνων.
Το βιβλίο δείχνει πειστικά πως η αυτονόητη και κυρίαρχη φαυλοκρατία αποδυναμώνει, ταπεινώνει και εξευτελίζει το ελλαδικό κράτος σε ολόκληρη την ιστορική του διαδρομή, ώς σήμερα. Υπήρχαν και υπάρχουν πάντοτε οι εξαιρέσεις, οι αντιδράσεις, οι προσπάθειες εκσυγχρονισμού του κράτους – «οι φαύλοι και οι εκσυγχρονιστές συνυπάρχουν πάντοτε σε κάθε κόμμα». Οι σοβαρότερες απόπειρες εκσυγχρονισμού, κατά το βιβλίο, έγιναν στην πρώτη πρωθυπουργία Τρικούπη (1882 - 1885), στην πρώτη διετία της πρωθυπουργίας Βενιζέλου (1910 - 1912), από το 1952 - 1958 με τον Παπάγο και τον Καραμανλή, όπως και με κάποια προσπάθεια από το 1996 - 2000, με την κυβέρνηση Σημίτη. Αφήνοντας πάντοτε άθικτο τον «πυρήνα του συστήματος διαφθοράς».
Οι κατά καιρούς εκσυγχρονιστές επιχειρούσαν να «βελτιώσουν» τη μεταπρατική λειτουργία του δάνειου κρατικού σχήματος, αλλά δεν διανοήθηκαν ποτέ τις ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις που θα έβαζαν τέλος στον μιμητικό χαρακτήρα του πολιτεύματος και θα το προσάρμοζαν στις ιδιαίτερες ανάγκες, στην ιδιοσυγκρασία και στους ιστορικούς εθισμούς του Ελληνα. Και επειδή παρέκαμπταν πάντοτε αυτόν τον εκ καταγωγής του κράτους θεμελιώδη παράγοντα της κακοδαιμονίας και της καθυστέρησης, άφηναν άθικτες και τις πιο τυπικές τους συνέπειες: την πατρωνία, τις πελατειακές σχέσεις, τη διαπλοκή, τη διαφθορά.
Το βιβλίο καταδείχνει τεκμηριωμένα ότι η φαυλοκρατία στην Ελλάδα έφτασε στο απόγειο, στην ολοκλήρωση και κορύφωσή της, με το παπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ. Θα πρόσθετα: και με τις Νεοδημοκρατικές του απομιμήσεις του 1990 - 1993 και 2004 - 2009. Αλλά αυτή η κορύφωση μοιάζει να οδήγησε σε μιαν αυτονόμηση των μηχανισμών της φαυλότητας ανεξέλεγκτη πια από την κομματική πατρωνία: Η καταγραφόμενη ως «κρίση του δικομματισμού» είναι η κατάσταση ομηρείας στην οποία έχουν περιέλθει οι επαγγελματίες της εξουσίας. Το διαγούμισμα του κράτους οδήγησε σε έναν ξέφρενο δανεισμό που έχει καταλήξει σε εκποίηση του κράτους στους δανειστές του και αδυναμία των φαυλοκρατών να εξαγοράζουν ψήφους με ληστεία του κρατικού κορβανά. Οι παροχές της Ε.Ε., που υποκατέστησαν ως αντικείμενο καταλήστευσης το κοινωνικό χρήμα, μοιάζει να τελειώνουν. Και για το ξεπούλημα κοινωνικής περιουσίας το ανυπόληπτο κράτος δεν βρίσκει πια αγοραστές (βλ. περίπτωση «Ολυμπιακής») ή βρίσκει μπροστά του τον εισαγγελέα (βλ. τη συμπαιγνία της εξουσίας με τους βατοπεδινούς αερονύχηδες). Ταυτόχρονα, οι κυβερνώντες είναι όμηροι και της συνδικαλισμένης αδηφαγίας των χορτασμένων, που απαιτούν συνεχώς περισσότερες επιδοτήσεις, συνεχώς αυξανόμενες παροχές.
Μακάρι να διαβαστεί το πολύτιμο βιβλίο, να κριθεί, να συζητηθεί.
πρώτη & καλύτερη:
Ένα άρθρο του Α. Παπαχελά από την Καθημερινή, σχολιάζοντας τη σύγχρονη δομή και λειτουργία του κράτους....
