Άλλες κατηγορίες μηνυμάτων > Πολιτική και Κοινωνικά Θέματα
Live your myth in Greece
πρώτη & καλύτερη:
Ο Νίκος Ξυδάκης σε ένα "μαύρο" κείμενο περιγράφει την Ελλάδα της ημινομιμότητας, και υποστηρίζει ότι οι συνομιλίες των κακοποιών δε διαφέρουν από αυτές που ακούμε γύρω μας κάθε μέρα. Έτσι λειτουργεί η Ελλάδα, με την ημινομιμότητα και τη μαγκιά. Γιατί, δεν έχετε ακούσει το "Άκου μεγάλε, δεν ξέρουν οι άνθρωποι, θα την κάνουμε έτσι τη δουλειά" ή το "Εδώ μεγάλε, θα πιάσεις αυτόν και θα σου την κάνει τη δουλειά, όπως έγινε και με τον άλλον" ή το "Ωραία μαγκιά έκανε ο τύπος. Έτσι, θα ξηγηθώ και εγώ την άλλη φορά"? Η Ελλάδα των διηνεκώς ημιαυθαίρετων και των καθολικά ημινόμιμων. Η Ελλάδα της μαγκιάς που γίνεται δουλειά. Πόσο μάγκας είσαι και πόσο πέτυχες. Ήταν τόσο κοντινά αυτά που ακούσαμε και διαβάσαμε ως διάλογοι κακοποιών, που δε μας έκαναν εντύπωση...
Διηνεκώς ημιαυθαίρετοι, καθολικά ημινόμιμοι
― Ασε, εμείς θα κάνουμε άλλη μαγκιά, ε… ―Γι’ αυτό σου λέω, ειναι ηλίθιοι οι άνθρωποι, δεν ξέρουν να κάνουνε δουλειές… ―Εμένα θα μου πεις; Γά…σέ τα. Αβγοτάραχο τελείως. ―Το ξέρω… Εμείς Αγιο Μαυρίκιο, ακούς; Εκεί… ―Ναι,ναι, ναι. ―Αιώρα, αιώρα, ξέρεις τι είναι η αιώρα; ―Οffshore ναυτιλιακή…
Οι υποκλαπείσες συνδιαλέξεις του κατάδικου Βλαστού με τους συνεργάτες του στο συνδικάτο εγκλήματος, αποσπασματικές, σπασμένες, ακατάληπτες κατά διαστήματα, με επαναλήψεις και εμμονές, λόγια ανάκατα με ρεκασμούς, κομματάκια μιας ομιλίας καρτοκινητής, αυτές οι συνομιλίες καθρεφτίζουν παρ’ όλ’ αυτά έναν διάχυτο λόγο, διάχυτο παντού, ένα discours ριζωμένο στο συλλογικό φαντασιακό, διάσπαρτο σε καφετέριες, μπαράκια, ταβέρνες, έναν λόγο δημόσιο. Είναι τα θραυσματικά λόγια μιας θρυμματισμένης συνείδησης, ανδρών και γυναικών μοιραίων, ματαιωμένων, λυσσασμένων για μια νίκη με τα χρώματα της Φεράρι Τεσταρόσα, τόσο ματαιωμένων και λυσσασμένων, που μιλάνε για φέρετρα κλειστά και κεφάλια ανοιγμένα όπως μιλάνε για μεζονέτες και τζιπ.
Είναι θρυμματισμένα λόγια από μια ραγισμένη κοινωνία, γκρίζα απ’ άκρη σ’ άκρη, διηνεκώς ημιαυθαίρετη, καθολικά ημινόμιμη, που ξεπλένει χρήμα και μακιγιάρει περσόνες μεγάλων, αρχηγών και γιγαντοτεράστιων. Και είναι λόγος των κυρίαρχων, των άνετων, των ισχυρών.