Ζητείται κράτος
Tου Αλεξη Παπαχελα
Κάποτε, πολύ παλιά, υπήρχε κράτος που λειτουργούσε στην Ελλάδα. Γενικοί διευθυντές που ήξεραν τα θέματά τους και είχαν άποψη και τσαγανό και υπηρεσιακοί παράγοντες που έλεγαν ΟΧΙ στον υπουργό. Αυτή η ραχοκοκαλιά του κράτους δημιουργήθηκε επί Ελευθερίου Βενιζέλου και επιβίωσε πολλών πολιτικών καταστάσεων. Υπέστη μεγάλο πλήγμα με την καθιέρωση της 35ετίας που στέρησε το Δημόσιο από πολύτιμη γνώση, επλήγη καίρια από τους λοχαγούς που έστειλε η χούντα στα υπουργεία και αποτελειώθηκε με την περίφημη κατάργηση του θεσμού των γενικών διευθυντών από τον Μένιο Κουτσόγιωργα. Από εκεί και πέρα υιοθετήθηκε ένα ιδιότυπο μοντέλο διακυβέρνησης που δεν έχει τίποτα να κάνει με σοβαρή ευρωπαϊκή χώρα.
Ξεκινήσαμε, επί των ενδόξων ημερών της πρώτης περιόδου του ΠΑΣΟΚ, με έναν εισπράκτορα ο οποίος παραδιοικούσε το υπουργείο Δικαιοσύνης. Και φτάσαμε με την... επανίδρυση του κράτους σε έναν πρώην εφοριακό ο οποίος παραδιοικούσε την ΕΛ.ΑΣ. και την ΕΥΠ, έναν πρώην υπάλληλο του ΟΤΕ που «καθάριζε» στο υπουργείο Εθνικής Οικονομίας και διάφορους «τύπους της πιάτσας» σε καίρια πόστα δίπλα σε υπουργούς. Πρόκειται, δυστυχώς, σε ορισμένες περιπτώσεις (όχι απαραίτητα τις προαναφερθείσες) για ανθρώπους που δεν είχαν το καλύτερο όνομα στις υπηρεσίες τους και οι οποίοι ήταν γνωστοί περισσότερο για την ευελιξία και το πόσο «καταφερτζήδες» ήταν, παρά για το ήθος και τον επαγγελματισμό τους.
Είναι άνθρωποι που παρεισφρέουν στα πολιτικά γραφεία βουλευτών πουλώντας εξυπηρετήσεις, βρίσκουν χρήματα για τις προεκλογικές εκστρατείες και γενικά παίζουν τον ρόλο του παρατρεχάμενου. Μόλις όμως ο πολιτικός στον οποίον πόνταραν, γίνει υπουργός ή δήμαρχος αρχίζει το μεγάλο γλέντι. Εχουν, βλέπετε, κερδίσει την εμπιστοσύνη του «αφεντικού» και του υπόσχονται πως «καθαρίζουν» τα πάντα χωρίς ο ίδιος να ξέρει ποιος, με ποιον, με πόσα και πού.
Πίσω από κάθε σκάνδαλο θα βρείτε έναν ή δύο από αυτούς τους σκοτεινούς, αλλά και «ωραίους» τύπους, οι οποίοι μάλιστα έχουν τη συνήθεια να συχνάζουν στα ίδια στέκια και να συμμετέχουν σε ένα χαλαρό και άτυπο δίκτυο αλληλοϋποστήριξης και επαγγελματικής αποκατάστασης σε περίπτωση που κάτι πάει στραβά. Στο σκάνδαλο με τα ταμεία, στο Βατοπέδι, στις άγονες γραμμές, στο «γάλα», παντού θα βρείτε τέτοιες περιπτώσεις ανθρώπων. Το κακό είναι πως η Ν.Δ. ως παράταξη αντέγραψε το επιτυχημένο αυτό μοντέλο του ΠΑΣΟΚ και πίστεψε πως έτσι μπορείς να κυβερνήσεις τον τόπο.
Θα ήταν όμως άδικο να τα ρίξουμε όλα στους παρατρεχάμενους και να αθωώσουμε τα αφεντικά τους. Το 2004 τα στελέχη της κυβέρνησης Καραμανλή μπορούσαν να πάρουν όποιον ήθελαν από την αγορά και τον κρατικό μηχανισμό για να στελεχώσουν τα γραφεία τους. Υπήρχε ένας αέρας ανανέωσης και ελπίδας που θα ωθούσε πολλούς στην ιδέα της προσφοράς στον τόπο. Δυστυχώς, με ελάχιστες εξαιρέσεις, επελέγησαν οι διαπρέψαντες στην κομματική ή συνδικαλιστική καμαρίλα με κριτήριο το «αν ήξεραν τα κόλπα». Στέλεχος του ΠΑΣΟΚ διηγούνταν με χιούμορ πως τον πρώτο μήνα διακυβέρνησης της Ν.Δ. «ένας δικός του» δέχθηκε τηλεφώνημα «συμβούλου» νέου υπουργού, ο οποίος τον ρώτησε με θράσος «ρε συ, εκείνη την κομπίνα με τις επιδοτήσεις πώς τη στήνουνε;».
Εχουμε φτάσει σε σημείο που το μεν κράτος δεν λειτουργεί, οι δε πολιτικοί ασχολούνται μόνο με «τα κόλπα» και γι’ αυτό η χώρα έχει φτάσει όπου έχει φτάσει. Κανείς μας δεν έχει απάντηση ούτε στο ερώτημα πώς ξαναφτιάχνεις κράτος στην Ελλάδα ούτε στο πώς καθαρίζεις το σύστημα από τη συσσωρευμένη σαπίλα. Προς το παρόν, οι διψασμένοι «πράσινοι κολλητοί και παρατρεχάμενοι» ετοιμάζονται για τη δική τους επέλαση με τη βεβαιότητα πως τίποτα δεν θα αλλάξει ούτε και θα τους σταματήσει...
flone:
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links).
Εγγραφή ή ΕίσοδοςΈνα άρθρο του Α. Παπαχελά από την Καθημερινή, σχολιάζοντας τη σύγχρονη δομή και λειτουργία του κράτους....
Ζητείται κράτος
--- Τέλος παράθεσης ---
Ένα άρθρο του Ν. Δήμου από Το Βήμα, 22 χρόνια πριν...
ΤΟ ΜΕΓΑ ΛΑΘΟΣ
Το μέγα λάθος του 1986 (και του ’85, και του ’84, και του ’83 κλπ. ad infinitum –και ad nauseam!) είναι η χρησιμοποίηση ακατάλληλων ανθρώπων σε σημαντικές θέσεις.
Το λάθος αυτό θα συνεχίσει να επαναλαμβάνεται και το 1987 (και ’88 και ’89 και ’90 κλπ.) διότι κανείς δεν τολμάει να μην το κάνει!
Όταν μιλάω για ακατάλληλους ανθρώπους, δεν εννοώ μόνον ότι δεν έχουν τα προσόντα ή τις γνώσεις (και αυτό!). Εννοώ κυρίως ότι δεν έχουν όρχεις ! .
Δεν έχουν δύναμη να πούνε όχι! Σε πρωθυπουργούς, υπουργούς, γενικούς, κλαδικούς, συνδικαλιστές, προμηθευτές, ψηφοφόρους κλπ. Σκύβουν το κεφάλι –και μας έχει πάρει όλους ο διάβολος!
Έτσι έγινε η Ολυμπιακή ελέφαντας, η ΛΑΡΚΟ καρκίνωμα, η ΔΕΗ κηφηνείον – και ο τόπος καφενείον!
Και κανείς δεν τολμάει να διορίσει άλλου είδους ανθρώπους, διότι βασική προδιαγραφή του κατάλληλου «ημέτερου» είναι να μην διαθέτει τα προαναφερθέντα αναπαραγωγικά εξαρτήματα.
«Δεν είναι δικός μας». «Δεν είναι συνεργάσιμος». Που σημαίνει πως μπορεί να σου πει κανένα όχι στις προσλήψεις, στις διευκολύνσεις, στις εξυπηρετήσεις…
Ακατάλληλος!
Αν όμως είναι «βολικός» και «δικός μας», δεν πάει να είναι αγράμματος, ξύλο απελέκητο, μπούφος, κόπανος, αστοιχείωτος, κλεφταράκος…
Άξιος! Άξιος!
Κι έτσι η εθνική μας περιουσία εκποιείται από άτομα που ούτε ξέρουν ούτε μπορούν.