Είναι λόγια που ακούμε παντού γύρω, αυθάδη και άπληστα, κυνικά. Σπασμένα λόγια στο μετρό, στα πεζοδρόμια, τερατώδης αφασία πληθωρισμένη με εκατομμύρια κινητά. Και απελπισμένα ομογενοποιητικά: τα λένε οι έχοντες, τα λένε και οι φτωχοδιάβολοι, φενακισμένα ανθρωπάκια, ανεπίληπτοι μάνατζερ, γκάνγκστερ, πολιτικοί, δημόσιοι λειτουργοί, όλοι μαζί στη στρατόσφαιρα της αιώρας, του Αγιου Μαυρίκιου, της offshore, όλοι με την ίδια αγωνία: πώς θα μαζέψουν και πώς θα ξεπλύνουν το χρήμα.
Τα λόγια του κατάδικου και του χωματουργού είναι διάλογοι από παρωδία του Ταραντίνο, είναι όμως και λόγια που μοιάζουν ανατριχιαστικά με λόγια του 1989, με υποκλαπέντες διαλόγους κορυφαίου υπουργού και κορυφαίου εκδότη για τα λεφτά του Κωσκοτά και την τιμή του πολιτικού κόσμου: «Aρχ..ια μοιραλέικα!» Ιδιο discours, ίδιο θέμα: ο βούρκος της καθολικής ημινομιμότητας.
Πηγή: Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links).
Εγγραφή ή Είσοδος
πρώτη & καλύτερη:
Ένας κάποιος κύριος Bill Frelick, πανελληνίως άσημος και πιθανότατα κακάσχημος, γράφει σήμερα στους NYTimes για την πρόσφατη πολιτική της κυβέρνησης στο θέμα των μεταναστών, σχολιάζοντας ότι η κυβέρνηση παρά τις παραινέσεις της Ευρωπαικής Ένωσης, δεν ακολουθεί ούτε τα στοιχειώδη στα ανθρώπινα δικαιώματα. Προφανώς προβοκατόρικο δημοσίευμα των καπιταλιστικών γουρουνιών, που χτυπάει την Ελλάδα, σε μια κρίσιμη καμπή της ιστορίας της, τη στιγμή που αντιμετωπίζει επιτυχώς τις προκλήσεις της γρίππης (που ναι, προήλθε από τα γουρούνια!!) και της οικονομικής κρίσης. Τί να τους κάνεις τους competent interpreters and specially trained officials, including specialists in interviewing children?? Για τέτοια είμαστε τώρα?? Βαστάτε αδέρφια...
Ο κακάσχημος Bill Frelick είναι refugee policy director at Human Rights Watch and the author of “Stuck in a Revolving Door: Iraqis and Other Asylum Seekers and Migrants at the Greece/Turkey Entrance to the European Union.”
Greece's Refugee Problem
The Greek government has come up with a novel solution to a growing backlog of asylum appeals: Abolish appeals.
No backlog. No Problem.
But the problem can’t be dismissed so easily. Greece has a backlog of about 30,000 cases. A part-time asylum appeals board hears about 60 cases a week. At this rate, it would take about 10 years to clear the current backlog alone.
But wait. Greece, with its long coastal borders, is at the front line of migration to the European Union, with nearly 20,000 new asylum applications lodged there last year. Part of the reason is E.U. law, and the so-called “Dublin rules,” under which other Union member states can send asylum seekers who entered the E.U. through Greek borders back to Greece.
Last year, the Greek asylum approval rate was 0.05 percent. Since essentially everyone is initially denied, the appeals have been growing faster than the system’s capacity to keep up.
Anyone with a pocket calculator can see that the system doesn’t work. But it is not just a question of numbers. Each number represents a person. One of them is “Hamed,” who fled Afghanistan alone at age 13 when a local warlord threatened to kill him if he did not submit “for dancing and more.”
His asylum interview took place in 2008 in a noisy, crowded room in the Petrou Ralli police station:
“The policeman in civilian clothes asked something and the Iranian woman [the interpreter] told me I should say I came for a better life.
“I don’t know whether the police officer said that or not because I didn’t understand him. I told the Iranian woman that I wanted to explain my other problems. At that point the police officer shouted at me and I got scared. ...”
The interview took five minutes.
The obvious solution is to have specially trained officials, including specialists in interviewing children, conduct careful, private interviews, and grant asylum to people who need it. Then, an independent body should work full-time to consider appeals in a fair and timely way.
Instead the government has introduced Presidential Decree 81/2009, which makes a bad system worse.
First, instead of creating a corps of specialized asylum interviewers capable of identifying people needing protection, the decree spreads the job of interviewing asylum seekers to police directorates throughout the country.
Police officers have a host of other duties and lack training in asylum law or in conducting interviews with fearful and traumatized asylum seekers.
Competent interpreters and asylum lawyers, in short supply even in Athens, are almost absent in the islands and border regions.
Second, the decree abolishes the right to lodge an appeal and eliminates the asylum appeals board (after it finishes the cases currently before it), retaining only strictly limited judicial review. The UN High Commissioner for Refugees has declined to participate in the new asylum procedure, saying that it does “not sufficiently guarantee efficiency and fairness.”
Greek asylum procedures are just the tip of the iceberg of a system that fails at every stage to protect refugees and unaccompanied children.
These failures include illegal push-backs of migrants at the Turkish border, the puncturing of boats in the Aegean Sea, deplorable conditions of detention, police brutality, and various legal and administrative tricks to keep asylum seekers from lodging a claim, all of which Human Rights Watch exhaustively documented in two reports published late last year.
In June, the European Council’s Committee for the Prevention of Torture issued a report, saying that its repeated recommendations since 1997 to improve the conditions of migrant detention have been “largely ignored by the Greek authorities.”
Greece responded with legislative changes that extend the period of administrative detention to up to one year, and possibly 18 months. And, on July 12, the Greek authorities burned and bulldozed a long-standing campsite at Patras occupied by migrants, including many unaccompanied children, thus swelling the numbers being held in unacceptable conditions of detention.
If Greece does not put its own house in order, the European Union must hold it accountable. Other E.U. member states should suspend all returns of asylum seekers to Greece under the terms of the Dublin Convention and all E.U. institutions should demand that Greece immediately comply not only with Union asylum standards, but also with human rights norms that should long since have been considered inviolable among European states.
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links).
Εγγραφή ή Είσοδος
iGP:
Επισυνάπτω τη φωτογραφία του "κακάσχημου" Frelick. Όλο και κάποιος ελληναράς θα τη χρειαστεί, για την αφίσα επικήρυξής του.
πρώτη & καλύτερη:
Ο Νίκος Ξυδάκης αναρρωτιέται αν οι εκλογές μπορούν να αλλάξουν τη χώρα. Μάλλον όχι, και διαπιστώνει ότι "τα υγιή τμήματα της κοινωνίας, που είναι και πλειοψηφικά, ασφυκτιούν στο κυρίαρχο σκηνικό πολιτικής και διοίκησης, στημένης επιχειρηματικότητας και νεοπαγών μαφιόζικων ελίτ: η ακηδία, η διαφθορά, η ανικανότητα, ο δόλιος ατομικισμός δηλητηριάζουν κάθε υγιή προσπάθεια, δηλητηριάζουν τη νεολαία· στραγγίζουν το σώμα από αίμα και πνοή."
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links).
Εγγραφή ή Είσοδος
Μακάρι οι εκλογές να άλλαζαν τη χώρα. Nα άλλαζαν το κλίμα ατονίας και παγωμάρας, να ενέπνεαν αισιοδοξία και αυτοπεποίθηση, να άρχιζε ο κόσμος να μη φοβάται το αύριο, να πιστεύει στις δυνάμεις του, να κάνει σχέδια για το μέλλον, να είναι υπερήφανος για την παρούσα χώρα του.