Ο Λαόνικος Χαλκοκονδύλης αναφέρει (και ο Ροΐδης μεταφέρει) πως, μετά το κάζο της Πάπισσας Ιωάννας, οι καρδινάλιοι έψαχναν όλους τους papabili, για να διαπιστώσουν αν είχαν τα ανδρικά τους διαπιστευτήρια. Και, αν ναι, φώναζαν κάθε φορά χαρμόσυνα: “habet!”.
Σε μας φαίνεται πως ακολουθείται η αντίστροφή διαδικασία. Προκειμένου κάποιος να αναρριχηθεί σε θέση-κλειδί, η προσήκουσα κραυγή είναι “non habet”.
(Κυρίες, μην ενοχλείσθε, το σχόλιό μου δεν κάνει κήρυγμα ανδρο-σοβινιστικό. Μεταφορική είναι η έννοια των αδένων που αναφέρω. Απόδειξη πως στη σημερινή μας ηγεσία υπάρχουν σε γυναίκες –και σπανίζουν στους άνδρες!).
Μιλάμε για κάποιες αρετές που κάποτε τις λέγανε ανδρικές. Για γενναιότητα. Για υπευθυνότητα, ευθύτητα, ευθιξία. Και –διάβολε- για στοιχειώδη εντιμότητα.
Το περίεργο είναι πως αυτές οι αρετές συνήθως συμβαδίζουν με την ικανότητα και τη γνώση. Γιατί ο ικανός έχει τα φόντα να είναι γενναίος και ευθύς. Ο ανίκανος, μόνα προσόντα έχει τη δουλικότητα και τον κλασαυχενισμό του.
Οι άνθρωπο αυτοί (και οι προϊστάμενοι υπουργοί τους) διαχειρίζονται σήμερα το 60% του εθνικού μας εισοδήματος και επηρεάζουν (π.χ. τράπεζες) και το υπόλοιπο 40%. Δημιουργούν τα τεράστια ελλείμματα, διαλύουν τους παραγωγικούς μηχανισμούς, πολλαπλασιάζουν την εξάρτηση της χώρας!
Αυτοί έκαναν τον Δημόσιο Τομέα να μεταβληθεί σε Δημόσιο Κίνδυνο Υπ. Αριθμ.1!.
Είναι οι κυρίως υπεύθυνοι για τα οικονομικά (και κοινωνικά) μας χάλια. Για το ότι, σε περίοδο διεθνούς ευημερίας, εμείς βυθιζόμαστε!
Ούτε έναν καλό μάνατζερ δεν ανέδειξε ο Ελληνικός Δημόσιος Τομέας. Έναν Georges Besse ή John Egan. Αντίθετα, έχει βγάλει μερικά από τα πιο παράξενα λουλούδια που φύτρωσαν ποτέ στο διεθνή επιχειρηματικό μπαξέ.
Δεν φταίνε οι άνθρωποι – κάποιοι τους διάλεξαν. Κάποιοι, που ήθελαν γύρω τους πειθήνια ανθρωπάρια, και ανίκανους χειροκροτητές (ίσως για να καλύπτουν τα δικά τους κενά…). Και βέβαια ανθρώπους κομματικά άμεμπτους – αλλά μεμπτούς σε όλα τα άλλα…
Ζητούνται άνδρες! (Οιουδήποτε φύλλου!).
Άνδρες ικανοί, υπεύθυνοι και γενναίοι! Γιατί τώρα, εκεί που έχουμε φτάσει, η πρώτη αρετή που μας χρειάζεται είναι η ευψυχία.
Βρέστε τους, τριπλασιάστε τους μισθούς τους, δώστε τους πολλαπλάσιες εξουσίες – και αφήστε τους να κάνουν τη δουλειά τους!
Αλλά αντέχει η ηγεσία μας τέτοιους ανθρώπους; Ή θα επαναλάβουμε το ’87 (και το ’88, ’89, ’90) το μέγα σφάλμα του ’86 (’85, ’84, ’83);
1.1.1987
orfeo:
Ο Τσέχος Πρωθυπουργός χαστουκίζει τον Τσέχο Υπουργό Υγείας δημοσίως...
Πλοήγηση
[0] Λίστα μηνυμάτων
[#] Επόμενη σελίδα
Μετάβαση στην πλήρη έκδοση