Αλλά οι εκλογές, που προκηρύχθηκαν βεβιασμένα, προτού τελειώσει το καλοκαίρι, μετά τις πυρκαγιές, όπως ακριβώς και πριν από δυό χρόνια, δεν μπορούν να αλλάξουν τίποτε. Διότι το πρόβλημα της χώρας δεν έγκειται στην εναλλαγή παρομοίων ανέμπνευστων και ανεπαρκών προσώπων· το πρόβλημα δεν είναι η εναλλαγή παρεών και φατριών, οικογενειών και δυναστειών, γόνων βορείων και νοτίων προαστίων. Το πρόβλημα της χώρας εν πολλοίς είναι ακριβώς αυτά τα πρόσωπα, αυτά τα κόμματα, αυτές οι φατρίες, οι δυναστείες και οι παρέες, που νέμονται τη χώρα επί δεκαετίες, με μόνη έγνοια τη νομή της εξουσίας και τη μοιρασιά ανάμεσα σε αδίστακτα συμφέροντα. Σαν διαρκές πλιάτσικο.
Μακάρι οι εκλογές του Οκτωβρίου να άλλαζαν τη χώρα. Να έδιναν τη χαμένη πνοή της στην κοινωνία που βαρηγκομάει και παραπατάει. Μακάρι να ήμασταν πεισμένοι ότι η τελετουργική εναλλαγή θα ανανέωνε τη δημοκρατία, θα έφερνε νέα πρόσωπα, νέες ιδέες, θα έφερνε ορμή και όραμα. Δυστυχώς, η πείρα αναλόγων εναλλαγών δεν μάς επιτρέπει να ελπίζουμε κάτι τέτοιο. Πολύ περισσότερο που η διεθνής συγκυρία είναι δυσμενέστερη, αφενός, και τα πρόσωπα είναι απελπιστικά όμοια με άλλοτε, αφετέρου.
Ελπίδα αχνοχάραξε το ΄96, με την πρώτη κυβέρνηση Σημίτη· είσοδο στη ζώνη του ευρώ και εκσυγχρονισμό έταζε τότε. Μπήκαμε στο ευρώ. Και κατόπιν όλο το εκσυγχρονιστικό εγχείρημα ξεφούσκωσε· εξαντλήθηκε σε αψιμαχίες για τις ταυτότητες· η χώρα παραδόθηκε στις εργολαβίες και στο ψευδο-όραμα των Ολυμπιακών. Ολη η δεύτερη θητεία Σημίτη χαρακτηρίζεται από την υποχώρηση της πολιτικής, την εξάτμιση κάθε οράματος, το φούντωμα της διαφθοράς. Την απογοήτευση.
Παρομοίως αχνή ελπίδα φέγγισε το 2004, με την πρώτη εκλογή Καραμανλή. Βοηθούσε και η ευφορία του Euro και των Ολυμπιακών, το καλοκαίρι του 2004 ήταν καλοκαίρι μέθης. Ο Κ. Καραμανλής μιλούσε διαρκώς για διαρθρωτικές αλλαγές, για μεταρρυθμίσεις και εκσυγχρονισμό. Μίλησε ακόμη και για νταβατζήδες. Τον άκουγες και φανταζόσουν ότι θα συνέχιζε τον εκσυγχρονισμό από εκεί που τον παράτησε ηττημένος ο Σημίτης. Μάταια. Σε λιγότερο από ενάμιση χρόνο, κάθε ελπίδα ανανέωσης, μεταρρύθμισης, εκσυγχρονισμού, είχε σβήσει. Η μέθη του 2004, τα πανηγύρια, η ανάταση του φαντασιακού, εξατμίστηκαν τάχιστα. Η δυσθυμία γενικεύτηκε, ρίζωσε βαθιά, μόνιμα μες στο κοινωνικό σώμα. Πολύ πριν από τις φοβερές πυρκαγιές του 2007 και το συνοδό ψυχικό σοκ, η κοινωνία είχε βουλιάξει στην αθυμία και στο τέλμα αλλεπάλληλων σκανδάλων. Και συνέχισε να βουλιάζει.
Τα σκάνδαλα επιβεβαίωσαν πια στο συλλογικό αίσθημα όχι απλώς τη διαφθορά, αλλά την ολοσχερή ανικανότητα του πολιτικού προσωπικού και την απόλυτη απόσπασή του από την κοινωνική πραγματικότητα και από κάθε αίσθηση δικαίου. Αυτή τη δραματική απόσπαση του ασπαίροντος και αγωνιώντος κοινωνικού από το τρέχον φάντασμα του πολιτικού κατέδειξε αναλόγως δραματικά η εξέγερση των νέων, τον Δεκέμβρη του 2008. Η κοινωνία κινείται σε άλλη τροχιά, σε άλλο χωροχρόνο.
Η διεθνής κρίση και η ομολογημένη οικονομική δυσπραγία της χώρας (σχεδόν χρεωκοπία) βάρυναν το ήδη αβάσταχτο κλίμα. Τα υγιή τμήματα της κοινωνίας, που είναι και πλειοψηφικά, ασφυκτιούν στο κυρίαρχο σκηνικό πολιτικής και διοίκησης, στημένης επιχειρηματικότητας και νεοπαγών μαφιόζικων ελίτ: η ακηδία, η διαφθορά, η ανικανότητα, ο δόλιος ατομικισμός δηλητηριάζουν κάθε υγιή προσπάθεια, δηλητηριάζουν τη νεολαία· στραγγίζουν το σώμα από αίμα και πνοή.
Μακάρι οι εκλογές να άλλαζαν τη χώρα. Να άλλαζαν το κλίμα. Να έφερναν θέρμη στις καρδιές της στραγγισμένης και έμφοβης μεσαίας τάξης, λάμψη οράματος στα μάτια των νέων, να έφερναν αυτοπεποίθηση και αυτοσεβασμό. Φοβάμαι ότι οι εκλογές, έτσι που γίνονται, με προκαθορισμένες και αδύναμες επιλογές, με πολιτικούς χωρίς όραμα, χωρίς ρίσκο, χωρίς θέσεις, με εναλλαγές δυναστειών και τεχνικών της εξουσίας, με απούσα την πολιτική, οι τέτοιες εκλογές δεν μπορούν να αλλάξουν τίποτε. Εκτός κι αν, με την καταγραφή του αδιεξόδου και επί της κάλπης, σημάνει η απαρχή άλλων εξελίξεων, ανατροπών, ανακατατάξεων ουσιαστικά πολιτικών. Μακάρι.
πρώτη & καλύτερη:
Ο ένας από τους δύο αριστερά (ο λεπτός) υποστήριξε ότι θα κάνει την Ελλάδα μια Δανία του Νότου. Παρακάτω, ένας δημοσιογράφος γράφει τι συμβαίνει στη Δανία. Ο λεπτός δεν εξήγησε πως θα μας κάνει Δανία, και αν οι κλαδίκες -όπως και οι κλαδικές- της Δανίας ακολουθούν την πράσινη ανάπτυξη. Όσον αφορά τον πιο παχουλό, αμφιβάλλω ότι θυμάται που πέφτει η Δανία. Και ποιά έχει πρωτεύουσα?? Άκου Δανία....
Του Τάκη Μίχα
1) Οι μαθητές που φοιτούν σε ιδιωτικά σχολεία στη Δανία, επιδοτούνται από το κράτος.
2) Μια ομάδα γονέων μπορεί να προσλάβει δασκάλους (που πληρώνονται από το κράτος) και να δημιουργήσει το δικό της σχολείο.
3) Δεν υπάρχει πανεπιστημιακό άσυλο.
4) Δεν υπάρχουν αιώνιοι φοιτητές. Ενας φοιτητής που θα αποτύχει δυο συνεχόμενες φορές στις εξετάσεις, θα πρέπει να εγκαταλείψει τη σχολή.
5) Οι φοιτητές αγοράζουν τα πανεπιστημιακά εγχειρίδια - δεν τα παίρνουν δωρεάν.
6) Πολλές θέσεις στα πανεπιστήμια της Δανίας διαφημίζονται στα διεθνή επιστημονικά έντυπα. Στόχος είναι να προσελκύσουν τα καλύτερα μυαλά και όχι να βολευτούν τα «φιλαράκια».
7) Επιτρέπονται οι μαζικές απολύσεις χωρίς αποζημίωση. Μια επιχείρηση μπορεί να απολύσει από τη μια ημέρα στην άλλη, όλο το προσωπικό.
8) Οι εργοδότες δεν πληρώνουν εισφορές.
9) Οι άνεργοι είναι υποχρεωμένοι να παρακολουθούν μαθήματα μετεκπαίδευσης και να στραφούν προς νέες μορφές απασχόλησης, αν ο κλάδος είναι κορεσμένος. Αν αρνηθούν να παρακολουθήσουν τα μαθήματα ή αν αρνηθούν να πάρουν τη θέση εργασίας, που θα τους υποδείξει το γραφείο ανεργίας, τερματίζεται το επίδομα ανεργίας.
10) Οι γιατροί δεν παίρνουν «φακελάκι».
11) Οι καθηγητές δεν κάνουν «ιδιαίτερα».
12) Οι δημοσιογράφοι δεν δουλεύουν παράλληλα με τα ΜΜΕ, και σε γραφεία τύπου υπουργείων ή επιχειρήσεων.
13) Οι εφοριακοί δεν τα «πιάνουν».
14) Οι δικαστικοί δεν λαδώνονται από τα «κυκλώματα».
15) Οι πολιτικοί δεν παρίστανται σε μεσαιωνικές τελετές, που έχουν ως αντικείμενο τη λατρεία «θαυματουργών εικόνων»!
16) Η Δανία δεν θεωρεί ότι έχει το δικαίωμα να επιβάλλει πώς θα ονομάζονται άλλες χώρες, άλλες εθνότητες. Αν μια χώρα ονομαζόταν «Γιουτλάνδη» (επαρχία της Δανίας) και αν οι κάτοικοί της, ισχυρίζονταν ότι προέρχονται από τους Βίκινγκς, οι Δανοί θα το θεωρούσαν πολύ ενδιαφέρον και θα έσπευδαν να εκμεταλλευτούν τις οικονομικές ευκαιρίες, που τους δίνει αυτή η προνομιακή σχέση.
17) Το κεντρικό μήνυμα που προσπαθεί να περάσει η διδασκαλία της ιστορίας στα σχολεία δεν είναι τα «επιτεύγματα του έθνους», αλλά οι αδυναμίες του ανθρώπου.
18) Στη Δανία αν διαφοροποιηθεί κάποιος στα «εθνικά θέματα», δεν χαρακτηρίζεται «αντι-Δανός». Στα Δανικά η έκφραση «αντι-Δανός» δεν υπάρχει.
19) Μια άποψη κρίνεται από τα εμπειρικά δεδομένα στα οποία στηρίζεται και όχι από το ποια «σκοτεινά» συμφέροντα εξυπηρετεί.
20) Ολοι οι νέοι έχουν εγκαταλείψει το σπίτι των γονιών τους και μένουν μόνοι τους όταν κλείσουν τα 18.
21) Με τα θέματα που αφορούν τη γερμανόφωνη μειονότητα του νότου, ασχολούνται οι δημοτικές αρχές και όχι η ασφάλεια και οι μυστικές υπηρεσίες.
22) Σε περίπτωση διαζυγίου, ισχύει κοινή επιμέλεια των τέκνων. Για όλα τα σημαντικά θέματα που αφορούν την ανατροφή του παιδιού, συναποφασίζουν και οι δυο γονείς.
23) Οι Δανοί δεν θεωρούν ότι ο λόγος για τον οποίο έχασαν τον Τριακονταετή πόλεμο εναντίον των Σουηδών το 1625, οφείλεται σε «σκοτεινές ενέργειες» της CIA.
24) Στη Δανία η μπύρα έχει γεύση.
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links).
Εγγραφή ή Είσοδος
Πλοήγηση
[0] Λίστα μηνυμάτων
[#] Επόμενη σελίδα
Μετάβαση στην πλήρη έκδοση